ခြေကျင်း 🖋 ဝင်းတင့်ထွန်း

ခြေကျင်း 

ဝင်းတင့်ထွန်း

(၁)

ငယ်ငယ်တုန်းက ကလေးလေးတွေကို ဝတ်ဆင်ပေးတတ်ကြတာက ငွေခြေကျင်း။ ခြေကျင်းမှာ တချို့ဆိုရင် ခြူလေးတွေတောင် ဆွဲလို့။ ကလေးက လေးဘက်ထောက်ပြီး ပြေးလွှား ဆော့ကစားရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မတ်တပ် လျှောက်တတ်ပြီး ဟိုဟိုဒီဒီ သွားလာလှည့်ပတ် ပျော်မြူးရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် ခြေကျင်းနဲ့ ခြူသံဟာ တလွင်လွင် လွင်နေ တတ်တယ်။ ကြည်နူးစရာပေါ့။ ကလေးဘယ်နားရောက်နေသလဲ ဆိုတာကိုလဲ လွယ်လွယ်ကူကူ ရှာဖွေနိုင်တာပေါ့။ တကယ့်ကို မြခြူသံ။

နဲနဲအရွယ်ရောက်လာတော့ အငြိမ့်ပွဲတွေ မကြာမကြာ ကြည့်ဖူးတယ်။ အငြိမ့်မင်းသမီးတွေ တော်တော်များများဟာ ခြေကျင်းလေးတွေနဲ့။ ရွှေခြေကျင်း။ တချို့ဆိုရင် တဖက် နှစ်ကွင်း သုံးကွင်း။ မင်းသမီးရဲ့ ပြန့်ထမီ ထမီနားခတ်ခတ်ပြီး သွက်သွက်လက်လက် က, လိုက်တဲ့အခါ ရွှေခြေကျင်းလေးတွေက ဝင်းခနဲ ဝင်းခနဲ။ ဆိုင်းချက် စည်းဝါးနဲ့အတူ ခြေကျင်းသံ လွင်လွင်ကလဲ ကကွက်ထဲမှာ ပေါင်းစပ်စီးမျောလို့ အနုပညာမြောက်နေလိုက်တာ။ ခြေမှာစကား လက်ဖျားကဗျာပေါ့။

အဖေတို့ခေတ်က နာမည်ကြီး အငြိမ့်မင်းသမီးတလက်ဟာ မြခြေကျင်း မငွေမြိုင်... တဲ့။ 

ဇာတ်ပွဲထဲက ဇာတ်ဝင်ခန်းတခန်းမှာ ပါတဲ့ “ခြေကျင်း” ကတော့ သိပ်မကောင်း။ “ကြေးတိုက်သွင်း... ခြေကျင်းခတ်စေ” တဲ့။ ကြေးတိုက်ဆိုတာ ထောင်ပေါ့၊ တိုက်ပေါ့၊ ပဒေသရာဇ်ဧကရာဇ်မင်းရဲ့ သံလျက်ကြီးမြှောက်ပြီး ခပ်ထန်ထန် ပြောလိုက်သံဟာ တွေ့ရာဖိနပ်စုတ် ဒါမှမဟုတ်ပြောင်းဖူးရိုးနဲ့မျက်နှာလှမ်းပေါက်ချင်စရာပေါ့။ ဝန်ကြီး ဝန်ကလေး၊ ပုဏ္ဏား ဒါမှမဟုတ် အာဏာပါးကွက်သား စတဲ့ ဘုရင့်အပါးက ကပ်ဖားရပ်ဖား မျက်နှာလိုအားရ ဂုံးရုပ်များကလဲ စီရင်ချက်ချခံရသူ မင်းသား ဒါမှမဟုတ် သူတော်ကောင်းကို အတင်းပတင်း ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆွဲကြ လွဲကြ ထိုးကြ နှက်ကြ ကန်ကျောက်ကြပေါ့။ ဘယ်လိုမှ မလှပ။

တချိန်က မန္တ လေးသူလေးတွေရဲ့ ရွှေခြေကျင်းကျတော့လဲ အင်မတန်လှနေပြန်တယ်။ စက်ဘီးနင်းလိုက်တိုင်း ခြေကျင်းလေးတွေက သလုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေကို အရောင်တင်ပေးနေသလို။ မျက်စိ ပသာဒ ဖြစ်စရာ မန်းရိုးရာအလှတမျိုးပေါ့။ ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က ခေတ်စားခဲ့ဖူးတဲ့ အဆိုတော်သန်းထွန်းလေးရဲ့ “မွေးဌာနီ” ထဲမှာတောင် “စက်ဘီးလေးတွေ စီးကာကိုယ်စီ ရွှေခြေကျင်းနဲ့ ဝါဝင်းလို့သာ...” လို့ ဟစ်ကြွေး သီကျူးခဲ့သေးတယ်မဟုတ်လား။

အဲဒီလို ငွေခြေကျင်း မြခြေကျင်း ရွှေခြေကျင်းတို့က ကြည်နူးစရာ မျက်စေ့ပသာဒဖြစ်စရာ၊ မွေ့လျော်ဖွယ်ရာ ကောင်းသလောက် သံခြေကျင်းကတော့ အကျည်းတန်လွန်း ကြမ်းတမ်းလွန်း ရိုင်းပျလွန်းလှပါတယ်။ သံခြေကျင်းဟာ ပုံသဏ္ဌာန်သာ စက်ဆုပ် ရွံရှာဘွယ်ရာကောင်းတာမဟုတ်၊ အနှစ်သာရသဘောကလဲ အင်မတန် မုန်းတီးဘွယ် ကောင်းပါ တယ်။

အလှတန်ဆာအဖြစ်ကို ကိုယ့်ဟာကိုယ် မြတ်မြတ်နိုးနိုး တပ်ဆင်ထားတဲ့ ခြေကျင်းနဲ့ဘဝကြမ္မာအဖြစ် သူတပါးက ရက်ရက်စက်စက် တပ်ဆင်ပေးထားတဲ့ ခြေကျင်းဟာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တူနိုင်ပါ့မလဲ။ ပုံသဏ္ဌာန်ရော အနှစ်သာရပါ ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးကို ဆန့်ကျင်ခြားနားနေခဲ့တယ်။ အလှခြေကျင်းက ဝတ်ဆင်ထားသူကိုသာမက ကြည့်မြင်ရသူကိုပါ စိတ်ကြည်နူးစေသလောက်၊ ဘဝခြေကျင်းကတော့ ဝတ်ဆင်ထားခြင်းခံရသူကိုသာမက ကြည့်မြင်ရသူကိုပါ စိတ်နှလုံး မချမ်းမြေ့ ဖြစ်စေတယ်။ ယဉ်ကျေးမှုရဲ့ အမှတ်အသားနဲ့ ရိုင်းစိုင်းမှုရဲ့ အမှတ်အသားကို “ခြေကျင်း” ဆိုတဲ့ တူညီဝေါဟာရတလုံးတည်းပေါ်မှာ ဘာကြောင့်အတူတူ ရပ်တည်စေခဲ့ရတာလဲ။

ငယ်ငယ်တုန်းက ခြေကျင်းမဝတ်ခဲ့ရဖူးပဲ၊ ညီမလေးတွေ ခြေကျင်းဝတ်တာကိုသာ မြင်တွေ့နေခဲ့ရဖူးတဲ့ ကျနော်ဟာ ကြီးမှ ခြေကျင်း ဝတ်ခံနေရတာကတော့ တော်တော်ကို အမြီးအမောက်မတည့်တဲ့ ကိစ္စကြီးပါပဲ။ အမြီးအမောက်မတည့်တာလဲ မပြောနဲ့လေ။ ဖင်မှန်း ခေါင်းမှန်း မသိတဲ့ ကောင်တွေက သူတို့ကိုယ်သူတို့ “အစိုးရ” လို့ မြိန်မြိန်ကြီးကြေညာသတ်မှတ်ပြီး သူတို့ထင်သလို ရမ်းကားယုတ်မာတာတွေကို “ဥပဒေ” လို့ ခေါ်တွင်စေပြီး မတော်မတရား လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြတာပဲ။

လောကကြီး(၃)ပါးမှာတောင် ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်က အနတ္တ… အစိုးမရလို့ ပြောထားတာကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို အစိုးရလို ထင်ရုံမက အရှက်မဲ့မဲ့နဲ့ အစိုးရဆိုတဲ့ ဝေါဟာရကို ခပ်ပြောင်ပြောင် ရေလဲအမျိုးမျိုးနဲ့ ကြေညာသုံးစွဲနေတဲ့ ကောင်တွေပဲ၊ ဘယ့်လောက် အမြီးအမောက် မတည့်တာဖြစ်ဖြစ်၊ လုပ်တော့မှာပေါ့။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် လက်နက်အားကိုးနည်းနဲ့ အတင်းပတင်း အာဏာသိမ်းလုယက်ပြီးတက်လာခဲ့တဲ့ကောင်တွေက “တရားဥပဒေ” ဆိုတာကို ခပ်တည်တည် ဟစ်နေတာကိုက ဒီကောင်တွေ ဘယ့်လောက်သောက်ရှက်နဲသလဲဆိုတာ ဖော်ပြ ပေါ်လွင်နေပြီပဲ။

ခက်တာက အဲဒီလို ကောင်တွေရဲ့ ထင်သလိုရမ်းကားလုပ်ဆောင်မှုကို တဖက်သတ်ခံနေရတာကိုက သေသေချာချာ စဉ်းစားကြည့်ရင် အင်မတန် မခံချင်စရာကောင်းတယ်။ ရင်နာစရာလဲကောင်း၊ ကြေကွဲစရာလဲကောင်းတယ်။

ပထမဆုံး ခြေကျင်းခတ်ခံရတာက ရုံးထွက်အဖြစ် ခြေကျင်းခတ်ခံရတာ။ ထောက်လှမ်းရေးမှူးချုပ်ဆိုတဲ့ အကုသိုလ်တာဝန်ခံ ဘိုနီ၊ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး ဖြစ်လာတော့ (၁၉၇၁ လား ၇၂ လားမသိပါဘူး။ အဲဒီ အကုသိုလ်ရဲ့ အကုသိုလ်ပြန်တမ်းရက်စွဲ ကောင်းကောင်းကန်းကန်းလုပ်ပြီး မှတ်သားမထားမိပါဘူး) ပြည်ထဲရေးဌာန အောက်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အကျဉ်းထောင်ဥပဒေဆိုတာကို တိုးတာချဲ့တာ လုပ်သတဲ့။ အကုသိုလ်ပါဆိုမှ ဘယ့်နှယ် ကောင်းတာ မှန်တာတော့ တိုးပါ့ ချဲ့ပါ့မလဲ။ မကောင်းတာကိုပဲ မကောင်းတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ထပ်တိုးတာပေါ့။ ထောင်ထဲမှာ ထောင်သားပဲ ရှိတယ်။ နိုင်ငံရေးသမားဆိုတာ မရှိတို့ ဘာတို့ဆိုတာ အဲဒီကာလမှာ တဆင့်တိုး တံခွန်ထူပြီး ထွက်လာတာပေါ့။ အဲဒီလို ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် တဆင့်တိုး ဖိနှိပ်ရေး ပြဋ္ဌာန်းသတ်မှတ်စီစဉ်ချက်တွေထဲမှာ အကျဉ်းသားတယောက် ပြစ်ဒဏ်စီရင်ထားခြင်းခံရသူ ရာဇဝတ်သားတယောက် နောက်မှုရှိသေးလို့ နောက်မှုအတွက် တရားရုံးထုတ် ရုံးထွက်ရမယ်ဆိုရင် ခြေကျင်းခတ်ပြီး ထုတ်စေ ထွက်စေဆိုတာ တခုအပါအဝင်ပေါ့။

ဖြစ်ချင်တော့ ကျနော့်မှာ ထောင်ထဲ ဆွဲအသွင်းခံရပါတယ် ဆိုတဲ့အထဲ ဂုဏ်ထူးက နှစ်ခုထပ်နဲ့။ ထောက်လှမ်းရေးဆိုတဲ့ကောင်များရဲ့ မေတ္တာတုံးကြီးကြီးကို ဟီးတိုက်ပြီးအပို့ခံရတဲ့ ကျနော်ဟာ အမှုနှစ်မှုတပ်ပြီး အစွဲခံရတယ်။ နှစ်မှုစလုံးဟာ ၅/ည။ တမှုက ရန်ကုန်အတွက်၊ တမှုက ပဲခူးတောင်ငူအတွက်တဲ့။ ကာလတခုတည်း အတွင်းမှာ နိုင်ငံရေးအဖွဲ့အစည်းကလဲ တခုတည်း၊ နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုကလဲ တခုတည်း ဖြစ်ပါလျက်နဲ့ နှစ်မှုတွဲပြီး ရုံးတင် တရားစွဲဆိုတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ပဲခူး တောင်ငူမှုက ထောင်(၅)နှစ်ချပြီးတဲ့အခါ ရန်ကုန်မှုအတွက် တိုက်ထဲမှာ ဆက်နေရပါတယ်။ အဲဒီအမှုအတွက် ထောင်ချခံရဖို့ ရုံးဆက်ထွက်ရတဲ့အခါ ကျနော်နဲ့ ခြေကျင်းဟာ ဘဝပေး ကုသိုလ်ကြမ္မာအရ ဖူးစာဆုံရပါတော့တယ်၊ ပထမဆုံး ခြေကျင်းဝတ်ရတာပါ။ 

အံမယ် … ရွှေခြေကျင်း ငွေခြေကျင်း မြခြေကျင်း မဟုတ်ပါဘဲ သံခြေကျင်းဆိုတာမှာလဲ အမျိုးမျိုးရှိသတဲ့။

ပြင်ပလောကမှာမှ လူတန်းစားအမျိုးမျိုး ရှိပြီး လူတန်းစားခွဲခြားခံရတာ မဟုတ်၊ နရသိန်လောကမှာလဲ လူတန်းစား အခွဲခံရပြီး ခွဲခွဲခြားခြား ပြုမူဆက်ဆံတယ်။ ခြေကျင်းခတ်ခံရတာချင်း အတူတူတောင် အကောင်ကြီးကြီး အမြီးရှည်ရှည်တွေ အတွက်က တမျိုး၊ ရိုးရိုးအကျဉ်းသားများအတွက်က တမျိုး...။ 

ဟော – ရိုးရိုးထဲမှာတောင်မှ အကြမ်းဖျင်းအားဖြင့် (၃) မျိုးရှိနေပြန်သတဲ့။ မန္တလေးကွင်းတဲ့၊ မော်လမြိုင်ကွင်းတဲ့၊ ရိုးရိုးကွင်းတဲ့။ 

မန္တလေးကွင်းဆိုတာက မန္တလေးသူတွေ ခြေကျင်းဝတ်တတ်တာကြည့်ပြီး မှည့်ထားပုံရပါတယ်။ မော်လမြိုင်ကွင်း ဆိုတာကျတော့ကော…။ မော်လမြိုင်သူတွေ ခြေသလုံးတုတ်တယ်လို့ ဆိုကြတယ် မဟုတ်လား။ အဲဒီတော့ မန္တလေးကွင်းထက် ပိုလဲကြီး ပိုလဲတုတ် ပိုလဲလေးလံတဲ့ကွင်းမျိုးကို မော်လမြိုင်ကွင်းလို့ အမည်သညာ ပြုထားကြတယ်ဆိုပဲ။ ဟိုတုန်းက သခင်နုရဲ့နာမည်ကြီး ဝတ္ထုတပုဒ် “ရက်စက်ပါပေ့ကွယ်” ဆိုတာထဲမှာ “မင်းကို မမကြီးနဲ့ ပေးစားရမှာပဲ” ဆိုရင် “မမကြီး” လို့ နာမည်ပေးထားတဲ့ အင်မတန်လေးလံလွန်းတဲ့ ကျောက်ဆုံကြီးနဲ့ တွေ့ပေးပြီး လူကို ဆုံလှည့်ခိုင်းသတဲ့။ အဲဒါက အင်္ဂလိပ်ခေတ်နယ်ချဲ့ သမားရဲ့ ထောင်တွင်း ရက်စက် ယုတ်မာမှု တခုပေါ့။

“ဗြဟ္မစိုရ်တရား ထွန်းကာတဲ့ မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လူ့ဘောင်သစ်သို့” လို့ မိုးတလုံးလတလုံး ကြွေးကြော် နေတဲ့ မဆလခေတ်ကြီးထဲကျတော့ ကိုလိုနီခေတ်ကတောင် ရှိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘီကလပ်(စ)ကို ဖျက်သိမ်းပစ်လိုက်ရုံမက ထောင်ထဲမှာ နိုင်ငံရေးသမားဆိုတာ မရှိရတဲ့။ နောက်မှုထွက်ရင် ခြေကျင်းခတ်တဲ့။ မော်လမြိုင်သူနဲ့ပေးစား လိုက်လို့ဆိုရင်တော့ ရောမခြေကျင်းတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ညားရပါလိမ့်မယ်။

ခြေကျင်းခတ်ခံရပြီဆိုရင် ဘယ်ခြေကျင်းမျိုးခတ်ခတ် ခြေကျင်းချည်း ဘယ်ဟုတ်လိမ့်မလဲ။ ခြေကျင်းနဲ့ တဆက်တည်း မိတ်ဖက်တန်ဆာ ဒွါဒရာတွေလဲ အပိုဆုအဖြစ် မလွဲမသွေ ပါလာပါတယ်။ ခြေကျင်းတဖက်စီမှာတင် တဆက်တည်း ကွင်းဆက်သံကွင်းတိုက နှစ်ခု။ အဲဒီသံကွင်းဆက်နှစ်ခုနဲ့ တဆက်တည်းသံချောင်းကြီးက တပေနီးပါး။ အဲဒီနောက် ထိပ်ဆုံးမှာမှ နောက်ထပ်သံကွင်းဆက်လက်ကိုင်။ နှစ်ဖက်ပေါင်းလိုက်ရင် အနဲဆုံး နှစ်ပိဿာခွဲ သုံးပိဿာလောက်ရှိနိုင်တယ်။

ခြေကျင်း ခတ်ပုံ ခတ်နည်းကလေးကလဲ အင်မတန်ယဉ်ကျေးလှပါတယ်။ ပန်းပဲထုတဲ့ပေခုံပေါ် ခြေထောက်ကို အလျားလိုက် တင်ပေးလိုက်ရတယ်။ လူက မြေပြင်ပေါ်ဖင်ချထိုင်ထားရပြီး ခြေထောက်အစုံကို ဆန့်ပေးထား လိုက်ရတာ။ ကိုးရို့ကားယားမလုပ်နဲ့၊ ခြေလှုပ်လို့ကတော့ ခြေထောက် တူစာဖြစ်သွားနိုင်တဲ့ အနေအထားမျိုး။

ဟ, နေတဲ့ သံခြေကျင်းကြီးကို ခြေထောက်ပေါ်တပ်ပြီးတဲ့အခါ ပေခုံပေါ်အဆင်သင့်တင်ပေးပြီးသားဖြစ်တဲ့ အခါ၊ ပန်းပဲထုတဲ့သံတူကြီးကို မြှောက်မြှောက်ပြီးထုနေပုံဟာ တချက်လောက် ချော်ထုမိလို့ကတော့ ခြေသလုံးရိုး ထက်ပိုင်းကျိုးသွားနိုင်တယ်။ ကျနော့်မှာ အငြိမ်သက်ဆုံး ငြိမ်ပေးနေရရင်း မောင်မင်းကြီးသား ခြေကျင်းခတ် တာဝန်ခံအကျဉ်းသားကို မေတ္တာပို့ပြီးနေရတယ်။ မောင်မင်းကြီးသားက ပစောက်ပုံဖြစ်နေတဲ့ သံခြေကျင်းကို ဝလုံးပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်အောင် ဟိုဖက်စွန်းက ထုလိုက်၊ ဒီဖက်စွန်းက ထုလိုက်နဲ့ ဟိုဖက်ဒီဖက် ဝက်ပိုးဆက်ဆက် မိသွားမှ နှစ်ဖက်စွန်းက အပေါက်သေးသေးဟပ်မိထပ်မိသွားမှ သံစထည့်ပြီး လေးဗစ်ရိုက်တယ်။ အဲဒီလို လေးဗစ် ရိုက်ချိန်ကျမှ ရှေ့ကို ဖင်ဒရွတ်တွန်း တိုးပေးရင်း ဒူးကို မောင်မင်းကြီးသား အလိုကျ ကွေးပေးရ ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးရတယ်။ အဲဒီလို လေးဗစ်မရိုက်ခင်ကြား သံချောင်းရှည်ကြီးနဲ့တဆက်တည်း သံကွင်းဆက်ကိုလဲ အသင့် ထည့်ပေး တပ်ပေးလိုက်တဲ့အတွက် လေးဗစ်ရိုက်ပြီးချိန်မှာ ခြေတဖက်စာ ခြေကျင်းခတ်ခြင်းကိစ္စ အောင်မြင်စွာ ပြီးဆုံးခြင်းကို ရောက်ပါတယ်။ နောက်တဖက်ကျတော့လဲ ထိုနည်း၎င်းပေါ့။ 

သူ ခြေကျင်းရိုက်နေတုန်း ဝါဒါ ရေသွားသောက်လို့ ဘေးဘေးဘီဘီ လူမရှိတုန်း သူက ကျနော့်မျက်နှာကို အကဲခတ်သလို ကြည့်ရင်း “ဘာမှုတုန်း”လို့ မေးတယ်။ ကျနော်က “နိုင်ငံရေး” လို့ဖြေလိုက်တော့ သူက ခေါင်းကို ခပ်လေးလေးကြီး ရမ်းရှာတယ်။ ကျနော့်အပေါ် ကရုဏာသက်သွားလို့လား၊ စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားလို့လား၊ တစုံတရာ လေးစားသွားလို့လား ဒါမှမဟုတ် ဆေးလိပ်လေး သုံးလေးငါးလိပ်မှ လိုင်းဖန်လို့မရနိုင်တော့တဲ့ အမျိုးအစားမှန်း သိသွားပြီး ဒီနေ့တော့ လာဘ်ပိတ်တာပဲလို့များ ယူဆသွားလို့လားတော့ မသိပါ။ သူက ခေါင်းကိုသာ ဖြေးဖြေးချင်း ယမ်းရင်း ပင့်သက်ချပါတယ်။

“ဒီ အစွန်းတွေ သေအောင်မရိုက်ရင် သွားရင်းလာရင်း ခြေထောက်နဲ့ရှမိပြီး ဒဏ်ရာပလပွ ဖြစ်တတ်တယ်။ ဒီ့ပြင် အမှုသည်တွေ ခြေကျင်းဝါရင့်တွေဆိုရင် ကောင်းကောင်းရိုက်ပေးအောင် လိုင်းပေးတယ်၊ တောင်းဖို့တောင် မလိုဘူး၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခုလဲကောင်းကောင်းရိုက်ပေးလိုက်ပါတယ်” တဲ့။

အဲဒါကတော့ ပထမဆုံးသောခြေကျင်းနဲ့ ဖူးစာဆုံရခြင်းရဲ့ နိဒါန်းအစပါပဲ။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်စလုံး ခြေကျင်းခတ်ပြီးချိန်မှာ အပေါ်ဆုံး ကွင်းနှစ်ကွင်းကို ပူးကိုင်ပြီး ခြေကျင်းသံ တချွင်ချွင်နဲ့ တိုက်ထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ အနီးအနားက ရဲဘော်တွေ မိတ်ဆွေတွေက စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ လှမ်းကြည့်ကြတယ်။ 

“ကဗျာဆရာရေ အတွေ့အကြုံပေါ့” တဲ့။

ဟုတ်ကဲ့ အတွေ့အကြုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘဝနဲ့ရင်းထားရတဲ့ အတွေ့အကြုံ။

(၂)

ရုံးထွက်ရတော့ တရားရုံးထဲမှာ ခြေကျင်းသံတချွင်ချွင်နဲ့ ဝင်ခဲ့တယ်။ အစကမှ သွားလာလှုပ်ရှားတိုင်း တချွင်ချွင် တချွမ်ချွမ် မြည်တတ်တဲ့ သံခြေကျင်းကြီးကို နှစ်ဆတိုးပြီး အသံမြည်အောင် ခြေကို ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ပြီး ဝင်တယ်။ ကျနော်ကအရွဲ့တိုက်ပြီး ဟိုဘက်သွားလိုက် ဒီဘက်သွားလိုက်လုပ်တယ်။ အံမယ်... အဲဒီတော့လဲ ထောက်လှမ်းရေးဆိုတဲ့ အကောင်တွေက သူတို့ကို ထမင်သောက်ရှက်ခွဲပြနေတာလို့များ ခံစားသွားသလား မသိပါဘူး။ မျက်နှာကြီးတွေ ညိုလို့။

ဘယ်လိုမှ မအောင့်အီးနိုင်တော့တဲ့ အကောင်တကောင်းက … 

“ခင်ဗျားက ငြိမ်ငြိမ်နေမှပေါ့ဗျ၊ တရားရုံး တရုံးလုံး ခြေကျင်းသံချည်းပဲ”တဲ့။ အဲဒီတော့ ကျနော်က “ဒါ … ခင်ဗျားတို့ နိုင်ငံတော်အစိုးရဆိုတာက ခတ်ပေးထားတာပဲလေ၊ ခြေကျင်းဆိုတာ မြည်တဲ့အမျိုးပဲ၊ မပြည်စေချင်ရင် မခတ်နဲ့ပေါ့” လို့ ပြန်ပြီးငေါ့လိုက်တယ်။ ထောက်လှမ်းရေးဆိုတဲ့အကောင်ဟာ အံကြီးကိုကြိတ်လို့ သူ့အဖေ မတရားအစိုးရဘက်ကနေ နာတတ်လိုက်တာ။ သခင်အားရ ကျွန်ပါးဝဆိုတဲ့အကောင်မျိုး ပီသလှပါတယ်။

အင်းစိန်ထောင်ဘူးဝ အထူးတရားရုံး ဆိုတဲ့ မတရားရုံးထဲမှာပဲ အလယ်ထိုင်တရားသူကြီး ဆိုတဲ့ “ခင်မောင်မြင့်” ဆိုတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်က ကျနော့်ကို ပြုံးကြည့်တယ်။ အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်က သမဝါယမဦးစီးဌာနက အရာရှိကြီးတယောက်ပါ။ မဆလခေတ် ပြည်သူ့တရားသူကြီးဆိုတဲ့ စာရင်းမှာ ပါလာပြီး ခပ်တည်တည် တရားသူကြီးလုပ်ပြီး အမှုကို ကြားနာစစ်ဆေးတဲ့ပုံ အပြည့်အဝ သရုပ်ဆောင်နေတာပါ။ တကယ်က တရားသူကြီးသာ လုပ်နေတာ ပုဒ်မတောင် အခု(၂ဝ) ပြည့်အောင် အလွတ်ရဟန်မတူပါ။ မဆလခေတ် တရားစီရင်ရေးဆိုတာ တရားသူကြီးအဖို့ ဘာဥပဒေ ဘာစီရင်ထုံးမှ တတ်ကျွမ်းနာလည်နေဖို့ မလိုပါ။ တရားရေးအကြံပေးဆိုတာကို ဥပဒေအကျိုးဆောင်ဆိုတာတို့က အကြံပေး လမ်းကြောင်းပေးတဲ့အတိုင်း လုပ်ချင်လုပ်၊ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ်ရမ်းချင်သလို ရမ်းချပြီး ပြည်သူ့တရား စီရင်ရေးလို့ ခေါင်းစည်းတပ်တတ်ရင် ပြီးသွားတာပါပဲ။ ပြည်သူ့တရားသူကြီးဆိုသူ မဆလတဦးက ဘယ်လိုများ တရားစီရင်ချက်ချဖူးသလဲဆိုရင်၊ နှစ်ဖက်သောရှေ့နေ ရှေ့ရပ်များရဲ့ ဥပဒေပုဒ်မ ဘယ်ရွေ့ဘယ်မျှနဲ့ ငြိစွန်းတယ်၊ တရားလို တရားခံတွေရဲ့ ထွက်ဆိုချက်တွေအရ အမှုကြောင်း အမှုသွား အမှုလာဟာ ဘယ်လို ပေါ်လွင်နေတယ်၊ စီရင်ထုံး ဘယ်လောက် ပြဋ္ဌာန်းချက် ဘယ်ဝါအရ ဘယ်လို ရှိတယ်ဆိုတာတွေကို သေသေချာချာ နားထောင် မှတ်သားယောင်ဆောင်ပြီးတဲ့နောက် တရားသူကြီးလေသံအပြည့်နဲ့ စီရင်ချက်အမိန့်ကို ဖတ်ကြားလိုက်ပုံကတော့ “ကျွန်ုပ်တို့တရားသူကြီးအဖွဲ့၏ စဉ်းစားသုံးသပ်မှုအရ အမှုမှာ ထင်ရှားပေါ်လွင်နေသည် ဖြစ်သဖြင့် ဥပဒေက မည်သို့ဆိုစေကာမူ ထောင်ဒဏ်(၁၀)နှစ်” ဟူသတဲ့။ အဲဒီလို တရားစီရင်ရေး ခေတ်ကြီးအတွင်းမှာ ကျနော်တို့လို နိုင်ငံရေးမှုမျိုးများကျတော့ “ခင်မောင်မြင့်” တို့လို တရားသူကြီးများအဖို့ သရုပ်ဆောင်ကောင်းကောင်းနဲ့ မပျင်းမရိထိုင်တတ်ဖို့သာ လိုပါတယ်။ ထောက်လှမ်းရေးက စီစဉ်ညွှန်ကြားတဲ့ဇာတ်ညွှန်းအတိုင်း ကြိုတင်ချမှတ် ပေးထားတဲ့ ထောင်ဒဏ်နှစ်ကာလကို တရားရေးအကြံပေးဆိုတဲ့လူက ဘောင်ဝင်အောင်ကြံဖန်ရေးပေးထားတဲ့။ စီရင်ချက်ထဲထည့်သွင်းပြီး တရားသူကြီးလေနဲ့ ဖတ်ကြားပြလိုက်ဖို့ပဲလိုပါတယ်။ 

တရားသူကြီး ထိုင်ခုံမြင့်ကြီးပေါ် ထိုင်ရင်း၊ ခြေကျင်းသံတချွင်ချွင်နဲ့ ဝင်လာတဲ့ ကျနော့်ဆီ လှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်တဲ့ တရားသူကြီး ဆိုသူရဲ့ အပြုံးဟာ မဲ့ပြုံးကြီးဖြစ်ပါတယ်။ မောင့်ကျက်သရေခေါင်းပေါင်းကို ခပ်တည်တည် ပေါင်းထားရင်း ခေါင်းပေါင်းစ တလူလူနဲ့ သူ့မျက်နှာဟာ ဆပ်ကပ်ထဲက လူပြက်မျက်နှာလိုလို၊ ခပ်ညံ့ညံ့ အငြိမ့်စင် တခုပေါ်က ဣန္ဒြေနဲနဲလေးမှ မရလှတဲ့ လူပြက်လက်သင်တယောက်ရဲ့ မျက်နှာလိုလို ဖြစ်နေတယ်။ တခါတခါ ကျတော့လဲ လှတောသားပြောပြောရရင် ဘီလူးမ ချိုချဉ်စုပ်ထားတဲ့ မျက်နှာမျိုး။ မချိုမချဉ် ဖြစ်နေတယ်။ 

ကျနော်ကလဲ ခြေကျင်းသံကို နှစ်ဆတိုးမြည်အောင် ခြေထောက်ကို ခပ်ဆောင့်ဆောင့်နင်းရင်း တရားခံများ နေရာကနေ သူ့မျက်နှာကို ခပ်တည်တည် ကြည့်နေလိုက်တယ်။ 

အဲဒီလိုရုံးထွက်တိုင်း တပ်ဆင်ရတဲ့ ခြေကျင်းကတော့ ရုံးတခါထုတ် တခါပါ။ တခါတပ် တရက်ပဲကြာပါတယ်။ မနက်ရုံးထွက်ရှိရင် ညနေကြိုတပ်ပေး ညမှ တိုက်ခန်းထဲ ခြေကျင်းနဲ့နေ၊ နောက်နေ့ ရုံးထွက်က ပြန်လာရင် နေ့မကူး ခင် ပြန်ဖြုတ်ပေးလေ့ရှိတယ်။ ဖြုတ်တော့လဲ ထုံးစံအတိုင်း ပေခုံပေါ်မှာ။ အဖြုတ်က အတပ်အခတ်လောက်မကြာ။

ကျနော်တို့ တိုက်ထဲ ထောင်ထဲ ဝင်ခဲ့ရပြီးကာလအနည်းငယ်အကြာမှာပဲ ထောက်လှမ်းရေးမှူးချုပ်ကြီး လန်ဘားတင်ဦးနဲ့ သူ့ရဲ့လက်ရင်း ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး ဘိုနီတို့လဲ သူတို့ရဲ့ အဖေရင်း ဗိုလ်နေဝင်းက ရာဇမာန်တော်ရှပြီး အသုံးကံကျွေး အရေးအရာအားလုံး ရုပ်သိမ်းကာ နောက်ကျောကနေ ခြေနဲ့ ကန်ချပစ်လိုက်တဲ့အတွက် အင်းစိန်ထောင်ထဲ ရောက်လာခဲ့ရပါတယ်။ တလျှောက်လုံး သူတပါးအပေါ် မတရားသဖြင့် ဖမ်းဆီးရိုက်နှက် ညှဉ်းပန်းလာခဲ့ တဲ့ကောင်တွေ သူတပါးကိုသာ နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ အပြစ်ရှာထောက်လှမ်းပြီး ထောင်သွင်း အကျဥ်းချ လုပ်လာခဲ့တဲ့ကောင်တွေ ကာလဝိပါက် နောက်ပိုးတက်ပြီလေ။

ကျနော်တို့က ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ ရုံးချိန်းတိုင်း တင်ဦး ဘိုနီတို့က ကြာသပတေးနေ့ ရုံးချိန်း။ ရုံးထွက်ရရာ တရားရုံးကလဲ အင်းစိန်ဗူးဝတရားရုံးမှာချည်း။ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် ရမန်ကြီးရွှေ့ဆိုင်းလိုက်ရတဲ့ သီတင်းပတ် တပတ်မှာ ထောင်ဝင်စာတွေ့ခွင့်ပေးတော့ ထောင်ဝင်စာခန်းကနေ ထောင်ဝင်စာထုပ်လေး ဆွဲ ပြန်အလာမှာ ထောက်လှမ်းရေးမှူးချုပ်ဟောင်း လန်ဘားတင်ဦးခေါ် မျက်မှန်တင်ဦးခေါ် အကုသိုလ်တိရစ္ဆာန်ကြီးတင်ဦးကို အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ သူလဲ ထောင်ဝင်စာခန်းကပြန်လာပုံရပါတယ်။ သူ့ဘေးမှာ ထောင်မှူး တယောက်က ကြွပ်ကြွပ်အိတ်ကို ဆွဲလို့၊ အရပ်ကြီးက ကလန်ကလားနဲ့ အရင်တုန်းကတော့ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ရှိမယ့်ပုံသွင်ဟာ အခုတော့လဲ လပိုင်းအတွင်းမှာပဲ ကျသွားလိုက်တာ ပြိုလဲကျတော့မယ့် ထန်းပင်အိုကြီး တပင်လိုပါပဲ။ မဖီးမသင် မရိတ်မညှပ်ဘဲ ထားတဲ့အတွက် ဆံပင်ဂုတ်ထောက်ရှည်ကြီး တလူလူနဲ့ သက်ကြီးလမ်းသူရဲအိုပုံ ပေါက်နေတယ်။ ဆံပင်တွေတလူလူကလဲ ဖြူဖွေးနေပြီးဖြစ်တဲ့အတွက် ကြာဆံထုပ် ခေါင်းပေါ်ရွက်ထားဘိသကဲ့သို့ ဖြစ်နေတယ်။ ပုလင်းဖင်ပိတ်လို မျက်မှန်ထူထူကြီးက ကြာဆံထုပ် ခေါင်းပေါ် တင်ထားသလိုရှိတဲ့ သူ့ခေါင်းနဲ့ ရက်စက်ယုတ်မာမှုအပြည့်နဲ့ ကလိန်ကကျစ်နိုင်လွန်းလှတဲ့ သူ့မျက်နှာကို စည်းသားပေးထားသလိုရှိပါတယ်။ လန်ဘားတင်ဦး မျက်မှန်တင်ဦး အမ်အိုင်တင်ဦးဆိုတာ ဒီသတ္တဝါကြီးပါလား။ အရင် သူမိုးကောင်းစဉ်တုန်းက နိုင်ငံရေးသမားကြီးတဦးကို ကိုယ်တိုင်ဝင်ရောက်ထိုးကြိတ် ကန်ကျောက် ရုံတင်မက နံရိုးတွေပေါ် စစ်ဖိနပ်နဲ့ တက်ခုန်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ ဘီလူးယုတ်ကြီးပါကလား။ ဘယ်လောက်အထိ တန်ခိုးထွားခဲ့သလဲဆိုရင် နိုင်ငံတကာ စာနယ်ဇင်းတချို့က ဗမာပြည်ရဲ့ “တစ်ခွဲ” ကြီးလို့တောင် ကင်ပွန်းတပ်ပေးခဲ့ရသူ ပါလား။ နေဝင်းက တစ် စန်းယုကနှစ် တင်ဦးက သုံးမဟုတ်တစ်နဲ့ နှစ်ကြားက ”တစ်ခွဲ” ဆိုပြီးတောင် အမှတ် သညာပြုခြင်းခံရတဲ့ သတ္တဝါကြီး။ အခုတော့လဲ သူတသက်လုံး သူ့အဖေကြီးရဲ့ ရာဇပလ္လင်တည်မြဲရေးအတွက် ဦးဆွေးဆံမြည့် ယုတ်ယုတ်ကန်းကန်း အမှုတော်ထမ်းခဲ့သမျှ သူ့အဖေကြီးက နောက်ဆုံးဆုလာဘ်တော်ကို ချလိုက်ပါပြီ။ “တစ်ခွဲ” လဲ ဒစ်ပြဲပြီး ဝဋ်ငရဲ မှာ အရှင်လတ်လတ်ရောက်နေရပါပြီ။ ကြည့်လေ... အရူးကြီးတယောက်လို မှော်ရူးကြီးတယောက်လို၊ စုန်းတစ္ဆေကဝေကားတွေထဲက တာတေကြီးလို ပုံစံမျိုးနဲ့ တွေ့သမျှ အကျဉ်းသားတွေကို ပြုံးပြနေလေရဲ့။ ပါးစပ်ကလဲ “မပူနဲ့၊ မဟာဝိဇယဘုရားကြီး ထီးတော်တင်ရင် အကုန်လွတ်မှာ” လို့ ပြောနေလေရဲ့။ အကျဉ်းသားတွေရဲ့ သည်းခြေကြိုက်စကားကို ပြောဆိုနေတာဖြစ်နိုင်သလို၊ သူ့ဟာသူ ကြံဖန် မျှော်ကိုးပြီး သူ့ကိုယ်သူအားပေးဖြေသိမ့် မျှော်လင့်နေပုံမျိုးလဲ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ရယ်ချင်စရာလဲ တော်တော် ကောင်းပေါ့။

“တင်ဦးရဲ့ ပျားဂေဟာလဲ ကြက်ဂေဟာ ဖြစ်သွားပြီဗျို့၊ တင်ဦးရဲ့'လက်ရုံးထောက်' တွေလဲ တသီကြီး ဒေါက်ဖြုတ်ခံနေရပြီ၊ ပြုတ်တဲ့ကောင် ပြုတ်၊ ရှေ့တန်းအပို့ခံရတဲ့ ကောင် ခံရတဲ့ဗျ” စတဲ့ စတဲ့ သတင်းတွေလဲ ကျနော်တို့တိုက်တွေထဲအထိ ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ တင်ဦး ဘိုနီတို့အမှုတွဲနဲ့ တဆက်တည်း မဂိုလမ်းက နာမည်ကြီး ရွှေဆိုင်ပိုင်ရှင်တချို့လဲ ထောင်ထဲဝင်လာရတာကြားနေရပါတယ်။ တင်ဦး ဘိုနီတို့ အပေါ်တပ်ပေးထားတဲ့ ပုဒ်မတွေကလဲ တသီကြီး။

တရက် ရုံးထွက်ခြေကျင်းခတ်ဖို့သွားရစဉ်မှာတော့ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးဟောင်း ထောက်လှမ်းရေးမှူးချုပ်ကြီးဟောင်း ဦးဘိုနီ ရွှေမျက်ရည်တော် ကျတဲ့အကြောင်း သတင်း ကိုယ်တွေ့ ကြုံရ ကြားရပါတော့တယ်။ ခြေကျင်းခတ် ပေးနေကျအကျဉ်းသားက ဝါဒါအလစ်မှာ... 

“ခုတင်က … ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးဆိုတဲ့ဟာကြီးကတော့ ခြေကျင်းစခတ်တော့ မျက်ရည်တွေ တွေတွေနဲ့ဗျ” တဲ့။

“ဟာ… ဘယ့်နှယ်ကြောင့်” 

ကျနော်က ပြုံးပြီးမေးမိတယ်။ 

“သူလဲ နောက်မှုထွက်ရမှာလေ”

“နောက်မှုရှိရင် ခြေကျင်းခတ်ရမယ်ဆိုတာ အဲဒီကောင်ကြီး ထုတ်ခဲ့တဲ့အမိန့်ပဲလေ…. ခုတော့ ကိုယ့်ဓားနဲ့ ကိုယ် အထိုးခံလိုက်ရတာပေါ့နော်၊ တော်တော်သနားစရာကောင်းတယ်နော်၊ ကျွတ်..ကျွတ်” 

ကျနော်က စုတ်သပ်ပြီး ဟားမိပါတယ်။ “ကာလဝိပါတ် နောက်ပိုးတက်” ဆိုတဲ့စကားကိုလဲ အကြိမ်ကြိမ် ပြန်သတိရမိရင်း၊ မျက်ရည်တွေ တွေတွေကျနေတဲ့ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး ဆိုတဲ့ သတ္တဝါကြီးရဲ့ ပုအိုင့်အိုင့် မျက်နှာကြီး ကို ပြေးပြေးမြင်နေမိပါတယ်။

“ဒီ ဘဲကြီးက မျက်ရည်သာ ကျတာပါ၊ သူ့တပ်ပေးတဲ့ ခြေကျင်းဆိုတာက ခင်ဗျားတို့လို ဘယ်ဟုတ်မှာတုန်း။ စပုတ်တံခြေကျင်း  လုပ်ပေးထားတာမျိုးပါ။ ကလေးခြေကျင်းကမှ နဲနဲလေးအုံးမယ်...” တဲ့။

(၃)

ခြေကျင်းနဲ့ ကြာကြာ ဖူးစာဆုံရတော့တာကတော့ သာယာဝတီထောင်မှာပါ။ ခြေကျင်းတပ်ဆင်ပေးလိုက်တာကတော့ အင်းစိန်ထောင်ကြီးကပါ။ 

တညနေစောင်းလောက်မှာ ဘာမပြော ညာမပြော ကျနော်တို့ နာမည်တွေ ခေါ်ထုတ်လိုက်ပြီး ကျနော်တို့ကို ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ခြေကျင်းတွေ တပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီနေ့ညမှာ အိပ်နေကျအဆောင်တောင် ကျနော်တို့တွေ ကို မထားတော့ပဲ၊ (၅)ဆောင်ဆိုတာပေါ် ခွဲထားလိုက်ပါတယ်။ နောက်နေ့ ထောင်ပြောင်းမယ်... တဲ့။ အဲဒီလို နည်းမျိုးနဲ့ အင်းစိန်ထောင်က တပ်ပေးလိုက်တဲ့ခြေကျင်းတွေနဲ့ သာယာဝတီထောင်တိုက်ခန်းထဲ ရောက်လာခဲ့ရပါတယ်။ တရက်ခြေကျင်းချွတ်ပေးနိုးနိုးနဲ့ လပေါင်းအချို့ကြာ ခြေကျင်းနဲ့ နှစ်ပါးသွားရတော့တဲ့ဘ၀ ရောက်ရပါတော့တယ်။ အဲဒီကျတော့မှပဲ ခြေကျင်းရဲ့ အရသာကိုလဲ တိုးတိုးသိလာရပါတော့တယ်။ အင်္ဂလိပ်ခေတ်က နိုင်ငံရေးသမား သခင်ဟောင်းကြီးတဦးဟာ ထောင်အကြိမ်ကြိမ်ကျခံရဖူးပြီး ထောင်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး စာအုပ်တအုပ်တောင် ရေးခဲ့ဖူးသေးထင်ပါရဲ့၊ ကောင်းကောင်းတောင် မမှတ်မိတော့။ ကောင်းကောင်းမှတ်မိနေတာက သူ့ နာမည်နဲ့ သူ့ဘွဲ့ထူး။ “ထောင့်အရသာ သခင်အေးကြည်” တဲ့။ ထောင့်အရသာ ခါးသီးနာကျင်ဘွယ်ကောင်း သလောက်၊ ခြေကျင်းအရသာကလဲ မုန်းတီး အော့နှလုံးနာဘွယ် ကောင်းပါတယ်။ ခြေကျင်းအရသာဟာ ထောင့်အရသာထဲက တခုလို့ဆိုရင်တောင် ထောင့်အရသာက ခါးခါးတူးတူး၊ စူးစူးချဉ်ချဉ်၊ ခြေကျင်းအရသာက စပ်ပူ စပ်လောင် နံနံစော်စော်။

ခြေကျင်းက ဟိုတုန်းကလို ရုံးထွက်တရက် ခြေကျင်းမဟုတ်တော့တဲ့အတွက် ထိပ်ဆုံးက လက်ကိုင်ကွင်းနှစ်ခုကို ပူးကိုင်ပြီး သွားလာလှုပ်ရှားနေလို့ မဖြစ်တော့။ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်ဟောင်းတွေကို စနစ်တကျဆုတ်ဖြဲပြီး ခြေမ ကြားညှပ်ကာ ကြိုးရှည်ရှည်လေးတချောင်းဖြစ်အောင် ကျစ်ရတယ်။ အဲဒီ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်ဖြစ် ကြိုးနဲ့ သံကွင်း ကြားလျှိုပြီးချည်၊ နောက် ကြိုးစနှစ်ခု ခါးမှာပတ်ပြီး အနေတော် အနေအထားအတိုင်း ခေါက်တွန့် အမြဲချည်ထား လိုက်ရတယ်။ လက်က ကိုင်ဖို့မလိုတော့ဘဲ ခြေကျင်းဆိုင်ရာ ဒွါဒရာတွေဟာ ကိုယ်နဲ့အတူ ပူးတွဲကပ်ပါ ယှဉ်နေပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်။ လက်နှစ်ဖက်လုံးဟာ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် လှုပ်ရှားနိုင်တဲ့အနေအထားမျိုး ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ထောင်ထဲကနေ ရဲဘက်ထုတ်ခံရတဲ့ အကျဉ်းသားမှန်သမျှ အဲဒီအနေအထားအတိုင်းတွေချည်း ဖြစ်ပါတယ်၊

ခြေကျင်းခတ်ထားခံရတဲ့အတွက် ခြေထောက်ကတော့ သွက်သွက်လက်လက်မသွားလာနိုင်။ ခြေကျင်းကြောင့် အသွားအလာ နှေးကွေးရရုံမက၊ ခြေကျင်းတန်ဆာဒွါဒရာတွေရဲ့ နှစ်ပိဿာခွဲသုံးပိဿာလောက် အလေးကြောင့်လဲ လူတကိုယ်လုံး အထူးသဖြင့် အောက်ပိုင်းတပိုင်းလုံး ခဲဆွဲခံထားရသလို ဖြစ်ပြီး အမြဲတမ်းနှေးကွေး လေးလံနေရတော့တယ်။ ခြေကျင်းသံကတော့ ထုံးစံအတိုင်း တချွင်ချွင်ပေါ့။

ခြေကျင်း အကျဉ်းသားအုပ်စုတစုလောက် ဝင်ထွက်သွားလာနေပြီ ဆိုရင် ခလောက်တွေ ခြူတွေ အပြည့် ဆွဲပေးထားတဲ့ ကျွဲအုပ်နွားအုပ်ကြီး တအုပ်လောက် လှည့်လှည့်သွားလာနေသလိုမျိုးပါပဲ။ အသံပလံတွေဟာ ဆူညံစင်ထွက်နေတော့တယ်။ ရောက်နေရတဲ့ ဘဝပုံသွင်ဟာ မညှာတမ်းစကားလုံးမရွေးဘဲ ခိုင်းနှိုင်း ပြောဆိုရမယ်ဆိုရင် တကယ့်ကို လူသားတိရစ္ဆာန် အုပ်စုကြီးတစုလိုပါပဲ။ လူသားတွေကို တိရစ္ဆာန်ပမာ ပြုထားတာပါပဲ။ နွားတွေကို နာဖားကြိုးတပ်ပေးထားသလို မြင်းတွေကို ပါးချပ်တပ်ပေးထားသလို၊ ဆင်တွေကို ထူးခတ်ပေးထားသလို၊ လူသားစင်စစ်တွေကို ခြေကျင်းတပ်ပေးထားတာ ပါပဲ။

ခြေကျင်းဟာ အင်မတန်ရိုင်းပျမှုရဲ့ အမှတ်အသားဖြစ်သလို၊ ဖိနှိပ်သူတွေရဲ့ လက်သုံး၊ ဖိနှိပ်ညှဉ်းပန်းရေး တန်ဆာပလာတခု၊ အင်မတန် မုန်းတီး စက်ဆုပ်စရာပစ္စည်းတခုပဲ။ ဒီပစ္စည်းဟာ ကိုလိုနီခေတ်ကလဲ ရှိခဲ့သလို ပဒေသရာဇ်ခေတ်ကလဲ ရှိခဲ့တယ်။ ကျေးပိုင်ကျွန်ပိုင်ခေတ်ကလဲ ရှိခဲ့တာပဲ။ ကြည့်ပါ့လား။ စပါးတားကပ်တို့ ခေတ်ကလဲ ခြေကျင်းနဲ့ သံကွင်းဆက် ​နှောင်ကြိုးကြီးနဲ့ပဲ။ ဒီခြေကျင်းနဲ့ သံနှောင်ကြိုးကို အပြီးတိုင် ချိုးဖျက်ဖို့ဆိုတာ အုပ်စိုးသူလူယုတ်မာတွေကို ဖယ်ရှားပစ်နိုင်မှပဲ အောင်မြင်မယ့်ကိစ္စလေ။

“နှောင်ကြိုးကို ဒို့လက်ရုံးနဲ့ ချိုးဖျက်လေ” တဲ့။ အင်တာနေရှင်နယ်သီချင်းကြီးထဲက သီချင်းတေးသွားတပိုဒ် ဟာ ခြေကျင်းခတ်သံကြိုးတဲ့ပေးထားခြင်းခံရသူရဲ့ ရင်ထဲပြေးပြေးဝင်လာပြန်တယ်။

ခြေကျင်းနဲ့သံကြိုးကို မချိုးဖျက်ပစ်နိုင်သေးခင်မှာတော့ ကိုယ့်ခြေထောက်ကို ကိုယ်သဘောမတူပါပဲ လာခတ်ပေးထားတဲ့ ခြေကျင်းနဲ့ သံကွင်းတွေကို တခါတခါပြန်ပြန်ဂရုစိုက်နေရတဲ့ဘဝလောက် ကြေကွဲစရာကောင်းတာ ရှိပါသေးရဲ့လား။ ကိုယ်မုန်းတီးရွံရှာလှတဲ့ သူတို ဂရုတစိုက် ယုယပြုစုနေရတဲ့အဖြစ်မျိုးလေ။ ကိုယ့်ကို နေ့စဉ် အခါမလပ် ဒုက္ခပေးနေတဲ့သူကို ဒုက္ခပေးမှုသက်သာအောင် ချော့မော့နေရသလိုမျိုးလေ။ 

ခြေကျင်းနဲ့ သံကွင်းတွေကို ကြွပ်ကြွပ်အိတ်စုတ်စတခုနဲ့ မကြာမကြာ တိုက်ချွတ်ပွတ်သပ်ပေးနေရပြန်တယ်။ တခါတရံ ရေချိုးချ၊ ဂန်ဖလားချတွေမှာ အမှတ်မထင်ကောက်ယူရရှိလေ့ရှိတဲ့ အုတ်နီခဲပဲ့ သေးသေးလေး ဒါမှ မဟုတ် ကျောက်စရစ်ခဲသေးသေးလေးနဲ့လဲ ခြေကျင်းအတွင်းအပြင်ပေါ်သံကြိုးကွင်းဆက်အတွင်းအပြင်ပေါ်က အထပ်ထပ်တက်နေတဲ့ သံချေး သံညှိ သံမှုန် သံစစွန်းလေးတွေကို တိုက်ချွတ်ပေးနေရတယ်။

ဒီလောက်တိုက်ချွတ် ပွတ်သပ်ပေးနေရတဲ့ကြားထဲကတောင် ခြေကျင်းဝတ်ပတ်ပတ်လည်တခုလုံးဟာ နှင်းခူ မဲမဲကြီး စွဲနေသလို ဖြစ်နေတယ်။ ကိုယ့်ခြေထောက် ကိုယ်ပြန်မြင်ရတာတောင် မသတီစရာ။ ခြေကျင်းဝတ်ရကာစဆိုရင် ခြေကျင်းစွန်းသံဇောင်းရှထားတဲ့ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေ ပလဗွနဲ့ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ခုလုံးဟာ ဖူးရောင်ညို ကိုင်းပြီး သပြေသီးမှည့်ရောင်ထလို့။ နောက်တော့ သံဆိပ်သင့်နေတဲ့ ဒဏ်ရာတွေဟာ ပြည်တွေတစိုစို ယင်တွေ တအုံအုံဖြစ်လာတယ်။ ခက်တာက လူမဆန်တဲ့ ခွေးတိရစ္ဆာန်တို့ရဲ့ ထောင်တွင်းစည်းကမ်းဥပဒေဆိုတာတွေက ဒဏ်ရာသက်သာအောင် ခြေကျင်းဝတ်ကို အဝတ်လေး ကြွပ်ကြွပ်အိတ်စလေးဘာလေး ပတ်ထားကာကွယ် စည်းနှောင်ထားလို့လဲ မရ။ ခြေကျင်းကွင်းကို အဝတ်ပတ်ထား ခွင့်လဲမရှိ။ ကြံဖန်အကြောင်းပြချက်ကတော့ ခြေကျင်းကွင်းလေးဗစ်ကို ပြုတ်အောင်လုပ်ထားပြီး အဝတ်နဲ့ပတ်ထား စီးထား... ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ... တဲ့။ မတရား ညစ်ပတ်စုတ်ပဲ့တဲ့ အုပ်စိုးသူနဲ့ အပ်စိုးသူရဲ့ အာဏာပါးကွက်သားတွေမှာ ကောက် ကောက်ကျစ်ကျစ် ဆင်ခြေ ဆင်လက်ပေးစရာတွေက အမြဲတန်းအပြည့်။ ငပိလေးနဲနဲပါးပါး ပိုယူသိမ်းထားရင် ပြဿနာလုပ်ချင်ရင် ဆင်ခြေ ပေးပြောတတ်တာက သံတိုင်ရင်း ငပိပုံထားပြီး သံတိုင်ပြတ်အောင်လုပ် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ… တဲ့။ ထောင်တွင်း တိုက်တွင်းက အခိုင်အခန့် သံတိုင်ကို ငပိပုံနဲ့ ဖြတ်ပြီး ထောင်ကထွက်ပြေးခဲ့ဖူးတဲ့လူ ဘယ်နှယောက်များ ရှိခဲ့ဖူးသလဲ။

ကြံကြံဖန်ဖန် ယုတ်ယုတ်မာမာဆင်ခြေပေးပြီး အမြဲတန်း ဖိနှိပ်ညှဉ်းပန်းဖို့ အကွက်ချစဉ်းစားနေတတ်တဲ့ ကောင်မျိုးတွေ….။ တခါတခါ ခြေကျင်းသံချောင်းအပေါ်ဆုံး လက်ကိုင်ကွင်းကြား လျှိုပြီး ခါးမှာပတ်ထားရတဲ့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်စုတ် ကြိုးသေးသေးလေးကိုတောင် သိမ်းချင် လာသိမ်းတတ်ပြန်သေးတယ်။ အကြောင်းပြချက်က ဒီကြိုးကိုအသုံးပြုပြီး ကိုယ့်လည်ပင်း ကိုယ်စွပ် သေကြောင်းကြံစည်ရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ... တဲ့။ အေး.. ဒို့က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တော့ ဘယ်တော့မှ သတ်မသေဘူး၊ မင်းတို့ကိုသာ သတ်ပစ်ချင်တာလို့၊ ဒင်းတို့မျက်နှာ စေ့စေ့ ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်ချင်တာမှ လျှာကိုယားလို့။

ခြေကျင်းရဲ့ ဒုက္ခက အိပ်တဲ့အခါလဲ တော်တော် ကသိကအောက် ဖြစ်ရပြန်တယ်။ သွားလာနေမှ တချွင်ချွင် မြည်တတ်တာမဟုတ်။ ဒူးလေးအကွေးလိုက် ခြေထောက်လေးအလှည့်လိုက် ကိုယ်လေးအမှတ်တမဲ့ အစောင်းလိုက်မှာလဲ တချွင်ချွင်မြည်ပြန်တယ်။ ရံဖန်ရံခါ လန့် လန့် တောင် နိုးမိတယ်။ ဘာသံလဲပေါ့။ တကယ်က ကိုယ့် ခြေထောက်ပေါ်က ခြေကျင်းသံ။ တပေနီးပါး သံချောင်းလုံးကြီးနှစ်ခုက ပေါင်ကြားက ဖွားဘက်တော်ကို ကလန့်ပြီး ညှပ်သတ်ပစ်သလို မဖြစ်ရအောင် ဒါမှမဟုတ် တုံးမောင်းခေါက်လိုက်သလို မဖြစ်ရအောင်လဲ အိပ်ခါနီး အတော် သတိထားရတယ်။ ခြေကျင်းကြိုးစကို လျှော့၊ သံချောင်းနှစ်ချောင်းကို ပုဆိုးစပေါ်မှာတင် ဒူးလောက် ရောက်အောင်တွန်းပြီးမှ အိပ်ရတယ်။ 

ဆောင်းညတွေကတော့ အဆိုးဆုံးပေါ့။ ကလေးထုပ်တဲ့ အနှီးစကမှ ပိုထူကောင်း ထူနိုင်သေးတဲ့ စောင်ပါးပါးလေးမျိုးနဲ့ အိပ်ရတဲ့အထဲ ခြေကျင်းကွင်းက သံ၊ သံချောင်းက သံတွေနဲ့ ရံဖန်ရံခါ ထိတွေ့လိုက်ရတဲ့ အသားအရေ ဟာ စိမ့်ခနဲ စိမ့် ခနဲ အေးစက် ကျင်တက်သွားရပါတယ်။ ရေခဲချောင်းနဲ့ လာထိလိုက်သလိုပါပဲ။ မောလျပင်ပန်း လွန်းလှပေမဲ့ အိပ်မရတဲ့ညပေါင်းများစွာကြား မလှမပ အိပ်မက်ဆိုးတွေနဲ့ ချည်း ရင်ဆိုင်နေရပါတယ်။

သံခြေကျင်းနဲ့ သံကွင်းတွေကို ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းက စူးစူးရှရှ မုန်းတီးလာတယ်။ 

ကျနော့်မျက်စိထဲမှာ သံခြေကျင်းဟာ ငရဲခွေးကြီးတကောင်ရဲ့ အကျည်းတန် ပါးစပ်ပြဲပြဲကြီးတပေါက် ဖြစ် နေတယ်။ ဒီငတ်ကြီးကျ ငရဲခွေးကြီးရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်က ကျနော့်ခြေထောက်ကို အငမ်းမရကိုက်ငုံထားတယ်။ သူ့ရဲ့ အစွယ်နှစ်ခုနဲ့ ခြေထောက်ကို မကြာမကြာကုတ်ခြစ်ကိုက်ဖဲ့တတ်သေးတယ်။ အဲဒီငရဲခွေးကြီးကို ကျနော့်ဆီ လွှတ်လိုက်တဲ့ လက်ရှိခွေးပိုင်ရှင်ကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ”အစိုးရ” လို့ ကြွေးကြော်နေတဲ့ အကောင်ကြီးပါပဲ။

သံကွင်းဆက်တွေကတော့ မြွေပွေးတကောင်ရဲ့ ကျောပေါ်က အကွက်အကွက်တွေပါပဲ။ ဒီ မြွေပွေးကလဲ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် အဆိပ်ခိုးတွေ အဆက်မပြတ်မှုတ်ထုတ်နေတယ်။

ဒီ ငရဲခွေးနှစ်ကောင်ရဲ့ ပါးစပ်ကို ရိုက်ဖြဲပစ်ပြီး မြွေပွေးကျောပြင်ကို နုတ်နုတ်စင်းပစ်လိုက်ချင်သလို ဒီခွေးနဲ့ မြွေပွေးပိုင်ရှင်ကိုလဲ အဝီစိတသက်လုံး ပို့ထားလိုက်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာတယ်။ 

သူတို့ရဲ့ စုတ်ပဲ့ညစ်ပတ်မှုနဲ့ တန်အောင်၊ ကိုယ်လဲ ပြန်မိုက်ရိုင်းတုံ့ပြန်ရမယ်ဆိုရင်၊ ကိုယ်တောင် လူယုတ်မာ ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ သတိထား သတိထားလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ဆုံးမနေရတယ်။ 

ခွေးနှစ်ကောင်ပါးစပ်ကို ရိုက်ဖြဲပစ်ချင်နေတဲ့ကြားက သူ့ပါးစပ်ကို သွားတိုက်ပေးနေရပြန်တယ်။ မြွေပွေး ကွက်ကျောကို ထုနှက်ပစ်ချင်ရက်သားက ပွတ်တိုက်ကျောသပ်ပေးနေရပြန်တယ်။ တော်တော်ကို ကြေကွဲစရာ ကောင်းလှပါတယ်။ 

“ကောင်းကောင်းတိုက်၊ ကောင်းကောင်းတိုက်၊ ခြေကျင်းက အနေကြာရင် သံဆိပ်သင့်ပြီး နေဝင်ရီတရော မှာ ဘာမှကြည့်လို့မမြင်ရတဲ့ အခြေအနေ ရောက်တတ်တယ်။ ကြက်မျက်သင့်တဲ့ မျက်စိလို ဖြစ်သွားတတ်တယ် တဲ့”

ဘဝတူ ခြေကျင်းရဲဘော်ကြီးက ပြုံးစစနဲ့ ပြောရင်း သူလဲ သူ့ခြေကျင်း သူတိုက်နေရှာတယ်။ 

“ကိုယ့်သမီးပါးလေးတောင် ဒီလောက်ယုယုယယ ပွတ်သပ် မပေးဖူးပါဘူး။ ခုမှ ကိုယ့်ခတ်ထားတဲ့ ခြေကျင်း ကိုယ်ပြန်ယုယနေလိုက်ရပုံများ...”

ရဲဘော်ကြီးရဲ့ နာနာကျင်ကျင် ဆက်လက်ပြောနေသံကို နားထောင်ရင်း တံတွေးကို ကြိတ်မျိုချနေမိပြန်တယ်။

ဝင်းတင့်ထွန်း

(ဆရာဝင်းတင့်ထွန်း၊ (၆)တိုက်မှာ လောက်ကိုက်တာ ခံဖူးသလား နှင့် အခြားထောင်ဝတ္ထုတိုများ ပီဒီအက်ဖ် စာမျက်နှာ ၄၉-၅၈)

စာရိုက် - ငနော့