စလေ ငနော့

ဆရာသုမောင်က ချီးမွမ်းရတယ်ဆိုတဲ့ ဆရာအတ္တကျော်ရဲ့ ဘာသာပြန်လက်ရာ။ ရောင်းတယ် ဝယ်တယ် •••••••••••••••••••••••••• အတ္တကျော် အလုပ်များတဲ့ လူတစ်ယောက်ပေါ့။ ကနေ့လည်း နောက်ကျပြန်ပြီ။ စိတ်မော၊ လူမောလည်းဖြစ်နေပြီ။ အဲသလိုနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ သူ့ရဲ့ ငါးနှစ်သားလေးက တံခါးဝမှာ စောင့်နေတယ်။ “ဖေဖေ… ဖေဖေ့ကို သားတစ်ခု မေးလို့ရမလား ဟင်…” “မေးကွာ၊ မေး…မေး…” “ဖေဖေ အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ တစ်နာရီကို ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက် ရလဲဟင်…” ဖအေလုပ်တဲ့သူက သားရဲ့မေးခွန်းကြောင့် စိတ်တိုသွားတယ်။ “ဟကောင်ရ၊ အဲဒါ မင့်အလုပ် မဟုတ်ဘူး။ ဘာကိစ္စ ငါ့ကို ဒါတွေ လာမေးနေရတာလဲ။ အလုပ်ပင်ပန်းလို့ စိတ်တိုနေရတဲ့အထဲ။ မင်းနော်….” “သား သိချင်လို့ပါ ဖေဖေရယ်။ သားကို ဆူချင်လည်း ဆူ၊ ရိုက်ချင်လည်း ရိုက်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဖေဖေ တစ်နာရီ အလုပ်လုပ်ရင် ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက် ရသလဲဆိုတာတော့ သားကို ပြောပြပေးပါနော်…” ငါးနှစ်သားလေးက မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ခခယယ တောင်းပန်နေပြန်တယ်။ “အေး… မင်း သိပ်သိချင်တယ်ဆိုရင်တော့ ပြောပြရတာပေါ့ကွာ။ ငါ တစ်နာရီ အလုပ်လုပ်ရင် ဒေါ်လာ ၂၀ ရတယ်ကွ။ ကဲ… ကျေနပ်ပြီလား…” “အဲလောက်တောင်မှလား” လို့ သားလေးက ပြောပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက် ကျသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ ပြန်မော့ပ...

နောင်တအတိနဲ့ ရေးတဲ့စာ •••••••••••••••••••••••••• အတ္တကျော် ၁ သူက ကျွန်တော့်ထက် လေးနှစ်နီးပါးကြီးပါတယ်။ အဲတော့ သူက တက္ကသိုလ်ကို ကျွန်တော့်ထက် လေးနှစ် စောရောက်တာပေါ့။ ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်တက်ချိန်မှာ သူ ကျောင်းက ထွက်သွားပြီ ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကဗျာတွေက ကျွန်တော်တို့ တက္ကသိုလ်ရောက်ချိန်အထိ ကျန်ရစ်နေတုန်းပါ။ ကျွန်တော့်ထက်ကြီးပြီး တက္ကသိုလ်မှာ ကျောင်းဆွေးဆွေး လူဆွေးဆွေး နေတဲ့ ကဗျာဆရာ ရာမ(ဘူမိဗေဒ)ရဲ့ ကျေးဇူးနဲ့ သူ့ကဗျာတွေ ဖတ်ရတယ်လို့ ပြောရမယ် ထင်တယ်။ ကိုရာမက ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်မရောက်ခင် ဆယ်တန်း ကျောင်းသားဘဝမှာကတည်းက လူချင်းလည်း မတွေ့ဖူးဘဲ ကျွန်တော့် ကဗျာတွေကို သူတို့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်သားတွေ စုထုတ်တဲ့ စာကူးစက် လက်လှည့် ကဗျာစာအုပ်ထဲမှာ ယူသုံးခဲ့ပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ သူ့ကို သွားတွေ့ခဲ့တယ်။ သူနဲ့ နှစ်ကြိမ်လားပဲ ဆုံလိုက်ရတယ်။ သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်း အရေးတော်ပုံက ကျွန်တော် ပထမနှစ် ကျောင်းသားဘဝမှာ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့တာမို့ သူအဖမ်းခံ လိုက်ရပြီး ထောင်ကျသွားပါတော့တယ်။ သူနဲ့ ဆုံတုန်းမှာ သူက “တောကျောင်းဘုန်းကြီး” ရဲ့ ကဗျာတွေ ကောင်းကြောင်း ညွှန်းတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဖတ်ကြည့်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ ကျွန...

ဆေးဦးနှောက် •••••••••••••••••••••••• မင်းလူ ဖြူဝါဝါအတွန့်အတွန့်တွေနဲ့ လက်ခုပ်ထဲတောင် ထည့်ထားလို့ရသော ပျော့စိစိအရာတစ်ခုက ကမ်ဘာကြီးတစ်ခုလုံးကို ထင်သလို ခြယ်လှယ်နိုင်တယ်ဆိုတာ အတော်အံ့သြဖို့ ကောင်းသည်။ ထိုအရာကို ဦးနှောက်ဟုခေါ်သည်။ သူသည် လူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ အရေးအပါဆုံးဖြစ်၏။ ဒါကြောင့်လည်း သူ့ကို ထိပ်ပေါ်တင်ထားရတာပေါ့။ မာကျောသော အရိုးများနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့် ဦးခေါင်းခွံဖြင့် ကာကွယ်ပေးထားသည်။ တော်ရုံတန်ရုံနဲ့ ထိခိုက်ပျက်စီးမှုမရှိနိုင်အောင်လို့လေ။ ပြီးတော့ ကင်းသမားများဖြစ်ကြသော နားနှင့်မျက်စိတို့ကို သူနှင့်အနီးဆုံးမှာ အစောင့်ချထားလိုက်သေးသည်။ (သူတို့က မရှိမဖြစ် အရေးပါသောကြောင့် လူကြီးနားခေါ်ထားတာမျိုးလည်းဖြစ်နိုင်၏။) ဦးနှောက်သည် လူ့ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးကို ထိန်းချုပ်ထားသည်။ သွေးဥကလေးတစ်လုံး၊ ဆဲလ်ကလေးတစ်လုံးကအစ သူ့သြဇာအောက်မှာရှိသည်။ ဇီ၀ဖြစ်ပျက်မှုအားလုံး သူ့ဆီသတင်းပို့ရသည်။ အရာ၀တၳုတစ်ခုကို တွေ့တဲ့အခါ မျက်စိကမြင်ရခြင်းမဟုတ်။ မျက်စိသည်မှန်ဘီလူးတစ်ခုသာဖြစ်၏။ ပုံရိပ်များကို စုစည်းပြီး မြင်လွှာပေါ်သို့ ပို့ပေးရခြင်းသာဖြစ်၏။ မြင်လွှာကတစ်ဆင့် ဦးနှောက်ထံသတင်းပို့ရသည်။ ဦးနှောက်က ...

ဆရာေမာင္သာခ်ိဳရဲ႕ ေဆာင္းပါးအသစ္။ လူႀကီးေတြ နားမလည္ၾကဘူးထင္တယ္ ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• ေမာင္သာခ်ိဳ 7Day Daily Thursday, July 30, 2020 - 11:30 (တစ္) နိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး ပညာ (IR) ဘာသာရပ္ျဖင့္ ဘြဲ႕ရ ထားသူ လူငယ္တစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ထံသို႔ ေရာက္လာပါသည္။ သူက ရသစာေပမဟုတ္သည့္ စာအုပ္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ၿပီးသူ။ သူႏွင့္ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း စကားေရာက္သြားသည့္ အခါ ‘မင္းသားေလး’ အေၾကာင္းဆီသို႔ ဟိုကူးသည္ခုန္ျဖင့္ ကူးစက္သြားျပန္ပါသည္။ သူက တ႐ုတ္ျပည္၌ ‘မင္းသားေလး’ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ ထုတ္ေဝၾကေၾကာင္း အံ့ဩဝမ္းသာ ေျပာပါသည္။ သူ႕စကားကို ေထာက္ခံရပါသည္။ တ႐ုတ္ျပည္ အႏွံ႕ ခရီးႏွင္ခြင့္ရခဲ့စဥ္က အခြင့္ရလွ်င္ ရသလို စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးမ်ား ရွိရာသို႔ အေျပးအလႊားသြားေရာက္ခဲ့ၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုၾကပါစို႔ ပီကင္း (Peijing) တကၠသိုလ္ထဲက စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးဆီသို႔။ နိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္ထဲက စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးဆီသို႔။ ထိုအခါ ‘မင္းသားေလး’ ကို အေရာင္အဆင္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ေတြ႕ရပါသည္။ လက္လွမ္းမီသမွ် စာအုပ္အဖုံးက ၁၈ မ်ိဳး။ ဘာသာျပန္ဆိုသူတို႔က မ်ိဳးစုံ။ Yi Lin, Ma Lunma, Rachel juan, Wu Danru, Ai Ke, Wang Le Le & Chen Suwen, Hong...

ပညာခေါင်းဆောင်ကြီးများ ••••••••••••••••••••••••••• အောင်သင်း နိုင်ငံခေါင်းဆောင်၊ အဖွဲ့အစည်းခေါင်းဆောင်၊ လူမှုရေး ခေါင်းဆောင်၊ ဘာသာရေးခေါင်းဆောင် စသည် စသည်အားဖြင့် ကဏ္႑အသီးသီးတွင် ခေါင်းဆောင်အသီးသီး ရှိကြစမြဲ ဖြစ်ပါသည်။ ထိုထိုသော ခေါင်းဆောင်များကို ကျွန်တော် လေးစားရိုသေစိတ် ရှိပါ သည်။ သို့သော် ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်က ကျောင်းဆရာ၊ စာရေးဆရာ ဖြစ်နေသောကြောင့်ပေလားမသိ။ ပညာရေးခေါင်းဆောင်များကိုကား ရိုသေသည့်ပြင် ချစ်စိတ်ပါ ဝင့်နေမိတတ်ပါသည်။ ရှေးခေတ် ခပ်လှမ်းလှမ်းကို ပြန်ကြည့်လိုက်မည်ဆိုလျှင် အင်းဝခေတ်က ဒုတိယမင်းခေါင် လက်ထက်တွင် ပေါ်ပေါက်ခဲ့ သော ရှင်မဟာသီလဝံသသည် ကျောင်းတိုက်ကြီးတစ်ခုလုံး၏ ပဓာန နာယက ဆရာတော် (ပါမောက္ခချုပ်)ဖြစ်သည်။ ကျောင်းဆရာကြီး တစ်ပါးဟုသာ ဆိုရတော့မည်။ ဆရာတော် သင်ကြားပေးလိုက်သည့် သင်ခန်းစာများမှာ ယခုထက်တိုင် ကျွန်တော်တို့ တစ်မျိုးသားလုံး အား သွန်သင်နေဆဲဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့နှင့် အလွန်နီးစပ်သော မကြာသေးမီကခေတ် ကို ပြန်ကြည့်လျှင်လည်း ပညာခေါင်းဆောင်များကို တွေ့နိုင်ပါသည်။ အမျိုးသား ပညာဝန်ဦးဖိုးကျားသည် နိုင်ငံရေး ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက် မဟုတ်၊ ပညာရေး ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက် သာဖြစ်သည်။ အမျိုးသာ...

ေမာင္သင္းခိုင္ (ၿမိဳ႕ျပသစ္႐ြက္) •••••••••••••••••••••••••••••••••• ေမာင္သာခ်ိဳ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္း ၿပီးတဲ့အခါ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ေနာက္ ဆရာတာရာၿပီးေတာ့ ကိုသင္းခိုင္ေပါ့။ အဲသလိုမ်ား ဆိုခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ယူဆမလဲ” ထိုစဥ္က ရႈပ္ေထြးေနေသာ ခ်ည္ထုံးႀကီး၏ အစကို စၿပီးဆြဲထုတ္ လိုက္သူ၊ ေလာင္စာေတြႏွင့္ အျပည့္ျဖစ္ေနေသာ ယမ္းအိုးႀကီး၏ စနက္တံကို မီးတို႔ ေပးလိုက္သူ၊ အေျဖရွာရန္ ေစာလြန္းေသးသည့္ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကို ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္သူမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္မွာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၏ ႏွစ္ဦးပိုင္းကာလမ်ား တစ္ဝိုက္ျဖစ္ၿပီး ဧရာဝတီ တိုင္းကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ကာ ရန္ကုန္ရွိ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကေလးမွာ ဘဝခရီး တစ္ေထာက္ လာေရာက္ ခိုနားေနစဥ္ ကာလမ်ားအတြင္း ကိုေအာင္ပြင့္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစကားကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားခြင့္ရခဲ့ျခင္းမွာလည္း ကိုေအာင္ပြင့္ႏွင့္ အနီးဆုံးလူျဖစ္ေန၍ အေစာဆုံး ၾကားခြင့္ရခဲ့ျခင္းဟုပင္ ကြၽန္ေတာ္က မွတ္ထင္ ယူဆမိပါသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုၿဖိဳးထိန္၊ ကိုသစ္စိုး၊ ေနစိမ့္ စသည္ စသည္ျဖင့္။ စင္စစ္ ကိုေအာင္ပြင့္၏ စကားက ေမးခြန္းသက္သက...