႐ွဴး 🖋 တာရာမင္းေဝ

႐ွဴး 

******

တာရာမင္းေဝ 

🍀 နိဒါန္း

ဧည့္သည္

သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီးဟာ မွန္ေဘာင္ထဲကေန ငါ့ကိုၾကည့္တယ္။ ငါ့ေဘးမွာ ကုလားထိုင္ တစ္လံုးေရာက္ေနျပီး သူကလည္း ႐ွဳတည္တည္နဲ႔။ စက္ဝိုင္းမ်က္ႏွာကိုတပ္ျပီး ပန္ကာက အိပ္ငိုက္ေနတယ္။ ဖန္တေကာင္းထဲမွာ ေမာ့ေနတဲ့စကၠဴတို႔ လန္းလန္းပြင့္လို႔။ ငါ့ကိုမရည္ရြယ္ေပမယ့္ ေၾကာင္ေတြက အပ်င္းရြဲ႕ရြဲ႕ ရွည္ထြက္လာတယ္။

လူေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို လိုက္ကာေအာက္က ဖတ္လတ္ဖတ္လတ္ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ကတၲီပါနံ႔ေတြ ရစ္ေခြမႈန္သီေနတယ္။ လူသာလာပါ၊ ျပႆနာ ေခၚမလာပါနဲ႕လို႔ တအြတ္အြတ္ ႀကိဳ႕ထိုးတယ္။

“ေဘာ့”  ဆိုတဲ့ ခံုေရႊ႕သံကို လွမ္းၾကားရတယ္။

 ငါရွိေနလ်က္နဲ႔ ေလွကားၾကီးကလည္း သူ႔ဘာသာသူ တက္သြားတယ္။

 ျပကၡဒိန္ထဲက ဝက္ဝံေမွာင္ရီကို 

အလ်ားလိုက္ ဟန္႔တား ေရာက္လာတာ မၾကာလွေသးေပမယ့္ ျပန္ခ်င္တာၾကာလွျပီ။ 

ေတြ႔ခ်င္လို႔ လာခဲ့ေပမယ့္ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ရျပီ ရျပီရျပီ။

တို႔ခ်င္းေတာ့ သိၾကပါရဲ႔၊ အခ်ိန္က ေစ့ခဲ့ျပီးျပီ။ 

              ေရးလိုက္ဖ်က္လိုက္ႏွင့္ပဲ ကဗ်ာက ျပီးသြားသည္။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနမိသည္။ ယခင္က ဤလိုကဗ်ာမ်ိဳး သူ မေရးခဲ့ဘူးေသးေခ်။ မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္တစ္ခုကို ကဗ်ာဖြဲ႔ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္ကပ္နာရီမွ သံုးနာရီ ထိုးသံၾကားရသည္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္မွ ညကို အေမွာင္တလြင္လြင္ျဖင့္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ၾကယ္ေတြက စံုညီစူးရွ၊ လမင္းကိုေတာ့ မေတြ႔ရေခ်။

ျပန္အိပ္၍လည္း ရေတာ့မည္မထင္။ သို႔ေသာ္ စာေရးစားပြဲမွထျပီး အိပ္ရာထက္မွာ ျပန္လွဲလိုက္၏။ အိပ္ရမွာလည္း ရြံ႔တြန္႔တြန္႔ျဖစ္ေနမိ၏။ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မေျပာႏိုင္ေခ်။ ဘာအေၾကာင္းမွ မယ္မယ္ရရ မရွိပါဘဲ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္သည္။ ေကာင္းကင္ နကၡတ္ေတြ ျပဳစားၾကသည္ ထင္ပါရဲ႔။

ဒီေန႔ညမွာပဲ အိပ္မက္ဆိုးက သံုးခါမက္သည္။ သံုးခါလံုး လန္႔ႏိုးသည္။ အိပ္မက္ဆိုး ဆိုေပမယ့္ အရမ္းၾကီးဆိုးသည္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ တစ္မ်ိဳးၾကီးေတြျဖစ္သည္။ ဘဝင္မက်စရာျဖစ္ေသာ အိပ္မက္မ်ားပင္။

                    ပထမအိပ္မက္ထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ ေပ်ာ္ျမဴးေဆာ့ကစားေနသည္။ ဂ်င္ေပါက္တာတို႔၊ ထမင္းခ်က္တမ္းကစားတာတို႔ မဟုတ္ေခ်။ ထိုသို႔ကစားရမည့္ အရြယ္ေတြလည္း မဟုတ္ၾက။ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွ အထူးသျဖင့္ ကုလားကားမ်ားထဲမွ မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးလို ပန္းျခံထဲမွာ လက္တြဲျပီး ေလွ်ာက္ေျပးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးက အေတာ္လွသည္ဟု မွတ္မိ၏။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ကေလးျဖစ္သည္။ အသားက ႏွင္းလိုျဖဴျပီး ပါးကေလးမ်ားက ရဲေထြးေနသည္။ သူသည္လည္း ထိုေကာင္မေလးကို မေမးမျမန္း လက္ဆြဲျပီး ေျပးလႊားေပ်ာ္ပါးေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာ၏။

ေဘးလူမ်ားကေတာ့ ကုလားကားထဲမွလို လိုက္မကၾကေခ်။

့

                သူတို႔ကို တစ္ခ်က္မွ်သာ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ျပီး ဂ်ပန္ကားထဲမွလို ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဆက္လုပ္ေနၾက၏။ အေတာ္ၾကာမွ သူႏွင့္ ေကာင္မေလးတို႔ ေျပးလႊားေနတာကို ရပ္လိုက္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္ျပီး ျမန္မာကားထဲမွလို တစ္ေယာက္ကို

တစ္ေယာက္ ျပံဳးၾကည့္ေနၾကသည္။

“လွလိုက္တာ”

ေကာင္မေလး၏ အျပံဳးက အေတာ္လွသည္။ သို႔ေသာ္...

“တစ္မ်ိဳးပါလား...”

အျပံဳးမွာ တစ္ခုခုလိုသလို ျဖစ္ေန၏။ ဘာလိုေနမွန္းေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမွာ မသိေသး။ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကို ၾကည့္ကာ  ေကာင္မေလးက ထပ္ျပံဳး၏။ ထိုအခါက်မွ...

“ဟာ...”

“ဘာလဲ... ဘာျဖစ္တာလဲ”

အလန္႔တၾကား ထေအာ္မိေသာ သူ႔ကို ေကာင္မေလးက အသံခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ေမး၏။ သူက...

“ထပ္...ထပ္ျပံဳးပါဦး”

“ဘာျဖစ္လို႔...”

“ျပံဳး...ျပံဳးစမ္းပါ”

“ဪသာ္...ခက္ျပီ”

ထိုသို႔ ခပ္တိုးတိုး ညည္းတြားျပီး ေကာင္မေလးက ျပံဳးသည္။ ထိုအျပံဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ျပီး...

“အား”

သူ ဝုန္းခနဲ လွည့္ထြက္ေျပးမိေတာ့၏။

               

ေကာင္မေလးက သြားတစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေခ်။ မ်က္ႏွာမွာ သြားမ်ား ပါမလာ။ ဘာေတြ ဘယ္လိုစားျပီး သူ ဒီအရြယ္ထိ ၾကီးလာသည္မသိ။ ကိုယ္ကေတာ့ ၾကည့္ရတာ အသည္းယားလြန္းလွသည္။ ထြက္ေျပးရတာ အေတာ္ေမာသြားသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေကာင္မေလးက လိုက္မလာေခ်။ ပန္းျခံအျပင္ေရာက္မွ လမ္းေပၚမွ taxi တစ္စီးကို လက္တားျပီး အဂၤလိပ္ကားထဲကလို ခ်က္ခ်င္းတက္ထိုင္လိုက္သည္။

ကားေမာင္းထြက္လာခ်ိန္မွာပဲ သူလန္႔ႏိုးသြား၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိသည္။

“ဟင္း.... ဘာလဲကြ၊ ဘာအိပ္မက္လဲ”

ေရထေသာက္ျပီး ျပန္အိပ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္ဘာမွ မၾကာလိုက္။ သူျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္. ထိုစဥ္မွာပဲ ဒုတိယအိပ္မက္ကို ဆက္မက္ေလသည္။

               ဒုတိယ အိပ္မက္ထဲမွာ သူက လိုဏ္ဂူတစ္လံုးထဲ ေရာက္ေနသည္။ လိုဏ္ဂူက ေမွာင္ပ်ပ် ျဖစ္ေသာ္လည္း စမ္းတဝါးဝါးေတာ့ ျမင္ရ၏။ သူ တေရြ႔ေရြ႔ တိုးဝင္ေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။ လိုဏ္ဂူက အထပ္ထပ္ က်ယ္ဝန္းသြားသည္။ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြကလည္း မ်ားလွသည္။ ဘာသံမွ မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေလသည္။

တစ္ေနရာအေရာက္မွာ...

“ဟင္”

သူ႔ေရွ႕သို႔ အရိပ္တစ္ခု က်လာသည္။ လူရိပ္ျဖစ္သည္။ သူ႔ေနာက္သို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနေၾကာင္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဆတ္ခနဲ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...

“ဟာ...”

သူလန္႔သြားသည္။ 

သူေနာက္မွာ လာရပ္ေနသည္က မမၼီၾကီး ျဖစ္သည္။ အီဂ်စ္ေခတ္က ၾကပ္စည္းထားသည့္ မမၼီၾကီး ျဖစ္သည္။ ထူးျခားသည္က ပိန္ေျခာက္ေျခာက္မမၼီ မဟုတ္။ ဝ၀ၾကီးျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ မင္းသမီးၾကီး ေဒၚႏွင္းဆီေလာက္ရွိသည္။ ႐ုပ္ပံုမ်ားထဲမွာပင္ ထိုကဲ့သို႔ မမၼီဝ၀ၾကီးကို မျမင္ဘူးခဲ့သည့္အတြက္ သူ အေတာ္အံ့အားသင့္ေနမိသည္။ ဘာလုပ္ရမည္မွန္းလည္း မသိ။ ထြက္ေျပးရမည္လား၊ ရယ္ျပလိုက္ရမည္လား။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေျခတစ္လွမ္း ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိသည္။

“မင္း... ဘာလာလုပ္တာလဲ”

မမၼီၾကီး၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္စကားသံက လိုဏ္ဂူထဲမွာ ဟိန္းထြက္သြားသည္။ အသံက ဩျပီး ရွတတရွိသည္။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၏ အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။

“မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘာမွ လာမလုပ္ပါဘူး”

သူကေရႊမန္းတင္ေမာင္ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္၏။

“ဒါျဖင့္... ဘယ္လိုလုပ္ ဒီထဲေရာက္ေနတာလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲဒါကိုပဲ စဥ္းစားေနတာ”

“ဘာကြ”

“တကယ္ေျပာတာပါ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီလိုဏ္ဂူထဲကို ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္ေနသလဲမသိဘူး၊ ဒီေနရာဟာ

ဘယ္ေနရာမွန္းလဲမသိဘူး”

“မင္းေျပာတာကို ငါျဖင့္ နားကိုမလည္ဘူး။ ၾကည့္ရတာ မင္းကေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာထင္တယ္”

“အဲ......”

သူစိတ္ညစ္သြားမိသည္။ မမၼီၾကီးကေတာ့ သူ႔ကို စိတ္ဝင္စားလာပံုရ၏။

“ထိုင္ကြာ”

ခံုလည္းမရွိဘဲ ထိုင္ခိုင္းသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လိုဏ္ဂူၾကမ္းျပင္မွာ အတူတူထိုင္ျပီး စကားဆက္ေျပာ ေနရသည္။

“ငါကလည္း ေမာ္ဒန္ကဗ်ာကို စိတ္ဝင္စားတယ္ကြ”

“ဪ...အင္း...ဟုတ္ကဲ့”

“ငါေတာင္ စမ္းသပ္ျပီး ေရးထားတာ ရွိေသးတယ္”

“မနီကေလး ဘယ္ကလာဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ငါ ေမာ္ဒန္ပံုစံနဲ႔ ေရးထားတယ္”

“ဟင္...ခင္ဗ်ားက အဲဒီကဗ်ာကို ရတယ္၊ ဟုတ္လား....”

သူ႔စကားေၾကာင့္ မမၼီၾကီးက စိတ္ဆိုးသြားသည္။

“ဘာလို႔ မရရမွာလဲကြ”   ျပီး...ကဗ်ာကို အလြတ္ပင္ရြတ္ျပလိုက္ေသးသည္။

“မနီကေလး ဘယ္ကလာ၊ စာသင္ေက်ာင္းကလာ

မနီကေလး ဘယ္ကိုသြား၊ စာသင္ေက်ာင္းကိုသြား

စာသင္ေက်ာင္းက ဘာေတြသင္၊ စာေရးစာဖတ္သင္

စာေရးစာဖတ္ ဘာလုပ္ဖို႔၊ မနီကေလး လိမၼာဖို႔”

“ေဟ့ေကာင္ ဟုတ္တယ္မို႔လား”

သူ႔ကို ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားသံႏွင့္ လွမ္းေမးသည္။ သူက တအံ့တဩ ေခါင္းညိတ္ရင္း....

“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္”

“ဟဲ...ဟဲ.... အဲဒီကဗ်ာကို ငါက ေမာ္ဒန္ပံုစံနဲ႔ ျပန္ေရးထားတယ္ကြ”

“ခင္ဗ်ာ... ဘယ္လိုမ်ား ေရးထားတာလဲ” သူကေတာ့အံ့ဩျပီးရင္း အံ့ဩေနရသည္။

“ဒီလိုေလကြာ... နားေထာင္”

မမၼီၾကီးက မႏၲေလးသိန္းေဇာ္ေလသံျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ျပသည္။

“စာသင္ေက်ာင္းက လာေနတဲ့ အဲဒီမိန္ကေလးငယ္ဟာ မနီျဖစ္တယ္။ 

မနီဦးတည္သြားေနတဲ့ လမ္းအဆံုးမွာ စာသင္ေက်ာင္း ရွိတယ္။

တစ္ခုခုကို သင္တဲ့ေက်ာင္းေတြထဲမွာ ဒါဟာ စာကိုသင္တဲ့ေက်ာင္းျဖစ္တယ္။

မနီကေလး လိမၼာလိုက္ပံုမ်ား ေက်ာင္းမွာ စာေရးစာဖတ္ေတြ သြားသြားသင္တယ္”

“ေဟာဗ်ာ”

မမၼီၾကီးက သူ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားပံုကို ၾကည့္ျပီး ေက်နပ္အားရစြာ တဟားဟားရယ္သည္။ သူကေတာ့ ရင္ဘတ္စည္တီးျပီး စိန္ေအာင္မင္းလိုသာ ဟီးခ် ငိုလိုက္ခ်င္သည္။

“ငါေရးထားတာ ဘယ္လိုေနသလဲကြ”

ဒုကၡပါပဲ...။ အေတာ္ကို အေျဖရက်ပ္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ေနပါျပီ မေျဖရက္ပါ။ မခင္ေပမယ့္ အားနာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလႊဲျပီး ေလွ်ာက္ေျပာလိုက္သည္။

့

“ခင္ဗ်ားက တစ္ကိုယ္လံုးကို ပတ္တီးစည္းထားတယ္ေနာ္”

မမၼီၾကီးက မေျဖခ်င္ ေျဖခ်င္ႏွင့္...

“အင္း”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ခင္ဗ်ားက တစ္ကိုယ္လံုး အနာျဖစ္ေနလို႔လား”

“ဘာကြ”

မမၼီၾကီး ေဒါကန္သြားသည္။ ျပီးမွ...

“ေဟ့ေကာင္”

“ဗ်ာ”

“မင္း စကားေတြ ေလွ်ာက္လႊဲမေနနဲ႔”

“မလႊဲပါဘူး”

“မလႊဲရင္ ငါေမးတာကိုေျဖ...”

“ဘာကိုေျဖရမွာလဲဗ်”

“ငါေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ ဘယ္လိုေနသလဲလို႔”

“မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ”

“ဘာ...မလုပ္ပါနဲ႔လဲ၊ ငါက ဘာလုပ္လို႔လဲ၊ ေျပာစမ္း... ငါေရးထားတဲ့ ကဗ်ာကေလး ဘယ္လိုေနသလဲ”

သူက ေခါင္းကုတ္လိုက္ရင္း...

“အဲဒီလို ကဗ်ာေတြ ရွိေသးလား”

မမၼီၾကီးက ေပါင္ကို လက္ႏွင့္ပုတ္ရင္း...

“ဟာ... ရွိေသးတာေပါ့ကြ”

“အမ်ားၾကီးလား”

“အမ်ားၾကီးေပါ့ကြ”

“ဆက္... ဆက္ေရးဦးမွာလားဟင္”

“ေရးရမွာေပါ့ကြ၊ ေဟ့ေကာင္ မွတ္ထား၊ ငါက မေသမခ်င္း ကဗ်ာ ေရးသြားမယ့္ မမၼီကြ”

“အခု ခင္ဗ်ားက မမၼီဆိုေတာ့ ေသျပီးသားမဟုတ္ဘူးလားဟင္”

“ေအာင္မာ...ေဟ့ေကာင္”

မမၼီၾကီး ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္ျပီး ႐ွဴး႐ွဴး႐ွဲ႐ွဲ ေဒါကန္သြားကာ

“မင္း အပို စကားေတြကို မေျပာနဲ႔၊ ငါေမးတာကိုသာေျဖ”

“ေကာင္း...ေကာင္းပါျပီဗ်ာ၊ ေျဖပါ့မယ္”

“ေအး...ေျဖ”

“ဆက္...ဆက္မေရးရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္”

“ေဟ...ေအာင္မာ ဘာေျပာတယ္”

“အေကာင္းေျပာတာ၊ အခုရြတ္ျပသြားတဲ့ ကဗ်ာမွာေတာင္ ခင္ဗ်ား ျပႆနာ ရွိတယ္”

“ဘာျပႆနာလည္း”

“မနီ မနီက ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲႏိုင္တယ္”

“အမ္...”

“ဟုတ္တယ္၊ သူ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ေရးလို႔ဆိုျပီး မနီက ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲလိမ့္မယ္”

မမၼီၾကီးက သူ႔စကားေၾကာင့္ ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ သက္ျပင္းခ်ျပီး...

“ေအးကြာ... တို႔အႏုပညာသမားေတြ ဘဝကလည္း...”

“စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါဗ်ာ”

“ေနပါဦး...အဲဒီမနီက ဘယ္မွာေနတာလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေဘးမွာ”

“အခု ဘာလုပ္ေနသလဲ”

“ေခါက္ဆြဲသုပ္ ေရာင္းေနတယ္”

သူက တစ္ဆက္တည္း ေျပာစရာရွိသမွ်ကို ဆက္ေျပာရန္ ျပင္၏။ သူ႔အမူအရာေၾကာင့္ မမၼီၾကီးက လက္ကာျပသည္။

“ေနဦး... ဘာမွ မေျပာနဲ႔ဦး”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ငါ ခံစားေနတယ္”

“ဪ...ဪ...”

ဘယ္လိုမွလည္း ေျပာဆိုဆံုးမ၍ ရမည့္ပံုမေပၚေခ်။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူ႔စကားေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ မမၼီၾကီး ခံစားေနရသည္။ အတန္ၾကာမွ ဆို႔နင့္ အက္ကြဲေသာေလသံႏွင့္...

“ေန႔ေတြ ညေတြ မရွိေတာ့ရင္ ေနမင္းနဲ႔ လမင္းဟာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကလိမ့္မယ္”

“ဗ်ာ... ဟုတ္ကဲ့”

“သူကိုယ္တိုင္ ေသဆံုးရေတာ့မယ့္ အ႐ုဏ္ဟာ ဆည္းဆာရဲ႔ ဈာပနကို လိုက္မပို႔ႏိုင္ေတာ့ဘူး”

“ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့”

“စံပယ္ေတြ ေၾကြသက္က်တာကို လက္ခံရင္း ေျမျပင္ဟာ ပိုျပီးအက္ကြဲလာလိမ့္မယ္”

“အင္း...ဟုတ္”

“ဪ... မနီရယ္”

“ဗ်ာ...”

အေတာ္ၾကီးကို သူ စိတ္ညစ္ေနရေလသည္။ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုစရာ အေၾကာင္းက ေပၚလာသည္။

“ဝုန္း”

့

တစ္ဘက္ခန္းမွ ေၾကာင္ခုန္ခ်သံေၾကာင့္ သူလန္႔ႏိုးသြားသည္။

“အိုး...အိပ္မက္ပဲကိုး”

                  အိပ္မက္ကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ရယ္ခ်င္သြားသည္။ အလြန္မက္ခဲေသာ ကပ္သီးကပ္သပ္ အိပ္မက္မ်ိဳးကို သူမက္ခဲ့သည္ပဲ။ ေစာေစာစီးစီး ျပီးဆံုးခြင့္ရခဲ့၍ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ အခန္းထဲမွာ ေလွာင္ၾကပ္ျပီး အတန္ငယ္ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္ေနသည္။ ေလေအးစက္ကိုလည္း မဖြင့္ခ်င္။ ဂက္စ္ကုန္လွ်င္

ထပ္ထည့္ရမွာ အလုပ္႐ႈပ္သည္။ ျပတင္းတံခါးကို ထဖြင့္လိုက္၏။ ေလႏုၾကမ္းက သူ႔ရင္ဘတ္ကို ဝင္စီးသည္။

 သူ ေအးစိမ့္လန္းဆန္းသြားသည္။

“ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလး ရွိေသးတာကိုး”

အမွတ္မရွိ ျပန္အိပ္မိျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ တတိယ အိပ္မက္ကို အလိုမတူဘဲ မက္ရျပန္ေလသည္။

          တတိယအိပ္မက္ကေတာ့ ဗ႐ုသုကၡ သိပ္မႏိုင္ေခ်။ ဧည့္ခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ဘယ္သူ႔ဧည့္ခန္းလဲ၊ ဘယ္အိမ္က ဧည့္ခန္းလဲဆိုတာကိုေတာ့ သူမသိ။

ထိုဧည့္ခန္းထဲတြင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ထိုင္ေနရသည္။ ဘယ္သူကမွလည္း သူ႔ကို ထြက္မေတြ႔ၾက။

ေဖာ္ေရြၾကီဳဆိုမႈ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိၾက။ ထိုင္ေနရတာ ၾကာေတာ့ သူပ်င္းလာသည္။

“ဘာလဲဟ”

ဘာမွမလဲပါ။ သူ႔ဘာသာသူ ထိုဧည့္ခန္းထဲမွာ အားအားယားယား လာထိုင္ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ ေမာင္းမထုတ္တာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမည္။

“ငါ ဒီဧည့္ခန္းထဲ ဝင္ထိုင္ေနတာ ဒီကလူေတြ သိရဲ႔လား”

သို႔ေလာ သို႔ေလာအေတြးႏွင့္ ေက်ာမလံုသလို ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္က်ဴးလြန္သူ တစ္ေယာက္လို ခံစားလာရသည္။

“ငါ...ဒီလို ငုတ္တုတ္ၾကီး လာထိုင္ေနတာ အိမ္ရွင္ေတြ ျမင္သြားရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ”

ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္လာ၏။ ဆက္ေနဖို႔ကလည္း ခက္လာသည္။ ထထြက္မွ အိမ္ရွင္ေတြ ျမင္သြားမွာကိုလည္း စိုးသည္။

“ဘုရား၊ ဘုရား”

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ...

့ျပတင္းမွ ဝင္လာေသာ ေလစီးတစ္ခ်က္က သူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲ ႏိႈးလိုက္သည္။ သူႏိုးသြားသည္။

“ကံၾကီးေပလို႔ေပါ့ဗ်ာ”

တစ္ကိုယ္တည္း လူးလဲထထိုင္ရင္း ညည္းတြားမိသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္မသိ။ အိပ္ရတာ အိပ္မက္ေတြခ်ည္းပဲ မက္ေနသည္။ အဆီအေငၚ တည့္ေသာ အိပ္မက္မ်ားလည္း မဟုတ္။

ထိုသို႔ျဖင့္...

ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘဲ...

စာၾကည့္စားပြဲမီးကို ထြန္းကာ ကဗ်ာ ထိုင္ေရးေနလိုက္သည္။ ကဗ်ာက တတိယအိပ္မက္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ စီးကရက္တစ္လိပ္႐ိႈက္ဖြာကာ အိပ္မက္မ်ားကို ျပန္ေတြးရင္း ရယ္ခ်င္ေနမိ၏။

“ကလင္ ကလင္ ကလင္”

စူးစူးဝါးဝါး ေပၚထြက္လာေသာ တယ္လီဖုန္းသံေၾကာင့္ လန္႔သြားရသည္။ ဖုန္းခြက္ကို လွမ္းကိုင္မည္ ျပဳျပီးမွ မကိုင္ေတာ့ဘဲ ထားလိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ထိုသို႔ျဖစ္တတ္သည္။ တယ္လီဖုန္းေတြက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ထျမည္တတ္သည္။ ျပီးေတာ့ ဘာမွလည္းမဟုတ္။ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ျမည္ျပီး သူ႔ဘာသာသူ ရပ္သြားသည္။

“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ကလင္”

“ဟင္...”

ဖုန္းက မေတာ္တဆ ဖုန္းမဟုတ္ေတာ့။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဆက္ေသာ ဖုန္းျဖစ္ပံုေပၚသည္။

ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွာ ဘယ္သူကမ်ား ဖုန္းဆက္ပါလိမ့္။ ထံုးစံမရွိပါ။ ႏိုင္ငံျခားဖုန္းမ်ားသည္ ပင္လွ်င္ ဒီအခ်ိန္မွာ

ဝင္လာေလ့မရွိပါ။

“ကလင္ ကလင္ ကလင္”

           ဤအၾကိမ္တြင္ေတာ့ ဖုန္းခြက္ကို သူေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ေနမိ၏။ အားမနာ ပါးမနာ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘယ္သူဖုန္းဆက္တာလည္းဟုလည္း ေတြးေနမိ၏။

“ဟဲလို...”

“….. !!!!...”

တစ္ဘက္မွ အသံမၾကားရ။ စိတ္တိုစြာ ေဆာင့္ေအာင့္ျပီး ထပ္ေအာ္လိုက္သည္။

“ဟဲလို”

ခ်က္ခ်င္း မတံု႔ျပန္ဘဲ ခဏၾကာမွ တစ္ဘက္က....

“႐ွဴး”

“ဟင္”

ထိုအသံေၾကာင့္ သူအံဩသြားရသည္။ အသက္မဲ့သလိုလည္း ျငိမ္သက္သြားရသည္။ သူမပါလား။

တစ္ဘက္မွ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ခ်ိဳလြင္ေသာ ရယ္သံသဲ့သဲ့ကို စတင္ၾကားရျပီးေနာက္...

“ဘယ္လိုလဲ၊ ႐ိုးျမင့္ အံ့ဩသြားသလား”

“ခင္ဗ်ား ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဖုန္းဆက္တာကိုး”

“ဟုတ္တယ္၊ ႐ိုးျမင့္ အိပ္မေပ်ာ္မွန္းသိလို႔ လွမ္းဆက္လိုက္တာ”

“ဗ်ာ”

ကိုယ္အိပ္မေပ်ာ္မွန္း သူမက ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ။ ေတြေငးမိေနခ်ိန္မွာ မိန္းကေလး၏ စကားသံက ဆက္ဝင္လာသည္။

“႐ိုးျမင့္ စိတ္လက္ၾကည္သာရဲ႔လား”

“မၾကည္ဘူး”

သူဘုေတာသံေၾကာင့္ ေကာင္မေလးက တခစ္ခစ္ရယ္သည္။

“႐ိုးျမင့္ စိတ္မၾကည္မွန္းလည္း တို႔သိသားပဲ”

“ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔”

“ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္လိုလည္း ႐ိုးျမင့္၊ အိပ္လို႔ အဆင္မေျပဘူး မဟုတ္လား”

“ဘာ အဆင္မေျပရမွာလဲ”

“အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တယ္ေလ”

“ဟင္..”

ေကာင္မေလးစကားေၾကာင့္ ႐ိုးျမင့္တုန္လႈပ္သြားရသည္။ ကပ်ာကယာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။

“ေနပါဦး...ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တာကို ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ သိသလဲ”

“ခစ္...ခစ္... သိတာေပါ့၊ သိပ္သိတာေပါ့၊ ေနပါဦး...ကဗ်ာေကာေရးလို႔ အဆင္ေျပရဲ႔လား၊ အာ႐ံုက်ရဲ႕လား”

“ဟင္...”

႐ိုးျမင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြံ႔အေနမိသည္။ ဘယ္လိုသိသလဲ၊ သူမဘယ္လိုသိသလဲ။ ကဗ်ာေရးတာကို ဘယ္လိုသိသလဲ။ ပိုဆိုးတာက အိပ္မက္။ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တာကို ဘယ္လိုသိသလဲ။

“ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုသိသလဲ”

“ခစ္...ခစ္... ဘာလဲ၊ တို႔က ႐ိုးျမင့္ကို ေဘးအိမ္ကေန မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ ထင္လို႔လား”

“မွန္ေျပာင္းနဲ႔ၾကည့္ျပီး အိပ္မက္မက္တာကို ဘယ္ျမင္မလဲဗ်”

“အဟင္း.... ဒါကေတာ့လည္း သိသားပဲ၊ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ႐ိုးျမင့္ရယ္...တို႔လည္း အိပ္မက္ေတြ မေကာင္းဘူး။ အိပ္မရလို႔ ႐ိုးျမင့္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တာ။”

“ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ”

“ေနာက္မွ ႐ိုးျမင့္ ဒီညေရးတဲ့ ကဗ်ာကို ဖတ္ၾကည့္ရဦးမယ္”

“ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ဆက္ေနရတာလဲ။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလို႔

ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေနတာကို အကုန္သိေနရတာလဲ”

“ဦးေႏွာက္စားမေနပါနဲ႔ ႐ိုးျမင့္ရယ္၊ အဲဒါေတြကို ထားလိုက္စမ္းပါ။ ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ ျပန္အိပ္မေနနဲ႔ေတာ့။ ကဲ... ဒါပဲေနာ္     ……..   ႐ိုးျမင့္၊ ဘိုင့္...”

သူငိုင္ေငးျပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

* * *

အခန္း (၁)

“ေဟ့ေကာင္ ဂိုးဂြင့္”

ထိုင္ေနက် ကိုၾကည္ညြန္႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္ကိုယ္တည္း ထိုင္ေနရင္း တိုးမိုးဝင္းတို႔ အုပ္စုဝင္လာသည္။ အားလံုးေပါင္း သံုးေယာက္။ မင္းသန္႔ ႏွင့္ ေနထြန္းတို႔လည္းပါသည္။

“ဟာ...ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ ငါ့ဆီလာတာလား”

“ေအး... မင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထြက္သြားတယ္ဆိုလို႔ လိုက္လာတာ”

“ေအးကြာ... ငါလည္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔”

႐ိုးျမင့္၏စားပြဲမွာ အသီးသီး ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္ကိုၾကည္ညြန္႔က....

“ဆရာတို႔ ဘာေသာက္ၾကမလဲ”

မင္းသန္႔က

“ေကသီပန္”

“ဗ်ာ...”

“အဟဲ... ေယာင္သြားလို႔ပါဗ်ာ၊ လက္ဖက္ရည္ က်ဆိမ့္”

“သံုးခြက္ေနာ္”

“ဟုတ္တယ္၊ သံုးခြက္လံုး က်ဆိမ့္ခ်ည္းပဲ”

႐ိုးျမင့္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။

“ကိုၾကည္ညြန္႔၊ အဲဒီသံုးခြက္လံုးမွာ ေကသီပန္ေသြးေဆး နည္းနည္းစီ ခပ္ထည့္ေပးလိုက္၊ ဒါမွ ဒီေကာင္ေတြ စင္ၾကယ္သြားမွာ”

ကိုၾကည္ညြန္႔ က ျပံဳးစစႏွင့္ ထြက္သြားသည္။

“မင္းတို႔ ဘယ္က လွည့္လာၾကတာလဲ”

“ဒီေကာင့္ကိစၥေပါ့ကြာ...”

တိုးမိုးဝင္းက ေနထြန္းကို ေမးေငါ့ျပျပီး ေျပာသည္။ ႐ိုးျမင့္က ေနထြန္းကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္ျပီး...

“ေဟ့ေကာင္ေနထြန္း၊ ဘာကိစၥေပၚလို႔တုန္း” ေနထြန္းက မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္...

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဟား...ဟား... ငါ့အိမ္က ငါ့ကို မိန္းမေပးစားခ်င္ေနျပီ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ စိတ္မကူးဘူးလား၊ ရည္းစားေရာမရွိေသးဘူးလား၊ ဘာ ညာ ေမးလြန္းလို႔”

“ေအးေလ... အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”

“မိန္းမ လိုက္ရွာတာေဟ့၊ မိန္းမပိုးဖို႔ ထြက္လာတာ၊ ဒီေကာင္ေတြကို မရအရ အေဖာ္ေခၚျပီး ထြက္ရွာတာ”

“ေတြ႔လား”    ေနထြန္းမေျဖခင္မွာ မင္းသန္႔က ဝင္ေျဖသည္။

“မေတြ႔ပါဘူးကြာ၊ ဒီေကာင္ မိန္းမထြက္ရွာတာ မိန္းမမေတြ႔ဘဲ ေယာက်ာ္းေတြကိုခ်ည္း ေတြ႔ေနလို႔”

တိုးမိုးဝင္းကလည္း...

“အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ မိန္းမမယူေတာ့ဘဲ ေယာက်ာ္းယူေတာ့မလို႔တဲ့”

“ဟင္...အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔က ေနထြန္းကို ငါ့ဆီကို လာပို႔ၾကတာလား၊ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ေခၚသြားရင္လည္း ျဖစ္ရဲ႔သားနဲ႔ကြာ”

ရယ္ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ေနထြန္းက အားလံုးကို အသံမထြက္ဘဲ ဆဲသည္။ ျပီး...

“မင္းတို႔ ေနာက္မေနၾကနဲ႔၊ ငါ့မွာက ျပႆနာျဖစ္ေနျပီ၊ ငါ့ဘာသာ ရွာမေတြ႔ရင္ အိမ္က သူတို႔ဘာသာ ရွာျပီး ေပးစားေတာ့မွာ။ သူတို႔ေပးစားတာကိုေတာ့ မယူခ်င္ပါဘူး”

“ရွာပါကြာ...ေတြ႔မွာပါ၊ မိန္းမ မရွားပါဘူး”

“မိန္းမေတာ့ မရွားဘူးေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူ ရည္းစားက ရွားတယ္ကြ”

“ေအးေလ... ဒါလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္”

စကားဝိုင္းက ေခတၱ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ 

အေျပာင္အေနာက္သေဘာမွ အေလးအနက္သေဘာဆီသို႔ ေရြ႔လာသည္။ တိုးမိုးဝင္းက...

“ေဟ့ေကာင္ ဂိုးဂြင့္”

“ဘာလဲကြ”

ဒီေကာင္ေတြက ႐ိုးျမင့္ကို ဂိုးဂြင့္ပဲ ေခၚၾကသည္။ သူတို႔၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးပင္ျဖစ္သူ စိုးျမင့္ကိုေတာ့ ထိုသို႔ မေခၚၾက။ ဘာမွန္းလဲ မသိေခ်။ ႐ိုးျမင့္၏ အေဖက ဆရာဝန္ၾကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ႔သားကို ႐ိုး႐ိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ၾကံေစရမည္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ႐ိုးျမင့္ဟု မွည့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

“႐ိုးျမင့္ဆီဝင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ငါတို႔အားလံုးက ဆံုးျဖတ္ျပီး လွည့္ဝင္လာၾကတာကြ”

“ဗုေဒၶါ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“မင္းက ေနထြန္းကို အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး အၾကံေလးဘာေလး ေပးဦးေလကြာ”

“ဟင္...ငါ့မွာေတာင္ ရည္းစားမရွိဘဲနဲ႔”

“ဒါေပမယ့္...မင္းက ကဗ်ာဆရာေလကြာ၊ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တို႔ထက္ နားလည္ႏိုင္တယ္ေလကြာ”

႐ိုးျမင့္ ျပံဳးလိုက္သည္။ မမဲ့ခ်င္၍ ျပံဳးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ျပီးမွ ဆရာၾကီးေလသံႏွင့္...

“ကဲ...ဒါျဖင့္လည္းေျပာ၊ ဘာသိခ်င္ၾကသလဲ”

ဟိုေကာင္ေတြကလည္း  အားတက္သေရာ ျဖစ္သြားဟန္ကို မေကာင္းတတ္၍ လုပ္ျပၾကသည္။

“ေအး...တို႔ကလည္း အဲဒါမ်ိဳးမွ ၾကိဳက္တာကြ”

“ဆို...မင္းတို႔ကို ငါ ဘာေျပာျပရမလဲ”

“တို႔သိခ်င္တာကကြာ...”

“အင္း...”

“မိန္းမ အျပားဘယ္ေလာက္ရွိလဲ”

႐ိုးျမင့္ ေခါင္းေမႊးေထာင္သြားရသည္။

“ဘာ... ဘာေျပာတယ္”

“ဒီလိုေလကြာ...မိန္းမအျပား ငါးပါးလား၊ ေျခာက္ပါးလား၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး ရွိတယ္မဟုတ္လား”

“ဪ... အဲဒါလား”

“ေအး...ေအး... အဲဒါ”

“အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ မိန္းမအျပား ေလးမ်ိဳးရွိတယ္ကြ”

“ေအး...ေအး...ဟုတ္ျပီ၊ အက်ယ္ရွင္းပါဦး”

“ပထမအျပားက ပဒုမၼနီ လို႔ေခၚတယ္။ ကိုယ္ကေန ၾကာညိဳနံ႔ သင္းတယ္”

ဟိုေကာင္ေတြက ေခါင္းညိတ္ၾကသည္။

“အင္း...ၾကားဖူးတယ္၊ က်န္တာေတြ ဆက္ေျပာပါဦး”

“ေနာက္တစ္ျပားက သခၤနီ လို႔ေခၚတယ္။ ကိုယ္ကေန င႐ုတ္ပန္းနံ႔ထြက္တယ္”

“ဟင္ တစ္မ်ိဳးပါလား”

“ေအး...ေနာက္တစ္ျပားက စိၾတနီ...တဲ့”

“သူကေရာ...”

“သူ႔ကိုယ္ကက်ေတာ့ က်င္ငယ္နံ႔ထြက္တယ္”

“ဟင္...”

“ဟာ...”

အကုန္လံုး မ်က္ကလူးဆန္ျပာျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းဟာက...”

“ငါေနာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အေကာင္းေျပာေနတာ”

“တကယ္လား...”

“တကယ္ပါကြ၊ မဟုတ္တာ မေျပာပါဘူး၊ က်မ္းဂန္ေတြထဲမွာ အဲဒီလိုပါတယ္”

ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနၾကျပီးမွ...

“ေအး...ဆက္ပါဦးကြာ၊ ေနာက္ဆံုး တစ္ျပားကို”

“ေနာက္ဆံုး တစ္ျပားက ဟတၲိနီ တဲ့။ သူ႕ကိုယ္ကက်ေတာ့ ညႇီနံ႔ထြက္တယ္”

အားလံုးျငိမ္က်သြားသည္။ ခဏၾကာမွ မင္းသန္႔က...

“ေဟ့ေကာင္ ဂိုးဂြင့္''

“ေျပာ...''

“အဲဒါ ဘယ္ပညာရွိ ေျပာတဲ့စကားလဲ''

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

“သူက မိန္းမေတြ အကုန္လံုးကို လိုက္႐ွဴထားလို႔လား၊ ေသေသခ်ာခ်ာ Research (သုေတသန) လုပ္ထားလို႔လား”

“အဲဒါေတာ့ ငါလည္း ဘယ္သိမလဲကြ”

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ရယ္မိၾကသည္။

“ေရွးလူၾကီးေတြကလည္းကြာ... ၾကံၾကံဖန္ဖန္”

႐ိုးျမင့္က ဆက္ေျပာလိုက္သည္။

“မင္းတို႔ၾကားဖူးၾကလား၊ အဲဒီမိန္းမေတြမွာ ညႇိဳ႕ ႔ခ်က္ရွစ္ခ်က္ရွိတယ္တဲ့”

“ေဟ...ဟုတ္လား၊ မၾကားဖူးဘူး၊ ေျပာစမ္းဦးကြ”

သူတို႔တေတြ စိတ္ဝင္တစားျဖစ္သြားၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္ ကိုၾကည္ညြန္႔ကပင္လွ်င္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ နားစြင့္ေနတာကို ႐ိုးျမင့္သတိထားမိျပီး ျပံဳးျဖစ္ေသးသည္။

“ဒီလိုကြာ...”

“ေအး...လုပ္ပါဦး”

“တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာကို ခ်ိဳခ်ိဳကေလးလုပ္ထားတတ္ၾကတယ္”

“ေအး...အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ”

“အဲဒါကိုက ေယာက်ာ္းေတြကို ဆြဲေဆာင္ယူတဲ့ ညႇိဳ ႔ခ်က္အမွတ္တစ္ပဲကြ။ သိတံ လို႔ ေခၚတယ္”

“ဪသာ္...”

“တခ်ိဳ႔ မိန္းကေလးေတြကက်ေတာ့ အသံတိုးတိုးကေလးနဲ႔ ရယ္ျပတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါက ညႇိဳ႔ခ်က္ အမွတ္ႏွစ္၊ ဟာသ လို႔ေခၚတယ္”

“သဘာဝက်ပါေပရဲ႕ကြာ”

“တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက်ေတာ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေရွ႕မွာ ေၾကာက္ျပ၊ စိုးထိတ္ျပတယ္၊ အဲဒါက ညႇိဳ႕ခ်က္အမွတ္သံုး၊ ဘယ တဲ့”

“ဪ္...ေအး ဟုတ္ျပီ”

“တခ်ိဳ႔ မိန္းကေလးေတြက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းဟန္ လုပ္ျပတတ္တယ္။ လွ်ာကေလးတစ္လစ္ ထုတ္ျပတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါဟာ ညႇိဳ႔ခ်က္ အမွတ္ေလးပဲ၊ လဇၨ လို႔ေခၚတယ္”

“ဒီလိုကိုး...ဟုတ္ျပီဗ်ား”

“တခ်ိဳ႔ေကာင္မေလးေတြဟာ စကားကို မၾကားတၾကားကေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေျပာတတ္တယ္၊ ညႇိဳ ႕ယူခ်က္အမွတ္ ငါးေပါ့၊ မႏၶဝါစာ တဲ့”

“ညႇိဳ႕ခ်က္ ေျခာက္ကေရာ...”

“မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၾကည့္တာက ညႇိဳ႕ ခ်က္အမွတ္ေျခာက္၊ အေဒကၡဏာ တဲ့”

“ေကာင္းလွခ်ည္လား”

သံုးေယာက္သား သေဘာေတြ႔ေနၾကသည္။ မင္းသန္႔က...

“ခုနစ္၊ ခုနစ္ ကို လုပ္ပါဦး”

“မ်က္ရည္က်ျပတာက ခုနစ္ေလ၊ ႐ုဒါ တဲ့”

“ေထာင့္ကို ေစ့ေနတာပဲေနာ္၊ လုပ္စမ္းပါဦး ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ ညႇိဳ႕ခ်က္ရွစ္ကို”

“မခံခ်င္ေအာင္ စကားနာထိုးတာေတြက အမွတ္ရွစ္၊ ဤကံကလဟ လို႔ေခၚတယ္”

ေနထြန္း၏ မ်က္ႏွာက ျပံဳးျဖီးျဖီးျဖစ္လာျပီး...

“ေဟ့ေကာင္ ႐ိုးျမင့္”

“ေျပာ...”

“အဲဒါကေရာ ဘယ္ပညာရွိၾကီး ေျပာတာလဲ”

“ေမးျပန္ျပီ၊ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”

“ဟီးဟီး....အဲဒီပညာရွိၾကီးက အဲဒီ ညႇိဳ႕ခ်က္ရွစ္ခ်က္ရဲ႕ဒဏ္ကို အေတာ္ခံခဲ့ရပံုပဲေနာ္”

ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။ တိုးမိုးဝင္းက...

“ေအးေလ...သူအသည္းေတြ ဘာေတြကြဲဖူးမွာပဲ။ ဘယ္လိုမ်ားကြဲသလဲ မသိဘူးေနာ္ ႐ိုးျမင့္”

“ဘယ္လိုမ်ားကြဲရဦးမွာလဲကြာ၊ မ်က္ရည္ကို ေတာင္ရွည္ပုဆိုးေလးနဲ႔ ေျမႇာက္ေျမႇာက္သုတ္ျပီး ကြဲမွာေပါ့”

             ဝါးခနဲ ရယ္လိုက္မိၾကသည္။ ရယ္သံက အေတာ္က်ယ္သြားသျဖင့္ ေဘးဝိုင္းေတြက လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ လမ္းသြားလမ္းလာအခ်ိဳ႕ကလည္း ငဲ့ေစာင္းၾကည့္သြားၾကသည္။ လူေတြကေတာ့ သူတို႔ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေဟးလားဝါးလား အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည့္ လူငယ္ေတြဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။ အေရးမၾကီးပါ။ လူငယ္သည္ လူငယ္လို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးဖို႔လည္း လိုပါသည္။ အမွန္ေတာ့ သူတို႔အားလံုးသည္ ေဆးေက်ာင္းျပီးကာစ ဆရာဝန္ေပါက္စမ်ားျဖစ္၏။ ပို႔စတင္ မက်ေသးခင္ အားလပ္ေန ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

“႐ိုးျမင့္ ေမးခ်င္တာေလးေတြ ရွိေသးတယ္ကြ”

“ကုန္ျပီ...ငါလည္း ဒီေလာက္ပဲသိတယ္၊ မေမးနဲ႔ေတာ့ အဲဒါ ေတာင္ လူရည္ခြ်န္ စာေမးပြဲ ေျဖတုန္းက က်က္ထားတာကြ”

“အခု ေမးခ်င္တာက ပိုအေရးၾကီးတယ္ကြ”

႐ိုးျမင့္ ေခါင္းကုတ္လိုက္မိသည္။ ေနထြန္းကို ၾကည့္ရင္း ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္လာသည္။

“ကဲ...ဒါျဖင့္လည္း ေမးကြာ...ေမးကြာ”

“ခ်စ္သူ ရည္းစားေတြ အေၾကာင္းေရာ သုေတသနျပဳထားတာ မရွိဘူးလား၊ မင္း မဖတ္ဖူးဘူးလား”

“မင္းရဲ႔ေမးခြန္းကို ငါမရွင္းဘူး”

“ဒီလိုကြာ...ရည္းစားထားခ်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္သိရမယ့္ အခ်က္မ်ိဳးေပါ့”

“အင္း....အဲဒါက...”

႐ိုးျမင့္က စကားကိုဆက္မေျပာဘဲ စဥ္းစားေနသျဖင့္ အားလံုးက အလိုက္တသိပင္ ၿငိမ္သက္ေနလိုက္ရင္း ႐ိုးျမင့္၏ စကားကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္က ေမးေစ့ကို လက္ႏွင့္ပြတ္ကာ စဥ္းစားေနသည္။ 

အတန္ၾကာမွ လက္ကို ေမးေစ့ႏွင့္ ျပန္ပြတ္ျပလိုက္ရင္း...

“မေျပာတတ္ဘူးကြ၊ မသိဘူး”

“ဟာကြာ...”

ေနထြန္း အားမလိုအားမရျဖစ္သြားသည္။ မင္းသန္႔က ေနထြန္း၏ အေနာက္မွာ ထိုင္ေနရင္း ေနထြန္း၏

ေရွ႕ေနဝင္လုပ္ေပးသည္။

“စဥ္းစားပါဦး ဂိုးဂြင့္ရာ၊ မင္းက သိတတ္ပါတယ္”

“ျပႆနာပဲ”

ထိုစဥ္မွာပဲ ေခါင္းထဲသို႔ အေတြးတစ္ခု လက္ခနဲ ဝင္လာကာ

“ဪသာ္...တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ကြာ”

“ေအး...ေအး ေျပာပါဦး”

“ရည္းစားထားရာမွာ ေၾကာက္ရတဲ့ အခ်က္ေလးခ်က္ ရွိတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေလးခု ရွိေနတတ္တယ္”

“စိတ္ဝင္စားစရာပဲ၊ ရွင္းပါဦးကြ”

“ဒီလိုကြာ... ငါက ရည္းစားမရွိဘူးဆိုပါေတာ့”

စကားပလႅင္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါကို ေနထြန္းက နားမလည္။

“ဆိုပါေတာ့လို႔ လုပ္မေနနဲ႔၊ တကယ္မရွိတာပါ”

“ေအးကြာ... တကယ္မရွိတာပဲထား၊ အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္လာတယ္။ ငါ ရည္းစားမွ ရပါဦးမလားဆိုတာ၊ အဲဒါမ်ိဳးကို မူလေၾကာက္ရြံ႕မႈ လို႔ေခၚတယ္”

“ဪ...ေအး”

ထိုအခါက်မွ ေနထြန္းက ေခါင္းညိတ္သည္။

“ေနာက္တစ္ခါ ငါရတဲ့ ရည္းစားဟာ မင္းသန္႔ရဲ႔ အစ္မေလာက္ လွပါဦးမလား၊ ေက်ာကုန္းမွာ ဘု ၾကီးမ်ားပါလာမလား၊ ယူျပီးမွ နားရြက္တစ္ဖက္ မရွိမွန္း သိမွာလား ဆိုတာမ်ိဳး ၾကံဖန္ျပီး စိုးရိမ္တာမ်ိဳး ရွိတယ္။ အဲဒါကို စိတ္ကူးယဥ္ ေၾကာက္ရြံ႔မႈ လို႔ေခၚတယ္”

“ဟုတ္ျပီ...ဟုတ္ျပီ”

“အဲဒီလိုနဲ႔ ငါက မင္းညီမ ျဖဴျဖဴထြန္းနဲ႔ ၾကိဳက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ မင္းညီမကို ငါ့အေနနဲ႔ လက္ကေလး ဘယ္လို စကိုင္ရပါ့မလဲ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ဘယ္လို စည္း႐ံုးရပါ့မလဲ၊ စိတ္ေကာက္တာကို ဘယ္လို ျပန္ေခ်ာ့ရပါ့မလဲ၊ အဲဒါေတြကို စိုးရိမ္လာရတယ္။ အဲဒါေတြကို လက္ေတြ႕ေၾကာက္ရြံ႕မႈ လို႔ေခၚတယ္။ ငါ့လက္ထဲကေန မင္းညီမကို မင္းသန္႔တို႔၊ တင္မိုးဝင္းတို႔ လုယူသြားမွာကို စိုးရိမ္ရတာမ်ိဳးလည္း ပါတာေပါ့”

“အင္းပါ...အင္းပါ”

ေနထြန္း ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ပံုကို ၾကည့္ျပီး သံုးေယာက္သား ဝါးခနဲ ရယ္ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ေနထြန္းကပါ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ လိုက္ရယ္သည္။ ႐ိုးျမင့္က စကားကို ဆက္လိုက္သည္။

“ေနာက္ျပီး မင္းညီမနဲ႔ ငါနဲ႔ ပန္းျခံထဲမွာ ထိုင္တယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ...”

“အာ...ေဟ့ေကာင္၊ ေဟ့ေကာင္”

ေနထြန္းက ကပ်ာကယာ လက္ကာတားျပီး....

“မင္းကြာ...ငါ့ညီမကို ပန္းျခံထဲေတာ့ ေခၚမသြားပါနဲ႔”

တေသာေသာ ထရယ္ျဖစ္ၾကျပန္သည္။

“မင္းကလည္းကြာ... သေဘာေျပာတာပါ”

“သေဘာမွာလည္း တျခားေနရာ ေျပာပါကြာ၊ ပန္းျခံထဲေတာ့ ေခၚမသြားပါနဲ႔”

“ေအး...ေအး... ထားပါေတာ့ကြာ၊ ငါနဲ႔ ျဖဴျဖဴထြန္းနဲ႔ အင္းလ်ားကန္စပ္မွာ လက္တြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ မင္း က ပါေရာက္လာမွာ စိုးတယ္။ တို႔ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္လံုးက မင္းနဲ႔ မဆံုခ်င္ဘူး။ ေအးေဟးေဟး ေျပာရတာ အရသာရွိလိုက္တာ။ အဲဒါမ်ိဳးကို လူမႈေရး ေၾကာက္ရြံ႕မႈ လို႔ေခၚတယ္”

အရယ္ရွိန္မေျပေသးေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ မင္းသန္႔က ဝင္ေျပာသည္။

“ဒါဆိုရင္ သမီး ရည္းစားက႑မွာ အဲဒီလို ေၾကာက္ရြံ႕မႈေလးမ်ိဳး ရွိတယ္ေပါ့”

“ေအး ဟုတ္တယ္”

“ျပီးေတာ့ေကာ”

“ျပီးေတာ့ မသိေတာ့ဘူး”

ကိုၾကည္ညြန္႔က စီးကရက္တစ္ဘူး လာထပ္ခ်ေပးသည္။ ေခတၲ စကားျပတ္သြားၾကသည္။ 

အတန္ၾကာမွ ႐ိုးျမင့္က...

“ေနထြန္း”

“ဘာလဲ”

“ငါလည္း မင္းလို ဒုကၡမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္ကြ”

“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”

“ငါ့အိမ္ကလည္း ငါ့ကို မိန္းမေပးစားခ်င္ေနျပီ”

“မင္းက မယူခ်င္ေသးဘူးေပါ့”

“အရြယ္အရေတာ့ စဥ္းစားေနရျပီေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမဲ့...ကိုယ့္ဘာသာ ၾကိဳက္တဲ့ရည္းစားကိုပဲ ေရြးယူခ်င္တာေပါ့၊ မိဘေပးစားတာကိုေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူး”

“ဘာလဲ...အိမ္က ေပးစားမယ္တဲ့လား”

“ေအး....ငါ့မွာ အစြမ္းအစမရွိမွန္းသိေတာ့ မိဘေတြက ၾကံစည္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဟိုတစ္ေန႔ကေတာင္

ငါနဲ႔သေဘာတူတယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အိမ္ကို အတင္းေခၚလာေသးတယ္”

“ဘယ္လိုေနလဲ၊ လွလား”

“မသိပါဘူး၊ ငါနဲ႔ မၾကံဳလိုက္ဘူး၊ ငါက ေဘာလံုးပြဲေရာက္ေနတာ”

“အဲဒါဆို မင္းလည္း အျပင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ ရွာေတာ့ေလကြာ”

႐ိုးျမင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ရယ္ေနလိုက္သည္။

တိုးမိုးဝင္းနဲ႔ မင္းသန္႔က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ၾကည့္လိုက္ရင္း...

“သူတို႔မိဘေတြက်ေတာ့လည္း သိတတ္လိုက္ၾကတာကြာေနာ္... သားသမီးအေပၚမွာ ငါတို႔မိဘေတြနဲ႔မ်ား ကြာပါ့”

“ေအးေလ...ငါတို႔မိဘေတြကက်ေတာ့ ငါတို႔ကို ေျမးခ်ီခ်င္ျပီ လို႔ ေယာင္ျပီးေတာင္ မေျပာဘူး”

ထိုသို႔ျဖင့္...

စကားဝိုင္းက လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားသည္။ ေထြရာေလးပါးေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနျပီး အေတာ္ၾကီးၾကာမွ ဒီေကာင္ေတြ အုပ္စု ျပန္သြားၾကသည္။ ညေနပင္ အေတာ္ေမွာင္ေနျပီ။

႐ိုးျမင့္လည္း အိမ္ျပန္လာျပီး ေရမိုးခ်ိဳးကာ တီဗြီထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ တီဗြီထဲမွာ တ႐ုတ္မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးတို႔ ငိုယိုေနၾကသည္။ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းသည္။

 ညဘက္ၾကီးမွာ “ဂြတ္ေမာနင္း” ဟု ႏႈတ္ဆက္ျပီး ထက္ထက္မိုးဦး ေၾကာ္ျငာလာမွ နည္းနည္း စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက ဘုရားခန္းထဲ ေရာက္ေနၾကသည္။ သူတို႔က တရားစာအုပ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ဖတ္ျပေနၾကသည္။ 

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ...

“ကလင္..ကလင္...ကလင္”

ဖုန္းလာသည္။ ခ်က္ခ်င္းမကိုင္ျဖစ္။ ဘယ္သူျဖစ္မလည္းဟု စဥ္းစားေနမိသည္။ တီဗြီေၾကာ္ျငာထဲမွ ထက္ထက္မိုးဦးကေတာ့ “က်ဳပ္ေမာင္ၾကီးေတာ့”  ဟုလွမ္းေျပာသည္။ ဟုတ္မည္ မထင္ပါ။

“ကလင္..ကလင္..ကလင္” ဖုန္းသံထပ္ေပၚလာသည္။

“သားေရ... ကို႐ိုး”

“ရွိတယ္ေမေမ၊ ကြ်န္ေတာ္ကိုင္လိုက္မယ္”  

ဖုန္းခြက္ေကာက္ကိုင္ျပီး...

“ဟဲလို”

“.............”

တစ္ဘက္မွ ဘာသံမွ ထြက္မလာသျဖင့္...

“ဟဲလို...”

“႐ွဴး....”

႐ိုးျမင့္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားသည္။ တီဗြီေၾကာ္ျငာထဲမွ လူရႊင္ေတာ္က ႐ိုးျမင့္ကိုယ္စား “ဘာလဲဟ၊ ဘာလဲဟ” ဟုထေအာ္ေပးသည္။

“ဟယ္လို... ဘယ္သူလဲ”

“အခု စကားေျပာတာ ႐ိုးျမင့္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္”

တစ္ဘက္မွ မိန္းကေလးသံက သာယာလွပါသည္။ “ဘယ္သူ႔အသံလဲ” ဟုမက်က္မိ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေတြက ဤမွ် နားဝင္ပီယံ မျဖစ္မွန္းေတာ့ သိသည္။

“႐ိုးျမင့္ အခု ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ တီဗြီ ထိုင္ၾကည့္ေနတာလား”

“အင္း...ဟုတ္တယ္၊ အခုစကားေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲမသိဘူး”

“ဒီေန႔ ႐ိုးျမင့္ လပ္လ်ားလပ္လ်ား ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုတယ္မဟုတ္လား”

“အင္း... ဟုတ္တယ္၊ တိုးမိုးဝင္းတို႔ လာသြားၾကတယ္၊ ေနပါဦး အခု စကားေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲ”

“႐ိုးျမင့္ မရွက္ဘူးလား”

“ဘာကိုရွက္ရမွာလဲ”

“ကိုယ့္မွာေတာ့ ရည္းစားေတာင္ မရွိေသးဘဲနဲ႔ သူမ်ားတကာေတြကို အခ်စ္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ”

သိပ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဟု ထင္မိသည္။

“မရွက္ပါဘူး၊ ဒါရွက္စရာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေနပါဦး.. ဘယ္သူက ျပန္ေျပာျပတာလဲ”

“ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျပာျပပါဘူး၊ အဲဒီလူေတြနဲ႔လည္း တို႔မသိပါဘူး”

“ဟင္...ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ”

“အလိုလို သိတာေပါ့”

“အလိုလို သိတာ ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ တို႔နဲ႔ ႐ိုးျမင့္နဲ႔လည္း မသိဘူး၊ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းထဲက ဆက္တယ္ ေအာက္ေမ့ျပီး အသည္းအသန္ စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ တို႔နဲ႔ ႐ိုးျမင့္နဲ႔က ခုမွ စကားေျပာျဖစ္တာ”

“ဟာ...”

“႐ိုးျမင့္ အေတာ္အံ့ဩသြားလား”

“ခင္ဗ်ားဟာက ဘာေတြလဲဗ်”

“ခစ္ ခစ္”

တစ္ဘက္မွ ရယ္သံခ်ိဳခ်ိဳကိုၾကားရသည္။ ႐ိုးျမင့္၏ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။

“႐ိုးျမင့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တို႔အကုန္သိတယ္ သိလား...၊ ခုတေလာ ခရီးသြားခ်င္စိတ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါကိုလည္း တို႔သိတာပဲ”

“ဗ်ာ...”

႐ိုးျမင့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရသည္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တဲ့ခံစားခ်က္ကို သူက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ။ အမွန္ပင္ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ႐ိုးျမင့္ ခရီးေလး ဘာေလး ထြက္ခ်င္ေနသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထုတ္မေျပာျဖစ္ဟု ထင္သည္။ သူမက ဘာေၾကာင့္သိေနရပါသနည္း။

“ကဲ...ဒါပဲေနာ္၊ ႐ိုးျမင့္ တို႔လည္း တီဗြီဆက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္၊ ေနာက္ရက္မွပဲ ထပ္ဆက္လိုက္မယ္”

“ေဟ့...ေဟ့...ေနပါဦး”

႐ိုးျမင့္က အေလာတၾကီး ဟန္႔တားလိုက္သည္။ တစ္ဘက္မွ မိန္းကေလးက ရယ္သံဟဟျဖင့္..

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ”

“ခစ္..ခစ္...တို႔က တို႔ေပါ့၊ ႐ိုးျမင့္ အေၾကာင္းေတြကို အေသးစိတ္သိလို႔ အံ့ဩေနတာလား၊ တို႔က ေဗဒင္ဆရာမ မဟုတ္ပါဘူး ႐ိုးျမင့္ရယ္၊ အၾကားအျမင္လည္း မရပါဘူး၊ တေျဖးေျဖးနဲ႔ေတာ့ ႐ိုးျမင့္ နားလည္လာမွာေပါ့၊ ဒါပဲေနာ္.. ဘိုင့္”

ဖုန္းခ်သြားသည္။

               ႐ိုးျမင့္ ဘယ္လိုၾကီးမွန္းမသိ ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။ တိုးမိုးဝင္းဆီျဖစ္ျဖစ္၊ ေနထြန္းဆီျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းဆက္ေမးရန္ အေတြးရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မေမးျဖစ္။ ဒီေကာင္ေတြႏွင့္ နက္ျဖန္ခါ ေတြ႔ရဦးမည္။ ဆရာဘုန္းတို႔အိမ္မွာ ခ်ိန္းထားသည္။ တီဗြီဆက္ၾကည့္၍လည္း မရေတာ့။ ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ္ဝင္ခဲ့သည္။ မ်က္ေမွာင္ၾကီးၾကဳတ္ျပီး အခန္းထဲဝင္လာေသာ ႐ိုးျမင့္ကို နံရံပိုစတာမွ ေခြးၾကီးက လွ်ာထုတ္ျပျပီး ေျပာင္ေလသည္။

* * *

အခန္း (၂)

ဆရာဘုန္းတို႔အိမ္မွာ ေနာက္ေန႔ဆံုၾကေတာ့ ႐ိုးျမင့္က ထူးဆန္းေသာ ဖုန္းသရဲမေလး အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ဟိုေကာင္ေတြ အကုန္လံုး အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

“တစ္မ်ိဳးပါလားဟ”

မင္းသန္႔က ထိုသို႔ ထေအာ္သည္။

“အဲဒါ... ငါ မင္းတို႔ကို ေမးမလို႔”

“ဘာေမးမွာလဲ”

“မေန႔က ငါတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို မင္းတို႔ ဘယ္သူ႔ကို ျပန္ေျပာျဖစ္ေသးလဲ”

“ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ကြာ...၊ ငါေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ ျပန္မေျပာျပျဖစ္ပါဘူး”

မင္းသန္႔က စကားကုန္ျငင္းသည္။

“ငါလည္း မင္းဆီက ျပန္လာျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ စာဖတ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ထိုးအိပ္လိုက္တယ္။ ဒီမနက္က်ေတာ့ ဒီကို တန္းထြက္လာျပီး မင္းနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ဒါပဲ... ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘူး”

ေနထြန္းကလည္း ထိုသို႔ျငင္းသည္။ တိုးမိုးဝင္းက...

“ငါ့ဘက္ကလည္း ရွင္းတယ္ ကိုယ့္ဆရာ၊ မင္းဆီက ျပန္ေတာ့ လမ္းထိပ္မွာ ဝီစကီတစ္ျပားဝင္ဝယ္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္အခန္းထဲ တန္းဝင္ျပီး ဝွက္ေသာက္တယ္။ ျပီး...အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာ”

႐ိုးျမင့္က ကုလားထိုင္လက္ရမ္းကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ တေကာက္ေကာက္ ေခါက္ရင္း စဥ္းစားေနသည္။ ျပီးမွ...

“မင္းတို႔က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္မိတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီေကာင္မေလးက အဲဒီလူဆီကတစ္ဆင့္ ျပန္သိတာလားလို႔ စဥ္းစားႏိုင္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ပြဲက ျပတ္ေနျပီ”

ေနထြန္းက မွတ္မွတ္ရရ ဝင္ေထာက္သည္။

“ဒါကို မေျပာနဲ႔ေလ...။ မင္းဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာတဲ့ ခရီးသြားဖို႔ စိတ္ကူးေတြကိုေတာင္ သူက သိေနတယ္ဆို”

“ေအးကြ”

အကုန္လံုး ဦးေႏွာက္ေျခာက္ကုန္ၾကသည္။ ဆရာဘုန္းအိမ္က အထြက္မွာ သူတို႔ ျမကြ်န္းသာထဲသို႔သြားျပီး ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာဘုန္းက သူတို႔ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္သည္။ သူတို႔က ဆရာဘုန္းကို လာကန္ေတာ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤျပႆနာကို ဆရာဘုန္းအိမ္မွာ အစပ်ိဳးေဆြးေႏြးၾကျပီး ျမကြ်န္းသာေရာက္လာေတာ့လည္း ဆက္ေျပာျဖစ္ၾက၏။

ေနထြန္းက..

“အျခားေထာင့္ကေန လွည့္ စဥ္းစားၾကည့္ရမွာပဲ”

“ဒါျဖင့္ မင္းခံုေျပာင္းထိုင္လိုက္ေလ”

တိုးမိုးဝင္း၏စကားေၾကာင့္ ရယ္ၾကရေသးသည္။

“ခံုလဲစရာမလိုဘူးကြ၊ ေတြးေထာင့္ေျပာင္းျပိး စဥ္းစားရမယ္လို႔ေျပာတာ”

“ဟုတ္လား...ေျပာင္းပါဦး၊ ဘယ္ေထာင့္က စဥ္းစားမွာလဲ”

“ဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ဆိုေတာ့ တနဂၤေႏြေထာင့္ကေပါ့ကြာ၊ ဒီလိုကြ”

“အင္း...ေျပာ...”

“အဲဒီေကာင္မေလးဟာ ႐ိုးျမင့္ကိုမ်ား ၾကိဳက္ေနသလားလို႔”

ေနထြန္းႏွင့္ မင္းသန္႔က ႐ိုးျမင့္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီး...

“အင္း...ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္”

               ႐ိုးျမင့္က ရည္မြန္သန္႔ျပန္႔ေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိသည္။ မိဘကလည္း ခ်မ္းသာသည္။ ဆရာဝန္ေပါက္စဆိုသည့္ ဂုဏ္ကေလးကလည္း ရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခ်က္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတာ့ ရွိသည္။

“အဲဒါဆိုရင္...”

တိုးမိုးဝင္းက ႐ိုးျမင့္ကိုေမး၏။

“႐ိုးျမင့္”

“ေျပာ...”

“မင္းကို ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္သူရွိသလဲ၊ မင္းသိတာရွိရင္ ေျပာၾကည့္စမ္း”

ေနထြန္းက တေမွာင့္ဝင္လာသည္။

“ငါ့ညီမျဖဴျဖဴကေတာ့ မင္းကို မၾကိဳက္ဘူးေနာ္ ေဟ့ေကာင္”

႐ိုးျမင့္က အရယ္တဝက္ႏွင့္...

“ေအးပါကြာ...မင္းညီမ ျဖဴျဖဴထြန္းမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့ကို ၾကိဳက္ေနတဲ့ မိန္းခေလးဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး”

“တကယ္မရွိဘူးလား”

“တကယ္”

“ေသခ်ာတယ္ေနာ္”

“ဪ... ေသခ်ာပါတယ္ကြာ”

တိုးမိုးဝင္းက မေလွ်ာ့ေသး။

“ရွိေတာ့ရွိမယ္ကြ၊ မင္းမသိလို႔ ျဖစ္မယ္”

“ဟားဟား...ငါအဲဒီေလာက္ အစြမ္းအစ ရွိလို႔လားကြာ”

“ဒါကေတာ့ကြာ၊ ရွမ္းၾကီးၾကိဳက္ရင္ ရွမ္းမၾကီးေခ်ာမွာေပါ့၊ ဒါထားပါဦး၊ မင္းအေပၚမွာ ၁၅၀ဝ ‘အရိပ္အေယာင္ျပတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ဘယ္သူရွိလဲလို႔ စဥ္းစားစမ္း၊ အဲဒီထဲက ျဖစ္ႏိုင္တယ္”

“ငါသိတဲ့ မိန္းကေလးေတြဆိုတာက မင္းတို႔နဲ႔သိတာပါပဲကြာ၊ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ရွိတာေပါ့”

“ေအးပါ...အဲဒီထဲကပဲ လွည့္စဥ္းစားၾကည့္စမ္း”

စိတ္အိုက္သြားဟန္ျဖင့္ ႐ိုးျမင့္က ေခါင္းကို တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္သည္။ ပါးစပ္ကလည္း ညည္းတြားမိ၏။

“သူတို႔ ၁၅၀ဝ အရိပ္အေယာင္ျပပါတယ္လို႔ ငါကဘယ္အခ်က္ကို ေထာက္ျပီး တြက္ဆရမွာလည္း”

မင္းသန္႔က….

“႐ိုးျမင့္ကလည္းကြာ...၊ မင္းအတြက္က ဒါ လြယ္ပါတယ္”

“ဘယ္လိုလြယ္တာလဲ”

“မင္း မေန႔က တို႔ကို ေျပာျပတဲ့ ညႇိဳ႕ခ်က္ (၈) ခ်က္နဲ႔ပဲ တြက္ဆၾကည့္ေပါ့ကြ”

“ဪ...”

“ေအးေလ...ဟုတ္သားပဲ”

မင္းသန္႔၏ စကားကို အားလံုး သေဘာက်သြားၾက၏။ ႐ိုးျမင့္က ျငိမ္ျပီးစဥ္းစားေန၏။ ခဏၾကာမွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ကို ဆတ္ညိတ္ရင္း...

“အင္း...အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ရွိတယ္”

“ေအး...ေျပာစမ္းပါဦး၊ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္လိုရွိတာလဲ”

“နီေထြးကြ”

“နီေထြး...ဟုတ္လား”

“ေအး...”

               နီေထြး က သူတို႔သူငယ္ခ်င္းပဲ ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာက သိပ္အလွၾကီးမဟုတ္ေသာ္လည္း အသားအေရႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္က အေတာ္လွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားလံုးမ်က္လံုး ျပဴးသြားသည္။

“အံမယ္... မင္းက ထင္မယ့္ထင္ေတာ့လည္း တကယ့္ ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲကိုပါလား”

“ဘာလဲ...မင္းတို႔ပဲ အတင္းလိုက္ထင္ခိုင္းျပီးေတာ့”

“ေအးပါကြာ...ထင္ပါ၊ ထင္ပါ ပိုက္ဆံေပးရတာမွ မဟုတ္ဘဲ”

ေနထြန္းက တိုးမိုးဝင္း၏ စကားကိုျဖတ္ျပီး...

“ေနပါဦး... ေျပာဦးေလကြာ၊ မင္းက နီေထြးကို ဘာေၾကာင့္ထင္ရတာလဲ”

“ဪ...အဲဒါက ဒီလိုကြ”

“ေအး...နည္းနည္းပါးပါး ရွင္းျပပါဦး”

“သူ သကၤန္းကြ်န္းေဆး႐ံုမွာ ရွိတုန္းက တို႔ေတြ ေျမာက္ဥကၠလာေဆး႐ံုကေန တစ္ခါကူးသြားၾကေသးတာ မွတ္မိလား”

“ေအး...မွတ္မိတယ္၊ ငါတို႔ေလးေယာက္ပဲ”

“ေအး...အဲဒီတုန္းက သူနဲ႔ ငါနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မင္းတို႔က

ဘယ္ထြက္သြားၾကလည္းမသိဘူး”

“ေအး...မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ၾကသလဲ”

“သူက ငါ့ကိုေျပာတယ္၊ နင္ကနာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္႐ိုးတာပဲ ႐ိုးျမင့္ရယ္...တဲ့”

“အဲဒီေတာ့...”

“အဲဒီေတာ့ ငါက ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ကို လက္နဲ႔ အုပ္ထာလိုက္တယ္”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ” 

“ေအး...သူကလည္း ငါ့ကို အဲဒီလိုေမးတယ္၊ ငါက ေျဖလိုက္တယ္၊ ေျပာသံဆိုသံၾကားဖူးတယ္လို႔၊ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို သိပ္႐ိုးတာပဲလို႔ ေျပာလာရင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို လက္နဲ႔သာ အုပ္ထားေပေတာ့ ဆိုတာ”

“အဲဒီေတာ့ နီေထြးက မင္းကို နီးရာ ေခြးေခ်းနဲ႔ ေကာက္မေပါက္ဘူးလား”

“ေကာက္ေပါက္စရာ အနားမွာ ဘာမွ မရွိဘူး”

“ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္သလဲ”

“ရယ္တယ္၊ ျပီး...မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္၊ ျပီးမွ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ျပီး ျပန္ၾကည့္တယ္၊ လွတယ၊္ ျပီးေတာ့ ...အဲဒါဟာ   အေဒကၡဏာကြ”

“ဪ...ဟုတ္ျပီ...ဟုတ္ျပီ”

တိုးမိုးဝင္းကဆက္ျပီး...

“ဒါျဖင့္ ငါတို႔ေတြ အဲဒီ အေဒကၡဏာ နီေထြး ကို ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္”

“ေနဦးကြ၊ သူနဲ႔တင္ မျပီးေသးဘူး”

“က်န္ေသးလား”

“ေအး...မိုးမိုးမြန္”

“ဘာ...မမိုး၊ ဟုတ္လား”

“ေအး”

သူတို႔ေတြ စိတ္ဝင္စားသြားၾကျပန္သည္။

“ဆိုပါဦး၊ မမိုးမြန္ကေရာ မင္းကိုဘာလုပ္ျပလဲ”

“ဟာ...မင္းတို႔ေမးခြန္းၾကီးကလည္း ၾကမ္းလိုက္တာကြာ”

“ေအး...ဟုတ္တယ္ ေျပာင္းေမးမယ္၊ ေျပာပါဦး၊ မမိုးမြန္က မင္းကို ဘယ္လို ညႇိဳ႕လိုက္လဲ”

“ဟာ...အဲဒါၾကီးကလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ”

ေနထြန္းက ဝင္ေျဖရွင္းေပး၏။

“ေျပာပါကြာ၊ မမိုးက မင္းကို နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ကိုင္ေပါက္လိုက္သလဲ”

“အဲဒီလို ေမးၾကစမ္းပါကြာ၊ သူကနံပါတ္(၂) အခ်က္နဲ႔ ကိုင္ေပါက္တယ္ကြာ၊ ဟာသနဲ႔”

“ေအး...ျဖစ္ပံုကို ေျပာပါဦး”

႐ိုးျမင့္က ေရသန္႔ကို ခြက္ထဲ ငွဲ႔ေသာက္လိုက္ရင္း...

“တစ္ေန႔မွာ သူနဲ႔ငါနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူက မ်က္ႏွာၾကီး စူပုတ္ေနတယ္ကြ”

“ဒါလား ဟာသ”

“လာမယ္ေလကြာ”

“ေအး...ဆက္ေျပာ ဆက္ေျပာ”

“အဲဒါနဲ႔ ငါေမးတယ္၊ နင္မျပံဳးဘူးလားလို႔”

“မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ”

“ဆိုင္တယ္ကြ၊ သူ႔မွာ အၿပံဳးမရွိရင္ ငါက သူ႕ကို အၿပံဳးေပးမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္”

“ဘယ္လိုေပးလိုက္သလဲ”

“သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထိုင္ျပီး သူ႔ကို ျပံဳးျပေနလိုက္တယ္ေလ”

ဝိုင္းရယ္ၾက၏။

“ငေပါပဲ”

“ေအး...မင္းတို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ သူမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရယ္တယ္။ အသံ တိုးတိုးကေလးနဲ႔ ခပ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ရယ္တာ၊ ၾကည့္လို႔လည္းလွတယ္၊ နားေထာင္လို႔လည္းေကာင္းတယ္၊ အဲဒါဟာသကြ”

“အင္း...ဟုတ္ျပီ ႏွစ္ေယာက္ရွိျပီ၊ အဲဒီ ဟာသမိုးမိုးမြန္ကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္၊ က်န္ေသးလား”

“တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္”

“ဘယ္သူလဲ”

“ႏွင္းမာလာ”

သူတို႔ေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကျပီး...

“အမွန္ေတာ့ ႏွင္းမာလာက ဟာသျဖစ္ရမွာကြ”

“ေအးေလ...”

                သူတို႔ေျပာလည္း ေျပာစရာေပ။ ႏွင္းမာလာက အၿမဲတမ္း ရယ္ေနတဲ့သူျဖစ္သည္။ ရယ္စရာလည္း အလြန္ေျပာတတ္သည္။ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေပ်ာ္ရသည္။ ႐ိုးျမင့္က ေျပာစရာရွိသည္ကိုသာ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။

“တစ္ေန႔မွာ သူရယ္ငါရယ္ ကင္တင္းမွာ အတူထိုင္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္ကရေတြ ေျပာျပီး ရယ္ေနၾကတာေပါ့ကြာ”

“ေအး...ဟုတ္ျပီ”

“အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါကတစ္ခုသတိရျပီး သူ႔ကိုေနာက္လိုက္တယ္၊ တဂိုးရဲ႔ ရည္းစားစာကို ဖတ္ျပိးျပီလား၊ ‘နင့္ကို ေရးတာထင္တယ္လို႔”

“ဘယ္က တဂိုးလဲ”

“ကဗ်ာဆရာၾကီး တဂိုးေလကြာ”

“ဘာေတြလဲ၊ ကဲ...စိတ္ခ်မ္းသာသလို ဆက္ေျပာပါဦး”

“ငါကေျပာတယ္၊ တဂိုးရဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္ေလ...လို႔”

“ဘယ္ကဗ်ာလဲ”

“သူကလည္းေမးတယ္၊ ငါကလည္း ရြတ္ျပလိုက္ပါတယ္”

“ကဗ်ာအတိုင္း ရြတ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြာ၊ လိုရင္းကိုသာေျပာ”

“ကဗ်ာကလည္း တိုတိုေလးပါ၊ လိုရင္းကို တန္းေရးထားတာ။ မင္းရယ္တာကို ငါခ်စ္တယ္၊ ငါ့ကိုရယ္ေအာင္ လုပ္ေပးတတ္တာကိုလည္း ငါခ်စ္တယ္ ...တဲ့”

“ဟင္”

သံုးေယာက္သား လန္႔သြားၾက၏။

“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းရဲ႔ ကဗ်ာက ဒဲ့ၾကီးပါလား”

“အာ...ငါ့ကဗ်ာ မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ တဂိုးကဗ်ာ ပါဆို”

“ဒါေပမဲ့ အဲဒီကဗ်ာၾကီးကို မင္းကသြားရြတ္ျပေတာ့...”

သူတို႔ေျပာမွ ကိုယ္ေတာင္ အေနရခက္သလို ျဖစ္လာသည္။

“ဟုတ္လား၊ တစ္မ်ိဳးထင္စရာ ျဖစ္သြားလား”

“ျဖစ္သြားတာေပါ့”

“ေဟ...”

“ေနပါဦး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက မင္းကို ဘာျပန္ေျပာသလဲ”

“ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး”

“ဟင္...ဒါျဖင့္...”

“သူ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္သြားတယ္”

“ဒါပဲလား”

“ေအး...ဒါပဲဆိုေပမယ့္ အဲဒါ ညႇိဳ႕ခ်က္ေလကြာ၊ လဇၨ လဇၨ”

သံုးေယာက္လံုး ေခါင္းတခါခါျဖစ္ေနၾကသည္။

“ဒါၾကီးကေတာ့ မင္း႐ိုက္ခ်က္ျပင္းလြန္းတယ္ ႐ိုးျမင့္”

“မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ မင္းတို႔ကလည္း...၊ တဂိုးက သူ႔ကို ရည္းစားစာ ေပးတာလိုလို၊ သူဖတ္ျပီးပလား ေမးျပီး ေနာက္ေျပာတာပါ၊ လြတ္ကင္းပါတယ္ကြ”

ဘာမွ ျပန္မေျပာၾက။ ကိုယ္လည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိသျဖင့္ ႐ိုးျမင့္ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။

ေနထြန္းက စီးကရက္မီးခိုးမ်ားကို မႈတ္ထုတ္ရင္း...

“ကဗ်ာေလးကလည္း ထိတယ္ကြ”

မင္းသန္႔ကလည္း...

“ေအးကြာ...တဂိုးမို႔လို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္၊ ႏွစ္ဂိုးသာဆို မလြယ္ဘူး”

စိတ္႐ႈပ္ေနသည့္ၾကားမွ ရယ္ၾကျပန္သည္။ ရယ္သံမ်ားအဆံုးမွာ တိုးမိုးဝင္းက....

“ကဲ...ထားပါေတာ့၊ ဒီ လဇၨႏွင္းမာလာကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာရမယ္”

႐ိုးျမင့္က ေစာဒက ဝင္တက္လိုက္သည္။

“ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္တဲ့ ေကာင္မေလးက သူနဲ႔ငါ အရင္က မသိဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္ေနာ္”

“ဒီလိုပဲ ေျပာမွာေပါ့ကြာ”

“မင္းက အခု ငါေျပာတဲ့ သံုးေယာက္ထဲကပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ထင္ေနလို႔လား”

“ေသေတာ့ ဘယ္ေသခ်ာမလဲ...။ သတိထားဖို႔ လိုတာကို ေျပာတာ”

“ေစာင့္ၾကည့္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုလုပ္ ေစာင့္ၾကည့္မလဲ၊ ေက်ာင္းကလည္း ပိတ္သြားျပီ”

“ခက္တာလိုက္လို႔ကြာ...သူတို႔အိမ္ေတြကိုသြားလည္ၾကတာေပါ ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သံုးေယာက္လံုးက ရန္ကုန္ကခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔၊ နယ္ကလူဆိုရင္ မလြယ္ဘူး”

မင္းသန္႔က...

“နယ္ကလူဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာ ႐ိုးျမင့္ ျဖစ္ေနတာကို ဒီေလာက္ ဘယ္သိပါ့မလဲကြ”

“ေအးေလ...ကဲ...႐ိုးျမင့္၊ မင္းေတာ့ ဒီမေခ်ာေတြဆီ ေျခဦးလွည့္ေပဦးေတာ့”

“အာ...ဒီေန႔ေတာ့ ေနပါဦးကြ”

႐ိုးျမင့္၏စိတ္ထဲမွာ ေလးေနမိသည္။

“ဒီေန႔မဟုတ္ရင္ နက္ျဖန္သြားမွာလား”

“နက္ျဖန္လည္း...”

တိုးမိုးဝင္းက စကားကို ဝင္ျဖတ္၏။

“ငါသိပါတယ္၊ ဒီေကာင္ တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲ ျဖစ္ေနတာ၊ မပူပါနဲ႔၊ ငါလိုက္ခဲ့ေပးမယ္”

မင္းသန္႔ႏွင့္ ေနထြန္းက ...

“ေအာင္မာ...ငါတို႔လည္းလိုက္မွာေပါ့ကြ”

“ဪ...စိတ္ဝင္စားၾကတယ္ေပါ့”

ျပံဳးစိစိႏွင့္ ျပံဳးေနၾကသည္။

“ဒီေကာင္မေလးရဲ႔ အသံကေရာ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔အသံနဲ႔ အတူဆံုးလဲ”

“အဲဒီေလာက္ မက်က္မိဘူး”

“ေအးေပါ့...ဖုန္းထဲကအသံဆိုတာကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ မွန္းရ ခက္တယ္”

“အသံကေတာ့ အေတာ္သာတယ္ကြ၊ ခ်ိဳေနတာပဲ”

“အသံဆိုတာကေတာ့ ခ်ိဳေအာင္ေျပာရင္ ခ်ိဳတာပါပဲကြာ”

“အဲဒါဆိုရင္ ငါတို႔က သူတို႔ေတြဆီကို ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္လိုသြားၾကမလဲ”

“ေအး...ဟုတ္တယ္၊ တစ္ခါတည္း အစီအစဥ္ ဆြဲလိုက္ၾကရေအာင္”

ဘယ္ေန႔သြားမည္ဟု တစ္ခါတည္း အစီအစဥ္ေတြဆြဲၾက၊ ခ်ိန္းၾကသည္။ ျပီး...တိုးမိုးဝင္းက မွတ္မွတ္ရရ မွာေသးသည္။

“အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းဆီ ဖုန္းထပ္ဆက္ဦးမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္ေနာ္”

“အင္း”

“အဲဒီအခါက်ရင္ မင္းကလည္း သတိၾကီးၾကီးထားဦး၊ သူ႔စကားထဲမွာ သဲလြန္စေတြ ပါလာႏိုင္တယ္၊ အစ္ၾကည့္ေပါ့”

“ေအးပါ....အဲဒါကိုေတာ့ ငါလည္းစဥ္းစားထားပါတယ္”

                 ထိုေန႔က ဘီယာဖိုးကို ႐ိုးျမင့္က ရွင္းလိုက္ရေလသည္။ ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို ခ်ီးယားစ္ ဝိုင္းလုပ္လိုက္ၾက၏။ သူ႔မွာေတာ့ မတင္မက်ၾကီးျဖစ္ေနဆဲ။ အျပန္က်ေတာ့ မင္းသန္႔က သူ႔ကားနားသို႔ တစ္ေယာက္တည္းကပ္လာျပီး...

“႐ိုးျမင့္၊ တစ္ခုေတာ့ မင္းသတိထားဦးေနာ္”

“ဘာလဲ...”

“မင္းကို ျဖဴျဖဴက ကလိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္”

“ျဖဴျဖဴ...ဟုတ္လား၊ ျဖဴျဖဴထြန္းလား”

“ေအးေလ....မင္းမေန႔က ေနထြန္းကို သူ႔ညီမ ျဖဴျဖဴထြန္း နာမည္ထည့္ျပိးေနာက္လိုက္တာ။ ေနထြန္းက အိမ္မွာ ျပန္ေျပာလိုက္လို႔ ျဖဴျဖဴက မင္းကို ကလိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမက မင္းကို

သက္သက္ၾကပ္ေနၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္”

႐ိုးျမင့္ မ်က္လံုး ျပဴးသြားရသည္။

“ေအး..အဲဒါလည္း စဥ္းစားစရာပဲ”

ျပီး...တဟားဟား ရယ္ခ်လိုက္မိသည္။

“ေအး...ေအး...သြားျပီ မင္းသန္႔ေရ”

                  သူတို႔သံုးေယာက္က ကားတစ္စီးျဖစ္သည္။ သူတို႔က အိမ္ခ်င္းနီးၾကသည္။ တိုးမိုးဝင္း၏ကားႏွင့္ ထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႐ိုးျမင့္၏ စိတ္ေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ေနာက္မွ စိတ္ကူးေပါက္ျပီး ေနထြန္းတို႔အိမ္ကို ဖုန္းလွည့္လိုက္သည္။

ခုအခ်ိန္ ေနထြန္းျပန္ေရာက္ဦးမည္မဟုတ္။ သူတို႔အိမ္ေတြဆီက အေတာ္ေမာင္းရဦးမည္။ သံုးအိမ္လွည့္ရမည္ျဖစ္၍ ဘယ္လိုမွ ျပန္ေရာက္ဦးမည္ မဟုတ္။ ဖုန္းက နံပါတ္လွည့္လိုက္သည္ႏွင့္ တန္းဝင္သည္။ ႏွစ္ခ်က္ေခၚအျပီးမွာ တစ္ဘက္မွ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

“ဟဲလို...အမိန္႔ရွိပါရွင္”

“ျဖဴျဖဴလား...”

“ဟုတ္ပါတယ္”

ထင္သည့္အတိုင္းပင္။

“ေနထြန္းျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား”

“ဟင့္အင္း...မေရာက္ေသးဘူး၊ ခုစကားေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲ မသိဘူး”

“ကြ်န္ေတာ္ပါ....႐ိုးျမင့္”

“ဪသာ္...ဟုတ္ကဲ့၊ ကို႐ိုးျမင့္ ေျပာ၊ ဘာမွာေပးရမလဲ”

“ဟင့္အင္း မမွာပါဘူး၊ ျပန္ေရာက္ျပီလားလို႔ ဆက္ၾကည့္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေစာေစာကပဲ လူခ်င္းခြဲလာၾကတာ”

“ဪ...”

“ျဖဴျဖဴေကာ ဘယ္မွ မထြက္ဘူးလား”

“ဟင့္အင္း...မထြက္ဘူး၊ ၄၅ ရက္ ပုတီးအဓ႒ာန္ ဝင္ေနလို႔”

“ဟင္ ဟုတ္လား၊ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရျပီလဲ”

“တစ္လေက်ာ္ျပီ၊ ဆယ့္ႏွစ္ရက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္”

“အာ..သာဓုဗ်ာ...သာဓု”

“အဟင္း”

“ဒါပဲေနာ္၊ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနဦးမယိ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္း ခ်လိုက္ေတာ့မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ... ဟုတ္ကဲ့”

ဖုန္းခ်ျပီးခ်ိန္မွာ ကိစၥတစ္ခု ရွင္းသြားျပီဟု နားလည္လိုက္၏။ 

           ဤအတိုင္းဆိုလွ်င္ ျဖဴျဖဴထြန္းေနာက္ေျပာင္ျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ပုတီး အဓိ႒ာန္ဝင္သည္ဟု ထပ္၍ ေနာက္ေျပာင္လိမ္လည္ လိုက္ျခင္းမ်ားလားဆိုျပီး စဥ္းစားစရာရွိသည္။ သို႔ေသာ္...စဥ္းစားမေနေတာ့။ ျဖဴျဖဴထြန္း အသံက သိသာသည္။ ၾကည္ရွရွေလးျဖစ္သည္။ သူ႔ဆီ အသိခက္စြာ ဖုန္းဆက္လာသည့္ ပေဟဠိကေလး မည္သို႔မွ မျဖစ္ႏိုင္။ ေနာက္ျပီး ျဖဴျဖဴထြန္းက အမွန္အတိုင္း ေျပာဆိုေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ ခံစား၍ရသည္။ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ထမင္းစားၾကေတာ့ ထမင္းဝိုင္းမွာ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက ထံုးစံအတိုင္း မိန္းမယူဖို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔

တိုက္တြန္းေသးသည္။ သူတို႔ သေဘာတူသည့္ ေကာင္မေလး အေၾကာင္းကိုလည္း ထည့္ေျပာသည္။

႐ိုးျမင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ရယ္ႀကဲႀကဲလုပ္ေနလိုက္၏။ ေမေမက အေတာ္ တက္ၾကြေနသည္။ ေဖေဖကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ ျဖစ္၏။

“ေဟ့ေကာင္ တီဗြီမွာ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ေဘာလံုးပြဲလာေနပါလား ဘာနဲ႔ ဘာလဲ”

“ေဘာလံုးပြဲ မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖရ၊ ေၾကာ္ၿငာပါ”

“ဪ...ေနပါဦး၊ ေဘာလံုးသမားေတြက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ လက္တို႔ျပီးေတာ့ ေျပာရဦးမယ္လို႔ ေအာ္ေနတယ္။ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းေျပာမွာလဲ”

“ဒိုင္လူၾကီး အေၾကာင္းေနမွာေပါ့ ေဖေဖရာ...”

ေဖေဖႏွင့္က အိုေကသည္။ ထိုသို႔ ေျပာဆိုျပီး ေဖေဖက သူ႔ဘာသာ စာဖတ္ခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။

ေမေမကသာ...

“သားေနာ္၊ မိဘစကားကိုလည္း ေခါင္းထဲထည့္ဦး”

“အင္းပါ...ေမေမရယ္၊ ေခါင္းထဲမွာ ရွိပါတယ္၊ ခုေနာက္ပိုင္း ေခါင္းျဖီးရင္ေတာင္ ထစ္ေငါ့ထစ္ေငါ့နဲ႔”

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းလာသည္။

“ကလင္...ကလင္...ကလင္”

မေျပာမဆို ေမေမက ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

“ဟဲလို”

ျပီး အၾကည့္က သူ႔ဆီေရာက္လာသည္။

“ကို႐ိုး...မင္းဖုန္း”

လွမ္းယူျပီး ဝတ္ေက်တန္းေက် ထူးလိုက္သည္။

“ဟဲလို”

ေမေမက သူ႔ကို အကဲခတ္သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ထြက္သြားသည္။ ဖုန္းတစ္ဘက္မွ အသံကေလးက...

“႐ွဴး... .... ႐ိုးျမင့္လား”

ပေဟဠိကေလးက ထပ္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“အင္း...ဟုတ္တယ္”

“ဒီေန႔ ဦးေႏွာက္ပင္ပန္းမွာပဲေနာ္၊ စဥ္းစားရ အေျဖရွာရေတြနဲ႔ သူမ်ားေတြ အေပၚ ယုန္ထင္ ေၾကာင္ထင္ ေတြလည္း ျဖစ္ရတယ္၊ လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး”

႐ိုးျမင့္ရင္ထဲမွာ ထိတ္သြား၏။

“ဟင္...ခင္ဗ်ား ဘာကိုဆိုလိုတာတုန္း”

“ခစ္...ခစ္... ႐ိုးျမင့္ဘာသာ ႐ိုးျမင့္ အသိဆံုးေပါ့”

“ဘာကိုမွ မသိဘူး”

“ဒီေန႔အဖို႔ ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္ခဲ့တာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ကုသိုလ္ရတာေပါ့”

ဆရာဘုန္းအား ကန္ေတာ့ခဲ့ျခင္းအား ေျပာပံုရသည္။

“ေနပါဦး...ခင္ဗ်ားက ဘယ္ကလဲ၊ ဘယ္သူလဲ”

“အဟင္း..သိပ္စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ ေတြးၾကည့္လို႔ သိမွာ မဟုတ္ဘူး”

“ဒါဆို ေျပးၾကည့္ရင္ သိမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား...၊ ဒါျဖင့္လည္း ေျပးျပီးလာၾကည့္မယ္ေလ၊ ေျပာ ခင္ဗ်ားက ဘယ္မွာေနသလဲ”

“ေနာက္ေတာ့ သိရမွာေပါ့”

“အခု သိခ်င္တယ္ဗ်ာ”

“႐ိုးျမင့္က ကေလးက်ေနတာပဲ၊ ေျဖးေျဖးေပါ့...၊ ေနာက္ေတာ့ သိလာမွာေပါ့၊ ဒါပဲေနာ္...ဘိုင့္ဘိုင္”

ဖုန္းခ်သြားသည္။

႐ိုးျမင့္၏ စိတ္ေတြ အံု႔ပ်မႈန္ရီေန၏။

* * * 

အခန္း (၃)

“ေနာက္ေတာ့သိလာမွာေပါ့လို႔ သူကေျပာေသးတယ္၊ ဟုတ္လား''

“ဟုတ္တယ္''

“ျပႆနာပဲကြာ၊ အေတာ္ စိတ္ေမာရပါလား''

ဟိုေကာင္သံုးေကာင္လည္း သူ႔အတြက္ စိတ္လက္မေအးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။

“သူမ်ားေတြကို ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္ေနာ္''

“ေအး...''

အကုန္လံုးေခါင္းကုတ္ၾကျပန္သည္။ မင္းသန္႔က..

“မင္းဘယ္လိုျမင္သလဲ''

“ငါကေတာ့ မင္းတို႔သံုးေယာက္က ငါ့ကိုပညာေပးေနတာမ်ားလားလို႔ျမင္တယ္''

“ဘာ...ဘာ...''

“မင္းတို႔သံုးေယာက္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းျပီး ငါ့ကို ကစားေနတာမ်ားလားလို႔ သံသယ ဝင္မိတယ္''

“ဟာ...''

သူတို႔ေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾက၏။ ေနထြန္းက...

“မင္းတကယ္ပဲ ငါတို႔ကို အဲဒီလို ျမင္လို႔လား''

“ျမင္တာေပါ့၊ ဒီျပႆနာက မင္းတို႔ ငါ့ဆီလာသြားျပီးကတည္းက ျပႆနာ၊ မင္းတို႔နဲ႔ ငါနဲ႔ ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ လုပ္တဲ့ကိစၥေတြကိုခ်ည္း သူက ေျပာေနတာ''

“ေဟာဗ်ာ...''

တိုးမိုးဝင္းက ႏွာေခါင္းကိုပြတ္ရင္း ညည္းတြားသည္။

“အင္း...ဒီေကာင့္ ျပႆနာက တို႔ျပႆနာ ျဖစ္လာပါေရာ့လား''

မင္းသန္႔ကလည္း ထိုသို႔ေျပာသည္။ ႐ိုးျမင့္ကေတာ ခပ္တည္တည္ပဲ ထိုင္ေနသည္။ မင္းသန္႔က အဓိပၸါယ္ပါပါ ၾကည့္ျပီး...

“ေဟ့ေကာင္ ႐ိုးျမင့္ ငါေျပာတဲ့ကိစၥေလးကိုေရာ မင္းတီးေခါက္ၾကည့္ေသးလား''

“ေခါက္ၾကည့္တယ္ေဟ့... ေခါက္ၾကည့္တယ္''

“ေခါက္ၾကည့္ေတာ့ မပြင့္ဘူးလား''

“မပြင့္ပါဘူး၊ အစကတည္းက တံခါးမွ မဟုတ္တာ၊ လက္နာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္''

ေနထြန္းႏွင့္ တိုးမိုးဝင္းက...

“မင္းတို႔ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ''

“ငါ့ကို အိမ္သာတံခါး မွားေခါက္ခိုင္းတာေဟ့''

“သူမ်ားအိမ္သာတက္ေနတာကို မင္းက သြားေခါက္တာလား''

“ေအး...အထဲမွာ ျဖဴျဖဴထြန္းရွိေနတာေလ''

ေနထြန္းက မ်က္ႏွာ ပုတ္သြားျပီး..

“မင္းဟာေလ...အဲဒါေၾကာင့္ အခုလို ျပႆနာတက္ေနတာ''

“ေနပါဦး...ငါေမးပါဦးမယ္''

႐ိုးျမင့္က ထိုသို႔ေျပာေတာ့ ေနထြန္းက...

“ငါ့ညီမ နာမည္ မပါဘူးဆိုရင္ေျပာ...''

“ေအးပါ...ငါေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးမလို႔''

“ေျပာ...ဘာေမးမွာလဲ''

“မင္းတို႔သံုးေယာက္က ငါ့ကို ဒီကိစၥ သက္သက္ဖန္တီးျပီး ကစားေနတာလား၊ ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႔ တြဲျပီးလုပ္ေနတာလဲ''

“ဟာ...မဟုတ္ရပါဘူးကြာ''

“ငါတို႔ ဒီေလာက္ညီညြတ္ေနတယ္လို႔လည္း မင္း မထင္နဲ႔ေလ၊ မပူနဲ႔...တို႔သံုးေယာက္ တြဲလုပ္ေနတာသာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိစၥက ေပၚမွာပဲ၊ ေနာက္...ပ်က္သြားလိမ့္မယ္''

ေက်နပ္ေလာက္သည့္ ေျဖရွင္းခ်က္မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုစကားက လက္ခံေလာက္သည္။ 

 ဤသံုးေယာက္က တြဲေနၾကေသာ္လည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီျဖစ္၏။ ၾတိဂံတစ္ခုလိုတြဲျပီး ကိုယ့္ေထာင့္ႏွင့္ ကိုယ္ေထာင္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သိပ္ညီညာမည့္သူမ်ားမဟုတ္။

႐ိုးျမင့္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ဘာမွ မဟုတ္သလိုႏွင့္ ဖုန္းသရဲမေလး၏ ဖိစီးမႈက သူ႔အေပၚမွာ

အေတာ္မ်ားေနသည္။

“မင္းကိစၥကို ငါတို႔လည္း ဝင္ေျဖရွင္းေပးေနတာပဲ ႐ိုးျမင့္ရာ''

“ေအး...အဲဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေအာင္ ေမးထားရတာေပါ့ကြ''

“ေသခ်ာတယ္...ေသခ်ာတယ္၊ မင္းထင္သလို မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔သံုးေယာက္က မင္းကို ကစားေနတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းေကာင္မေလးကသာ မင္းအပါအဝင္ ငါတို႔ကို ကစားေနတာ။ ငါတို႔လည္း မင္းလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနရတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးကို တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး''

တိုးမိုးဝင္း၏ စကားအဆံုးမွာ ေနထြန္းကလည္း ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ရပ္ကို ေတြးေတြးဆဆေပး၏။

“ဓါတ္ဖန္လံုးၾကည့္ျပီး ေျပာတာျဖစ္မယ္''

“ဓါတ္ဖန္လံုးၾကည့္တာဆိုရင္ အ႐ုပ္ေတြပဲ ျမင္မွာေပါ့ကြ၊ ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ဘယ္သိမွာလဲ''

႐ိုးျမင့္က အေငၚတူးေနေသာ္ ေနထြန္းေတြေဝသြားသည္။ ေခတၲ စဥ္းစားလိုက္ျပီး...

“ေအး...ဟုတ္တယ္... မင္းေျပာတာဟုတ္တယ္''

မင္းသန္႔က...

“ေဗဒင္ဆရာမ ဆိုရင္ေကာ''

“ေဗဒင္ဆရာကလည္း ဒီေလာက္အထိ အေသးစိတ္ မသိဘူး၊ မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ဒီေလာက္အထိမွန္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး''

“ဒါလည္း ဟုတ္တယ္''

တိုးမိုးဝင္းက ရွားေလာ့ဟုမ္းဇာတ္ခင္းခ်င္ပံုရေသာ စကားကိုဆိုသည္။

“ေကာင္မေလးက မင္းေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ၾကည့္ေနပံုရတယ္''

“ၾကည့္ေလ ၾကည့္ေပါ့၊ ခုနက ဓါတ္ဖန္လံုး ၾကည့္သလို ျဖစ္မွာေပါ့၊ ငါတို႔ေျပာတာေတြကို သူကၾကားမလား''

“ေအး...စဥ္းစားစရာပဲ''

              ထိုသို႔ပင္ရြာလည္ေန၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္ရင္း ရြာလည္ေနရေသာ အျဖစ္သည္ အေတာ္ဆိုးေလသည္။ ဘာကို ဆက္ေျပာရမည္မွန္းကိုပင္ မသိေတာ့ဘဲ အကုန္လံုး ၿငိမ္သြားၾကသည္။ ေနထြန္းက သက္ျပင္းခ်သည္။ သက္ျပင္းခ်သံအဆံုးမွာ တစ္ခုခုကို ေျပာမည္ ထင္ေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာ။ ေျပာခ်င္ပါရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပံုရသည္။

“ကဲ...ကဲ...''

ခဏအၾကာမွာ ႐ိုးျမင့္က ႏိႈးေဆာ္လိုက္သည္။

“ငါတို႔ ဟိုမေခ်ာေတြကို သြားေလ့လာမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥကေရာ ဆက္လုပ္ၾကဦးမွာလား၊ လိုအပ္တယ္ ထင္ေသးလား''

“ေအးေလ... သြားၾကည့္တာကေတာ့ အမွားမရွိဘူးေပါ့ကြာ၊ ဒီအတိုင္းေတာင္ သြားလည္ရမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ဝတၲရား ရွိတာပဲဟာ''

“ဟုတ္တယ္၊ သြားတာေတာ့ သြားရမယ္၊ မူလအစီအစဥ္ အတိုင္းလႈပ္ရွားၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္လည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မသိဘူး''

          ထိုသို႔ျဖင့္ ႐ိုးျမင့္တို႔ ေလးေယာက္သား ႏွင္းမာလာဆီ အရင္ဆံုး ဦးတည္ ေရြ႕လ်ားလိုက္ၾကသည္။

“လဇၨႏွင္းမာလာက ဒီအခ်ိန္ အိမ္မွာ ရွိပါ့မလား''

“အိမ္မွာ မရွိလို႔ သူက ဘယ္မွာေနရမွာလဲကြ''

“မဟုတ္ဘူးေလ....၊ အျပင္ထြက္ေနမွာစိုးလို႔''

“ေအး...ဟုတ္တယ္၊ ဖုန္းအရင္ ႀကိဳဆက္မလား''

“ဒီအတိုင္းပဲ သြားပါကြာ....၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ မေတြ႔ေတာ့လည္း သူ႔ထိုက္နဲ႔သူကံေပါ့''

            ထိုသို႔ပင္ ႏွင္းမာလာထံသို႔ ဦးတည္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္၏ ကားႏွင့္ပင္ ထြက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏွင္းမာလာတို႔အိမ္က ေဘာက္ေထာ္မွာ...

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေနထြန္းက...

“ေဟ့ေကာင္ေတြ လူနာေယာင္ေဆာင္ျပိး ဝင္ေတြ႔ရင္ ေကာင္းမလား''

“ေအာင္မာ ...ဆရာဝန္ေပါက္စဆီကိုမ်ား လူနာေယာင္ေဆာင္ျပိး ဝင္မလို႔တဲ့။ ဟိုက အေတာ္နဲ႔ ထြက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အခန္းထဲမွာ စာျပန္က်က္ေနဦးမွာ၊ ႐ိုး႐ိုးပဲဝင္''

တိုးမိုးဝင္း၏ ကန္႔ကြက္စကားအဆံုးမွာ မင္းသန္႔ကလည္း....

“ေအးေလ...မင္းကလည္း ႐ိုးျမင့္တစ္ေယာက္လံုးပါေနတဲ့ဟာ၊ ႐ိုး႐ိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ၾကံစမ္းပါ''

“ဒါဆိုရင္လည္း ျမင့္ျမတ္တဲ့အေနနဲ႔ အုတ္တံတိုင္းေပၚက ေက်ာ္တက္ၾကစို႔''

       ထိုသို႔ ေပါက္ကရေတြ ေျပာၾကရင္းႏွင့္ပင္ အိမ္ထဲေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ႏွင္းမာလာတို႔ အေဖႏွင့္ေတြ႔သည္။ ႐ံုးမသြားဘဲ အိမ္မွာ ထမင္းေတြ ထိုင္စားေနသည္။

“ဟာ...လာေဟ့ ေမာင္မင္းသန္႔တို႔''

“ဟုတ္ကဲ့ အန္ကယ္လ္''

“စားၾကပါဦးလား''

“ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီအခ်ိန္မစားဘူး အန္ကယ္လ္၊ အန္ကယ္လ့္ သမီးရွိလား၊ မေတြ႔တာၾကာလို႔ ႏွင္းမာလာဆီ လာၾကတာ''

သူ႔ဆီလာတာမဟုတ္ဘဲ သူ႔သမီးဆီလာတာျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း အသိေပးလိုက္ရေသးသည္။

“ေအး...ေအး...ခဏေလးထိုင္ေစာင့္ဦး''

သူ႔သမီးကလည္း အထဲမွာ တစ္ခုခုစားေနသည္ ထင္၏။ အေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာ။ တစ္ေယာက္တည္းသာလာလွ်င္ အေတာ္ပ်င္းစရာ ေကာင္းေနလိမ့္မည္။ အုပ္စုလိုက္လာ၍ သာေတာ္ေတာ့သည္။ အေတာ္ၾကီးၾကာမွ ႏွင္းမာလာ အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲ ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာျခင္းမဟုတ္၊ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာျခင္း ျဖစ္သည္။

“ေဟာေတာ့...''

“ေဟာဗ်ာ...''

ႏွင္းမာလာက ေရခ်ိဳးရန္ ဆင္းလာပံုရသည္။ ရင္လ်ားၾကီးႏွင့္ျဖစ္၏။ သူတို႔ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ဩသြားသည္။

“ဟင္...နင္တို႔က ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနၾကတာလဲ''

“ေစာေစာကပဲ''

ႏွင္းမာလာက သူ႔အေဖကို...

“ဒက္ဒီကလည္း သမီးကို ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ...လို႔''

သူ႔အေဖက သူ႔သမီးကို မ်က္လံုးျပဴးႏွင့္ ျပန္ၾကည့္သည္။ ထမင္းေတြဝါးေနျပီး ပါးစပ္မအားသျဖင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္။ သူ႔တို႔ေရာက္ေနေၾကာင္းကိုလည္း ပါးစပ္မအားသျဖင့္ပင္ လွမ္းမေျပာႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္မည္။

“ျပီး...ထမင္းစားတာကိုလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ဧည့္ခန္းထဲ ထြက္စားေနရတာလဲ''

ျပီး...သူတို႔ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။ ပုခံုးေပၚမွာ လႊမ္းထားေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါၾကီးကို ဆြဲေစ့သည္။

႐ိုးျမင့္က...

“ေန...ေန...နင္ဘာသာ လုပ္စရာရွိတာကိုလုပ္၊ ငါတို႔က အခ်ိန္မရဘူး၊ ျပန္လစ္ေတာ့မွာ''

“ဟင္...နင္တို႔က ျပန္ေတာ့မလို႔လား''

“ေအး...လမ္းႀကံဳလို႔ နင့္ကို ေမးစရာရွိတာေလး ဝင္ေမးတာ''

“ဘာေမးမလို႔လဲ...၊ ေက်ာင္းစာေတြဆိုရင္ေတာ့ မေမးနဲ႔ေနာ္''

“ေက်ာင္းစာမဟုတ္ပါဘူး၊ နင့္မွာ ေအာ္လ္တာေနးတစ္သရပီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္မ်ား ရွိသလားလို႔''

“ဟာ...အဲဒါ ေကာင္းေကာင္းမရွိဘူးဟ၊ ဟို ဇုန္သရပီ စာအုပ္ပဲရွိတယ္''

“အာ...အဲဒါၾကီးေတာ့ မလိုခ်င္ဘူး၊ ထားေတာ့၊ ကဲ...ကဲ... နင့္ဘာသာေရသြားခ်ိဳးေတာ့၊ ငါတို႔လည္း လစ္လိုက္ဦးမယ္''

“ေအး...ေနဦး၊ နင္ေျပာတဲ့စာအုပ္မ်ိဳးက နီေထြးဆီမွာ ရွိတတ္တယ္''

“ေအး...ေအး၊ ငါတို႔ သူ႔ဆီ လွည့္ဝင္လိုက္မယ္ေလ''

သူတို႔ေလးေယာက္ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။

“အန္ကယ္လ္...ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္''

အန္ကယ္လ္ၾကီးက ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ပါးစပ္မအားသျဖင့္ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာႏိုင္ေပ။ အန္ကယ္လ္ၾကီးခမ်ာ ရယ္ျပရန္ၾကိဳးစားပါေသးသည္။ ပါးစပ္မအားသျဖင့္ ရယ္ျပ၍လည္း မရေခ်။

ကားေပၚေရာက္မွ တိုးမိုးဝင္းက ...

“ေဟ့ေကာင္ ႐ိုးျမင့္''

“ေဟ''

“မင္းကလည္း ခ်က္ခ်င္းၾကီးေကာက္ျပန္လာတယ္''

“မျပန္လို႔ရမလားဟ''

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

“ႏွင္းမာလာက တို႔ေလးေယာက္ေရွ႕မွာ ရင္လ်ားၾကီးနဲ႔ အေနခက္ေနတဲ့ဟာကို...''

“ဆရာဝန္...ဆရာဝန္မေတြပဲကြာ''

“ဟာ...ဘာဆိုင္လဲကြ၊ အဲဒါထက္ အပ်ိဳ လူပ်ိဳ ဆိုတာက ပိုအေရးၾကီးတယ္၊ ေနာက္ျပီး မင္းသတိမထားမိဘူးလား၊ သူ႔အေဖၾကီး ထမင္းနင္ေနတာ''

“ဒီေလာက္စားေနမွေတာ့ နင္မွာေပါ့ကြ''

ရယ္ၾကရေသးေတာ့သည္။ ႐ိုးျမင့္က ရယ္သံေတြအဆံုးမွာ...

“ေနာက္တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္''

“ဘာလဲ''

“ႏွင္းမာလာဟာ ငါ့ဆီကို ဖုန္းဆက္ေနတဲ့ ပေဟဠိေလး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး''

သူ႔စကားကို အားလံုး စိတ္ဝင္စားသြားၾကသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

“ပေဟဠိကေလးသာဆိုရင္ ငါဘာလုပ္လုပ္ အကုန္သိေနတာပဲဟာ၊ သူ႕ဆီကို ငါလာရင္လည္း ႀကိဳသိရမွာေပါ့၊ အခုႏွင္းမာလာက အေတာ္အံ့ဩသြားတာ။ ေနာက္...သူ႔ခမ်ာ ရင္လ်ားၾကီးနဲ႔ေတာင္ ကို႔ရို႔ကားယား ျဖစ္ေနရွာတယ္၊ အမွတ္တမဲ့ၾကီး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ႏွင္းမာလာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး''

အားလံုက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ၾက၏။

“ေအး..ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ''

“ေနပါဦး၊ ခု မင္းက ဘယ္ကို ေမာင္းေနတာလဲ၊ ဘယ္သူ႔ဆီသြားမွာလဲ''

“မိုးမိုးမြန္က လမ္းသင့္တယ္ေလကြာ၊ သူ႔ဆီမွာအရင္ဝင္လိုက္မွာေပါ့ သူကေတာ့ ေရမိုး ခ်ိဳးျပီးေလာက္ပါျပီ''

ရယ္မိၾက၏။

“ဒါမွမဟုတ္လည္း ငါတို႔ေလးေယာက္ကပဲ ရင္လ်ားေလးေတြနဲ႔ ဝင္သြားၾကတာေပါ့ကြာ''

ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ပင္ မိုးမိုးမြန္တို႔အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ မိုးမိုးမြန္ကို ဧည့္ခန္းထဲမွာပင္

အဆင္သင့္ေတြ႔၏။ သူ႔အစ္မ ဆရာဝန္မႏွင့္ ဘာေတြ တြတ္ထိုးေနသည္မသိ။ သူတို႔ကို ေတြ႔ေတာ့.

“က်ားသားမိုးၾကိဳး နင္တို႔ငါဆီလာလည္ၾကတာလား''

“နင္ကမွ ငါတို႔ဆီကို လာမလည္တာ''

“ေအာင္မာ...ရာရာစစ''

သူ႔အစ္မက ႐ိုးျမင့္တို႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး အခန္းထဲ လွည့္ဝင္သြား၏။ ဆင္မယဥ္သာ ေျခလွမ္းကို “လူမ” ျဖစ္ေန၍ ႏွစ္ေခ်ာင္းထဲႏွင့္ ေလွ်ာက္ျပီး ဝင္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။

မိုးမိုးမြန္က...

“ေနပါဦး...နင္တို႔က ဘယ္လိုဆံုလာၾကတာတုန္း''

“ငါတို႔ကေတာ့ဟာ ဘယ္လိုစံုမွန္းမသိကို မသိဘဲနဲ႔ကို ဆံုေနၾကတဲ့ေကာင္ေတြပါ၊ အခု လာထပ္ဆံုတာ''

“ေနပါဥိီး၊ နင္တို႔အခုလာတာ....''

“ေအးပါ ...ေနပါတယ္''

မိုးမိုးမြန္ စကားေျပာလွ်င္ “ေနပါဦး” စတတ္သည္။ မေနလွ်င္ စိတ္ဆိုးမည္ ဆိုး၍ အားလံုးက ေနၾကရေလ့ရွိသည္။ ယခု သူမ၏ စကားကို ျဖတ္သြားျပီးေနာက္ေတာ့ သြားတက္ကေလးပါ ေပၚေအာင္ ရယ္သည္။ အရယ္တစ္ဝက္ႏွင့္ပင္………

“ငါက ေမးမလို႔ပါဟာ၊ နင္တို႔လာလည္တာ အလည္သက္သက္ပဲလား၊ ကိစၥပါေသးလားလို႔''

“ဒီလိုပါပဲဟာ...''

႐ိုးျမင့္က ထိုသို႔ပင္ မေရမရာေျဖလိုက္သည္။ ျပီး...ဘာရယ္မဟုတ္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားကို

ထိုင္ေျပာေနလိုက္ၾကသည္။ မင္းသန္႔က....

“ငါတို႔ဝင္လာေတာ့ နင္တို႔ ညီအစ္မေတြ ဘာေတြၾကံစည္ေနၾကတာလဲ''

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဟာ''

ေနထြန္းက ဝင္ေျပာသည္။

“အစ္မက ညီမကို မိုးေရထိုးနည္း သင္ေပးေနတာေနမွာေပါ့ကြာ၊ ဟားဟား''

“မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ မဂၢဇင္းထဲက သတင္းေတြ အေၾကာင္းေျပာေနၾကတာပါ''

“ဘာလဲ...အာကာသကိုပို႔မယ့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီၾကီးအေၾကာင္းလား၊ ဟုတ္လား''

တိုးမိုးဝင္းက ဝင္ေနာက္သည္။

“မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ နင္ေျပာတာကို ငါၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး၊ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ''

“တကယ္ေျပာတာ...၊ ငါလည္း ဒီမနက္ပဲ မဂၢဇင္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္လိုက္ရတာ၊ ဓာတ္ပံုေတာင္ ပါလိုက္ေသး''

“ေနပါဦး....အဲဒီသတင္းက ဘယ္ေလာက္ၾကီးက်ယ္လို႔ မဂၢဇင္းေတြထဲ ပါေနရတာလဲ''

ေနထြန္းကလည္း ဝင္ေျပာသည္။

“ေအးေလ...ငါသာဆိုရင္ေတာ့ အာကာသမွာ ဘာမွ မဝတ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနမယ္''

“ဟ...တျခား အာကာသယာဥ္မွဴးေတြ ရွိေသးတယ္ကြ''

“ဪသာ္...ယာဥ္ေပၚမွာ ဝတ္ဖို႔လား၊ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဟဲဟဲ''

“ေနပါဦး မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္က ကိုယ္ပြားစက္ရုပ္ေတြလုပ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို နင္တို႔ၾကားမိလား''

မိုးမိုးမြန္က ဝင္ေမးျခင္းျဖစ္သည္။

“ဪသာ္...နင္တို႔ညီအစ္မ ေျပာေနတဲ့သတင္းဆိုတာ အဲဒါလား''

“ေအး...နင္သိလား မင္းသန္႔''

“ဟင့္အင္း...''

“ဟာ...ဒါမ်ား''

ေျပာၾက ဆိုၾက ရယ္ေမာၾကႏွင့္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ၾကာသြားမွ ႐ိုးျမင့္က...

“မမိုးမြန္...''

“ဟင္...ဘာလဲ''

“ငါ အိမ္ကို ဖုန္းခဏ ဆက္မလို႔''

“ဖုန္းမေကာင္းဘူးဟ...ပ်က္ေနတာ ငါးရက္ရွိျပီ''

“အာ...''

“ေနပါဦး...၊ နင္တို႔ဖုန္းေတြေရာ ပ်က္ၾကသလား''

“ပ်က္ေတာ့ပ်က္တာေပါ့ဟာ၊ အတူတူပါပဲ''

အတန္ၾကာစကားစျမည္ ဆက္ေျပာျပီးေနာက္ ထိုင္ရာမွ ထၾကသည္။

“ကဲ...တို႔လည္း ဆက္လိုက္ဦးမယ္၊ နင့္အစ္မကို ျပန္ထြက္လာခိုင္းေတာ့၊ ရျပီလို႔''

“ေအာင္မာ...''

မိုးမိုးမြန္က ျခံဝအထိ လိုက္ပို႔သည္။ ကားအထြက္မွာ ႐ိုးျမင့္က...

“မမိုးမြန္ နင္ ေယာက်ာ္းယူဖို႔ မစဥ္းစားေသးဘူးလား''

“နင့္အပူပါလား''

“လူနာကိုေတာ့ ျပန္မယူနဲ႔ေနာ္''

“ေအာင္မာ...ငါ့ကို လာေမးေနတယ္၊ နင္ကေရာ...''

“ငါက နာ့စ္မလွလွေလး ယူမလားလို႔''

“ေနပါဦး၊ ေအာင္မာ နင္က...''

“မေနေတာ့ဘူးဟာ၊ သြားျပီ...''

ကားကို ဝူးခနဲ ေမာင္းထြက္လာခဲ့လိုက္၏။ လမ္းမွာ ေနထြန္းက ေမးသည္။

“႐ိုးျမင့္''

“အင္း''

“သူေရာ ျဖစ္ႏိုင္လား''

“မျဖစ္ႏိုင္ဘူး''

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဖုန္းပ်က္ေနလို႔လား''

“အဲဒါထက္ ပို ခိုင္မာတဲ့ အေၾကာင္းရွိတယ္''

“ဘာလဲ''

“ငါ့ဆီကို ပေဟဠိေလး ဖုန္းဆက္တိုင္းမွာ ...''

“ဘာျဖစ္လဲ''

“စကားမစခင္...ေနပါဦး ဆိုတာ တစ္ခါမွ မပါဘူး''

ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။

“ဟုတ္တယ္၊ ဒါ...အေတာ္ခိုင္မာတဲ့ အခ်က္ပဲ''

တိုးမိုးဝင္းက....

“ဒါဆိုရင္ေတာ့ နီေထြးပဲက်န္ေတာ့တယ္''

“အင္း...အခု သူ႔ဆီသြားေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ အားေတာင္ သိပ္မရွိပါဘူးကြာ၊ ငါသိပ္မထင္ဘူး''

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

“ဒီႏွစ္ေယာက္လိုပဲ လြဲဦးမွာပါ''

“ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲကြ၊ သြားၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့''

အမွန္ပဲ သြားၾကည့္လိုက္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ နီေထြးက အၾကည့္မခံေခ်။ သူတို႔ ေရာက္မလာခင္ကေလးတင္ နီေထြးက အျပင္ ထြက္သြား၏။ သူမ၏ အေဖအေမႏွင့္သာ ေတြ႔သည္။

“ေမာင္႐ိုးျမင့္တို႔ မလာခင္ကေလးတင္ပဲ ျမိဳ႕ထဲ ထြက္သြားတယ္''

“ဪ...ကပ္လြဲသြားတာေပါ့''

မေကာင္းတတ္သျဖင့္ ႐ိုးျမင့္တို႔ေတြ နီေထြး၏ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ စကားထိုင္ေျပာေနရသည္။ မေကာင္းတတ္သျဖင့္ပင္ နီေထြး၏ မိဘႏွစ္ပါးကလည္း ႐ိုးျမင့္တို႔ကို ဧည့္ခံစကားေျပာေန၏။ ေကာင္းတာကေတာ့ နီေထြးပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ နီေထြး၏အေဖက နာမည္ေက်ာ္ ေဗဒင္ဆရာၾကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဝင္ေငြအေတာ္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။

“ဒီေန႔ ပြဲ အစီအရင္ေလးေတြ လုပ္စရာရွိလို႔ ေဗဒင္ခန္းကို မသြားဘူးကြ''

“အဟဲ...အင္း ဦးေလးရဲ႔အလုပ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာဝန္ေတြလိုပါပဲ''

“ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ''

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာဝန္ဆိုတာကလည္း လူနာျဖစ္လာတဲ့ ေဝဒနာကို စစ္ေဆးတြက္ခ်က္ရတယ္။ ျပီးရင္ ဘာေရာဂါဆိုတာကို ေဟာရတယ္။ ျပီးရင္ ဒါဆက္မျဖစ္ေအာင္ ဒါလုပ္ဆိုျပီး ေဆးေတြဝါးေတြနဲ႔ ယၾတာေခ်ေပးရတယ္။ အဲဒီလိုေလ ဦးေလးရဲ႕''

မင္းသန္႔ႏွင့္နီေထြးတို႔အေဖ အဖြဲ႕က်ေနေတာ့သည္။ ႐ိုးျမင့္က ဘာမွသိပ္မေျပာမိ။ တိုးမိုးဝင္းက...

“ဒါနဲ႔ဦးေလး...နီေထြးက အိမ္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ဆိုရင္ ရွိတာ ေသခ်ာလဲ''

“ထြက္ေတာ့ထြက္ေနတာပဲကြ၊ ညဘက္ဆိုရင္ အေသခ်ာဆံုးရွိတာေပါ့၊ ည(၇)နာရီဆို ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနျပီ''

ေနထြန္းက ႐ိုးျမင့္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္သည္။ ႐ိုးျမင့္က...

“အဲဒါဆို ညက်မွ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီကို ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္''

“ေအး...ေအး...ေကာင္းတယ္''

ေကာင္းလွ်င္လည္း ျပီးတာပဲေလ။ ႐ိုးျမင့္တို႔အုပ္စု ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ကားေမာင္းရင္း ႐ိုးျမင့္

ေဝခြဲရခက္ေသာစိတ္ႏွင့္ အသံတိတ္ေနမိသည္။ မင္းသန္႔က...

“႐ိုးျမင့္ နီေထြး ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ရွိသလိုပဲေနာ္''

ေနထြန္းကလည္း....

“ေအး...ငါလည္း အဲဒီလို ထင္မိတယ္''

တိုးမိုးဝင္းကေတာ့ ႐ိုးျမင့္ႏွင့္သေဘာညီ၏။

“ေျပာလို႔ေတာ့ မရေသးဘူးကြ၊ ဆက္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲ''

“ေအးေလ...ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊ ႐ိုးျမင့္ကေတာ့ ျငိမ္သြားတာပဲ''

“ေဗဒင္ဆရာကို ေယာကၡမေတာ္ဖို႔ဆိုတာ ေရရွည္မွာ အဆင္ေျပပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားေနမွာေပါ့''

ေနထြန္းက ရယ္လိုက္ရင္း...

“ေဟ့ေကာင္ ႐ိုးျမင့္၊ မင္း...ဘာဆက္လုပ္မလဲ၊ နီေထြးသာ မင္းရဲ႔ ပေဟဠိေကာင္မေလး ျဖစ္ေနရင္ေပါ့''

“မေျပာတတ္ပါဘူးကြာ''

စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ႏွင့္ ႐ိုးျမင့္ ဤမွ်သာ ဆက္ေျပာျဖစ္သည္။

သူတို႔သံုးေယာက္ ရွစ္မိုင္လမ္းဆံုမွာ ဆင္းသြားၾကသည္။ ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ ဝင္ဟဲၾကဦးမည္တဲ့။ သူတို႔ကေတာ့ သီခ်င္းဆိုႏိုင္ၾကေပမည္။ ကိုယ့္မွာသာ...

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တီဗြီၾကည့္ရင္း ပေဟဠိကေလးဆီမွ ဖုန္းေမွ်ာ္ေနမိသည္။ နီေထြး ဟုတ္ႏိုင္ မဟုတ္ႏိုင္ကို လွည့္ပတ္ အစ္ေအာက္ၾကည့္မည္ဟုလည္း စိတ္ကူးထားသည္။

                    သို႕ေသာ္ သူမထံမွ ဖုန္းမလာ။ စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ပင္ နီေထြးထံသို႔ ဖုန္းေခၚရန္ ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။ စမ္းၾကည့္ခ်င္သည္။ စိတ္ထဲမွာ သိခ်င္ေနမိသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ကို စႏွိပ္ကာစ ရွိေသးသည္ တီဗြီေၾကာ္ျငာထဲမွ နႏၵာလိႈင္က “မွားေနျပီ မွားေနျပီ” ဟုလွမ္းေအာ္၏။

ဂဏန္းမွားႏွိပ္မိလို႔လားဟုေတြးျပီး ေၾကာင္အမ္းသြားေသးသည္။ မမွားပါ။ ျပန္ႏွိပ္မည္ ျပဳသည္။ နႏၵာလိႈင္က ႐ိုးျမင့္ကို

ဖုန္းဆက္ေစခ်င္ဟန္မတူ။ “မွားျပန္ျပီ မွားျပန္ျပီ”  ဟုထပ္ေအာ္ေလသည္။ မဆက္ျဖစ္ေတာ့ေခ်။

* * *

အခန္း (၄)

                     ထူးထူးျခားျခား ႐ိုးျမင့္တစ္ေယာက္ မနက္ေစာေစာမွာ လမ္းထေလွ်ာက္ေနမိသည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ မဟုတ္ပါ။ စိတ္ၾကည္လင္လန္းဆန္းလို၍ ေလွ်ာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔မွာကလည္း စိတ္႐ႈပ္စရာေတြက ရွိေနသည္ကိုး...။ ဘယ္ကမွန္းမသိ၊ ဘယ္သူမွန္းမသိေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ကိုယ္လုပ္သမွ် ေျပာသမွ်ကို အကုန္လိုက္သိေနေတာ့ စိတ္႐ႈပ္ရသည္ေပါ့။ မည္သူမွ် ဤလိုကိစၥမ်ိဳး ရင္ဆိုင္ရလွ်င္ စိတ္မ႐ႈပ္ဘဲ ေနႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု ႐ိုးျမင့္ထင္သည္။ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစား၍လည္းမရ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကို သူမက ဘယ္လိုလုပ္သိေနပါသနည္း။ စိတ္ထဲ အေတြးအၾကံကိုပါ သိေနေတာ့ နားလည္ရအေတာ္ခက္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္က စဥ္းစားစဥ္းစား တိုးမိုးဝင္းတို႔ သံုးေယာက္ထံမွာ ခရီးဆံုးေနသည္။

               ဤကိစၥကို သူတို႔ဖန္တီးလွ်င္ ရႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ႏွင့္ မပတ္သက္၊ သူတို႔လက္ခ်က္မဟုတ္ဟု ယတိျပတ္ ျငင္းခဲ့ၾကသည္။ ခက္ေတာ့ခက္ေနသည္။ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ပီပီ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဦးေႏွာက္ေကာင္းသည္။ ကြက္ေက်ာ္ျမင္တတ္သည္ဟု ထင္ခဲ့မိ၏။

ထိုအထင္မွားသည္။ ယခုကိစၥကို ဘယ္လိုမွ မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။

“႐ွဴး...”

ထိုအသံေၾကာင့္ ႐ိုးျမင့္လန္႔သြားမိသည္။ 

               အသံၾကားရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ သူ႔စက္ဘီးေလေလွ်ာ့ေနျခင္း

ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ အေတြးေတြက ပေဟဠိကေလးထံမွာပဲ ဝဲလည္ဝဲလည္လွည့္ေနသည္။ ဤကိစၥကေရာ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ေပၚလာတဲ့ ကိစၥလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေပမယ့္ ဘာကမွ မသဲကြဲပါ။ အဲဒီေကာင္မေလးက ဘယ္သူလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကို ဒီေလာက္အထိသိေနတာလဲ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔

ကိုယ့္ကို ဒီလို ဖုန္းေတြဆက္ေနတာလဲ။ ကိုယ့္ကို သုခေပးမွာလား၊ ဒုကၡေပးမွာလား။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေမာဟေတြကိုရေနသည္။ ႐ိုးျမင့္မွာ ေတြေတြေဝေဝျဖစ္ေနရျပီ။

“႐ွဴး...”

ထိုအသံေၾကာင့္ လန္႔သြားရျပန္သည္။ 

                    လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ပေဟဠိကေလးက ဖုန္းဆက္ျခင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ သူ႔လက္ထဲမွာ hand phone ကလည္း ပါမလာ။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က သူ႔သားကို

ေသးတည္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ပင့္သက္႐ိႈက္ရျပန္သည္။ ခက္ျပီ....ခက္ေတာ့ ခက္ေနျပီ။ ေနရတာ မျငိမ္းခ်မ္းလွပါ။ လမ္းလည္း ဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့။ ထိုသို႔ျဖင့္ အိမ္ကိုသာ ျပန္လွည့္ခဲ့ေတာ့သည္။

“သား ႐ိုးျမင့္၊ ဘယ္အထိေရာက္ခဲ့လဲ”

“ဟိုနား ဒီနားပါ ေမေမရယ္”

“တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေတာ့ ပ်င္းစရာၾကီးေပါ့သားရယ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး ကိုယ့္မိန္းမနဲ႔ တြဲေလွ်ာက္လိုက္ရင္...”

“အာ...ေမေမကလည္းဗ်ာ၊ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနမွန္းမသိဘူး”

ေမေမေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရေသးေတာ့၏။ ေဖေဖကေတာ့ အိမ္ေရွ႔ျမက္ခင္းျပင္မွာ ခ်ိကုန္းကစားရင္း ျပံဳးေနသည္။ ေဖေဖ့ကို တိုင္ပင္ရင္ ေကာင္းမလား...၊ ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ကို ဟားေနရင္ ခက္ဦးမည္။ ေဖေဖက အရယ္သန္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အခန္းထဲကိုပဲ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ အိပ္ရာေပၚ ျပန္ပစ္လွဲ၍ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေနမိတုန္း...

“ကလင္...ကလင္...ကလင္...”

ဖုန္းလာသည္။ ေစာေစာစီးစီးလာေသာ ဖုန္းျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ဧည့္ခန္းမွ ကိုင္လိုက္မည္ ထင္ျပီး ဆက္လွဲေနမိသည္။ သို႔ေသာ္…….

“ကလင္...ကလင္...ကလင္...”

ဖုန္းသံက အဆက္မျပတ္ ျမည္ဟီးေန၏။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔ မီးဖိုခန္းထဲ ေရာက္ေနၾကျပီထင္သည္။ ဘရိတ္ဖတ္စ္ စားဖို႔ ျပင္ေနၾကေလာက္ျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကပဲ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရသည္။

“ဟဲလို”

“ဘယ္သူလဲ... ညီလား”

“ဪသာ္... ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို”

ကိုကို ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႔မွ လွမ္းဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုကိုက သူ႔ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ၾကီးသည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး အိမ္ခြဲသြားတာလည္း ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ ရွိျပီ။

“ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ေရာ”

“ရွိတယ္...ရွိတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို မိန္းမေပးစားဖို႔အတြက္ အ႐ိုးေက်ေက် အေရခန္းခန္း စီစဥ္ေနၾကတယ္”

“ဟား ဟား...ေခါင္းေဆာင္တဲ့သူက ဘယ္သူလဲကြ”

“ေမေမေပါ့”

ကိုကိုက တဟားဟား ထရယ္သည္။ ျပီး...

“ေနပါဦး...မင္းကေရာ မယူခ်င္ေသးဘူးလား”

“အရြယ္ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းစဥ္းစားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရည္းစားမွ မရွိဘဲ။

သူတို႔ေပးစားရင္လည္း ကိုကို႔လို ဖ်ာလိပ္ၾကီးကို ယူေနရဦးမယ္”

“ဟာ...ေဟ့ေကာင္”

ကိုကိုတား၍ မမီလိုက္ေခ်။ ကိုကို႔မိန္းမ မရီတာ၏အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“ေအာင္မာ...႐ိုးျမင့္၊ ငါ့ကို ဖ်ာလိပ္ၾကီးလို႔ေျပာတယ္ ဟုတ္လား၊ နင္ကက်ေတာ့ ပဲေတာင့္ရွည္သီးေလ၊

ဟင္း...ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ မိန္းမရမယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး”

တစ္ဘက္မွ ဖုန္းက စပီကာ ဖြင့္ထားပံုရသည္။ ႐ိုးျမင့္လည္း ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလိုျဖစ္သြားသည္။

“ကိုကို”

“ေဟ...”

“ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္လိုက္ရမလား”

“ေအး...ေတာင္းပန္လိုက္ ဟား ဟား”

မရီတာ၏အသံ ဝင္လာျပန္သည္။

“နင့္ဘာသာ ေတာင္းပဲပန္ပန္ စေကာပဲပန္ပန္ ငါကေတာ့ မေက်ဘူးေဟ့၊ တိုင္ေျပာရမွာပဲ”

ကိုကိုကလည္း ခပ္ရႊတ္ရႊတ္ ဝင္ေျပာသည္။

“ေအး...ဟုတ္တယ္၊ မင္းဘာသာ ေတာင္းပဲပန္ပန္၊ စေကာပဲပန္ပန္၊ ဖ်ာလိပ္ကိုေတာ့ မပန္နဲ႔၊ မရဘူး”

“ဟား...ဟား...ေတာ္ပါ၊ ကိုကို႔ ဖ်ာလိပ္ကို ကိုကိုပဲပန္ပါ”

မရီတာ၏ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္အသံကို မသဲမကြဲ ၾကားေနရေသး၏။ ကိုကို႔ရယ္သံေအာက္မွာ ေပ်ာက္ေနသည္။

“ကိုကို”

“ေဟ”

“ကြ်န္ေတာ္ ေမးစရာရွိလို႔”

“ဘာလဲကြ”

“လူတစ္ေယာက္ဘာလုပ္တယ္၊ ဘာေျပာတယ္ဆိုတာကို အျမဲတမ္းလိုက္သိေနႏိုင္တဲ့ ပညာရပ္ရွိလား”

“ေဟ...”

ကိုကို အံ့ဩသြားပံု ရသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ ေမးတာလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္ေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါ ကိုကိုရာ...”

“အဲဒီေလာက္အထိေတာ့ မလြယ္ပါဘူးကြာ၊ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး”

“ေသခ်ာလား”

“ေသခ်ာပါတယ္”

ကိုကိုက ျမန္မာစာ ကထိကျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ စိတၲသိပၸံ ပညာရပ္ဟု ေျပာရမည့္ Psychic Science ကိုလည္း ဝါသနာအရ ေလ့လာသည္။ စိတ္နယ္လြန္ပညာရပ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ကြ်မ္းက်င္မႈ အေတာ္ရွိသည္။ ယခု သူကလည္း ျငင္းသည္။

“ေဗဒင္အရေရာ...”

“လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီလို ေဟာႏိုင္တဲ့ဆရာေတြ႔ရင္ မင္းငါ့ဆီေခၚခဲ့၊ ငါအိမ္ဦးခန္းမွာ တင္ျပီးကိုးကြယ္ထားမယ္”

“ဘာလဲ၊ ဖ်ာလိပ္နတ္လို ကိုးကြယ္ထားမွာလား”

မရီတာကို ကလိခ်င္၍ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။

“သူ႔ေလာက္ေတာ့ ဘယ္ဦးစားေပးပါ့မလဲကြယ္၊ ဟား...ဟား”

မရီတာ၏အသံကို မပီမသ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ႐ိုးျမင့္ကိုယ္တိုင္က ေအာ္ရယ္ေနမိသျဖင့္

ဘာေျပာလိုက္မွန္းမသိ။ စမယ့္သာ စေနရသည္။ သနားလည္း သနားပါသည္။ ကိုကို႔ဇနီး မရီတာက အလြန္သေဘာေကာင္းသူျဖစ္၏။ ႐ိုးျမင့္ကိုလည္း အလြန္ခ်စ္ရွာသည္။ သူကလည္း တကၠသိုလ္မွာ လက္ေထာက္ကထိက တာဝန္ကို ယူထားသူ ျဖစ္သည္။

“ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ေရာ...”

“ေနဦး ေခၚေပးမယ္”

ညီအစ္ကိုခ်င္း စကားျဖတ္ျပီး ေဖေဖႏွင့္ ေမေမကို သြားေခၚေပးလိုက္သည္။ သူတို႔ေတြ အေတာ္ၾကာေအာင္ စကားေျပာေနၾက၏။ ႐ိုးျမင့္ကေတာ့ ျခံထဲဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။

ကိုကို႔ကို သူယံုပါသည္။ ကိုကိုက ဘာကိုေလ့လာ ေလ့လာ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ ေလ့လာတတ္သည္။ စကားကိုလည္း လြယ္လင့္တကူမေျပာတတ္။ ယခု ဤသို႔ေျပာသည္ဆိုလွ်င္ ေသခ်ာျပီ၊ ေဗဒင္သေဘာ၊ စိတ္နယ္လြန္သေဘာေတြအရေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။

အေတာ္ၾကာေတာ့ ေမေမျခံထဲသို႔ဆင္းလာသည္။ ႐ိုးျမင့္ကဆီးေျပာလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ ေမေမ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရင္ ေျချငိမ္သြားမွာပဲ။ ေမေမလည္း အိမ္ေထာင္မျပဳခင္က အေတာ္ ေျခ႐ႈပ္ခဲ့သလားဟင္”

“ေအာင္မာ ...ကို႐ိုး ဒါက ဘာစကားလဲ”

သူမ ေျပာမည့္စကားကို ႐ိုးျမင့္က ဆီးေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ငါက အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ကလည္း တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲေဟ့”

“ေအာင္မာ...သူ႔က်ေတာ့ သိတတ္လိုက္တာ”

“ေတာ္စမ္း...ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔၊ နင့္ဖုန္းလာလို႔ လာေခၚတာ”

“ထက္ထက္မိုးဦးဆီကလား”

“စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႔၊ ျမန္ျမန္သြား၊ ဟိုက ဖုန္းေစာင့္ရတာ ၾကာေနေလာက္ျပီ”

ကမန္းကတန္း အိမ္ထဲဝင္လာျပီး ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

“ဟဲလို”

“႐ိုးျမင့္လား”

“ေအး...”

အဖိုသံျဖစ္၏။ မာေခါက္ေခါက္လည္း ႏိုင္ေသးသည္။

“ငါပါ....ေနထြန္း”

“ဪသာ္...ေအး ေျပာ”

“ငါ မင္းရဲ႔ကိစၥကို အေသအခ်ာစဥ္းစားၾကည့္တယ္”

“အင္း...”

“မင္းကို ဖုန္းဆက္ဆက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးဟာ နီေထြးပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ငါထင္တယ္”

“ဘာေၾကာင့္လဲ”

“မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ...၊ သူ႔အေဖေျပာတဲ့စကားမွာတင္ အေျဖေတြပါေနတယ္။ တစ္ေန႔လံုးလည္း အိမ္မွာ မရွိဘူးတဲ့၊ မင္းကို လိုက္ေခ်ာင္းေနတာ ေနမွာေပါ့၊ ညက်ရင္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ျပီတဲ့၊ မင္းဆီကို ဆက္တာ ေနမွာေပါ့”

“အာ...မင္းဟာကလည္းကြာ”

“ေနာက္ျပီး သူ႔အေဖက ေဗဒင္ဆရာကြ၊ လူမသိတဲ့ နည္းေတြရွိေကာင္းရွိမယ္၊ မင္းအေၾကာင္းကို နီေထြးက အဲဒီလို ေျပာေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ရွိေကာင္းရွိမယ္”

“မင္းဟာက ဒါပဲလား”

“ဒီထက္မကတာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ကြ”

“ဘာေတြလဲ၊ ေျပာဦးေလကြာ”

“အဓိကအခ်က္ကေတာ့ မင္းကို နီေထြးက ခ်စ္ေနလို႔ေနမွာပဲ”

“အထင္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပာမေနပါနဲ႔၊ သူငါ့ကိုခ်စ္တယ္ပဲထားပါဦး၊ ဒါေတြကို သူဘယ္လိုသိသလဲ၊

ေဗဒင္တတ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒါေလာက္ သိႏိုင္ဖို႔မလြယ္ဘူး”

“သူ႔အေဖကိုလည္း မင္းေလွ်ာ့မတြက္နဲ႕ေလကြာ၊ ေဗဒင္ဆရာက စံုေထာက္ဉာဏ္အျပည့္ရွိေနရင္ အကုန္လံုးကို တြက္ခ်က္ေထာက္ဆျပီး ေျပာလို႔ရတယ္”

“အဲ...”

သူေျပာတာ ဟုတ္သလိုလိုရွိသည္။ ႐ိုးျမင့္ေတြေဝသြားရသည္။

“မင္းေျပာခ်င္တာက သူ႔အေဖ အကူအညီနဲ႔ နီေထြးကငါ့ကို အဲဒီလို လုပ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့”

“ေအး...ဒါပဲေပါ့”

“အင္းေလ...စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားစရာပါပဲ”

“စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ အဲဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္မွာပဲ”

“ဒါနဲ႔ မင္းညီမ ျဖဴျဖဴထြန္းေရာ ေနေကာင္းလား”

“ဘာ....အဲဒါက မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ”

“ဪသာ္...သူ ပုတီး အဓိ႒ာန္ဝင္တာ ျပီးသြားျပီလားလို႔ပါ”

“မသိဘူး”

ေနထြန္း ဖုန္းခ်သြားသည္။ ႐ိုးျမင့္ ရယ္ျပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနထြန္းက သူ႔ညီမကို အေတာ္ခ်စ္ပံုရသည္။ အထိမခံႏိုင္ေခ်။

“ကလင္...ကလင္...ကလင္”

“ဟာ...”

ဖုန္းခြက္ ခ်ခ်ျပီးခ်င္းမွာပင္ ဖုန္းက ထပ္ျမည္လာသည္။ ေနထြန္ျပန္ဆက္သည္ဟု ထင္ျပီး ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။

“႐ိုးျမင့္လား...”

“ေအး...”

“ငါပါ...မင္းသန္႔”

မင္းသန္႔ ျဖစ္ေနသည္။

“ဪ...ေအး ေျပာေလ”

“ငါ မင္းကိစၥကို စဥ္းစားၾကည့္တယ္”

တစ္ေယာက္က လာျပန္ျပီ။

“ေျပာပါဦး”

“မင္းဆီ ဖုန္းဆက္ဆက္ေနတဲ့ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကေလ...”

“ေအး...”

“မမိုးမြန္ပဲ ျဖစ္မယ္”

“ေဟ...”

႐ိုးျမင့္ မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”

“တို႔ သူ႔အိမ္ကို သြားၾကတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအးေလ...အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“သူက တို႔ကို အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနဟန္ရွိတယ္ကြ၊ သူ႔အစ္မကိုလည္း သူက တစ္ခုခုကို ၾကိတ္ျပီး မွာေနပံုပဲ”

“ေဟ...”

႐ိုးျမင့္မွာ အံ့ဩရျပန္ပါသည္။

“ေနာက္ျပီး တစ္ခုရွိေသးတယ္”

“ဘာလဲ”

“သူက တို႔ကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္၊ မင္းသတိမထားမိလို႔”

“ဘာမ်ားလဲ”

“မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ႔ ကိုယ္ပြားေတြကိစၥေလ”

“ဪ...အဲဒါကို ငါလည္း ၾကားသားပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ဒီလိုကြ၊ ဟိုေကာင္မေလးက မင္းကိစၥေတြကို အကုန္သိေနတယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းရဲ႔ကိုယ္ပြား တစ္ေယာက္လိုကို မင္းအေၾကာင္းေတြသိေနတာ။ အဲဒီစကားက တို႔ကို သူ သဲလြန္စေပးတာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူက မင္းဆီ ဖုန္းဆက္ဆက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးျဖစ္ႏိုင္တယ္”

“သူဖုန္းပ်က္ေနတယ္ေလကြာ”

“လမ္းထိပ္က စတိုးဆိုင္မွာ ထြက္ဆက္လည္း ျဖစ္ေနတာပဲကြာ”

“ေနာက္ျပီး သူ႕ေနပါဦး ဆိုတဲ့ စကားကိစၥ”

“တမင္ ေဖ်ာက္ေျပာမွာေပါ့ကြာ၊ အသံေရာ ဟန္ေရာ၊ ေလယူေလသိမ္းေရာ အကုန္လံုးကို ျပင္ေျပာမွာေပါ့”

“ထားပါေတာ့၊ သူက ငါ့အေၾကာင္းေတြကို ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ”

“ဒါေတာ့ ငါလည္းဘယ္သိပါ့မလဲကြ”

“ခြီးထဲမွပဲ”

ဒီေကာင္ကလည္း ဟုတ္မလိုလိုႏွင့္ အဖ်ား႐ွဴးသြားသည္။

“မင္းက လူနဲ႔ နည္းလမ္းကို ေရာမပစ္နဲ႔ဦးေလကြာ၊ လူကိုစဥ္းစားေရြးခ်ယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အခုဟာက တရားခံကို ဖမ္းမွာ။ သူဘယ္လိုက်ဴးလြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ သူ႔ကို ေမးျပီးစစ္ရမွာေပါ့”

“ထားပါေတာ့...ထားပါေတာ့”

“မထားနဲ႔ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကို ဖုန္းဆက္ဆက္ေနတာ မိုးမိုးမြန္ပဲ၊ ေသခ်ာတယ္”

                မင္းသန္႔ ဖုန္းခ်သြားျပီးေနာက္ ႐ိုးျမင့္ ဒြိဟျဖစ္ေနရသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ စကားကို သိပ္ေတာ့ မယံုၾကည္မိပါ။ သို႔ေသာ္ ထည့္ေတာ့ စဥ္းစားေနရသည္။ တစ္ေန႔ခင္းလံုးမွာ စာအုပ္ေတြ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ဖတ္ရင္း စိတ္က ထိုကိစၥထဲကိုပင္ ေရာက္ေနသည္။

“သား ဒီေန႔ ဘယ္မွ မသြားဘူးလား”

“မသြားဘူး ေဖေဖ”

“မသြားရင္လည္း မိန္းမယူေတာ့ေလကြာ” ဟု ေဖေဖက မေျပာပါ။ သူ႔ဘာသာ ေဆးတံခဲျပီး စာဖတ္ခန္းထဲဝင္သြားသည္။ ႐ိုးျမင့္လည္း စာအုပ္ေတြကို လွန္ေလွာရင္း ဧည့္ခန္းမွာ စိတ္ေတြ ေထြျပားေနမိသည္။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ဘာဖုန္းမွ မလာ။ ဖုန္းသံတိတ္ေနသည္။ ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးမွ ဖုန္းသံ ျပန္ျမည္လာ၏။

“ကလင္....ကလင္...ကလင္”

ဖုန္းခြက္ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့...

“ဂိုးဂြင့္လား”

“ေအး...”

“ငါပါ...တိုးမိုးဝင္းပါ”

“ဪ...ဂိုးဂိုးဂြင္းကိုး...ေျပာ”

“ေအာင္မာ...ဘာကြ”

သူမ်ားတကာကိုက်ေတာ့ ဂိုးဂြင့္တဲ့၊ သူ႔ကို ဂိုးဂိုးဂြင့္ဟု ျပန္ေခၚေတာ့ ‘ဘာကြ’ တဲ့။ တရားက်ဖို႔ပင္ ေကာင္းေသးေတာ့သည္။

“ေျပာ...ေျပာ... ေဟ့ေကာင္ ဘာလဲ”

“ငါ စဥ္းစားတယ္ကြ၊ မင္းကို ဖုန္းဆက္ဆက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ႏွင္းမာလာပဲျဖစ္မယ္”

“ဟင္...”

တစ္ေယာက္က တစ္မ်ိဳးလုပ္လာျပန္ျပီ။ ႐ိုးျမင့္အဖို႔ ေခါင္းကို ေမြ႕ရာႏွင့္သာ ေျပးေျပး ေဆာင့္လိုက္ခ်င္ ေတာ့သည္။ ေမြ႕ရာကလည္း ေရျမႇဳပ္ေမြ႕ရာျဖစ္လွ်င္ ပိုအဆင္ေျပလိမ့္မည္။

“ေဟ့ေကာင္...႐ိုးျမင့္၊ ငါေျပာတာၾကားလား”

“ၾကားပါတယ္၊ မင္းက ဘယ္လိုျမင္မိလို႔ ဒီလို သံုးသပ္တာလဲ”

“မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ”

“ေအး...ေျပာ”

“မင္းဆီ ဖုန္းဆက္ေနတဲ့ ပေဟဠိကေလးဟာ မင္းလုပ္သမွ်ကို အကုန္သိေနတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအးေလ...”

“ႏွင္းမာလာက မင္းလာမွာကို ၾကိဳသိေနတယ္ကြ”

“ဟင္...ရင္လ်ားၾကီးနဲ႔ဟာကို”

“ေအးေလ...အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို မေျဖရွင္းခ်င္လို႔ မင္းနဲ႔ စကားၾကာၾကာထိုင္ေျပာရင္ မင္းရိပ္မိသြားမွာစိုးလို႔ အဲဒီလိုၾကီး လုပ္လိုက္တာျဖစ္တယ္”

“ေဟာဗ်ာ...”

“မေဟာဗ်ာနဲ႔ သူ႔အေဖၾကီးကို ႐ံုးမသြားဘဲ ဧည့္ခန္းမွာ ထမင္းေတြ အေတာမသတ္ ထိုင္စားေအာင္လည္း

သူပဲလုပ္ထားတာျဖစ္မယ္၊ ဒါမွ တို႔ ျမန္ျမန္ျပန္မွာကိုး”

“ေရာ္...”

“ေရာ္...မေနနဲ႔၊ အဲဒါ အမွန္ပဲ ျဖစ္မယ္”

“ေအး...စဥ္းစားစရာေပါ့ကြာ”

အမွန္ေတာ့ စဥ္းစားခ်င္စိတ္ပင္ မရွိေတာ့ပါ။ အကုန္လံုးက မုန္႔ျပားကို ပလတ္စတစ္ကပ္ေနၾကသည္။

တိုးမိုးဝင္း ဖုန္းခ်သြားျပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းကုလားထိုင္မွာ ႐ိုးျမင့္ ေျခႏွင့္ လက္တင္မကဘဲ

တစ္ကိုယ္လံုးပါ ပစ္ျပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ စိတ္ေမာရပါလား ပေဟဠိမေလးရယ္...။

အေမလုပ္သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သားမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သည္။ တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းဟူေသာ အဆင့္ကို လြန္၏။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေစ့ႏွစ္ေစာင္းေလာက္ေတာ့ ရွိမည္။

 “သားမွားျပီ မွားျပီ အေမရဲ႔” ဟုလည္းမေျပာလို။ “သားမွန္ျပီ မွန္ျပီ အေမရဲ႔” ဟုလည္း ေျပာ၍မရ။

 ဘယ္သူမွ မစစ္ေသာ စာေမးပြဲမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ က်ေနမိေတာ့သည္။

“ကလင္...ကလင္”

ဖုန္းသံျမည္လာျပန္သည္။

“႐ိုးျမင့္၊ မင္းဖုန္းပဲ ျဖစ္မွာပဲ”

“ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့”

အေမ့ကိုအားနာ၍ ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမေလးသံုးေယာက္ဆီကို လည္း မပစ္မွားမိပါဘဲ စိတ္က ေရာက္သြားသည္။ တီဗြီေၾကာ္ျငာထဲမွ မင္းသားကေတာ့ “အေကာင္းစားေတြ၊ အေကာင္းဆံုးေပါ့” ဟုေျပာသည္။

“ဟဲလို”

“႐ိုးျမင့္လား”

မိန္းကေလးသံျဖစ္သည္။ ႐ိုးျမင့္ အမ္းသြား၏။ ျပီးမွ...

“အင္း...ဟုတ္တယ္”

“ငါပါ...နီေထြး”

“ဪသာ္...ေအး...ဟိုေန႔ကေတာင္ နင့္အိမ္ကို ငါေရာက္ေသးတယ္”

“ေအး...အိမ္က ေျပာတယ္၊ ကိစၥရွိလို႔လား”

“မရွိပါဘူး၊ ႀကံဳလို႔ ဝင္လည္တာ”

“နင္တို႔ကလည္း ဖုန္းေလးေတာင္ ႀကိဳမဆက္ဘူး”

“နင့္ကို အိမ္မွာရွိမယ္လို႔ပဲ ထင္တာေပါ့ဟ”

“ေခတ္မိန္းကေလးဟဲ့၊ အိမ္ထဲမွာ ေအာင္းမေနဘူး”

“အိမ္ထဲမွာ ေအာင္းမေနေတာ့ ဘယ္မွာ ေအာင္းေနလဲဟင္”

“ေကာင္စုတ္ေနာ္၊ ငါက အေကာင္းေျပာေနတာ”

ထိုသို႔ျဖင့္...နီေထြးက သူ႔ကို ေထြလီကာလီေတြ ေျပာေနတာ နာရီဝက္ခန္႔ၾကာသည္။ နီေထြး ဖုန္းႏွင့္

အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ဆိုတာ ဒါပဲျဖစ္မည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ ကုန္ေဈးႏႈန္းအေၾကာင္း၊

မင္းသားမင္းသမီးေတြအေၾကာင္း စံုေနေတာ့သည္။

သူဖုန္းခ်မွပဲ ကိုယ္လည္း သက္ျပင္းခ်ရေတာ့၏။ ထိုင္ရာမွ ထမည္ျပင္တုန္း...

“ကလင္...ကလင္...ကလင္....”

“ဟာ...”

႐ိုးျမင့္ တကယ္ကို စိတ္ညစ္သြားသည္။ ညစ္ေနတာကေတာ့ၾကာပါျပီ။ မကိုင္လွ်င္လည္း ဆက္ျမည္ေနဦးမည္။ ဖုန္းျဖစ္၍ ေကာက္ကိုင္ရသည္။ ဖုန္းသံ ဆက္မျမည္ေအာင္ ကိုယ့္အသံႏွင့္ ဆက္ျမည္ရဦးေပမည္။

“ဟဲလို”

“႐ွဴး..”

႐ိုးျမင့္၏ ရင္ထဲမွာ ေအးခနဲျဖစ္သြားသည္။ တစ္ဘက္မွ ေကာင္မေလးက သူ႔အသံကို တန္းမွတ္မိပံုေပၚသည္။

“တို႔ဖုန္းေခၚေနတာၾကာျပီ၊ ႐ိုးျမင့္ ဘယ္သူနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနတာလဲ”

“သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ပါ”

“ဒီေန႔ ႐ိုးျမင့္ ဘယ္မွ မသြားဘူးေနာ္”

“ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ”

“သိပါတယ္၊ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ႐ိုးျမင့္စိတ္ေတြ ေထြေနတာကိုေရာ၊ ဘယ္ကိုမွ မထြက္ဘဲ အိမ္မွာ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာကိုေရာ အကုန္သိတယ္”

“ဟင္...”

႐ိုးျမင့္ ဘာဆက္ေျပာရမည္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ ခဏၾကာမွ...

“တယ္သိပါလား...တျခားေရာ ဘာေတြသိေသးလဲ”

“သိတာေပါ့၊ အမ်ားၾကီးသိတာေပါ့”

“ေျပာပါဦး”

“ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာမယ္ေလ၊ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ၊ ဘိုင့္ဘိုင္”

“ေန...ေနပါဦး”

အေမာတေကာ တားရသည္။ သူမက...

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“တစ္ခုေတာ့ ေျပာသြားပါဦး”

“ဘာလဲ”

“ခင္ဗ်ားနာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ”

“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”

“သိခ်င္လို႔ေပါ့ဗ်၊ သိထားသင့္တာေပါ့”

“ခစ္...ခစ္၊ ႐ိုးျမင့္လို ႐ိုး႐ိုးညႇစ္ ျမင့္ျမင့္ပါ ဆိုတဲ့နာမည္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္သာက အရမ္းျမင့္သြားလိမ့္မယ္”

“ဘာ...”

႐ိုးျမင့္ ေဒါကန္သြားခ်ိန္မွာပဲ တစ္ဘက္က ဖုန္းခ်သြားသည္။ ႐ိုးျမင့္ တန္းလန္းၾကီး က်န္ခဲ့သည္

 * * *

အခန္း (၅)

“အဲဒါဆိုရင္ နီေထြးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့”

“ေအး...”

“ေသခ်ာတယ္ေနာ္”

“ေသခ်ာပါတယ္ မင္းသန္႔ရာ...၊ သူ ဆက္ျပီးျပီးခ်င္းမွာ ဟိုေကာင္မေလးဆီက ဖုန္းလာတာပဲဟာ...၊ အသံခ်င္းမတူတာ၊ ဖုန္းေျပာတဲ့လူခ်င္း မတူတာ အရမ္းသိသာတယ္”

“ေအး...အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကို လံုးလံုးပယ္လို႔ရျပီေပါ့၊ တစ္ခုရွင္းသြားတာေပါ့”

“အင္း”

“မင္း ဘာဆက္လုပ္ဦးမလဲ”

“ဒီေန႔ ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္မလို႔”

“႐ုပ္ရွင္... ဘာကားလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း သြားၾကည့္မလို႔လား”

“ဘာကားျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ ေတြ႔ရာ႐ံုမွာ ဝင္ၾကည့္တာေပါ့ကြာ၊ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့၊ နဝေဒး႐ံုဘက္ကို သြားျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားတယ္”

“အင္း...ေကာင္းတယ္၊ သိပ္ျပီး ေခါင္း႐ႈပ္မခံနဲ႔ကြာ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးသာေန”

“ေအးပါ၊ ကဲ...ေဟ့ေကာင္ ဒါပဲ၊ ငါဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္”

“ေအး...ေအး”

              

နီေထြးကို အျမင္မမွားၾကရန္ ဖုန္းဆက္၍လွမ္းေျပာထားရျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းသန္႔ကို ေျပာထားလိုက္လွ်င္ ျပီးပါသည္။ ေနထြန္းႏွင့္ တိုးမိုးဝင္းလည္း သိသြားလိမ့္မည္။ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲျပီး ျမိဳ႕ထဲသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ နဝေဒး႐ံုဘက္သို႔လည္း မသြားပါ။ ႐ုပ္ရွင္လည္း မၾကည့္ပါ။ မင္းသန္႔ကို သက္သက္ သတင္းမွား ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍သာ ပေဟဠိမေလးက သူတို႔သံုးေယာက္ႏွင့္ေပါင္းျပီး ကိုယ့္ကို ပညာျပေနတာဆိုလွ်င္ တလြဲေတြကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေျပာေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔သာ ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ဟားတိုက္ျပီး ရယ္ပစ္လိုက္မည္။ ၿမိဳ႔ထဲသို႔ taxi  ငွားသြားလိုက္သည္။ ကိုယ့္ကားႏွင့္ဆိုလွ်င္ နံပါတ္ကိုၾကည့္ျပီး သိသူကသိေနလိမ့္မည္။ taxi ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္သြားရင္း ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္လာသည့္ ကားရွိမရွိကိုလည္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ရေသးသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စံုေထာက္လိုလို၊ ဝရမ္းေျပးလိုလိုခံစားေနရသည္။ ဘဝက အေတာ္ဆိုးေနေလ၏။

                   ဆူးေလအနီးအဝိုက္မွာပဲ ဆင္းလိုက္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ေနလိုက္သည္။ တစ္ေနရာမ်ာ လူေတြအံုေနသည္။ ေဆးသည္လား၊ မ်က္လွည့္ဝိုင္းလား မေျပာတတ္။ ထိုလူအုပ္နံေဘးမွ ျဖတ္အသြား မသိမသာ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ စိတ္ဝင္စားသြားမိျပီး သူပါ လူအုပ္ၾကားမွ ဝင္ေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ပစၥည္းအတိုအစေလးမ်ားကို ျဖန္႔ခင္းျပီး ေရာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ားမ်ားစားစားလည္း မရွိလွပါ။ သို႔ေသာ္ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘး က်ဴရီယိုဆိုင္ကေလးဟု ေျပာႏိုင္သည္။

“ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းကေလးေတြပါခင္ဗ်ာ၊ ဝါသနာပါလို႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စုေဆာင္းထားတာေလးေတြကို ဝမ္းေရးအရ ခ်ေရာင္းရတာပါ။ က်ဴရီယိုဆိုင္ၾကိးေတြေပၚေရာက္သြားရင္ ဒီပစၥည္းေတြက ဒီေဈးနဲ႔ မရပါဘူး။ အခု အမ်ားၾကီးသက္သာပါတယ္။ အမ်ားၾကီး ေဈးေလွ်ာ့ထားပါတယ္”

အိုးကေလး ခြက္ကေလးေတြလည္း ပါသည္။ ကႏုတ္ပန္းထိုးထားသည့္ စာကေလးေတြလည္း ပါသည္။

သတင္းစာအေဟာင္းၾကီးေတြ၊ ျပီး...ဓာတ္ျပား အေဟာင္းၾကီးေတြ။

“ဟာ...”

တံဆိပ္ေခါင္း အေဟာင္းမ်ားကိုလည္းေတြ႔ရသည္။ ထိုအထဲမွာ ႐ိုးျမင့္ စိတ္ဝင္စားသြားသည့္

တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခုပါလာသည္။ ေရွ႔သို႔တိုးဝင္သည့္ ထိုတံဆိပ္ေခါင္းဆီ လက္အကမ္း...

“အာ...”

လက္ခ်င္းဆံုသြားသည္။ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ သြယ္ေပ်ာင္းလွပေသာ လက္ကေလးျဖစ္၏။ တံဆိပ္ေခါင္းေရွ႔မွာ လက္ခ်င္းတိုက္မိျပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး လက္ျပန္႐ုပ္လိုက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္မိၾကသည္။

“အိုး...”

ေကာင္မေလးက “အားလံုးထပ္မံ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း”  အေတာ္လွေလသည္။

႐ိုးျမင့္က ျပံဳးျပလိုက္ျပီး...

“ဒီတံဆိပ္ေခါင္း ကြ်န္ေတာ္ဝယ္ခ်င္လို႔ပါ”

ၾကည့္ရံုသက္သက္မဟုတ္ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္ခ်င္းျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးကလည္း ႐ႈတည္တည္ႏွင့္...

“ကြ်န္မလည္း ဝယ္မလို႔ပဲ”

ျပီး...သူမက ေဈးသည္ၾကီးဘက္ လွည့္ကာ...

“ဦးေလး အဲဒီတံဆိပ္ေခါင္းက ဘယ္လိုေရာင္းသလဲ”

ေဈးသည္ၾကီးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အကဲခတ္ရင္း...

“ၾကည့္ဦးေလ သမီး၊ တျခားတံဆိပ္ေခါင္းေတြလည္း ရွိေသးတယ္၊ ဒီတံဆိပ္ေခါင္းကေတာ့ ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္ျပီ၊ တျခားတံဆိပ္ေခါင္းေတြက ဒီမွာ ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ကဟာေကာ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ကဟာေကာ...”

႐ိုးျမင့္က ဝင္ျပီး ေလေျပထိုးလိုက္သည္။

“ဟုတ္သားပဲ၊ ခင္ဗ်ားက တျခားတံဆိပ္ေခါင္းေတြကို ဝယ္သြားေလ၊ ၾကိဳက္သေလာက္ယူေပါ့၊ ဒီတံဆိပ္ေခါင္းေလးကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ယူမယ္ေနာ္”

သူမက ေခါင္းခါေလသည္။

“အာ...ကြ်န္မ တျခားတံဆိပ္ေခါင္းေတြ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ဒီတံဆိပ္ေခါင္းကိုပဲ လိုခ်င္တာ။ ကဲ...ဦးေလးၾကီး ေျပာ၊ ဘယ္လိုေရာင္းသလဲ”

“ဘယ္လိုေရာင္းသလဲ ဆိုေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ထိုင္ေရာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဟြန္း..”

ထိုစကားကို ေဈးသည္ ဦးေလးၾကီးက ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ ႐ိုးျမင့္က ဝင္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ဆက္တည္း...

“ကဲ...ဦးေလးၾကီး၊ အဲဒီတံဆိပ္ေခါင္းကို ကြ်န္ေတာ္ဝယ္မယ္၊ ဘယ္ေဈးနဲ႔ေရာင္းမွာလဲေျပာ”

ေကာင္မေလးက ႐ိုးျမင့္ကို မ်က္လံုးျပဴးကေလးႏွင့္ၾကည့္ကာ

“ကြ်န္မ ဝယ္မွာလို႔ ေျပာျပီးသား”

“ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျပာျပီးသားပဲ”

ဦးေလးၾကီးလည္း ဘယ္သူ႔ကို ဦးစားေပးရမလဲ မသိျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္မေလးက သူႏွင့္အနီးဆံုးမွာ ရွိေနသည္။ 

                 သို႔ေသာ္ ထိုတံဆိပ္ေခါင္းကို ဝယ္ရန္အားထုတ္သည့္ေနရာမွာ ႐ိုးျမင့္က ေစာတာကို သူေတြ႔ထားသည္။ ႐ိုးျမင့္က ေရွ႕မွလူေတြကို တိုးေဝွ႕ျပီး ထိုတံဆိပ္ေခါင္းဆီကို လက္လွမ္းရသည္ကိုး။

နံေဘးမွ လူမ်ားကလည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အားျပိဳင္မႈကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္ နည္းနည္း ရွက္လာမိသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘက္ျပိဳင္သလို ျဖစ္ေနသည္ကို ေယာက်ာ္းၾကီး တစ္ဦးအေနႏွင့္ သိပ္မသင့္ေတာ္လွသလိုပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးကို အခ်ိဳသပ္ရသည္။

“ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝယ္ခြင့္ျပဳပါဗ်ာ၊ ဒီတံဆိပ္ေခါင္းကို ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းရွိလို႔ ဝယ္တာပါ”

“အို.. ကြ်န္မကလည္း အေၾကာင္းရွိလို႔ ဝယ္တာေပါ့ရွင္”

“ျပႆနာပဲ”

႐ိုးျမင့္နားသယ္စပ္မွ ဆံပင္ကို ကုတ္ေနလိုက္မိသည္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ခပ္တင္းတင္းပဲျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေဈးသည္ဦးေလးၾကီးကလည္း တေမွာင့္...။

“ကဲ...ကဲ...သားတို႔ သမီးတို႔ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ကြယ္၊ ဦးေလးၾကီးကလည္း ေရာင္းရရင္ ခုမွ ေဈးဦးေပါက္မွာ၊ ညႇိၾကပါကြယ္”

“ဘယ္လိုညႇိရမွာလဲ”

ေကာင္မေလးက ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေလးၾကီး အူတူတူၾကီး ျဖစ္သြားကာ...

“ႏွစ္ေယာက္ညႇိၾကေလကြယ္”

“အင္းပါ... ဘယ္လိုညႇိရမွာလဲလို႔”

“အဲ...အဲဒါေတာ့ မသိဘူး၊ ညႇိေပါ့”

“မသိဘဲနဲ႔မ်ား”

ေကာင္မေလးက စူေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ေျပာ၏။ အေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းေလသည္။ ႐ိုးျမင့္လည္း ရယ္ခ်င္လာသည္။

“ကဲ...ေကာင္းျပီ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ညႇိၾကမယ္”

“ညႇိစရာက တစ္ခုပဲရွိတယ္၊ ကြ်န္မပဲ ဝယ္သြားမယ္”

“ဟာ ... အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလဗ်ာ”

“လုပ္မွာပဲ”

“ဟာ...”

ေကာင္မေလးက ႐ိုးျမင့္ကို အေရးမလုပ္ဘဲ...

“ကဲ...ေျပာ ဦးေလးၾကီး ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”

ဦးေလးၾကီးကလည္း တေျဖးေျဖး လူလည္က်လာသည္။

“သမီးက ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္ မွန္းလဲ”

“ဦးေလးက ေရာင္းသူပဲ၊ ေဈးေျပာေလ...”

“ဪသာ္...သမီးရယ္၊ ရွားပါးတံဆိပ္ေခါင္း၊ ေရွးတံဆိပ္ေခါင္းဆိုတာေတြက ေဈးၾကီးတယ္ေလ။ သမီးလည္း တံဆိပ္ေခါင္းစုတဲ့သူပဲ၊ သိမွာေပါ့”

“ကြ်န္မက တံဆိပ္ေခါင္း စုတဲ႔သူမဟုတ္ဘူး။ တံဆိပ္ေခါင္းေတြ တံဆိပ္အျမီးေတြကို သိပ္စိတ္ဝင္မစားဘူး၊

အေၾကာင္းရွိလို႔ဝယ္တာ၊ ကဲ... ေျပာမွာ ေျပာပါ၊ ဘယ္ေလာက္လဲ...”

ဦးေလးၾကီးက ႐ိုးျမင့္ကို လွမ္းျပံဳးျပျပီး...

“သားကေရာ ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္ မွန္းလဲ”

“ဘာလဲ၊ ဦးေလးၾကီးက ေလလံေခၚမလို႔လား”

“အဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္”

“ကြ်န္ေတာ္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ၁၀ဝ၀ိ/- ေပးမယ္”

“အာ...”

ဦးေလးၾကီးက ေခါင္းခါသည္။

“ဘာလဲ မရဘူးလား”

“ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးသားရယ္”

တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေကာင္မေလးဘက္လွည့္ျပီး...

“သမီးပဲ ေျပာပါေတာ့ကြယ္”

ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္စဥ္းစားျပီး...

“ကြ်န္မ သံုးေထာင္ေပးမယ္၊ ဒါပဲ”

႐ိုးျမင့္က...

“အဲဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္က သံုးေထာင့္ငါးရာ”

ေကာင္မေလးက ႐ိုးျမင့္ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ျပီး...

“ကြ်န္မ ေလးေထာင္”

“ကြ်န္ေတာ္က ေလးေထာင့္ငါးရာ”

“ငါးေထာင္”

“ငါးေထာင့္တစ္က်ပ္”

“ငါးေထာင့္ႏွစ္က်ပ္”

“ကဲဗ်ာ...၊ ကဲ ငါးေထာင့္ငါးရာ”

“ငါးေထာင့္ငါးရာတစ္က်ပ္”

ပြဲက ၾကမ္းမလိုျဖစ္ေနသည္။ ေဘးလူေတြကေတာ့ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းတိုးသလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ကိစၥရွိရာ ကိုယ္ဆက္မသြားၾကေတာ့ဘဲ အံုၾကည့္ေနၾကသည္။ ေဈးသည္ၾကီးက...

“ကဲ...ခုနစ္ေထာင္ရမွ ဦးေလးက ေရာင္းႏိုင္မယ္ကြယ္”

႐ိုးျမင့္က အင္တင္တင္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

“ဦးေလးၾကီးရယ္၊ ဒီတံဆိပ္ေခါင္းက ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မွာ ထုတ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ထူးျခားမႈလည္း သိပ္မရွိပါဘူး၊ ခုနစ္ေထာင္အထိတင္တာကေတာ့ မ်ားမေနဘူးလား၊ အရမ္းရွားပါးရင္ေတာ့ သိန္းခ်ီေပးရ ေပးရပါ။ ခုဟာကေတာ့ မ်ားပါတယ္”

ေကာင္မေလးကလည္း ေထာက္ခံသည္။

“အင္းေလ...ဦးေလးၾကီးကလည္း ဟုတ္သားပဲ”

ဦးေလးၾကီးက ဘာမွ ျပန္မေျပာ၊ ျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္ေနသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ႐ိုးျမင့္က...

“ေကာင္းျပီေလ၊ ဒီေဈးအထိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မေပးႏိုင္ဘူး”

ေကာင္မေလးကလည္း...

“ကဲ ကြ်န္မေတာ့ သြားျပီ ဦးေလးၾကီးရယ္”

ႏွစ္ေယာက္လွည့္ထြက္ၾကေတာ့ ဦးေလးၾကီး ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္သြားသည္။

“ေဟ့ေဟ့...ေနၾကပါဦးကြဲ႔”

“မေနေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး”

“ကြ်န္မကလည္း ဝင္စရာ ေနရာေတြ ရွိေသးတယ္”

“ဟို...ဟို ကဲပါ ငါးေထာင့္ငါးရာနဲ႔ပဲ ယူပါ”

ထို႔ေၾကာင့္ ႐ိုးျမင့္က တံဆိပ္ေခါင္းကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးကလည္း လွမ္းအယူႏွင့္ လက္ခ်င္းဆံုၾကျပန္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး လက္ကို ျပန္ရုပ္ျပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကျပန္သည္။ ေဘးမွ ၾကည့္ေနသူမ်ားထံမွ အသံထြက္လာသည္။

“က်ားဗိုလ္ ဆြဲၾက၊ က်ားဗိုလ္ဆြဲၾက”

အဲဒါမ်ိဳးေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လုပ္မေနေတာ့ပါ။ ႐ိုးျမင့္က ထိုင္ရာမွ ထျပီး ...

“ကဲ...ခင္ဗ်ားယူလိုက္ပါေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး”

သူမကလည္း ႐ိုးျမင့္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းပင္...

“ကဲ...ကြ်န္မသြားေတာ့မယ္၊ သိပ္လိုခ်င္ေနရင္လည္း ရွင္ပဲ ယူလိုက္ေတာ့”

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အံ့ဩသြားၾကရေသးသည္။

“ကဲ ...ခင္ဗ်ားပဲ ယူပါ”

“ေတာ္ပါ... ရွင္ပဲ ယူလိုက္ပါေတာ့”

“ကြ်န္ေတာ္ အေကာင္းေျပာေနတာ”

“ကြ်န္မကလည္း အတည္ေျပာေနတာ”

“ယူ...ယူ ကြ်န္ေတာ္သြားျပီ”

“ယူလိုက္ ယူလိုက္ ကြ်န္မလစ္ျပီ”

ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ျပိဳင္နက္တည္း လွည့္ထြက္ၾကေတာ့ ဦးေလးၾကီးက မတ္တတ္ထရပ္ကာ ငူငူၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ၾကီး မတ္တတ္ရပ္ေနသည္ဟုပင္ ေျပာ၍ရႏိုင္သည္။

မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ...

“ရတယ္ေလ...တစ္ေယာက္ယူသြားေလ”

“ဟင့္အင္း”

“ေတာ္ျပီ...မယူေတာ့ဘူး”

“ဟာ...”

ေဈးသည္ၾကီး ေနာက္မွ လွမ္းေခၚေနသံကို ႐ိုးျမင့္ၾကားေနရသည္။ ႐ိုးျမင့္တို႔က တစ္လွည့္စီ လွည့္ထြက္ ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၍ သူ႔ခမ်ာ တစ္ဘက္စီ လွည့္ေခၚေနရပံုေပၚသည္။

“ေဟ့...ကေလး၊ ေဟ့...ကေလးမ၊ လာေလ၊ ယူသြား... ယူသြား.... ေဟ့ ...ေဟ့”

အေတာ္ကေလးေလွ်ာက္ျပီးမွ ႐ိုးျမင့္ ေဈးသည္ၾကီးကို အားနာသလို ျဖစ္လာသည္။ သူမ်ား ေဈးဦးေပါက္ကို ဝင္ခ်ိဳးသလိုျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ ဝယ္လိုက္ပါမည္။

“ဟင္...”

ေဈးသည္ၾကီး ေရွ႕နားေရာက္မွ ဟိုေကာင္မေလးကလည္း သူ႔လိုပဲ ျပန္ေကြ႔လာျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္လိုက္၏။

“ဟယ္...”

သူမကလည္း သူ႔ကို ေတြ႔သြားျပီ။

“ေတာ္ျပီ...ေတာ္ျပီ၊ ရွင္ပဲ ယူလိုက္ေတာ့”

ျပန္လွည့္ထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ ႐ိုးျမင့္ကလည္း ေနာက္က်မေနပါ။ သူမလိုပင္...

“ယူဗ်ာ...ခင္ဗ်ားပဲ ယူလိုက္ပါ၊ စိတ္႐ႈပ္လာျပီ”

ေကာင္မေလးကလည္း သူ႔လမ္းသူျပန္ေကြ႕သည္။ ႐ိုးျမင့္ကလည္း သူ႔လမ္းကို သူ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့

ျပန္လွည့္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။

“ေဟ့...ေဟ့...ေဟ့ သူငယ္၊ ေဟ့ သူငယ္မ”

ဝမ္းနည္းပါတယ္ ဦးေလးၾကီးရယ္၊ အမွန္တကယ္ဝယ္မလို႔ပါ။ သက္သက္လာေနာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ။ အဲဒီေကာင္မေလးေၾကာင့္ပါ။ ျပီးေတာ့ ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းခ်င္တဲ့ ဦးေလးၾကီးရဲ႔ အျပစ္လည္းပါတယ္။ အခုမွေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ။ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္သြားေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ကုန္သြားသည္။ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ႏွင့္ တိုးလုျပီျဖစ္၍ ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။

taxi ကို လက္ျပျပီးအတား...

“ဟင္...”

taxi က သူ႔ဆီ ရပ္သလိုလို၊ သူ႔ေနာက္မွ လွမ္းတားသူထံ ရပ္သလိုလိုႏွင့္ ၾကားထဲမွာ ရပ္သည္။ သူ႔ေနာက္မွ လွမ္းတားသူက တံဆိပ္ေခါင္းကေလးျဖစ္သည္။

“ခင္ဗ်ားက လာ႐ႈပ္ျပန္ျပီဗ်ာ”

“ေအာင္မာ...ဒီစကားကို ကြ်န္မက ေျပာရမွာ”

“ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အဆင္မေျပတာ”

“ရွင့္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြ ျဖစ္ေနရတာ”

“ေအာင္မာ...လာလာခ်ည္ေသး၊ ခင္ဗ်ား ကိုယ့္ဘာသာ ေလလည္လို႔မရတိုင္း ေဘာင္းဘီကို အျပစ္မတင္နဲ႔”

“ဘာရွင့္”

ေကာင္မေလး ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္သြားသည္။

“ဒီမယ္”

“ဘာလဲ”

“ဒီကားကို ဘယ္သူ အရင္တားတာလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္ အရင္တားတာ”

“ဘယ္သူ႔ဆီမွာ ရပ္တာလဲ”

“ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ ရပ္တာေပါ့ဗ်၊ ျမင္သားနဲ႔”

“ေအး...အဲဒါဆိုလည္း ရတယ္၊ အမိႈက္ရွိရာ ေခြးေခ်းလာမွာပဲ၊ ဒီကားကို ကြ်န္မလည္း မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ရွင့္ဘာသာပဲ စီးသြားေတာ့”

ေကာင္မေလး ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ႐ိုးျမင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။

“လာေလ...အတူတူ စီးၾကတာေပါ့”

ေကာင္မေလးက လွည့္ပင္မၾကည့္ေတာ့ေခ်။ ကားဆရာက ...

“ကဲ...ဘယ္သြားမလဲ”

႐ိုးျမင့္စိတ္တိုသြားကာ...

“ဘယ္ကိုမွ မသြားေတာ့ဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္ေမာင္းေတာ့၊ က်ဳပ္လည္း မလိုက္ေတာ့ဘူး”

“ဟင္...ခင္ဗ်ားဟာက ဘာလဲဗ်”

“မလိုက္ေတာ့ဘူးဆို၊ ခင္ဗ်ားကားကို တားမိမွ ကိုယ္လည္း အမိႈက္ျဖစ္ရေတာ့တယ္၊ သြား...သြား...မစီးေတာ့ဘူး”

“ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးေလဗ်ာ”

“ေတာ္ပါေတာ့ ေခြးေခ်းရယ္”

႐ိုးျမင့္လည္း လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ကကေတြ ေပါပါသည္။ တျခားကားကို ငွားျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းကေလး၏ မ်က္ႏွာလွလွကေလးကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ တစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ရဘူးသည့္ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာကို ဝိုးတဝါး ခံစားမိသလိုရွိသည္။

“သူ ဘယ္မွာေနသလဲ မသိဘူး”

ထပ္ေတြ႔ခ်င္ေနမိသည္။ သူ႔ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္မၾကည့္မိတာကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရသြားသည္။

ေနာက္ၾကံဳဆံုဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေတာ့။ ႏွစ္ခါထပ္၍ ကံေကာင္းႏိုင္မည္ မထင္။

“ဟင္း...”

အိပ္ရာထဲမွာ လူးလိမ့္ျပီး သက္ျပင္းေမာေတြပင္ ခ်ေနမိသည္။ သူမကေတာ့ ခုခ်ိန္ဆို ကိုယ့္ကို က်ိန္ဆဲေနမည္လား မသိ။ သူကေလးကားငွား၍ အဆင္ေျပရဲ႔လား။ အိမ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ရဲ႔လား။ ကိုယ့္ကို အေတာ္မုန္းသြားမလား။

            ႐ိုးျမင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားေနရသည္။ သူမက ကိုယ့္ကို ဘာေတြမ်ား ညႇိဳ႕သြားတာလဲ။ ကိုယ့္မွာျဖင့္ ‘လဲ’ ျပီ။

“သား...ကို႐ိုး”

“ဗ်ာ...”

“တီဗြီ မၾကည့္ဘူးလား၊ တရုတ္ကားလာေနျပီေလ”

“မၾကည့္ေတာ့ဘူးေမေမ၊ သူတို႔က အရမ္းငိုတာပဲ၊ သားလည္း လိုက္ငိုခ်င္လာတယ္”

“ဪ...ဟဲ့ သားရယ္”

“ေနာက္ျပီး သူတို႔ငိုတာက သဘာဝမက်ဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“မ်က္ရည္သာထြက္တယ္၊ ႏွပ္က်ေတာ့ မထြက္ဘူး၊ အဓိပၸါယ္မရွိတာ”

“နင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနျပီ ကို႐ိုးရယ္”

“ေမေမနဲ႔ေတာ့ လြယ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ေမ့ေမ့ဘာသာပဲ ၾကည့္ေတာ့၊ သား မၾကည့္ေတာ့ဘူး”

အိပ္ခန္းေရွ႔မွ ေမေမထြက္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ျပန္လာေလသည္။

“ကို႐ိုး”

“ဗ်ာ...မၾကည့္ေတာ့ဘူးဆို”

“ဟဲ့...ဖုန္းလာေနတယ္ေလ”

“ဟင္...”

ကိုယ့္ေခါင္းအံုးနံေဘးမွ (အိပ္စ္တန္းရွင္းဆြဲထားေသာ) ဖုန္းကို လက္လွမ္းလိုက္ရင္း...

“ဟာ...သား ဖုန္းသံကိုေတာင္ မၾကားလိုက္ဘူး”

“ရည္းစားပူမိေနလို႔ ေနမွာေပါ့ေတာ္”

“ဟား...ဟား”

ေမေမက အိမ္ေရွ႕ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ဧည့္ခန္းဖုန္းကို သြားခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပီး...တီဗြီၾကည့္ျပီး တကယ္မဟုတ္ဘဲ ေလွ်ာက္လုပ္ျပေနတာေတြကို သူလိုက္ခံစားဦးမည္။

ဖုန္းခြက္ကို အိပ္ေနလ်က္က လွမ္းကိုင္ျပီး...

“ဟဲလို”

“႐ွဴး...”

“ဪ...”

“ဘာ ဪလဲ”

“ခင္ဗ်ားကိုး လို႔ ေျပာတာ၊ အတိုေကာက္ ဪသာ္လို႔ပဲ ရြတ္လိုက္တာ”

“ခစ္...ခစ္”

သူမက ရယ္သည္။ ျပီးမွ...

“႐ိုးျမင့္က တီဗြီမၾကည့္ဘူးလား”

“မၾကည့္ဘူး”

“ဒီေန႔ ျမိဳ႕ထဲထြက္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႔လား”

“မေျပပါဘူး”

“႐ုပ္ရွင္ကေရာ ေကာင္းရဲ႔လား” ဟု ဆက္မေမးေခ်။ နဝေဒးရံုအေၾကာင္းလည္း မပါေခ်။ 

သူမဆက္ေမးသည့္ ေမးခြန္းက ႐ိုးျမင့္ကို တုန္လႈပ္သြားေစသည္။

“ဒီေန႔ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ရင္ခုန္တာတို႔ ဘာတို႔မ်ား ကဗ်ာ ဝတၳဳထဲကလို ျဖစ္ခဲ့ေသးသလား”

“ခင္ဗ်ား သိလို႔လား”

“ခစ္...ခစ္... ဟုတ္မဟုတ္သာ ေျဖပါ”

႐ိုးျမင့္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ျပီး....

“အင္း...ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာျပခ်င္ေနတာ၊ ခင္ဗ်ားက လာေမးမိတာ ခင္ဗ်ားကံဆိုးတာပဲ။ ဒီလိုဗ်၊ ဒီေန႔ ျမိဳ႔ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ အခ်စ္ဆိုတာကို ရွာေတြ႕ခဲ့ျပီ”

“ဪသာ္...အလွျပင္ဆိုင္လား၊ love ဆိုတဲ့ဆိုင္ေလ”

“အာ...ေတာ္ျပီဗ်ာ၊ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေျပာေတာ့ဘူး”

“ခစ္...ခစ္ မေနာက္ေတာ့ပါဘူး ႐ိုးျမင့္ရယ္၊ ကဲ... ေျပာ ေျပာ”

“ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္”

“အင္း...အဲဒီေတာ့”

“အဲဒီေကာင္မေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သြားတယ္”

တစ္ဘက္မွ ေခတၲအသံတိတ္သြားျပီးမွ...

“ေသခ်ာလို႔လားကြယ္”

“ေသခ်ာပါတယ္ဗ်”

“စိတ္ကစားတာေလာက္ျဖစ္မွာပါ၊ ျပန္စဥ္းစားဦး”

“ဘာမွ ျပန္စဥ္းစားစရာမလိုဘူး၊ ေသခ်ာတယ္”

“အဟင္း၊ ေကာင္မေလးက အေတာ္လွလို႔လား”

“လွတာေပါ့”

“ဘယ္လိုေတြ႔ၾကတာလဲ”

“တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခုကိုလုဝယ္ရင္း... ဟင္ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သမွ်ကို အကုန္သိေနတာပဲ၊ ဒါက်ေတာ့ မသိဘူးလား”

“ခစ္ ခစ္... သိလားေတာ့ မသိဘူး”

႐ိုးျမင့္ မရိုးမရြျဖစ္သြားသည္။

“ကဲ ခင္ဗ်ား သိရင္ ေျပာဗ်ာ”

“ဘာကိုေျပာရမွာလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္က တံဆိပ္ေခါင္း အေဟာင္းတစ္လံုးကိုဝင္ဝယ္တယ္”

“အင္း”

“ဘာျဖစ္လို႔ ဝယ္တာလဲေျပာ”

တစ္ဘက္မွ ရယ္သည္။

“ဪ...႐ိုးျမင့္ရယ္”

“မေအာ္ဘူး...ရိုးရိုးပဲေျပာတာ၊ ေျဖပါ၊ သိရင္ေျဖ...သိလား”

“သိပါတယ္”

“အဲ...ဒါျဖင့္”

႐ိုးျမင့္က ဖုန္းကိုစပီကာ ဖြင့္လိုက္သည္။ ေဝါ့လ္မန္း ကက္ဆက္ကေလး၏ အသံဖမ္းခလုတ္ကိုလည္း ႏွိပ္လိုက္သည္။

 * * *

အခန္း (၆)

“ဟာ...႐ိုးျမင့္ လာ”

႐ိုးျမင့္ကိုျမင္ေတာ့ သူတို႔ေတြ အံ့ဩသြားသည္။ စားပြဲမွထျပီး ႐ိုးျမင့္ထိုင္ရန္ ခံုဆြဲေပးၾကသည္။

ရွစ္မိုင္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ရွိသည္ဟု အိမ္ေတြကေျပာလိုက္၍ ႐ိုးျမင့္လိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔သံုးေယာက္ႏွင့္အတူ အျခားလူစိမ္း တစ္ဦးပါရွိေနသည္။

လူစိမ္းက အသက္သိပ္မၾကီးေသး။ ႐ိုးျမင့္တို႔ထက္ၾကီးမွ ေလးငါးႏွစ္သာသာရွိမည္။ တိုးမိုးဝင္းကေတာ့

တေလးတစားရွိတာကို ေတြ႔ရသည္။

“႐ိုးျမင့္ေရ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္”

“အင္း”

“ဒါက ငါ့အစ္ကိုဝမ္းကြဲ ကိုခင္ေဇာ္ဦးတဲ့”

“ဪသာ္...ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ႐ိုးျမင့္ပါ”

အေနာက္တိုင္းသားေတြလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ ျမန္မာႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ျပီး...ဆရာဝန္ေတြပီသစြာ စိတ္မသိုးမသန္႔ ျဖစ္မိေသးသည္။ ဟိုလူၾကီး၏လက္က ဘာေတြကိုင္ထားသည္မသိ၊ သန္႔မွသန္႔ရဲ႕လား။

“မင္း ဘယ္က လွည့္လာတာလဲ”

မင္းသန္႔က ေမးျခင္းျဖစ္သည္။

“မင္းတို႔ဆီ တမင္လာတာ”

“ကိစၥရွိလို႔လား”

“ေအး ေျပာစရာရွိလို႔”

“ဟိုကိစၥပဲလား”

ပေဟဠိေလး၏ကိစၥကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။

“ေအး...”

သံုးေယာက္လံုး စိတ္ဝင္စားသြားၾကသည္။

“တစ္ခုခုမ်ားထူးလို႔လား”

တိုးမိုးဝင္းက ဝင္ေမးသည္။

“ေအး...”

“ဘာထူးတာလဲ”

“မင္းတို႔သံုးေယာက္လုပ္တာ မဟုတ္မွန္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရျပီ။ ရွင္းသြားျပီ”

သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၏။ ကိုခင္ေဇာ္ဦးကပါ စိတ္ဝင္တစား လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ နားလည္း ေထာင္ေနသည္။

“ဘယ္လိုရွင္းသြားတာလဲ”

“ေနာက္မွပဲ ေျပာမယ္ကြယ္၊ ဒါက ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာရမယ့္ ကိစၥ”

“ဪ...ေအး”

အဓိကကေတာ့ ကိုခင္ေဇာ္ဦးလို လူစိမ္းေရွ႕မွာ မေျပာလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကလည္း သေဘာေပါက္ပံုရသည္။

တိုးမိုးဝင္းက...

“ကိုဦး”

ကိုခင္ေဇာ္ဦးကိုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

“ေဟ...”

“အားမနာနဲ႔ ဒီေကာင္ ႐ိုးျမင့္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္လည္း စာေတာ္တယ္”

“ဪ...ေအးေအး”

“လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာေန၊ စကားေျပာပါ ရတယ္”

“ေအး...ေအး”

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ဒီေကာင္ေတြက သူႏွင့္ ကိုခင္ေဇာ္ဦးကို အတင္းစကားေျပာေစခ်င္ေနသည္။

ကိုခင္ေဇာ္ဦးက သေဘာေကာင္းပံုရသည္။ မ်က္ႏွာကလည္း အလြန္ခ်ိဳ၏။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္သဖြယ္ ခင္မင္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလသည္။ သူႏွင့္ ႐ိုးျမင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ စကားေတြ ေျပာေနလိုက္သည္။

တစ္ခ်ီတြင္ ကိုခင္ေဇာ္ဦးက ေမး၏။

“႐ိုးျမင့္ တီဗြီကလာတဲ့ ေပါင္ခ်ိန္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ၾကည့္လား”

“ဪ...ျပည္သူ႔တရားရွင္ကို ေျပာတာလား”

“ဟုတ္တယ္”

“ၾကည့္တယ္...ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ေပါင္ခ်ိန္တို႔ က်န္ေက်ာင္းတို႔ကို သေဘာက်လား၊ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြပဲ”

“သေဘာက်တာေပါ့”

ကိုခင္ေဇာ္ဦးက ျပံဳးေလသည္။

“အဲ့ဒါဆိုရင္ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေမးမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့...ေမးပါ”

ထိုသို႔ျဖင့္ ကိုခင္ေဇာ္ဦးက တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေမးျပီး သူက တစ္ခုျပီး တစ္ခု ေျဖေနရသည္။ ဟိုေကာင္သံုးေကာင္က ျငိမ္ျပိးနားေထာင္ေနသည္။

ေနာက္ေတာ့ ...တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ႐ိုးျမင့္ သေဘာေပါက္လာ၏။ ကိုခင္ေဇာ္ဦး

ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေျဖအျပီးမွာ...

“ေဟ့ေကာင္ တိုးမိုးဝင္း”

ခပ္မာမာ ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ႐ိုးျမင့္၏မ်က္ႏွာကလည္း အေတာ္တည္ေနသည္။ တိုးမိုးဝင္း လန္႔သြားသည္။

“ေဟ ဘာလဲ”

“မင္း ငါ့ကို ဘာေအာက္ေမ့ေနသလဲ”

“ေဟ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ငါမသိဘူး ေအာက္ေမ့ေနလား”

“ဟ...ဘာတုန္းဟ”

“ငါ့ကို အ႐ူးေအာက္ေမ့ျပီး မင္း ကိုခင္ေဇာ္ဦးနဲ႔ စစ္ခိုင္းေနတာမဟုတ္လား”

“အာ...”

“ဒီေလာက္ဆိုရင္ ငါသိတယ္။ ကိုခင္ေဇာ္ဦး ငါ့ကို ေမးေနတာ ဆိုက္ကိုတက္စ္ လုပ္တဲ့ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲ၊ ငါ အ႐ူးမဟုတ္ဘူးကြ”

ကိုခင္ေဇာ္ဦးက ျပံဳးေနသည္။ ဟိုေကာင္သံုးေကာင္ကေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနသည္။ ျပီးမွ ေနထြန္းက....

“အဲ့ဒါဆိုရင္ မင္းက ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ... ဘာလို႔ျဖစ္ရမွာလဲ”

မင္းသန္႔ကလည္း...

“ဪ...မင္းက အေကာင္းကိုး”

“ဘာ...”

ေဒါသထြက္စရာေတြကိုခ်ည္း ႀကံဳေနရေတာ့သည္။ ကိုခင္ေဇာ္ဦးႏွင့္ တိုးမိုးဝင္းက တဟားဟား ထရယ္သည္။

“႐ိုးျမင့္”

“တိုးမိုးဝင္းက ဘာေျပာခ်င္သည္မသိ”

“ဘာလဲ”

“ငါတို႔က မင္းကို စိုးရိမ္လို႔ပါ”

“ဘာကိုလဲ...”

“ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က မင္းလုပ္သမွ် အကုန္သိျပီး မင္းကို ဖုန္းဆက္ဆက္ေနတယ္ဆိုတာ ငါတို႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အေျဖရွာလို႔မရဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ မင္းဘက္က ခ်ိဳ႔ယြင္းေနတာမ်ားလားဆိုျပီး စမ္းသပ္ၾကည့္တာ”

“ငါက အေကာင္းၾကီးေဟ့”

“ေအးပါ..အခုေတာ့ ရွင္းသြားပါျပီ၊ ကိုခင္ေဇာ္ဦးက စိတ္ေရာဂါကုတဲ့ဆရာဝန္ကြ၊ သူ႔ကို ငါတို႔က စမ္းသပ္ေပးပါဆိုျပီး အကူအညီေတာင္းထားလို႔”

“မ႐ူးဘူးေဟ့....မ႐ူးဘူး၊ ရည္းစားေတာင္ ရေတာ့မယ္”

“ဘာလဲ....ဖုန္းသရဲမနဲ႔လား”

“မဟုတ္ပါဘူး”

“မမိုးမြန္နဲ႔လား”

“အဲဒီ့ မေခ်ာသံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး”

“ဘယ္သူနဲ႔လဲ”

“ေကာင္မေလး လွလွေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါ့ကြာ...ဟဲဟဲ”

“ေကာင္မေလးက ဘယ္ကလဲ”

“အဲ...ဘယ္ကလဲေတာ့ မသိဘူး”

“ဟင္... ဘာလုပ္သလဲ”

“အို...သူ႔ဘာသာ ဘာလုပ္လုပ္ ငါနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးကြာ”

“ေကာင္မေလး နာမည္က ဘယ္လိုေခၚသလဲ”

“နာမည္သိမွ ခ်စ္ရမွာလားကြ”

“ဟာ...အဲဒီ့ေကာင္မေလးနဲ႔ မင္းနဲ႔ ဘယ္တုန္းက စသိၾကတာလဲ”

“မေန႔က...”

“ဘယ္မွာေတြ႕တာလဲ”

“ၿမိဳ႕ထဲမွာ”

သံုးေယာက္သား ႐ိုးျမင့္ကို မ်က္လံုးျပဴးႏွင့္ၾကည့္ၾက၏။ ျပီး....တိုးမိုးဝင္းက ကိုခင္ေဇာ္ဦးကို...

“ကိုဦး...”

“ေဟ”

“ဒီေကာင့္ကို ထပ္စစ္စမ္းပါဦး ကိုဦးရာ...၊ စိတ္မခ်ရေသးဘူး”

ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုဦးကပဲ....

“ကဲ...ကဲ မင္းကိစၥကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာျပလိုက္ပါ ႐ိုးျမင့္ရယ္၊ အဲ့ဒီလိုမွ ျဖစ္မွာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္...မင္းေျပာ၊ ကိုဦးကလည္း ဒီေကာင့္ကို ေဘးကေနျပီး ေလ့လာထား၊ ထူးျခားတာေတြ ရွိရင္ မွတ္ထားေပါ့”

“သူေတာင္းစားေတြ”

ေရရြတ္ဆဲဆိုျပီးမွ တံဆိပ္ေခါင္းကေလးအေၾကာင္းကို ဖြဲ႕ကာႏြဲ႕ကာေျပာျပျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္သာ ထူးျခားလွပေနျပီး သူတစ္ပါးအတြက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ သိပ္ေကာင္းလွမည္ မဟုတ္ပါ။ ႐ိုးျမင့္က လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းလိမ့္မည္ထင္ျပီး စိတ္ဝင္စားသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ကာ နားေထာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေနထြန္းက...

“မင္း...အဲ့ဒီေကာင္မေလးကို အေတာ္ စြဲလန္းသြားသလား”

“ေအး...”

“ဒါေတာင္ မင္းတစ္ခါတည္း ေတြ႕ရေသးတယ္၊ သံုးခါေလာက္ေတြ႕ျပီးရင္ မင္းဘယ္လိုျဖစ္မလဲ”

တိုးမိုးဝင္းက ဝင္ေျဖသည္။

“သံုးခါေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ...”

မင္းသန္႔က...

“ဘာျဖစ္မလဲ”

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ သံုးခါေတြ႕ဖူးျပီဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသြားျပီေပါ့ကြာ”

ရယ္ၾကသည္။ ထိုစကားသည္ မျပည့္စံု၊ ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္ လွိမ့္ခံေနရသည္။

“ေအး... မင္းတို႔ကေတာ့ ရယ္ၾကမွာေပါ့ကြာ၊ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိတဲ့ေကာင္ေတြပဲ”

ထိုေနရာမွာေတာ့ ကိုယ္က ေျပာအားရွိေနသည္။ မင္းသန္႔က ဝင္ေမးသည္။

“ေနပါဦး ႐ိုးျမင့္ရဲ႔...၊ ငါေမးပါရေစဦး”

“ေမးေလ...ေမးေစခ်င္လြန္းလို႔ ေျပာျပေနတာ”

ေနထြန္းက...

“မင္းကလည္း သြားစေနျပန္ျပီကြာ၊ အစလုပ္လို႔ ေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး”

“ေျပာပါေစကြာ... မင္းတို႔ကလဲ”

တိုးမိုးဝင္း၏စကားအဆံုးမွာ ရယ္ၾကရျပန္သည္။

“ကဲ...ကဲ မင္းသန္႔ ေမးေလကြာ ဘာေမးမွာလဲ”

“ေအးပါ ႐ိုးျမင့္ရဲ႔ ေမးမွာပါ မပူပါနဲ႔၊ ဒီလိုကြာ...”

“ေအး...ေျပာ”

“မင္းက အဲ့ဒီတံဆိပ္ေခါင္းကို ဘာသေဘာက်လို႕ ဒီေလာက္အသည္းအသန္ ဝင္ဝယ္တာလဲ”

“ဪ ဒါလား”

႐ိုးျမင့္၏ ကိုယ္မွ ေသြးေၾကာေတြ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ဇစ္ကိုဖြင့္ျပီး အထဲမွ

ေဝါ့လ္မန္းကက္ဆက္အေသးေလးကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။

အားလံုးက သူ႔ကို ဝိုင္းအကဲခတ္ေနၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္က ကက္ဆက္ကေလးကို စားပြဲအလယ္မွာ ခ်လိုက္ျပီး...

“ကဲ စတာေနာက္တာေတြ ခဏထားလိုက္ဦး၊ အေရးၾကီးတဲ့ကိစၥကို ေရာက္လာျပီ”

“ငါေမးတာက တံဆိပ္ေခါင္းအေၾကာင္းေနာ္...”

“ေအးပါ...ဒီေမးခြန္းကို ေျဖမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တျခားအေရးၾကီးတဲ့ကိစၥကိုပါ ေျဖျပီးသားျဖစ္သြားလိမ့္မယ္”

ကိုဦးကို ၾကည့္ျပီး ဆက္ေျပာလိုက္သည္။

“ကိုဦးလည္း သိျပီးေရာေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ဖုန္းဆက္ဆက္ျပီး ေျပာေျပာေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဆိုတာ”

“အင္း...သူတို႔ ကိုယ့္ကို ေျပာျပၾကပါတယ္”

“သူတို႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ္မ်ား ႐ူးေနျပီလားလို႔ ထင္တယ္”

ထိုစကားကို ဟိုသံုးေကာင္က ျငင္းသည္။

“အဲဒီေလာက္အဆင့္အထိ ထင္လိုက္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဟိုမေခ်ာသံုးေယာက္ကိုလည္း

တို႔အတူလိုက္စံုစမ္းၾကည့္တာပဲ၊ မင္းမ်ား အာ႐ံုေၾကာေတြ ေဝ၀ါးျပီး ပံုရိပ္ေယာင္ေတြ၊ အသံလိႈင္းတုေတြ

ၾကားေနတာမ်ိဳးလားလို႔လည္း စဥ္းစားရေသးတာေပါ့၊ မင္းကိစၥၾကီးက ေပါ့ေသးေသးမွ မဟုတ္တာ၊ ယံုဖို႔အခက္ မယံုဖို႔အခက္နဲ႔”

႐ိုးျမင့္က လက္ကာျပလိုက္ျပီး....

“ေအးပါ...ထားလိုက္ပါေတာ့”

ထို႔ေနာက္ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ ကိုဦးကို ဦးတည္၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

“သူတို႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆိုက္ကိုးစစ္ ျဖစ္တာလို႔ထင္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကက်ေတာ့လည္း သူတို႔သံုးေယာက္ကမ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို ပညာဝိုင္းျပေနၾကတာလားလို႔ သံသယျဖစ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အားလံုးရွင္းသြားပါျပီ၊ ဒီကိစၥကို ဒီကက္ဆက္ဖြင့္ျပလိုက္တာနဲ႔ ျပီးသြားလိမ့္မယ္”

“ဘာလဲ မင္းနဲ႔ ဟိုေကာင္မေလး ဖုန္းေျပာတာကို အသံဖမ္းထားလိုက္တာလား”

ကိုဦးက ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ိုးျမင့္က မ်က္ႏွာတည္တည္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပျပီး...

“ဟုတ္တယ္...ကိုဦး...၊ အစအဆံုး ဖမ္းမိလိုက္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အေရးၾကီးတဲ့ အပိုင္းေရာက္လာခ်ိန္မွာ သတိရလို႔ ထဖမ္းထားလိုက္တာ”

ကိုဦးက ေလးနက္ေသာေလသံျဖင့္...

“ကဲ...နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္”

               

                ဟိုေကာင္ သံုးေကာင္ကလည္း အလြန္စိတ္ဝင္စားေနၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္က ကက္ဆက္ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ ပေဟဠိမကေလး၏ ဖုန္းေျပာသံတို႔ ထြက္ေပၚလာသည္။

“ဒီတံဆိပ္ေခါင္းကို အမွန္ေတာ့ ႐ိုးျမင့္ လိုခ်င္ေနတယ္ေလ...၊ မရွိလို႔လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ရွိရင္

ပိုေကာင္းတာေပါ့၊ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ အမွတ္တရ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ေနတာကိုး”

“ဘဝမွာ အမွတ္တရ ပစၥည္း ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ေလ...”

“အင္း...အဲ့ဒါဆိုရင္ ေျပာပါဦး၊ ဘယ္လို အမွတ္တရလဲ”

“ဘာျဖစ္လို႔ ႐ိုးျမင့္က တို႔ကို အဲ့ဒီလို ေခ်ာင္ပိတ္ျပီး အတင္းေမးေနရတာလဲဟင္”

“ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ့္စိတ္အေၾကာင္း ကိုယ့္ဘဝအေၾကာင္းေတြကို ခင္ဗ်ားက ျပန္ေျပာတာ ၾကားခ်င္လို႔”

“ခစ္...ခစ္... ႐ိုးျမင့္က စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ၊ ေအးေလ ကဗ်ာဆရာပဲဟာ”

“ေျပာမွာလား...ေျပာမွာလား”

“ခစ္...ခစ္.. ႐ိုးျမင့္ၾကားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာျပမွာေပါ့”

“ေျပာေျပာ...၊ အဲဒီ့တံဆိပ္ေခါင္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝအတြက္ ဘယ္လို အမွတ္တရ ျဖစ္တာလဲ”

“အဲဒီ့ တံဆိပ္ေခါင္းက...”

“အင္း...ေျပာ...”

“႐ိုးျမင့္ကို ေမြးတဲ့ေန႔မွာ ထုတ္တဲ့တံဆိပ္ေခါင္းေလ...အဲဒါေၾကာင့္ ႐ိုးျမင့္ဝယ္ခ်င္တာ၊ အမွတ္တရ သိမ္းထားရေအာင္လို႔ေပါ့”

“ဟင္...”

“မဟုတ္လို႔လား”

“ဟုတ္...ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက အဲ့ဒီေလာက္ၾကီး ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”

“အလိုလိုသိတာပါလို႔ တို႔ေျပာဖူးသားပဲ ႐ိုးျမင့္ရယ္... ခစ္...ခစ္”

“အလိုလို..ဟုတ္လား မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”

“ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုသိတာလို႔ ႐ိုးျမင့္ထင္သလဲ”

“မထင္ မထင္တတ္ေတာ့ဘူး”

“ခစ္...ခစ္...ခစ္”

“ရယ္မေနနဲ႔...၊ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို အေတာ္လန္႔လာျပီ”

“မလန္႔ပါနဲ႔...၊ တို႔က ႐ိုးျမင့္ကို အႏၲၱရယ္ေပးမယ့္သူမွ မဟုတ္တာ”

“ဒါ...ဒါေပမဲ့ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ အကုန္ လိုက္သိေနရတာလဲ”

(ဘာမွ ျပန္မေျပာ သက္ျပင္းခ်သံကိုသာ ၾကားရ၏။)

“ကဲ...အဲဒီ့ေလာက္သိေနရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေမးမယ္”

“ေမးေလ...”

“ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တံဆိပ္ေခါင္းလုဝယ္တဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကိုေရာ ေျပာႏိုင္မလား”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ကြ်န္ေတာ္...”

“ေျပာေလ...”

“အဲဒီ့ေကာင္မေလးကို ကြ်န္ေတာ္ စြဲလန္းေနမိလို႔”

“... ... ...”

“ေဟ့ ေျပာပါဦးဗ် အဲဒီ့ေကာင္မေလး အေၾကာင္းဆိုရင္ေကာ ခင္ဗ်ားသိသလား၊ ေျပာျပႏိုင္လား”

“အင္း...သိပါတယ္... ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္”

“ဟာ..ဟုတ္ျပီ ဒါျဖင့္ ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ”

“ဘာကိုေျပာျပရမွာလဲ”

“အဲဒီ့ေကာင္မေလးရဲ႔ နာမည္က ဘယ္သူတဲ့လဲ”

“ဆည္းဆာတဲ့...”

“ဆည္းဆာ...ဟုတ္လား”

“အင္း...”

“တကယ္လား”

“တကယ္ေပါ့”

“သူက ဘာလဲ... ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ”

“႐ိုးျမင့္လိုပဲ”

“ဗ်ာ...”

“႐ိုးျမင့္လိုပဲ... ဆရာဝန္ေပါက္စေပါ့”

“ဟာ...ဟုတ္လား၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တည္းလား”

“အင္း...”

“ဟင္...ကြ်န္ေတာ္အရင္က မျမင္ဘူးပါလား”

“ေက်ာင္းမတူဘူး”

“ဪ...”

“ေနာက္ျပီး ... သူကလည္း စာေပဝါသနာပါတယ္၊ ကဗ်ာေတြဘာေတြ ေရးဖူးတယ္”

“ဟင္...ဟုတ္လား ဘာနာမည္နဲ႔လဲ”

“ဆည္းဆာခ်ိဳတဲ့”

“ဪသာ္ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဟာ...အသိေနာက္က်လိုက္တာဗ်ာ”

“႐ိုးျမင့္က သူ႕ကိုခ်စ္ေနျပီေပါ့၊ မေစာလြန္းဘူးလား”

“မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ သူ႔ဘာသာသူခ်စ္သြားတာပါ”

“ေအးေလ... ေသြးေအးေအးနဲ႔ စဥ္းစာပါဦး”

“ဟင္... ဘာျဖစ္လို႔ စဥ္းစားရမွာလဲ၊ သူ႔ကိုခ်စ္တာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ”

“အျပစ္ေတာ့ မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ႐ိုးျမင့္ ဘာမွ မသိေသးဘဲ၊ ေနာက္မွ ရင္ေလးစရာေတြ ေပၚလာမွာစိုးလို႔”

“ဟင္..ဒီစကားက တစ္မ်ိဳးပါလား၊ ဘာမ်ားလဲဗ်ာ၊ သူ႔အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေလာက္ေျပာျပပါဦးလား”

(တစ္ဘက္မွ သက္ျပင္းခ်သံ ၾကား၏။)

“မေျပာခ်င္ဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ကဲ...ေတာ္ျပီ ႐ိုးျမင့္ရယ္ တို႔ေတြ စကားေျပာၾကတာ အေတာ္ေတာင္ၾကာသြားျပီ၊ စကားေတြကလည္း မဆိုင္တဲ့ဆီ ေရာက္ေနျပီ၊ တို႔ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္”

(ဖုန္းခ်သံ)

႐ိုးျမင့္က ကက္ဆက္ကို ခလုတ္ပိတ္လိုက္သည္။

အကုန္လံုး အံ့ဩ မင္သက္ေနၾက၏။ ႐ိုးျမင့္က သူတို႔အားလံုး ကို ျခံဳ႐ံုအကဲခတ္ကာ...

“ကဲ ကိုယ္တိုင္ၾကားၾကျပီမို႔လား”

ဘယ္သူမွ ဘာမွ ျပန္မေျပာၾက။ အတန္ၾကာမွ ကိုဦးက...

“အေတာ္ ထူးျခားတာပဲ”

မင္းသန္႔ကလည္းဝင္ေျပာသည္။

“ဒီေကာင္က သူ႔ေမြးေန႔မွာ ထုတ္တဲ့ တံဆိပ္ေခါင္းမို႔ အမွတ္တရ ဝယ္တာမွန္းေတာင္ သိေနတယ္”

“သူနဲ႔ တံဆိပ္ေခါင္းလုဝယ္တဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကိုပါ သိေနပါေရာ့လား”

ေနထြန္းက မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္...

“႐ိုးျမင့္...”

“ဘာလဲ”

“မင္း..ဟို...အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးက ဟုတ္မွ ဟုတ္ေသးရဲ႕လားကြာ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“စုန္းမ၊ ကေဝမမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့မလား၊ ေအာက္လမ္းပညာေတြကို အထင္ေသးလို႔မရဘူးေနာ္”

႐ိုးျမင့္က ႏွာေခါင္းကိုသာ လက္ႏွင့္ ပြတ္ေနလိုက္၏။ ေနထြန္း၏ စကားအဆံုးမွာ အားလံုး ျငိမ္သြားၾကသည္။ အတန္ၾကာမွ တိုးမိုးဝင္းက...

“႐ိုးျမင့္”

“ဟင္...”

“တို႔ေတြ မင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ရသြားျပီ၊ ကာယကံရွင္မင္းကိုမေျပာနဲ႔၊ ေဘးက တို႔ေတြေတာင္ အေတာ္ ေက်ာခ်မ္းျပီး အသည္းယားမိတဲ့ကိစၥပဲ”

“ေအး...ငါ အေတာ္စိတ္႐ႈပ္ေနတယ္”

ကိုဦးကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီး ဘာကိုစဥ္းစားသည္မသိ၊ အေလးအနက္ စဥ္းစားေနသည္။ ေနထြန္းက ကိုဦးကို လက္တို႔သည္။

“ကိုဦး”

ကိုဦးက ခံုမွာ ကိုယ္ကို ျပင္ထိုင္ကာ...

“ေဟ...”

“ဒီကိစၥကို ကိုဦး ဘယ္လိုျမင္သလဲ”

“စဥ္းစားေနတာပဲ၊ ဘာထင္ျမင္ခ်က္ကိုမွ မေပးႏိုင္ေသးဘူး”

“ဒီအမ်ိဳးသမီးက ဒီေကာင့္ကို အခုေတာ့ ေကာင္းေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အႏၱရာယ္မ်ား ေပးလာမလား”

“မဆိုႏိုင္ဘူး၊ ဘာကိုမွ မမွန္းႏိုင္ေသးဘူး”

“႐ိုးျမင့္က သူဆက္လာတဲ့ ဖုန္းေတြကို နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ပစ္လိုက္ရင္ေရာ...”

“ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဦး၊ ေနာင္မွ လိုအပ္ရင္ လုပ္သင့္တာေပါ့”

ကိုဦးက တစ္ခုပဲ ႐ိုးျမင့္ကို အၾကံေပးသည္။

“႐ိုးျမင့္ ညီေလး”

“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာ ကိုဦး”

“ကိုယ္လည္း အေျဖရွာၾကည့္ပါဦးမယ္၊ ဒုကၡေပးမယ့္ အမ်ိဳးသမီးဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ၊ သိပ္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔၊ ဒါေပမဲ့ လိုရမယ္ရအေနနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ဖုန္းဆက္တဲ့အခါတိုင္းမွာ အခုလိုပဲ အသံဖမ္းထားလိုက္”

“ဟုတ္ကဲ့”

 * * *

အခန္း (၇)

“လိုအပ္ခ်က္”

လူတစ္ေယာက္မွာ နာမည္တစ္ခုရွိရင္ ၿပီးတာပဲ...

ေမာင္လွၿဖစ္ၿဖစ္၊ ေမာင္ခၿဖစ္ၿဖစ္၊ နာမည္တစ္ခုဆို ၿပည့္စံုၿပီ။

တ႐ုတ္လား၊ ကုလားလား၊ ဆရာဝန္လား၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားလား။

ငါ့ကို မေၿပာနဲ႕၊ ငါမသိခ်င္ဘူး၊ မလိုအပ္ဘူး ...

ဟုတ္ၿပီ။

အခု...

လာေနတာ

ေမာင္လွလား။

လာပါဦးကြဲ႕ လူကေလးရဲ႕

မင္း လူၿဖစ္တာေတာ့ ေသခ်ာရဲ႕ မဟုတ္လား။

ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ အေရးတၾကီးလိုအပ္တယ္။

ထြန္းေဝၿမင့္

၄၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀ဝ၀

မွတ္ခ်က္။

ေမာင္လွက သူ လူမဟုတ္ဟု အေၿဖေပးသည္။

ကဗ်ာေလးက ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္သစ္ အႏုပညာကို မသိ၊ မခံစားတတ္သူမ်ားက ဖတ္လွ်င္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အေၿခအေနဆိုးသြားႏိုင္သည္။ ဤကဗ်ာကို မ်ိဳးမာလာဝင္းထံမွာ ေတြ႕ရ၍ ႐ိုးၿမင့္ အံ့ဩသြားမိသည္။

“နင္...ဒီကဗ်ာကို ၾကိဳက္တယ္ ဟုတ္လား”

“ေအး ...”

“ဘာၿဖစ္လို႔လဲ”

“ဒါ...ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဟဲ့၊ ဒီေန႔ေခတ္ၾကီးမွာ ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးမွ မၾကိဳက္ရင္ ဘယ္လိုကဗ်ာမ်ိဳ ၾကိဳက္ရမွာလဲ”

“ဪ...အဲဒီလိုလား”

“ဘာလဲ...နင္က ငါ့ကို လာရြဲ႕ေနတာလား”

“မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ နင္က ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳး ၾကိဳက္တတ္တယ္ဆိုတာကို ငါက ခ်ီးက်ဴးမိလို႕ပါ၊ ဒါ့ထက္...”

“ဒါထက္ ဘာၿဖစ္လဲ”

“နင္...နည္းနည္းပါးပါး ေရွးမူအတိုင္း ေၿပာင္းလဲခံစားၾကည့္ရင္ေရာ ရႏိုင္မလား”

“နင္ေၿပာတာကို ငါနားမလည္ဘူး”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက မ်က္ခံုးကို အတြန္႕ခ်ိဳးကာ ႐ိုးၿမင့္ကို ၿပန္ေမးသည္။ ႐ိုးၿမင့္၏စကားကို အေတာ္ၾကီး

ထူးဆန္းသြားပံုရသည္။

“ငါေၿပာမယ္ဟာ...”

“ေအး...ေအး...ေၿပာ”

“ဒီကဗ်ာကို နင္မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား”

“အင္း...မွတ္မိတယ္၊ ဖတ္လြန္းလို႔ အလြတ္ေတာင္ ရေတာ့မယ္”

“ဒါဆို ဒီကဗ်ာကို ငါတို႔ေတြ ဒီလို ၿပန္ေရးၾကည့္မယ္ဟာ”

မ်ိုုဳးမာလာဝင္း စိတ္ဝင္စားသြားသည္။

“ဘယ္လိုလဲ၊ ေရးၾကည့္ေလ...”

႐ိုးၿမင့္က ပံုစံတစ္မ်ိဳးၿဖင့္ ၿပန္ေရးၿပလိုက္သည္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝ၀ယ္

နာမည္ရွိရင္ ၿပီးပါတယ္၊

ေမာင္လွ၊ ေမာင္ခ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္

နာမည္ဆိုရင္ ၿဖစ္...။

ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား၊ ဆရာဝန္

မသိခ်င္နဲ႕ ကြ်န္...။

တ႐ုတ္၊ ကုလား၊ ငါမၾကား

မလိုအပ္ဘူးသြား။

“ေတာ္ေတာ္ ႐ိုးၿမင့္၊ ဆက္မေရးနဲ႔ေတာ့၊ ေအာင္မယ္ေလးေတာ္ ကဗ်ာေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ”

႐ိုးၿမင့္ တဟားဟား ထရယ္မိသည္။ မ်ိဳးမာလာဝင္းကလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၿဖင့္ လိုက္ရယ္သည္။ ရယ္သံေတြဆံုးမွပဲ ႐ိုးၿမင့္က ေမးၿဖစ္သည္။

“ဆက္မေရးရေတာ့ဘူးလား”

“မေရးနဲ႕”

“မၾကိဳက္ဘူးလား”

“အို...မၾကိဳက္ပါဘူး၊ ကဗ်ာေတာင္ ပ်က္စီးသြားေသးတယ္”

ၿပီး...မ်ိဳးမာလာဝင္းက မေအာင့္အည္းႏိုင္ဟန္ၿဖင့္ ထပ္ရယ္သည္။ ႐ိုးၿမင့္ကိုလည္း သူ႔လက္ထဲမွ မဂၢဇင္းစာအုပ္ႏွင့္ လွမ္းရိုက္ကာ...

“ဆရာၾကီးထြန္းေဝၿမင့္သာ ၾကားရင္ေလ...နင့္ကို လိုက္သတ္မွာ သိလား...”

႐ိုးၿမင့္က တအံ့တဩၿဖစ္သြားဟန္ၿဖင့္...

“ဆရာၾကီး ထြန္းေဝၿမင့္...ဟုတ္စ”

“ေအးေလ...ဒါ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာပဲဟာ”

“ဆရာၾကီးလို႔ေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႕ဟယ္ ငယ္ပါေသးတယ္၊ ငါနဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့ ေတာင္တြင္းၾကီးက ကဗ်ာဆရာပါ၊  လူကေလးပိန္၊ မ်က္စိကေလးမႈန္၊ အသားကေလးမဲၿပီး ဝတ္ပံုစားပံု အခ်ိဳးမက်တာကလြဲရင္ အေတာ္ေလး ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္”

မ်ိုဳးမာလာဝင္းက အားတက္သေရာ ၿပန္ေမးသည္။

“ငယ္ေသးတယ္...ဟုတ္လား”

“ေအးေလ...တို႔ထက္ၾကီးမွ နည္းနည္းေပါ့”

“ဟယ္...”

မ်ိဳးမာလာဝင္း ရင္ခုန္သြားပံုရသည္။ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို ရင္ခြင္ထဲမွ ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္ရင္း...

“ငါ သူ႔ကို မိတ္ဆက္စာေပးရင္ ရမလား”

“ေပးေလ...ေပးေပါ့၊ ငါယူသြားၿပီး ေပးလိုက္ပါ့မယ္”

“ဟုတ္ၿပီ...ဟုတ္ၿပီ ငါေရးလိုက္ဦးမယ္၊ ၿပီးရင္...နင့္ကိုပဲေပးလိုက္မယ္၊ သူ႔ဆီေရာက္မွာေနာ္၊ ဟုတ္လား”

“စိတ္ခ်ပါဟာ၊ သူ႔လက္ထဲကို ဆက္ဆက္ ထည့္ေပးပါ့မယ္”

“အိုေက”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက ဝမ္းသာအားရ ရင့္က်ဴးသည္။ သူ႔ဘာသာသူ ပီတိေတြၿဖစ္ၿပီး ကြမ္းတစ္ယာညက္အၾကာမွ် ၿပံဳးေနေသးသည္။ ၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရလိုက္သလို အလန္႔တၾကား...

“ဟဲ့...႐ိုးၿမင့္”

“ဘာတုန္း”

“နင္...ငါ့ဆီလာတာ အလည္သက္သက္ပဲလား”

အမွန္ေတာ့ အလည္သက္သက္ မဟုတ္ေခ်၊ မ်ိဳးမာလာဝင္း ေမ့ေန၍ ၿဖစ္သည္။ ႐ိုးၿမင့္သည္ ကိစၥမရွိလွ်င္ ဘယ္တုန္ကမွ သူ႔ဆီ ေရာက္သူမဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ႐ိုးၿမင့္ ညာလိုက္သည္။

“ေအး...နင့္ကို သတိရလို႔”

“ဪ...သတိရေသးတယ္ေပါ့ေနာ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

“ဒါ့ထက္ နင္ကေကာ ဘယ္သူေတြနဲ႕ ေတြ႕ေသးလဲ”

“ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ပါတယ္၊ ဘာၿဖစ္လို႕လဲ”

“နီေထြးတို႔ မမိုးမြန္တို႔ ႏွင္းမာလာတို႔နဲ႕ေရာ ေတြ႕ေသးလား”

“ေအး...ေတြ႕တယ္ ဟိုတေလာကပဲ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲမွာ သြားဆံုၾကေသးတယ္၊ ငါတို႔ကလည္း တစ္အုပ္ၾကီး၊ သူတို႔ကလည္း တစ္အုပ္ၾကီး ဆံုၿဖစ္တယ္”

“နင့္ညီမေလးနဲ႕ေရာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေၿပာၿဖစ္ရဲ႕လား”

“ေၿပာၿဖစ္ပါတယ္”

သူမ၏ညီမေလးဆိုသည္က ႏွင္းမာလာကို ရည္စူးလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ႏွင္းမာလာ၏ နာမည္အၿပည့္အစံုက ႏွင္းမာလာဝင္း ၿဖစ္သည္။ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္၊ မ်ိဳးရိုးခ်င္းလည္း ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ပါဘဲ သူတို႔က နာမည္ခ်င္း ဆင္တူ႐ိုးမွားၿဖစ္ေနသည္။

ငယ္ငယ္တုန္းက သားေရကြင္း ထပ္တမ္းကစားသလိုမ်ိဳး သူတို႔က နာမည္ခ်င္း ထပ္တမ္းကစားတာေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ မ်ိုဳးမာလာဝင္းက မဆိုစေလာက္ အရပ္ကေလးပိုၿမင့္၍ အစ္မၾကီး ၿဖစ္သြားသည္။

“သူတို႔ေတြေရာ၊ မစြံၾကေသးဘူးလား”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက ရယ္သည္။

“စြံစရာဆိုလို႔ မ်က္စိပဲ ရွိတယ္ေဟ့၊ အပ်ိုဳၾကီးလုပ္ၾကမွာလား မသိပါဘူး”

မ်ိုုဳးမာလာဝင္းက သူက်ေတာ့ ထိုအုပ္စုထဲမွာ မပါသလိုလို ခပ္တင္းတင္းေၿပာသည္။ ႐ိုးၿမင့္ကလည္း

မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ပါသည္။ ကိုယ့္အၾကံအတိုင္း သိခ်င္တာကိုသာ ဆက္ေမးလိုက္သည္။

“အမွန္ေတာ့ နီေထြးေရာ၊ မမိုးမြန္ေရာ ႏွင္းမာလာေရာ သံုးေယာက္စလံုး ရည္းစားရွိၾကဖို႔ ေကာင္းၿပီ”

“ဟဲ့...မရွိတဲ့သူကေတာ့ မရွိဘူးဟဲ့”

မ်ိုဳးမာလာဝင္းက သူကေတာ့ ရွိထားသလိုလို ခပ္တင္းတင္းေၿပာၿပန္သည္။ ႐ိုးၿမင့္ကလည္း ဆက္၍ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးလိုက္ပါသည္။

“သူတို႔က ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မဝင္စားၾကဘူးလားဟ”

“သူတို႔ဘာသာေတာ့ ရွိရင္ ရွိမွာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အတင္းလုပ္လို႔လည္း မရဘူးေလဟာ၊ မိန္းမသားဘဝဆိုတာကေမွ်ာ္လင့္တာကလြဲၿပီး ဘာမွ တတ္ႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ”

“ဟာ...”

ထိုစကားကို ႐ိုးၿမင့္က ၿငင္းလိုက္သည္။

“ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ေနၿပီးေတာ့ နင့္အေတြးအေခၚကလည္း ေအာက္လိုက္တာ၊ အဲဒီေခတ္က ကုန္ပါၿပီ”

“ေနပါဦး...နင္က အခုမွ ဘာၿဖစ္လို႔ ဒါေတြကို ေမးေနရတာတုန္း”

“အရင္ကေတာ့ မေမးဘူးေပါ့ဟာ၊ ေက်ာင္းစာတစ္ဖက္ရယ္ အရြယ္ေလးေတြ ရွိေသးတာရယ္ေၾကာင့္ေပါ့၊ အခုဆို ေက်ာင္းလည္းၿပီးၿပီ လုပ္ငန္းခြင္ကလည္း ဝင္ရေတာ့မယ့္ အရြယ္ေရာက္ၿပီ၊ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေမးရၿပီေပါ့”

“ငါ့က်ေတာ့ မေမးဘူးလား”  ဟု ၿပန္မေမးပါ။ ထိုသို႔ ေမးလိုက္လွ်င္ သူမပါ အပ်ိုဳၾကီးသမဂၢတြင္ စာရင္းသြင္းလိုက္သလို ၿဖစ္သြားမည္။ အခ်ိန္မီ သတိႏွင့္ ထိန္းလိုက္ဟန္ တူသည္။

“သူတို႔သံုးေယာက္ထဲမွာ ႏွင္းမာလာကေတာ့ သြက္တယ္ဟဲ့၊ ပြင့္လင္းပါတယ္၊ မမိုးမြန္ကေတာ့ နည္းနည္းလွ်ိဳ႕ဝွက္တယ္၊ နီေထြးကက်ေတာ့လည္း တစ္ခါတစ္ခါ နားလည္ရခက္တယ္”

“ေအး...အဲဒါေတြကိုေတာ့ ငါလည္း မွန္းမိပါတယ္၊ ငါလည္း ဆက္ဆံေနတဲ့ဟာပဲ၊ သူတို႔သံုးေယာက္ထဲမွာ

ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကို ထူးထူးၿခားၿခား ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္နည္းစနစ္မ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္သူကမ်ား ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္မယ္လို႔ နင္ထင္သလဲ”

အမွန္ေတာ့ သူမက ကဗ်ာဆရာထြန္းေဝၿမင့္ကို မိတ္ဆက္စာေပးမည္ဟူေသာ ခ်ဥ္းကပ္နည္းမ်ိဳးကို သိလိုၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေၿပာမည့္သာ ေၿပာရသည္။ ႐ိုးသားစြာ မိတ္ဆက္စာေပးၿခင္းသည္ အဓိပၸါယ္တစ္ခုႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္ၿခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ႏိုင္။ မည္သို႔ပင္ၿဖစ္ေစ ႐ိုးၿမင့္၏ ဆိုလိုရင္းကို မ်ိဳးမာလာဝင္း နားလည္ပံုရသည္။ ပထမ ေခါင္းတခါခါ စဥ္းစားသည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းၿငိမ္သြားကာ...

“ငါကေတာ့ သူတို႔ အဲဒီလို လုပ္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူးဟ”

“ဟုတ္လား...”

“ဟုတ္တယ္”

“အဲဒီေလာက္ ခ်ဥ္းကပ္မွ ရည္းစားတစ္ေယာက္ ရမယ္ဆိုရင္လည္း ယူၾကမယ့္ မိန္းမေတြ မဟုတ္ဘူး”

“ဘာၿဖစ္လို႔လဲ”

“ပ်င္းလို႔ေနမွာေပါ့ဟာ”

“ဟာ...အဲဒါဆို သူတို႔ အပ်ိဳၾကီး ၿဖစ္သြားမွာေပါ့”

မ်ိုဳးမာလာဝင္းက သူ႔ဘာသာသူ မလံုမလဲၿဖစ္သြားေသးသည္။

“ၿဖစ္လည္း ၿဖစ္ေပါ့ဟ၊ အပ်ိုဳၾကီးၿဖစ္ေတာ့လည္း ေကာင္းတာပဲ လြတ္လပ္တာေပါ့”

“ေတာ္ၾကာ အပ်ိဳၾကီးမၿဖစ္ဘဲ အိမ္ကေပးစားတဲ့ ဗိုက္ရႊဲရႊဲ မ်က္ႏွာအဆီၿပန္ၿပန္နဲ႕ စီးပြားေရးသမားၾကီးေတြ ယူေနရဦးမယ္”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာေခ်။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ စကားဝိုင္းက ခဏတိတ္ဆိတ္ သြားသည္။ ႐ိုးၿမင့္က စကားကို ၿပန္ဆက္သည္။

“ေအး...အဲဒါေတြကို ထားလိုက္ပါဦး၊ ငါ နင့္ကို ေမးစရာရွိလို႔”

“ဘာေမးမွာလဲ”

“အဟဲ...’

႐ိုးၿမင့္ နည္းနည္းရွက္ေနမိသည္။

မ်ိုဳးမာလာဝင္းတို႔ လမ္းထိပ္မွ အေအးဆိုင္တြင္ၿဖစ္သည္။ လူသူ ရွင္းလင္း၏။ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေၿပာ၍ ေကာင္းေသာ ဆိုင္ၿဖစ္သည္။ သူမတို႔အိမ္မွာဆို အေနၾကပ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ဤဆိုင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။

“ေဆး(၁)မွာ နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအး...ရွိတယ္၊ ဘာၿဖစ္လို႔လဲ”

“ငါ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ေမးမလို႔...၊ နင္တို႔ ငါတို႔နဲ႕ တ batch တည္းပါပဲ၊ ခု ငါတို႔လိုပဲ ပိုစတင္ ေစာင့္ေနတာေပါ့”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။

“ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္...”

“ဆည္းဆာတဲ့”

“ဆည္းဆာ...ဟုတ္လား”

“ေအး...ဟုတ္တယ္ ဆည္းဆာ”

မ်ိုဳးမာလာဝင္းက ေစာေစာကလိုပင္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ စဥ္းစားၿပန္သည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းတခါခါ ၿပန္စဥ္းစားၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခါင္းကိုၿငိမ္လိုက္သည္။

“မသိဘူးဟဲ့”

“အာ...”

႐ိုးၿမင့္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။

“စဥ္းစားပါဦးဟ”

“စဥ္းစားပါတယ္ဟ”

“ရလား”

“မရဘူး”

“မသိဘူးေပါ့”

“အင္း”

ညိတ္လိုက္၊ ခါလိုက္လုပ္ေနေသာ သူ႔ေခါင္းကို လိုက္ၾကည့္ရတာပဲ မ်က္လံုးေညာင္းသည္။ လိုခ်င္ေသာအေၿဖကို မရလိုက္ေခ်။ တစ္မ်ိုဳးလွည့္ေမးရန္ ႐ိုးၿမင့္ ၾကံရ၏။

“မာလာဝင္း”

“ေၿပာေလ...”

“နင္လည္း ကဗ်ာေလးေတြ ေရးတယ္ေနာ္”

“ၾကာလွၿပီ”

“နင္နဲ႔ ေဆး(၁)က ေက်ာင္းသူတစ္စုနဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ စုထုတ္ဖူးတယ္ဆို”

သူမက ရွက္ၿပံဳး ၿပံဳးၿပီး...

“ေအးေလ...အဲဒီတုန္းက နင္တို႔ကိုေတာင္ ငါ အဲဒီစာအုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္းေသးတာပဲ”

“ငါ မရလိုက္ဘူးဟ”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက ကံဆိုးလိုက္ေလၿခင္းဟူေသာ အၾကည့္မ်ိုဳးၿဖင့္ ႐ိုးၿမင့္ကို ၾကည့္သည္။

“အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလး ေကာင္းတယ္ဟဲ့”

“ဟီးဟီး...”

“ေအာင္မာ...နင္က ဘာရယ္တာလဲ”

႐ိုးၿမင့္ ၿပာၿပာသလဲ ေတာင္းပန္ရသည္။

“မဟုတ္ပါဘူး၊ နင္တို႔ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ေၿပာင္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါေမးခ်င္တာကို ေမးေတာ့မလို႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးတာပါ”

မ်ိုဳးမာလာဝင္းက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားၿပန္သည္။

“ဘာေမးမလို႔လဲ”

“ေဆး(၁)က ဆည္းဆာခ်ိုဳဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာမကိုေရာ နင္သိလား”

ေမးခြန္းအဆံုးမွာ ႐ိုးၿမင့္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္လိုက္သည္။ ေနာက္...ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ခါၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ေခါင္းကို ၿငိမ္လိုက္သည္။ ဘယ္လိုလဲဟူေသာ အၾကည့္ႏွင့္ မ်ိဳးမာလာဝင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မ်ိဳးမာလာဝင္းက သူ႕ကို ႐ႈတည္တည္ၾကည့္ေနရာမွ...

“မသိဘူး”

“မသိဘူး...ဟုတ္လား”

“ေအး...”

“ကဗ်ာဆရာမ ဆည္းဆာခ်ိုဳေလ”

“မသိပါဘူးဆို...”

“နင္တို႔ စာအုပ္တြဲထုတ္တဲ့အထဲမွာ သူမပါဘူးလား”

“မပါဘူး”

“ဟို...ၾကားဖူးနားဝေကာ မရွိဘူးလားဟာ”

“ဟင့္အင္း”

႐ိုးၿမင့္ စိတ္ဓာတ္က်သြားရၿပန္သည္။ မ်ိဳးမာလာဝင္းကို မေက်မနပ္ၾကည့္ၿပီး...

“နင္သိတာ ဘာရွိလဲ”

“ေအာင္မယ္”

မခံခ်င္ၿဖစ္သြားပံု ရသည္။ “မသိတာေတြ လိုက္ေမးေနၿပီးေတာ့” ဟု ေရရြတ္ေလသည္။ ႐ိုးၿမင့္ကေတာ့ မေလ်ာ့ႏိုင္ေသးပါ။

“ေဆး(၁)မွာ ကဗ်ာဆရာမ ဆည္းဆာခ်ိဳဆိုတာ ရွိတယ္ဟ”

“ငါကေတာ့ ဆီးခ်ိဳတို႔ ေသြးခ်ိဳတို႔ပဲ ၾကားဖူးတယ္”

“ေသလိုက္”

“နင္သာ ေသရမွာ”

“ေသရမွာ ငါမဟုတ္ဘူး နင္”

“လာေၿပာမေနနဲ႕ နင့္ဟာနင္ ေသလိုက္”

ကေလးေတြလို ရန္ၿဖစ္ၾကရေသးသည္။ ေနာက္မွ မ်ိဳးမာလာဝင္းက...

“ေကာင္းၿပီ ငါတစ္ခုလုပ္ေပးမယ္”

“ဘာလုပ္ေပးမွာလဲ”

“ေဆး(၁)က ငါတို႔နဲ႕ တ Batch တည္း ေက်ာင္းသူေတြကို အကုန္သိတဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ေပးမယ္”

“ေက်ာင္းသူပဲလား”

“ေအးေဟ့...ေက်ာင္းသူလည္း ေက်ာင္းသူ ကဗ်ာဆရာလည္း ကဗ်ာဆရာ”

“ဘယ္သူပါလိမ့္”

“မေနာ္ဟရီတဲ့...ၾကားဘူးလား”

“ဆန္နာမည္ၾကီး၊ ေရႊဝါထြန္းတို႔ ေပၚဆန္းေမႊးတို႔ပဲ ၾကားဖူးတယ္”

“အရမ္းလွတာ နင္ေတြ႔ရင္ ၾကိဳက္သြားမွာ”

“ထားပါ ထားပါ၊ ငါက ဆည္းဆာကိုပဲ ၾကိဳက္တယ္၊ ဖုန္းဆက္ေမးစမ္းပါဦး”

“ေအးပါ...ဆက္ေပးပါ့မယ္”

“သြားေလ...”

“ဟင္...”

“သြားေလ...သြားဆက္ေလ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ”

“ဟင္...အခုဆက္ရမွာလား”

“ေအးေပါ့...ေကာင္တာမွာ ဖုန္းရွိတယ္”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက မ်က္ႏွာကို မဲ့ၿပၿပီး ထိုင္ရာမွ မထခ်င္ ထခ်င္ ထသည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာင္တာသို႔ မေလွ်ာက္ခ်င္ ေလွ်ာက္ခ်င္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဖုန္းကို မဆက္ခ်င္ဆက္ခ်င္ ဆက္ေလသည္။ (ဟိုဘက္မွလည္း ဖုန္းကို မကိုင္ခ်င့္ကိုင္ခ်င္ ကိုင္မည္ ထင္သည္။)

သံုးမိနစ္ကို ဆယ့္ငါးက်ပ္ႏႈန္းၿဖင့္ ငါးဆယ္ဖိုးခန္႕ ေၿပာၿပီးမွ သူမ ၿပန္လာသည္။ ခံုမွာ ဝင္ထိုင္ကာ...

“နင္ေၿပာတဲ့ ေကာင္မေလးက ေဆး(၁)မွာ မရွိဘူးတဲ့”

“ေသခ်ာလို႔လားဟာ...”

“မယံုရင္ နင့္ဟာနင္ သြားရွာ၊ မရွိပါဘူးဆို”

႐ိုးၿမင့္ သက္ၿပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခုကို အစအဆံုးခ်လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကလည္း အိုသြားပံုရသည္။ မ်ိဳးမာလာဝင္းက ဂ႐ုဏာသက္သြားေသာ ေလသံၿဖင့္...

“နင့္ေကာင္မေလးကို နင္ သဲလြန္စ ေပ်ာက္သြားၿပီေပါ့”

“ေအးေပါ့ဟာ...”

“စိတ္မညစ္ပါနဲ႕ဟာ ငါရွိပါတယ္”

“ေဟ...”

“အဲ...”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက ေၿခကာကာ လက္ကာကာ ၿငင္းသည္။

“မဟုတ္ဘူး...မဟုတ္ဘူး၊ ဆည္းဆာ မရွိေပမယ့္ ငါရွိပါတယ္လို႔ ေၿပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါ ကူရွာေပးမယ္လို႔ ေၿပာတာ”

႐ိုးၿမင့္က ရင္ဘတ္ကို လက္ႏွင့္ဖိလိုက္၏။ မ်ိဳးမာလာဝင္းက ၿပစ္ၿပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေကာင္းခ်ီးေပးသည္။ “ေစတနာပ်က္တယ္” ဟုလည္း ေၿပာ၏။

့

ထိုေန႔မွာ ႐ိုးၿမင့္ ဘာမွ အဆင္မေၿပလိုက္။ ပေဟဠိေလးထံမွလည္း ဖုန္းမလာ။

 * * * 

အခန္း (၈)

“႐ိုးၿမင့္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္”

“ငါပါ...ေနထြန္းပါ”

“ဪ...ၿဖဴၿဖဴတို႔အစ္ကိုလား၊ ေအး...ေၿပာ”

“________ ေတာ္ၿပီကြာ မေၿပာေတာ့ဘူး”

႐ိုးၿမင့္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ ေနထြန္း”

“ဘာလဲ”

“ဒါေလးစတာမ်ားကြာ၊ ကြ်ဲမဟုတ္ဘဲနဲ႕ မင္းက အၿမီးတိုေနရေသးတယ္”

“မင္းဟာေလ...ေဟ့ေကာင္႐ိုးၿမင့္ လူၾကီးေတြကို ေစာ္ကားလို႔ မင္း ဒီလို ကို႔႐ို႕ကားယား ၿဖစ္ေနတာ”

“ေအးကြာ...ၿဖဴၿဖဴထြန္းအစ္ကိုဆိုေတာ့ ငါ့အစ္ကိုပဲေပါ့၊ လူၾကီးအရာ ထားရမွာေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ္ မွားသြားတယ္ ဆိုဆို ကိုေနထြန္း အမိန္႔ရွိပါ”

တစ္ဘက္မွ အသံတိတ္သြားသည္။ ဖုန္းခြက္ကို ကိုင္ထားရင္း ႐ိုးၿမင့္ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ခဏၾကာမွ ေနထြန္းက...

“ေဟ့ေကာင္ ႐ိုးၿမင့္”

“ဟင္”

“ငါ့ဘက္က ဖုန္းကို စပီကာ ဖြင့္လိုက္ၿပီ၊ မင္းေၿပာခ်င္လည္း ဆက္ေၿပာ၊ ေဘးလူပါ ၾကားသြားတာေပါ့”

ဘုရား ဘုရား၊ ဒီေကာင့္နံေဘးမွာ ၿဖဴၿဖဴထြန္း ရွိေနပံုရသည္။ စကားလမ္းေၾကာင္းကို ကပ်ာကယာ ေၿပာင္းလိုက္သည္။

“ဒီလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႕ေလကြာ၊ ေၿပာေၿပာ...ဘာေၿပာမလို႔လဲ”

“ညက ဟိုပေဟဠိေလး မင္းဆီ ဖုန္းဆက္ေသးလား”

“ဟင့္အင္း မဆက္ဘူးကြ၊ ဘာၿဖစ္လို႔လဲ”

“ဪ...ငါက သူေၿပာတာေတြ ဟုတ္မဟုတ္ သိခ်င္လို႔”

“ဘာေတြ ဟုတ္မဟုတ္လဲ”

“မင္းရဲ႕ တံဆိပ္ေခါင္းေလးနာမည္က ဆည္းဆာဆိုတာ ဟုတ္မဟုတ္၊ ကဗ်ာေလးဘာေလး ေရးတယ္ဆိုတာ ဟုတ္မဟုတ္၊ တို႔နဲ႕ တ batch တည္း ဆရာဝန္ေပါက္စဆိုတာ ဟုတ္မဟုတ္ အဲဒါေတြကို သိခ်င္တာေပါ့ကြာ”

“ေအး...ညက မဆက္ဘူးကြ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္”

“ဘာပါလိမ့္”

“မေန႔က ငါ မ်ိဳးမာလာဝင္းဆီ ေရာက္တယ္”

“အဲဒါ ဘာၿဖစ္လဲ”

“သူက တို႔ေဆး(၂)က ဆိုေပမယ့္ ေဆး(၁)ေက်ာင္းသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ခင္တယ္ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ သြားေမးၾကည့္တာ”

“အာ...ေအး ဟုတ္သားပဲ၊ မာလာဝင္းကလည္း ကဗ်ာေလး ဘာေလးေရးေတာ့ ပိုၿပီး သိႏိုင္တာေပါ့”

“ဟင့္အင္း...မသိဘူးကြ”

“ေဟ...”

ေနထြန္း တအံ့တဩ ၿဖစ္သြားပံုရသည္။

“မသိဘူး...ဟုတ္လား”

“ေအးကြာ...ဒီအတိုင္းလည္း မသိဘူး၊ ကဗ်ာေရးသူ အခ်င္းခ်င္းအေနနဲ႔လည္း မသိဘူး၊ ဘယ္လိုမွ မသိဘူး”

“ဟာ...”

ေနထြန္းလည္း ေတြေဝသြားပံုရသည္။ ၿပီးမွ...

“ေအး...သူနဲ႕ အဆက္အစပ္မရွိလို႔ သူ မသိလိုက္တာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္တာေပါ့”

“အဲလိုလည္း မဟုတ္ဘူးကြ၊ သူ႔ထက္ပိုသိမယ့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးၾကည့္ေသးတယ္၊ ရွိကို မရွိဘူးလို႔ ေၿပာတယ္”

“ေဟ...ဟုတ္လား”

“ေအး...အဲဒီနာမည္နဲ႕ ေက်ာင္းသူလည္း မရွိဘူး၊ အဲဒီနာမည္နဲ႕ ကဗ်ာေရးတဲ့သူလည္း မရွိဘူးတဲ့”

“ေဟာဗ်ာ...ဒါဆိုရင္ မင္းရဲ႕ ပေဟဠိေလးေၿပာတာ မွားေနလို႔လား”

“မဆိုႏိုင္ေသးပါဘူးကြ၊ ငါလည္း ပေဟဠိေလး ဖုန္းဆက္လို႔ရွိရင္ အဲဒီအေၾကာင္းေၿပာမလို႔၊ သူ႔ဆီက ဖုန္းမလာေသးလို႔ မေၿပာရေသးတာ”

“ေအး...ေအး၊ အေၾကာင္းထူးရင္ ငါ့ဆီကို ဖုန္းေလးဘာေလး ဆက္ကြာ”

“ဘာၿဖစ္လို႔လဲ”

“ဘာမွေတာ့ မၿဖစ္ဘူးေပါ့ကြာ၊ စိတ္ဝင္စားလို႔ေပါ့”

“ေအးပါ...ထူးရင္ ငါဆက္ပါ့မယ္၊ ငါ့မွာလည္း မင္းတို႔ပဲ တိုင္ပင္ေဖာ္ရွိတာ”

တေအာင့္အၾကာမွာ ေနထြန္း ဖုန္းခ်သြား၏။ ႐ိုးၿမင့္က ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ဆက္ဖတ္မည္အလုပ္...

“သား ကို႐ိုး ဧည့္ခန္းထဲ ခဏလာဦး”

“ဗ်ာ...ဟုတ္ကဲ့”

ေဖေဖက လွမ္းေခၚၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ ရွိေနသည္။ ႐ိုးၿမင့္ေရာက္သြားေတာ့ ေမေမက တစ္ခါမွ မေၿပာဘူးေသာ စကားကို ေၿပာ၏။

“သား အိမ္ေထာင္ၿပဳဖို႔ ကိစၥကို ေမေမတို႔ စီစဥ္ထားတယ္”

“လာၿပန္ၿပီ”

“မလာနဲ႕ေလ...မင္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ”

“အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္”

“အဟီး...မိန္းမအယူေတာ့ဘူး၊ တားတားက ေဖ႐ို႕ေမ႐ို႕နဲ႔ပဲ တစ္သက္႐ံုးေနမွာ” ဟုလည္း ပလီပလာ မလုပ္လိုေခ်။ ထိုသို႔လည္း မေနခ်င္ပါ။ ပ်င္းစရာၾကီး။ ထိုစကားက Expire ၿဖစ္ေနေသာ အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးမ်ား၏ လက္သံုးစကားၿဖစ္သည္။

“သား အိမ္ေထာင္ၿပဳမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ရွာပါရေစဦး”

“မင္းရွာစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ ေဖတို႔ေမတို႔ ရွာထားၿပီးၿပီ”

“ဟာ...ဘယ္သူနဲ႕တုန္း”

“မတင္ၿမနဲ႕ေပါ့ကြယ္”

႐ိုးၿမင့္ စိတ္ညစ္သြားသည္။

“ဟာ...လာၿပန္ၿပီ ဒီမတင္ၿမ”

မတင္ၿမဆိုသည္က သူႏွင့္ လူၾကီးခ်င္း သေဘာတူထားသည္ဆိုေသာ မိန္းကေလးၿဖစ္သည္။ အတည္ၿပဳ ေစ့စပ္ထားၿခင္းေတာ့ မရွိပါ။ လူၾကီးခ်င္း အားအားယားယား ေလွ်ာက္ေၿပာထားသည္ေလာက္ပဲ ရွိပါသည္။

့”မတင္ၿမေလးက ႐ိုးပါတယ္ကြယ္၊ အိမ္တြင္းမႈလည္း ႏိုင္တယ္၊ ဟိုတေလာကပဲ သူလုပ္ထားတဲ့ ခ်ဥ္ဖတ္ေတြ ပို႔ေပးလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား”

“အာ...ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္တတ္တာနဲ႔ပဲ ယူရေတာ့မွာလား”

“မဟုတ္ဘူးေလကြယ္”

“ဟုတ္ပါတယ္”

မတင္ၿမက ေတာသူေဌးသမီးၿဖစ္၏။ သူ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ ငယ္သည္။ ဆန္စက္ေတြ၊ ေဆးလိပ္ခံုေတြ ပိုင္၏။ ေတာက ဘဏ္မွာေတာ့ သူ႔ေငြစုစာအုပ္က စာရင္းအမ်ားဆံုး ၿဖစ္ႏိုင္သည္။

“အခု မတင္ၿမဆီက ဓာတ္ပံုေတြ ပို႔ေပးလိုက္တယ္၊ ဒီမွာ...”

ေမေမက အယ္လဘမ္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထုတ္ေပး၏။ အယ္လဘမ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ကအယ္လဘမ္ ၿဖစ္သည္။ ႐ိုးၿမင့္က လွမ္းမယူ။

“ဟာ...မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး၊ လွလည္း မလွဘဲနဲ႕”

“ဪ...ခ်စ္စရာေလးပါ သားရယ္”

မတင္ၿမက မည္းမည္းလံုးလံုးကေလးၿဖစ္၏။ ဝေဖာင္းေဖာင္းႏိုင္သည္။ သန္မာၿပီး ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္တက္သည္။

“ဘာခ်စ္စရာ ရမွာလဲ၊ ဘယ္လိုမွ မလွဘူး၊ အိုးေလးဘိန္းမုန္႕က ေၿခေတြလက္ေတြ ထြက္ေနတဲ့ ပံုၾကီးကို”

“ေအာင္မယ္ေလး သားရယ္...သူမ်ား သားသမီးကို အဲလို မေၿပာပါနဲ႕”

ထိုသို႔ၿဖင့္... ေမေမ့၏ အိမ္ေထာင္ေရး ဒႆနမ်ားကို နာရီဝက္ခန္႔ ထိုင္နားေထာင္ေနရေတာ့သည္။ ေဖေဖကေတာ့ ဘာမွ ဝင္မေၿပာ။ ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး လုပ္ေနသည္။ နံေဘးမွ သူကိုယ္တိုင္ နားညည္းလာခ်ိန္ ေဖေဖက စကားဝိုင္းကို သူကိုယ္တိုင္ ဝင္ဖ်က္ေပးသည္။

“ကဲကဲ...ကို႐ိုး သြားစရာရွိရင္ သြားပါေစေတာ့”

“ဘယ္သြားမွာတုန္း”

“ၿမိဳ႕ထဲက ေဆးခန္းတစ္ခုကို သြားမလို႔၊ ေလ့လာစရာ ရွိလို႔”

“ၾကြပါေတာ္...ၾကြပါ”

ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ အဝတ္အစားလဲၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသို႔ တစ္ခ်ိဳးတည္း ထြက္ခဲ့ရသည္။

ၿမိဳ႕ထဲမွ နာမည္ၾကီး ေဆးခန္းတစ္ခုသို႔ ဝင္ကာ မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕သည္။ သူတို႔ ေဆးခန္းၾကီး၏ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို တီးေခါက္ေလ့လာသည္။ ထူးထူးၿခားၿခား သိပ္မေတြ႕ရပါ။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေစာေစာစီးစီး ၿပန္ထြက္ခဲ့၏။ အိမ္ၿပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေစာေနေသးသည္။ ဘယ္ကို သြားရမည္မွန္းလဲ မသိ။ ကိုယ့္ဘဝ၏ ကိစၥအဝ၀ကို တစ္ေယာက္တည္း

ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္စဥ္းစားခ်င္သည္။ ထိုသို႔ၿဖင့္ အင္းလ်ားကန္စပ္သို႕ ထြက္ခဲ့သည္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အင္းလ်ားကန္စပ္မွာ လူသူရွင္းလင္းေနသည္။ ရင္႐ႈပ္ရသည္ဆိုေသာ ႐ုပ္ရွင္သမားမ်ားလည္း မရွိ။ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ဝင္လိုက္သည္။ ကန္စပ္မွ ခံုဆီသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။

“အာ...”

ကန္စပ္မွ ဝိုင္းထဲမွာ လူၿပည့္ေနသည္။ တစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ ဝိုင္တစ္ဝိုင္းကိုေတာ့ သူေတြ႕သည္။

“ဟာ...”

ထိုဝိုင္းမွာ ထိုင္ေနသူက မိန္းကေလးၿဖစ္ၿပီး၊ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည့္အတိုင္း မေရႊဆည္းဆာ ၿဖစ္ေလသည္။ ထိုဝိုင္းသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ရင္ပင္ ခုန္ေနမိေသးေတာ့သည္။

ဆည္းဆာက အေဝးသို႔ ေငးေနသည္။ စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ခ်ထားသည္။ သူသြားရပ္ေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္၏။ ၿပီး... သူ႔ကိုေတြ႕ေတာ့ မ်က္ႏွာတည္သြားသည္။

“ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕”

ထိုသို႔ေၿပာၿပီး မ်က္ႏွာၿပန္လႊဲသြားသည္။ ႐ိုးၿမင့္ ေအာင့္သက္သက္ၿဖစ္သြားသည္။

“အဟဲ...မဆည္းဆာ”

မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ကေလးမ်ားက သူ႔ထံ စူးဝဲေရာက္ရွိလာသည္။ အံ့ဩဟန္ မၿပပါ။

“ရွင္က ကြ်န္မနဲ႕ သိလို႔လား”

“သိတယ္ေလ”

“ဘယ္မွာ သိတာလဲ”

“ၿမိဳ႕ထဲမွာ ခင္ဗ်”

သူမက ႐ိုးၿမင့္ကို ဘာမွ ဆက္မေၿပာေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ႐ိုးၿမင့္က သူမေဘးမွ ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ခံုက ဆိုင္မွခံု ၿဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဖင္ႏွင့္ ကိုယ္ ထိုင္လိုက္ၿခင္းလည္း ၿဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမထံ ခြင့္မေတာင္းလိုက္။

“ဆရာ ဘာသံုးေဆာင္မလဲ”

စားပြဲထိုးေလးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ေကာက္ေနေသာ စံုတြဲဟု ထင္ကာ မရဲတရဲလာေမး၏။ ႐ိုးၿမင့္က သူမ ေသာက္ထားေသာ ခရက္ရွာပုလင္းကို ၾကည့္ၿပီး စားပြဲထိုးေလးကို...

“ဪ...မင္းက ေဒြးလား”

“ခင္ဗ်ာ...”

စားပြဲထိုးေလးက ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ သူမက ႐ိုးၿမင့္ကို မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီး ၾကည့္သည္။ အဟဲခနဲ ရယ္ၿပလိုက္ရင္း ...

“တီဗြီထဲက ခရက္ရွာရွိလားဆိုတာ ခင္ဗ်ားကိုး ...”

“လာေၾကာင္မေနနဲ႕”

“မဟုတ္ပါဘူး၊ တို႔လည္း ခရက္ရွာေသာက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔”

“ကိုယ့္ဘာသာ ေသာက္ခ်င္တာ ေသာက္ေပါ့”

“အင္း ...အင္း ဒါၿဖင့္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႕ ကိုယ္မွာေသာက္မယ္ေနာ္”

ထိုသို႔လည္း ရွင္းေအာင္ ေၿပာထားရေသး၏။ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း သူမက ဘာမွၿပန္မေၿပာေခ်။ မ်က္ႏွာလည္း လႊဲထားၿမဲၿဖစ္၏။

စားပြဲထိုးေလးက ခရက္ရွာတစ္လံုး လာခ်ေပး၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေၿပာၾကသၿဖင့္

ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ ဝိုင္းကေလးမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

႐ိုးၿမင့္က ထိုအေၿခအေနကို ေၿပာင္းလဲပစ္ခ်င္၏။ ငတက္ၿဖား ကာတြန္းထဲကလို “အဟမ္း ...ေနကန္းတယ္ေနာ္”  ဟု ေၿပာလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။ စကားစက ရွာမရေခ်။

“မဆည္းဆာ တစ္ေယာက္တည္းလား”

“ရွင္ မ်က္စိ မၿမင္ဘူးလား”

“ၿမင္ပါတယ္၊ ဪ...အို...အဟဲ... ညေနေတာင္ ေစာင္းေတာ့မယ္”

“အဲဒါ ဘာၿဖစ္လဲ”

“ဪသာ္...ဆည္းဆာက ဆည္းဆာကို လာၾကည့္တာလားလို႔ပါ၊ ဆည္းဆာခ်ိန္ရဲ႕ တိမ္ေတြက လွတယ္”

သူ႔စကားေၾကာင့္ ဆည္းဆာ၏ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးရိပ္သန္းသြားသည္။ သူက စားပြဲေပၚမွ ဆည္းဆာ၏စာအုပ္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ဆြဲယူေကာက္ဖတ္လိုက္သည္။

“ဟာ...ဒီစာအုပ္ အရမ္းေကာင္းတယ္”

လႊတ္ခနဲ ေၿပာလိုက္မိ၏။ ဟိုက္ဒ႐ိုသရပီဟုေခၚသည့္ ေရကုထံုးအေၾကာင္း ေရးထားသည့္ စာအုပ္ၿဖစ္သည္။

“ဒီစာအုပ္ဗ်ာ...အရင္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရွိတယ္၊ သူမ်ား ငွားသြားၿပီး ၿပန္မေပးလို႔”

စာအုပ္၏ ေရွ႕ဘက္မွာ “ဆည္းဆာ၊ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္” ဟု အဂၤလိပ္လိို ေရးထိုးထားသည္။

“ဪ...”

ဆည္းဆာက ႐ိုးၿမင့္ကို လွည့္ၾကည့္ရၿပန္သည္။

“လက္စသပ္ေတာ့ ေဆးမန္းကကိုး ...”

“အဲဒါ...ဘာၿဖစ္လဲ”

“ကြ်န္ေတာ္က မဆည္းဆာကို ေဆး(၁)မွာ သြားရွာေနတာ”

“ေနပါဦး ...၊ ရွင္က ကြ်န္မကို ဘာကိစၥ ရွာရတာတုန္း”

“ဪ...အဟဲ ဒီလိုပါ”

ဆည္းဆာက ဟုတ္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ေပါ့ဟူေသာ အၾကည့္ၿဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနသည္။

“ဟိုေလ...မဆည္းဆာက ဆည္းဆာခ်ိဳဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႕ ကဗ်ာေတြ ေရးတယ္ မဟုတ္လား”

“ရွင္က ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲ”

“မဖတ္ဘူးလို႔ပါ”

“ဘာ...ရွင့္”

႐ိုးၿမင့္ စကားမွားသြားသည္။ ဖတ္ဖူး၍ သိသည္ဆိုလွ်င္ ၿဖစ္ႏိုင္ေသး၏။

“ဟိုေလ...ဒီလိုပါ”

စကားကို ကမန္းကတန္း ၿပန္ၿပင္ရသည္။

“ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ မဖတ္ဘူးတဲ့ ေဆးေက်ာင္းကဗ်ာဆရာေတြကို လိုက္ေလ့လာေနတာ မဆည္းဆာရဲ႕၊ ကဗ်ာေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္စားလို႔”

“ေလွ်ာက္ေၿပာမေနနဲ႕”

႐ိုးၿမင့္စကားကို သူမက ထိုသို႔ အသိအမွတ္ၿပဳ၏။ ႐ိုးၿမင့္ အမ္းသြားသည္။ ဘာဆက္ေၿပာရမည္မွန္း မသိ။

“ဟာ...”

စာအုပ္ကို ေလွ်ာက္လွန္ရင္း စာအုပ္ေက်ာဘက္မွာ ေရးထားသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေရွ႕မွာ လက္မွတ္ေရးထိုးထားေသာ လက္ေရးအတိုင္း ၿဖစ္သည္။ လွပေသာ္လည္း အတန္ငယ္ေသာ့ေသာ မိန္းကေလးလက္ေရးမ်ား

...။ ကဗ်ာက အလာၾကီးၿဖစ္၏။ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာပဲၿဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ေကာင္းကင္အထိ မေရာက္လိုပါဘူး

အပြင့္စိုစိုေတြနဲ႕

ေလထဲမွာ လင္းခ်ိဳငိုက္တြဲၾကည့္ရတာပါ

မီး႐ွဴးမီးပန္းပဲကြယ္

ငါ့ရဲ႕ ဂီတက ပူအိုက္ေၿခာက္ေသြ႕လြန္းလွတယ္။

“မဆည္းဆာက ကဗ်ာေတာ့ အေတာ္ေကာင္းသားဗ်”

အၾကည့္က ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္လာၿပန္သည္။ စကားကို ၿပန္ၿပင္ရၿပန္သည္။

“ဟို...ကဗ်ာလည္းေကာင္းပါတယ္၊ လူကလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ မဆည္းဆာကို မိတ္ဆက္ခ်င္လို႔ပါ”

သူမက စိတ္မရွည္သလို သက္ၿပင္းရွည္ၾကီး တစ္ခ်က္ခ်လိုက္၏။

“ကြ်န္မ စိတ္႐ႈပ္လို႔ ေခ်ာင္းကမ္းပါး လာထိုင္ေနတာ”

႐ိုးၿမင့္ စိတ္ထဲ မေကာင္းၿဖစ္သြားသည္။ သူက သပြတ္အူလို ေမ်ာလာၿခင္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဘာကိုမွ ေၿဖရွင္းမေနေတာ့။ အလိုက္တသိ ၿငိမ္သက္ေပးလိုက္သည္။

ညေနခင္းက အလင္းဖန္႔ဖန္႔ႏွင့္ ေတာက္ပေနသည္။ ဟိုးအေဝး မိုးၿမင့္မွာ တိမ္ၿဖဴေတြ၊ ဝတ္မႈန္မပါဘဲ ပြင့္ေန၏။ အင္းလ်ားေရၿပင္က တသြင္သြင္ မစီးေသာ္လည္း တလြင္လြင္ ညည္းေနသည္ဟု ထင္ရသည္။

သူမကို ခိုးၾကည့္မိ၏။ နက္ေမွာင္ဖားလ်ားက်ေနသည့္ ဆံႏြယ္မ်ားက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေတာက္ပေနသည္။ စင္ၾကယ္ရွင္းသန္႔သည့္ မ်က္ႏွာကေလးကလည္း ေငးေလ လွေလၿဖစ္၏။ ခံုေပၚမွာ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ထိုင္ေနပံုက ပန္းခ်ီဆရာေတြ ပုလင္းထဲ ခုန္ခ်ၿပီး ေသဖို႔

ေကာင္းေတာ့သည္။ (မေသာက္တတ္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားမပါ။)

႐ိုးၿမင့္လည္း သူမကို စကားမစေတာ့ဘဲ အေတြးေတြ ေဝေနလိုက္မိသည္။

႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ၿပႆနာမ်ားၾကားမွာ ကိုယ္က ဘီလူးစြယ္ကာရံႏွင့္ ေရးစပ္ခံထားရသည့္ ကဗ်ာၿဖစ္ေနသည္။.

“ဪသာ္...မတင္ၿမ၊ မတင္ၿမ”

“ရွင္ ဘာေတြ ေၿပာေနတာလဲ”

ကပ်ာကယာ ၿငင္းရၿပန္သည္။

“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ ေတြးေနရင္း ပါးစပ္က အသံထြက္သြားတာပါ”

သူမက ခပ္တည္တည္တစ္ခ်က္ ၾကည့္သည္။ ၿပီး ...ဘာေတြမွန္းမသိေသာ သူ႔ေတြးလက္စေတြကို ဆက္ေတြးေနသည္။ သူမကေတာ့ ဘာသံမွ မထြက္။ “ဪ...ကိုတင္ၿမင့္၊ ကိုတင္ၿမင့္” ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မေရရြတ္ပါ။ ခဏၾကာေတာ့ သူမ ထိုင္ရာက ထသည္။

“ကဲ...ရွင့္ဟာရွင္သာ ဆက္ထိုင္ေနေတာ့၊ ကြ်န္မသြားေတာ့မယ္”

“ဟင္...ကြ်န္ေတာ္လည္း သြားေတာ့မလို႔”

“ရွင္ ဘယ္ဘက္လမ္းက သြားမွာလဲ”

“ဒီဘက္လမ္းက”

“ေကာင္းၿပီ...ဒါၿဖင့္ ကြ်န္မ ဟိုဘက္လမ္းက သြားမယ္”

“အေအးဖိုး ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းလိုက္မယ္ေနာ္”

“မလိုပါဘူး၊ ရွင့္အေအးဖိုး ရွင္ေပးေပါ့”

ေၿပာေၿပာဆိုဆို သူမက ေငြရွင္းရန္ ပိုက္ဆံထုတ္သည္။ ႐ိုးၿမင့္ကလည္း အိတ္ကပ္ထဲမွ ပိုက္ဆံကို ႏိႈက္လိုက္ၿပီး ...

“မဆည္းဆာက ဒီစားပြဲထိုးေလးကို ေငြရွင္းမလို႔လား”

“ဟုတ္တယ္”

“ဒါၿဖင့္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ဟိုစားပြဲထိုးၾကီးနဲ႕ ေငြရွင္းလိုက္မယ္ေနာ္”

ဆည္းဆာက ရယ္ခ်င္သြားဟန္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကို တည္ၿမဲဆက္တည္ထားၿပီး ...

“ရွင္ သေဘာေပါက္ရင္ ၿပီးတာပဲ”

“ေပါက္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဪသာ္...ဒါနဲ႕ မဆည္းဆာ”

လွည့္ၾကည့္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုလိုက္ၾကသည္။ သူမ၏ မ်က္နက္ဝန္းမ်ားက လင္းလဲ့ေနသည္။

“ဘာလဲ”

“ဟိုေလ...မဆည္းဆာ ဘယ္မွာေနတာလဲ”

“ရွင့္အပူပါလား”

႐ိုးၿမင့္က ေလခ်ိဳေသြးၿပီး ...

“ဟဲဟဲ...ခင္ဗ်ားမေၿပာလည္း ကြ်န္ေတာ္ သိပါတယ္ဗ်ာ”

“ဘာ...”

သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္မ်ိဳးၿဖစ္သြားသည္။ ႐ိုးၿမင့္၏ မ်ုက္လံုးထဲအထိ စိုက္ၾကည့္၏။ အၾကည့္က တစ္ခုခုထူးၿခားသလို ၿဖစ္ေန၍ ႐ိုးၿမင့္က ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေလ်ာခ်လိုက္ရသည္။

“မသိဘဲ ေနမလားဗ်ာ၊ ဆည္းဆာဆိုတာက ေကာင္းကင္ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုမွာ ေနတာပဲ...၊ ညေနတိုင္း ေတြ႕ေနရတာ”

ဆည္းဆာက ဘာမွမေၿပာေတာ့ဘဲ လွည့္ထြက္ရန္ ၿပင္သည္။ မထြက္ခင္မွာ...

“ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ကြ်န္မေနာက္က လိုက္မလာပါနဲ႕”

႐ိုးၿမင့္ ငိုင္သြားၿပီးမွ...

“ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ေနာက္ရက္ေတြ ဒီကို လာထိုင္ဦးမွာလားဟင္”

စကားၿပန္ပင္ မရလိုက္ေခ်။ သူမက ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားၿပီးၿဖစ္၏။ လိုက္သြားခ်င္ေသာ္လည္း မလိုက္ရဲ။ ထိုညက ဘယ္ညာလူးလိမ့္ၿပီး ႐ိုးၿမင့္ အိပ္မရ။ ဘာၿဖစ္သည္ မသိ။ ပေဟဠိေလးထံမွလည္း ဖုန္းမလာေခ်။

“ဆည္းဆာေရ...”

သူမ ၾကားမွာမဟုတ္ဘဲႏွင့္ ေအာ္ေခၚေနမိၿပန္ေလသည္။

* * *

အခန္း (၉)

စယ္လီဥယ်ာဥ္ေတြရဲ႕ အဆင္းေလးမွာ

မင္းနဲ႔ငါ ေတြ႕ဆံုၾကတယ္

မင္းက ႏွင္းျဖဴလို ေျခေထာက္ေလးေတြနဲ႔

စယ္လီဥယ်ာဥ္ကို ျဖတ္သန္းသြားရဲ႔။

သူမက အခ်စ္ကို

သစ္ရြက္ကေလးေတြ ပင္စည္က တိုးထြက္လာသလိုမ်ိဳး

ခံယူပါတဲ့။

ဒါေပမယ့္...

ငယ္ရြယ္႐ူးမိုက္တဲ့ငါက

မင္းစကားကို သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး။

ျမစ္ကမ္းပါးေဘးက ကြင္းျပင္ထဲမွာ

ခ်စ္သူနဲ႔ငါ ရပ္ေနၾကတယ္။

သူ႔ရဲ႔ႏွင္းျဖဴလက္ကေလးေတြက ငါ့ပုခံုးေပၚမွာ

သူမက ဘဝကို

ျမက္ပင္ကေလးေတြ ေပါက္ေရာက္လာသလိုမ်ိဳး

ခံယူပါတဲ့။

ဒါေပမယ့္

ငယ္ရြယ္႐ူးမိုက္တဲ့ငါေလ ခုေတာ့

မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ခဲ့ရျပီ။

                 ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ကဗ်ာေလးျဖစ္၏။ ျမန္မာကဗ်ာမဟုတ္။ ႏိုင္ငံျခားဘာသာျပန္ကဗ်ာျဖစ္သည္။ “အိုင္ဒီယာ” မဂၢဇင္းတြင္ ပါဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သေဘာက်မိသျဖင့္ ကဗ်ာေလးကို ႏွစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ျပီးမွ ေအာက္က ကေလာင္နာမည္ကို

ၾကည့္မိသည္။ ကေလာင္အမည္က အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဆည္းဆာခ်ိဳ ျဖစ္ေနေလသည္။

့

“ေဟ...”

႐ိုးျမင့္ ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္သြားသည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ဖတ္ျခင္းျဖစ္၍ ထိုင္ရမလို ထရမလို အျပင္ ပက္လက္လွဲရမလိုပါ ျဖစ္သြားသည္။

ဘာျဖစ္မွန္းမသိ၊ ေပ်ာ္လိုက္တာ...။ ‘တစ္မ်ိဳးပဲေနာ္’ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေျပာမိေသး၏။

 ‘အို တစ္မ်ိဳးမကလို႔ ႏွစ္မ်ိဳး၊ သံုးမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္’ ဟုဆက္ေျပာလိုက္ေသးသည္။ သူမကိုလည္း အရမ္းေတြ႕ခ်င္သြားမိသည္။

လြမ္းရတာလည္း ေန႔ေန႔ညညပါပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။

             အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္းက ဒီလထုတ္ အသစ္စက္စက္မဂၢဇင္းျဖစ္၏။ မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဖုန္းဆက္ျပီးေမးလွ်င္ သူမ၏ လိပ္စာကို သိႏိုင္သည္။

“အို...ဟုတ္ျပီ”

ဖုန္းခြက္ကို တက္ၾကြစြာ ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။ ကိုယ္က စိတ္ေစာေနရသည့္ၾကားထဲ တစ္ဘက္ဖုန္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေခၚမရ။ အလကားေနရင္း ဘယ္သူေတြ စကားေၾကာရွည္ေနၾကသည္မသိ။ ဖုန္းက အင္ေဂ့ခ်္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေမေမက တေမွာင့္။

“သား ဘယ္သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္မလို႔လဲ”

“အသိ တစ္ေယာက္ဆီကိုပါ”

“ေအး...ေအး မတင္ျမလည္း မင္းနဲ႔သိတယ္ေနာ္ သား”

“ဟာ...”

ေမေမက မတင္ျမဆီ ဖုန္းဆက္ေစလိုျခင္းျဖစ္သည္။ မဆက္ခ်င္ပါ။ သူတို႔ကို လူၾကီးခ်င္း သေဘာတူထား မွန္းမသိခင္တုန္းက ေမေမေခၚခိုင္းသျဖင့္ ေခၚေပးဘူးသည္။ မတင္ျမ၏ ဖုန္းထူးသံက တမ်ိဳးၾကီးျဖစ္သည္။ ႏြားေမာင္းသံႏွင့္တူသည္။ 

‘ဟဲ့ လို’ ဟု ထူးတတ္၏။ 

“မတင္ျမရွိလား” ဟု ေမးလွ်င္လည္း “အခုေျပာေနတဲ့သူပါပဲရွင္”  ဘာညာမ်ိဳး ျပန္ေျပာေလ့မရွိ။ အညာမွ

အဘြားၾကီး တစ္ေယာက္၏ေလသံအတိုင္း “ေျပာေနတယ္ ေျပာေနတယ္” ဟု ျပန္ေအာ္တတ္၏။

“ရန္ကုန္ကပါ”  ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္လည္း သူႏွင့္ေျပာရမည့္ကိစၥကို မဆီမဆိုင္ 

“ရန္ကုန္ကတဲ့ ၾကီးေမေရ” ဟုထေအာ္တတ္ေသး၏။ ေမေမကမဲ့ျပျပီး အေပၚထပ္တက္သြားသည္။ သူ႔မတင္ျမဆီ မဆက္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္မတင္ျမရဲ႔ လိပ္စာကိုစံုစမ္းမလို႔။

ခဏၾကာေတာ့ အိုင္ဒီယာကို ဖုန္းေခၚလို႔ရသြားသည္။

“ဟဲလို...အိုင္ဒီယာ မဂၢဇင္းကပါလားခင္ဗ်ာ”

“ဟုတ္ပါတယ္”

“ကြ်န္ေတာ္ အယ္ဒီတာနဲ႔ စကားနည္းနည္းေျပာခ်င္လို႔ပါ”

“ခဏေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့”

တစ္ဘက္မွ အသံတိတ္သြားသည္။ ျပီးမွ... ေစာေစာကလူကပဲ ဖုန္းကို ျပန္ကိုင္ကာ...

“ေမ့သြားလို႔ဗ်”

“ဗ်ာ...”

“အယ္ဒီတာက ကြ်န္ေတာ္ပဲဗ်”

“ဟင္ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ”

“ေအး...အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္သြားတာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႏုပညာသမားလို႔ပဲ ခံယူထားတာ၊ အယ္ဒီတာဆိုတဲ့ စာလံုးက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိမ္းေနတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆိုရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္တာေလး တစ္ခု ေမးမလို႔ပါ”

“ဘာမ်ားပါလိမ့္”

“ဒီလထုတ္ အိုင္ဒီယာ မဂၢဇင္းမွာ ဆည္းဆာခ်ိဳရဲ႔ ဘာသာျပန္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ပါလာတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီကဗ်ာေလးကို သေဘာက်လို႔ဗ်၊ ဘာသာျပန္ထားပံုေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ထင္လို႔”

“ဟုတ္ကဲ့ ... ေက်းဇူးပါပဲ၊ ဒါပဲလား”

“အဲ...အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာမ ဆည္းဆာခ်ိဳရဲ႔ လိပ္စာေလးမ်ားသိရမလားလို႔”

“ဘာလုပ္မလို႔လဲမသိဘူး”

“အဲ...”

႐ိုးျမင့္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ ထိုသို႔ ျပန္ေမးမည္ဟု ထင္မထားမိေခ်။

“အဲ...ဟို သူနဲ႔က အသိေတြဗ် မေတြ႔တာၾကာျပီ။ ဒီကဗ်ာေလး ဖတ္ရေတာ့ သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခ်င္လို႔၊ အဲဒါေၾကာင့္ လိပ္စာလွမ္းေတာင္းၾကည့္တာပါ”

“ဪ... ပတ္သက္မႈရွိသလား”

“ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့ ရွိတယ္၊ သူက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ မတင္ျမဗ်”

“မတင္ျမ”

“ဪ... မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါက ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာေခၚတဲ့ နာမည္ပါ။ သူ႔နာမည္အရင္းက ဆည္းဆာတဲ့၊ မႏၲၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က ေဆးေက်ာင္းျပီးကာစ ဆရာဝန္ေပါက္စေပါ့”

“ဪ...အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္”

“ခု လက္ရွိ လိပ္စာမ်ား ကြ်န္ေတာ္သိရမလားခင္ဗ်ာ”

တစ္ဘက္မွ အယ္ဒီတာက ေခတၲစဥ္းစားေန၏။ ျပီးမွ...

“ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ”

“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ”

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြက အယ္ဒီတာ ဝတၲရားအရ အဲဒီလို လိပ္စာထုတ္ေျပာလို႔မရဘူးဗ်”

“အာ...”

“အဲဒီေတာ့ကာ...”

“ဟုတ္ကဲ့”

“သူ စာမူခ လာမထုတ္ရေသးဘူး၊ စာမူခလာထုတ္ရင္ ခင္ဗ်ား ဖုန္းဆက္ေၾကာင္းေျပာျပေပးမယ္၊ ခင္ဗ်ားကို သူကပဲ ဆက္သြယ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပေပးမယ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႔ နာမည္နဲ႔ လိပ္စာ ကြ်ႏ္ေတာ့္ကို ေျပာထားခဲ့”

႐ိုးျမင့္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ အေတာ္ေစ့စပ္သည့္ အယ္ဒီတာျဖစ္ေနသည္။ သူ႔နာမည္ႏွင့္ လိပ္စာကို ေပးထားလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ သူမက ဆက္သြယ္မွာ မဟုတ္သည့္အျပင္ ေဒါသတၾကီးပင္ က်ိန္ဆဲလိမ့္ဦးမည္။ သူ႔ကို သူမွန္းေတာ့ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အေႏွာင့္အယွက္လိုက္ေပးသည္ဟုပဲ ထင္သြားလိမ့္မည္။ ကိုယ္ကလည္း မတင္ျမဟု သြားေျပာလိုက္မိသည္ကိုး...။ ဖုန္းခ်အျပီး ျခံထဲမွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေနလိုက္သည္။ အႀကံထုတ္ႏိုင္ရန္အတြက္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေနာက္မွာ ပစ္ထားလိုက္၏။

“သား... ဘာျဖစ္ေနလဲ”

ျခံေထာင့္မွာ့ စာဖတ္ေနေသာ ေဖေဖက လွမ္းေမးသည္။

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေဖေဖ၊ ၿမိဳ႕ထဲသြားမလား စဥ္းစားေနတာ”

ေဖေဖကဆက္မေမးေတာ့ဘဲ စာကိုဆက္ဖတ္ေနသည္။ ေဖေဖက ယခုအခါတြင္ ေဆးကုသျခင္း မျပဳေတာ့ေပ။ ေဆးပညာဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ားကိုသာ တြင္တြင္ ေရးထုတ္ေနေတာ့သည္။ ထိုမွ်ႏွင့္ပင္ ဝင္ေငြက အေတာ္ေကာင္းေနသူျဖစ္သည္။ ခဏအၾကာမွာ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ျပီး ေရမိုးခ်ိဳး၊ အဝတ္အစားလဲလိုက္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲကိုထြက္မည္။ အိုင္ဒီယာ မဂၢဇင္းတိုက္ဘက္ကိုသြားမည္။ ဆည္းဆာက ထိုမဂၢဇင္းတိုက္သို႔ စာမူခလာထုတ္ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနလ်င္ ေတြ႔ႏိုင္သည္ေလ။

မဂၢဇင္းတိုက္ကို ေတြ႔သည္။ မလွမ္းမကမ္းမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျပီး တခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္ မၿငိဳျငင္ေအာင္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု စားလိုက္ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနရသည္။

                 ထိုသို႔ျဖင့္ဆီးသြားခ်င္လာသည္။ အင္း...ဆည္းဆာကေတာ့ မလာဘူး။ ဆီးကေတာ့လာျပီ။ ဆီးကိုေအာင့္ထားလ်င္ မေကာင္းမွန္း ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သိေနေတာ့လည္း ခက္သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ အ႐ံႈးေပးျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ထရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အေပါ့အပါးသြားရန္ အိမ္သာမရွိေခ်။ လမ္းထိပ္မွာ မေယာင္မလည္ သြားထိုင္ေနလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးေတြ ဝင္လာတိုင္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနမိသျဖင့္ ႏွာဘူးဟုပင္ အထင္ခံရႏိုင္သည္။

ထိုင္ရတာၾကာလာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အားနာသလိုျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ကို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္မ်ား ျမင္ၾကမလားဟု စိတ္မသိုးမသန္႔ ျဖစ္လာျပန္သည္။

                ထိုသို႔ျဖင့္ ထိုင္ရာမွထျပီး ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္လုပ္ရျပန္သည္။ ထိုသို႔ေလွ်ာက္ပတ္ေနျပန္ေတာ့လည္း အခံလူတို႔၏ မ်က္စိစပါးေမႊး စူးစရာ ျဖစ္ေနႏိုင္ျပန္သည္။

႐ုပ္ရွင္မ်ား၊ ဝတၳဳမ်ားထဲမွ ဇာတ္ေကာင္တို႔ သူတစ္ပါးအိမ္ကို ေစာင့္ၾကည့္သည္ဆိုေသာ ကိစၥမွာ

လြယ္လြယ္ကေလးျဖစ္ပါလ်က္ ကိုယ့္က်မွ ေတာ္ေတာ္ၾကီးခက္ေနသည္။

ဒီပံုစံအတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္ေသးေခ်။ တစ္ခုခုေတာ့ အႀကံထုတ္ရမည္။ ကိုယ့္ၿခံထဲမွာ ေလွ်ာက္ေနျခင္းမဟုတ္၍ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္လိုက္၍လည္း မရေခ်။ သူ႔ခ်ည္း သက္သက္စဥ္းစားရေတာ့သည္။

အင္း...ဟုတ္ျပီ။

ကိုယ့္ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဖြင့္ျပီး ကဗ်ာ အတိုအစမ်ား ရွာမိသည္။ ထိုကဗ်ာမ်ားကိုယူျပီး အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္းတိုက္ထဲသို႔ ဝင္သြားလိုက္သည္။

“ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါလဲ”

“ဟို...ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာစာမူကေလးေပးခ်င္လို႔”

ထိုအယ္ဒီတာက ႐ိုးျမင့္ထိုင္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပင္ ထိုင္သြားသူျဖစ္သည္။ စားပြဲခ်င္းကပ္ရက္

ထိုင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ိုးျမင့္က ရယ္သြမ္းေသြးျပီး စကားစကို ရမယ္ရွာ ေျပာလိုက္၏။

“ဪ...အဟင္း အစ္ကိုၾကီးက ခုနက ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ လက္ဖက္ရည္လာေသာက္သြားတာပဲ”

“ဟုတ္ပါတယ္”

႐ိုးျမင့္ ဘာဆက္ေျပာရမည္မွန္း မသိေခ်။ ဆည္းဆာခ်ိဳဆီေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုစကားျဖင့္ ဆက္သြားရမည္မွန္း မသိ။

“ကြ်န္ေတာ္ ေဒါက္တာ႐ိုးျမင့္ပါ”

“ဗ်ာ...အင္း ဟုတ္ကဲ့”

“ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာဆည္းဆာကလည္း ဒီမွာ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုလို႔”

“ဪ...ဟုတ္ပါတယ္၊ သူမနက္အေစာၾကီးကပဲ ေရာက္လာတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ စာမူခ ထုတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္”

“ဟာ...ဟုတ္လား၊ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက လာသြားတာလဲဗ်”

“မနက္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ကဗ်”

“ဪ...”

႐ိုးျမင့္ စိတ္ဓါတ္က်သြားသည္။ ‘ေဒါက္’ ခနဲ က်သြားေသာပစၥည္းကိုမွ ျပန္ေကာက္တင္၍ရဦးမည္။ ‘အာ’ ခနဲ က်သြားေသာ စိတ္ဓါတ္ကိုေတာ့ ျပန္ဆြဲတင္ဖို႔ မလြယ္ေခ်။ ဆည္းဆာ ဤမဂၢဇင္း တိုက္ သို႔လာသြားေသာ အခ်ိန္မွာ သူက ၿခံထဲမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ေနာက္ပစ္၍ အႀကံထုတ္ေနတုန္းျဖစ္သည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ လွည့္ထြက္ခဲ့ျပီး အိမ္ျပန္ရန္ taxi လွမ္းတားလိုက္၏။ taxi ကားက သူ႔ေရွ႕ထိုးရပ္မွ ကားေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ပါေနမွန္း သတိထားလိုက္မိ၏။

“ဟင္...”

“ေအာ...”

အားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည့္အတိုင္း ကားေပၚမွ ပါလာသူက ဆည္းဆာ (ဝါ) ဆည္းဆာခ်ိဳ (ဝါ) တံဆိပ္ေခါင္းကေလး (ဝါ) ကြ်န္ေတာ့္ မတင္ျမ ျဖစ္ေနသည္။

ဒ႐ိုင္ဘာက...

“ဘယ္သြားမလဲ”

႐ိုးျမင့္က ဒ႐ိုင္ဘာ့စကားကို မေျဖအားေသး။ အထက္ေအာက္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုျဖင့္ လွပၾကည္လင္ေနေသာ ဆည္းဆာကို ဝမ္းသာအံဩစြာ လွမ္းေမးလိုက္သည္။

“ဆည္းဆာ တစ္ေယာက္တည္းလား၊ ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္းတိုက္ကို ေရာက္ေသးတယ္၊ ဆည္းဆာ မနက္က လာသြားတာကိုေတာင္ သူတို႔ ေျပာတယ္၊ ဘာလို႔ အေဖာ္ေခၚမလာတာလဲ”

ဆည္းဆာက မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ေလသံႏွင့္...

“အင္း...တစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားတတ္တယ္၊ အေဖာ္ပါတာကမွ ပို႐ႈပ္ေသးတယ္”

ထိုစကားသည္ ႐ိုးျမင့္ကို ၾကိဳတင္စည္းတားလိုက္ျခင္းျဖစ္ႏီုင္သည္။ ‘ဆီးတား’ လိုက္သည္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္သည္။

တက္စီဒ႐ိုင္ဘာက...

“ကဲ...ဆရာတို႔ ေနာက္မွ စကားေျပာၾကေပေတာ့၊ ဘယ္သြားမွာလဲ ဆိုတာကို ေျပာဦး”

႐ိုးျမင့္က အခြင့္အေရးကို ကြ်တ္အက်မခံဘဲ....

“တစ္ခရီးတည္းပဲေလဗ်ာ...သူနဲ႔အတူတူပဲ”

“ဪ...ဒါဆိုအဆင္ေျပတာေပါ့၊ အလံုကိုပဲေပါ့”

“ဟုတ္တယ္...အလံုကို အလံုကို”

“သံုးရာေပးရမယ္”

“ရတယ္ဗ်ာ”

ေနာက္ခန္းတံခါးဆြဲဖြင့္ျပီး တက္မည္လုပ္ေတာ့ ဆည္းဆာက...

“ေရွ႔မွာထိုင္ေလ”

႐ိုးျမင့္က ဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္ေတာ့ တြဲမခုတ္ခ်င္ပါ။ ကားတံခါးဖြင့္ရင္းတန္းလန္း အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္သြားမိသည္။

ဒ႐ိုင္ဘာက....

“ဆရာတို႔ခ်င္း ရင္းႏွီးရင္ ေနာက္မွာပဲ ထိုင္လိုက္ၾကပါလား၊ ေရွ႕ခံုကို ခုပဲ ေရသန္႔ဗူး ေမွာက္သြားလို႔''

ေဟ...ေဟ့၊ ကားထဲသို႔ ႐ိုးျမင့္ ပစ္ဝင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လူအထင္ၾကီးတာေတာ့ ခံရဦးမည္။ ဆည္းဆာက တစ္ဘက္သို႔ ေရႊ႕ထိုင္လိုက္သည္။ လိုက္ေရႊ႔လွ်င္ ေျဗာင္က်လြန္းသလို ျဖစ္ေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ႐ိုးျမင့္ လိုက္မေရႊ႕။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ နီးႏိုင္သမွ် နီးေအာင္၊ ကိုယ္ကို အစြမ္းကုန္ ကားထားလိုက္ေလသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာက သူတို႔ ျဖစ္ေနတာေတြကို သတိမျပဳမိ၊ ယာ့ဒ္ဒေလ ေရေမႊးနံ႔ပါေသာ ဆည္းဆာ၏ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို ျပည္သူပိုင္ေလထဲမွတစ္ဆင့္ ႐ိုးျမင့္ အားရပါးရ႐ွဴ႐ိႈက္ေနမိသည္။

ဒ႐ိုင္ဘာက ကားေမာင္းေနရင္း သူတို႔ကို စကားေရာေသာပါေသာ လုပ္သည္။

“ဒီေန႔ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူးဗ်”

“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”

“ခုလိုပဲ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္တည္းက ကားတားစီးတယ္၊ လမ္းမွာ လူထပ္တင္မယ္ေနာ္ဆိုေတာ့ တင္တဲ့၊ လမ္းမွာ တားစီးၾကတာေတြကလည္း အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္တည္းခ်ည္း ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္”

“အမ်ိဳးသမီးေတြကပဲ ဦးဦးေနတဲ့သေဘာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္”

“ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ...ကမၻာၾကီးမွာလည္း မိန္းမက အရင္ျဖစ္တာကိုး၊ ျပီးမွ ေယာက်ာ္းက လိုက္ျဖစ္ရတာ”

ဒ႐ိုင္ဘာက နားေထြးသြားဟန္တူသည္။

“ဘယ္လို...ဘယ္လို”

“ဪ...ဒီလိုေလဗ်ာ...ကမၻာၾကီးေပၚစတုန္းက မိန္းမေတြက အရင္ျဖစ္တယ္၊ ျပီးမွ...ေယာက်ာ္းေတြက လိုက္ျဖစ္လာတာကိုး၊ အဲဒါေၾကာင့္မိန္းမကေစာျပီး ေယာက်ာ္းက ေနာက္က်က်ေနတတ္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေနမွာေပါ့”

ဒ႐ိုင္ဘာက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ သို႔ေသာ္....

“မဟုတ္တာေတြရွင္”

ဆည္းဆာ၏ ျငင္းသံခ်ိဳခ်ိဳေလးက ထြက္လာသည္။ ႐ိုးျမင့္ စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ရယ္လိုက္မိသည္။ မွတ္ထားကြ၊ ဒီပန္းေလး ထိုးလာဖို႔ ဒီအိုးကို တမင္ခ်ေပးလိုက္တာ။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ကမၻာဦးမွာ ေယာက်ာ္းက အရင္စျဖစ္တာပါရွင့္”

“ဒါျဖင့္ အဲဒီေယာက်ာ္းကို ဘယ္သူကေမြးတာလဲ”

“အာ...ဒုကၡပါပဲ”

ဆည္းဆာ စိတ္ညစ္သြားဟန္တူသည္။

“ဒီမယ္ ကြ်န္မေျပာမယ္၊ ဘုရားသခင္က ေျမမႈန္႔ကေနတစ္ဆင့္ ‘အာဒမ္’ ကို အရင္ဖန္ဆင္းလိုက္တာ၊

ေယာက်ာ္းကအရင္စျဖစ္တာ၊ ျပီးမွ အာဒမ္ရဲ႕ နံ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ‘ဧဝ’ ကို ဖန္ဆင္းလိုက္တာ၊ မိန္းမက ေနာက္မွေပၚလာတာ”

“ခရစ္ယာန္က်မ္းစာထဲက ဟာေတြလာေျပာေနတယ္”

“ေအာင္မာ... ဒါျဖင့္ေျပာစမ္းပါဦး၊ ရွင္က ဘယ္က်မ္းထဲကထုတ္ျပီးေျပာတာလဲ”

“မွတ္ထား၊ အသီတိနိပါတ္၊ မဟာဟံသဇာတ္ပါဠိေတာ္မွာ မိန္းမက အရင္စျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုထားတယ္ဗ်”

သူမ၏မ်က္ႏွာ ႐ံႈ႕သြားသည္။ လွတဲ့သူက်ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာ႐ံႈ႕သြားတာကလည္း လွေနတာပါပဲ။

႐ိုးျမင့္က ထပ္ကြန္႔လိုက္၏။

“အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပိး မန္လည္ဆရာေတာ္က မင္းကြန္းဆရာေတာ္ကိုေမးဖူးတယ္၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္က စာခ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္ဗ်”

သူမက ႐ိုးျမင့္ကို ငဲ့ၾကည့္သည္။

“အဲဒီစာခ်ိဳးကို ရြတ္ျပရဦးမလား”

မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ႐ိုးျမင့္က ဌာန္နဲ႔ဟန္နဲ႔ ရြတ္ျပလိုက္သည္။

“ဣတၳိတဲ့ ပုရိသ

ေပၚစကမၻာက

မိန္းမမွာ အစထူး

ေရွးဦးျဖစ္လာ။

ေသြမလြဲပါဘူး

ေဝခြဲငဲ့ေဆြသဟာငယ္

မွတ္ပါေစခ်င္လြန္း

ဥဒါန္းငယ္ေျပာင္

လူ႔တမ္းမွာ တမူေဆာင္လို႔

ဇမၺဴေဘာင္ ေနာင္မညႇိဳးေအာင္

ထိုးေတာ့ ေမာ္ကြန္း”

စာခ်ိဳးရြတ္သံအဆံုးမွာ ႐ိုးျမင့္က...

“ကဲ သိျပီလား”

ဆည္းဆာ၏ မ်က္ႏွာကို ျပံဳးစိစိႏွင့္ၾကည့္ျပီး ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ကြ်န္မက သမၼာက်မ္းစာနဲ႔ ေျပာလို႔ ရွင္က ပါဠိေတာ္နဲ႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့ေလ”

“ဒါေပါ့ဗ်ာ...ဟဲဟဲ”

“အဲဒါဆို ကြ်န္မကလည္း ရွင္ေမးသလို ျပန္ေမးမွာပဲ”

“ေမးေလ...ဘာလဲေမး”

“ရွင္ေျပာသလို မိန္းမကအရင္စျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့”

“အင္း....အဲဒါဘာျဖစ္လဲ”

“အဲဒီမိန္းမကိုေရာ ဘယ္သူက ေမြးလိုက္တာလဲ၊ သူ႔အေမက ဘယ္သူလဲ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္တည္းက ကေလးေမြးလို႔မရဘူး၊ အေဖရွိရဦးမယ္၊ အဲဒီအေဖကေရာ ဘယ္မွာလဲ”

“အဲ...”

႐ိုးျမင့္ ေခါင္းကုတ္လိုက္မိသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာက တဟားဟားထရယ္ေနသည္။

* * *

အခန္း (၁၀)

                     မိုးလင္းေတာ့ ေခါင္းေတြေနာက္က်ိေနသည္။ ညက တစ္ညလံုး ဆည္းဆာ မ်က္ႏွာ ကို ျမင္ေယာင္ျပီး ေကာင္းေကာင္းပင္ အိပ္မရ။ တစ္ေန႔လံုး ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိလည္း လုပ္မရ။

ဆည္းဆာႏွင့္ သူ တစ္ကားတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြားခဲ့ၾကသည့္ ကိစၥကိ ုေျပာျပလိုေသာ္လည္း နားေထာင္မည့္သူမရွိ။ ဟိုေကာင္သံုးေကာင္လံုုး အိမ္မွာ မရွိေခ်။ မင္းသန္႔တို႔အိမ္ကို ဆက္ၾကည့္ေတာ့ ေနထြန္းႏွင့္ တိုးမိုးဝင္းတို႔ လာေခၚျပီး ေလွာ္ကား တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္သြားၾကသည္တဲ့။

              ေနထြန္းက မိန္းမယူရန္အတြက္ ဟာကြက္မရွိေအာင္ အကုန္လိုက္ၾကည့္ေနသည္ထင္၏။ လူမလွလွေလး မျဖစ္မီ၊ မူလ အေနအထားမွာ ရွိေနသည့္ ေမ်ာက္မ လွလွေလးမ်ားကို သြားေလ့လာပံုရသည္။ တစ္ေန႔လံုး ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနရသည္။ ေမေမကလည္း သူ႔ကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ မတင္ျမကို သတိရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္အခန္းထဲမွာပဲ ေအာင္းျပီး “အခ်စ္႐ူးၾကီး႐ူးေတာ့သည္” ဆိုေသာ ဝတၴဳကို စိမ္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ စာေရးဆရာက ႐ူးလူ၊ အဲ...စကားဆက္သြားသည္။ မင္းလူ ျဖစ္၏။ ဝတၳဳဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မျပီးသျဖင့္ မိသားစု

ညစာစားျပီးမွ တီဗြီေရွ႕မွာ ဆက္ဖတ္ရေလသည္။ ဝတၳဳဆံုးေတာ့ သူ႔လိုပဲ ကိုယ္လည္း အခ်စ္႐ူးၾကီး ႐ူးေနလိုက္ေတာ့သည္။ “ဆည္းဆာေရ...ဆည္းဆာရဲ႕” ။ ဆည္းဆာ၏

အသံေလးမ်ား ကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ဆည္းဆာ၏ အၾကည့္ေလးမ်ားကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။

                  ဆည္းဆာ၏ သင္းရနံ႔ေလးကို ျပန္လည္ ေမႊးျမေနမိသည္။ ကိုယ္ေတာ့ ႐ူးျပီ ဆည္းဆာေရ...။ ဆည္းဆာကို လြမ္းမိေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဝန္ခံအသိအမွတ္ျပဳေနလိုက္မိ၏။ တီဗြီဇာတ္လမ္းထဲမွ တရုတ္ဘုရင္က

“ဒီလိုကိစၥမ်ိဳး ရွိသလား” ဟုေမးသည္။ “ရွိေတာ့ နင့္အပူပါလား” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

ဆည္းဆာကို ေမွ်ာ္မွန္းျမင္ေယာင္ျပီး ေပါင္ခ်ိန္လို ‘ဒါ...’ ဟုရြတ္လ်က္ ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ဘဲ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနမိသည္။

“ကလင္...ကလင္...ကလင္”

ဖုန္းဝင္လာသည္။ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့..

“ဟဲလို ကို႐ိုးျမင့္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ႐ိုးျမင့္ပါ”

ထိုသို႔ေျပာျပီး တစ္ဘက္မွ အသံကိုမွတ္မိလိုက္သည္။

“ကို႐ိုးျမင့္ ျဖဴပါ”

“ဪသာ္...ဟုတ္ကဲ့ ေျပာ..ျဖဴျဖဴထြန္း”

“ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး... ေမးစရာေလးရွိလို႔”

“ေမးေလ...”

“ကိုကိုတို႔ေတာ့ မရွိဘူး”

“အင္း...သိတယ္.. ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္ကို သြားၾကတယ္ဆို”

“ကို႐ိုးျမင့္ လိုက္မသြားဘူးလား”

“ဟင့္အင္း ကြ်န္ေတာ္ သိေတာင္မသိဘူး။ ေလွာ္ကားကေတာ့ ျပန္လာေလာက္ပါျပီ။ ဒီေကာင္ေတြ

တစ္ဆိုင္ဆိုင္ဝင္ထိုင္ေနတာျဖစ္မွာေပါ့”

“အင္း...ျဖဴလည္း အဲလိုထင္တာပဲ၊ ဒါထက္...”

“ေျပာေလ...”

“ကို႐ိုးျမင့္ကို ေမးခ်င္တာရွိလို႔”

“ေမးပါဆို”

“ကို႐ိုးျမင့္တို႔ေက်ာင္းမွာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား”

“ရွိတာေပါ့၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ႏွင္းမာလာဆိုတာသိလား”

“အင္း..သိတယ္”

“မိုးမိုးမြန္ဆိုတာေရာ”

“သိတယ္ေလ...တစ္ခန္းတည္း အတူတူေတြခ်ည္းပဲ”

“ဒါျဖင့္...နီေထြးဆိုတာေရာ”

“သိတယ္...သိတယ္၊ အဲဒီသံုးေယာက္လံုးနဲ႔ သိတယ္၊ ရင္းလည္း ရင္းႏွီးတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

ေမးျပီးမွ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ...။ ျဖဴျဖဴထြန္း အခုလို ဖုန္းဆက္တာ ေသြး႐ိုးသား႐ိုးမွ ဟုတ္ရဲ႔လား၊

ဘာေၾကာင့္လဲ...။ ဘယ္လိုလဲ...။ တစ္ဘက္မွ ျဖဴျဖဴထြန္းက ခပ္လြင္လြင္ရယ္ကာ...

“သူတို႔အေၾကာင္း ကို႐ိုးျမင့္ကို ေမးၾကည့္ခ်င္လို႔”

“သူတို႔အေၾကာင္း ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္”

“ေနထြန္းကို ေမးရင္ရတာပဲ”

“ကို႐ိုးျမင့္ကိုပဲ ေမးခ်င္တယ္၊ ကို႐ိုးျမင့္ေျပာတာကိုပဲ ၾကားခ်င္တာ”

ရင္ထဲမွာေလးသြားမိသည္။ မူမွန္မဟုတ္သည့္ အနံ႔အသက္စိမ္းေတြ ႐ွဴလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ မျဖစ္သလို စိတ္ကိုေဖာ့ထားလိုက္ရင္း...

“အင္... ဘာသိခ်င္လို႔လဲ”

“သူတို႔ သံုးေယာက္ကို ကို႐ိုးျမင့္ ဘယ္လိုျမင္လဲ၊ သူတို႔သံုးေယာက္အေပၚ ကို႐ိုးျမင့္ရဲ႔အျမင္ကို သိခ်င္လို႔”

“အာ...”

“သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲ ေျဖဖို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးသာေျဖပါ”

“သံုးေယာက္လံုး စာေတာ္တယ္၊ သေဘာေကာင္းတယ္၊ ေခတ္ဆန္တယ္ဗ်ာ”

“စာမွာ ဘယ္သူပိုေတာ္လဲ”

“မတိမ္းမယိမ္းေတြပါပဲ”

“ဘယ္သူက ေနပံုထိုင္ပံု ေကာင္းတယ္ထင္လဲ”

“သံုးေယာက္လံုး ေကာင္းပါတယ္၊ ဆတ္ေကာ့ လတ္ေကာ့ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ရင္းႏွီးတဲ့ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိတာေပါ့”

“သူတို႔သံုးေယာက္ထဲမွာ ဘယ္သူက ေယာက်ာ္းေလးေတြကို အဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးလို႔ ကို႐ိုးျမင့္ထင္သလဲ”

“ဟာ...ဒါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ သူ႔ပံုစံနဲ႔သူေပါ့”

“ကဲ...ဒါျဖင့္ ျဖဴ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေမးမယ္”

ျဖဴျဖဴထြန္းက ရယ္ျပီးေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

“ေမးေလ...”

“သူတို႔သံုးေယာက္ထဲမွာ ဘယ္သူအလွဆံုးလဲ”

“အားလံုးကေတာ့ နီေထြးလွတယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္ နီေထြးက ေက်ာင္းမွာ နာမည္ၾကီးပဲ”

“ဟုတ္လား...အားလံုးအျမင္ကိုထားပါ၊ ကို႐ိုးျမင့္အျမင္ကေရာ”

“ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ သိခ်င္လို႔ပါ”

“အင္း...နီေထြးပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းမာလာက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ဗ်၊ အရမ္းသြက္တယ္၊ မိုးမိုးမြန္ကလည္း ေအးခ်မ္းတယ္၊ သူ႔ကိုေတြ႔ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္”

“သူတို႔ေတြလည္း ခုထိ ရည္းစား မရွိၾကေသးဘူးေနာ္”

“အင္း ရွိတယ္လို႔ မၾကားမိဘူး”

“သူတို႔သံုးေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ကရည္းစားထားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူျဖစ္မယ္လို႔ထင္လဲ”

“နီေထြးပဲ ေနမွာေပါ့၊ ေနပါဦး...ကြ်န္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားကို ျပန္ေမးဦးမယ္”

“ဘာေမးမွာလဲ”

“ျဖဴျဖဴထြန္းကေရာ မတင္ျမကို ဘယ္လိုျမင္လဲ”

ေမေမက ေနာက္ဘက္မွ မသိမသာ နားေထာင္ေနမွန္းသိ၍ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ေမးခြန္းလည္း ျဖစ္၏။ ေမေမက ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ရယ္ျပီး လွည့္ထြက္သြားသည္။ ျဖုဴျဖဴထြန္း လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြား၏။

“ရွင္... ဘယ္က မတင္ျမလဲ”

“နယ္က ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ မတင္ျမေလ၊ အင္း...အင္း မသိရင္လည္း ျပီးေရာ....၊ ဒါပဲေနာ္”

႐ိုးျမင့္ကပဲ ဖုန္းခ်လိုက္သည္။

ရင္ထဲမွာ လႈပ္ရွားျပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ ဆိုတာကိုလည္း သိေန၏။ အေတြးေတြ မလြင့္ပ်ံ႕ခင္မွာ ေမေမ့ကို အရင္လွမ္းရွင္းလင္းရေသးသည္။

“ေမေမ တျခားမိန္းကေလးေတြတင္ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဖုန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ မတင္ျမကိုလည္း ထည့္ေျပာလိုက္တယ္”

ေမေမက ဘာမွ ျပန္မေျပာ၊ ေဖေဖ့ကိုလွမ္းမဲ့ျပသည္။ ေဖေဖကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳးၾကီးလုပ္ေနသည္။

“ငါ့သားက လူေခ်ာပဲ၊ စြံမွာပါ၊ မင္းက အထင္ေသးလို႔”

ေမေမ့ကို ေဖေဖက ထိုသို႔ ေျပာလိုက္ေသးသည္။ ႐ိုးျမင့္ အခုမွပဲ အေတြးေတြ ဆိုင္းေဝရေတာ့သည္။

ဒီျပႆနာထဲမွာ ျဖဴျဖဴထြန္းကပါ ပါဝင္ေနသလား...။ ကိုယ့္ကိုဖုန္းသရဲလာလုပ္ေနတဲ့ ပေဟဠိေလးက

ဒီသံုးေယာက္ထဲကလား....။ ဒါမွမဟုတ္ ျဖဴျဖဴထြန္းမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလား။

တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ အသံမတူၾကပါ။ သို႔ေသာ္....

“ကလင္...ကလင္....ကလင္....”

ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရျပန္သည္။

“ဟဲလို''

“ဂိုးဂြင့္လား''

“ေအး...ဟုတ္တယ္''

“မင္း ...ဖုန္းဆက္တယ္ဆို''

“သူေတာင္းစားေတြ၊ အေရးအေၾကာင္းက် ငါ့မွာ ဆက္စရာ လူေတာင္မရွိဘူး၊ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတယ္''

“အေပ်ာ္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ေနထြန္းက မိန္းမယူဖို႔ အေရး စိတ္ေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနလို႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ သြားၾကတာပါ။ မင္းမွာလည္း မင္းစိတ္ညစ္စရာနဲ႔ မင္းဆိုေတာ့ တမင္မေခၚတာပါ။ ေနထြန္းကိုေတြ႔ရင္ မင္း ပိုစိတ္ညစ္သြားမွာစိုးလို႔''

“ဟုတ္လား.... ဒီေကာင္က အဲဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနသလား''

“ေအးေပါ့....၊ သူအိမ္က ေကာတာေပါ့၊ သူက သူ႔ကိစၥကိုေျဖရွင္းဖို႔ မလုပ္ဘဲ မင္းကိစၥကိုပဲ စိတ္ဝင္စားေနတာကိုး''

“ဘာလဲ ငါ့ပေဟဠိေလး ကိစၥလား''

“ေအးေလ...အဲဒီကိစၥကို ဒီေကာင္က အရမ္းစိတ္ဝင္စားေနတယ္''

“ဪ...ေဟ့ေကာင္ မင္းသန္႔၊ ေျပာရဦးမယ္''

“ဘာထူးျခားလို႔လဲ}}

“ငါ ငါ့တံဆိပ္ေခါင္းေလးနဲ႔ ျပန္ေတြ႔တယ္''

“ဟုတ္လား... သူ႔နာမည္ေတြဘာေတြသိရျပီလား၊ ပေဟဠိေလး ေျပာတဲ့အတိုင္းေရာ ဟုတ္သလား''

“ေအး...ဟုတ္တယ္ကြ''

“ဟာ....''

တစ္ဘက္မွ မင္းသန္႔၏ တအံ့တဩ ေရရြတ္လိုက္သံက အေတာ္က်ယ္သည္။

“နာမည္ေရာ မွန္သလား၊ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာေရာ ဟုတ္သလား''

“ဟုတ္တယ္၊ ဆရာဝန္ေပါက္စဆိုတာလည္း ဟုတ္တယ္''

“ေဆး(၂) က မဟုတ္ဘူးလားကြ''

“ေအး...ေဆးမန္းကကြ''

“ဟာ...ဒါျဖင့္ မင္းပေဟဠိေလးက အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းေနျပီကြ''

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဦးတည္ခ်က္လြဲမွားေနၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္က ဆည္းဆာအေၾကာင္း အဓိက ေျပာလိုျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းသန္႔က ပေဟဠိေလးကို ပိုျပီးစိတ္ဝင္စားေနသည္။

“ငါနဲ႔ ဆည္းဆာနဲ႔က အေတာ္ေတာင္ အေျခအေန တိုးတက္ေနျပီကြ''

“ေဟ''

“အရမ္းၾကီး တိုးတက္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ''

ထိုသို႔ အစခ်ီျပီး အင္းလ်ားကန္စပ္မွာ တက္စီကားေပၚမွာ ဆည္းဆာႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔သမွ်ေတြကို တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာျပလိုက္သည္။

“ဟင္...အဲဒါဆိုရင္ ဆည္းဆာရဲ႔လိပ္စာကို မင္းသိလိုက္ျပီေပါ့၊ အလံု ဘယ္နားမွာတုန္း''

“မဟုတ္ဘူးကြ၊ အလံုက သူ႔အိမ္ကို ျပန္တာမဟုတ္ဘူး၊ အသိတစ္ေယာက္ဆီ သြားတာ''

“ဟင္...မင္းကေရာ လိပ္စာေလးဘာေလး ေတာင္းမထားလိုက္ဘူးလား''

“ငါ့ေလာက္ေမးေတာ ငါပဲ ရွိတယ္ေဟ့''

“မေျဖဘူးလား''

“ေအး...သူ႔ေလာက္မေျဖတာလည္း သူပဲရွိတယ္''

“ဒါေပမယ့္ ပူစရာမလိုပါဘူးကြ''

မင္းသန္႔၏စကားေၾကာင့္ ႐ိုးျမင့္ အားတက္သြားသည္။

“ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

“မင္းဆီကို ပေဟဠိေလး ဖုန္းဆက္တဲ့အခါ ဆည္းဆာရဲ႔ လိပ္စာကိုေမးလိုက္ေပါ့''

“အာ...အင္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့''

“ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လဲ''

“ဟိုတေလာက ငါ ကက္ဆက္ဖြင့္ျပလို႔ မင္းတို႔လည္း ၾကားသားပဲ၊ ပေဟဠိေလးက ငါနဲ႔ ဆည္းဆာကို သိပ္နီးစပ္ေစခ်င္ပံု မရဘူး၊ လိပ္စာေမးရင္ မေျပာဘူးထင္တယ္ကြ''

“ေအး...ဒါလည္းဟုတ္တယ္၊ ဒီၾကားထဲမွာ မင္းဆီကို သူဖုန္းထပ္ဆက္ေသးလား''

“ဟင့္အင္း ... မဆက္ျပန္ဘူးကြ''

“ဆက္ရင္ ကိုခင္ေဇာ္ဦးေျပာသလို လုပ္ေနာ္၊ ထူးတာနဲ႔ တို႔တေတြ တိုင္ပင္ၾကတာေပါ့''

“ေအးပါ''

“ဒါပဲ...ဒါပဲ ငါလည္း ေရဝင္ခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္''

ဖုန္းခ်သြားသည္။

႐ိုးျမင့္လည္း ဖုန္းခ်ျပီး ဝွဴးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္၏။ ဧည့္ခန္းမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက တီဗြီကို ပံုမွန္မၾကည့္ၾက။ ဘုရားခန္းထဲမွာ တရားေခြ နားေထာင္ေနၾကတာက မ်ားသည္။

“ကလင္...ကလင္...ကလင္...''

ဟ....လာျပန္ပဟ။ လူၾကီးေတြ တရားမွတ္ေနလွ်င္ ဖုန္းသံက အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္

ခ်က္ခ်င္းေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

“ဟဲလို''

“ေဟ့ေကာင္ ႐ိုးျမင့္ ငါပါပဲ၊ မင္းသန္႔''

“ဟင္... ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တုန္း''

“ေအး...သတိရလို႔ မင္းဆီထပ္ဆက္လိုက္တာ''

“ဘာပါလိမ့္''

“ဒီတစ္ခါ မင္းပေဟဠိေလး ဖုန္းဆက္လို႔ရွိရင္ေလ...''

“အင္း...''

“မင္းနဲ႔ ေစ့စပ္ထားတဲ့ ဟိုနယ္က မတင္...မတင္လွ ဘယ္သူ''

“မတင္ျမ...မတင္ျမ ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

“သူ႔အေၾကာင္းကိုပါ ေမးၾကည့္စမ္းပါ''

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

“ပေဟဠိေလးက မင္းနဲ႔ ဆည္းဆာကို မနီးစပ္ေစခ်င္ဘူးမဟုတ္လား''

“ေအး...''

“မင္းနဲ႔ မတင္ျမကို နီးစပ္ေစခ်င္တဲ့သူလား ဆိုတာသိခ်င္လို႔''

“အာ...ေအး ဟုတ္ျပီ''

႐ိုးျမင့္၏ ေခါင္းထဲမွာ အလင္းတစ္ခ်က္ပြင့္သြားသလို ခံစားရသည္။

“ေက်းဇူးပဲ မင္းသန္႔ရာ၊ မင္းအၾကံ အရမ္းေကာင္းတယ္''

“ကဲ...ဒါျဖင့္ ဒါပဲ ေဟ့ေကာင္၊ ငါ တကယ္ေရဝင္ခ်ိဳးေတာ့မယ္''

ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းသန္႔က တကယ္ဖုန္းခ်သြား၏။ ေမေမက ဧည့္ခန္းသို႔ ထြက္လာသည္။

“ဟဲ့သား''

“ဗ်ာ''

“ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ''

“ဘယ္လို ျဖစ္ေနလို႔တုန္း''

“ဒီေန႔ မင္းဖုန္းေျပာတာ မတင္ျမ နာမည္ ခဏ ခဏ ပါေနပါလား''

“လူၾကီးေတြက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သေဘာတူထားတဲ့သူဆိုလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက စိတ္ဝင္စားျပီး ဝိုင္းေမးေနၾကတာ ေမေမေရ''

“ဟဲ့...အဲဒါဆိုလည္း စံုစံုေစ့ေစ့ ေျပာျပလိုက္ေလ''

“မတင္ျမကို မတင္ျမလို႔ စံုစံုေစ့ေစ့ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ေမေမရာ...''

ေမေမက ေက်နပ္ပံု မေပၚေခ်။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ တီဗြီ ျပန္ထိုင္ၾကည့္ေန၏။

“ေဖေဖေရာ...''

“ထြက္လာလိမ့္မယ္''

“ဒီေန႔ တရားမထိုင္ၾကဘူးလား''

“ထိုင္တယ္ ႏွစ္ေယာက္လံုး အာရံု ေကာင္းေကာင္းမရဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ ေစာေစာ ျဖဳတ္လိုက္တာ''

“ဪ...ေမေမ''

“ဘာတုန္း''

“ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးအသင္းမွာေလ သန္းတိုးေအာင္ ျပန္ပါေတာ့မယ္ သိလား''

“အဲဒါ ဘာျဖစ္တုန္း''

“ကြ်န္ေတာ္ မတင္ျမကို မယူခ်င္ဘူး ေမေမရာ...''

“ဟင္...ဘာဆိုင္လို႔လဲ''

ေဖေဖက တဟားဟားရယ္ကာ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ကဲ ေဖေဖတို႔ပဲ ဆက္ၾကည့္ၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိပ္စိတ္မဝင္စားဘူး၊ အခန္းထဲမွာပဲ စာသြားဖတ္ေနေတာ့မယ္''

ထိုသို႔ေျပာျပီး အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့လိုက္သည္။ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ျပီး ဆည္းဆာေရဟု တစ္ကိုယ္တည္း ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ လုပ္ေနလိုက္သည္။ ေခါင္းထဲမွာ ပေဟဠိမေလးလည္းရွိပါသည္။ အသံသာၾကားျပီး လူမျမင္ဘူးသျဖင့္ အာ႐ံုေဖာ္ၾကည့္၍မရ။ ကဗ်ာေရးရန္ စိတ္ကူးေသးသည္။ ေကာင္းေကာင္းေရး၍မရ။ ကဗ်ာဥာဏ္မျမဴးလွေသာ အေနအထားျဖစ္ေနသည္။

ခုတင္ေပၚပဲ ပစ္လွဲပစ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ....

“ကလင္...ကလင္...ကလင္''

တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားသလို ခံစားရ၏။ ပေဟဠိေလးထံမွ ဖုန္းျဖစ္ေၾကာင္း အလိုလို ခံစားသိရွိလိုက္သည္။

စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း....

“ဟဲလို''

ထံုးစံအတိုင္း တစ္ဘက္မွ...

“႐ွဴး...''

႐ိုးျမင့္ကလည္း အားက်မခံ...

“ရွဲ... ...''

တစ္ဘက္မွ ေကာင္မေလးက တခစ္ခစ္ရယ္၏။

“႐ိုးျမင့္က တို႔ကိုေနာက္တာေပါ့ ဟုတ္လား''

“ခင္ဗ်ားဆက္တဲ့ဖုန္းမွန္း မကိုင္ခင္တည္းက ကြ်န္ေတာ္သိသားပဲ''

“ဟုတ္လား..ဒါျဖင့္ ႐ိုးျမင့္က အၾကားအျမင္ရေနျပီေပါ့''

“အၾကားအျမင္ရတာ ကြ်န္ေတာ္မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်ား''

“ခစ္ခစ္...တို႔က အၾကားအျမင္ မရပါဘူး ႐ိုးျမင့္ရယ္...တို႔ေျပာဖူးသားပဲ''

“ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ အကုန္လိုက္သိေနျပီးေတာ့မ်ား ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုသိတာတုန္း''

“ဒီလိုပဲ သိတာေပါ့ကြာ''

“ေနပါဦး အဲဒီေလာက္ထိသိေနရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေမးစရာရွိတယ္''

“ေမးေလ..ဘာမ်ားလဲ''

“ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လူၾကီးခ်င္းသေဘာတူထားတယ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးအေၾကာင္းကို နည္းနည္း ေျပာျပစမ္းပါ''

တစ္ဘက္မွ ဇေဝဇဝါျဖစ္သံႏွင့္...

“ဘယ္သူ႔ကိုေမးေနတာလဲ''

“ဟား ဟား... ခင္ဗ်ားမသိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုနယ္က ေတာသူေဌးမတစ္ေယာက္နဲ႔ လူၾကီးခ်င္း သေဘာတူေနတာဗ်''

“ဪ...မတင္ျမကိုေျပာတာလား''

“ဗ်ာ''

႐ိုးျမင့္ အၾကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္သြားသည္။

“ခင္...ခင္ဗ်ားက သိ...သိေနတာကိုး၊ ဒါလည္းသိတာကိုး''

ပေဟဠိေလးက ခပ္တိုးတိုးရယ္ကာ...

“သိပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

“ဒါ...ဒါျဖင့္ ခုနတုန္းက ဘာလို႔ မသိသလို လုပ္ေနတာလဲ''

“ဪ...႐ိုးျမင့္နဲ႔ လူၾကီးခ်င္းသေဘာတူထားတဲ့မိန္းကေလးက ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းေမးတာလဲ မသဲကြဲလိုက္လို႔ပါ''

“ဗ်ာ...ႏွစ္ေယာက္ ဟုတ္လား''

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ တူတူ...တူတူ...တူတူ ဟူေသာအသံႏွင့္ ဖုန္းခ်သြားသည္။

* * *

အခန္း (၁၁)

                 စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာႏွင့္ပင္ ႐ိုးျမင့္ အိပ္ရာဝင္ခဲ့ရသည္။ ပေဟဠိေလးက သူႏွင့္ လူၾကီးခ်င္းသေဘာတူထားသူ ႏွစ္ဦးရွိသည္ဟု ေျပာသြားသည္။ ဘာမွ ထပ္မေမးရေသးခင္ ဖုန္းက က်သြား၏။ ႐ိုးျမင့္လည္း မ႐ိုးမရြ က်န္ခဲ့ရသည္။ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ဤသို႔ဤပံုမွန္းမသိ။ သို႔ေသာ္ ပေဟဠိေလးက ေျပာလွ်င္ မွန္တတ္လြန္း၍ ရင္ထဲမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားရသည္။ မတင္ျမအျပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ဘယ္သူရွိေသးလို႔လဲ။ ရွိေနရင္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင့္ ေပးစားရန္ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ တစ္ေယာက္မၾကိဳက္ တစ္ေယာက္ဆိုေသာ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္မည္။

ဘာကိစၥ အိမ္က သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာရသနည္း။ ဖုန္းက်သြားေသာ ပေဟဠိေလးထံမွ ဖုန္းျပန္လာဦးမည္ အထင္ႏွင့္ စိတ္တေမာေမာ သူေစာင့္စားေနရသည္။ သို႔ေသာ္ မလာပါ။

ေဖေဖတို႔ကို ေမးရန္ စိတ္ကူးလိုက္ေသာ္လည္း နာရီက ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ အိပ္ၾကေလာက္ျပီ။ 

                   ထိုသို႔ျဖင့္ ဘယ္ညာ လူးလိမ့္ကာ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မိုးအလင္းကို ေစာင့္ခဲ့ရေလသည္။ (မွတ္ခ်က္။ နည္းနည္းေတာ့ေပ်ာ္သည္။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွ ေျခာက္နာရီအထိ ျဖစ္ပံုရသည္။)

မိုးလင္းေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ျပီး ျခံထဲသို႔ဆင္း၏။ ေဖေဖ ခ်ိကုန္းကစားသည့္ေနရာမွာ ကိုယ္က ဦးေအာင္ ဝင္ကစားေနလိုက္သည္။ လုပ္လည္းမလုပ္တတ္ဘဲ ဟိုကုန္းသည္ကြ လုပ္ေနလိုက္၏။

ေဖေဖေရာက္လာျပီး...

“သား ဒီေန႔ ေစာေစာႏိုးေနပါလား''

“အင္း... ေဖေဖတို႔ကို ေမးစရာရွိလို႔''

“ဘာေမးမလို႔လဲ''

“ေဖေဖတို႔ သားကို လူၾကီးခ်င္းသေဘာတူထားတာ မတင္ျမနဲ႔ မဟုတ္လား''

“ေအး...ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူ႔အစ္မ ခင္လွကိုေတာ့ မစဥ္းစားပါနဲ႔ကြာ၊ ဟိုကစီးပြားေရးသမား''

“ဟာ...မပူနဲ႔ မပူနဲ႔ မခင္လွလည္း မစဥ္းစားဘူး၊ မတင္ျမလည္း မစဥ္းစားဘူး''

“ဒါဆို ဘာျဖစ္တာတုန္း''

“မတင္ျမ အျပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္မ်ားရွိေသးလားလို႔''

ေဖေဖက သူ႔ကိုမ်က္လံုးပင့္ၾကည့္ကာ...

“ေအး...ရွိတယ္ေလ မခင္လွေလ''

“အာ လာျပန္ျပီ ဒီမခင္လွ''

သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ကပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။

“ႏို႔ မင္းက ဘာေမးခ်င္တာတုန္း''

“ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘာတူထားတာ မတင္ျမအျပင္ တျခားမိန္းကေလး ရွိေသးလားလို႔''

“မရွိပါဘူး ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

႐ိုးျမင့္က ေဖေဖ့ကို မ်က္ႏွာေစ့ေစ့ၾကည့္ေတာ့ ေဖေဖက ထရယ္သည္။

“ငါ့ကိုမ်ား မသကၤာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ငါကညာပါ့မလားဟ''

“ဒါဆိုရင္...''

“အင္း...''

“ေဖေဖမသိဘဲ ေမေမကမ်ား လုပ္ထားသလား''

ေဖေဖ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ ခဏေလာက္ေတြငိုင္စဥ္းစားကာ...

“မလုပ္ေလာက္ပါဘူး၊ ငါ့ကို မေျပာဘဲ သူမလုပ္ပါဘူး၊ လုပ္ရင္လည္း ငါသိမွာေပါ့''

“ေသခ်ာေမးၾကည့္ပါဦး ေဖေဖရာ''

“အာ...ေမးစရာ မလိုပါဘူး သားရယ္၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မင္းအေမက မတင္ျမကိုပဲ တစ္ျမတည္း ျမေနတာ၊ ဘယ္ကလာ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိရမွာလဲ''

“အင္း...''

႐ိုးျမင့္ ေခါင္းကုတ္ေနရေတာ့သည္။ ေသခ်ာေအာင္သာ ေမးေနရသည္။ ေဖေဖ့စကားက ယံုရပါသည္။ ပေဟဠိေလးေျပာတာ ဒီတစ္ခါမ်ားမွားသလား။ သို႔ေသာ္ သူမ ေျပာလွ်င္ မွား႐ိုးမရွိခဲ့ေခ်။ တစ္စံုတစ္ရာ လွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္ေတာ့ ရွိေနျပီဟု ခံစားလိုက္ရ၏။

ေဖေဖက သူ႔ကို ေမးဆတ္ျပကာ...

“ဘာျဖစ္လို႔ ဒါေတြ လာေမးေနရတာတုန္း၊ ဘယ္သူက ဘာေျပာလိုက္လို႔လဲ''

႐ိုးျမင့္က ရယ္ကာေမာကာ စကားေလ်ာခ်လိုက္ရသည္။

“အဟီး...မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖရာ၊ မတင္ျမအျပင္ တျခားေရြးစရာမ်ား ရွိေသးသလားလို႔ပါ''

“အင္း...မတင္ျမ အျပင္ဆိုရင္ေတာ့...''

႐ိုုးျမင့္ အားတက္သြားသည္။

“ဟာ...ဟုတ္ျပီ၊ ေျပာပါဦး ေဖေဖ''

“မတင္ျမ အျပင္ မတင္ျမပဲရွိတယ္ကြ''

“ဟာ...ေဖေဖကလဲ''

ေဖေဖက တဟားဟား ထရယ္သည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ႐ိုးျမင့္ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။

ေမေမက ဘုရားခန္းထဲမွာ ဘုရားရွိခိုးေနသည္။ ေမေမ့ကို ေမးရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မေမးရဲ။

ပ်ားအံုကို တုတ္နဲ႔ထိုးသလိုျဖစ္ေနမည္။ ပ်ားအံုထဲမွ မတင္ျမေတြခ်ည္းထြက္လာလိမ့္မည္။

ဘာသိဘာသာ ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ္ျပန္ဝင္ေနလိုက္သည္။ မနက္စာစားၾကသည့္အခါက်မွ...

“ေမေမ...ဒီေန႔ ေဈးဝယ္ထြက္ဦးမလား''

“မထြက္ဘူး အိမ္မွာ အျပည့္အစံုရွိေသးတယ္''

“ဒါျဖင့္ သားအျပင္သြားမလို႔၊ ကားယူသြားလိုက္မယ္''

“ေအး...ေအး... ဘယ္သြားမွာတုန္း၊ ျမိဳ႔ထဲဘက္လား''

“အင္း....ျမိဳ႔ထဲဘက္ပဲ ေရာက္မယ္ထင္တယ္''

“ဒါဆို ေမေမ့အတြက္ ဓမၼေတးတစ္ေခြေလာက္ဝယ္ခဲ့''

“ဟုတ္ကဲ့ ဝယ္ခဲ့မယ္ေလ၊ ဘယ္သူဆိုတာလဲ''

“တင္တင္ျမ''

“အာ...''

႐ိုးျမင့္ စိတ္ညစ္သြားသည္။

“ေမေမဟာေလ မတင္ျမနဲ႔ကို လြတ္လြတ္ကင္းကင္းမေနဘူး၊ မရဘူး ရီရီသန္႔အေခြပဲ ဝယ္ခဲ့မယ္''

ေဖေဖကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တဟားဟားရယ္ေနျပန္သည္။

ကားယူျပီး ျမိဳ႕ထဲဘက္ ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ ဘယ္ဆီသို႔ ဦးတည္ခ်က္မရွိ၊ စိတ္ေအးလက္ေအး စဥ္းစားခ်င္၍ စိတ္ေအးလက္ေအးရွိမည့္ ေနရာကိုထြက္လာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သြား႐ိုးသြားစဥ္အတိုင္း

အင္းလ်ားကန္ဘက္ကိုပဲေရာက္သြား၏။

ဆည္းဆာႏွင့္အတုး ထိုင္ခဲ့ေသာ ကန္စပ္မွ စားပြဲကေလးသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ဆိုင္မွာ လူရွင္းေနသည္။

ဆည္းဆာမ်ား လာမလားဆို၊ လာမယ္မထင္ပါဘူးေလ...။

“အစ္ကို ဘာေသာက္မလဲ''

“ဘီယာ''

“မႏၱေလးပဲ ရွိတယ္အစ္ကို''

“ရတယ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္''

ဘီယာေသာက္ရင္း ေတြးခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနလိုက္သည္။ အေတြးထဲမွာ လႊမ္းမိုးေနသည္က ဆည္းဆာ၊

ပေဟဠိကေလး...ျပီး.... မတင္ျမမဟုတ္သည့္ ေနာက္တစ္ေယာက္။

ဘယ္လိုလဲ....။ ဘာေတြလဲ...။

တစ္ေယာက္တည္း မည္မွ်ၾကာေအာင္ စဥ္းစားခန္းေတြ ဖြင့္ေနမိသည္မသိ။

“ဒီခံုမွာ ထိုင္ခြင့္မ်ား ရွိမလား''

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ စကားသံကို နံေဘးမွ ကပ္ၾကားလိုက္ရသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္ခနဲ ျဖစ္သြားမိသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ရသည္။ အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ 

ဆည္းဆာ မဟုတ္ေခ်။

“ဪ''

“ဘယ္လိုလဲ ဆရာၾကီး၊ ထိုင္ခြင့္မ်ား ျပဳႏိုင္မလား''

“ထိုင္ေလ...''

“ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘာထိုင္ေတြးေနတာလဲ''

“ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ပဲ''

မိုးမိုးမြန္ႏွင့္ ႏွင္းမာလာဝင္းတို႔ ျဖစ္ေလသည္။

“နင္တို႔ကေရာ ဘယ္က လွည့္လာၾကတာလဲ''

“ငါတို႔ကိစၥရွိလို႔ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတာ''

“ေအာင္မယ္ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က...''

“နီေထြးလည္းပါတယ္။ ေနာက္မွာ လိုက္လာလိမ့္မယ္''

သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္က ခံုမွာ အသီးသီးဝင္ထိုင္လိုက္ၾကရင္း မုန္႔တီမွာစားၾကသည္။ ဘာမွ မၾကာလိုက္၊ နီေထြးလည္း ေရာက္လာသည္။

“ဪသာ္...႐ိုးျမင့္၊ နင္လည္း ေရာက္ေနတာကိုး''

“ေအး''

“ငါတို႔သံုးေယာက္က ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရေအာင္ ဒီမွာ ခ်ိန္းထားၾကတာ၊ နင္ကလည္း ေရာက္ေနေတာ့ အေတာ္ပဲေပါ့}}

ဘာေတာ္တာလဲ ဘာေတာ္တာလဲ ႐ိုးျမင့္လန္႔လာေလသည္။ ဒီသံုးေယာက္ ကိုယ္နဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ 

          ဒီသံုးေယာက္ ကိုယ္နဲ႔ ဘာကိစၥ ရွိလို႔လဲ။ သူတို႔ရဲ႔ ကိစၥကေရာ...ဘာလဲ။ ကိုယ္ရွိေနတာ ဘာ့ေၾကာင့္ အဆင္သင့္ရတာလဲ။ စိတ္ထဲက တိုးမိုးဝင္းတို႔ အုပ္စုကို တမိ၏။

ကိုယ္စိတ္လႈပ္ရွားေနတာကို မေပၚလြင္ေစဘဲ...

“ကဲ...နီေထြး၊ ဘာေသာက္မလဲ''

“နင့္ဆီက ဘီယာပဲ ယူေသာက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔''

“ေသာက္ေပါ့၊ ထပ္မွာလည္းရတယ္၊ မူးရင္သာ ငါ့ကိုမရစ္နဲ႔''

နီေထြးက ခပ္ဟဟရယ္ကာ...

“မေသာက္ပါဘူးဟာ...မမူးေပမယ့္ နင့္ကိုေတာ့ရစ္ရမွာပဲ''

“ဘာလဲ...ဘာရစ္မွာလဲ''

“ျဖည္းျဖည္းေပါ့ဟာ''

“ဒီ...ဒီေန႔ပဲရစ္မွာလား''

“ေအး...''

“ဒီ...ဒီမွာပဲ ရစ္မွာလား''

“ေအး....''

“ဟာ...''

႐ိုးျမင့္ ႏွာေခါင္းကို ပြတ္ေနမိသည္။ ေသာက္ထားမိသည့္ ဘီယာေလးပင္ ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ မေခ်ာသံုးေယာက္က စားေသာက္ေနၾကေသးသည္။

ျပီးမွ မိုးမိုးမြန္က စရစ္ျခင္းျဖစ္သည္။

“႐ိုးျမင့္''

“ေဟ...''

“ဘီယာေလး တစ္လံုးေလာက္နဲ႔ နင္မမူးပါဘူးေနာ္''

“မမူးပါဘူး''

“တို႔ေတြ စကားေျပာလို႔ ရမွာပါေနာ္''

“ရ...ရပါတယ္ဟ''

သံုးေယာက္လံုး ႐ိုးျမင့္၏ မ်က္ႏွာကို ခပ္တည္တည္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္ ေက်ာယားလာ၏။

“နင္တို႔က ဘာၾကည့္တာလဲဟ''

သူတို႔က ဘာမွ မေျပာၾက၊ ၾကည့္ျမဲၾကည့္ေနၾကသည္။

“ဒုကၡပါပဲ...ဘာလဲဟ''

ႏွင္းမာလာက...

“႐ိုးျမင့္''

“ေဟ...''

“ငါတို႔က နင့္ကို နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ႐ိုးသားျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ထင္ထားတာ''

“ခု...ခု ဘာျဖစ္လို႔လဲ ငါက ဘာေတြ ေကာက္က်စ္နိမ့္က်ေနလို႔လဲ''

“နင္လုပ္တာ နင္သိမွာေပါ့''

“ငါက ဘာလုပ္လို႔လဲ''

ထိုအခ်ိန္တြင္ နီေထြးက ဝင္ေျပာသည္။

“႐ိုးျမင့္''

“ေဟ...''

“ငါတို႔သံုးေယာက္လံုးရဲ႔ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္စမ္းပါ''

႐ိုးျမင့္ စိတ္ညစ္လာသည္။

သူမတို႔ သံုးေယာက္၏ မ်က္ႏွာသံုးခုကို ဆိုင္းတီးသလို တတိန္တိန္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။

“ကဲ...ၾကည့္ျပီးျပီ သံုးေယာက္လံုး လွပါတယ္ဟ၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း''

“ေအးေလ... ငါတို႔မ်က္ႏွာကို နင္ၾကည့္ရဲေသးရင္ ျပီးတာပဲ''

မိုးမိုးမြန္က ဝင္ေျပာျပန္သည္။ စိတ္ပ်က္ညည္းတြားသံႏွင့္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

“နင္ဟာ...သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းကို လုပ္ရက္တယ္''

သူမတို႔သံုးေယာက္က သူ႔ကိုမ်ား ၾကိဳက္ေနသလားဟု ႐ိုးျမင့္ေတြးထင္ခဲ့မိျခင္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႐ိုးျမင့္အားဖုန္းဆက္၍ ကလိေနေသာ ပေဟဠိေလးသည္ သူတို႔သံုးေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္ဟု ယူဆျခင္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုလိုဟန္တူ၏။

႐ိုးျမင့္ အရမ္းပင္ ရွက္ရြံ႔အားနာသြားမိသည္။ ေခါင္းငံု႔ျပီး ပင့္သက္ကို႐ိႈက္လိုက္မိ၏။ သူမတို႔၏ မ်က္လံုးမ်ားက ႐ိုးျမင့္ဆီမွာ...

“ကဲ ႐ိုးျမင့္ နင္ဘာေျပာဦးမလဲ''

႐ိုးျမင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ျငိမ္ေနလိုက္သည္။

“အဲဒီေနထြန္းဆိုတဲ့ေကာင္က ငါတို႔ကို ေတာ္ေတာ္အထင္ေသးတာေပါ့ ...ဟုတ္လား''

“ေနထြန္းက နင္တို႔ကို ဘာေျပာလို႔လဲ''

ဇေဝဇဝါျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္မိသည္။

“ဘာမွ မေျပာပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔ ေျပာလာမယ္ဆိုတာေတာ့သိထားတယ္''

“ဘာကို ေျပာမွာလဲ''

ႏွင္းမာလာက စိတ္မရွည္သလို ထေအာ္သည္။

“ရည္းစားစကားေဟ့ ရည္းစားစကား''

“ေဟ...''

႐ိုးျမင့္ မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။

“နင္ အခုမွ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မေနနဲ႔၊ ဒီမယ္ ... ႐ိုးျမင့္ ငါေျပာမယ္''

“ေျပာ...ေျပာ''

“နင္ရယ္၊ ေနထြန္းရယ္၊ ဟိုႏွစ္ေကာင္ရယ္ ငါ့အိမ္ကိုလာၾကတယ္၊ နင္တို႔လည္းလာျပီးေရာ ငါသတင္းၾကားတယ္၊ နင္နဲ႔ ေနထြန္းကို အိမ္ေတြက မိန္းမယူခိုင္းေနျပီ၊ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ နင္တို႔က ယူမယ့္မိန္းမ လိုက္ေရြးခ်ယ္ရင္း ငါ့အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း နင္တို႔ မရက္စက္လြန္းဘူးလားဟယ္''

မွားေနျပီ၊ မွားေနျပီ။

“ငါ့တစ္ေယာက္တည္းဆီလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မိုးမြန္နဲ႔ နီေထြးတို႔ဆီပါ နင္တို႔ သြားငန္းၾကျပန္ေရာ...၊ ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္ရွက္ဖို႔ ေကာင္းၾကသလဲ''

မွားျပန္ျပီ၊ မွားျပန္ျပီ။

“ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြ နင္က မလာေတာ့ဘူး၊ ဆည္းဆာဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အသည္းအသန္ လိုက္ပိုးေနတယ္လို႔ မ်ိဳးမာလာဝင္းက ငါတို႔ကို ေျပာျပတယ္၊ နင္ကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနထြန္းက ငါတို႔ဆီ ခဏခဏလာတယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းဆီလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ သံုးေယာက္လံုးဆီ၊

လာတိုင္းလည္း တို႔ကို အရမ္းအကဲခတ္တယ္၊ ေကာင္းလား''

ဘာေတြလဲ မသိေတာ့ဘူး၊ ေျပာပါဦး။

“အဲဒါ နင္တို႔ေကာင္ ေနထြန္းကို သတိေပးဖို႔အတြက္ ငါတို႔သံုးေယာက္ ဒီမွာဆံုျပီးေဆြးေႏြးဖို႔ထြက္လာၾကတာ၊ ေနပါဦး..နင့္မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ''

              ႐ိုးျမင့္ရယ္ခ်င္တာကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ ျဖစ္လိုက္မွျဖင့္ လြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြခ်ည္းပဲ။ အမွန္ေတာ့ ေနထြန္းက သူ႔ကိစၥအတြက္ သြားေလ့လာျခင္းျဖစ္မည္။ ဒါကို သူမတို႔ သံုးေယာက္က တစ္မ်ိဳးျမင္သြားၾကသည္။ အပ်ိဳၾကီးေတြဆိုေတာ့လည္း အားလံုးကို သံသယမ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ရေပတာကိုး..၊ ထစ္ခနဲဆို ကိုယ့္ဘက္ယက္ေတြး လိုက္ၾကတာကိုး။ ဟားဟား။

႐ိုးျမင့္က သူမတို႔ကို လက္ကာျပလိုက္ျပီး...

“ေန...ေနပါဦးဟာ ငါ့ကိုလည္း ေျပာခြင့္ေပးပါဦး''

“ေျပာ...ဘာေျပာမွာလဲ''

“အမွန္ေတာ့ ငါေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးဟ''

“ဘာလဲဟ..နင္က အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔''

“ေနထြန္းက နင္တို႔ထင္သလိုလည္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာပါ''

သူ႔စကားက အပ်ိဳၾကိးေတြကို ရန္စလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။

“ဘာ...''

သံုးေယာက္သား သံျပိဳင္ထပ္ေျပာၾကသည္။

“ဘာလို႔ မဟုတ္ရမွာလဲ''

“ေအာင္မယ္ေငးဗ်''

သူတို႔၏ေအာ္သံေၾကာင့္ ႐ိုးျမင့္ ဇက္ပုသြားရသည္။ ရယ္ခ်င္လာတာလည္း အူထဲက ကလိကလိျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ မင္ကေလးႏွင့္...

“ေအး...ေအး...နင္တို႔က ေသခ်ာတယ္ဆိုရင္ ျပီးတာပါပဲ၊ ငါကလည္း ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္တာေပါ့၊ အခုမွ ငါေျပာခ်င္တဲ့စကားကလာမွာ''

“ဘာလဲ''

“နင္တို႔က နင္တို႔သံုးေယာက္လံုးကို ျပိဳင္ျပီး ေနထြန္းက လူပ်ိဳလွည့္ေနတာကို မၾကိဳက္တာမဟုတ္လား''

ဘာမွ ျပန္မေျပာၾက။ ဆိတ္ဆိတ္ေနတာကိုက ဝန္ခံျခင္းဟာပဲ ႐ိုးျမင့္မွတ္ယူလိုက္ပါသည္။ ေျပာခ်င္တာကို

ဆက္ေျပာလိုက္သည္။္

“အဲဒီေတာ့ကာ နင္တို႔ဘာသာ ခုလို သံုးေယာက္ဆံုတုန္းမွာ ေနထြန္းကို ေခၚအကဲခတ္လိုက္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ''

ဘာမွ ျပန္မေျပာၾက။ ခုနကအတိုင္း ဆိတ္ဆိတ္ေနျပီး ဝန္ခံထားၾကသျဖင့္....

“အိုေက...ဒါျဖင့္ ငါေနထြန္းကို အခု လွမ္းေခၚေပးမယ္''

စားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားသည့္မိုးမိုးမြန္၏ ့hand phone ကိုေကာက္ယူကာ ေနထြန္းဆီ လွမ္းဆက္လိုက္သည္။

သူမတို႔သံုးေယာက္က လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်ကို မမွိတ္မသုန္ လိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။

“ဟဲလို''

တစ္ဘက္မွ ဖုန္းထူးသံၾကားရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မသည္လား၊ ကံဆိုးထာက္မသည္လားမသိ။ ေနထြန္းနဲ႔ တည့္တည့္တိုးျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။

့

“ေဟ့ေကာင္ ေနထြန္း''

“ဪ...ေအး ႐ိုးျမင့္ ေျပာ၊ ေနဦး....ေနဦး မင္းမေျပာခင္ ငါေျပာစရာရွိတယ္''

“ဘာလဲဟ''

“မင္းကိစၥေပါ့၊ ငါ့ကို အမႈလာပတ္ေနတယ္''

“ေဟ...ဘာပါလိမ့္''

“မင္းကိစၥကို ဟိုမေခ်ာသံုးေယာက္ဆီ ငါသြားသြားစံုစမ္းတာေလ''

“ေအး..အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း''

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ၊ ငါ့အိမ္က ငါ့ကိုတစ္မ်ိဳးျမင္ေနတယ္''

႐ိုးျမင့္ရယ္ခ်င္လာျပန္သည္။ ဟိုမိန္းကေလးသံုးေယာက္ကိုသာ အားနာ၍ မရယ္ဘဲ ေနလွ်င္ေနမည္။ ေနထြန္းကိုေတာ့ အားနာစရာမရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငရုတ္သီးမစပ္ရပါဘဲ အျပတ္ဟားပစ္လိုက္သည္။

မေခ်ာသံုးေယာက္က သူ႔ကို မ်က္လံုးျပဴးႏွင့္ ဝိုင္းၾကည့္ၾက၏။ တစ္ဘက္မွ ေနထြန္းကလည္း မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ကာ...

“ေဟ့ေကာင္ ရယ္မေနနဲ႔''

“ေအးပါ...ဟားဟား၊ မရယ္ေတာ့ဘူး။ ဟားဟား၊ ေျပာေလ ဟားဟားဟား''

“_________''

“ေဟ့ေကာင္ ေျပာေျပာ၊ မင္းေျပာခ်င္တာကို ေျပာျပီးရင္ ငါေျပာစရာက ရွိေသးတယ္''

“ေအး...အဲဒါ ငါကအိမ္မွာ ျပႆနာအၾကီးအက်ယ္ တက္ေနျပီ။ ငါ့အိမ္ကလည္း ဟိုမေခ်ာသံုးေယာက္အေၾကာင္းကို တိုးတိုးတစ္မ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳး စံုစမ္းေနျပီ''

“ဪ...ဟုတ္လား''

ခုမွပဲ ျဖဴျဖဴထြန္း သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး ဒီမေခ်ာသံုးေယာက္အေၾကာင္း စံုစမ္းသည့္ကိစၥ ကို အေျဖသိရေတာ့သည္။

“အဲဒါ မင္းေၾကာင့္ကြ''

“ေအးပါကြာ...ငါေတာင္းပန္ပါတယ္''

“ေတာင္းပန္႐ံုနဲ႔မရဘူး၊ မင္း ဘာျပန္လုပ္ေပးမလဲ ေျပာ''

“ေအး လုပ္ေပးမယ္၊ မင္း အခုငါ့ဆီလာခဲ့''

“မင္းက ဘယ္မွာလဲ၊ အိမ္မွာလား...''

“မဟုတ္ဘူး၊ ငါအင္လ်ားကန္ေစာင္းမွာ ဘီယာထိုင္ေသာက္ေနတာ''

ေနထြန္း ေပ်ာ္သြားပံုရသည္။

“ဟာ...ဟုတ္ျပီ၊ အိုေက ငါအခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့မယ္''

“ေအး...ငါေစာင့္ေနမယ္၊ မင္းခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့''

ဆိုင္အမည္ႏွင့္ စားပြဲေနရာကိုေျပာျပျပီး ႐ိုးျမင့္ ဖုန္းကို ပိတ္လိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ မေခ်ာသံုးေယာက္ကို....

“ကဲ ေနထြန္းလာလိမ့္မယ္၊ နင္တို႔ဘာသာ နင္တို႔ ၾကည့္ပညာေပးေပေတာ့၊ ငါက ဒီမွာ အလကားလာထိုင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဆည္းဆာနဲ႔ေတြ႔မလားလို႔ လာထိုင္ေနတာ၊ နင္တို႔နဲ႔ အတူေတြ႔သြားရင္ သူကေလး ငါ့ကို အထင္လြဲသြားႏိုင္တယ္။ နင္တို႔ကလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ငါ့မ်က္ႏွာပဲ ေငးၾကည့္ေနၾကတာကိုး...၊ ေနာက္ဘဝက်မွပဲ နင္တို႔ရဲ႔ ေက်းဇူးကို

ျပန္ဆပ္ပါေတာ့မယ္၊ ကဲ...အခုေတာ့ သြားလိုက္ဦးမယ္''

စကားအဆံုးမွာ တခ်ိဳးတည္း လစ္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။

 * * *

အခန္း (၁၂)

                         ေနထြန္း အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာ မေခ်ာသံုးေယာက္ႏွင့္ ဘယ္လိုျဖစ္က်န္ခဲ့သည္ မသိ။ ညဘက္က်မွ ဖုန္းဆက္၍ဆဲမည္ ထင္ေသာ္လည္း ေနထြန္းဆီမွ ဖုန္းမလာ။ ပေဟဠိေလးဆီမွလည္း ဖုန္းမလာ၊ လာမယ့္လာေတာ့ နယ္က။ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း မတင္ျမဆီက။

“သားေရ မတင္ျမနဲ႔ ဖုန္းလာေျပာဦးေလ”

“သား အိမ္သာတက္မလို႔ ေမေမ”

“မင္းကလည္း မတင္ျမဆီက ဖုန္းလာတိုင္း အိမ္သာတက္ခ်င္ေနတာပဲ”

“အင္း...ဟုတ္တယ္ တကယ့္ကို ဝမ္းထဲက ရစ္ရစ္လာလို႔”

အိမ္သာထဲ ေျပးဝင္ျပီး အၾကာၾကီးထိုင္ေနလိုက္သည္။ ေမေမႏွင့္ မတင္ျမ ဖုန္းေျပာျပီးေလာက္မွ ေရအိမ္ထဲမွ ကမန္းကတန္းေျပးထြက္ျပီး...

“လာျပီ ေမေမ သားလာျပီ”

ေမေမက ဧည့္ခန္းမွာ ႐ႈတည္တည္ထိုင္ေနရင္း...

“ဘာလာလုပ္တာလဲ”

“မတင္ျမေလးဆီ လာတာေလ၊ ဖုန္းဆက္မလို႔”

“ေတာ္ပါ၊ ဟိုကျဖင့္ ဖုန္းခ်သြားတာ ၾကာျပီ”

“ဟာ..မတင္ျမေလးက သားကိုေတာင္ မေစာင့္ဘူး ေမေမရာ”

“နင္က မတင္ျမ ဖုန္းဆက္တိုင္း အိမ္သာတက္တက္ေနတာ၊ ဟိုက ဘယ္လိုထင္မတုန္း”

“သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္တယ္လို႔ပဲ ထင္မွာေပါ့ ေမေမရာ”

“ဘာဆိုင္လို႔တုန္း”

“ဪသာ္...သားက သူ႔ကို သတိတရနဲ႔ သူေပးလိုက္တဲ့ ခ်ဥ္ဖတ္ေတြကို အရမ္းစားတယ္လို႔ ထင္မွာေပါ့”

“သြား...သြား အပိုေတြ လာေျပာမေနနဲ႔”

“သြားပါျပီ သြားပါျပီ”

တီဗြီကိေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေခ်။ ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ္တန္းဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ဖုန္းေတြက ဘယ္ကမွ မလာ။ ပေဟဠိေလးဆီကပါမလာ။ ထိုသို႔ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲသည္။

              အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ျပီး ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ခ်ိန္က်မွ ပေဟဠိေလးထံမွ ဖုန္းလာသည္။ 

သူႏွင့္ေစ့စပ္ထားသူ ေနာက္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကိုပင္ မေမးအား၊ သူ႔အိပ္မက္ဆိုးမ်ားအေၾကာင္းကို ေျခာက္ျခားေလာက္ေအာင္ ေျပာျပျပီး ပေဟဠိေလးက ဖုန္းခ်သြားသည္။ မိုးလင္းေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ သိပ္မၾကည္၊ အိပ္ေရးမဝခဲ့သျဖင့္ မူးေဝေနာက္က်ိေနသည္။ ဆည္းဆာအေၾကာင္းစဥ္းစားလွ်င္ သင့္ေတာ္မည္ဟု ယူဆကာ ျခံေထာင့္က ခံုတန္းမွာ ထိုင္ျပီး စဥ္းစားေနလိုက္သည္။ မနက္ရွစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ တိုးမိုးဝင္း အိမ္ကိုေပါက္ခ်လာသည္။ သူတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္၊ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ကိုခင္ေဇာ္ဦးပါ ပါလာသည္။ ျခံထဲမွာပဲ ေဟးလားဝါးလားေတြ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ေခါင္းၾကည္ကာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြား၏။

“ဟားဟား...အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ေနထြန္း ျပႆနာပဲကြ”

“ေအး...သူဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားလဲေတာ့ မသိဘူး”

“သူတို႔သံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တကယ္မ်ား ၾကိဳက္သြားမလားမသိဘူး”

“ၾကီဳက္သြားလည္းေကာင္းတာပဲကြာ၊ သေဘာမတူစရာမွ မရွိတာ၊ ဒါေပမဲ့ မထင္မိဘူးကြ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ဒီလိုပဲ ကို႔ရို႔ကားယားနဲ႔ ျပီးသြားမယ္ ေအာက္ေမ့တာပဲ ဟားဟား”

ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ရယ္သံအဆံုးမွာ တိုးမိုးဝင္းက....

“ေနပါဦး၊ မင္းေရာ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ဘာထူးျခားေသးသလဲ”

“အာ...ထူးတယ္ကြာ”

ညကဆက္သည့္ ပေဟဠိေလး၏ ဖုန္းအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္၏။

“ဟာ...အဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား”

တိုးမိုးဝင္းက ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနသည္။ ကိုခင္ေဇာ္ဦးကေတာ့ မ်က္ႏွာတည္ေနသည္။ မည္သို႔မွ မွတ္ခ်က္မေပး။ စကားဝိုင္းက ေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားသည္။

ခဏၾကာမွ ကိုခင္ေဇာ္ဦးက...

“႐ိုးျမင့္”

“ဗ်ာ”

“ဆည္းဆာနဲ႔ေရာ ေတြ႔ျဖစ္ေသးလား”

“အဲ...ေတြ႔တယ္ ကိုဦး”

“အဲဒီ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပဦးေလကြာ”

“အာ...သိပ္ေျပာတာေပါ့ ကိုဦးရာ”

ထိုမွ အစခ်ီကာ... အိုင္ဒီယာ မဂၢဇင္းမွ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ သူႏွင့္ ဆည္းဆာတို႔ တက္စီ တစ္စီးတည္း

အတူျပန္လာခဲ့သည့္အေၾကာင္း မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေျပာရျပန္သည္။

စကားတဝက္မွာ တိုးမိုးဝင္းက ဝင္ေထာက္သည္။

“႐ိုးျမင့္ရာ...မင္းကလဲ”

“ဘာလဲဟ”

“ေယာက်ာ္းနဲ႔မိန္းမ ဘယ္သူစျဖစ္သလဲဆိုတာကို ျငင္းေနတယ္”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“အိုင္ဒီယာမွာ သူေရးထားတဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာက အခ်စ္ကဗ်ာ မဟုတ္လား”

“ေအး...ဟုတ္တယ္ေလ”

“အဲဒီကဗ်ာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး အခ်စ္အေၾကာင္းေလး ဘာေလး ေဆြးေႏြးေျပာၾကေပါ့ကြာ”

“ဟဲ...ဟဲ မေဆြးေႏြးဘဲ ေနမလားကြ”

“ဟာ...ဒါျဖင့္... မင္းအဲဒီထိ ခရီးေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့”

“ေရာက္တယ္ေလ ဆက္ေျပာျပမွာေပါ့၊ မင္းက ဆံုးေအာင္မွ နားမေထာင္ေသးဘဲ”

“ေအး....ေအး... ဟုတ္ျပီ ဆက္ေျပာ ဆက္ေျပာ”

                

                  ႐ိုးျမင့္က ဟိုးအေဝးၾကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရသည့္ စကားတံု႔တင္ေျပာဆိုခဲ႔ပံုမ်ားကို ျပန္လည္ အမွတ္ရလာမိသည္။ တိုးမိုးဝင္းေျပာသလိုပင္ ဆည္းဆာ၏ ဘာသာျပန္အခ်စ္ကဗ်ာေလးကို ခုတံုုးလုပ္ကာ သူမအား သူ စကားဆိုခဲ့သည္ပဲ။ ကံအခြင့္အေရးကလည္း သူ႔အတြက္ေပးသည္ ထင္၏။ မီးပြိဳင့္မိျခင္း၊ ကားလမ္းေၾကာမ်ား ပိတ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ သူႏွင့္ဆည္းဆာတို႔ တက္စီေပၚမွာ အၾကာၾကီး စကားေျပာခဲ့ရသည္။ ဒရိုင္ဘာကလည္း သူတို႔ထက္ သံုးေလး ႏွစ္သာၾကီးႏိုင္သည့္ ေပါေတာေတာ သေဘာေကာင္းေကာင္းလူ ျဖစ္ေနသည္။

“အိုင္ဒီယာမွာ ဆည္းဆာ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးက ေကာင္းတယ္ေနာ္”

“မူရင္းက ေကာင္းတာကိုး”

“အဲလို အခ်စ္ကဗ်ာေတြကို ဆည္းဆာ ဘာသာျပန္ထားတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားျပီလဲ”

“ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ပါပဲ”

“အိုင္ဒီယာထဲက ကဗ်ာမွာ အယူအဆေလးေတြက ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ အခ်စ္ဆိုတာကို သစ္ရြက္ကေလးေတြ ပင္စည္က တိုးထြက္လာသလိုမ်ိဳး ခံယူပါတဲ့၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ”

“အင္း....အဲဒါမ်ိဳးအယူအဆကို ရွင္တို႔ေတြကေတာ့ ၾကိဳက္မွာေပါ့”

“ဒီလိုုလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း စာနာပါတယ္၊ အဲလိုသေဘာမထားႏိုင္လို႔ သူ႔ခမ်ာ ေၾကကြဲရရွာတာ မဟုတ္လား”

ဆည္းဆာက မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ႏွင့္...

“အင္း...”

“ဆည္းဆာကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုေမးခ်င္တယ္”

“ဘာလဲ ဘာေမးမလို႔လဲ”

“ဒီကဗ်ာထဲက အခ်စ္အေပၚခံယူပံုႏွစ္မ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုခံယူမႈက မွန္တယ္လို႔ ထင္လဲ”

ဆည္းဆာက မဲ့ျပံဳးေလးႏွင့္...

“ကြ်န္မ အဲေလာက္ထိ ဦးေႏွာက္မသြားဘူး၊ ရွင္ပဲ ေျပာျပပါဦး”

“ဒီလိုဗ်ာ...ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးကို သတိရတယ္”

“ဘာလဲ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”

“ဒီလိုဗ်၊ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးက မိန္႔ခြန္းတစ္ပုဒ္ ေဟာဖူးတယ္”

“အင္း...”

“အဲဒီ့မိန္႔ခြန္းထဲမွာ သူကေျပာတယ္၊ တိုင္းျပည္ကို အေသခံကာကြယ္ၾကတာေတြက ေကာင္းပါတယ္တဲ့၊ ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္ကို ရွင္သန္ေအာင္ တည္ေဆာက္ထားႏိုင္တဲ့ ပညာကလည္း အေရးပါတယ္တဲ့”

“အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ”

“ဪသာ္...အခ်စ္အတြက္ ႏွလံုးသားကို စေတးျပီး ခံစားၾကတာေတြက ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ထဲမွာ အဲဒီႏွလံုးသားကို ရွင္သန္ေအာင္ ထားႏိုင္တာကလည္း ေကာင္းတာပါပဲ”

ဆည္းဆာက ဘာမွ ျပန္မေျပာေခ်။ ႐ိုးျမင့္ကသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအျပီးမွာ ေနာက္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို မလစ္လပ္ရေအာင္ ဆက္တင္လိုက္သည္။

“ဒါေပမယ့္ဗ်ာ... ကဗ်ာေတြ စာေတြက အခ်စ္ရဲ႔ လွပတဲ့အကြက္အကြင္းေတြကိုသာ ေရြးျပီးတင္ျပၾကတာ မ်ားတယ္။ အမွန္ေတာ့ အခ်စ္ရဲ႔လက္ေတြ႔က႑မွာ ကို႔႐ို႕ကားယားကိစၥေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ဗ်”

ဘာမွ မေျပာေသာ္လည္း မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ျပီး ၾကည့္သည္။ ႐ိုးျမင့္ အားတက္သေရာ ဆက္ ေျပာလိုက္သည္။

“တေလာကပဲ ႏိုင္ငံျခားစာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေမးအေျဖေတြကို ဖတ္လိုက္ရတယ္၊ အဲဒီထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ကို႔႐ို႕ကားယားေတြ ပါလာတယ္၊ ဥပမာဗ်ာ...”

သူမက ျငိမ္၍နားေထာင္သည္။

“ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေမးတယ္၊ သူ႔ထက္အသက္ၾကီးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို သူက ရည္းစားစာ ေပးလိုက္တယ္၊ အဲဒီ့ေတာ့ ဟိုက မင္းက ငယ္လြန္းပါေသးတယ္လို႔ စာျပန္တယ္တဲ့။ အဲဒါဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ေမးတာ”

“အဲဒီေတာ့ ဟိုက ဘာျပန္ေျဖလိုက္လဲ”

ဆည္းဆာ က ေမးျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဒရိုင္ဘာ က ဝင္ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ိုးျမင့္က ဒရိုင္ဘာကို အေရးမလုပ္ဘဲ ဆည္းဆာကိုသာ အတင္းအဓမၼ ေျပာျပလိုက္သည္။

“ဟိုက ေျဖေပးတယ္ဗ်၊ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေျပာလိုက္ပါတဲ့၊ မင္းက တစ္ေန႔တျခား ၾကီးၾကီးလာေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတဲ့”

“ဟားဟား....ဟားဟား”

အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဒရိုင္ဘာက ဝင္ရယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆည္းဆာက ေတြေဝေနျပီး ခဏၾကာမွ....

“အဲဒီအေျဖၾကီးက သိပ္အဓိပၸါယ္မရွိပါဘူးရွင္”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ဟိုအမ်ိဳးသမီးၾကီးက ရပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ၊ သူကလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခားၾကီးၾကီးေနတဲ့ဟာ၊ ဘယ္လိုလုပ္မီမလဲ၊ အရြယ္က ကြာျမဲကြာေနမွာေပါ့”

႐ိုးျမင့္ ရယ္လိုက္မိသည္။ ေတာ္ပါေသး၏။ ဒီစကားက ဒရိုင္ဘာလိုက္မရယ္၍။

“ဟုတ္တယ္...ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆည္းဆာ လိုပဲေတြးမိတယ္၊ ေနာက္တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္ဗ်၊ ေကာင္ေလးက မခံခ်ိမခံသာ လွမ္းေမးထားတာ၊ သူၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို မၾကိဳက္ဘူးတဲ့”

“အဲဒါ ဆန္းလားရွင့္”

“အဲဒါကေတာ့ မဆန္းဘူးဗ်၊ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္က နည္းနည္းဆန္းတယ္”

“ဘယ္လို အေၾကာင္းျပလို႔လဲ”

“ေကာင္ေလးရဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ အေမႊးေတြရွိလို႔တဲ့”

“ဟယ္ေတာ့...”

“ေအးဗ်ာ...အဲဒါပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့၊ သူတို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ သဘာဝအရ ရင္ဘတ္မွာ အေမႊးေပါက္ၾကတာပဲ”

“မခ်စ္ႏိုင္လို႔ကို ၾကံဖန္ အေၾကာင္းျပတာပါရွင္”

“အင္း...ဟုတ္မွာေပါ့၊ ေကာင္ေလးက သူ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရမလဲလို႔ လွမ္းေမးတာ”

“အဲဒီေတာ့ ဟိုက ဘယ္လိုေျဖလိုက္လဲ”

“လြယ္လြယ္ေလးဗ်၊ ေပါ့တီးေပါ့ဆ ေျဖသလို ေျဖထားတယ္”

“ဟုတ္လား... ဘယ္လို ေျဖထားလို႔လဲ”

“မင္းရဲ႔ ရွပ္အက်ႌကို ၾကယ္သီးတပ္ထားလိုက္ပါတဲ့”

“ေရခ်ိဳးတိုင္း ရိတ္ရိတ္ထားရင္လည္း ရေလာက္ပါတယ္ရွင္၊ အထူးသျဖင့္ သူၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးဆီကို သြားတဲ့ေန႕ေတြမွာေပါ့”

“ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲလို စဥ္းစားမိတယ္”

“အင္း တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ရွင့္”

“ဘာလဲ”

“ရည္းစားဘဝမွာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ရိတ္ျပီး လက္ထပ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ မရိတ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာပဲ”

“အဲဒါက အေရးမၾကီးပါဘူးဗ်ာ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ မရိတ္ေတာ့ဘူး၊ မိန္းမကိုပဲ ရိတ္ခိုင္းမွာေပါ့”

“ေအာင္မာ...”

“ဟုတ္တယ္ေလ...ဒီအေမႊးကို သူမုန္းတာပဲ၊ သူရိတ္ေပါ့”

“ရိတ္ေပးလိမ့္မယ္ ေစာင့္ေန၊ လက္ဝါးပဲ ရမယ္”

“ေပးေလ...အဲဒီလက္ဝါး.... အဲဒီလက္ဝါးထဲကို ဂ်ဳတ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္”

“ေအာင္မာ...”

“လူပဲဗ်...အေမႊးေတာ့ ေပါက္မွာေပါ့”

“ေအာင္မာ”

သူ ေဒါကေလးကန္ေနပံုက အလြန္ၾကည့္၍ေကာင္းသည္။ ခ်စ္စရာ အပ်ိဳေပါက္ကေလး လိုျဖစ္ေန၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူပ်ိဳသိုးၾကီးႏွင့္ မတူေအာင္ ဆင္ျခင္ေနထိုင္ရင္း ႐ိုးျမင့္ ေပ်ာ္လာမိသည္။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေပ်ာ္မ်ိဳးကို ဘဝမွာ တစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ဘူးေသးေၾကာင္း ေသခ်ာပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ

ေႏြးလိႈက္တုန္ရင္ရပါတယ္ ဆည္းဆာရယ္...။

“ေနာက္တစ္ခု...”

“ေနာက္တစ္ခု မရွိနဲ႔ေတာ့ ဆရာေရ၊ ဒီအစ္မဆင္းမယ့္ေနရာ ေရာက္ျပီ၊ ေျပာခ်င္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပဲ ဆက္ေျပာေတာ့”

အလံု သစ္စက္ဝန္းနားမွာ ဆည္းဆာဆင္းသြားသည္။ မဆင္းခင္ ႐ိုးျမင့္က ဆည္းဆာကို ေမးလိုက္ေသးသည္။

“ဆည္းဆာ ဒီမွာေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”

“အသိဆီလာတာ”

ထိုသို႔ျပတ္ျပတ္ေျပာျပီး သူမလွည့္ထြက္သြားသည္။ တစ္ခ်က္မွပင္ ငဲ့ေစာင္း၍ျပန္မၾကည့္ေခ်။

ထိုသို႔ သူျပန္ေျပာေတာ့ တိုးမိုးဝင္းက သေဘာက်ေနသည္။

“အဲဒါနဲ႔ မင္းက ဘယ္ကိုဆက္သြားသလဲ”

“ကားကို ျပန္ေကြ႔ခိုင္းရတာေပါ့ကြာ၊ ငါ့အိမ္ကို ျပန္ေမာင္းခိုင္းရတာေပါ့”

“ဒရိုင္ဘာက ဘာေျပာသလဲ”

“ေျပာတာေပါ့ဟ”

“ေအးေလ....ဘာတဲ့လဲ”

“အဟီး...အစ္ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္က လိုက္တယ္တဲ့”

တိုးမိုးဝင္းႏွင့္ ကိုခင္ေဇာ္ဦးတို႔ ဝါးခနဲ ထရယ္ၾကသည္။

နာရီဝက္ခန္႔ ဆက္ထိုင္ျပီးမွ သူတို႔ ျပန္သြားၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္က တိုးမိုးဝင္းတို႔ကို ကားနားအထိ လိုက္ပို႔ေပးရင္း...

“ေဟ့ေကာင္ ကားထဲက ဘာအေခြလဲ”

“ဗြီဒီယိုအေခြေတြ”

႐ိုးျမင့္က ဆြဲယူၾကည့္လိုက္သည္။ ႏိုင္ငံျခားေခြမ်ားထဲမွာ ျမန္မာေခြေတြပါ ေရာေႏွာပါဝင္ေနသည္။

“မင္းက ျမန္မာကားေတြ ၾကည့္ေနျပီေပါ့ ဟုတ္လား”

“ေအးကြာ..အိမ္က ျမန္မာေခြရရင္လည္း ငွားခဲ့ပါဆိုလို႔၊ မင္းၾကည့္ခ်င္ရင္ ၾကိဳက္တဲ့အေခြ ယူထားလိုက္ေလ”

“ေအး...ေကာင္းသားပဲ”

ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာေခြတစ္ေခြႏွင့္ အဂၤလိပ္ေခြ တစ္ေခြကို ယူထားလိုက္သည္။ အဂၤလိပ္ေခြကိုေတာ့ တိုးမိုးဝင္းတို႔ ျပန္သြားသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းၾကည့္ျဖစ္လိုက္၏။ ေန႔ခင္းမွာ ေနထြန္းဆီ ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ ေနထြန္းမရွိ၊ ျဖဴျဖဴထြန္းလည္း မရွိ၊ သို႔ႏွင့္ မေခ်ာသံုးေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ၾကည့္မလား စဥ္းစားေသးသည္။ အေျခအေနကို သိခ်င္ေနမိသည္။

                 သို႔ေသာ္ မဆက္ရဲ၍ ဖုန္းခြက္ကို ျပန္ခ်လိုက္၏။ အိမ္မွ ေၾကာင္မၾကီး သားေပါက္သည္ကို ၾကည့္ရန္ အေပၚထပ္သို႔ တက္ကာမွ ေအာက္မွ ဖုန္းလာသည္။

“ကလင္...ကလင္...ကလင္”

ျပန္ဆင္းမည္ လုပ္ျပီးမွ မဆင္းဘဲ ေနလိုက္သည္။ ဖုန္းကို ေဖေဖက ကိုင္လိုက္ျပီျဖစ္၏။ ျပင္ဦးလြင္မွ ကိုကို က လွမ္းဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေၾကာင္သားေပါက္ကေလးမ်ားကို သြား၍ အသည္းတယားယားႏွင့္ ၾကည္႔႐ႈေနတုန္း ေအာက္ထပ္မွ ေဖေဖ့ေခၚသံကို ၾကားရသည္။

“သားေရ ကို႐ိုး ဒီမွာ မင္းအစ္ကိုၾကီးက မင္းနဲ႔ ေျပာမလို႔တဲ့”

ကမန္းကတန္း ေျပးဆင္းသြားျပီး ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

“ေျပာ ကိုကို”

“မင္း အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥပါ”

“လာျပန္ျပီ”

“မင္းကမတင္ျမကို မၾကိဳက္ဘူးလား”

“ေမးေနစရာေတာင္ မလိုပါဘူးဗ်ာ”

“ဒါျဖင့္ တကယ္မယူဘူးေပါ့”

“သိပ္ဟုတ္”

“ငါနဲ႔ မင္းအစ္မ မရီတာတို႔က မင္းကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သေဘာတူထားတာ”

“ဗ်ာ”

ဖုန္းခြက္ လြတ္က်မတတ္ တုန္လႈပ္သြားမိသည္။

“အဲ...အဲဒီေကာင္မေလးကိုေရာ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပထားလား”

“ေအး ေျပာျပထားတာေပါ့”

“ေကာင္မေလးက ဘယ္ကတုန္း”

“ရီတာ့ညီမေလကြာ”

“ဟာ...”

႐ိုးျမင့္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ မရီတာညီမဆိုတာကို သူမေျပာႏွင့္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမပင္ျမင္ဖူးပံုမေပၚ။ သို႔ေသာ္ မရီတာ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ေျပးျမင္မိျပီး...

“ဖ်ာ...ဖ်ာလိပ္လား၊ သစ္ငုတ္တိုလား ကိုကို”

“ေအးေအး...ေနာက္မွ အေသးစိတ္ စာေရးလိုက္မယ္ ဖုန္းနဲ႔ေျပာရတာက ျပည့္စံုမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါပဲ ေဟ့ေကာင္”

ကိုကိုက တစ္ဘက္မွ ဖုန္းခ်သြားသည္။ ႐ိုးျမင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ပင္ ခံစားေနရသည္။ ထိုသို႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို တိုးမိုးဝင္းကေတာ့ ‘တဗ်စ္ဗ်စ္ခံစားခ်က္’  ဟုအမည္ေပးထားသည္။

ေနာက္ေန႔မနက္ တိုးမိုးဝင္းဆီမွ ယူထားေသာ ျမန္မာဗြီဒီယိုေခြကို ေမ်ာက္မိႈင္မိႈင္ျပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္မိစဥ္မွာ....

“ဟာ....”

 * * *

 

အခန္း (၁၃)

“ဟဲလို...အမိန္႔ရွိပါ”

“မ်ိဳးမာလာဝင္းလား...၊ ငါပါ ႐ိုးျမင့္”

“ဪသာ္...ေအး၊ ေျပာ...ဘာလဲ”

“ဟိုတေလာက ငါနင့္ကိုေမးတဲ့ ဆည္းဆာဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကေလ”

“ေအး...ဘာျဖစ္လဲ”

“ေဆး(၁) က မဟုတ္ဘူးဟ၊ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က”

“အဲဒါေၾကာင့္ ေဆး(၁)မွာ မရွိပါဘူးလို႔ နင့္ကိုငါ ေျပာသားပဲ”

“ေအး...နင္ ေဆးမန္းမွာေရာ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘူးလား”

“အာ...အဲဒီမွာေတာ့ မရွိဘူး”

႐ိုးျမင့္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခုဝင္လာျပီး...

“ဒါဆိုလည္း ငါ့ကို တစ္ခုကူညီစမ္းပါဟာ”

“ဘာကူညီရမွာလဲ”

“မဂၢဇင္းတိုက္တစ္တိုက္ကို ဖုန္းဆက္ေပးစမ္းပါဟာ...၊ ကဗ်ာဆရာမ ဆည္းဆာခ်ိဳ ရဲ႔ လိပ္စာကိုေမးေပးစမ္းပါ၊ ငါဖုန္းနံပါတ္ေပးမယ္ ဆက္ေမးေပးစမ္းပါဟာ၊ ေယာက်ာ္းေလးက ဆက္ေမးလို႔ မေကာင္းဘူးဟ၊ မိန္းကေလးခ်င္း ဆရာဝန္မခ်င္းဆို သူတို႔ကေပးမွာပဲ”

မ်ိဳးမာလာဝင္းက ခဏၾကာမွ် အသံတိတ္စဥ္းစားေနျပီး...

“ေအးေလ ငါေမးၾကည့္ေပးမယ္၊ နင့္ဘက္က ဖုန္းခ်လိုက္”

“ေအး...ေအး...”

အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္း၏ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးျပီး ႐ိုးျမင့္ ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ ရင္တခုန္ခုန္ႏွင့္ ဖုန္းေဘးမွာပင္

ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္၏။ င႐ုတ္သီးတစ္ခါေထာင္းမွ် ၾကာျပီးမွ...

“ကလင္...ကလင္...ကလင္...”

ဖုန္းခြက္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

“႐ိုးျမင့္လား...”

“ေအး...ေျပာ မာလာဝင္း ဘာထူးလဲ”

“လိပ္စာေတာ့ မရဘူး”

“ဟင္...”

“ဖုန္းနံပါတ္ပဲ ရတယ္”

ထိုသို႔ေျပာျပီး မ်ိဳးမာလာဝင္းက ဖုန္းနံပါတ္ကို ရြတ္ျပ၏။

“အိုေက...အိုေက ဖုန္းနံပါတ္ရလည္း ျဖစ္တယ္”

ဖုန္းခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္ျပီး ဆည္းဆာဆီ ဖုန္းေခၚရန္ျပင္လိုက္သည္။ ျပီးမွ သတိရျပီး ဖုန္းနံပါတ္ကို ေျပာင္းႏွိပ္လိုက္သည္။

“ဟဲလို...အမိန္႔ရွိပါ”

“မာလာဝင္းလား ငါပါ၊ နင့္ကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဖို႔ ေမ့သြားလို႔၊ ဟိုဘက္ကို ဖုန္းေျပာဖို႔ေလာျပီး နင့္ဘက္ကို ဖုန္းခလုတ္ ႏွိပ္ခ်လိုက္မိတာ”

“ေတာ္ေတာ္..သြား”

မာလာဝင္းက ခြပ္ခနဲ ဖုန္းခ်လိုက္၏။ စိတ္ေကာက္သြားျပီထင္သည္။ ေနာက္မွပဲ ၾကည့္ေခ်ာ့လိုက္မည္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆည္းဆာဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။

“ဟဲလို”

“ဟဲလို”

“ေဒါက္တာဆည္းဆာနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ”

တစ္ဘက္မွ အသံတိတ္သြားသည္။ ႐ိုးျမင့္က ထပ္ေခၚယူရသည္။

“ဟဲလို”

“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ”

“ဆည္းဆာလား”

“ဘယ္သူလဲ”

“ဘယ္သူပါ...အဲေလ ကြ်န္ေတာ္ပါ”

“ဘယ္က ကြ်န္ေတာ္လဲ”

ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမည္မွန္းမသိ။ ဆည္းဆာက သူ႔နာမည္ကိုလည္း သိမည္ မဟုတ္ေခ်။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္နာမည္ေလး ေျပာျပမထားသည္အထိ ညံ့ဖ်င္းခဲ့သည္။ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္...

“ဟိုေလ တံဆိပ္ေခါင္းလုဝယ္၊ တက္စီလုတား၊ စားပြဲမွာ လုထိုင္ စကားေတြလုေျပာတဲ့ ေကာင္ေလ”

“ဪ...”

“မွတ္...မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား”

“ရွင္က ကြ်န္မဖုန္းနံပါတ္ကို ဘယ္လိုလုပ္သိတာတုန္း”

“အို...အဲဒါေတြ ထားလိုက္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ေျပာစရာရွိလို႔”

“ဘာေျပာမွာလဲ”

ေျပာခါနီးမွ မေျပာရဲေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလွီးလႊဲျပီး....

“ဟိုေလ ... ဆည္းဆာ ထမင္းစားျပီးျပီလား”

“အင္း...ရွင္ေျပာမွပဲ သတိရတယ္၊ မစားရေသးဘူး၊ သြားစားလိုက္ဦးမယ္”

ခြပ္ခနဲ ဖုန္းခ်သြားေလသည္။ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ၾကာသည္အထိ ႐ိုးျမင့္ ဖုန္းထပ္ေခၚၾကည့္သည္။ မရေတာ့ေခ်။ ဆည္းဆာက ဖုန္းခြက္ကို ေဘးခ်သြားဟန္တူသည္။ ႐ိုးျမင့္စိတ္ေတြ မျငိမ္မသက္ ျဖစ္လြန္းမက ျဖစ္လာသည္။ ၿခံထဲမွာ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္မိ၏။ ခဏအၾကာမွာ အိမ္ထဲျပန္ဝင္၍ ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ...

“ဟဲလို... ကိုခင္ေဇာ္ဦး ရွိပါသလားခင္ဗ်ာ”

“ကြ်န္ေတာ္ပါပဲ ခင္ဗ်ာ... အမိန္႔ရွိပါ”

“ကိုဦး ကြ်န္ေတာ္ ႐ိုးျမင့္ပါ”

“ဪ ေအး ႐ိုးျမင့္ ေျပာ”

“ကြ်န္ေတာ္ ကိုဦးနဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္းေတြ႔လို႔ရမလား”

“ဘာလဲ...အေရးေပၚျပီလား”

“ေပၚျပီ....ကိုဦးေရ”

“အဲဒါဆို တိုးမိုးဝင္းတို႔အိမ္မွာ ဆံုလိုက္မယ္ေလ၊ ကိုယ္လည္း ထြက္လာခဲ့မယ္”

“ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့”

             အဝတ္အစားပင္ မလဲေတာ့ဘဲ တိုးမိုးဝင္းတို႔အိမ္သို႔ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ တိုးမိုးဝင္းတို႔အိမ္မွာ ကိုခင္ေဇာ္ဦးက ၾကိဳေရာက္ေနသည္။ သူတို႔ကအိမ္ခ်င္း နီးၾကသည္ကိုး။

“ေဟာ...လူေတြ စံုလို႔ပါလား”

မင္းသန္႔ႏွင့္ ေနထြန္းတို႔လည္း ရွိေနၾကသည္။ ေနထြန္းက...

“ေဟ့ေကာင္ ႐ိုးျမင့္ လူယုတ္မာ”

“ငါ ဘာမွ မယုတ္မာဘူး၊ လူၾကီးက ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ စီမံတာကို မင္း အထြန္႔မတက္နဲ႔၊ မင္းကိစၥကို ျပီးမွေျပာ၊ ခု ငါ့ကိစၥက အေျဖရျပီ”

“ဟင္...ဟုတ္လား”

အားလံုးစိတ္ဝင္တစားျဖစ္သြားၾကသည္။

“တကယ္လား”

“တကယ္ေပါ့”

“တရားခံကို မိျပီလား”

“မိျပီ”

“ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းကိုေရာ သိျပီလား”

“သိျပီ”

“ဟာ...တယ္ဟုတ္ပါလား လာကြာ၊ ငါ့အခန္းထဲသြားမယ္ ေအးေအးေဆးေဆး သြားေျပာၾကတာေပါ့”

တိုးမိုးဝင္းက အေပၚထပ္မွ သူ႔အခန္းသို႔ေခၚသြားသည္။ သူ႔ေနာက္မွ တျပံဳၾကီး ပါသြားၾကသည္။ အခန္းထဲမွာ ေနသားတက် ထိုင္ျပီး ၾကေတာ့ ကိုခင္ေဇာ္ဦးက...

“ကဲ ႐ိုးျမင့္ ေအးေအးေဆးေဆး အစီအစဥ္တက်ေျပာကြာ”

“ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ့”

တံေတြးကို ဂလုခနဲ မ်ိဳခ်လိုက္မိသည္။ အားလံုးက သူ႔မ်က္ႏွာကို စူးစူးရဲရဲ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။

“ဒီလိုဗ်ာ”  ဟု အစခ်ီကာ...

“ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဒီကိစၥကို အစကေတာ့ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ လူေတြကို မသကၤာလိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ မ်ားခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ တရားခံ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ လိုက္သိေနတာလဲဆိုတာ အရမ္းစိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္လာတယ္”

“အင္း...ဟုတ္ျပီ”

“သူ ဘယ္လို သိႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ နည္းလမ္းကို ကိုယ့္အေနနဲ႔ လိုက္ရွာၾကည့္မိတယ္၊ ဒီရက္ေတြထဲမွာ အခန္းေအာင္းျပီး စာအုပ္ေတြ ဖတ္ဖတ္ေနတာဟာလည္း ဒီအတြက္ပဲ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ထူးျခားတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကိုေတြ႔ခဲ့တယ္၊ မွတ္မွတ္သားသားလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ အဲဒီတုန္းက မထင္မိေသးဘူး”

“ဘာအခ်က္လဲကြ”

“Coincidences and connections ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ”

“အဲဒါက ဘာကိုေျပာတာလဲ”

“ဪသာ္...ေလာကၾကီးထဲမွာ ဆင္တူျဖစ္ပ်က္မႈေတြ ရွိတတ္တယ္ဆိုတာကို ေျပာထားတာ၊ တခ်ိဳ႔လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထပ္ရက္က်တဲ့ အျဖစ္ေတြ ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့၊ ဥပမာဆိုပါစို႔.... အီတလီႏိုင္ငံရဲ႔ ပထမ အမ္ဘီတို ဘုရင္ၾကီးဟာ ေနာက္ထပ္ အီတလီႏိုင္ငံသား အမ္ဘီတိုဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ရပ္ေတြ အစစအရာရာတူညီေနတယ္၊

အဲဒါမ်ိဳးေပါ့”

“ဪသာ္..ေအး ဟုတ္ျပီ ဆက္ေျပာပါဦး”

“အဲဒီလို ဆင္တူျဖစ္ရပ္ေတြကို အမႊာပူးေတြမွာလည္း ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါကိုေတာ့ အားလံုး သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမႊာပူးထဲမွာေတာင္ Biovular Twin  နဲ႔ Univular Twin ဆိုျပီးေတာ့ ကြဲေသးတယ္”

“အင္း ဟုတ္ျပီ အဲဒါဘာျဖစ္လဲ”

“အဲဒါေတြက ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ျဖစ္တာကသပ္သပ္တစ္မ်ိဳး”

“ေဟ...ဟုတ္လား ေျပာပါဦး ဘာပါလိမ့္”

“လူႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔တည္း တစ္ရက္တည္း တစ္ခ်ိန္တည္း ေမြးခဲ့လို႔ရွိရင္လည္း အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ထပ္ရက္နီးပါး တူေနတတ္တယ္”

စကားအဆံုးမွာ ခါးၾကားေနာက္မွာ ထိုးလာေသာ ဗီဒီယိုေခြကို ထုတ္ျပလိုက္ျပီး...

“ဒါ တိုးမိုးဝင္းဆီက ဟိုတစ္ေန႔ကပဲ ငွားလိုက္တဲ့ အေခြ ျမန္မာေခြ”

“ေအး...ဟုတ္တယ္ ငါမၾကည့္ရေသးဘူး၊ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”

တိုးမိုးဝင္းက အေမာတေကာ ျပန္ေမး၏။

“ဒီကားထဲမွာ ေမြးလ၊ ေမြးရက္၊ ေမြးခ်ိန္ ထပ္ရက္တူတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္က ဝါသနာတူ အၾကိဳက္ေတြတူ၊

အျဖစ္အပ်က္ေတြတူျပီး စိတ္မႏွံ႔တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ျပိဳင္ၾကိဳက္မိတဲ့အေၾကာင္း ရိုက္ထားတာ”

“ဪသာ္...ဟုတ္လား...၊ အဲဒီလိုလား”

“ေအး...အဲဒီကားၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ငါ ဒီကိစၥအတြက္ သဲလြန္စကို စရလိုက္တာပဲ”

ကိုဦးက...

“႐ိုးျမင့္”

“ဗ်”

“လိုရင္းကို ကိုယ္ျဖတ္ေမးမယ္ကြာ”

“ဟုတ္ကဲ့ ...ေမး”

“မင္းျဖစ္တာေတြကို မင္းအိမ္ ဖုန္းဆက္ျပီး ေျပာေျပာျပေနတဲ့ ေကာင္မေလးက မင္းနဲ႔ ေမြးရက္၊ ေမြးလ၊ ေမြးခ်ိန္တူခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာလား’

“ဟုတ္တယ္ ကိုဦး၊ အဲဒီအတိုင္းပဲ”

“ဒါဆို အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႔ ဘဝနဲ႔ မင္းဘဝဟာလည္း အျဖစ္အပ်က္ေတြ တူေနမွာေပါ့”

“အင္း..တူတာေပါ့”

“ဟင္..ဒါျဖင့္ အဲဒီေကာင္မေလးေရာ မင္းေတြ႔လို႔လား”

“ေတြ႔တယ္၊ ေတြ႔ျပီ”

“ေဟ...”

အားလံုးမ်က္လံုးျပဴးသြားၾကသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ျပီးမွ ကိုဦးက....

“ဒါျဖင့္ ဘယ္သူလဲ”

“ဆည္းဆာ ဆည္းဆာ”

“အာ...မင္း ဟုတ္ရဲ႔လားကြာ၊ မင္းၾကိဳက္တာနဲ႔ပဲ အတင္းဆြဲေတြးေနတာလား”

“မဟုတ္ဘူး ကိုဦးရဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပမယ္”

“ေအး...ေျပာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ေအာင္ ေျပာ”

“ကိုဦးတို႔ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပီးပါျပီ။ ဆည္းဆာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခုကို အတူဆံုဝယ္မိၾကတာတို႔၊ တက္စီတစ္စီးကို အျပိဳင္လက္တားမိတာတို႔၊ စားပြဲတစ္လံုုးကို အၾကိဳက္တူေနတာတို႔”

“ေအး...ဒါေတြကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါ့အျပင္ တျခား ဘာရွိေသးလဲ”

“သူလည္း ဆရာဝန္ေပါက္စ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆရာဝန္ေပါက္စဗ်၊ တစ္ႏွစ္တည္းေတြ”

“အင္း”

“သူ႔ကေလာင္နာမည္က ‘ဆည္းဆာခ်ိဳ’ ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကေလာင္နာမည္က ‘ေနရီခ်ိဳ’ ဗ်ာ”

“ေအး...ဟုတ္လာျပီ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ နီးလာျပီ”

“သူ႔နာမည္အရင္းက ဆည္းဆာဗ်ာ”

ေနထြန္းက ဝင္ေထာက္သည္။

“သူက ဆည္းဆာ မင္းက ႐ိုးျမင့္ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”

“မင္းတို႔က ငါ့ကို ႐ိုးျမင့္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပဲသိတာကိုး ၊ ေဖေဖတို႔ ငါ့ကို အဂၤလိပ္လို ေပးထားတဲ့ နာမည္ရွိတယ္၊ ‘ဆီဇာ’ တဲ့”

သူတို႔ေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၾကျပန္သည္။ မင္းသန္႔က ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ညိတ္ ေလသည္။ ကိုဦးကပဲ ဆက္ေမးသည္။

“တျခား ဘာအခ်က္ေတြ ရွိေသးလဲ”

“သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ရုပ္ခ်င္းပါ ဆင္တယ္ဗ်၊ သူကေတာ့ မိန္းကေလးမို႔လို႔ လွေအာင္ေနျပီး လွတာေပါ့”

“အင္း...ငါေတာ့ မျမင္ဖူးေသးေတာ့ မေျပာတတ္ေသးဘူး”

“တံဆိပ္ေခါင္း လုဝယ္တဲ့ အခ်က္ကေလးက အေတာ္ရွင္းသြားတယ္ ကိုဦးရ”

“ေျပာပါဦး”

“ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ ေမြးေန႔မွာ ထုတ္တဲ့တံဆိပ္ေခါင္းမို႔ အမွတ္တရဝယ္တာ၊ သူကလည္း သူ႔ေမြးေန႔မွာ ထုတ္တဲ့ တံဆိပ္ေခါင္းမို႔ သူ႔အတြက္ အမွတ္တရဝယ္တာ”

“အင္း...ဟုတ္သလိုေတာ့ ရွိလာပါျပီ၊ ဒါေပမယ့္...”

“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ ကိုဦး”

“မင္းနဲ႔ သူနဲ႔ အဲလိုမ်ိဳး ေမြးရက္၊ ေမြးလ၊ ေမြးခ်ိန္တူတယ္ဆိုတာကို ဆည္းဆာက ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ”

“ေနဦး ကိုဦး၊ အဲဒီေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ျပီးမွ ေျဖမယ္၊ အခု ဒါေလး နားေထာင္ၾကည့္စမ္းပါ”

ကက္ဆက္ေခြတစ္ေခြကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ တိုးမိုးဝင္းက ကက္ဆက္ထဲသို႔ သြက္သြက္လက္လက္ ထိုးတည့္ကာ ဖြင့္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ ပေဟဠိေလးတို႔ ေျပာၾကေသာ စကားမ်ား။ အဲဒါေတြအဆံုးမွာ မနက္ကမွ သူႏွင့္ ဆည္းဆာတို႔ ေျပာခဲ့ၾကသည့္ ဖုန္းစကားမ်ား...။

“ဟာ...အတူတူပဲကြ”

“ေအး .... တစ္သံတည္းပဲ၊ ဟုတ္ပ”

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးျပီး အခန္းထဲမွာ အသံေတြ ဝေရာဝေရာပင္ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအသံေတြ စဲသြားမွ ႐ိုးျမင့္က...

“ဆည္းဆာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ဖုန္းစကားေတြထဲမွာ အစြန္းထြက္ ျပႆနာေလး ႏွစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ေရွ႔မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ Coincidneces and connections ေဘာင္ကို ေက်ာ္ေနတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ”

“ေအး...ေျပာေလ”

“ပထမအခ်က္က ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းသက္သက္ကိုတင္သိတာမဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တံဆိပ္ေခါင္းလုဝယ္တဲ့ ေကာင္မေလး အေၾကာင္းကိုပါ သိေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးက သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနလို႔ပဲ”

“ဟုတ္ျပီ...ေနာက္တစ္ခ်က္ကေရာ...”

“ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လူၾကီးခ်င္းသေဘာတူထားတဲ့ မတင္ျမအေၾကာင္းကို သိတယ္၊ မတင္ျမ အျပင္

ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေသးေၾကာင္း ကိုေျပာတယ္၊ ေျပာႏိုင္မွာေပါ့၊ အဲဒီေနာက္တစ္ေယာက္ဆိုတာ ကလည္း သူကိုယ္တိုင္ပဲ”

“ဟင္...ဟုတ္ရဲ႔လား”

“ဟုတ္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုက သူ႔အစ္မနဲ႔ရျပီး သူ႔အစ္မက ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ႔ရေနတာ၊ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း ကထိကေတြခ်ည္းပဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုက ဝတယ္၊ သူ႔အစ္မက ဝတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က မဝဘူး”

“အင္း ဟုတ္ျပီ၊ အဲဒါေတြထားပါေတာ့၊ သူက မင္းနဲ႔ လူၾကီးခ်င္းသေဘာတူထားတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆိုတာကို မင္းက ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ”

“ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႔ကေန ကိုကို ဖုန္းဆက္လို႔ သိလိုက္တာ”

“ဆည္းဆာလို႔ နာမည္ထုတ္ျပီး တည့္တည့္ေျပာလို႔လား”

“အဲလိုေတာ့ မေျပာဘူး”

ေနထြန္းက...

“ဒါျဖင့္လည္း ေသခ်ာသြားေအာင္ ေျဗာင္ဖြင့္ေမးလိုက္ေလကြာ”

“ေမးခ်င္တာေပါ့”

“ေမးခ်င္ရင္ အခု ဖုန္းေခၚလိုက္ေလကြာ” 

တိုးမိုးဝင္းက သူ႔ေခါင္းဦးေဘးမွ Cordless ကို ယူျပီး လွမ္းေပးလိုက္သည္။

“အဟီး ... မဆက္ရဲဘူးကြ”

“ဟင္...ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ငါ...ငါ ရင္ေတြခုန္ေနလို႔”

“ေသေတာ့မွာပဲ”

အားလံုးက ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ အကုန္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြသလို ျဖစ္လာၾကသည္။ ဟိုမေခ်ာသံုးေယာက္ႏွင့္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းေနရမွန္း မသိေသာ ေနထြန္းပင္လွ်င္ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္ေနသည္။ မင္းသန္႔က...

“မင္းအစ္ကိုရဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေျပာ...၊ ငါေခၚေပးမယ္”

“မ....မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ”

ဘယ္လိုမွ ျငင္းမရေခ်၊ အားလံုးက နင္းကန္ေတာင္းဆိုေနၾကသျဖင့္ ကိုကို႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးလိုက္ရ၏။

“ဟဲလို...ဆရာ ဦးမ်ိဳးျမင့္ ရွိပါသလားခင္ဗ်ာ”

“ဟုတ္ကဲ့ ခုေျပာေနပါတယ္”

“ဟုတ္ကဲ ခဏေနာ္၊ ဒီမွာ ႐ိုးျမင့္ ေျပာမလို႔တဲ့”

ဖုန္းကို ထိုးေပးလာသျဖင့္...

”ကိုကိုလား...ညီပါ”

“ေအး...ေျပာ ဘာအေၾကာင္းထူးလို႔လဲ”

“ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေပးစားဖို႔ သေဘာတူထားတဲ့ မရီတာရဲ႔ ညီမေလးဆိုတာေလ”

“ေအး..ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ေဆးမန္းက ဆင္းထားတဲ့ ဆရာဝန္ေပါက္စ မဟုတ္လား”

“ေအး..ဟုတ္တယ္၊ မင္းက ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ”

“သူ႔နာမည္ က ဘယ္သူလဲ ကိုကို”

အားလံုး နားရြက္ေတြ ေထာင္ေနၾကသည္။ ႐ိုးျမင့္လည္း ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနသည္။ ကိုကိုက...

“သူ႔နာမည္က ဆည္းဆာတဲ့”

“ဟာ...ဆည္းဆာ ဟုတ္လား”

“ေဟး.......”

နံေဘးမွ အုပ္စုက ဝမ္းသာအားရ ဝိုင္းေအာ္လိုက္ၾကသည္။ တစ္ဘက္မွ ကိုကိုပင္ ၾကားသြားပံုရသည္။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းဘက္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ”

“သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ဝိုင္းေနာက္ေနၾကတာ”

“မင္းက ဆည္းဆာကို သိပ္စိတ္မဝင္စားဘူး မဟုတ္လား”

“အာ...ဝင္စားတယ္ ဝင္စားတယ္၊ ယူမယ္ သူ႔ကိုဆိုရင္ ယူမယ္”

ရယ္သံမ်ား ညံသြားေလသည္။

* * *

အခန္း (၁၄)

                ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္လုပြဲေရာက္ၿပီ ထင္သည္။ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းက စၿပီ။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက တစ္ဘက္၊ ကိုကိုႏွင့္ မရီတာက တစ္ဘက္၊ ဖုန္းေတြကို စပီကာဖြင့္ကာ ရန္ကုန္ႏွင့္ ၿပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႔ အၿပန္အလွန္ ေၿပာဆိုေနၾကသည္။ ကိုယ့္ကိစၥကို ေဆြးေႏြးေနၿခင္းၿဖစ္၍ ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈအတိုင္း ကိုယ္ႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္သလို ေယာင္ေပေယာင္ေပ လုပ္ေနလိုက္သည္။

           ထိုေလးေယာက္ထဲမွာ အဓိက Key Player မ်ားကေတာ့ ေမေမႏွင့္ ကိုကိုသာ ၿဖစ္ၾကသည္။

“သားၾကီး...မင္းကို ေမေမ ဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ မၾကိဳက္ဘူးကြယ္”

“ဘယ္အခ်က္လဲ ေမေမ”

“ေမေမ့ကို မေမးမစမ္းနဲ႕၊ ႐ိုးၿမင့္ကို မဂၤလာကိစၥ စကားေၾကာင္းထားတာကို၊ ရီတာ့ညီမေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ သေဘာမတူစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေမေမက ဒီဘက္မွာ စကားကြ်ံထားၿပီးေနၿပီ”

“ၾကမ္းကြ်ံတာကမွ လူသိပါေသးတယ္ ေမေမရယ္၊ စကားကြ်ံတာက ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး”

“ဟဲ့...အဲ့လို ေၿပာလို႔ ရမလား၊ နင္ ၿမန္မာစာကထိက လုပ္ေနၿပီး အဲလို စကားပံုကို ေၿပာင္းၿပန္ ေၿပာရသလား”

ေမေမက ကိုကို႔ကို အဝါကတ္ ၿပသည္။

“မဟုတ္ဘူးေလ...ေမေမရဲ႔”

“ဘာမဟုတ္တာလဲ”

“ေမေမက ႐ိုးၿမင့္ကို မတင္ၿမနဲ႔ ေပးစားခ်င္တာ မဟုတ္လား”

“ေအး...ဟုတ္တယ္”

“ကာယကံရွင္ ႐ိုးၿမင့္ရဲ႕ သေဘာဆႏၵမပါဘဲ ေမေမက ဇြတ္ထြက္လုပ္တာကိုး”

ကိုကိုကလည္း ေမေမ့ကို လူကြ်ံေဘာ ၿပန္ဖမ္း၏။

“ေမေမ ေမေမ”

မရီတာ၏ အသံၿဖစ္သည္။

“ေဟ”

“ေမေမ့သားက ေန႕ခင္းကပဲ သူ႔အစ္ကိုဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဆည္းဆာကို ယူမယ္လို႔ ေၿပာၿပီးၿပီ၊ မဂၤလာကိစၥကိုသာ စီစဥ္ၾကပါေတာ့တဲ့”

“ေဟ...”

“ဟယ္...ဟုတ္လား”

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ အၾကီးအက်ယ္ အံ့ဩသြားၾကသည္။ ႐ိုးၿမင့္ကိုလည္း လွည့္ၾကည့္ၾက၏။ ႐ိုးၿမင့္က သူႏွင့္ မဆိုင္သလို သမၼာသမဂၢဒီပနီက်မ္းကို သည္းၾကီးမည္းၾကီး ဖတ္ေနလိုက္သည္။

“ဟဲ့...ရီတာ နင္တကယ္ေၿပာတာလား”

“တကယ္ပါ အေမရဲ႕”

“ဟုတ္တယ္ ေမေမ၊ ေမေမ့သား ကြ်န္ေတာ့္ကို ေန႕လယ္က ဖုန္းဆက္တယ္”

“ဪ...ဟုတ္လား”

                 ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၿပန္သည္။ ၿပံဳးလာၾကသည္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ လိုရင္းအခ်က္က ႐ိုးၿမင့္တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ဖို႔ေပကိုး...။

“ရီတာ အဲဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမတံုး”

“ေပးစားလိုက္ၾကတာေပါ့ ေမေမရယ္”

“ေအး...ဟုတ္ၿပီ”

မရီတာ၏စကားက တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ က်င္းဝင္သြား၏။ ေဘးထြက္ေနသည့္ ့ျခင္းလံုးပမာၿဖစ္ေနေသာ ေဖေဖက အခုမွ ဝိုင္းထဲဝင္ေၿပာသည္။

“ေအး...အဲဒါဆိုလည္း ေတာင္းဖို႔ရမ္းဖို႔ေတြ အရင္လုပ္ၾကတာေပါ့၊ ကေလးမေလးက ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ မိဘေတြကေတာ့ မႏၱေလးမွာပဲ မဟုတ္လား”

“အင္း...ေဖေဖ အဲဒါေတြကို သား အေသးစိတ္ေရးၿပီး မနက္ၿဖန္ ေလယာဥ္လူၾကံဳနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ အခု ႐ိုးၿမင့္ ရွိလား”

“အင္း...ရွိသားပဲ”

“ဒီေကာင္ ဘာလုပ္ေနလဲ”

“စာဖတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္”

“ခဏေခၚေပးပါ ေဖေဖရာ”

“႐ိုးၿမင့္ ဖုန္းေဘးေရာက္သြားေတာ့ ကိုကိုက တစ္ခြန္းတည္းေၿပာသည္။

“ေဟ့ေကာင္”

“ဗ်ာ...”

“မင္းကလည္း မင္းဘာသာ မင္းေကာင္မေလးကို ေၿပာလိုက္”

“အဲ”

မရီတာအသံက ေပၚလာသည္။

“ဘာအဲလဲ ဟုတ္တယ္၊ နင့္ဘာသာ နင္လဲ ေၿပာလိုက္ဦး ငါ့ညီမက ဟင္းရြက္၊ ကန္စြန္း မဟုတ္ဘူး သိလား”

“အိုး...ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေၿပာလို႔ သူက ၿငင္းလိုက္ရင္ေကာ”

မရီတာက တခစ္ခစ္ရယ္ကာ...

“နင္ဟာေလ လည္မလိုနဲ႕ အတယ္ သိလား၊ အဲဒါေၾကာင့္ နင္ မိန္းမယူဖို႔ကိစၥ ငါတို႔ ဝင္လုပ္ေနရတာ၊ တကတည္းေတာ္ ၿပင္ဦးလြင္ကေန ရန္ကုန္ကို လွမ္းေအာ္ေနရတယ္”

“မဟုတ္ဘူးေလ...၊ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေၿပာခဲ့ရင္”

“နင္ဟာေလ ေၿပာေလ ကဲေလပါလား၊ ေတာ္ၿပီ နင့္အစ္ကို ေၿပာတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆည္းဆာကို ေၿပာလိုက္ဦး”

“အင္း...ၿပီးေရာေလ”

ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ ေဖေဖက ရယ္သည္။

“ဟုတ္တယ္ေလကြာ၊ မင္းကလည္း ေကာင္မေလးကို ေၿပာလိုက္ဦးေပါ့၊ ၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးက မင္းကို လကၡံေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ၿပီးသား ၿဖစ္ပံုရတယ္၊ ဘာပဲေၿပာေၿပာ သူ႔ရဲ႕ မိန္းကေလးသိကၡာအတြက္ မင္းက သူ႔သေဘာတူညီခ်က္ကို ေတာင္းရဦးမွာပဲ”

“အင္း...အဲဒါဆိုလည္း ခုပဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေၿပာလိုက္ပါ့မယ္”

“ဘယ္ကို ဆက္မွာလဲ”

“ဟင္...အဲဒီေကာင္မေလးဆီေပါ့”

“ဪသာ္...ဆည္းဆာဆီကိုလား”

႐ိုးၿမင့္ နည္းနည္းရွက္သြားသည္။

“ေဖေဖတို႔က ဒီမွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနၾကတာလဲ၊ တရားေခြေလး ဘာေလး သြားနားေထာင္ၾကေလ”

“ေရွာင္ေပးမလို႔ပါပဲေတာ္...ေရွာင္ေပးမလို႔ပါပဲ”

ေမေမက ၿပံဳးၿပံဳးၾကီးႏွင့္ ဦးေဆာင္ဝင္သြားသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘုရားခန္းထဲ ေရာက္သြားမွ ႐ိုးၿမင့္ ဖုန္းေဘးမွာ က်က်နန ထိုင္ကာ ဆည္းဆာ၏ ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္လိုက္သည္။

“ဟဲလို အမိန္႔ရွိပါ”

ဆည္းဆာ၏ ဖုန္းထူးသံေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ နားဝင္ပီယံၿဖစ္သြားသည္။

“မဆည္းဆာ လားခင္ဗ်ာ”

“ဟုတ္ပါတယ္ ဘယ္သူလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္ ေမာင္႐ိုးၿမင့္ပါ၊ မဆည္းဆာနဲ႕ မၾကာမီ လက္ထပ္ရမယ့္ သတို႔သားေလာင္းပါ”

“ဘာေတြ လာေၿပာေနတာလဲ”

ဆည္းဆာ၏ အသံက ခပ္တင္းတင္းပဲ ၿဖစ္သည္။

“ဟို...ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို လူၾကီးခ်င္း သေဘာတူထားၾကတယ္ေလ”

“ေအာင္မာ လူၾကီးခ်င္း သေဘာတူရံုနဲ႕ ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ”

“ဘာလိုေသးလို႔လဲ”

“လူငယ္ခ်င္း သေဘာတူဖို႔လည္း လိုေသးတယ္ရွင့္”

“ဟုတ္ကဲ့...အဲဒါေၾကာင့္ မဆည္းဆာရဲ႕ သေဘာတူညီမႈကို လွမ္းေတာင္းတာပါ”

“ရွင့္သေဘာကေရာ...”

“ေၿပာေနစရာ လိုေသးလားဗ်ာ”

“ေအာင္မာ”

ဆည္းဆာ၏ ေလသံက တင္းေသာ္လည္း ၾကည္လင္လန္းဆန္းေနသည္။

“ေၿပာဖို႔ လိုတယ္ရွင့္၊ ေၿပာပါ တည့္တည့္ေၿပာပါ”

“အဟီး...ဒါၿဖင့္လည္း ေၿပာမယ္ေနာ္”

“ေၿပာပါ”

“ကြ်န္ေတာ္ မဆည္းဆာကို လက္ထပ္ခ်င္ပါတယ္”

တစ္ဘက္မွ အသံတိတ္သြားသည္။

“ဟဲလို”

“အင္း...ရွိတယ္”

“ကြ်န္ေတာ့္သေဘာကို ေၿပာၿပီးၿပီေလ၊ မဆည္းဆာရဲ႕ သေဘာကို ေၿပာပါ”

“ေဟာေတာ့...ကြ်န္မဖုန္း ပ်က္သြားၿပီရွင့္”

“မပ်က္ပါဘူး၊ ၾကားေနရတာပဲ”

“မဟုတ္ဘူး၊ ပ်က္သြားၿပီ ရွင္မသိလို႔”

“ဟ...အေကာင္းၾကီးပါ ေၿပာပါ”

“ခက္တာပဲ အေရးဟဲ့ အေၾကာင္းဟဲ့ဆို ဒီဖုန္းက ပ်က္ပ်က္ေနတာပဲ၊ သြား မေၿပာေတာ့ဘူး”

ခြပ္ခနဲ ဖုန္းက်သြားသည္။

“ဟာ''

႐ိုးၿမင့္ ေခါင္းကုတ္ေနမိေတာ့သည္။ မလြယ္ပါ့လား၊ အမွန္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အေနအထားက ခက္စရာ ဘာမွ မရွိေတာ့ေသာ အေနအထား ၿဖစ္သည္။ ခက္သာ မခက္သည္။ လြယ္လည္း မလြယ္ေခ်။

“ဒုကၡပဲ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ''

ဒီေနာက္ဆံုး အဆင့္ေလးကိုမွ ကိုယ္က ရေအာင္ မေၿပာႏိုင္လွ်င္ တစ္ေဆြလံုး တစ္မ်ိဳးလံုးက ကိုယ့္ကို ဝိုင္းေထာင္းၾကဦးမည္။ မဂၤလာ အခမ္းအနားမွာ ခုမွ ငရုတ္ဆံုထဲက ထြက္လာေသာရုပ္ႏွင့္ အားလံုးကို ရယ္ၿပရဦးမည္။ ငိုင္ေတြစဥ္းစားေနရင္းက အၾကံတစ္ခ်က္ ရလိုက္၏။ ဆည္းဆာကို ဖုန္းၿပန္ေခၚလိုက္သည္။

“ဟဲလို...အမိန္႔ရွိပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ ဆည္းဆာ ကြ်န္ေတာ္ပါ”

ေလသံကအစ ေၿပာင္းလိုက္သည္။ ခုနကလို ေညာင္နာနာေလသံ မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႕အလိုအေလ်ာက္ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေလသံ ၿဖစ္သြား၏။ ဆည္းဆာက သူ႕အသံကို မမွတ္မိစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။

သို႔ေသာ္...သူမက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေသးသည္။

“ဘယ္သူလဲ ဘယ္က ကြ်န္ေတာ္လဲ”

“ကြ်န္ေတာ္ပါ...မနက္က ဆည္းဆာကို မနက္စာစားဖို႕ လွမ္းသတိေပးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ပါ”

“ဪ...”

“မွတ္မိၿပီ မဟုတ္လား”

“မွတ္မိပါၿပီရွင္၊ ရွင္ဟာ ကြ်န္မကို အေတာ္ကူညီတာပဲ”

“ဘာၿဖစ္လို႔လဲ”

“အခုလည္း ညစာစားဖို႔ လွမ္းသတိေပးတာ မဟုတ္လား၊ ေက်းဇူးပဲေနာ္ ကြ်န္မ သြားစားလိုက္ဦးမယ္”

‘ဂြပ္’ ခနဲ ဖုန္းခ်သြားၿပန္သည္။ ႐ိုးၿမင့္ ခံလိုက္ရၿပန္သည္။ သို႕ေသာ္ အေနအထားက ၿဗံဳးဒိုင္းၾကီး တိုးတက္လာ၏။ ဆည္းဆာ၏ အသံက ပို၍ပင္ ခ်ိဳၿမလာသေယာင္ရွိသည္။ ရယ္ခ်င္ေနပံုလည္း ရသည္။

“ဒုကၡပဲ...ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ”

ဒုတိယမိၸ ညည္းတြားမိၿပန္သည္။ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွ ၿဖစ္မည္။ အၾကံထုတ္ရဦးမည္။ ပိတ္ထားေသာ tv ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ခိုင္သင္းၾကည္က အလြန္ပိုင္ႏိုင္ဟန္ရွိေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ 

“ျမန္မာ ယူနီဗာဆယ္ဘဏ္ ရွိတယ္ေလ” ဟု လွမ္းေၿပာ၏။

သိပ္ေတာ့ မဆိုင္လွေခ်။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ဦးေႏွာက္ကို အင္ဂ်င္တပ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္သည္။

“ဟုတ္ၿပီ”

အေကာင္းဆံုး အၾကံတစ္ခုခုကို ရလိုက္သည္။ သို႔ၿဖင့္ ဆည္းဆာ၏ ဖုန္းနံပါတ္ကို အရွက္မရွိ ႏွိပ္လိုက္ၿပန္သည္။ ဖုန္းက တန္းဝင္သြားသည္။ တစ္ဘက္မွ...

“ဟဲလို အမိန္႔ရွိပါ”

ဆည္းဆာ၏ အသံပဲၿဖစ္သည္။ ႐ိုးၿမင့္က ခ်က္ခ်င္းမွာ ဘာမွ ၿပန္မထူးဘဲ ေနလိုက္သည္။ ဆည္းဆာက

ဇေဝဇဝါၿဖစ္သြားၿပီး...

“ဟဲလို”

ထိုအခါက်မွ ႐ိုးၿမင့္က...

“႐ွဴး...”

တစ္ဘက္မွ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ႐ိုးၿမင့္က...

“ဆည္းဆာစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနမွာပဲေနာ္”

တစ္ဘက္မွ အသည္းယားသြားဟန္ တူသည္။

“ဘာလို႔ လႈပ္ရွားရမွာလဲ”

“ဟဲဟဲ...မညာပါနဲ႕ ဆည္းဆာရယ္၊ ဆည္းဆာၿဖစ္သမွ်ေတြကို အကုန္သိပါတယ္”

“ေအာင္မာ သူမ်ားနည္းကို ခိုးခ်ၿပီးေတာ့ ဟြန္း...သိရင္ေၿပာ ဒီေန႕ တိို႕ ဘာေတြၿဖစ္ခဲ့သလဲ”

အသံက ရင္းႏွီးေႏြးေထြးမႈအၿပည့္ ပါဝင္ေနသည္။ ရင္ခုန္လိႈက္ေမာမႈတို႔ၿဖင့္လည္း ၿပြန္းတီးေနသည္။

႐ိုးၿမင့္က...

“သိတာေပါ့ ဆည္းဆာရယ္၊ ဒီေန႔ ဆည္းဆာဟာ ၿပင္ဦးလြင္က အမၿဖစ္သူ မရီတာဆီကို ဖုန္းဆက္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္”

“အမ္...”

“မအမ္နဲ႕ေလ ဟုတ္ရင္ ဝန္ခံေပါ့”

ကိုယ္က ကိုကို႕ဆီကို ဖုန္းဆက္မရံုႏွင့္ ယွဥ္ႏိႈင္းေထာက္ဆၿပီး သူ႔ကို ထိုသို႔ ေၿပာလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။

“အင္...ဟုတ္ပါတယ္၊ သိရင္ ထပ္ေၿပာပါဦး၊ ဘာအေၾကာင္းေတြ ေၿပာၾကသလဲ”

“ဪသာ္...႐ိုးၿမင့္ဆိုတဲ့ လူခြ်န္လူေကာင္းေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္ဖို႔ ကိစၥေတြ ေၿပာခဲ့ၾကတာေပါ့”

ၿငိမ္သြားသည္။ မွန္သြားေၾကာင္း ႐ိုးၿမင့္ ခံစားနားလည္လိုက္၏။

“ထပ္ေၿပာၿပရဦးမလား”

“ဘာကို ေၿပာဦးမွာလဲ”

“ဪ...မရီတာက ေၿပာလိုက္မွာေပါ့၊ ႐ိုးၿမင့္ကိုယ္တိုင္ကလည္း နင့္ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလိမ့္မယ္၊ အဲဒါ နင္ သူ႕ကို...”

“ေတာ္ပါ...ဆက္မေၿပာပါနဲ႕ေတာ့”

“ေနဦးေလ...ဆက္ေၿပာရဦးမွာေပါ့၊ စကားကမွ မဆံုးေသးဘဲ နင္သူ႕ကိုတဲ့ ၿပန္ၿပီး”

“႐ိုးၿမင့္ေနာ္ ေတာ္ေတာ့လို႔ ေၿပာေနတယ္၊ ဟြန္း ဘာမွတ္ေနလဲ တို႔ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္မွာ”

႐ိုးၿမင့္ တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္မိ၏။ ဆည္းဆာကလည္း မခံခ်ိ မခံသာေလသံႏွင့္...

“ဟြန္း...လာလုပ္မေနနဲ႕”

“ေဟာဗ်ာ ဘာလုပ္လို႔လဲ”

“မရီတာဆီကို ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ ဆက္တာ မဟုတ္ဘူး”

“သိပါတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းၿပီး ဖုန္းေခၚေပးတာ မဟုတ္လား”

ၿငိမ္သြားၿပန္သည္။ သူ႕နည္းႏွင့္ သူၿပန္ခံေနရ၍ ေအာက္သီးေအာက္သက္ကေလးလည္း ၿဖစ္ေနပံုရသည္။ ႐ိုးၿမင့္က အသံကို ထိန္းလိုက္ၿပီး...

“ဘာပဲေၿပာေၿပာ တို႔မသိတာေတာ့ ရွိတယ္ ဆည္းဆာရဲ႕”

“ဘာလဲ ႐ိုးၿမင့္နဲ႕ တို႕နဲ႔ ေမြးေန႕၊ ေမြးရက္၊ ေမြးခ်ိန္ေတြ တူမွန္း တို႔က ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ ဆိုတာလား”

“ဟင့္အင္း...မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲ့ဒါက အလြယ္ေလး၊ ႐ိုး႐ိုးေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ ရတယ္”

“သိတယ္ေပါ့”

“အင္း...သိတယ္”

“ဒါၿဖင့္ ေၿပာပါဦး”

“ကိုကို႔ဆီက တစ္ဆင့္သိမွာေပါ့ကြာ၊ အရွင္းၾကီးပါ”

“ဒါၿဖင့္ ဘာကို မသိတာလဲ မရီတာရဲ႕ ညီမဆိုၿပီး တို႔ကို မၿမင္ဖူးၾကတဲ့ ကိစၥလား”

“အာ...အဲ့ဒါလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မရီတာက ေၿပာထားၿပီးသား၊ သူ႔ညီမေလးဟာ ကဗ်ာေယာင္ေယာင္ စာေယာင္ေယာင္နဲ႕ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးတဲ့၊ လူေတြကိုလည္း အရမ္းေရွာင္တယ္တဲ့၊ ထင္ရာေလွ်ာက္သြားေနတာတဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို မၿမင္ဖူးၾကဘူးတဲ့ မဆန္းပါဘူး”

“အဲဒါဆိုရင္လည္း တို႔မေမးေတာ့ဘူး၊ ႐ိုးၿမင့္ကပဲ ေၿပာေလ ႐ိုးၿမင့္ ဘာကို မသိတာလဲ”

“အဟြန္း ေမးရမွာ အားနာေနလို႔”

“ဪ...သိၿပီ”

“သိၿပီ ဟုတ္လား၊ ဘာကိုလဲ...”

“သိပါၿပီ...ဆို”

“ဘာကို သိတာလဲ”

ဆည္းဆာက ရယ္သည္။ ႐ိုးၿမင့္ကလည္း လိုက္ရယ္မိသည္။ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ေသာ ရသာခ်ိဳခ်ိဳတစ္ခုကိုလည္း ခံစားေနရသည္။

ဆည္းဆာက...

“ ႐ိုးၿမင့္ေမးခ်င္တာက...”

“အင္း...”

“႐ိုးၿမင့္ကို တို႔က ဘယ္အခ်ိန္မွာ စၿပီး ခ်စ္သြားတာလဲ ဆိုတာကို မဟုတ္လား”

“  အိုး”  ပြင့္လင္းၿဖဴစင္လိုက္ပါတဲ့ မိန္းကေလးရယ္။

“ဟုတ္လား ႐ိုးၿမင့္”

“အင္း...ဟုတ္ ဟုတ္တယ္၊ ဆည္းဆာက တို႔နဲ႕ သေဘာတူေၾကာင္းလမ္းတဲ့ လူၾကီးေတြရဲ႕ စကားကို ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာကိုး၊ ဒါေပမဲ့ ဆည္းဆာကို ၾကိဳက္ေန လိုက္ပိုးေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကိုကိုေၿပာၿပလို႔ တို႔ သိလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလူေတြကိုဖယ္ၿပီး ဆည္းဆာက ကိုယ့္ကိုက်မွ ဘာလို႔ ေခါင္းညိတ္ရတာလဲဆိုတာ”

“ဟား...ဟား”

ဆည္းဆာက ရယ္သည္။

“႐ိုးၿမင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရမ္းအထင္ၾကီး မသြားမိဘူးလား”

“ဟင့္အင္း”

“တကယ္လား”

“တကယ္ပါ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္မၾကီးတဲ့အၿပင္ မယံုမရဲ ၿဖစ္သြားတယ္၊ ေမြးေန႔၊ ေမြးရက္၊ ေမြးခ်ိန္တူတယ္ဆိုတဲ့ မ သံုးလံုး တူညီမႈ သက္သက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ေရြးလိုက္တာမ်ားလားလို႔”

“အဟင္း...အဲဒါေၾကာင့္ ေရြးတာဆိုရင္ ဘာၿဖစ္လို႔လဲ”

“မေကာင္းဘူးေပါ့ကြာ”

“ဘာလို႔ မေကာင္းတာလဲ”

“ဪသာ္...ၿမိဳ႔ထဲမွာ တို႔နဲ႕ ဆည္းဆာနဲ႕ စဆံုေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္း လုဝယ္ရင္း ဆံုတာ မဟုတ္လား”

“အင္း...အဲ့ဒါ ဘာၿဖစ္လဲ”

“ဪ...ဆည္းဆာက ေမြးေန႕၊ ေမြးရက္တူတဲ့ တံဆိပ္ေခါင္းကို ဝယ္ခ်င္သလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ကိုလည္း ေမြးေန႔၊ ေမြးရက္တူလို႔ အိပ္ထဲ ေကာက္ထည့္လိုက္တာမ်ိဳးလားလို႔”

“ဟင္း”

ဆည္းဆာ၏ သက္ၿပင္ခ်သံကို ၾကားရ၏။

“ကဲ...တို႔ေၿပာမယ္၊ ႐ိုးၿမင့္ နားေထာင္ေနာ္”

“အင္း...ေၿပာ နားေထာင္ေနတယ္”

“႐ိုးၿမင့္ကသာ တို႔ကို မသိတာ၊ တို႔က မမရီတာတို႔ လင္မယားဆီကေနၿပီး ႐ိုးၿမင့္အေၾကာင္းေတြ ခဏခဏ ၾကားေနရတာ”

“အင္း”

“႐ိုးၿမင့္နဲ႔ တို႔က အၾကိဳက္တူတယ္၊ ဝါသနာတူတယ္၊ ေတြးပံုေခၚပံုတူတယ္၊ ႐ိုးၿမင့္နဲ႔တို႔ဟာ လူႏွစ္ေယာက္ဆိုေပမယ့္ ကံၾကမၼာတစ္ခုတည္းနဲ႕ ၾကီးၿပင္းေနရတာ”

“အင္း...ဟုတ္တယ္”

“႐ိုးၿမင့္ေရးတဲ့ ‘လမင္းရင္ကြဲ’ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ကိုမိုးၿမင့္ဆီက တစ္ဆင့္ဖတ္ရေတာ့လည္း တို႔ၾကိဳက္တာပဲ၊ တို႔ေတြ ခံစားခ်က္ၿခင္း တူၾကတယ္၊ ႐ိုးၿမင့္ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈက တို႕ရဲ႔ ေၾကကြဲမႈပဲ”

သူမ၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း ႐ိုးၿမင့္ ဆို႔နင့္လိႈက္က်င္လာမိသည္။ ဆည္းဆာရယ္...

“အဲဒီေတာ့ ႐ိုးၿမင့္ စဥ္းစားၾကည့္”

“ေၿပာ...ဆည္းဆာ”

“တို႔အေနနဲ႕ ႐ိုးၿမင့္ကို ေက်ာ္ၿပီး တစ္ၿခား ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ခ်စ္လို႔ ရေတာ့မွာလဲ”

႐ိုးၿမင့္မင္သက္ေနမိသည္။ သူမက တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ဆက္ေၿပာသည္။

“႐ိုးၿမင့္”

“ဟင္”

“တို႔ေတြးတာေတြ မလြန္ဘူးဆိုတာ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ႐ိုးၿမင့္နဲ႔ လူခ်င္းဆံုေတာ့ သိလိုက္တယ္၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ စိတ္တူကိုယ္တူရွိတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ႐ိုးၿမင့္ဟာ တို႔ကို ခ်စ္သြားသည္၊ စြဲလမ္းသြားသည္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္”

“ဟင္...အဲ့ဒါကို ဆည္းဆာ ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ”

“႐ိုးၿမင့္ရဲ႔ ခံစားခ်က္က တို႔ခံစားခ်က္ပါပဲ၊ မသိပဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ၊ ႐ိုးၿမင့္ တို႔ကို လြမ္းေန သတိရေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တို႔ကလည္း ဘယ္လိုမွ ေနလို႔မရဘူး၊ ႐ိုးၿမင့္ကို ၿပန္သတိရေနတယ္”

“ဆည္းဆာ”

႐ိုးၿမင့္က နာနာက်င္က်င္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။

“ဟင္”

“တို႔ဆည္းဆာကို အရမ္းခ်စ္တာပဲ”

“... ... ...”

“မယံုဘူးလား”

“ခစ္... ခစ္ မယံုစရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး၊ ႐ိုးၿမင့္ရယ္”

“ဒါၿဖင့္ ဘာၿဖစ္လို႔ စကားမၿပန္ဘဲ ၿငိမ္သြားတာလဲ”

“မဟုတ္ပါဘူး၊ တို႔ကို သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း ႐ိုးၿမင့္က ဘာေတြမ်ား ထပ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ဦးမလဲလို႔ ဆက္နားေထာင္ေနတာ”

“အို”

ဘယ္လိုေၿပာရမည္မွန္းပင္ မသိေတာ့။ ဆည္းဆာကို ႐ိုးၿမင့္ အရမ္းပင္ ခ်စ္သြားသည္။

“ဆည္းဆာ”

“ဟင္”

“ဒါၿဖင့္ ဆည္းဆာကို ကိုယ္ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္ေၾကာင္း တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေၿပာၿပခ်င္တယ္၊ နားေထာင္မလား”

“အင္း”

“ကိုယ္ေလ ဆည္းဆာကို”

ထိုသို႔ အစခ်ီကာ...

တစ္ေထာင့္တစ္ညတိုင္လွ်င္ပင္ ၿပီးဆံုးႏိုင္ဖြယ္ရာ မၿမင္ေသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ထပ္ေၿပာလွ်င္လည္း ရိုးႏိုင္ဖြယ္ရာမရွိေသာ စကားတို႔ကို သီက်ဴးရင့္ဆိုေနမိေတာ့သည္။

 * * *

နိဂံုး

“ဟယ္...အဲဒါဆို ေနထြန္းက အဲ့ဒီၿပႆနာၾကီးကို ဘယ္လိုဆက္ရွင္းသလဲ”

ဆည္းဆာက မ်က္ႏွာကေလးကို ေမာ့၍ တအံ့တဩေမးသည္။ နဖူးထက္မွာ ဆံႏြယ္ခက္ကေလးေတြ ဝဲေခြက်ေနပံုက လွပလြန္း၏။

“ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္တာလား မသိပါဘူး ဆည္းဆာရယ္၊ သူက အဲ့ဒီသံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို တကယ္လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းမလို႔တဲ့”

“သူ႔ကို ၿပန္ၾကိဳက္ႏိုင္ေခ် ရွိလား”

“ဒါေတာ့ မသိဘူး”

ရယ္မိၾကသည္။ ဆည္းဆာက အရယ္မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ပဲ ဆက္ေမးသည္။

“ဒါၿဖင့္ ေနထြန္းက အဲ့ဒီ့သံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ေနၿပီေပါ့”

“အင္း”

“ဘယ္လိုေရြးသလဲ”

“ကိုယ္ေၿပာၿပထားတဲ့ မိန္းမအၿပားေလးပါးထဲမွာ ဘယ္သူက ဘယ္အၿပားလဲဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ ေလ့လာၿပီး ေရြးေနတယ္”

“ဟင္...ဒါၿဖင့္ ညွီနံ႔ေတြ၊ ငရုတ္ပန္းနံ႔ေတြ၊ က်င္ငယ္နံ႔ေတြ အကုန္ပါကုန္တာေပါ့”

“ဒါေပါ့”

ဆည္းဆာက တခစ္ခစ္ရယ္ၿပန္သည္။ ဆည္းဆာ၏ မ်က္နွာလွလွကေလးကို ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးစြာ ႐ိုးၿမင့္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သူတို႔ ဦးတည္လာေသာေနရာသို႔ ေရာက္ပါၿပီ။

“ဦးေလးၾကီး”

ေဈးသည္ ဦးေလးၾကီးက သူတို႔ကို ေမာ့ၾကည့္၏။

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီတံဆိပ္ေခါင္းေလးကို ဝယ္ခ်င္လို႔”

ဦးေလးၾကီးက သူတို႔ကို မွတ္မိသြားသည္။

“ဟင္...မင္းတို႔ ဟိုတေလာက...”

“ဟုတ္ပါတယ္”

“အခု ဒီတံဆိပ္ေခါင္းကို အတူတူေပါင္းဝယ္ၾကမလို႔လား”

“ဟုတ္ကဲ့”

“ဪသာ္...မင္းတို႔ခ်င္း ညွိလိုက္ၾကၿပီေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညွိေနၾကၿပီ”

ထို႔ေနာက္...

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္မိၾက၏။ သူတို႔၏ ရယ္သံက ေလာကကမ္းပါး၏ အၿခားတစ္ဘက္သို႔တိုင္ ပ်ံ႔လြင့္ေနမည္ၿဖစ္ေလသည္။

 * * *

သင္၏အခ်စ္ကို

ငါယံုၾကည္ပါ၏။

ဤစကားသည္

ငါ၏ေနာက္ဆံုးစကား

ၿဖစ္ေစသတည္း။ ။

(ရာဘင္ၿဒာနတ္တဂိုး)

တာရာမင္းေဝ 

၃၁. ၅. ၂၀ဝ၀။

'ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ စာအုပ္မ်ား' Facebook ကေန ကူးယူပါတယ္။ 'ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ စာအုပ္မ်ား' ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စေလ ငေနာ့