မထင္႐ွားသည့္ အမွတ္အသားမ်ား 🖋 ေမာင္သာခ်ိဳ
မထင္႐ွားသည့္ အမွတ္အသားမ်ား
**************************
ေမာင္သာခ်ိဳ
(တစ္)
သမီး...
အခု သမီးဖတ္ေနတဲ့ စာကို ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ မထင္႐ွားသည့္ အမွတ္အသားမ်ားဆိုတဲ့ စာသားကို ခဏထားလိုက္ၾကဦးစို႔။ အဲသည္စာသားရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ ထင္႐ွားသည့္ အမွတ္အသားမ်ားကေန စကားကို စလိုက္ၾကရေအာင္။
ဟုတ္တယ္။ ထင္႐ွားသည့္ အမွတ္အသားမ်ား ဆိုတာကိုေတာ့ သမီး ၾကားဖူးမယ္။ ေဖေဖတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက မွတ္ပံုတင္ကတ္လို႔ ေခၚၿပီး အခုအခါ ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကတ္လို႔ ေခၚေနၾကတဲ့ လူတိုင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကတ္ကေလးေတြကို လုပ္တဲ့အခါ ျဖည့္စြက္ရတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြထဲမွာ အဲသည္ ထင္႐ွားေသာ အမွတ္အသားမ်ားဆိုတာက ပါေလ့႐ွိတဲ့အရာေလ။ ညာဘက္ပါးမွာ မွဲ႔႐ွိတာတို႔၊ ဘယ္ဘက္မ်က္ခံုးအထက္မွာ အမာရြတ္႐ွိတာတို႔ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ျဖည့္စြက္ခဲ့ရပံုကေလးေတြ ေဖေဖမွတ္မိေနေသးတာေပါ့။
ေဖေဖ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကမ်ားဆိုရင္ ဘယ္ဘက္ခ်ိဳင္းၾကား၌ အမွတ္႐ွိသည္ဆိုလို႔ ေဖေဖတို႔ ရယ္ခဲ့ၾကရေသးတာေပါ့။ သူ႔ထင္႐ွားသည့္ အမွတ္အသားက ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာႀကီးမွာ ဥစၥာ။ ထားပါ။
ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖတို႔ဘဝေတြထဲမွာ အဲသည္ ထင္႐ွားေသာ အမွတ္အသားဆိုတာကို အေၾကာင္းဆိုက္တဲ့အခါ ထည့္ရတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိလာတယ္ေနာ္။ ဆိုၾကပါစို႔၊ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းလိုဟာမ်ိဳးမွာ ထည့္ေပးရတာ၊ ေလ်ွာက္လႊာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ထည့္ေပးရတာ။
တကယ္ေတာ့ လူဟာ ကိုုယ္ခႏၶာေပၚမွာမွ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ ဘဝေတြ၊ ဘဝေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငထဲမွာကလည္း ထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားေတြနဲ႔ပါ။ လူသတ္မႈနဲ႔ ေထာင္က်ဖူးတဲ့လူ။ ခ်ဥ္ဖတ္ေရာင္းတဲ့ မိန္းမရဲ႕သမီး။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးထြက္တဲ့ ေကာင္ေလး။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ဆာတာတာနဲ႔ မိန္းမ။ စာေရးဆရာႀကီးရဲ႕ အမ်ိဳးသမီး။ တပ္ရင္းမွဴးရဲ႕ သား။ အိမ္ေထာင္သံုးဆက္နဲ႔မိန္းမ။
ေၾသာ္... လူေတြရယ္မွ ဟုတ္ပါ႐ိုးလား သမီးရယ္။ ၿမိဳ႕ရြာေဒသ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားေတြနဲ႔ပါပဲ။ စစ္႐ႈံးတဲ့ ႏိုင္ငံ၊ အဆင္းရဲဆံုး တိုင္းျပည္၊ ညစ္ပတ္တဲ့ ရပ္ကြက္၊ ေစတီပုထိုး ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြ မ်ားတဲ့ၿမိဳ႕၊ သားငါးပုစြန္ ေကာက္ပဲသီးႏွံေပါတဲ့ရြာ၊ ႐ွင္ဘုရင္ ေနာက္ဆံုး စိုးစံသြားတဲ့ၿမိဳ႕၊ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တက္သြားတဲ့ ေက်ာင္း၊ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားေတြ၊ အဆိုးေတြေရာ၊ အေကာင္းေတြေရာ၊ ရယ္သံေတြေရာ၊ ငိုသံေတြေရာ၊ ေအာင္ပြဲေတြေရာ၊ ႐ႈံးပြဲေတြေရာ။
ထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားေတြ၊ ေဖေဖ သမီးကို အခုေျပာခ်င္တာက အဲဒါေတြနဲ႔ေျပာင္းျပန္။ မထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားေတြအေၾကာင္း သမီးရဲ႕။
(ႏွစ္)
သူက ေဖေဖရဲ႕ ဆရာတစ္ေယာက္ေပါ့။ ငယ္ဆရာ မဟုတ္ဘူး။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ထိေတြ႔ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဆရာ။ ႀကီးဆရာ။ မထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားေတြရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ဟာ ေဖေဖ့ဆရာပဲေပါ့။
တစ္ရက္ ဆရာက ေဖေဖ့ကို စာအုပ္တစ္အုပ္ ျပန္ေပးဖို႔ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖက အဲသည္ေန႔မွာ ေက်ာင္းကိုမသြားျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာက ေဖေဖ့လက္ထဲအေရာက္ စာအုပ္ကို ျပန္မထည့္လိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အတန္းထဲက ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေပးထားရစ္ခဲ့တယ္။ အဲသည္အတန္းေဖာ္မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အထင္႐ွားဆံုး အေနအထားက ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း မသန္တာပါ။ ခ်ိဳင္းေထာက္ကေလးနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနရ႐ွာတဲ့သူပါ။ သူ႔နာမည္ကို ဆရာမသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကို ေပးခဲ့ပါတယ္လို႔ဆိုတာ ေဖေဖ့ကို နာမည္ေျပာၿပီး ဆရာ မၫႊန္းႏိုင္ဘူး။ အဲသည္ေက်ာင္းသားကို မထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ဆရာၫႊန္းပံုက ၾကည့္ပါဦး။
"ပုဆိုးကို ခါးပတ္ပတ္ၿပီး ဝတ္တဲ့တစ္ေယာက္ဗ်ာ သူ႔ဆီမွာ ေပးထားခဲ့တယ္" တဲ့။
ေဖေဖက သိပ္ၿပီး မထူပါဘူး သမီးရယ္။ ေဝးလည္း မေဝးဘူး။ ေဖေဖ နားလည္တာေပါ့။ ေဖေဖ ခံစားလို႔ရတာေပါ့။ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ အထင္႐ွားဆံုး အမွတ္အသားကို ေ႐ွာင္ကြင္းၿပီး လူကိုၫႊန္းဖို႔ ဆရာက ႀကိဳးစားပစ္ခဲ့တာ။ ေဖာ္ျပစရာ ထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားက ႏွလံုးသားကို ထိခိုက္ေစတဲ့ အမွတ္အသားမ်ိဳး ျဖစ္ေနေလတဲ့ ဥစၥာ။ သိပ္ၿပီး မထင္႐ွားတဲ့ ပုဆိုးကို ခါးပတ္ပတ္ၿပီး ဝတ္တာကေလးက မေပၚလြင္လြန္းလွေပမယ့္လည္း သိေအာင္ေတာ့ လမ္းၫႊန္ေပးႏိုင္ပါတယ္ သမီးရယ္။
(သံုး)
သမီးေရ။
တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ ထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားေတြက လူနဲ႔ေလာကကို ဒဏ္ရာအနာတရ ျပန္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ညႇိဳးငယ္ေစရဲ႕၊ သိမ္ငယ္ေစရဲ႕၊ ခြန္အားေတြ ေမ်ွာ္မွန္းခ်က္ေတြ ဆြံ႔ရြံ႕ေစရဲ႕။
ေယာက်္ားက ပစ္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးလို႔ ဆိုမယ့္အစား အထည္ဆိုင္က ေကာင္မေလးဆိုတာက နားမခံသာဘူးလား။ ႏႈတ္ခမ္းအကြဲနဲ႔ ေကာင္ကေလးလို႔ ဆိုမယ့္အစား စပို႔႐ွပ္အနီနဲ႔ ေကာင္ကေလးဆိုတာက ေဝဒနာ မသက္သာဘူးလား။ အလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ့လူလို႔ ဆိုမယ့္အစား ဆရာမရဲ႕အမ်ိဳးသားဆိုတာက လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းကူေပးရာ မေရာက္ဘူးလား။
စစ္႐ႈံးႏိုင္ငံဆိုတာထက္ ခ်ယ္ရီပြင့္တဲ့ႏိုင္ငံဆိုတာက ဂ်ပန္ကို လွေစပါတယ္။ ေျခာက္ခန္းတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာထက္ သမိုင္းဝင္ဂူဘုရားေတြနဲ႔ၿမိဳ႕ ဆိုတာက ပုဂံကို ႂကြေစပါတယ္။
ေဖေဖတို႔တစ္ေတြ တစ္ခါတေလ ဘဝအခ်ိဳးအေကြ႔ကေလးေတြမွာ မထင္႐ွားတဲ့ အမွတ္အသားကေလးေတြကို ႐ွာၾကည့္ၾကရေအာင္လား။
The Flower News ဂ်ာနယ္၊
တြဲ ၁၁၊ အမွတ္ ၂၄၊ ဇြန္-ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၅။
သမီးဖတ္ဖို႔ ႏွလံုးသား႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ား Special Edition စာမ်က္ႏွာ ၄၃၀ - ၄၃၂။
ကို Nyi Nyi Mg Than ရဲ႕ ပို႔စ္ကေန ကူးယူပါတယ္။ စာ႐ိုက္ထားသူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
စေလ ငေနာ့
Comments
Post a Comment