စလေ ငနော့

ဝါးရမ်းပြေး ••••••••••••••••• ဒဂုန်ခင်ခင်လေး (၁၉၃၉- ဇန်နဝါရီလတွင် ရေးသည်) ဘိုးဒန်သည် တရားခံစစ်တမ်းဖြစ်သော ၀က်ခြံကလေးထဲ၌ လက်ထိပ်သံကြိုးကြီး တန်းလန်း နှင့် အစစ်ခံ နေရလေ၏။ ဘိုးဒန်ဖြစ်သောအမှုမှာ ရိုက်မှုဖြစ်၍ အရိုက်ခံရသူမှာလည်း၊ ဆေးရုံတွင် အတွင်းလူနာ အဖြစ် အတော်ကြာအောင် ကုသယူရရှာ၏။ ရိုက်ကြောင်း သိမြင်သော သက်သေထွက်ချက်များလည်း၊ သက်သေအားလုံးပင် တညီတညွတ်အခိုင်အမာ ထွက်ဆိုအစစ်ခံထားကြ သောကြောင့် ဘိုးဒန်မှာ တရားသူကြီး အမိန့်ချအပ်သော ထောင်ဒဏ်အနည်းနှင့် အများကို စောင့်စား နာခံရန်မှတပါး အခြားမရှိတော့ပြီ။ ငြင်းချက်ထုတ်ခဲ့သမျှလည်း အလကားမတ်တင်း ဖြစ်ကုန်တော့၏။ မိမိဘက်မှဆွေသား မျိုးသားတို့၏ ကောင်းမှုဖြင့်အယူခံကာ လိုက်ဆာင်ရွက် ပေးသောရှေ့နေ ဦးလူကလေးကိုလည်း၊ အရိပ်အစမျှ ရှာမတွေ့ တော့ချေ။ ရှေ့နေမှာ အမူငှါး လာစကပင် နိုင်မည်မထင်သော်လည်း၊ ၀င်လာသော လာဘ်ကို မပယ်ကောင်း သဖြင့်၊ နိုင်ဘို့ ရှိပါ သည်။ နိုင်အောင်လျှောက်လဲပေးပါမည် စသော ရှေ့နေ၏လျှာ တချောင်း ဖြင့်၊ ရောင်းစားလိုက်ခြင်း မျှဖြစ်လေရာ အမှုနိုင်တာရှုံးတာမှာ မိမိနှင့်မဆိုင်သကဲ့သို့ နောက်ဆုံး စီရင်ချက် ချရမည့်နေ့တွင် မြင်၍မျှမမြင်ရအောင် ရှိတော့၏။ ဘိုးဒန်မှာ မိမိ၏ ...

ဂတိချိုချို ဂတိခါးခါး •••••••••••••••••••••• ရဝေနွယ် (အင်းမ) တစ်ခါတုန်းက အနိ၀တ္တဗြဟ္မဒတ်မင်းဆိုတာ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ အနိ၀တ္တဆိုတာ မြန်မာလို ပြန်ရင်တော့ နောက်မဆုတ်တဲ့မင်းလို့ အဓိပ္ပာယ်ရပါ တယ်။ အဲဒီမင်းက ဘာကိုပဲလုပ်လုပ် နောက်ဆုတ်လေ့ မရှိပါဘူးတဲ့။ တစ်နေ့တော့ အနိ၀တ္တမင်းက ဥယျာဉ်တော်ကို ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ တောမီး ထလောင်ပါတယ်။ မီးက အစိုအခြောက် မရွေး သစ်ပင်မြက်ပင်တွေကို အကုန်လောင်တော့တာပါ။ နောက်မဆုတ်ဘဲ ရှေ့ကို တိုးတိုးပြီးတော့ လောင်သွား တာပါ။ အနိ၀တ္တမင်းက လောင်နေတဲ့ မီးကို ဥပမာပြုပြီး အာရုံနိမိတ် ယူပါတယ်။ “မီးတစ်ဆယ့်တစ်ပါးဟာ သတ္တဝါတွေကို ကြီးစွာ ဆင်းရဲစေလျက် နောက်ကို မဆုတ်ဘဲ ဆက်ဆက် လောင်သွားတယ်။ ငါလည်း ဒီဆင်းရဲ တွေငြိမ်းဖို့ ဒီမီး လောင်သလို မဂ်တည်းဟူသော မီးနဲ့ ကိလေသာတွေကို လောင်ပြီး ဘယ်လို သွားရပါ့မလဲ”လို့ အတွေးနိမိတ်ယူပါတယ်။ နောက် ရှေ့ဆက်သွားတော့ မြစ်ထဲက ငါးတွေကို ဖမ်းနေတဲ့ တံငါသည်တွေကို တွေ့ရပြန်ပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ပိုက်ကွန်မှာ မိနေတဲ့ ငါးတစ်ကောင်းက ပို်က်ကွန်ကို ဖြတ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားပါတယ်။ ဒီတော့ တံငါသည်တွေက “ငါးက ပိုက်ကွန်ကို ဖြတ်ပြေးသွားပြီ”လို့ အော်ပါတယ်။ အနိ၀တ္တမင်းက ဒီအသံကြားတော့ ...

အဖိုးပုဆိန် ... သူ့နေရာသူပြန်ထားပေးပါ.. ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• ဒေါက်တာခင်မောင်ညို “ပုဆိန်ဟာ သံရိုက်လို့ ရတယ်။ ထင်းခွဲလို့ ရတယ်။ အပင်လှဲလို့လည်း ရတယ်။ ရန်သူကိုခုခံလို့ရတယ်။ တရုတ်မှာ ပုဆိန်ဂိုဏ်းဆိုတာတောင် ရှိဖူးတယ်။ ဘယ်လောက်အသုံးဝင်ဝင် သူ့နေရာမှာသူရှိမှ အသုံးဝင်တယ်” ငယ်ငယ်ကအကြောင်းလေးတစ်ခု တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သတိရသွားလို့ပါ။ ကျွန်တော်တို့ ဘီလူးကျွန်း ဘုရားကြီးကုန်အိမ်ကို အိမ်ကြီးလို့ ခေါ်တယ်။ အိပ်ခန်း(၆)ခန်းလောက်ပါတယ်။ အိပ်ခန်းတွေက ပေ၂၀ပတ်လည်တွေပါ။ ဧည့်ခန်းနှစ်ခန်း ပါတယ်။ ဧည့်ခန်းတွေက ပေ၄၀ ပတ်လည်ပါ။ သားသမီးမြေးတွေနဲ့ အတူနေတယ်။ မြေးထဲမှာ ကျွန်တော်လည်း ပါတယ်။ လူ ၁၅ ယောက်ကျော်ကျော်အတွက် နေထိုင်စားသောက်တာတွေကို အဖိုးက အဆင်ပြေပြေ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တယ်။ အဖိုးက သစ်ကုန်သည်။ လယ်လည်း ဧက ၆၀ ကျော်လုပ်တယ်။ သူကိုယ်တိုင် လယ်ထဲ ဆင်းခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖိုးက စည်းကမ်းအင်မတန်ကြီးတယ်။ တစ်ညမှာ ည ၁၂ နာရီလောက်မှာ တစ်အိမ်လုံးကို နှိုးတယ်။ တောဆိုတဲ့နေရာမှာ ည ၈ နာရီလောက်ဆို အားလုံး အိပ်ကုန်တယ်။ဒီတော့ ည ၁၂ နာရီဆိုတာ အင်မတန်အိပ်လို့ကောင်းတဲ့အချိန်ပဲ။...

ကံကိုပြင်လိုက်ပါ ••••••••••••••••••••• ရဝေနွယ်(အင်းမ) သီဟိုဠ်ရာဇ၀င်မှာ ၀သဘမင်းဆိုတာ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ မင်းမဖြစ်ခင် သာမန်လူ တစ်ယောက် ဘ၀တုန်းက ဦးရီးတော် စစ်သူကြီးဆီမှာ နေ, နေရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့မှာ ဟူးရားပညာရှိတွေက ၀သဘ အမည်ရှိတဲ့ သူဟာ မင်းဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ဟောပြောလာကြပါတယ်။ ဒီစကားကြားရတော့ လက်ရှိ မင်းလုပ်နေတဲ့ ယသဠာလကမင်းက သီဟိုဠ်ကျွန်းမှာ ၀သဘအမည်ရှိတဲ့သူ အားလုံးကို သတ်စေလို့ မိန့်ပါတယ်။ ဒီတော့ စစ်သူကြီးက သူ့ဆီမှာနေတဲ့ ၀သဘကို မင်းဆီအပ်ဖို့ မယားလုပ်သူကို ပြောပြပါတယ်။ ရာထူးတိုးချင်တာလည်း ပါမှာပါ။ နံနက်စောစောရောက်တော့ စစ်သူကြီးက ၀သဘကို အသာခေါ်ပြီး မင်းနန်းတော်ကို ထွက်ခဲ့ပါတယ်၊ ၀သဘကို သတ်ဖို့ ခေါ်သွားပြီဆိုတာ သိထားတဲ့ စစ်သူကြီးရဲ့မယားက ကွမ်းအလွန်ကြိုက်တဲ့ စစ်သူကြီးအတွက် ထုံးမပါတဲ့ကွမ်းကို ထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ စစ်သူကြီး မင်းနန်းတော်တံခါးဝ ရောက်လို့ ကွမ်းစားမယ်လည်းလုပ်ရော ထုံးမပါတာတွေ့တာနဲ့ ၀သဘကို အိမ်ပြန်ထုံးယူစေပါတယ်။ ၀သဘက အိမ်ရောက်တော့ စစ်သူကြီးရဲ့မယားက သူကြံစည်တဲ့ အတိုင်းဖြစ်လာလို့ ၀မ်းသာအားရနဲ့ပဲ “၀သဘ သင့် ဦးကြီးက သင့်ကို မင်းကြီး...

၅၅၀၁၃ ••••••••••••••• မင်းလူ မနက် ခြောက်နာရီထိုးသောကြောင့် နှိုးစက်မြည်သည်ဟု ထင်လိုက်သည်။ မဟုတ်ချေ။ အသံ ပြန်ရပ်သွားသည်။ နောက်တစ်ခါ ထပ်မြည်ပြန်သည်။ ထိုအခါကျမှ တယ်လီဖုန်းလာနေကြောင်း သိရ၏။ လူးလဲထလိုက်သည်။ တယ်လီဖုန်းဆီ ပြေးသည်။ ညကြီးမင်းကြီး ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ခုခု အရေးကြီးလိမ့်မည်ဟု ထင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်၏ အိပ်ခန်းမှ တယ်လီဖုန်းထားရာ ဧည့်ခန်းအထိ သွားရသောကြောင့် လေးငါးကြိမ် အသံမြည်ပြီးမှ ရောက်သည်။ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်၏။ “ဟုတ်ကဲ့.. ပြောပါခင်ဗျာ” တစ်ဖက်မှ ဘာမှမပြော၊ နောက်တစ်ကြိမ် ဟုတ်ကဲ့လိုက်တော့မှ.... “ဟက်ပီး နယူးရီးယား” ဖုန်းပြန်ချသွားသည်။ မီးခလုတ်ကို ဖွင့်ပြီး တိုင်ကပ်နာရီကို လှမ်းကြည့်ရသည်။ ညဆယ့်နှစ်နာရီနှင့် ဆယ်မိနစ်။ ခုမှ သတိရသည်။ ဒီဇင်ဘာ ၃၁ ရက်နှင့် ဇန်နဝါရီ ၁ ရက်အကူး နှစ်သစ်ကူးခါစအချိန်။ ဒီအတိုင်းဆိုလျှင် ပြန်အိပ်လို့ မဖြစ်သေး။ နောက်ထပ် နှစ်ဦးသုံးဦးလောက်တော့ ထပ်ဆက်ကြလိမ့်မည် ထင်သည်။ ကျွန်တော် ပြန်အိပ်လိုက်လို့ နောက်တစ်ခါ ဖုန်းလာလျှင် အမေ ထနေရလိမ့်မည်။ ဆယ့်နှစ်နာရီခွဲလောက်ထိတော့ ဒီနားမှာပင် စောင့်နေရပေတော့မည်။ နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း ခုလိုအချိန်ဆိုလျှင် တယ်လီဖုန်းတွေဆက်ပြီး “ဟက်ပီးနယူးရီး...

ဆရာမောင်သာချိုရဲ့ ဆောင်းပါးအသစ်။ လှေပေါ်မှာ အပုပ်နံ့ရပြီလား •••••••••••••••••••••••••••••••••• မောင်သာချို 7Day News Friday, January 29, 2021 - 06:00 (တစ်) ဘီစီ ၅၅၁ တွင်မွေး၍ ၄၇၉ ၌ အနိစ္စရောက်ခဲ့သူ ကမ်ဘာကျော် တရုတ်ပညာရှိကြီးတစ်ဦး ရှိပါသည်။ အင်္ဂလိပ်တို့က Confucius ဟု စာလုံးပေါင်း၍ မြန်မာတို့က ကွန်ဖျူးရှပ်ဟု အသံထွက်ပါ သည်။ အမှန်စင်စစ် နှစ်ခုစလုံး လွဲချော်နေခဲ့ကာ ခုန်ဖူးဇိဟု ဇိကို အသံရှည်ရှည် အတန်ငယ်ဆွဲထားပြီး ရွတ်ဆိုပါမှ တရုတ်တို့ သိနိုင်မည်ဖြစ်ကြောင်း တရုတ်ပြည် တက္ကသိုလ်များဆီသို့ ရောက်ရှိစဉ် တရုတ်ကျောင်းသူတချို့ ပြုပြင်ပေးသဖြင့် အသံထွက်အမှန်ကို ရရှိခဲ့ပါသည်။ ထိုခုန်ဖူးဇိ (သို့မဟုတ်) မြန်မာ့လျှာအရ ကွန်ဖျူးရှပ်အကြောင်းကို အမေရိကန် စာရေးဆရာ သမိုင်းပညာရှင် ဒဿနိကဗေဒသမား ဒူးရန့် (William James Durant) က ရေးသားခဲ့သည့်အခါ တရုတ်ပညာရှိကြီး၏ စကားကို ကောက်နုတ်ဖော်ပြခဲ့ပါသည်။ ‘‘မင်းသည် မင်းကဲ့သို့ ကျင့်၍၊ မှူးမတ်တို့ကလည်း မှူးမတ်တို့ကဲ့သို့ ကျင့်၍၊ မိဘတို့ကလည်း မိဘတို့ကဲ့သို့ ကျင့်၍၊ သားသမီးတို့ကလည်း သားသမီးကဲ့သို့ ကျင့်လျှင် အုပ်ချုပ်ခြင်းကောင်း၏’’ စသည်ဖြင့် ဖြစ်ပါသည်။ အနှစ်ချုပ်၍ အနှစ်သာရကို ပြေ...

အချိန်မီသေးတယ်တဲ့ •••••••••••••••••••••••••• ငြိမ်းကျော် (၁) ကျုပ်က တစ်ယူသန်သမားလို့ ကျုပ် မထင်ပါဘူး။ ကျုပ်မှာက ကျုပ်ရဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ ကျုပ်ပါ။ လူငယ်လူရွယ်ကတည်းက ကျုပ်က စကားတစ်ခွန်းကို အမှတ်မဲ့မပြောဘူး။ ဒါပေမယ့် အများနဲ့က တစ်မျိုး ဖြစ်နေတယ်။ အများရဲ့ ထင်မြင်ပြောဆိုနေတာနဲ့က ကျုပ်နဲ့က မတူ ဘူးလေ။ မတူတာမှ တစ်ပုံတစ်ပင်။ အများဆို တခြားမပြောနဲ့။ အဘိုး အဘွား၊ အဖေ အမေတို့နဲ့တောင် ကျုပ်နဲ့က တစ်မျိုးစီ။ ငယ်ငယ်ကတည်း ကဗျ။ ကဏန်းတွင်း မနှိုက်ရဘူးတဲ့။ ဘာလို့ မနှိုက်ရမှာလဲ။ လူကြီး တွေက မြွေဝင်အောင်းနေရင် လက်ကိုခဲမယ်တဲ့။ တုတ်ထိပ်မှာ သံချိတ် ချိတ်ပြီး နှိုက်တာပဲ။ ဘယ်လာ လက်ကိုထိမလဲ။ ဒီတော့ သူများအသက် ငရဲကြီးမယ်တဲ့။ ငရဲဆိုတာ ဘယ်သူမှ လက်ညှိုးထိုးပြနိုင်တာလည်း မဟုတ်။ ငရဲပြန်က ဘိလပ်ပြန်လို ဘယ်ရွေ့ဘယ်ဝါ ပြန်ပြောပြနိုင်တာ လည်းမရှိ။ ကျုပ်ကို စကားကတ်သတ်တယ်တဲ့။ လျှာရှည်တယ်တဲ့။ ငါ့စကားနွားရတဲ့။ အငြင်းသန်သတဲ့။ ငရဲဆိုတာထားတော့။ ကျုပ် နှိုက် လာတဲ့ ကဏန်းလိုပဲ။ ”အဲဒီကငါး” ဆိုပြီး လာရောင်းတော့ ဝယ်ကြရော။ ငါးရံ့၊ ငါးခူအကောင်ကြီးကြီး၊ ငါးရှဉ့်အကောင်ကြီးကြီး လက်ညှိုးထိုး ဝယ်ရော။ ရောင်းတဲ့သူက တုတ်နဲ့ ဂေါက်ဂုတ်ရိုက်ပေးပြီး...