ေခြးသရဲ 🖋 ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)

ေခြးသရဲ

********

ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)

ကၽြန္မ ေခြးစကား ေျပာမလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ဆီမွာ မ်ားျပားလွတဲ့ ေခြးအုပ္ၾကီးနဲ႔အတူ “ေခြးသရဲ” ဆိုတာ မၾကာေသးမီကပဲ အမွန္တကယ္ ေပၚေပါက္ခဲ့လို႔ပါ။

………………………..

ကၽြန္မတုိ႔ တုိက္ (၄) မွာ ေခြးငယ္ကေလးေတြ မ်ားလွေပမယ့္၊ ကေလးငယ္ေလးေတြကေတာ့ နည္းပါတယ္။ အခန္းေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ေလးခန္း ရွိတဲ့ တစ္တုိက္လံုးမွာမွ ငါးေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးသံုးေယာက္။ အသက္အၾကီးဆံုးက ငါးႏွစ္ပဲ ရွိဦးမယ္။ အသက္အငယ္ဆံုးက သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေမာင္စြမ္းျပည့္တဲ့။ ေမာင္ရွင္းသန္႔တဲ့၊ ျမတ္ပန္းပြင့္ေသာ္တဲ့၊ မေဒးတဲ့၊ ခန္႔ခန္႔တဲ့။ ဒီဟာေလး ငါးေယာက္ထဲက အသက္အၾကီးဆံုး သံုးေယာက္ဟာ ကေလးေျမးငယ္ မရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ အခန္းမွာ အျမဲ စတည္းခ်တတ္တယ္။ ေမာင္စြမ္းျပည့္ရယ္၊ ေသာ္ေသာ္ရယ္၊ မေဒးရယ္ေပါ့။ ကစားၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ငိုယိုၾကေပါ့။ ကၽြန္မက ဖ်န္ေျဖရ၊ ေရတုိက္ရ၊ မုန္႔ေကၽြးရေပါ့။ သူတုိ႔ သံုးေယာက္ထဲမွာ (မိန္းကေလးေတြက စကားမၾကြယ္ရဘဲ) စကားအၾကြယ္ဆံုးနဲ႔ အေမးအျမန္းအထူဆံုးက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္း အလယ္တည့္တည့္မွာ မွဲ႕နက္နဲ႔ ေမာင္စြမ္းျပည့္ပဲ။ ဒီေကာင္က ကၽြန္မတုိ႔ ဒီတုိက္ေရာက္ခါစ၊ သူ႕ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔ကတည္းက ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ မ်က္စိေအာက္မွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာတဲ့ဟာေလး ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကုိ ပိုရင္းႏွီးတယ္။ ဒီေကာင္က ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ ကံေပၚတဲ့ သူ႕မိဘေတြ၊ ဦးမ်ိဳးသန္႔နဲ႔ တီတီစီဆရာမ ေဒၚေရႊအိတုိ႔ သည္းသည္းလႈပ္ ခ်စ္သလိုပဲ အားလံုးက ၀ိုင္းခ်စ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သူက ရိုက္စားပဲ။ အေမးအျမန္းကလည္း ထူသလား မေမးနဲ႔။ သူေမးလြန္းလို႔ သူ႕အေဖက စိတ္မရွည္ေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖတဲ့ သူ႕ဘဘတုိး (ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဒီတုိက္မွာ ရွိတဲ့ ကေလးအားလံုးနဲ႔ သူတုိ႔ မိဘေတြက “ဘဘတိုးနဲ႔ အန္တီႏု” တဲ့) ကုိပဲ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေမးေလ့ရွိတယ္။ ေမးခြန္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြ စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ ေသနတ္တုိ႔၊ ဓါးတုိ႔၊ သိုင္းတုိ႔ အေၾကာင္းေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ဒီေကာင့္ အသက္နဲ႔အမွ် ျမ၀တီ တရုတ္သိုင္းကားမ်ားနဲ႔ အတူတကြ ၾကီးျပင္းလာတာဆိုေတာ့ သိုင္းဟာ သူ႕ေဖးဘရိတ္ပဲ။ အလကားေနရင္း ခုန္ပ်ံေနတာပဲ။ တစ္ခါက်ေတာ့ သူ႕ဘဘတုိးကို ေမးတယ္။ “ဘဘတိုး သားတို႔ တုိက္အေပၚဆံုးကေန ေအာက္ဆံုးကုိ သိုင္းကားေတြထဲကလို ခုန္ခ်င္တယ္။ သားေျခေထာက္ က်ိဳးမွာလား” တဲ့။ “ဟာ က်ိဳးတာေပါ့ကြ” လို႔ သူ႕ဘဘတိုးက အျမန္ေျဖရတယ္။ ဒီေကာင္ ဘယ္ေက်နပ္မလဲ။ ဇာတ္လမ္းက ဆက္ေတာ့တာေပါ့။

“သိုင္းကားေတြထဲမွာက်ေတာ့ ဘာလုိ႔ မက်ိဳးလဲ။ သားတုိ႔ တုိက္ထက္ေတာင္ ျမင့္ေသးတယ္”

“ဟာ… သူတုိ႔က ကိုယ္ေဖာ့သုိင္း တတ္တယ္ကြ။ မင္းကမွ မတတ္ဘဲ”

“ဒါျဖင့္ သားကုိ သင္ေပးေပါ့။ ဘဘတိုး သင္ေပးေပါ့။ ဘဘတိုး သင္ေပး”

“ဘဘတိုးက မတတ္ဘူးကြ၊ မင္းၾကီးေတာ့မွ ဆရာနဲ႔ အပ္ေပးမယ္ေလကြာ”

“ဒါဆိုရင္ သားကုိ ေဆးထုိးေပးေပါ့။ ေျခေထာက္ မက်ိဳးေအာင္ေလ။ သားအေဖလို ေဆးမ်ိဳး ဘဘတိုး ထိုးတတ္လား”

“ဘာေဆးလဲကြ မင္းက”

“သားေဖၾကီးရဲ႕ လက္ေမာင္းမွာ ရွိတယ္ေလ။ အရုပ္ေလးေတြေလ။ အဲဒါ သားေဖၾကီးကုိ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ရင္ေတာင္ ေဖၾကီးက မေသဘူးတဲ့။ ဓါးနဲ႔ထိုးရင္လည္း မေသဘူးတဲ့။ အဲဒီေဆး ဘဘတိုး ထိုးတတ္လား ”

“ေအး.. ေအး ထိုးတတ္တယ္။ မင္းၾကီးလာေတာ့ ထိုးေပးမယ္ကြာ.. ဟုတ္လား”

“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း အခုထိုးေပးပါ။ ဘဘတိုး အခု”

“ဟာ မင္းကလည္း ေဆးဆိုတာ ဒီအတိုင္း ထိုးလို႔ မရဘူးကြ။ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ ထိုးမွ စြမ္းတာ။ မင္းမွာ ကန္ေတာ့ပြဲဖိုး ပိုက္ဆံရွိလို႔လား”

“ေအာင္မာ ဘဘတိုးကလည္း သားမွာ ပိုက္ဆံရွိတာေပါ့။ မုန္႔ဖိုးေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္”

“ေအး… အဲလိုဆုိရင္ ထိုးေပးမယ္။ ဘဘတိုးေဆးက မင္းအေဖထက္ စြမ္းတယ္သိလား။ မင္း အဲဒီေဆးထိုးၿပီးတာနဲ႔ မင္းနဲ႔ ေသာ္ေသာ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါစို႔ကြာ။ ေသာ္ေသာ္က မင္းကို ရိုက္မလို႔ လက္ရြယ္လိုက္တာနဲ႔၊ မင္းက လက္ညွိဳးထိုးၿပီး “အာ၊ဒိ၊ပု” “ပု၊ ဒိ၊ အာ” လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ေသာ္ေသာ္က ရိုက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေလထဲမွာ လက္ၾကီးက ေဟာဒီလိုၾကီး ရပ္ေနေရာ”

“တကယ္လား ဘဘတိုး”

“တကယ္ေပါ့ကြ၊ မင္းအေဖတို႔၊ အေမတုိ႔ မင္းက်ဴရွင္ ဆရာမတုိ႔ ရိုက္မလို႔ ဒုတ္နဲ႔ မင္းကို ရြယ္လိုက္တာနဲ႔ မင္းက အာဒိပု၊ ပုဒိအာ ဆိုလိုက္ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ဒုတ္ၾကီးက ရိုက္လို႔ မရေတာ့ဘဲ ေလထဲမွာ ေဟာဒီလိုၾကီး ရပ္ေနေရာ”

“ဟာ… ေကာင္းလုိက္တာ၊ ေကာင္းလိုက္တာ”

ဒီေနရာ အေရာက္မွာ ေမာင္စြမ္းျပည့္ဟာ တကယ့္ကုိ ဟတ္ထိသြားၿပီး အလြန္တရာ သေဘာက် ရႊင္ျမဴးစြာနဲ႔ ခုန္ေပါက္ေတာင္ ကလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕ဘဘတုိးကို “ခုထိုးေပး၊ ခုထိုးေပး” လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ ဘဘတိုးမွာ ဘယ္လို ေရွာင္ရွားရလဲဆိုေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲ ပစၥည္းစံုမွ ထိုးလို႔ရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းနဲ႔ေပါ့။ ကန္ေတာ့ပြဲထဲမွာ အေရးၾကီးဆံုး ပစၥည္းက ဘာလဲဆုိေတာ့ ကေလး ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ဘလက္ေလဘယ္ ၀ီစကီအၾကီးတစ္လံုးတဲ့ေလ။ “မင္း မုန္႔ဖိုးေတြ စုဦးကြာ” ဆုိေတာ့ ဒီေကာင့္မွာ မခ်င့္မရဲနဲ႔ “သား မုန္႔ဖိုးေတြ စုၿပီးရင္ ထိုးေပးရမယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး ျငိမ္ရေတာ့တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အာ၊ဒိ၊ပု၊ပု၊ဒိ၊အာ ထိုးေဆးကုိ ဒီေကာင့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ စြဲလန္းေနလဲဆိုေတာ့ ဆို၊က၊ေရး၊တီး ျပိဳင္ပြဲခ်ိန္ တစ္ညသားမွာ မဟာဇနက ဇာတ္ေတာ္ၾကီးကုိ ကၽြန္မတုိ႔ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ ၀ါသနာပါတဲ့ သူ႕အေမနဲ႔ သူနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လုိက္လာၾကတယ္။ ပြဲမစခင္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသား ဇာတ္ရံုၾကီးထဲမွာ ဒီေကာင္တအား ေပ်ာ္ျမဴးတတ္ၾကြေနတာေပါ့။ ပြဲလည္း စေရာ၊ ဒီေကာင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေတာင္ မခံဘူး။ စိတ္ညစ္တြန္႔လိမ္ လာေတာ့တာပဲ။ ငါးႏွစ္သားနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ေတြ႕ၾကေတာ့တာကိုး။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မနားကပ္ၿပီး ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလးက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဘယ္လိုမ်ား ညည္းညဴလိုက္တယ္ မွတ္လဲ။ “သူတုိ႔ကဗ်ာ စကားေျပာရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငို ငို ေျပာၾကတာလဲဗ်ာ” တဲ့။ ကဲ… ကၽြန္မမွာ ရွင္းျပလို႔လည္း မျဖစ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခန္းက် သေဘၤာၾကီးလာမွာကြ။ ေလမုန္တိုင္းေတြလည္း လာလိမ့္မယ္။ ၾကည့္၊ ၾကည့္ လိမၼာတယ္” ပဲ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒီေကာင္ခမ်ာမွာေတာ့ အာလူးေၾကာ္ထုတ္ေတြ၊ မုန္႔ထုတ္ေတြကို တၾကြပ္ၾကြပ္ ေဖာက္စား၊ စိတ္ညစ္တြန္႔လိမ္ေနရာက ဇနကမင္းသား၊ သူ႕မယ္ေတာ္နဲ႔ ကုန္ေရာင္း ကုန္၀ယ္ထြက္ခါနီး ခြင့္ပန္ႏႈတ္ဆက္ ငိုယိုၾကၿပီး မယ္ေတာ့ကို ကန္ေတာ့ၿပီးအထြက္ “သား” “သား” ဆိုၿပီး လုိက္ရင္း လက္ကို ဆန္႔တန္းလိုက္တာကို (Freeze) ဖမ္းၿပီး ရုပ္ေသလည္း လုပ္လုိက္ေရာ ေမာင္စြမ္းျပည့္ဟာ မုန္႔ထုတ္ကုိ လႊတ္ခ်ၿပီး အားရပါးရ ထေအာ္ေတာ့တာပဲ။

“ဟာ… ဟိုမွာ ၾကည့္ အန္တီႏု၊ သူ႕သားက သူ႕အေမကို “အာဒိပု ပုဒိအာ” လုပ္လုိက္ေတာ့ သူ႕အေမၾကီး လက္ၾကီးတန္းလန္းနဲ႔ ရပ္သြားၿပီ။ မိုက္တယ္ေဟ့”

အသံၾကီးကလည္း အက်ယ္ၾကီးပဲ။ ကၽြန္မတို႔မယ္ ရယ္လိုက္ရတာလည္း မေျပာနဲ႔။ သူ႕မွာလည္း ေနာက္ရက္ေတြထိ ေျပာလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင္က စကားၾကြယ္ၾကြယ္နဲ႔ ပံုေျပာတာကလည္း ၀ါသနာ အလြန္ပါတာကိုး။ ဒီအရြယ္ဆုိေတာ့ ပံုနားေထာင္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ၾကိဳက္မွၾကိဳက္။ ကၽြန္မကိုက်ေတာ့ သူက ေမးခြန္း သိပ္မေမးဘူး။ ပံုပဲတြင္တြင္ ေျပာခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မ ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေတြနဲ႔ သူေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေတြဟာ လံုး၀မတူဘူး။ ဆန္႔က်င္ျခားနားၾကၿပီး တေစၦသရဲပံုျပင္ေတာင္မွ သူက “စက္ရုပ္သရဲ” တဲ့။ “ပါ၀ါရိန္းဂ်ား” ဆိုတာကေတာ့ ဒီေကာင့္ပါးစပ္ဖ်ားက ဘယ္ေတာ့မွ မခ်တဲ့နာမည္ေပါ့။

တစ္ညေန၊ မိုးခ်ဳပ္စျပဳတဲ့ ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အခန္းတံခါးကို တဘံုးဘုံးထုႏွက္၊ ေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႔ အတူ ကၽြန္မတံခါး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပး၀င္လာတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္းေလး သံုးေယာက္ဟာ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ အသံတုန္ေလးေတြနဲ႔ “ေခြးသရဲ… ေခြးသရဲ” တဲ့။ ေမာင္စြမ္းျပည့္ရယ္၊ ေသာ္ေသာ္ရယ္၊ မေဒးရယ္ေလ။ ကၽြန္မကိုလည္း အားကိုးတၾကီး ၀ိုင္းဖက္တြယ္ထားလိုက္တာမွ။

“ဘာလဲကြ၊ ဖယ္စမ္းပါဦး၊ အန္တီႏုကို ေျပာစမ္းပါ။ ဘာျဖစ္တာလဲ”

“ေခြးသရဲ အန္တီႏုရဲ႕၊ သားတုိ႔ ေတြ႕ခဲ့တယ္”

“ဟုတ္တယ္။ ေခြးသရဲ ေသာ္တုိ႔ တိုက္ေအာက္မွာ…”

“ဟုတ္တယ္၊ မီးေၾကာက္တယ္”

သံုးေယာက္သား ငိုမဲ့မဲ့ေလးေတြနဲ႔၊ တကယ့္ကို ေၾကာက္ေနလုိက္တာမ်ား ေယာက်္ားဘသားၾကီး ေမာင္စြမ္းျပည့္ေတာင္ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလုိ႔။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေမးစမ္းမႈျပဳၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္တဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ရေတာ့မယ္။

“ကဲ… ေခြးသရဲကို ဘယ္မွာေတြ႕လာလဲ။ ေျပာပါဦး”

“သားတုိ႔ တုိက္ေအာက္က၊ သစ္ပင္ေတြ ၾကားထဲမွာ…'' 

"ေခြးသရဲက ဘယ္လုိပံုစံရွိလဲ… ကဲ”

“ဟို … ေခြးသရဲက အသားမည္းတယ္၊ မ်က္လံုးျပဴးတယ္၊ အစြယ္ၾကီးေတြလည္း ပါတယ္။ သားတုိ႔ကုိ ကုိက္မလို႔ လုိက္တယ္”

“ဟုတ္တယ္… ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္…”

“အဲဒါ ေခြးသရဲ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဒီတိုက္မွာ သားတုိ႔ မျမင္ဘူးတဲ့ ေခြးအမည္းတစ္ေကာင္ ျဖစ္မွာပါ။ ေနာက္ကို ေခြးေတြနားကို သြားမေဆာ့နဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား”

“ဟင့္အင္း… အန္တီႏုကလည္း ေခြးအစစ္မဟုတ္ဘူး။ ေခြးသရဲ၊ သူက ေခြးအစစ္ေတြၾကားထဲမွာ ေရာေနေတာ့ သူက ေခြးသရဲ”

“မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ သားတို႔ စိတ္ထင္တာပါ။ ကဲ ဒါျဖင့္လာ၊ အန္တီႏုကုိ လုိက္ျပ ဘယ္နားမွာလဲ”

“ဟင့္အင္း သားတုိ႔ မလိုက္ရဲဘူး၊ အန္တီႏုဘာသာ သြားၾကည့္၊ တုိက္ေအာက္မွာ”

ေျပာရင္းဆိုရင္း မေဒးက ၀ါးခနဲ ငိုခ်လိုက္ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ေတာ့ဘူး။ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး သံုးေကာင္စလံုး သူတုိ႔ မိဘေတြဆီ ျပန္ပို႔လိုက္ရတယ္။ သူတုိ႔ မိဘေတြလည္း ရယ္ေမာ ေခ်ာ့ေမာ့ၾကေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ကေတာ့ ေမာင္စြမ္းျပည့္အေမ တီခ်ယ္အိက “အန္တီႏုေရ စြမ္းျပည့္ေတာ ့ဖ်ားေနၿပီ။ ေခြးသရဲ၊ ေခြးသရဲနဲ႔ ညက လန္႔ေအာ္တယ္” တဲ့။ လူၾကီးေတြ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီကေလးသံုးေကာင္ဟာ ဒီေလာက္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကေလးေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘယ္လို ေခြးမ်ိဳးကုိမ်ား ျမင္ခဲ့လို႔ပါလိမ့္ေပါ့။ ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ တုိက္ေအာက္ထပ္ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ သစ္ပင္ေတြၾကားမ်ာ ၾကည့္ေတာ့လည္း ေခြးအနက္၊ ေခြးအမည္းဆိုလို႔ တစ္ေကာင္မွ မေတြ႕၊ တုိက္ေအာက္ကို လံုး၀ မဆင္းရဲေတာ့ဘဲ၊ သူတုိ႔ေတြဆီကေန “ေခြးသရဲ” ဆုိတာ တျခားတုိက္ေတြက ကေလးေတြဆီပါ ပ်ံ႕ႏွံ႕ ကူးစက္သြားၿပီး ေန၀င္ရီတေရာ ကေလးေတြ ကစားပြဲေတြ သိမ္းတာနဲ႔ “ေခြးသရဲ၊ ေခြးသရဲ” ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေခ်ာက္လွန္႔သံေတြ တိုက္ေတြၾကားမွာ ထြက္ေပၚလာတတ္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခုေသာ ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ဘဘတိုး စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ေပးလိုက္တဲ့ “အာ၊ဒိ၊ပု၊ ပု၊ဒိ၊အာ” အားကိုးနဲ႔ တုိက္ေအာက္ဆင္းေဆာ့တဲ့ ေမာင္စြမ္းျပည့္တစ္ေယာက္ “ေခြးသရဲ၊ ေခြးသရဲ” ဆိုတဲ့ အသံကုန္ ေအာ္သံနဲ႔အတူ ကၽြန္မတို႔ အခန္းထဲကို ဒေရာေသာပါး ၀င္ေျပးလာျပန္ပါေလေရာ။ “သား.. ဘယ္မွာလဲ ဘယ္မွာလဲ” ဆုိေတာ့ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ ၾကားထဲမွာ ဆုိၿပီး ငိုပါေလေရာ။ ဒီေကာင့္ကုိ သူ႕ဘဘတုိး လက္ထဲထားၿပီး တိုက္ေအာက္ကို ကၽြန္မ ကပ်ာကရာ ေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ တုိက္ေရွ႕မွာ သစ္ပင္အုပ္ေတြထဲကုိ ကၽြန္မ တိုး၀င္ခဲ့တယ္။ ေမာင္စြမ္းျပည့္ ေျပာတဲ့ ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္နား ကၽြန္မ အေရာက္မွာေတာ့ “ဂဲ” ခနဲ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေခြးမာန္ဖီသံတစ္သံ၊ ေျပာက္တိေျပာက္က်ား တိုး၀င္ေနတဲ့ မီးေရာင္ေတြ ၾကားမွာ ေခြးအနက္ေရာင္ကုိ ကၽြန္မရွာေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မေတြ႕ရဘဲ၊ ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ၾကားမွာ ကၽြန္မ လွမ္းေတြ႕ရတာက ေပါက္ေနတာ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ အညိဳေရာင္ ေခြးသားအုပ္မ မိသားစုနဲ႔၊ တျခားေခြးေတြ။ မာန္ဖီခ်င္ေသးတဲ့ ေခြးသားအုပ္မကုိ ေလခၽြန္၊ လက္ေဖ်ာက္တီး ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း ကၽြန္မ အနားတိုးကပ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ။ လူၾကီးကိုေတာင္မွ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားေစတဲ့ “ေခြးသရဲ”နဲ႔ ကၽြန္မ ရင္ဆိုင္လုိ႔ ေတြ႕ၾကပါၿပီ။ ေခြးညိဳမရဲ႕ ႏုိ႔ကို ေခြးေပါက္ေလးေတြနဲ႔အတူ လုယက္တိုးေ၀ွ႕ စို႔ေနတဲ့၊ ညစ္ေထး မည္းေမွာင္လွတဲ့ အသားအေရနဲ႔ လူမ်က္ႏွာေလးတစ္ခုကို ကၽြန္မ မယံုႏုိင္သလို ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ “ေခြးသရဲ” ဟာ ေမာင္စြမ္းျပည့္တုိ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ၾကီးမယ့္ လူမမယ္၊ ကေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္ပါ။

……………………………………

“သားက ဘယ္မွာ ေနတာလဲ”

“ဒီအုတ္နံရံၾကီးရဲ႕ ဟိုးဘက္ အေ၀းၾကီးမွာ”

“သားမွာ အေဖတို႔ အေမတို႔ ရွိလား”

“အေဖရွိတယ္၊ အေမမရွိဘူး။ ေသသြားၿပီ”

“ေအာ္.. သားမွာ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြေရာ ရွိလား”

“ရွိတယ္”

“ရွိရင္ သားက သူတုိ႔နဲ႔ ကစားလုိ႔ရတာပဲ။ ေခြးေတြနဲ႔ အၾကာၾကီး မကစားရဘူးေနာ္။ ေနမေကာင္း ျဖစ္တတ္တယ္”

“ေခြးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ လူေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မကစားဘူး”

“ၿပီးေတာ့ ေခြးရဲ႕ ႏို႔ကိုလည္း မစို႔ရဘူး သိလား”

“ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ ႏုိ႔ကိုမွ မစို႔ရပဲ”

ငွက္ေပ်ာပင္ၾကားက ဆြဲထုတ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ လူၾကီးေတြ ေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို ကေလးကေတာ့ ေအးေအးေလး ေျဖသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာသာ ဆက္မေမးႏုိင္ၾကေတာ့ဘဲ မုန္႔ေကၽြးရမလုိ၊ ေရတုိက္ရမလို ျဖစ္ကုန္ၾကတုန္း ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ ေမာင္စြမ္းျပည့္က သူသိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကို ၀င္ေမးတယ္။ “ကုိၾကီး နာမည္ ဘယ္သူလဲ” တဲ့။ အားလံုး သူ႕ကုိ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ ေမာင္စြမ္းျပည့္ကိုပဲ ျပံဳးစိစိၾကည့္လို႔။ “ေခြးသရဲ”တဲ့ေလ။ ၾကည့္စမ္း၊ ဒီနာမည္ကို သူသိေနတာပဲ။ ေမာင္စြမ္းျပည့္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အေမ ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ပုလို႔။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး ရယ္ေမာၾကရင္း အဲဒီေန႔ကစလို႔ သူကေလးဟာ ကၽြန္မတုိ႔ တုိက္ေတြၾကားမွာ “ေခြးသရဲ” လို႔ပဲ အမည္တြင္ေတာ့တယ္။

“ကေလးက Isolation ျဖစ္ေနတာ။ သူ႕ကို ဂရုစုိက္မယ့္သူ၊ အေရးတယူ လုပ္တဲ့သူ မရွိေတာ့ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတာ၊ ဒီအရြယ္ေတြမွာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႔ ရြယ္တူ ကစားေဖာ္ စကားေျပာေဖာ္ ေျပာဖက္ သူငယ္ခ်င္းလိုတယ္။ ရြယ္တူ အုပ္စုေလးေတြ ကစားၾက၊ စကားေျပာၾက၊ ေနထုိင္ၾကရင္းနဲ႔မွ စည္းကမ္းဆိုတာကုိ အလုိလုိ နားလည္လိုက္နာ သေဘာေပါက္လာၾကတာကိုး။ ဒီကေလးမွာ သူ႕ကုိ ဘယ္သူကမွ အေရးတယူ မဆက္ဆံေတာ့ ေခြးေတြနဲ႔ သြားေနေတာ့တာေပါ့။ ေခြးေတြနဲ႔ ကစားမယ္၊ စကားေျပာမယ္၊ သူ႕အတြက္ ၾကာရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ကုိယ္တုိ႔အားလံုး ၀ိုင္းၿပီး ေမတၱာေပးႏိုင္ရင္ အေရးတယူ လုပ္ေပးႏုိင္ရင္ မဆိုးပါဘူး”

ေမာင္စြမ္းျပည့္တို႔ရဲ႕ ဘဘတိုးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဆိုက္ကိုလိုဂ်ီ ရႈေထာင့္ကေန သံုးသပ္ရႈျမင္ၿပီး သူတတ္ႏုိင္သမွ် လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတယ္။

ေခြးသရဲေလးနဲ႔ ေမာင္စြမ္းျပည့္တုိ႔အဖြဲ႕ ရင္းႏွီးေအာင္ စကားေျပာခိုင္းတာမ်ိဳး၊ သူ႕ကုိ အေရးတယူ မုန္႔ေကၽြးတာမ်ိဳးတုိ႔ေပါ့။ တျခားသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း မုန္႔ေကၽြးၾက၊ အ၀တ္အစားေလးေတြ ေပးၾကနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခြးသရဲေလးက ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြကို ဘယ္လုိ တုန္႔ျပန္လာတယ္မွတ္လဲ။

သူ႕ကုိ ခုခ်ိန္ထိ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ ျဖစ္ေနေသးတဲ့ ေမာင္စြမ္းျပည့္တုိ႔ ကေလးအုပ္စုကုိ တစ္မနက္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ သူတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကစားစရာ ကားအေ၀းေျပး စခန္းေလးကုိ ေခၚျပရွာတယ္။ ေမာင္စြမ္းျပည့္တုိ႔ေတြ အံ့ၾသသေဘာက် ေပ်ာ္ရႊင္သြားေစတဲ့ ကားအေ၀းေျပးစခန္းေလးကို ေခြးသရဲေလးက အမိႈက္ပံုထဲက ေရသန္႔ဗူးေဟာင္းေတြနဲ႔ လုပ္လုိ႔၊ လမ္းေတြကို အစီအရီ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ စကၠဴအ၀ိုင္းအတြန္႔ေလးေတြ ခ်ိဳးထားတဲ့ ေလရဟတ္ေလး တစ္ခုေတာင္ ပါေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဥာဏ္ေကာင္းမႈကို ကၽြန္မတုိ႔ တအံ့တၾသ ေတြ႕ၾကရတာပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္း ေမာင္စြမ္းျပည့္တုိ႔ အဖြဲ႕က “ကုိၾကီးေခြးသရဲ” ျဖစ္သြားၾကေတာ့တယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ လူၾကီးေတြကို ေခြးသရဲေလး တုန္႔ျပန္ပံုကေတာ့ တုိက္ေပၚကေန အမိႈက္သြားပစ္ဖုိ႔ ဆင္းလာတဲ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လက္ထဲက အမိႈက္ျခင္း၊ အမိႈက္အိတ္ေတြကို အတင္းဆြဲယူၿပီး အမိႈက္ပံုမွာ သြားပစ္ေပးေတာ့တာပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခြးသရဲေလးကို တုိက္ရဲ႕ တရား၀င္ အမိႈက္ပစ္သမားေလးအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကရၿပီး သူအမိႈက္တစ္ခါ ပစ္ေပးတုိင္း မုန္႔ဖိုးႏွစ္ဆယ္၊ ငါးဆယ္ထိ ေပးၾကတယ္။ သူ႕အတြက္ မုန္႔တုိ႔၊ ဟင္းတုိ႔၊ ထမင္းတုိ႔လည္း ခ်န္ထားၾကတယ္။ ေခြးေတြကိုေတာ့ သူက ခ်စ္ခင္ေနျမဲ၊ ေခြးေတြကလည္း အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေအာင္ သူ႕ကို ခ်စ္ၾကတာမ်ား။ သူ႕ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတဲ့ ေခြးအုပ္တစ္အုပ္ အျမဲတမ္းရွိတယ္။ အမိႈက္ပစ္ဖုိ႔ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ သူလာၿပီဆိုရင္ သူ႕ေနာက္မွာ “ရန္လံု” ဆုိတဲ့ အင္မတန္ ၾကီးမားထြားက်ိဳင္းတဲ့ ေခြးၾကီးတစ္ေကာင္က အျမဲ ပါလာတတ္တယ္။ သူ႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး လိုက္လာသလုိပဲ။ သူကလည္း သူ စားရသမွ်ေတြကို ေ၀မွ်ေပးလို႔။ ကၽြန္မတို႔မွာ သူ႕ကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အကဲခတ္ရင္း၊ ေမာင္စြမ္းျပည့္တုိ႔အတြက္ သူလုပ္ေပးတဲ့ ကစားစရာ တီထြင္ဥာဏ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပိုေကာင္းလာတာကို သေဘာက်ရင္း ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ ကၽြန္မတုိ႔နားက ကား၀ပ္ေရွာ့မွာ ေခြးသရဲေလးကို အလုပ္သင္အျဖစ္ အပ္ေပးမယ္လုိ႔ တုိင္ပင္ထားၾကတယ္။

“ကၾကီး… လိုက္ဆိုေလကြာ.. ကုိၾကီးေခြးသရဲကလဲ”

“ကၾကီး….”

“ဟုတ္ၿပီ… ခေခြး”

“ခေခြး”

“က်ယ္က်ယ္ဆိုေနာ္ သားက ဆရာၾကီးဗ်။ ဆရာၾကီး ဦးစြမ္းျပည့္၊ တီတီေက်ာင္းက သိလား”

“ေဟ့ ငါက ဆရာမၾကီး ေဒၚေသာ္ေသာ္။ ငါက တကၠသိုလ္က ဆရာမ။ ငါ့အေမလုိပဲ။ ငါက ကိုၾကီးေခြးသရဲကုိ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမယ္။ ေအလို႔ ဆိုေလ။ လိုက္ဆိုေလ ကိုၾကီးေခြးသရဲ”

“ေအ”

“ဘီ”

“ဘီ”

“ေနဦးဟာ ငါသင္ဦးမယ္။ ကုိၾကီးေခြးသရဲ ကၾကီး၊ ခေခြး ဆိုဦး”

ကၽြန္မတုိ႔ လူၾကီးေတြ ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာၾကည္ႏူးရတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ လုပ္တမ္းကစားရင္း သူတုိ႔ ကုိၾကီးေခြးသရဲကို စာသင္ေပးၾကတဲ့ ကေလးမ်ားရဲ႕ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ခင္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကုိ ကၽြန္မတုိ႔တေတြ ဘယ္သူမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ၾကပါဘူး။

အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ အလြန္တရာ မ်ားျပားေနတဲ့ ေခြးေတြကို စည္ပင္သာယာက အမဲလံုးနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ေန႔ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ စည္ပင္သာယာကားၾကီး ထိုးဆိုက္လာၿပီး ၀န္ထမ္းေတြက ေခ်ာင္ၾကိဳ ေခ်ာင္ၾကားက ေခြးေသေတြကို စုေဆာင္းေကာက္ယူပံုၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူေတြနဲ႔ ကၽြက္စီကၽြက္စီလည္း ျဖစ္လာေရာ ေမာင္စြမ္းျပည့္တုိ႔ ကေလးအုပ္စုၾကီးစာ ေခြးသရဲကို စာသင္ေနရာက ကၽြက္စီကၽြက္စီ ျဖစ္တဲ့ေနရာကို ေျပးၾကေတာ့တယ္။

ေျပးလာတဲ့ ေခြးသရဲဟာ ေခြးေသပံုၾကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ တုန္႔ကနဲ ရပ္တန္႔သြားၿပီး မမွိတ္မသံု ရပ္ၾကည့္ေနတာဟာ နည္းနည္းေလးေတာင္မွ မလႈပ္ခဲ့ဘဲ သူလႈပ္လာတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္လည္းဆိုေတာ့ ေခြးေသပံုရဲ႕ ေအာက္ဆံုးက ေပၚလာတဲ့ သူ႕ “ရန္လံုၾကီး” ကို စည္ပင္သာယာ ၀န္ထမ္းေတြက ကားထဲဆြဲတင္ ပစ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ကားတံခါးကို “ဂ်ိန္း” ကနဲ ပိတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။

ေခြးသရဲဟာ အသံကုန္ စူးစူး၀ါး၀ါး ဟစ္ေအာ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုန္ေပါက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတဲ့ ကားေနာက္ကေန ေျပးလိုက္ေတာ့တာပဲ။ သူ႕ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေအာ္သြားတာက… “ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးေတြ ေသသြားၿပီ…၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေသသြားၿပီ” တဲ့။

မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အလြန္ျမန္ဆန္စြာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ေခြးသရဲေလးဟာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္လို႔ ကၽြန္မတို႔ဆီကို ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။

……………………………………………..

ေန႔လယ္တစ္နာရီတိတိ၊ အျပင္က ျပန္လာတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ကားေလး တအိအိနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ ဆရာမ်ား ရိပ္သာထဲကို ၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ထံုးစံအတိုင္း ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လို႔။

ကားထဲက ပစၥည္းပစၥယေတြကို မႏုိင္မနင္း သယ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မတုိ႔ကား ဆိုက္တာနဲ႔ ျမင္တဲ့ေနရာကေန အေျပးလာၾကိဳတတ္တဲ့ ေခြးသရဲေလးကို ကၽြန္မမယ္ သတိရျပန္ေရာ။ ပစၥည္းေတြကို သယ္ေပး၊ ကားတံခါးကိုလည္း သိပ္ပိတ္ခ်င္တာပဲ။

ခုဆိုရင္ ေခြးသရဲေလး ေပၚမလာတာ သံုးေလးလေတာင္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ညေနေစာင္းရင္ “ေဒါက္… ေဒါက္” ဆိုၿပီး “အမိႈက္ရွိလား” လုိ႔ စကားမေျပာဘဲ အခ်က္ေပးတတ္တဲ့ ေခြးသရဲရဲ႕ တံခါးေဘာင္ ေခါက္သံေလးကုိ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး လြမ္းၾကရပါတယ္။

ေမာင္စြမ္းျပည့္ဆို သူ႕အေမကို ေဂ်ဒိုးနတ္ မုန္႔ဘူးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ လာကန္ေတာ့ၿပီဆိုရင္ “ကိုၾကီး ေခြးသရဲအတြက္” ဆုိၿပီး ခ်န္ရတာ အေမာ။ ကၽြန္မလည္း လွည္းတန္းေစ်းက ဦးထုပ္ေလးတစ္လံုး ၀ယ္ထားမိပါတယ္။ ပစၥည္းေတြိကု ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မွ်တသယ္ရင္း တုိက္ေပၚကို အတက္၊ ေလွခါးတဆစ္ခ်ိဳး ေထာင့္ေကြးေလးကို အေရာက္မွာေတာ့….။

“ဟာ… ေခြးသရဲေလး”

ကၽြန္မရဲ႕ ၀မ္းသာအားရ လႊတ္ခနဲ ေအာ္သံ၊ ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္ကလည္း “ဒီေကာင္ ျပန္လာၿပီ” တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ေခြးသရဲဟာ ကၽြန္မတုိ႔ကို လံုး၀ ေမာ့မၾကည့္ပါဘူး။ မၾကည့္အားဘူးဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ေခြးသရဲဟာ အလုပ္တစ္ခုကို အလြန္တရာ အာရံုစိုက္ၿပီး လုပ္ေနလို႔ပါ။ သူ႕ေဘးမွာ ေသခ်ာနယ္ထားတဲ့ ရႊံ႕ပံုၾကီးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ရႊံ႕ပံုၾကီးေဘးမွာေတာ့ အလြန္လက္ရာေျမာက္လွတဲ့ ရႊံ႕ရုပ္ေလးမ်ားစြာ၊ ဘာရုပ္ေလးေတြလည္းလုိ႔ ေမးစရာလိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေခြးရုပ္ကေလးေတြေပါ့။ အရြယ္အစား အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေခြးရုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ တခ်ိဳ႕ ရႊံ႕ေျခာက္စ၊ တခ်ိဳ႕က စိုေနဆဲ။ အၾကီးဆံုး ေခြးရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္ကေတာ့ နားရြက္ဖားဖား၊ အျမီးၾကီးၾကီး ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါ ေခြးသရဲရဲ႕ “ရန္လံုၾကီး” ပဲေပါ့။ သူ႕လက္ထဲမွာလည္း လုပ္လက္စ ေခြးရုပ္ေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္ထင္ရွားလာလို႔၊ သူဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္၀င္စားေနလဲဆိုရင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေခၽြးေတြေတာင္ သီးျပီး တေတာက္ေတာက္က်လို႔။

“ေခြးသရဲ သား ေဟ့ေကာင္”

သူ႕လုပ္လက္စ ေခြးရုပ္ေလး အၿပီးသတ္တဲ့ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၿပီးမွ ကၽြန္မ ေခၚတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ကၽြန္မကို လံုး၀ မၾကည့္ပါဘူး။

“ေခြးသရဲ မင္း ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲကြာ ေျပာပါဦး”

ကၽြန္မ ခင္ပြန္းရဲ႕ တရင္းတႏွီး ေလသံကိုလည္း သူက ဂရုမစုိက္ပါဘူး။ သူ ဂရုတစိုက္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနတာက သူ႕ေရွ႕က ေခြးရုပ္ကေလးေတြကိုပါ။ ရုတ္တရက္ ေခြးသရဲဟာ ၀မ္းသာအားရ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခြးေလးေတြကို သိမ္းၾကံဳးေပြ႕ဖက္လို႔။

“ကၽြန္ေတာ့အမ်ိဳးေတြ ျပန္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မေသေတာ့ဘူး”

ေအာ္ရင္း ဟစ္ရင္းကပဲ ေခြးသရဲဟာ သူ႕ေခြးရုပ္ေလးေတြကို အၾကမ္းပတမ္း ေခ်မြ ဖ်က္ဆီးလုိက္ေတာ့တယ္။

“မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ေခြးသရဲ မလုပ္နဲ႔”

ေခြးသရဲဟာ ကၽြန္မကို လံုး၀ ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ေခြးရုပ္ေလးေတြကိုသာ အျငိဳးတၾကီး ေခ်ပြရိုက္ပုတ္ရင္း သူ… ငိုေနတာပါ။

မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္စြာနဲ႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို အားကိုးတၾကီး ၾကည့္လုိက္မိေတာ့… ကေလးစိတ္ပညာ အထူးျပဳနဲ႔ ဘြဲ႕ရ၊ သင္ၾကားေနသူဟာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္စြာနဲ႔ ကၽြန္မကို ျပန္ၾကည့္လုိ႔။ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ရမွာလဲ။

ႏုႏုရည္အင္း၀

'ႏုႏုရည္အင္းဝ ဝတၳဳတိုမ်ား' ဘေလာ့ဂ္ကေန ကူးယူပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စေလ ငေနာ့