အသစ္စာ 🖋 ဝင်းတင့်ထွန်း

အသစ္စာ

ဝင်းတင့်ထွန်း

(၁)

(၅)တိုက် အခန်း(၁၉)မှာ တယောက်တည်း နေနေရတဲ့ ကာလ။ ဘေးနားက အနီးဆုံးအခန်းဖော်တွေက ကိုဒါသ ကျော်ထူး၊ ဆရာတော် ဦးပဏ္ဍိတ၊ ကိုငြိမ်းရွှေ ဦးကြွားတို့သားအဖ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းလောက်မှာက မပဒါ အောင်သန်းမြင့်နဲ့ ဦးရှုတင်တို့ သားအဖ။ စောဘောနယ်၊ စောစေးထူး၊ မန္တလေးက ကိုရန်နိုင်တို့နဲ့ ဟိုးတဖက်စွန်း လောက်ဆီမှာတော့ ပုလွေကြီးကိုကျော်ဝင်း (ယခုစာရေးဆရာကျော်ဝင်း)၊ ဘာဂျာကိုစိုးမြင့်၊ ကိုစန်းနောင် ကိုစန်းအောင်အမွှာညီအကိုတို့တတွေ။

(၅)တိုက်တတိုက်လုံးဟာ အခန်း(၂၂)ခန်းလုံးလူပြည့် ဟောက်(စ)ဖူးလ် (Housefull)။ ကိုဝင်းတင်ဆိုတဲ့ စီးပွားရေးသမားတဦးကလွဲလို့ အားလုံးဟာ နိုင်ငံရေးသမားနဲ့ နိုင်ငံရေးအမှုတွေ နိုင်ငံရေးပုဒ်မတွေ….။

 

နိုင်ငံရေးပါတီအဖွဲ့အစည်းတွေကတော့ မတူကြ။ ဗကသလဲ ပါသလို ကေအဲင်ယူကလဲ ပါတယ်။ ဦးနုကြီး ကိုယ်တိုင် အထွေထွေလွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့် ၂၊ ၈၀နဲ့ ပြည်တော် ပြန်လာခဲ့ပြီဖြစ်ပေမဲ့ ပြည်တော်ပြန်ထဲ မပါဘဲ နရသိန်ထဲဝင်လာရတဲ့ ပြည်ချစ်ပါတီက ဆိုတာတောင် ရှိလိုက်သေး။ ဟင်္သာတဇာတိ ကိုငြိမ်းရွှေဟာ ပြည်ချစ် ပါတီဝင်ဟောင်းဖြစ်ပြီး ဗုံးခွဲရန်ကြံစည်မှုနဲ့ ပုဒ်မ ၁၂၂(၁) တပ်ပြီး တရားစွဲဆိုထားခြင်းခံရသူ။ သူ့အဖေကတော့ သူနဲ့ပတ်သက်ပြီး တိုက်ထဲဆွဲအသွင်းခံထားရရှာတာ ဖြစ်ပါတယ်။

တတိုက်လုံးမှာ ဘုန်းတော်ကြီးကတော့ ဆရာတော်ဦးပဏ္ဍိတ တပါးတည်း။ (နောက်ပိုင်းတော့ တပါး ထပ်တိုးလာပါတယ်။ ဗိုလ်ဉာဏ်တင်လို့ခေါ်တဲ့ ဘုန်းကြီး။ ဦးပဏ္ဍိတလို ငယ်ဖြူ မဟုတ်ပါ၊ အရင်က တောခိုမြို့နယ် ကော်မတီဝင် ဗိုလ်ဘွဲ့ခံတဦးဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းမှ ရဟန်းပြုခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။)

ဆရာတော်ဦးပဏ္ဍိတကတော့ သံဃာ့ဝန်ဆောင်ဆိုတာတွေ မဆလက ဖွဲ့စည်းချိန်မှာ “မင်းတို့ဟာ မင်းတို့ အိမ်ကြက်ချင်းအိုးမဲသုတ်အခွပ်ခိုင်းတဲ့ ပွဲထဲ မပါနိုင်ဘူး”လို့ ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောခဲ့လို့ အငြိုးထားခံရပြီး နိုင်ငံရေးမှုနဲ့ နွယ်ပြီး ထောင်ထဲရောက်လာတာ။

တိုက်ထဲမှာ ဆရာတော်ဦးပဏ္ဍိတကို သင်္ကန်းရုံခွင့်မပေးပါဘူး။ သင်္ကန်းအစား ထောင်ပုံစံအပေါ် ဖြူ အောက်ဖြူကိုပဲ အဝတ်ခိုင်းထားတဲ့အတွက် ဆရာတော်ဟာ ဖိုးသူတော်မဲညစ်ညစ်ပုံ ပေါက်နေပါတယ်။ မဲညစ်ညစ်လို့ ပြောမိတာကတော့ ဆရာတော်ဝတ်ခွင့်ရတဲ့ ထောင်ပုံစံအင်္ကျီနဲ့ လုံချည်ဟာ အဖြူလို့ဆိုပေမဲ့ ဖွေးဖြူနေတဲ့ အဖြူမဟုတ်ပဲ ထောင်ထဲက ရက်ကန်းမှာ အကျဉ်းသားတွေ ရက်လုပ်ထားရတဲ့ ချည်ကြမ်းပိတ်ဖြူဖြစ်လို့ပါပဲ။ အညံ့ ဆုံးဝါဂွမ်းညစ်ညစ်ချည်နဲ့ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း ယက်လုပ်ထားရတဲ့ ဖျင်ကြမ်းအဖြူဟာ အသစ်ကတည်းက ညစ်တူးတူးအရောင်ပေါက်နေပြီးဖြစ်တဲ့အပြင်၊ ဆရာ့တော်ဆီလာပေးတော့လဲ အင်္ကျီသစ်လုံချည်သစ်မဟုတ်ပဲ၊ ထောင်ကလွတ်သွားပြီး အကျဉ်းသားဟောင်းဝတ်စားထားရာက ထောင်ကိုပြန်လည်အပ်နှံသွားခဲ့ရတဲ့ အဝတ်ဟောင်းတွေ ဖြစ်လို့ပါပဲ။

ဒီလို ဖိုးသူတော်ဝတ်စုံမျိုး ဝတ်ဆင်ထားရပေမဲ့၊ ထေရ်ကြီးဝါကြီး ဆရာတော်ဂိုက်အပြည့်အဝ ပေါ်လွင်နေတဲ့ ဆရာတော်ရဲ့ဥပဓိရုပ်ဟာ မွဲစုတ်စုတ်ကြားထဲမှာ ပိုပြီးထင်းကနဲ လင်းခနဲ သိသာနေပါတော့တယ်။

ဆရာတော်က သင်္ကန်းဆွဲအဖြုတ်ခံလိုက်ရပေမဲ့ သိက္ခာချလူဝတ်လဲရေး လက်မခံပါ။ သူ့ဟာသူ ရဟန်းတပါးအဖြစ် အခိုင်အမာဆုပ်ကိုင်ခံယူထားပါတယ်။ ဆယ်ပါးသီလကို အပြည့်အဝစောင့်ထိန်းရင်း၊ နေ့လွဲညစာကို ရှောင်ကြဉ်မြဲ ရှောင်ကြဉ်ပါတယ်။ မနက်စာစားချိန် ပေးတဲ့ထမင်းကို ပိုပိုသာသာလေး ယူထားပြီး နောက်နေ့မနက် အစောကြီး အရုဏ်ဆွမ်းအဖြစ် ကိုယ့်ဟာကိုယ် မှီဝဲဘုဉ်းပေးရှာပါတယ်။

ကျနော်တို့တတွေကလဲ ဆရာတော်ကို ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးအဖြစ်နဲ့ပဲ အသိအမှတ်ပြု လေးစားသမှု ပြုပါတယ်။ စကားပြောဆိုရာမှာလဲ အရှင်ဘုရား ဆရာတော်ဘုရားနဲ့ အစချီပြီး တပည့်တော်နဲ့ တင်ပါ့ဘုရားနဲ့ လေးလေးစားစား ပြောဆိုဆက်ဆံကြပါတယ်။ တခန်းစီ ထားတာဆိုတော့ အဝေးကပဲ စကားသံနဲ့ပဲ ဆက်ဆံ ပြောဆိုကြရတာပါ။ ဂန်ဖလားချချိန်မှာ ဖျာစုတ်ပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်ခိုးကြည့်ရင်း၊ တခါတရံ လစ်ရင် လစ်သလို မတ်တပ်ရပ်ပြရင်းတော့ ဆရာတော်ရဲ့ရုပ်သွင်ကိုလဲ ကြိမ်ဖန်များစွာမြင်ဖူးပြီးသား ဖြစ်နေပါတယ်။ ဆရာတော်ကို မရိုမသေ ပြောဆိုဆက်ဆံကြတာကတော့ ထောင်ဝါဒါတချို့နဲ့ ဆာဂျင်သိန်းမြိုင်တို့လို ထောက်လှမ်းရေးခန့် စစ်တပ်က အကောင်မျိုးတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ သိန်းမြိုင်က ဆရာတော်ကို “ဟေ့ ဘုန်းကြီးလို့ပဲ ခေါ်တတ်သလို တင်လတ်ကို အောင်သင်းတို့လို အရစ်တပ်ဝါဒါအိုရိုင်းကြီးများကလဲ “ပုတီး (၁၀၈)လုံး အစိပ်မှားလို့ ရောက်လာတာမဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ် ရောက်လာတာ” လို့ မထိတထိ သရော်မော်ကား လုပ်တတ်ကြပါတယ်။ ဆရာတော်ကတော့ ခပ်မဆိတ်ပါပဲ။

ဆရာတော်ဟာ ရမန်ကြီး တပတ်တကြိမ် ရုံးထွက်နေရပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ရံဖန်ရံခါ ထောင်ဝင်စာပါဆယ်ထုပ်လေးတွေလဲ ရနေပြီဖြစ်ပါတယ်။ ကျနော်တို့အဖို့ကတော့ ဘာပါဆယ်မှ မရသေးတဲ့အတွက် အကြီးအကျယ် ငတ်နေရတဲ့ကာလပါပဲ။ မနက်လုံးတီး ညလုံးတီး ထမင်းကို လုံးတီးသာသာ လုံးချင်း လွေးနေရတဲ့ ကာလပါ။

မနက်မှာကျွေးတဲ့ ပဲဟင်းဆိုတာကလဲ ပဲဖတ်တောင် ရှာမတွေ့။ အရည်ကျဲကျဲပေါ်မှာ ပဲဟင်းဖြစ်ကြောင်း အာမခံနိုင်ဖို့ နနွင်းမှုန့် ဝါဝါတွေ သာသာထိုးထိုး ခပ်ချက်ထားတဲ့အတွက် ပဲဟင်းရောင်ဝါဝါသာ ပီပီသသထွက်နေပါတယ်။ အရသာက ခံတွင်းတွေ့စရာ တစက်မှမရှိ။ ငပိကလည်း ဖွဲရောအညံ့ဆုံးငပိဖြစ်တဲ့အပြင် တခါတရံ အိုးကင်းပူတိုက် ညစ်ညစ်တူးတူး။ တခါတရံ အစိမ်းသာသာ။ တစက်ကလေးမှ မကျက်။ ညနေစာကတော့ အဆိုးဆုံး နေ့စဉ်ဟင်းရွက်ပြုတ်ရည် မဲမဲသဲသဲ။ နဲနဲလေးမှ စားချင်ဖွယ်ရာမရှိ။ ကန်စွန်းရွက်တွေပေါတဲ့အချိန်မှာ ကန်စွန်းရွက်၊ ချဉ်ပေါင်ပေါတဲ့အချိန်မှာ ချဉ်ပေါင်။ အများဆုံးကတော့ ဟင်းနုနွယ်အရိုး ရင့်ရင့်မာမာဖားဖားကြီးတွေကို ရေလုံ ပြုတ်ကျိုထားတဲ့ဟင်း။ ဟင်းချက်ထားပုံကိုလဲ ကြည့်ပါဦး။ ဟင်းရွက်ကို ရေတောင်ဆေးဟန်မတူ၊ မကြာခဏ သဲနဲ့ ရှပ်ရှပ်။ ဒီကြားထဲ ဟင်းရွက်စည်းထားတဲ့ နှီးကြိုးပြတ်တို့၊ တီကောင်ပြတ်တို့က ပါတဲ့အခါ ပါလိုက်သေး။ ချဉ်ပေါင်တို့ ဟင်းနုနွယ်တို့ဆိုရင် အပင်လိုက် သုံးလေးပိုင်းပဲပိုင်းပြီး ချက်ထားတယ်။ ရံဖန်ရံခါ အမြစ်တွေတောင် ပါလိုက်သေး။ အရသာကတော့ တိုက်ထဲဝင်စတုန်းကဆိုရင် ထွီခနဲတောင် ထွေးထုတ်ပစ်မိတဲ့အထိ ကောင်းလှပါပေတယ်။ ဝက်ကျွေးဖို့ ပိန်းရွက် ကန်စွန်းရွက် ဂေါ်ဖီရွက်တွေကို ဓားနဲ့စင်းပြီး ဝက်စာကျိုထားတာကမှ ထောင်တွင်း ပုံစံဟင်းထက် အများကြီးသာဦးမယ်။ 

ထောင်ဝင်စာ ပါဆယ်မရသေးတဲ့ ကျနော်တို့လို နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသား အများစုကြီးဟာ ဒီလိုထမင်းမျိုး ဟင်းမျိုးနဲ့ပဲ မနက်ည နှစ်ပါးသွားရပြီး ကိုယ့်အသက်ဇီဝဓာတ်လေးကို ကြိုးစားပမ်းစား တည်ဆောက်နေရချိန်မှာ၊ ထောင်ဝင်စာရနေပြီဖြစ်တဲ့၊ ရုံးထုတ်အပြန် ပါဆယ်ထုပ်လေး လက်ကဆွဲပြီး ပြန်လာနိုင်ခွင့်ရတဲ့ အနဲတကာ့အနဲစု နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားများ ဘဝကရော...။

လုံးတီးထမင်းကိုပဲ လွေးရတာကတော့ အတူတူ၊ တခြားထမင်းမရှိ။ ပုံစံဟင်းကိုပဲ အခြေခံ၊ အိမ်ကပို့ ပေးလိုက်လို့ပါလာတဲ့ ငပိကြော်လေးအစ၊ ငါးခြောက်ကြော်လေးအစ စားစရာ ဟင်းခြောက်ဟင်းရံလေးတွေနဲ့ စပ်ဟပ်တွဲဖက် စားသောက်ကြရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ပုံစံသက်သက်နဲ့ချည်း လွေးနေရတဲ့သူနဲ့ နှိုင်းစာရင်တော့ နတ်ပြည်နဲ့အဝီစိပေါ့။ တနေ့လုံး ဘာမှလဲ တခြားစားစရာမရှိတဲ့အတွက်၊ ထမင်းထိုးက ထမင်းလာထိုးပေးတာနဲ့ ကျနော်ကတော့ ကောက်လွေးပစ်လိုက်တာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် မနက်စာကိုကျုံးပြီး များများလွေးပစ်လိုက်ပါတယ်။ အင်မတန်ဆိုးဝါးလှတဲ့ညနေစာကိုတော့ (အသားစားရက် – တနင်္လာနေ့ကလွဲပြီး) စားတယ်ဆိုရုံလောက်ပဲ စားပါတော့တယ်။

မနက်စာ ညစာ စားပြီးချိန်တိုင်း၊ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ကြားရတဲ့အသံကတော့၊ ကိုဒါသကြီးရဲ့ ကျုံးကျုံးပြီး အော်ဟစ်မြည်တမ်းလိုက်တဲ့... “စားပြီးပြန်ပြီဗျို့ ထမင်းတနပ်...” သူ့အသံက သူကျန်းကျန်းမာမာရှိပြီး ပုံမှန်စားနိုင်သောက်နိုင်ရှိနေကြောင်း ကြေညာချက်ထုတ်ပြန်နေသလိုမျိုး ဖြစ်သလို တစုံတခုကို အငေါ်တူးတူးနဲ့ အော်ဟစ်ပြနေသလိုမျိုးလဲ ဖြစ်တယ်။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ကိုစကား ပြောချင်သူများ သူကတော့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေတယ်လို့ ဘက်ရှာနေသလိုမျိုးလဲ အသွင်ဆောင်တယ်။

ကျနော် ပြုံးလိုက်မိတယ်။

ကျနော်က သူ့ကို အပြင်မှာကတည်းက ရင်းနှီးခဲ့ပြီးဖြစ်တယ်။ အရပ်အနည်းငယ် ပုသယောင်ရှိပြီး ပိန်ပိန် သွယ်သွယ်နဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံဟာ အမြဲတမ်းသွက်သွက်လက်လက် လှုပ်ရှားတတ်မှုနဲ့ စည်းဝါးကိုက်ညီနေတတ်တယ်။ ၁၉၇၅ ကျောင်းသားသပိတ်ကြီးတုန်းက စစ်အစိုးရအာဏာပါးကွက်သားများက ရွှေတိဂုံစေတီ တော်ကုန်းတော်ပေါ်အထိတက်ပြီး သပိတ်စခန်းကို ဖြိုခွဲနှိမ်နင်းတုန်းကလဲ အဖမ်းခံရပြီး ထောင်တွင်းအပို့ ခံရဖူးသူ တယောက် ဖြစ်ခဲ့တယ်။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကြီးလဲ မဟုတ်ဘဲ အသက်တောင်ကောင်းကောင်း မပြည့်တတ်သေးတဲ့ အငယ်ဆုံးကျောင်းသားလေးတွေထဲ သူတယောက် အပါအဝင်။ အဲဒီတုန်းက သူဟာ အထက်တန်း ကျောင်းတကျောင်းက ကျောင်းသားငယ်လေးတဦးမျှသာ ဖြစ်သတဲ့။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းကတည်းက ထောင်နဲ့ ရေစက်ပါခဲ့ရတဲ့သူဟာ အခုလဲ နိုင်ငံရေးမှုနဲ့ ထောင်ထဲဆွဲအသွင်းခံနေရရှာပြန်ပြီ။

သူက အသက်ငယ်ငယ် လူငယ်ငယ်ပေမဲ့ အပြောကောင်းအဆိုကောင်း မှင်ကောင်းမောင်းကောင်း။ ထောင်ထဲမရောက်ခင် သူက လမ်းဘေး စာအုပ်ဟောင်းရောင်းသူ၊ခြောက်ထပ်ရုံးဘေး၊ ပန်းဆိုးတန်း လမ်းမ ပေါ်၊ ရေနံရုံးကြီးဘေး၊ ကောက်ပဲသီးနှံရုံးကြီးဘေး၊ နေရာပေါင်းစုံမှာ စာအုပ်ဟောင်းလေးတွေကြား ကျင်လည် ပျော်မွေ့တတ်ပြီး လမ်းဘေးစာအုပ်ဟောင်း ရောင်းသူတော်တော်များများနဲ့ ခင်မင်ရင်းနှီးနေတဲ့ ကျနော်ဟာ သူ့စာအုပ်ဟောင်း ရောင်းရာနေရာလေးဆီကိုလဲ မကြာခဏရောက်တတ်တယ်။ စာအုပ်ဟောင်းလေး တအုပ်တလေ ဈေးဦးပေါက်ပြီး ဖြစ်နေတတ်တဲ့ နေ့များမှာတော့ သူ့သွင်ဟန်ဟာ ပိုပြီးလန်းဆန်းသွက်လက်နေတတ်ပြီး ကျနော့်ကိုမြင်ရင် ဦးအောင်ပြုံးပြရင်း “လာဗျို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်...” လို့ ပဋိသန္ဓာရ ပြုတတ်တယ်။ အတင်း လဘက်ရည်တိုက်လေ့ရှိတယ်။

တနေ့တော့ သူက ဈေးဦးမပေါက်သေး။ ကျနော် သူ့ဘေးထိုင်ချလိုက်ချိန်မှာ၊ သူ့ဆိုင်နဲ့မနီးမဝေး၊ ကားအကောင်းစားတစီး ထိုးဆိုက်လာတယ်။ ကားပေါ်ကနေ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလေလား ဆရာမလေလား ထင်ရတဲ့ ခပ်ချောချောအမျိုးသမီးလေးတဦး ရွရွလေး ဆင်းလာတယ်။ ပလတ်စတစ်ပေါ် ခင်းကျင်းထားတဲ့ သူ့ စာအုပ်ဟောင်းပေါင်းစုံကို ဂရုတစိုက် ကြည့်ရှု ရှာဖွေနေတယ်။ သူ့မျက်နှာ အပြုံးတချက် လက်သွားတယ်။

အမျိုးသမီးလေးက ဟိုးရှေးတုန်းက ရိုက်နှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့တဲ့ ဟံသာဝတီပိဋကတ်တိုက်ထုတ် ”ပျို့” စာအုပ်လေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ဈေးမေးတယ်။ သူက အပြုံးမြမြနဲ့ “တဆယ်ထဲပါ အမရယ်….” တဲ့။ တကယ်က သူဈေးဦးမပေါက်ရင် နှစ်ကျပ်နဲ့လဲ ရောင်းမယ့်စာအုပ်။ မကြာခဏ “သုံးကျပ်” ဆိုတဲ့ အပုံထဲလဲ ထည့်ထည့်ထားလေ့ရှိတဲ့ စာအုပ်။ သူ ဘော်တယ်လိုက်ရာက ပိဿာချိန်နဲ့ ရထားတဲ့ စာအုပ်လေးမှန်း ကျနော်သိထားပြီးသား။ “ဟင်… ဈေးကလဲ ကြီးလိုက်တာ...”လို့ အမျိုးသမီးလေးက ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေး ချိတ်ပြီးဆိုတော့၊ ကျနော်တို့ ကိုဒါသကြီးက ချက်ချင်းပြုံးနေတဲ့ မျက်နှာပိုးကို လျှပ်တပြက်အတွင်း ပိပိရိရိလေးသပ်လိုက်ပြီး...

“အမကြီးရယ်... အမကြီးဟာ ပညာတတ်တယောက်ပါ၊ အမကြီးတို့လို ပုဂ္ဂိုလ်တွေဟာ ပညာတန်ဖိုးကိုလဲ ကောင်းကောင်းသိတဲ့ သူတွေပါ။ ဒီစာအုပ်ဟာ ဟံသာဝတီပိဋကတ်တိုက်ထုတ်၊ ဟံသာဝတီတိုက်ဆိုတာ စာကောင်းပေမွန်တွေချည်း ရွေးချယ်ထုတ်ဝေတဲ့တိုက်၊ စာပြင်ဆရာကြီးတွေ ကြီးကြပ်တည်းဖြတ်ပေးသူတွေကလဲ တကယ့်ကို ပညာရှိအကျော်မော်ကြီးတွေချည်း၊ ဗမာစာပေနယ်မှာ အလေးထား စံထားရသူတွေချည်းပါ။ ပျို့ကလဲ တကယ့်ပျို့။ စာအုပ်ကလဲ တကယ့်ရှားပါးစာအုပ်ပါ။ နက်ဖြန်ဆိုရင် ရှိချင်မှတောင်ရှိတော့မှာ။ တနေ့ကတင် တက္ကသိုလ်က မဟာဝိဇ္ဇာကျောင်းသူတဦး၊ ကျမ်းပြုဖို့ လာရှာရင်း ဟံသာဝတီတိုက်ထုတ် ပျို့ရတု မော်ကွန်း စာအုပ်တွေရှိရင် ရှာပေးပါ၊ ပြန်လာခဲ့မယ်လို့ ပြောသွားသေးတယ်။ အဲဒီတုန်းက ဒီစာအုပ်လေး မရှိသေးလို့၊ ရှိရင် အဲဒီနေ့ကတည်းကပါသွားပြီ။ အဲဒီတော့ အမကြီးတို့လို ပညာတန်ဖိုးနားလည်သူတွေ စာအုပ်တန်ဖိုး သေသေချာချာ သိသူတွေဟာ တဆယ်ဆိုတာ ဈေးများတယ်လို့ မပြောသင့်ပါဘူးဗျာ...” တဲ့။

လေယူလေသိမ်းက စိတ်မကောင်းဟန်၊ ပုံပန်းက စိတ်ထိခိုက်ဟန်နဲ့ အတော့်ကိုမှင်မောင်း ကောင်းလွန်းလှပါတယ်။ သူပြောဟန်က ဒီစာအုပ်ကိုမှ ဈေးထပ်ဆစ်ရင် ပညာတန်ဖိုးကိုတောင် နားမလည်တော့တဲ့သူလို စာအုပ်တန်ဖိုးကိုတောင် မလေးစားတတ်တော့တဲ့သူလို အဓိပ္ပာယ်ပေါက်နေစေခဲ့တော့တယ်။

လူကဲခတ် တော်တော်တော်တဲ့ ကိုဒါသ၊ အမျိုးသမီးက ဆယ်တန်လေးတချပ်ထုတ်ပေးပြီး စာအုပ်လေးကို ကိုင်ရင်း သူ့ကားဆီ လှမ်းသွားတယ်။ ကားပေါ်တောင် ပြန်မတက်ရသေးဘူး သူက “လာ… ကဗျာဆရာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားကြမယ်... ဟဲဟဲ... နောက်ထပ်မရောင်းရလဲ ကိစ္စမရှိတော့ဘူး၊ နေ့တွက်ကိုက်သွားပြီ” တဲ့။ ပြီးတော့ လမ်းမှာပြောလိုက်သေးတယ်၊ “ပညာတတ်တွေကို အဲဒီလို သူတို့အရှိုက်ကို ထိအောင် ပြောတတ်မှဗျ...” တဲ့။ “ကျနော်က ဒီနေ့ ဈေးဦးမပေါက်ရင် ဒီစာအုပ်လေးကို နှစ်ကျပ်နဲ့ တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ ပုဂံဦးကြည်ဆီဖြစ်ဖြစ်၊ မြေနီကုန်းစာအုပ်တန်းက ငသိုင်းချောင်း ကိုဝံသာကြီးဆီဖြစ်ဖြစ် ဖျောတော့မလို့ဗျ”တဲ့။ 

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရောက်တော့ သူက “ဒီနေ့ စမူဆာပါ တီးဗျ” တဲ့။ အဲဒီတုန်းက လက်ဖက်ရည်တခွက်မှ ငါးမူး၊ စမူဆာကြီးကြီးတခုမှ ငါးမူးထဲ။

(၂)

အဲဒီတုန်းက ကျနော့်မှာ စစ်ကြောရေးတောင်မပြတ်သေး။ ကိုဒါသတို့ မပဒါတို့ကတော့ စစ်ကြောရေး ပြတ်သလောက် ရှိနေပြီ။ ဘာဂျာကိုစိုးမြင့်၊ ပုလွေကိုကျော်ဝင်း၊ ကိုစန်းနောင် ကိုစန်းအောင် အမွှာညီအကိုတို့ လေးဦး အမှုတွဲကတော့ တရားရုံးတောင်ရုံးတင်နေလေပြီ။ ကိုငြိမ်းရွှေတို့ သားအဖလဲ ရုံးထွက်နေရပြီ။ 

ကျနော်တို့မှာ အစားအသောက်ငတ်တာထက် ဆိုးဝါးတဲ့ ငတ်မွတ်မှုကြီးတခုကတော့ သတင်းငတ်မွတ်မှုကြီး ဖြစ်ပါတယ်။ အပြင်မှာ ဘာတွေ ဖြစ်ပေါ်နေသလဲ၊ ဘာသတင်းထူးကြီးတွေ ရှိသလဲ။ နိုင်ငံတကာ အခြေအနေ၊ ပြည်တွင်းအခြေအနေ၊ ရနိုင်သမျှ သတင်းမှန်သမျှကို ကြားချင်သိချင် နားလည်ချင်နေခဲ့ကြပါတယ်။

ဦးပဏ္ဍိတဆရာတော် ရုံးထုတ်ပြန်လာရင် “အပြင်မှာ ဘာသတင်းတွေထူးလဲ ဘုရာ့” လို့ မေးရမြန်းရတာ အမော။ ကိုငြိမ်းရွှေတို့သားအဖ ရုံးထုတ်ပြန်လာရင်လဲ သတင်းလေးဘာလေး ထုတ်ပါအုံးဗျို့လို့ တောင်းဆို ကြသံတွေ စည်စည်ညံညံ။

ပုဒ်မ ၁၇(၁)(၂) နဲ့ ရုံးတင်တရားစွဲဆိုခြင်းခံရတဲ့ ဘာဂျာကိုစိုးမြင့်၊ ပုလွေကိုကျော်ဝင်းတို့(၄)ဦး ရုံးထုတ် အပြန်တွေမှာတော့ အမြဲလိုလို သတင်းတွေ ပါပါလာတတ်သလို သူတို့က အရင်ဦးအောင် သိသင့်သိထိုက်တဲ့ သတင်းတွေကို ထုတ်ပြန်အသိပေးတာ လုပ်တတ်တယ်။ အနိမ့်ဆုံး အစိုးရထုတ်သတင်းစာပါ အချက်အလက် သတင်းပလင်းလေးတွေလောက်တော့ ကြားနာ နားဆင်ရတတ်တယ်။ အဲဒီတုန်းက အခန်းချင်းက နဲနဲလှမ်းတော့ တခန်းနဲ့တခန်း လက်ဆင့်ကမ်းနည်းနဲ့ တိုက်တွင်းသတင်းပို့ဆောင်နည်း လမ်းကြောင်းအတိုင်း ကြားနာ နားဆင်ရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါတောင် တခါတရံ သတင်းဆက်လက်ပို့ဆောင်သူက ပြောရင်းတန်းလန်း ဗြုန်းစားကြီး တပိုင်းတစနဲ့ ရပ်ဆိုင်းသွားရတာတွေ အကြိမ်ကြိမ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ တခန်းနဲ့တခန်း စကားလှမ်း ပြောဆိုခွင့် မရှိတဲ့ တိုက်တွင်းဥပဒေအရ ခိုးဝှက်ပြောဆိုနေရတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် ဝါဒါတယောက်ဝင်လာရင် ပြောလက်စ, စကားကို အချိန်မှီရပ်ဆိုင်းလိုက်ရလို့ ဖြစ်ပါတယ်။

ဆာဂျင်သိန်းမြိုင် အရက်မူးဝင်လာတဲ့နေ့မျိုးတွေမှာ ဆိုရင်တော့ အထူးသတိထားပေရော့။ သိန်းမြိုင်က ဗြုန်းခနဲဝင်ဝင်လာတတ်ပြီး စကားပြောတရားခံကို ရှာတတ် ချောင်းတတ်တယ်။ မကြာမကြာလဲ “ဟေ့.. ဘယ် မအေ -ိုး တွေလဲကွ စကားပြောနေတာ” လို့ အဝေးကြီးကတည်းက ဆဲဆိုဟောက်ဟမ်းပြီး ဝင်လာတတ်တယ်။ “ဒါ… မင်းတို့အမေလင်အိမ် မဟုတ်ဘူးကွ၊ ထောင်... ထောင်” ဆိုတာကိုလဲ မြိန်ရေရှက်ရေ ရေရွတ်တတ်တယ်။ တိုက်တွင်းသံတိုင်ကြားက လူတွေကိုရန်လိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ လိုက်လံကြည့်ရှုလေ့ရှိပြီး စစ်ဖိနပ်ခွာသံ တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ထွက်သွားလေ့ရှိတယ်။

များသောအားဖြင့် ညနေတန်းစီးပြီးချိန် နေဝင်ဖြိုးဖျလောက်မှာတော့ စကားရှည်ရှည်ပြောချိန် အခွင့်အလမ်းတွေ ပိုရတတ်တယ်။ ဝါဒါတယောက်ယောက်ရဲ့ “အိပ်ချိန်” ဆိုတဲ့အသံကြီး မပေါ်လာမီအတွင်း၊ ရှည်လျား နှေးကွေးလွန်းလှတဲ့ ညဦးယံဟာ စကားလှမ်းပြောကြလို့ အကောင်းဆုံးအချိန်တွေ ဖြစ်နေလေ့ရှိတယ်။ ဘာလို့ရယ်တော့ မပြောတတ်။

ကနေ့ညဟာ ကဆုန်လပြည့်။

ကဆုန်လပြည့်ဆိုတာကိုလဲ ဆရာတော်ဦးပဏ္ဍိတ နေ့ခင်းကတည်းက လှမ်းပြောထားလို့ သိကြရတာပါ။

ဆရာတော်ကို တရားဟောဖို့ အခန်းတခန်းက လှမ်းလျှောက်ထားတဲ့အတွက် ဆရာတော်က ညဦး သူ ဘုရားဝတ်တက်ပြီးရင်ဟောမယ်လို့ ကြိုတင်အကြောင်းကြားထားပါတယ်။ ဆရာတော် ဘုရားဝတ်တက် တတ်တာက အနဲဆုံး နာရီဝက်လောက် ကြာလေ့ရှိပါတယ်။ ဘုရားရှိခိုးအမျိုးမျိုးကို သံနေသံထားနဲ့ ရှိခိုးပြီးတဲ့အခါ ပရိတ်ကြီး(၁၁)သုတ်ကို အကုန်ရွတ်တတ်ပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ မေတ္တာပို့အမျှဝေသံနဲ့ အဆုံးသတ်လေ့ရှိပါတယ်။ ဘုရားရှိခိုးနေသံ ပရိတ်ရွတ်နေသံကိုတော့ ပုံမှန်ဘုန်းကြီးလေသံနဲ့ပဲ အသံထွက် ရွတ်ဆိုနေတာဖြစ်တဲ့အတွက် ကျနော့်အခန်းအပါအဝင် အခန်းလေးငါးခန်းလောက်ကပဲ ကောင်းကောင်းကြားရနိုင်ပါတယ်။ တော်တော်များများက ကြားရနိုင်ဖွယ်မရှိပါ။ မေတ္တာပို့ အမျှဝေသံကိုတော့ ပုံမှန်သံထက် တဆင့်တိုး ရွတ်ဆိုပို့သလေ့ရှိတဲ့အတွက် အနဲဆုံး ဆယ်ခန်းကျော်လောက်က ကြားရနိုင်ဖွယ်ရှိပါတယ်။

ကနေ့ ကဆုန်လပြည့်။ ဆရာတော်က တရားဟောမယ်လို့ သိထားကြတဲ့အတွက် ကျင်းပနေကြ ညဦး ဂီတဆည်းဆာချိန်ဟာ စောစောစီးစီးပဲ ပွဲသိမ်းသွားခဲ့ပြီဖြစ်ပါတယ်။

ဝါကျင့်ကျင့်မီးရောင်ဟာ ပူလောင်လွန်းလှတဲ့ နွေညဉ့်ယံအောက်မှာ ပိုပြီးအိုက်စပ်စပ်ဖြစ်အောင် ဖန်တီးပေးနေသလို ရှိလှပါတယ်။ ကျနော်က သံတိုင်ကြားကနေ လရောင်ကို တမ်းတမ်းမက်မက် ရှာကြည့်နေမိပါတယ်။ နေ့ခင်းတုန်းက ထင်ထင်ရှားရှားမြင်ရလေ့ရှိတဲ့ ဟိုးအဝေးဆီက ကုက္ကိုပင်အို တဝက်တပြက် မြင်ကွင်းအပေါ် ပိုင်းဟာလည်း အခုတော့ မဲမဲအုပ်အုပ်ကြီးသာ ဖြစ်နေပါတော့တယ်။

ကျနော် မြင်နေရတဲ့ တပိုင်းတစ ကောင်းကင်ပြင်ပေါ်မှာတော့ တိမ်မဲညိုတအုပ်ဟာ ခြေကုန်လက်ပန်းကျနေတဲ့ ခရီးသည်အိုကြီးတယောက်လို၊ လရောင်လာမယ့်လမ်းဆီ စမ်းတဝါးဝါးရွေ့ချီ ခရီးနှင်နေပါတယ်။

 

သဗ္ဗေသတ္တာ ဝေနေယျာ ကျန်းမာကြပါစေ...

သဗ္ဗေသတ္တာဝေနေယျာ ချမ်းသာကြပါစေ...

သဗ္ဗေသတ္တာဝေနေယျာ လန်းဖြာကြပါစေ...

သဗ္ဗေသတ္တာ.. ဝေနေယျာ ဘေးဘယာ ရန်မရှိကြပါစေ...

ဆရာတော်ဦးပဏ္ဍိတရဲ့ နောက်ဆုံးထွက်ပေါ်နေကျ သံနှုန်းမြင့်မြင့်နဲ့ မေတ္တာပို့သံဟာ သံတိုင်ကြားကနေ ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ ဆရာတော် ဘုရားရှိခိုး ဝတ်တက်ပြီးပြီဆိုတာရဲ့အမှတ်အသားဆိုတာကို သိရှိလိုက်ကြပြီးသား ဖြစ်တဲ့အတွက် စောစောကထက်ပိုပြီး ငြိမ်သက်သွားသယောင် ရှိပါတယ်။ ဒီနေ့ ဆရာတော်က တရားဟောမယ်လို့ ဆိုထားတယ် မဟုတ်လား။

“အဟမ်း …” 

ဆရာတော်ရဲ့ချောင်းဟန့်သံက အရင်ထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့မှ… 

“ကနေ့ဟာ ကဆုန်လပြည့်၊ ကဆုန်လပြည့် ဗုဒ္ဓနေ့လို့ဆိုတဲ့ နေ့ထူးနေ့မြတ်ပဲ၊ ဒီနေ့လိုနေ့မှာ ဒီနေရာလို နေရာမျိုးကနေ တရားဟောရတယ်ဆိုတာလဲ... အင်း မမေ့စရာပါပဲ”

 

ဆရာတော်ကအသံကိုမြှင့်ပြီး နိဒါန်းချီတယ်။ အားလုံးက ငြိမ်သက်ပြီး နားထောင်နေကြတယ်။ 

“ဗုဒ္ဓနေ့ဆိုတော့ ဗုဒ္ဓဆိုတဲ့ ဘုရားရှင်ဟာ ဘာကြောင့် ဗုဒ္ဓလို့ ခေါ်ရသလဲ။ ဗုဒ္ဓဆိုတာ အလုံးစုံကို ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာ ထိုးထွင်းသိမြင်တော်မူလို့ ဗုဒ္ဓလို့ ခေါ်ရတာပဲ။ အထူးသဖြင့် သစ္စာလေးပါးမြတ်တရားကို ပိုင်းခြားထင်ထင် သိမြင်တော်မူလို့ ဗုဒ္ဓမြတ်စွာဘုရားလို့ ခေါ်တော်မူရတာပဲ။ သစ္စာလေးပါးဆိုတာကတော့ ဒုက္ခသစ္စာ၊ သမုဒယသစ္စာ၊ နိရောဓသစ္စာ၊ မဂ္ဂသစ္စာ…” 

ဆရာတော်က အောင်မြင်တဲ့ ဆရာတော်ကြီးလေအပြည့်နဲ့ ထပ်ဆင့် နိဒါန်းသွယ်ပြီးတဲ့နောက် “ဒီနေ့ ဆရာတော်ဟောမယ့် တရားကတော့... “သစ္စာ” ဆိုတာပဲ၊ “သစ္စာ” အကြောင်းပေါ့၊ သစ္စာဆိုတာ အမှန်ကိုခေါ်တာ” လို့ဆိုရင်း ပါဠိလိုရွတ်လိုက်၊ အနက်တွေဖွင့်လိုက် အကျယ် ဟောပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ “တကာတို့လဲ ဘယ်နေရာမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာကို ဆိုရမယ်၊ ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာကို ကျင့်ကြံရမယ်၊ ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာကိုသာ လုပ်ရမယ်၊ ဒါမှသစ္စာလိုက်ပေမယ်၊ သစ္စာပီပေမယ်၊ သစ္စာမြောက်ပေမယ်၊ ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာဆိုတဲ့ သစ္စာတရားကို အလေးထားကြပါ” လို့ပြောပြီး နိဂုံးချုပ်အတို ဟောသွားခဲ့ပါတယ်။ ဆရာတော်ကြီး နိဂုံးချုပ်လိုက်တာနဲ့ ထွက်ပေါ်လာတဲ့အသံကတော့ ကျနော်တို့ ကိုဒါသ ကြီးအသံ။

“ဆရာတော်ဘုရား … တပည့်တော် ဆရာတော်ကို မရိုမသေလုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး ... တပည့်တော်လဲ ဟောပါရစေ…” တဲ့။ 

“ဟောဗျို့... ဟော... ဟော” ဆိုတဲ့ တောင်းဆိုသံတွေလဲ ဘယ်အခန်းကလဲမသိ ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။

“အဟမ်း … အဟမ်း” တဲ့။ သူကလဲ ဓမ္မကထိကတဦးနှယ် ချောင်းသံပေးပြီး...

 

“ဒီနေ့ ရဲဘော်တို့ကို ကျနော်ဟောကြားချင်တဲ့တရားကတော့ “အ-သစ္စာ” တဲ့။ အထူးသဖြင့် ဒီထဲမှာ “အ-သစ္စာ” ဟာ အရေးကြီးပါတယ်”

အနီးအနားတဝိုက် ငြိမ်ပြီးနားထောင်နေကြတယ်။ 

“ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာ ဆိုတဲ့ သစ္စာအတိုင်း လုပ်လို့မဖြစ်ပါဘူး၊ သစ္စာဆိုတာ အဓိပ္ပာယ်ကောက်မှားပြီး ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာအတိုင်းပြောကြမယ်ဆိုရင် အမှုတွေပိုပြီး ကြီးကုန်ပါ့မယ်၊ ထောင်တွေ ပိုကျကုန်မယ်၊ လူတွေပိုပြီး အဖမ်းခံကုန်ရပါလိမ့်မယ်။ ၅-ညက ဝမ်းတူးတူးဝမ်းဖြစ်ပြီး ဝမ်းတူးတူးဝမ်းက သေဒဏ်တွေ ကျကုန်ပါလိမ့်မယ်။ ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာတွေကိုသာ လျှောက်ပြောရင် သစ္စာဖောက်တွေ ဖြစ်ကုန်နိုင်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ ဒီထဲမှာ လိမ်နိုင်သမျှ လိမ်ကြပါ၊ ညာကြပါ၊ ဖြီးကြပါ၊ မဟုတ်တာတွေ ကြံဖန်ပြောတတ်လေ ကိုယ့်လူတွေ သက်သာလေ ဖြစ်ပါ့မယ်၊ ဒါကြောင့် ကျနော်ဟောချင်တာကတော့ အ-သစ္စာပါပဲ ခင်ဗျာ...” တဲ့။

တဝါးဝါးပွဲကျသွားကြရလေတယ်။ ဆရာတော်ကြီးကတောင် “ဒီကောင်နှယ်ကွာ….” ဆိုပြီး ရီသံထွက်လာပါတယ်။ ကျနော်လဲ ပြုံးလိုက်မိပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တတိုက်လုံး ဒီတည ရယ်မောကြရတာတော့အမှန်။

ဝင်းတင့်ထွန်း

(ဆရာဝင်းတင့်ထွန်း၊ (၆)တိုက်မှာ လောက်ကိုက်တာ ခံဖူးသလား နှင့် အခြားထောင်ဝတ္ထုတိုများ ပီဒီအက်ဖ် စာမျက်နှာ ၄၁-၄၈)

စာရိုက် - ငနော့