ေက်ာ္စံေကး 🖋 ေသာ္တာေဆြ

ေက်ာ္စံေကး

***********

်ေသာ္တာေဆြ

ထိုေန႔သည္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၏ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔ျဖစ္၍ အေရွ႕ျပဳဗၺာ ေနထြက္ရာအရပ္မွ ေနမ်ဳိးႏြယ္ ကို ေရႊပန္ တုိ႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔အမိျမန္မာျပည္အား သူတုိ႔၏ေယာကၡမျမန္မာျပည္အျဖစ္ ေတာ္စပ္ရန္ လာေရာက္ေၾကာင္းလမ္းေနၾကေသာ အခိ်န္ျဖစ္ေပရကား "ယေန႔ ၁၀ နာရီတြင္ ေရႊေမတၱာလက္ဖြဲ႕ ေၾကး၊ ဗံုးႏွင့္ မရွင္းဂန္းက်ည္ဆန္ မ်ား လာေရာက္ပို႔သလိမ့္မည္" ဟူေသာ ဂါတ္ဗိုလ္ကိုတင့္ႀကီး၏ မဂၤလာ (အင္ေဖၚေမးရွင္း) ကို ၾကားရေလလွ်င္… ခ်စ္သူေခၚရန္ အလာေကာင္းေသာ္လည္း အခါေႏွာင္း ႐ံုမက မသာေလာင္း ႐ုပ္ေပၚေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္စံေကးသည္ ေခြးထုရန္ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္လုိ႔ မွ ေတာက္ မေခါက္ဝ့ံ ဘဲ ေဂၚမစြံလုိက္သူ စတယ္လာတုိ႔၏အိမ္ေပၚမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေကာင္းစြာ မသယ္ မႏုိင္ေသာ ေျခလွမ္းမုိ႔ျဖင့္ ကမန္းကတန္း ဆင္းခဲ့ရေလ၏။

"ဘယ့္ႏွယ္… ကိုေက်ာ္စံေကးရယ္… ခင္ဗ်ား လာခဲ့တဲ့ အႀကံေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပါၿပီ…၊ ဒီ႐ုပ္ ဒီရည္မ်ဳိး ျဖစ္လာတာက ဘာျပဳလုိ႔လဲ…၊ မာဒဂၤဝါဒအတုိင္း မရမေန အိမ္ေရွ႕မွာလွဲၿပီး… ေတာင္းမယ္လုိ႔မ်ား သူေတာင္းစား စတုိင္ လုပ္လာခဲ့တာလား၊ ေျပာစမ္းပါဦးဗ်" 

ဟု ကိုတင့္ႀကီးသည္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ တုိ႔ ညစ္ထပ္ထပ္ႏွင့္ စပို႔ရွပ္အစုတ္ကေလးကို ဝတ္ဆင္လ်က္ လြယ္အိတ္အေဟာင္းတစ္ခုကို လြယ္ ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ အဂၤါ႐ုပ္ ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ကာ ေမးေနသျဖင့္…

"ဟာ… ျဖစ္ပံုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ ကိုတင့္ႀကီးရယ္…၊ ပထမ ကၽြန္ေတာ့္လက္သံုး ၾကပ္ဖံုးမာဖလာကို ထမီ စုတ္နဲ႔ အလဲခံရတယ္ဗ်၊ ဒုတိယ ၁၅ က်ပ္ ၈ ပဲေပးရတဲ့ ကြတ္အက်ႌကို လက္ပံတန္းဘူတာမွာ ၅ က်ပ္နဲ႔ ခၽြတ္ခဲ့ရတယ္ဗ်။ တတိယ ၉၇ က်ပ္ ၈ ပဲ ေပးရတဲ့နာရီကို ေငြငါးဆယ္နဲ႔ထားၿပီး မီးရထားေပၚမွာ အေဒၚ ႀကီးတစ္ေယာက္ကို အပ္ခဲ့ရတယ္ ဗ်…၊ စတုတၳ သီတင္းကၽြတ္လတုန္းက ျမပိုးထည္တုိက္က ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူ ဝယ္ခဲ့တဲ့ ဘန္ေကာက္ ညႊန္လံုခ်ည္ကေလး ကို ဝါးခယ္မလမ္းထိပ္မွာ… အငတ္တပ္ေခြးထုရဲ႕ ကုိက္ဆြဲၿဖဲျခင္းကို ခံခဲ့ရတယ္ ဗ်။ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုး ထုတ္ေပးလုိက္လို႔သာ ဒီေရာက္လာတာ။ ႏို႔မဟုတ္ ရင္ လူပါ ကုိက္ပစ္ၾကမလား သိဘူးဗ်ာ" 

ဟု ညည္းညည္းညဴညဴေျပာလုိက္ရာ ကိုတင့္ႀကီးသည္ သူ၏ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်က္လံုးေပါက္မ်ား ပိတ္ သြားေအာင္ အံ့ၾသေသာ ရယ္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ဟက္ဟက္ပက္ ပက္ ရယ္ေမာလ်က္…

"ခင္ဗ်ာ့ဟာလည္း… ထူးေထြသည့္ အံ့ရာေသာ္ပဲ…၊ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေသးဘူးဗ်၊ ျဖစ္ပံုကို ရွင္းပါ ဦးဗ်"

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖက္တီးကိုတင့္ႀကီးအား ေဖးကာ ယုိင္ႏြဲ႕ေသာ ေျခလွမ္းတုိ႔ျဖင့္ ဘုရားႀကီး ဆီသို႔ ေလွ်ာက္ရင္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္တဲ့ကုန္စင္ကို အက်ယ္ရွင္းျပလုိက္ပါသည္။ စကားအဆံုးတြင္ မြတ္တား ကိုတင့္ႀကီးသည္ သူ၏ႀကီးမားေသာ ဗုိက္ကားႀကီးကို ဖားဖိုတမွ် ပြလုိက္႐ႈံ႕လုိက္ႏွင့္ အျပင္းအထန္ ရယ္ေမာေလ၏။

"အဲဒီအတုိင္းပဲ… ကိုတင့္ႀကီးရ၊ လူလည္း သူေတာင္းစား႐ုပ္ေပါက္ေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕လို႔သာ အဝတ္ အစားကေလးရမွာ" 

ဟု အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ေျပာလုိက္မိရာ ကိုတင့္ႀကီးသည္ ႐ုတ္တရက္ ပိုမိုက်ယ္ ေလာင္စြာ ရယ္ေမာ လိုက္ၿပီး…

"အမယ္ေလး… ေသစမ္းခ်င္သဟဲ့ ေရႊနန္းရွင္ရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီခါးဝတ္ခါးစားပဲရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေနတဲ့ အိမ္ (ဒါ႐ုိက္ဟစ္) ဗံုးခ် သြားတာ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလားလုိ႔…" 

ဟု ေျပာလုိက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ MB ေဆးျပား ႏွစ္ျပားျပဴး မ်ဳိလုိက္ ရ သလို ရင္ထဲ၌ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး…

"အမယ္ေလး… ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ၊ ဒီစတုိင္နဲ႔မ်ား အိမ္ျပန္ရရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ"

ကိုတင့္ႀကီးသည္ ဆက္လက္ရယ္ေမာရင္း…

"ႀကံႀကံဖန္ဖန္… ျဖစ္လည္းျဖစ္တတ္တဲ့လူဗ်ာ"

"ေအးဗ်ာ… ေျပာမယံု ႀကဳံဖူးမွေတြ႕ရဆိုတာပဲ၊ စိတ္ညစ္လုိ႔ ေတာက္ေခါက္ျပန္ေတာ့လည္း ေခြးေတြ သာ လာေတာ့တယ္"

"သူတုိ႔ကလည္း အစာငတ္ေနၾကတာကိုးဗ်၊ ခင္ဗ်ာ့အိတ္ထဲမွာ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ဘာနဲ႔ ပါသလဲ"

"ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လံုးနဲ႔ ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္သံုးခု ပါခဲ့တာ၊ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုး ေခြးအငတ္ထုကို လွဴလုိက္ရ လုိ႔ ေပါင္မုန္႔ တစ္လံုးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အခု ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာ ထမင္းစားသလဲ"

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မီးရထားကြာတာမွ လူစုခ်က္စားၾကတယ္။ ပဲဟင္းနဲ႔ ထမင္းခ်ည္း စားေနရတာဟာ ညီးေစာ္နံေနၿပီ ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ာ့ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ၾကက္သားေၾကာ္ ပါလာတာ အဆင္သင့္ပဲ" 

ဟု ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ ကို ၾကည့္ရင္း သြားေရမ်ဳိခ်၍ ေျပာေလရာ ဤအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိပ္ခ်င္စိတ္မွတစ္ပါး စားခ်င္စိတ္ အနည္းငယ္မွ် မရွိေသာေၾကာင့္…

"စားေလဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စားခ်င္စိတ္ နည္းနည္းမွမရွိဘူး၊ တစ္ညလံုး ဝမ္းသြားခဲ့ရလုိ႔ အိပ္ခ်င္စိတ္ သာ ရွိေနတာပဲ…"

ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလုိက္မိ၏။ ဤသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ဆက္လက္ေခ်ာက္က်မႈကို ဖန္တီးျပန္ ပါေတာ့သည္။

မၾကာမီ ဘုရားႀကီးသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾက၍ ထံုးစံအတုိင္း ဗံုးဒဏ္မွလြတ္ကင္းရန္ ရသမွ် ဘုရားရွိခိုးကို ႀကဳိး ႀကဳိးပမ္းပမ္းရြတ္ဆိုၿပီးေနာက္ ကိုတင့္ႀကီး တည္းခိုေနေသာ ဇရပ္ေပၚတြင္ အိပ္ရာျပင္ကာ တစ္ညလံုး ပင္ပန္းသမွ် စခန္းခ်၍ အိပ္ေပ်ာ္လုိက္ေလ၏။

ညေန ေလးနာရီခန္႔ တြင္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလတ္ေသာ္… အျပင္းအထန္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လွသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ယူလာခဲ့ေသာ ေပါင္မုန္ ႔ႏွင့္ ၾကက္သားေၾကာ္အိတ္ကေလးကို ၾကည့္႐ႈလုိက္ရာ ထိုအိတ္ ကေလးသည္ အိပ္ခါနီး က ကၽြန္ေတာ္ ခ်ထားေသာ ေနရာ၌ ျပည့္ေဖာင္းစြာ လွဲေလ်ာင္းမေနဘဲ ေျခရင္း ဘက္ ႀကဳိးတန္းေပၚတြင္ ပိန္ခ်ပ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေခါက္ခ်ဳိးကေလး ေကြးေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္…

"ဟုိက္… ေသာက္က်ဳိးနည္း၊ ကိုတင့္ႀကီး အကုန္လံုး တြယ္ပစ္ၿပီထင္ပါရဲ႕" 

ဟု အထိတ္တလန္႔ ေရရြတ္ မိကာ ဇရပ္ အတြင္း ဟိုဟိုဒီဒီ လွည့္၍ၾကည့္၏။ လူသူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ် မေတြ႕ရဘဲ ႀကဳိးတန္း တစ္ခုေပၚတြင္ သင္းပုိင္းတစ္ထည္ႏွင့္ တုိင္တစ္ထုိင္အရင္းနား၌ သပိတ္တစ္လံုးေမွာက္ထားသည္ကို ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ဤဇရပ္ တြင္ ကိုတင့္ႀကီးအျပင္ အျခားကုိယ္ေတာ္တစ္ပါး ေနထုိင္ေၾကာင္းကို သိရ ေပ၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသာက္ေရအိုးစင္မွ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးခါ ဗုိ္က္ထဲက ဗေလာင္ဆန္လွသျဖင့္ ဇရပ္ထဲ ၌ ေထာင့္ႀကဳိေထာင့္ၾကား စားစရာရွာပါေသာ္လည္း ဘာကိုမွ်မေတြ႕။ ေနာက္ဆံုး၌ ေမွာက္ထားေသာ သပိတ္ကို လွန္လုိက္ ရာ ကံအားေလ်ာ္စြာ ထမင္းပန္းကန္တစ္လံုးႏွင့္ ငါးေျခာက္ကင္တစ္ေျမႇာင္းကို ေတြ႕ရေလ၏။

"သည္ကိုယ္ေတာ္ မနက္က ဘုဥ္းေပးမကုန္လို႔ က်န္ေနတာ၊ သူ ညစာစားတာလည္း မဟုတ္၊ မနက္က် သြန္ပစ္ရမယ့္အတူတူ ငါ စားရင္ ဝမ္းေတာင္ သာဦးမွာပဲ" 

ဟု ေတြးေတာကာ ၿမိန္ယွက္စြာ စားလုိက္ ေလ၏။ ဆာလွသည္ႏွင့္ မဝတဝပင္ ထမင္းေရာ ငါးေျခာက္ပါ ကုန္သြား၍ ေရကို ဗုိက္ျပည့္ေအာင္ ေသာက္လုိက္ရ၏။

ဤထမင္းကို စားလုိက္မိျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ သံဃာစင္မက မ႑ပ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ေမွာက္သြားပါ ေတာ့သည္။

အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္ေတာ္၏ သူေတာင္းစားေလာက္မွ် မေျပာင္ေသာအသြင္အျပင္ေၾကာင့္ ဇရပ္ျပင္ သိို႕မထြက္၀ံ့ဘဲ ကိုတင့္ႀကီးအား ေမွ်ာ္ရင္း အိပ္ရာထဲ၌ တံုးလံုးလွဲေနစဥ္ ညေနငါးနာရီခန္႔အခ်ိန္တြင္ ကိုရင္ႀကီးလား၊ ဦးပဥၨင္းလား ခြဲျခားလို႔ မေျပာႏိုင္ေသာ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးေရာက္လာကာ သပိတ္ကို အရင္ဆံုးလွန္ၾကည့္ၿပီး သူ၏ထမင္းေတြ ''ဘယ္သူအပင္းလွ်ိဳကုန္သလဲဟ" ဟု ဆို၍ ေၾကာက္ခမန္း လိလိ ျမည္တြန္က်ိန္ဆဲပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏ႀကီးမားေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ျမင္ရ သည္ႏွင့္ပင္ ေၾကာက္ရြံ႕လွ၍ ေခါင္းမေထာင္ဝံ့ဘဲ ေသခါနီးလူနာသဖြယ္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာေနရပါသည္။

သို႔ႏွင့္လည္း သူ၏ရန္စက္ကြင္းမွ ကၽြန္ေတာ္မလြတ္ႏိုင္ပါ။ ၃ မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ သူ၏ေျခသံသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အနီးသို႔ေရာက္လာကာ....

"ေဟ့... သူေတာင္းစား၊ နင္ဘယ္ကေကာင္လဲ၊ ငါ့ဆြမ္းေတြ စားပစ္တာ နင္ပဲမႈတ္လား... "

ဟု ေဒါသ တႀကီးႏွင့္ ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ ႀကိမ္းေမာင္းေလေတာ့၏။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရ၍ သူ၏ေၾကာက္စရာ ကတံုး(ေခါင္းတံုး) မ်က္ႏွာႀကီး ကိုၾကည့္ ရင္း ႏြားသတ္ရံုသို႔သြင္းလိုက္ေသာ ႏြားကဲ့သို႔အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လွ်က္.....

"မွန္... မွန္... မွန္ပါ။ တပည့္ေတာ္ ဆာလြန္းလွတာနဲ႔ စားလိုက္မိပါတယ္...ဘုရား"

ကိုယ္ေတာ္ႀကီး၏မ်က္ႏွာသည္ ရုတ္တရက္ ပိုမိုခက္ထန္လာကာ...

"ဘာ.. နင္သူမ်ားပစၥည္းကို မေတာင္းမရမ္း၊ ခြင့္မျပဳပဲနဲ႕ အပင္းလွ်ိဳပစ္ရတာလဲ… ေခြး"

"ကိုယ္ေတာ္ညစာမွမစားဘဲ မနက္က်သြန္ပစ္ရမယ့္အတူတူ"

"ေဟ... ငါ ညစာမမစားဘူးလို႔ နင့္အေမလင္က ေျပာသလား.. ဟင္၊ သကၤန္းဝတ္တိုင္း ညစာမစားဘူး မွတ္သလား"

"တ… တ... တပည့္ေတာ္ မသိလို႔ပါ… ဘုရား"

"နင္.. ဘယ္ေစာင္းတန္းက သူေတာင္းစားလဲ ေျပာစမ္း... သူေတာင္းစား သူခိုး"

ကၽြန္ေတာ္မွာ တျဖည္းျဖည္းစိမ့္၍စိမ့္၍ ပိုမိုေၾကာက္ရြံ႕လာကာ

"တ… တ... တပည့္ေတာ္ သူေတာင္းစား မဟုတ္ပါဘူး ဘုရာ့"

"ေအာင္မာ နင့္ရုပ္ နင့္ရည္။ နင့္အဝတ္အစားနဲ႕မ်ား သူေတာင္းစားမဟုတ္ဘူးလို႔ ငါ့ကို ဝါရသလား၊ ငါ့ ဘာေမာင္မ်ား မွတ္လို႔လဲ..ဟင္" 

ဟု ေျပာရင္း သူ၏မ်က္လံုးႏွစ္ခုမွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္မိေအာင္ မ်က္ေမွာင္ ကုပ္လာၿပိး လက္ဝါးႏွစ္ခုကို ရုတ္တရက္ ျဖန္႔ထုတ္လိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကို ဖ်စ္ပါ ေတာ့သည္။

အင္အားနည္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ တစ္စံတစ္ရာ ခုခံေတာ္လွန္ျခင္း မျပဳလုပ္ႏိုင္ပဲ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရာတြင္ ဒါရိုက္တာ အမိန္႕ေပးလိုက္သလို လြယ္ကူးစြာပင္ ပက္လက္လဲက်သြားၿပီး စူဠရင္ဘတ္မိုးေမွ်ာ္ထား သကဲ့သို႔ ယက္ကန္ ယက္ကန္ႏ်င့္ လည္ပါင္းအစ္ျခင္းဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ခံစားရပါသည္။ ဟစ္လို႔ လည္း မေအာ္ႏိုင္၊ ရုန္းကန္၍ လည္းမရ၊ ကိစၥျဖင့္ေခ်ာကၿပီဟု ေအာက္ေမ့ကာ ငရဲႀကီးရွစ္ခန္းကို ကြက္ ကြက္ကြင္းကြင္း ထင္ျမင္ေန စဥ္ 

"ဟာ... ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ဘာျဖစ္သလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ"

ဟု ကိုတင့္ႀကီး၏ စိုးရိမ္တႀကီးအသံကို ၾကား ရၿပီးေနာက္ ကိုတင့္ႀကီးေရာက္လာကာ.. 

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ.. ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

ဟု ဆိုရင္း အတင္းဆြဲေျဖေနသည့္တိုင္ေအာင္...

"ေဟ့ ဒကာတင့္ ငါ့မဆြဲနဲ႕၊ လႊတ္.. ဒီသူေတာင္းစား အေသသတ္မယ္... လႊတ္… လႊတ္…"

"ေတာ္ပါေတာ့… ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းပါဘုရား... "

"ေဟ့... ဒီသူေတာင္းစားက ဒကာတင့္သူငယ္ခ်င္းလား"

ဟု အံ့ၾသသလိုျပန္ေျပာရင္း သူ႔လက္မ်ား အနည္း ငယ္ေလွ်ာ့ လာပါသည္။

"သူေတာင္းစား မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ လႊတ္ပါ၊ သူ႔အေၾကာင္းေျပာျပပါမယ္… ဘုရား"

ဟု ကိုတင့္ႀကီးက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို အတင္းျဖဳတ္ကာ အေၾကာက္အကန္ ေတာင္းပန္မွပင္ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းႏွင့္ သူ႔ လက္မ်ား ကို ခြာလိုက္ပါေတာ့သည္။

သူ၏ကိုယ္ရံုကို ေဝွ႕ရမ္သိုင္းပတ္ရင္း...

"ဒီရုပ္ေရမ်ိဳးနဲ႕ ငါ့ဆြမ္းေတြ လာခိုးစားတာ သူေတာင္းစားမဟုတ္လို႔ ဘာေကာင္လဲဟ... ဒကာတင့္ရ"

ကိုတင့္ႀကီးသည္ အနည္းငယ္ရယ္ေမာကာ...

"စင္စစ္ သူ႔ရဲ႕အျဖစ္မွန္ကို မသိရင္ ၾကမ္းပိုး... သူခိုး၊ သူေတာင္းစားကလြဲၿပီး ဒီ့ျပင္ထင္စရာ မရွိပါဘူး... ဘုရား"

ဟု ကၽြန္ေတာ့္ဂုဏ္ရည္ကို ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုၿပီးမွ..

"အမွန္ကေတာ့ သူ ႏိုင္ငံေရးကိစၥနဲ႕ ရန္ကုန္ကိုလာခဲ့တဲ့အခါမွာ လူဆိုးေတြက ဖန္းၿပီး ေငြသံုးရာ ယူတဲ့ အျပင္ အဝတ္ေတြ ပါ ခၽြတ္ယူလိုက္လို႔ပါဘုရား၊ သူကေတာ့ သူေဌးသား အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားပါ ဘုရား။"

ဟု မုသာဝါဒ၊ ဆာဒါဒိုး အမႊမ္းတင္လိုက္၏။

ရုတ္တရက္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီး၏ မ်က္ခံုးေမြးႏွစ္ခုသည္ ႀကိဳးတန္းက အဝတ္စုတ္ေလဟပ္လိုက္သလို အထက္သို႔ ျမင့္တက္သြားကာ...

"ေဟ ဟုတ္ရဲ႕လား" 

ဟု ျပဴးေတာက္ေသာ မက်လံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကက္ျပဳတ္မ်က္ႏွာကေလး ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေျပာလိုက္သျဖင့္..

"ဟုတ္...ဟုတ္... ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား.. "

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခတၱေလႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္ရေသာ ရင္ေခါင္းကို ျမန္ႏိုင္သမွ် အတိုးခ်ကာ ရႈံ႕ခ်ည္ပြခ်ည္လုပ္ရင္း ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္ရ၏။ ဤတြင္မွ ကိုတင့္ႀကီး၏အေလွ်ာက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသအေရာင္မ်ား လြင့္သြားေလသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အေတာ္ကေလး စိတ္သက္သာရာရလာၿပီး ကိုတင့္ႀကီးကိုလည္း အသက္သခင္ေက်ဇူးရွင္အျဖစ္ ႏွလံုးသြင္းမိပါ၏။

သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္မိနစ္ အတြင္းတြင္...

"ခုဏ လည္ပင္းဖ်စ္လို႔ ေသသြားအေကာင္းသား၊ အလကား ကိုတင္ႀကီးေရာက္လာတယ္... "

ဟု အျပစ္ ဆိုမိပါေတာ့ သည္။

အေၾကာင္းမူကား ကိုယ္ေတာ္ႀကီ၏ ဝိုင္းစက္ေဖါင္းကားေသာ မ်က္ႏွာႀကီးသည္ သစ္ရြက္စိမ္းမီးၿမိဳက္သ လို ရုတ္တရက္ ရႈံ႕တြသြားၿပီး...

"ဒါထက္ ခုည ငါဘုဥ္းေပး ဖို႔ ဆြမ္းမရွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒါက အေရးႀကီးတယ္။ အစားရွာေပးေတာ့၊ ငါ ဆာလွၿပီ''

ဟု မိန္႔ေတာ္ မူလိုက္၏။

 

ကိုတင့္ႀကီးမ်က္ႏွာပင္လွ်င္ အေတာ္စိုးရိမ္ဟန္ လကၡဏာ ေပၚလာ ကာ...

"ဟင္… ကိုေက်ာ္စံေကးက သပိတ္ေအာက္က ထမင္းေတြစားပစ္သလား. "

"ေအးေလ အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ ဆာလြန္းတာနဲ႕ ခင္ဗ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္မုန္႔နဲ႕ ၾကက္သားေၾကာ္ ကို အကုန္စား သြားတာကိုး"

"ဟင္း ဒုကၡပါပဲ... " 

ကိုတင့္ႀကီးက ေခါင္းကုတ္၍ ညည္းလိုက္၏။

"ႏို႔ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဆိုေတာ့ ညစာမစားဘူး ေအာက္ေမ့တာကို... " 

ကၽြန္ေတာ္၏စကားမဆံုးမီ ကိုယ္ေတာ္၏မ်က္ႏွာမွာ မီးနီေရာင္ႏွင့္ ထိုးေပးလိုက္သလို ရုတ္ျခည္းရဲနီလာ ၿပီး...

"ေဟ... သကၤန္းဝတ္တုိင္း ညစာမစားဘူး မွတ္သလားကြ... ငါစားတယ္၊ ငါစားတယ္၊ အခု အျမန္ရွာ ေပး...၊ မေပးရင္ေတာ့ နင္ အေသပဲ" 

ဟု ႀကိမ္းလုိက္ျပန္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ နမူနာ ခံစားထားရၿပီျဖစ္ ၍ က်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ တိုးလုိက္ရသည္ႏွင့္အမွ် ေၾကာက္လန္႔စိုးရိမ္ကာ ကိုတင့္ႀကီးအား "ကယ္ေတာ္မူပါ ဦး" ဟူေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္လုိက္မိပါ၏။ ကိုႀကီးတင့္ အမူအရာမွာလည္း "ဒီေတာင္ မေက်ာ္ႏုိင္ ေတာ့ဘူး" ဟူေသာ လူနာၾကည့္ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖင့္...

"ဟင္း... ခက္ေတာ့တာပဲ" ဟု ညည္းျပန္၏။

"ကိုတင့္ႀကီးရဲ႕... ထမင္းတုိ႔ဘာတုိ႔ ဝယ္ရင္မရႏုိင္ဘူးလား"

"ေရာင္းတဲ့လူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး"

"ဟင္... ဒါျဖင့္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့" 

ဟု ကၽြန္ေတာ္သည္ ေခါင္းကုတ္ရင္း အလံျဖဴတင္ေသာ မ်က္ႏွာထား ျဖင့္ ေျပာလုိက္ရာ ကုိယ္ေတာ္ႀကီးသည္ ႐ုတ္တရက္ က်ယ္ေလာင္စြာ...

"ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါ့လုိ႔ပဲ ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး အႀကံဉာဏ္တံုးလုိက္တာကြာ...၊ သြား မင့္႐ုပ္ကို မင္း မွန္ထဲ ၾကည့္စမ္း" 

ဟု အတည္ေပါက္ႀကီးႏွင့္ တုိက္ကပ္မွန္ႀကီးကို လက္ညႇဳိးညႊန္ျပေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ တိတ္တိတ္ပုန္း ပုိက္ဆံရွာေနစဥ္ အသိမိတ္ေဆြႏွင့္ ပက္ပင္းေတြ႕ေနရေသာ အထက္တန္းစားကေတာ္ ေဟာင္း နတ္သမီးပံု ကဲ့သုိ႔ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ေၾကာင္တက္တက္၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ေတြ႕ေသာ ဝက္လိုျဖစ္ ေနစဥ္...

"ေဟ့... ေျပာေနတာ မၾကားေသးဘူးလား"

သြပ္မိုးေပၚ မွ ခဲက်သကဲ့သို႔ တင္းမာေသာ အသံမ်ဳိးျဖင့္ အံႀကိတ္၍ ထပ္မံေဟာက္လုိက္ျပန္၏။ ကိုတင့္ ႀကီးအား အရပ္ကူပါဟူေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ရာ ကိုတင့္ႀကီးမွာလည္း "မတတ္ႏုိင္ဘူး။ သူ ခုိင္းတာ လုပ္မွျဖစ္မယ္" ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ပါသည့္ မ်က္လံုးတို႔ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ ဘဲ၊ မွန္ကပ္ထားရာ တုိင္ေရွ႕သုိ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ထသြားရပါသည္။

မွန္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ "ကဲ... နင့္႐ုပ္ နင္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္စမ္း" ဟု ကုိယ္ေတာ္ႀကီး၏ေအာ္ဒါ သံ ေပၚလာျပန္ ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာ သူ႔အမိန္႔အတုိင္းပင္ ကုိယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးေရွ႕၌ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ၾကည့္လုိက္ရာ၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတို ညစ္ထပ္ထပ္၊ စပို႔ရွပ္ စုတ္ျပတ္ျပတ္သာရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္တြင္ ဟိုယခင္ သကၠရာဇ္ မ်ားစြာကပင္ ဆည္းပူးခဲ့သည့္ ေႁမြေပြးကြက္ႏွင့္တူေသာ ဆစ္ဖလစ္အနာရြတ္ကြက္မ်ား၊ ပုလဲ ညဳိလံုး ကေလးမ်ားႏွင့္တူလွစြာ လည္ပင္းတြင္ ေဖ်ာက္ဆိတ္ၾကယ္ကဲ့သုိ႔ စုၿပဳံေနေသာ ၾကပ္လံုးကေလး မ်ားမွတစ္ပါး အျခား ဘာမွထူးထူးျခားျခားမေတြ႕ရေခ်။ အနည္းငယ္ေျပာင္းလဲသည္ကား လည္ပင္း လက္ယာ ဘက္ေစာင္း တြင္ အကင္းမေသေသးေသာ ၾကပ္ကေလးတစ္လံုးမွာ ကုိယ္ေတာ္ႀကီး၏လက္ ခ်က္ေၾကာင့္ ေသြး၊ ျပည္ တစ္စက္ႏွစ္စက္ ယိုစြက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။

ဤသို႔ မွန္ေရွ႕တြင္ ကုိယ့္႐ုပ္ကိုၾကည့္ရင္း အျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းခံရေသာ ေက်ာင္းသားကဲ့သုိ႔ အူေၾကာင္ ေၾကာင္ ရပ္ေနစဥ္-

"ကဲ... နင့္႐ုပ္ဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲ..." 

ဟု ကုိယ္ေတာ္ႀကီး၏တင္းမာေသာ ေမးခြန္းေပၚထြက္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ပညာအုပ္ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္းခံရေသာ ေက်ာင္းသားကေလးကဲ့သို႔ သူ႔အေမးကို မေျဖ မၿပီးသည္ႏွင့္...

"ေသခါနီး လူနာကေလးႏွင့္ တူပါတယ္ ဘုရား" 

ဟု သူ စိတ္ေက်နပ္မည္အထင္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ တတ္ႏုိင္ သမွ် ႐ႈတ္ခ်ကာ ေလွ်ာက္လုိက္ပါသည္။ အမွန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္၏ခႏၶာကုိယ္သည္ ဤအခါ ၌ "ေမာင္ေသနာ"ေရြးပြဲ လုပ္ပါက ႐ွဴးဝါးတစ္ ေသခ်ာလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကုိယ္ေတာ္ႀကီးမွာ ဤအေျဖ မွာ လံုးဝ မေက်နပ္ဘဲ...

"ဘာေျပာတယ္... ဒါ ငါလိုခ်င္တဲ့အေျဖ မဟုတ္ေသးဘူး... အခ်ိန္အခါ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး စဥ္းစဥ္း စားစားေျဖစမ္း"

ဟု ထပ္မံအမိန္႔ေပးလုိက္ျပန္၏။

ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေမးပြဲကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျဖခဲ့ဖူး၍ အဖန္ဖန္အလီလီကို ႐ႈံးခဲ့ဖူးသည္ မွန္ေသာ္ လည္း ဤမွ် ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ခက္ရာခက္ဆစ္ေမးခြန္းကို တစ္ခါမွ် မႀကဳံဖူးခဲ့ေသးပါ။ သူဟာ ဘာလို၍ ဘာဆုိခ်င္ သည္ ကို မေတြးေတာမိသျဖင့္ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ငုိင္ေနမိရာ...

"တယ္... ဉာဏ္ထုိင္းတဲ့...အေကာင္...၊ ကုိယ့္႐ုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လို႔မွ ဘာနဲ႔တူမွန္းမသိဘူး...၊ သူေတာင္းစား နဲ႔ တူတယ္ဟ... သူေတာင္းစားနဲ႔တူတယ္..." 

ဟု ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ဝမ္းေခါင္း သံႀကီး ႏွင့္ ေအာ္ လုိက္ေလမွ... ကၽြန္ေတာ္မွာ အသက္ျပန္ဝင္လာကာ "ဟုတ္ပါသ ဘုရား... ဟုတ္ပါသ ဘုရား" ဟု ဘုမသိ ဘမသိ သူ႔စိတ္ႀကဳိက္ေလွ်ာက္လုိက္ပါသည္။

"ေအး... ဒါျဖင့္ အခုည ထမင္းစားရေအာင္ လုပ္ဖုိ႔နည္းလမ္းကို သိကေရာေပါ့" 

ဟု စိတ္ေက်နပ္ေသာ အသံမ်ဳိးျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူ လုိက္ေလ၏။

ဤသုိ႔တုိင္ေအာင္ သူ ဘာကိုဆိုလိုသည္ကို မရိပ္မိေသးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ငုိင္ တုိင္တုိင္ ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနရာ ကုိယ္ေတာ္ႀကီးက 

"တယ္ ဒီေကာင္ ဖ်င္းတဲ့ အတဲ့ အေကာင္ ဘယ္ အရပ္သား ပါလိမ့္၊ ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း..." 

ဟု ဆုိကာ ဇရပ္ေထာင့္ရွိ ဒန္ခ်ဳိင့္အေဟာင္းတစ္ခုကို ညႊန္ျပၿပီး...

"အဲဒီ ဒန္ခ်ဳိင့္ခြက္ ယူၿပီး လူမ်ားေတြ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ကေလး မ်ားရွိ ေပးပါ ခင္ဗ်ား... လုိ႔သာ လုိက္ေတာင္းေပေတာ့၊ မင္း ေဝးေဝးမေလွ်ာက္ရပါဘူး။ ဘုရားေပၚက ဇရပ္ေတြမွာ ပဲ ရႏုိင္တယ္...၊ အဲဒါပဲ ငါလည္း ဆာလွၿပီ...၊ ခု ေအာင့္ေနရတာ...၊ ဒီလိုမွ ထမင္းစားရ ေအာင္ ရွာမေပးႏုိင္ရင္ေတာ့ မင္း ငါအသတ္ပဲ...၊ ခုနေတာင္ ဒကာတင့္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာနဲ႔ ခ်မ္းသာ ေပးလုိက္တာ၊ ကဲ... ငါ ေရခ်ဳိးသြားဦးမယ္" 

ဟု ဆိုကာ သင္းပုိင္ေဟာင္းတစ္ခုကို လည္ပင္းပတ္ၿပီး ဇရပ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္မွာ မႀကံေကာင္း မစည္ရာ ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ခ်မွတ္သြားခဲ့ေသာ အမိန္႔ကို နာခံၿပီး ရယ္ရမလို ငိုရအခက္ႏွင့္ ကိုတင့္ႀကီး ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ... သူလည္း မ်က္ႏွာေသကေလးႏွင့္ ရွိေနသျဖင့္...

"ဘယ့္ႏွယ္ ကိုတင့္ႀကီး ရဲ႕...၊ ခင္ဗ်ာ့ကုိယ္ေတာ္ႀကီးက ဘာကုိယ္ေတာ္ႀကီးလဲ"

"စိတ္ က ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ သကၤန္းဝတ္ေနတဲ့ ကုိရင္ႀကီးဗ်ာ့၊ မနက္ေလွ်ာက္ ဆြမ္းခံတယ္၊ ညစာစား ဖို႔ပါ ခ်န္ ထားတယ္၊ သူ မစားဘဲ မေနႏိုင္ဘူး...၊ ဆြမ္းခံသြားတဲ့အခါမွာလည္း... သူ႔မေလာင္းရင္ ဆဲတာ ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူ႔ေခ်ာ့ေျမႇာက္ၿပီး သူ ေနတဲ့ ဇရပ္ လာေနရတာ၊ ေကာင္းခ်င္ေတာ့ သိပ္ေကာင္း တယ္၊ အဲ... ခုလို သူ စိတ္ဆိုး တယ္ ဆိုရင္ တကယ္လုပ္တယ္ဗ်၊ တစ္ေလာကလည္း ေကာင္ေလးတစ္ ေယာက္ သူ႔ေနာက္မိတာနဲ႔ လည္ပင္းဖ်စ္တာ ေသလုေသခင္မွာ လူေတြ ေတြ႕လို႔ေပါ့ဗ်"

ကၽြန္ေတာ္ မွာ ၾကက္သီးေမြးညင္းထသြားကာ...

"ဟင္... ဒါျဖင့္ ခုန သူ ခုိင္းတဲ့အတုိင္း ထမင္းေလွ်ာက္ေတာင္း မေပးရင္ သူ တကယ္လုပ္မွာလား"

"အို... ဒါကေတာ့... ေသခ်ာတယ္ စိတ္ခ်" 

ဟု အားရွိစရာ ျပန္ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ မိမိ မခ်စ္မႏွစ္ သက္ေသာ ေယာက္်ားႏွင့္ ေပးစားရန္ အတင္းတုိက္တြန္းျခင္းခံရေသာ မိန္းကေလးကဲ့သို႔ ေဆြ႕ေဆြ႕ ခုန္မွ် အႀကံရ က်ပ္ကာ...

"ဟင္... ဒါျဖင့္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့၊ တစ္ေနရာရာ ေရွာင္ေနမွ ထင္ပါရဲ႕" 

ဟု အားကိုးေသာ မ်က္ႏွာေသ ကေလးႏွင့္ အႀကံေတာင္းသလို ေျပာလုိက္ရာ...

"ခင္ဗ်ား ဘယ္သြားေရွာင္မလဲ၊ အခု ေမွာင္စလည္း ျပဳေနၿပီ၊ အခု ခင္ဗ်ားအခ်ဳိးအစားအတုိင္း ကိုရင္ႀကီး ေျပာ သလို... အားလည္းနာပါရဲ႕၊ သူေတာင္းစားရုပ္နဲ႔ဆိုရင္ ဘယ္သူမွလက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဂ်ပိုး (ၾကမ္းပိုး) သူခိုး ဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္ပစ္ၾကမွာပဲ၊ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ေရွာင္သြားလည္း ကိုရင္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ရန္ရွာဦးမွာပဲ"

ဤအတုိင္းျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း ကိုတင့္ႀကီး၏စကားကို ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ အားမတန္ေသာ ကိုရင္႐ူးႀကီး၏ရန္စက္ကြင္းမွ လြတ္ကင္းရန္ ကၽြန္္ေတာ္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ ျပဳလုပ္ပါအံ့နည္း။ သူခုိင္းတာ လုိက္နာသည္မွတစ္ပါး အျခားနည္းလမ္းရွိပါေသး၏ေလာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔ အျဖစ္လည္း တိုး၍ မထူးေတာ့ ပါဘူးဟူေသာ စိတ္ကူးကလည္း ရွိေနပါသည္။

"အသက္နဲ႔ လူလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အရွက္နဲ႔ လူလုပ္တာကြ" ဟူေသာ စကားမွာ ၉၉ ရာခုိင္ႏႈန္းလူမ်ား စု၏ေဒါသ အေလ်ာက္ မိမိကုိယ္မိမိ လွည့္စားေသာ စကား (ဝါ) တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ အေခ်ာင္ သက္သက္ ႂကြားဝါေသာစကားမွ်သာ ျဖစ္သည္ကို စဥ္းစားဉာဏ္ရွိသူတုိင္း ဝန္ခံေပလိမ့္မည္ ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါ၏။

စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ "တစ္ရာ တစ္ေယာက္" လူတန္းစားမ်ဳိးထဲကမဟုတ္၊ ၉၉ ေယာက္၏ေနာက္ဆြယ္ မွ ယဥ္ယဥ္ကေလး ကပ္ပါလာသူျဖစ္ေပရကား သူ ခုိင္းသည့္အတုိင္း မလုပ္လွ်င္ အဟုတ္တကယ္ ထမင္း ဆာဆာႏွင့္ အေသေဆာ္ေတာ့မည့္ ကိုရင္႐ူးႀကီး၏စနက္ေၾကာင့္ ဒန္ခ်ဳိင့္ကို ဆြဲကုိင္ကာ ညီအစ္ ကိုမသိတိ လင္မယားခ်င္း သာသိေသာ အခ်ိန္တြင္ ဇရပ္ထဲမွ ထြက္ခဲ့ရေလ၏။

မေရႊည သည္ သူမ၏ၿပဳိးတိုးေျပာက္ေတာက္ ပိုးထိုးေပါက္ေသာ မြမြက်ဲေနေသာ မဲနက္ျပာညဥ့္လႊာ႐ံုကို အေတာမသတ္ သည့္ ေလာကဓာတ္ႀကီးအား ခ်မ္းတုန္တုန္ႏွင့္ လႊမ္းၿခဳံထားၿပီးျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိမိ အရွက္အေၾကာက္ တုိ႔ကို သူမ၏ေစာင္မည္းမည္းႏွင့္ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ကာ သဏၭာန္လုပ္ သ႐ုပ္ႏွင့္ တူေအာင္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကေလး ေလွ်ာက္ရင္း မီးေရာင္လင္းေသာ အေဆာက္အဦး အနီး သို႔ ေရာက္လွ်င္ ကုိယ္ေတာ္ႀကီး သင္လုိက္သည့္အတုိင္း...

"ထမင္းက်န္... ဟင္းက်န္ကေလးမ်ားရွိ၊ ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ား" 

ဟု သူေတာင္းစားသံႏွင့္ ေအာ္လုိက္ရ၏။

ထိုအခ်ိန္ ထိုအခါ၌ ရန္ကုန္ ဗံုးခ်စျဖစ္၍ ေတာအရပ္သုိ႔ မသြားႏုိင္ေသး၍လည္းေကာင္း၊ သြားေရာက္ ေနထုိင္ရန္ ေဆြးမ်ဳိးညာတိ မဆက္သြယ္မိ၍လည္းေကာင္း၊ မ်ားစြာေသာ အိမ္ေထာင္သည္တုိ႔မွာ ဘုရားႀကီးေပၚ သို႔ လာေရာက္ခိုလႈံေနၾကကုန္၏။

သို႔လွ်င္ မ်ားစြာေသာ လူေနအိုးအိမ္တုိ႔ ရွိလင့္ကစား၊ ကၽြန္ေတာ္မွာ မ်က္ႏွာျမင္ ေသာက္ျမင္ကပ္ပါေစ ဟူေသာ ဆုထူးႏွင့္ ျပည့္စံုသကဲ့သို႔ အသံၾကား႐ံုႏွင့္ ေအာ့ႏွလံုးနာၾကေလေရာ့မသိ၊ ဇရပ္ႀကဳိဇရပ္ၾကား ေလွ်ာက္ကာ...

"ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ကေလးမ်ားရွိ ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ာ" 

ဟု ဆယ္ခြန္းေက်ာ္မွ် ေအာ္သည့္တုိင္ မည္သည့္ ဇရပ္တန္ေဆာင္းကမွ် ပင့္ဖိတ္ေခၚငင္ျခင္း မျပဳသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူေတာင္းစားတုိ႔၏ဘာ သာဘာဝ ေဒါသစိတ္ ကေလးမ်ား ႐ုတ္တရက္ တက္ႂကြလာေသာေၾကာင့္ အသံခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ကေလးပင္...

"ထာ... မင္းဂ်န္... ဟင္းဂ်န္ကေလးမ်ားရွိ... ေပးၾကပါ... ခင္ဗ်ဳိ႕" 

ဟု ဒြါဒႆမ အႀကိမ္ေျမာက္ ေအာ္ ေငါက္ လုိက္ေလ၏။

ဤတြင္မွ ေမွာင္က်က် ဇရပ္တစ္ေဆာင္မွ "ဒီကိုလာခဲ့..." ဟု ေၾကးဆည္းလည္းသံႏွင့္တူစြာ (ေငြဆည္း လည္းသံ ကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကားဖူးေသး) စူးရွမာခ်ဥ္ေသာ မိန္းမပ်ဳိသံကေလးတစ္သံ ထြက္ေပၚလာေလ ၏။

သို႔ေသာ္ ကုိယ္အလိုရွိေနေသာ ေခၚငင္သံကို ၾကားရလင့္ကစား အဘယ္ေၾကာင့္မသိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ တြင္ ဒိတ္ခနဲ... ျဖစ္ၿပီး အဝင္ၾကမ္းေသာ ကခ်င္အရက္ကို ေရမေရာဘဲ ေသာက္လုိက္ရသကဲ့သုိ႔ ဝမ္း ေခါင္းအတြင္း၌ ရွိန္းခနဲ ပူသြားလ်က္ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းမ်ားပင္ ရပ္တန္႔သြားမိေလ၏။ ေနာက္မွ ရန္သူေတာ္ ကိုရင္ႀကီး၏မ်က္ႏွာကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ထင္ျမင္လာသျဖင့္ "လင္ယူမိမွျဖင့္ ဟိုဒင္း... အင္း... ထမင္းခ်က္ ရမွာ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူးေလ" ဟု ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ပုိင္းျဖတ္ကာ ထုိဇရပ္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီး ဇရပ္ေလွခါးရင္းတြင္ ခြက္ကေလး ကိုခ်၍  ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး ထိုင္လုိက္ေလ၏။

"ေဒၚေဒၚ... သူ လာလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ထမင္းဟင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ႏွေျမာစရာ... အကုန္လံုးေပး လုိက္ မယ္ေနာ္" 

ဟု မိန္းမပ်ဳိသံ ေပၚထြက္လာၿပီး မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က...

"ေအးကြယ္... ဟိုမေအေပးေတြက မ်က္ေျချပတ္တယ္မွ မရွိဘဲ၊ လာမယ္ မထင္ပါဘူး... အလကားျဖစ္ မယ့္ အတူတူ မရွိႏြမ္းပါးတဲ့ လူ စားပါေစေတာ့" 

ဟု ေျပာသံၾကားၿပီးေနာက္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္သည္ ဇလံုတစ္ဖက္ မီးခြက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေပၚလာေလ၏။

မိန္းမပ်ဳိမွာ အသက္ ၂၀ ခန္႔၊ အေတာ္ပင္ ေခ်ာေမာလွပသူျဖစ္၍ သူ၏မီးခြက္ေရာင္ကေလးႏွင့္ သူ႔မ်က္ ႏွာပပဝင္း ကေလးကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း အေဂၚဝါသနာျပင္းထန္ခဲ့သူ ကၽြန္ေတာ္မွာ ႐ုတ္တရက္ မိမိ၏ သူ ေတာင္းစား အျဖစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေဂၚမ်က္လံုးျဖင့္ တအားႀကဳံး၍ ၾကည့္မိေလ၏။

မိန္းမပ်ဳိ သည္ ပ်ဳိရြယ္ေသာ သူေတာင္းစားလုလင္အား တစ္ခ်က္မွ် မ်က္လံုးျပဴးႀကီး ဝင့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး လွ်င္၊ ကၽြန္ေတာ္၏ေရွ႕ေလွခါးေအာက္ဆံုးထစ္ေပၚ၌ အိပဲ့ပဲ့ႀကီး ထုိင္ခ်လုိက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက သူေတာင္းစားခြက္ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး...

"ဟင္... သူ႔ခြက္ ကေလးကလည္း ငယ္ငယ္ေလး... ဒီက ထမင္းဟင္းေတြက အမ်ားႀကီး" 

ဟု ခ်စ္စရာ အသံ ကေလးႏွင့္ ေျပာလုိက္၏။

"အို... ဒါျဖင့္ ဒီမွာပဲ စားသြားပါေစလားကြယ္" 

ဟု အေဒၚႀကီး၏ေစတနာသံ ေပၚထြက္လာသည္တြင္ မိန္းမပ်ဳိ က...

"အင္း... ဟုတ္သားပဲ၊ ဒီမွာပဲ တစ္ခါတည္း စားသြားေနာ္... ဟုတ္လား" 

ဟု က႐ုဏာသံကေလးႏွင့္ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္၏ သနားစရာ မ်က္ႏွာကေလးကို မ်က္လံုးရႊဲႀကီးႏွင့္ တစ္ခ်က္ဝင့္၍ ၾကည့္လုိက္ျပန္ ၏။

မိန္းမပ်ဳိ၏ႏွစ္ခ်က္မွ် မ်က္လံုးဝင့္ၾကည္ျခင္းကို ခံရေသးသည္။ အေရးေပၚသူေတာင္းစားေမာင္၏ခႏၶာ ကုိယ္တြင္ ပုရိသစိတ္ မ်ား တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာ၍ ေနမထိ ထုိင္မသာျဖစ္လာၿပီး ေနာက္တစ္ခန္းမွာ ရန္သူေတာ္ ကိုရင္ႀကီး၏ ေၾကာက္စရာမ်က္ႏွာေတာ္ကို ထင္ျမင္လာသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ကုိယ့္အျဖစ္ ကုိယ္ သတိရလာကာ ရွက္ေၾကာက္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ငံု႔လုိက္ၿပီး...

"ကၽြန္... ကၽြန္... ကၽြန္ေတာ္စားဖုိ႔က သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဟုိက တစ္ေယာက္အတြက္"

ကၽြန္ေတာ္၏ စကားမဆံုးမီ ခ်စ္စရာသူငယ္မက...

"အို... ကိစၥမရွိပါဘူး။ ထမင္းဟင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္...။ ရွင္က ဒီမွာစားၿပီးေတာ့ ဟိုတစ္ေယာက္ ဖုိ႔ ယူသြား တာပါ့..." 

ဟု သဒၶါေဒးယ် ႏူးညံ့စြာ ေျပာလုိက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေန႔လယ္ကပင္ ထမင္းဝစြာ  မစားလုိက္ရသည္ ကတစ္ေၾကာင္း၊ မိန္းမပ်ဳိနားတြင္ ေခတၱမွ် ကပ္ရသည္တြင္ အခြင့္ရတုန္း ရေသ့ စိတ္ေျဖ ေဂၚခ်င္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဤႏွစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ ေျပာသည္ကို ေကာင္းစြာ သေဘာတူ လုိက္ေလ၏။

ဤအမ်ဳိးအမည္ မထင္ရွားေသာ မိန္းမပ်ဳိသူငယ္မသည္ စက္ခန္းေဆာင္ ေပါင္ဒါန႔ံသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ ေရွ႕တည့္တည့္ တစ္ေတာင္ခန္႔အကြာ၊ ေလွခါးထစ္ေပၚတြင္ ကားေဖာင္းေဖာင္း အိစက္စက္ႀကီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္လ်က္ ဖေယာင္းတုိင္ႏွင့္တူေသာ ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းလက္ေခ်ာင္း ကေလး မ်ားျဖင့္ သူ၏ဇလံုထဲမွ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္၏သူေတာင္းစားခြက္ထဲသုိ႔ ယက္၍ ထည့္ ကာထည့္ကာ မဟာက႐ုဏာႏွင့္ ေကၽြးေမြးေနစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အေရးေပၚသူေတာင္းစားခမ်ာ ၿမိန္ယွက္ စြာ စားရင္း "လူေန သူေတာင္းစား၊ စိတ္ေန ဘယ္အနား" ေရာက္ေနမည္ကုိ အထူးတလည္ ေဖာ္မျပ ေတာ့ၿပီ။ မိတ္ေဆြေဂၚ ရဲေဘာ္မ်ားပင္ ေတြးၾကည့္ပါေတာ့။

ေခတၱမွ်အၾကာတြင္ သူငယ္မသည္ ထုိင္ရာမွထသြားၿပီး ေျခ ၄-၅ လွမ္းမွ် ေရာက္သည္တြင္...

"ေဒၚေဒၚေရ... ဒီသူေတာင္းစားေလး မ်က္ႏွာက ကိုကို႔မ်က္ႏွာနဲ႔ တူ တူေသးေတာ့" 

ဟု ေျပာသံၾကား လုိက္ရာ အေဒၚႀကီးက...

"ျမကလည္းေအ... မေျပာေကာင္း... ေျပာေကာင္း ေျပာေရာ့မယ္"

"ဘာ မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္းလဲ ေဒၚေဒၚရယ္၊ လူလူခ်င္း အတူတူပဲ ယူဆရမယ္လုိ႔ ကိုကိုက ေျပာ ထားတယ္ မဟုတ္လား။ အဟုတ္ တူတာ ေဒၚေဒၚရဲ႕။ လည္ပင္းမွာ ကိုကို႔လိုပဲ အနာရြတ္ကေလးေတြနဲ႔ မယံုလာၾကည့္စမ္း..."

 

ဟု လံုမပ်ဳိ၏ေျပာသံၾကားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်ာ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိယ္စမ္းမိၿပီး 

"အလဲ့... ငါ့ၾကပ္ကေလးေတြ က ဟန္က်ေနျပန္ၿပီ။ သူ႔ကိုကိုနဲ႔တူသဟဲ့ ဘာကိုကိုလဲေတာ့ မသိဘူး။ သိၾကားမင္းဘုရား မ'လို႔ ေမာင္ႏွံကိုကို ျဖစ္ပါေစဗ်ာ..." 

ဟု စိတ္ထဲ မွ ေရရြတ္ ဆုေတာင္းေနစဥ္ ေျခသံ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ေလွ်ာက္လာသံကို ၾကားရသျဖင့္ ေခါင္းေမာ္၍ ၾကည့္လုိက္ ရာ ေစတနာရွင္မိန္းမပ်ဳိ ကေလးႏွင့္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ခန္႔ ဝဝဖုိင့္ဖုိင့္ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ ေလွခါးဝ သုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ႈစားၾကေလ၏။

၎ေနာက္ ဇရပ္ထဲသုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ဝင္သြားၾကေလ၏။

ေခတၱမွ်အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး၍ မိန္းမပ်ဳိသည္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ထပ္မံယူ လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ ခြက္ထဲ သုိ႔ ထည့္ေပးရင္း သာယာေသာအသံကေလးျဖင့္...

"ရွင္... ဘယ္ေစာင္းတန္း ကလဲ" ဟု သူေတာင္းစား၏ေနရာဌာနကို ထံုးစံအတုိင္း ေမးလုိက္၏။

ကၽြန္ေတာ္ မွာ ႐ုတ္တရက္ မေျဖတတ္ မေျပာတတ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီးမွ...

 

"ေအး... အ... အဝွာ... ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းကပါ..." 

ဟု ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ရာေျဖလုိက္ပါသည္။

"ခါတုိင္းေတာ့ ဘယ္မွာေတာင္းေနတာလဲ၊ ဒီမွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး..." 

ဟု ထပ္ဆင့္လာျပန္သျဖင့္...

"အာ... အာ... ခါတုိင္းေတာ့ တျခားဘက္မွာ ေတာင္းပါတယ္" 

ဟု ေရာက္မိေရာက္ရာ ေျဖလုိက္ရျပန္ သျဖင့္...

"ႏုိ႔ နက္ဖန္ မနက္စာေရာ ဘယ္မွာ ေလွ်ာက္ေတာင္းမလဲ" 

ဟု ထပ္ဆင့္လာျပန္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ႐ုတ္တရက္ မူ ဘာကိုမွ် ျပန္မေျပာတတ္ဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနၿပီးမွ...

"မ... မ... မနက္စာ မေတာင္းဘူး ခင္ဗ်ာ" 

ဟု လႊတ္ခနဲ ျပန္ေျပာလုိက္မိပါသည္။

"ဒါျဖင့္ ညစာေတာင္းစားတာေပါ့... နက္ဖန္ညေတာ့ ဒီကိုတစ္ခါတည္း တန္းလာခဲ့ေနာ္... လမ္း မွာ ေအာ္မေနနဲ႔ေတာ့။ ရွင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စာ ဒီမွာရမယ္သိလား" 

ဟု ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ႐ုတ္တရက္ ဘာကို ျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘဲ...

.

"ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့"

ဟု ပါးစပ္ထဲက ထြက္မိထြက္ရာ အာမဘေႏၲ ခံလုိက္မိပါသည္။

ဤတြင္ ကေလးမသည္ ထုိင္ရာမွ ထ၍ ႀကီးမားေသာ တင္ပါးဆံုႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕သို႔ ကားခနဲ လွည့္ကာ ဇရပ္ထဲ သုိ႔ ဝင္သြားပါေတာ့သည္။

သူေတာင္းစား ထမင္းဝလွ်င္ ဘာျဖစ္သည္ ညာျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗုိက္ေလး ေလးႏွင့္ထလာခဲ့၍ ကိုရင္ႀကီးအတြက္ ဒန္ခ်ဳိင့္ခြက္ကိုကုိင္ကာ ဇရပ္ဆီ သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ ရင္း ေစတနာရွင္ မကေလး၏ ပံုပန္းသဏၭာန္ကို မ်က္စိထဲ၌ ထင္ျမင္လ်က္ ဟို႔ႏွယ္သည့္ႏွယ္ စိတ္ကူးမိပါသည္။

"အင္း... သူ႔ဟိုဒင္း ဒီဒင္းေတြ ၾကည့္ရေတာ့ အအို ဟုတ္ဟန္မတူေသးပါဘူး... ႏို႔ၿပီး သူ႔ကိုကိုနဲ႔တူသ တဲ့၊ ဘာကိုကိုမ်ားပါလိမ့္၊ သိၾကား... ဘုရားေရာ... ခိုဒါအရွင္ေရာ၊ ထာဝရသခင္ေရာ၊ က်စ္ဆံနတ္ႀကီး ေရာ မလုိ႔ဗ်ာ၊ ေမာင္ႏွမကုိကိုျဖစ္ပါေစ၊ ႐ုပ္ကေလးကလည္း ေခ်ာလုိက္တာ၊ ႏို႔ၿပီး ငါ့ျမင္ျမင္ခ်င္း ေစတ နာ ကလည္း ေကာင္းလုိက္တာ၊ ေနာက္ညပါ တျခားမွာ မေတာင္းဘဲ သူ႔ဆီ ဒါ႐ုိက္လာယူပါတဲ့၊ ဟင္း ဒီ လိုခ်ည္း သူေတာင္းစား အျဖစ္နဲ႔ သံုးေလးရက္ေလာက္ သြားေတာင္းေနၿပီးမွ ကုိယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို မဟုတ္တာေတြေရာ ဟုတ္တာေတြေရာ သနားစရာေကာင္းေအာင္ ေျပာၿပီး တကယ့္သူေတာင္းစား မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ႏွမ မ်က္ႏွာျမင္ခ်င္လြန္း လုိ႔ ႏွမခ်က္တဲ့ ထမင္းဟင္းကေလး စားေကာင္းလြန္း လုိ႔... ေနာင္ ထာဝရစဥ္းစားေနခ်င္လုိ႔" 

ဤသို႔ စိတ္ကူးႏွင့္ ႐ူး၍လာစဥ္...

"ဟိတ္ေကာင္... ၾကာလွေခ်လား..." 

ဟူေသာ ကိုရင္ႀကီး၏ေသမင္းငင္သံႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူး ေရယဥ္ေၾကာကို ဒုိင္းနမုိက္ျဖင့္ ေဖာက္ခြဲလုိက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔အသံကို ၾကားရလွ်င္ ၾကားရခ်င္း မစင္ပံုတက္နင္းမိသလို ေဆြ႕ခနဲ ခုန္မိၿပီး ေခါင္း ေမာ့ လုိက္သည္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ကိုေက်ာေပး၍ ဇရပ္အဝတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္ေနေသာ ကိုရင္ႀကီးက...

"ရခဲ့ရဲ႕လားကြ..." 

ကၽြန္ေတာ္မွာ သူ႔အသံၾကား႐ံုႏွင့္ပင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းထေနသည္ျဖစ္၍...

"ရ... ရ... ရခဲ့ပါသ ဘုရား"

ဟု ဆိုကာ သူ႔လက္ထဲသို႔ ခြက္ကမ္းလုိက္ပါသည္။

"ေအး... ေဟ့... ဟန္က်သေဟ့၊ ဟင္းေတြေရာ ထမင္းေတြေရာ အက်ပဲ၊ ငါ ဘုန္းႀကီး အရင္စားမယ္ ေနာ္၊ မင္းက ေနာက္မွ စား သိလား..." ဆိုကာ လက္မေဆး ဘာမေဆးႏွင့္ ပလုတ္ပေလာင္း ဘုဥ္းေပး ေတာ္ မူပါသည္။

ကိုတင့္ႀကီးမူကား သူ႔အိပ္ရာထဲတြင္ တေစာင္းေခြကာ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို သနားေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ၾကည့္ေန ပါသည္။

သူ ကမူး႐ွဴးထိုးစား၍ ထမင္းဟင္းမ်ား တစ္ဝက္ေလာက္က်ကာမွ အဆာေျပသြားသျဖင့္ သကၤန္းဝတ္ မ်ား စတုိင္ အတုိင္းဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ စားကာ...

"ေဟ့... ေဟ့... မင့္နာမယ္ ဘယ္လိုေခၚသလဲကြ" 

ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးႀကီးလွန္ၾကည့္ရင္း ေမးပါ သည္။

"ေမာင္ေက်ာ္စံေကး ေခၚပါတယ္ဘုရား"

"မင့္အေမ ဗိုက္ေပၚ ေျမြေက်ာ္လို႔ ေမြးေရာ့လားကြာ.. မင္းနာမည္ကလည္း ရွည္လိုက္တာ၊ မင္းနာမည္ ရွည္ သေလာက္ ငါေလကုန္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဒကာေကးလို႔ပဲေခၚမယ္ ဟုတ္လား"

ကၽြန္ေတာ္မွာ သူ႕အႀကိဳက္လိုက္၍ လက္အုပ္ခ်ီကာ...

"တင္ပါ့ဘုရား"

ကိုရင္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ ညေနကကဲ့သို႔ ခက္ထန္ၾကမ္းၾကဳတ္ဟတ္ မရွိေတာ့ဘဲ အေတာ္ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕၍ လာပါ သည္။ သူ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ၌ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ အႀကံတစ္ခုကို ရုတ္တရက္ စိတ္ေပါက္လာဟန္ျဖင့္...

"ေဟ့.. ဒကာေကး"

"ဘုရား"

"မင္း မျပန္ခင္ ဒီမွာေနဦးမယ္ မဟုတ္လား"

"တင္ပါ့ဘုရား"

"ငါ အႀကံတစ္ခုရတယ္ေဟ့"

"မိန္႔ေတာ္မူပါဘုရား"

"ဒီလိုကြာ... မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အတူေနတုန္းမွာ မနက္စာအတြက္ ငါက ဆြမ္းခံထြက္ၿပီး အတူတူ စားမယ္.. ညစာ အတြက္ေတာ့ မင္းက ခုလိုပဲ လိုက္ေတာင္း၊ မေကာင္းဘူးလားေဟ့"

"ေကာင္းပါသဘုရား"

သူႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ဆိုးမည္ကို ေၾကာက္လွ၍ သူ႕ အႀကိဳက္လုိက္ေျပာလိုက္ရပါ သည္။

တစ္ဖန္... တံုးလံုးလွဲေနေသာ ကိုတင့္ႀကီးဘက္ လွမ္းၾကည့္ျပန္၍..

"ဘယ့္ႏွယ္လဲေဟ့.. ဒကာတင့္ေရာ ငါ့အႀကံ မေကာင္းဘူးလားကြ" 

ဟု ေမးျပန္သျဖင့္ ကိုတင့္ႀကီးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ကဲ့သို႔ပင္ သူ႕အႀကိဳက္လိုက္ကာ..

"ေကာင္းပါသဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္၏။

"ေအး.. ဒါျဖင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာတူၾကၿပီကြာ.. ဒကာတင့္ေရာ ဒို႔ပါတီထဲ ဝင္ပါလားကြ၊ မင္း အေဝးႀကီး အလုပ္ သြားရင္း စားစားေနရတာ ပင္ပန္းလွတယ္"

 

"တပည့္ေတာ္အလုပ္က မသြားမျဖစ္ဘူးဘုရာ့"

"လူ႔ျပည္ေနၿပီး ထမင္းႏွစ္နပ္စားရဖို႔ လုပ္ရသြားရတာ ပင္ပန္းလွသကြာ... ေအးေအးသက္သာ ေနၿပီး... အလွဴခံစား.. ေတာင္းစားေနတာ အေကာင္းဆံုးကြ၊ ဒီအလုပ္မ်ိဳးက တစ္ခါစမ္းလုပ္ ၾကည့္မိရင္ ေနာက္ထပ္ ပင္ပင္ ပန္းပန္းအလုပ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူ..။ အခု ဒကာေကး ၾကည့္ စမ္း... စစခ်င္း ေတာင္းလာလိုက္တာ ဟင္းေတြ ထမင္းေတြ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ ဟန္က်ပန္က်  သူဒီအလုပ္နဲ႔ အက်ိဳးေပးဖို႔ ပါရမီ ပါဟန္တူသကြ" 

ဟု ကၽြန္ေတာ္၏ ပါရမီထူးကို ခ်ီးက်ဴးလုိက္သျဖင့္ ကိုတင့္ႀကီးမွာ ၿပံဳး၍ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ၌ ေအာင့္ခနဲ ျဖစ္သြားပါသည္။ တစ္ ဖန္ ကိုရင္ရူးႀကီးက ဆက္၍...

"မၿပံဳး နဲ႔ ဒကာတင့္ရ၊ အဟုတ္ေျပာတာ။ အခု ... ဒကာေကးကို ၾကည့္စမ္း.. အက်င့္ပါသြားၿပီ ေနာက္ ဒီအလုပ္ ကို ျဖတ္ခိုင္းလို႔ မရဘဲေနမွာေတာင္ စိုးရေသးတယ္"

ဟု ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ညၽြန္းလိုက္ရာ တကယ္စင္စစ္ ပင္ ျဖစ္ေရာ့သလား ဟု ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေဝလီေဝလင္း တြင္ ကိုတင့္ႀကီးမွာ အံ့အားသင့္ေလေတာ့သည္။

အေၾကာင္းမူကား ညဦး၌ အထက္ေဖာ္ျပပါ စကားတို႔ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ေထြရာေလးပါစကားတို႔ ကို ေျပာၾကၿပီးေနာက္ အိပ္ရာသို႔ ဝင္ၾကေလရာ၊ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူေတာင္းစားအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႕ ခဲ့ရေသာ ေစတနာရွင္ မိန္းမပ်ိဳ ကို တမ္းတစဲြလမ္းလ်က္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာ တို႔ကို ဆက္ကာ ဆက္ကာ မက္ေနစဥ္...

"ေဟ့... ကိုေက်ာ္စံေကး၊ ထ ထ" 

ဟု ကိုတင့္ႀကီး၏ ႏႈိးသံကို ၾကားရေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ လန္႔ႏိုး၍ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ကာ..

"ဟင္... မိုးမွမလင္းေသးတာ ကိုတင့္ႀကီးရဲ႕ ဘာျပဳလို႔လဲ"

"မိုးမလင္းခင္ ထသြားမွျဖစ္မယ္"

"ဘယ္ကိုလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"ခင္ဗ်ားညက သူေျပာတာ မမွတ္မိဘူးလား၊ မနက္စာကို သူက ဆြမ္းခံေကၽြးမယ္.. ညစာကို ခင္ဗ်ားက သူေတာင္းစား လုပ္ေတာင္းေကၽြးမယ္ဆိုတာကို"

"ေအးေလ.. မွတ္မိသားပဲ၊ ဒါဘာျဖစ္သလဲ"

ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေအးေဆးစြာပင္ ျပန္ေျပာလိုက္ ရာ ကိုတင့္ႀကီးမွာ စိုးရိမ္ႀကီး ဟန္ႏွင့္...

"အဲဒါ သူက တကယ္ေျပာတာခင္ဗ်၊ ေပါ့ေပါ့ဆဆ မွတ္မေနနဲ႔"

"သူ တကယ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္လုပ္မွာေပါ့ဗ်ာ"

"ဗ်ာ"

ကိုတင့္ႀကီးသည္ ရုတ္တရက္ မ်က္လံုးၿပဲၿပဲ ပါးစပ္ကိုၿဖဲလ်က္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသဟန္ႏ်င့္ သူ႔ထိပ္သူ လက္ဝါးႏွင့္ ရိုက္ရင္း တစ္ခြန္းတည္း အာေမဋိတ္သံျဖင့္ ညည္းၿပီးမွ...

"အံ့.. အံ့ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက သူေတာင္းစားလုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေအာ္ေတာင္းဖို႔ သေဘာက် ေန တယ္ေပါ့၊ ညကမ်ား "ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ကေလးမ်ားရွိ ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ"ဆိုတဲ့ ခင္ဗ်ားအသံ ကေလး ၾကားရေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ က သနားလြန္လြန္းလို႔ ႀကံဳပေလ ဘံုေပြရယ္.. အခုေတာ့ ခင္ဗ်ာ့ဟာက ညက ကိုရင္ႀကီးေျပာတဲ့ သူေတာင္းစား ပါရမီပါတယ္ ဆိုတာ ဟုတ္ ေနေရာ့လားဗ်ာ"

"ဟုတ္တယ္ပဲ ထားပါေတာ့ဗ်ာ" 

ဟု အစခ်ီကာ ညက ေစတနာ့ရွင္ကေလးကို ေတြ႕ခဲ့ရပံုႏွင့္ မဟဝွာကေလး၏ မွာၾကား လိုက္ေသာ စကားတို႔ကို ေျပာၿပီးေနာက္...

"အဲဒါပဲ.... ကိုတင့္ႀကီးေရ. အခုေတာ့ သူေတာင္းစားအျဖစ္နဲ႔ သနားစရာ လုပ္ေနဦးမယ္၊ ေနာက္မွ အေျခ အေနၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့မူမွန္ကို ပိုၿပီးသနားစရာ ေကာင္းေအာင္ ေျပာၿပီး အတိအလင္းေဂၚေတာ့မယ္... အျဖစ္ဆန္းကေလးနဲ႔ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ရမွာ... ဘယ္ႏွယ့္လဲ ကၽြန္ေတာ့္အႀကံ အုိမေက ဘူးလား" 

ဟု ေမာင္ပိုင္သံမ်ိဳးျဖင့္ အားရဝမ္းသာေျပာလုိက္ရာ ကိုတင့္ ႀကီးသည္ ပင့္သက္ရွဴ၍ မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးကာ...

"ျဖစ္... ျဖစ္တတ္ေလဗ်ာ၊ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးနဲ႔မ်ား ေတြ႕ခဲ့ပါလိမ့္"

"ဘယ္လိုဟာရမလဲဗ်၊ အင္မတန္ေခ်ာတာ.. ခင္ဗ်ားမ်ား ျမင္ရရင္ သူေတာင္းစားအျဖစ္နဲ႔ မက ဘူး ကယ္ပါစႏၵာလ အျဖစ္နဲ႔ေတာင္ ေဂၚေနပါရေစ ဆုေတာင္းမိဦးမယ္.. "

"အမယ္ေလးဗ်ာ၊ ဒါေလာက္ပဲ လွသလား"

ဤသို႔ေျပာေနၾကစဥ္ ကိုရင္ႀကီးႏိုးလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားကို ျဖတ္လိုက္ၾကေလ၏။

သူရိယ မင္းသားကေလးသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား တစ္ေန႔ေသာ အသက္တာကို ေပးၿပီးေနာက္ သူ၏ၾကင္ရာေတာ္ မယ္စႏၵာႏွင့္ ျပာသိုေဆာင္ စက္ခန္းတြင္ ညဥ္႔ဝက္မွ် အတူစက္ရမည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ခါတိုင္း ရာသီထက္ ပင္ ေစာစီးစြာ ေဂါယာေတာင္စြယ္ လုိက္ကာကြယ္သို႔ ဝင္ သြားေလၿပီ။

ဤႏွစ္အဖို႔ ရွင္ျပာသို၏ ေလာကႀကီးအား ဧည့္ခံေသာ တတိယေျမာက္ သီတင္းပတ္ျဖစ္၍ စႏၵာမယ္၏ ေျခြရံေငြၾကယ္ပ်ံတို႔သည္ သခင္မအလာေႏွာင္းရမလား ဟု ျပာေမာင္းေသာ ႏွစ္ေဝ ေဝ ညီလာခံသဘင္ တြင္ ၾကည္သာမရႊင္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ႏွင့္ စိတ္လုပ္၍ ေနၾကသည့္ ႏွယ္။

ယင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ အေရးေပၚ သူေတာင္းစားကေလး ကၽြန္ေတာ္ေမာင္ေက်ာ္စံေကးသည္ အျဖစ္ ဆန္းဆန္းႏွင့္ အခ်စ္စခန္းဖြင့္မည္ဟု အႀကံယူကာ ေစတနာရွင္မေလးဆီသို႔ လာခဲ့ေလ ၏။

သူတို႔၏ ဇရပ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေလလွ်င္...

"လာၿပီ ေဒၚေဒၚေရ"

ဟု ေနာက္ဘက္သို႔ လွည့္ေျပာၿပီး "လာ...လာ"ဟု ကၽြန္ေတာ့ကို ဖိတ္မႏၱကျပဳေသာ လံုမပ်ိဳ ၏ ခ်စ္စရာ့အသံကေလးကို ၾကားရေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းထဲ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ႏွင့္ ဇရပ္ေလွခါးနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားစဥ္ အေဒၚႀကီးက...

"ျမေရ... အေပၚေခၚလိုက္ပါလားကြယ္၊ အေပၚမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားပါေစ" 

ဟု ေစတနာပိုလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ော္မွာ ဇရပ္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားကာ ေကာင္းမြန္စြာ စားေသာက္ရ ေလ၏။

ကၽြန္ေတာ့အား သူေတာင္းစားျဖစ္လ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ်ေစတနာထားၾကပါသလဲ၊ သူငယ္မ ၏ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ (၀ါ) ေသသြားေသာ ကိုကိုႏွင့္တူ၍ပင္ေလာ....၊ ဤအတိုင္း မွန္လွ်င္ကၽြန္ေတာ္ ႀကံေနေသာ ဖူးစာကံ သည္ အျမန္ပင္ဆံုရန္ နည္းလမ္းရွိေပသည္။ ထူးဆန္း စြာ စီမံၿပီးေသာ ဖူးစာေရးနတ္အား ၇၅ သိန္းေလာက္ကုန္ေသာ နတ္ကြန္းဗိမာန္ႀကီးပင္ ေဆာက္ေပးဖို႔ ေကာင္းေတာ့သည္... စသည့္ျဖင့္ ကုိယ္ႏွစ္သက္ေသာ စိတ္ကူးမ်ားကိုသာ ေတြးေတာရင္း ထမင္းစားေနစဥ္ သူတို႔ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အား မီးေရာင္ ေအာက္တြင္ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ရႈေနၾကၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ စားေသာက္ၿပီးေသာ အခါ အေဒၚႀကီးက...

"ေမာင္ရင္.... ေမာင့္ရင့္ဆီက အကူအညီတစ္ခု ေဒၚေဒၚတို႔ လိုခ်င္တယ္ကြယ္" 

ဟု စကား စေလရာ ကၽြန္ေတာ္ မွာ အႀကိဳက္ေတြ႕သြား၍....

"ဘယ္လို အကူအညီလဲ ေဒၚေဒၚ၊ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္ရင္ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကူညီပါ့မယ္... "

ဟု ဟီးရိုးတစ္ေယာက္၏ အမူအရာမ်ိဳးျဖင့္ အာမခံလိုက္၏။

"တျခား ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္.. ေဒၚေဒၚတို႔မွာ ေယာက်္ားသနာ မရွိေလ ေတာ့ ေဒၚေဒၚ တို႔သြားခ်င္တဲ့ အရပ္ကို မသြားဝံ့ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္ကဲြ႕၊ အဲဒါ ေမာင္ရင္လုိက္ပို႔ ဖို႔ပါပဲ"

"အို... ဒါေလာက္ေတာ့ ဘာခဲယဥ္းသလဲ ေဒၚေဒၚ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတဲ့ ခရီးလမ္းျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ပါ့မယ္"

ဟု ရႊန္းပတဲ့ လံုမပ်ိဳ၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္၏။

"ေအးကြယ္... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေမာင္က ဒီလိုဘဝမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အသက္အရြယ္ ကေလးနဲ႔ ရိုးသားတဲ့ အမူအရာျမင္ကတည္းက ခင္မင္အားကိုတဲ့ စိတ္ရွိလို႔... "

အေဒၚႀကီး၏ စကားမဆံုးမီ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿပံဳးရယ္လိုက္ကာ မိမ္၏ အျဖစ္မွန္ကို ထုတ္ေဖာ္ ရန္ သင့္ေလ်ာ္ၿပီဟု ေအာက္ေမ့သည့္အတိုင္း...

"ေဒၚေဒၚတို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ့္သူေတာင္းစား မွတ္ေနမွာပဲ၊ ဟဲ..ဟဲ..၊ ေျပာရမွာ လည္း တကယ့္ အျဖစ္ဆန္း.... "

ဟု နိဒါန္းပ်ိဳးကာ ရန္ကုန္သို႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာကိစၥတစ္ခုႏွင့္ လာခဲ့စဥ္ လမ္းတြင္ လူဆိုးမ်ား၏ တိုက္ခိုက္လုယူျခင္းကို ခံရ၍ အဝတ္အစားမ်ားပါ ခၽြတ္ယူ ျခင္း ခံရေၾကာင္းျဖင့္ အပိုသက္သက္ ဝါအလုိက္ၿပီးမွ ဘုရားႀကီးေပၚ သို႔ ေရာက္လာပံု၊ မည္သို႔ သူေတာင္းစားျဖစ္ပံုတို႔ကို ကိုရင္ရူးႀကီးအား အျပစ္နာနာဖို႔၍ အႀကီး အက်ယ္ သနားစရာ ေကာင္းေအာင္ ေျပာျပလိုက္ပါသည္။

အေဒၚႀကီးႏွင့္ျမ မွာ အံ့ၾသေသာ မ်က္ႏွာ၊ ၾကင္နာေသာ အမူအရာတို႔ျဖင့္ နားေထာင္ေနၾက၍ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ဇာတ္ အဆံုးတြင္...

"အဲဒီအတုိင္းပဲ.. ေဒၚေဒၚေရ႕၊ မေန႔ညက သူေတာင္းစားလုပ္လာရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘယ္ အလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္မလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္ကို စမး္လုပ္ၾကည့္ခင်္တဲ့ ဝါသနာရွိတယ္၊ ဆရာပီမိုးနင္းလိုေပါ့၊ ၀တၳဴတစ္ခုေရး ဖို႔အတြက္ သူေတာင္းစားလုပ္ၿပီး ကိုယ္ေတြ႕ဗဟုသုတ ရွာတာ၊ အခုညဆက္လာတာကေတာ့ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊ ေဒၚေဒၚတို႔က ေစတနာ ေကာင္း၊ ေဟာဒီျမကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဖိတ္မႏၱကျပဳလိုက္တာနဲ႔" 

ဟု ေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕ သင္ျဖဴးေပၚတြင္ ပံု႔ပံု႔ကေလးထိုင္ေနေသာ ျမအား ဘာဂလို တိုတို မ်က္စိမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ လိုက္ပါသည္။

ျမသည္ အႀကီးအက်ယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ျပံဳးရယ္လိုက္ကာ...

"ႀကံႀကံဖန္ဖန္... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလရွင္ရယ္"

ဟု ကရုဏာသံကေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္ပါသည္။

ဤသည္တြင္မွ အေဒၚႀကီးက..

"ဒါထက္.. ေမာင္ရင့္နာမည္ ့ဘယ္လိုေခၚသလဲ"

ဟု ေမးရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နာမည္ကို လိမ္ေျပာမိသျဖင့္ ပုေနေအာင္ ေခ်ာက္က်ခဲ့ဖူးၿပီး ျဖစ္၍ မဝါမဝံ့ေတာ့ဘဲ အမွန္အတိုင္းပင္..

"ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က အဆန္းသားဗ်"ဟု စကားတိုင္ၿပီးမွ...

"ေမာင္ေက်ာ္စံေကး လို႔ ေခၚပါတယ္"

ျမက အနည္းငယ္ ရယ္ေမာက...

"ဟင္... ရွင့္နာမည္ကလည္း ေတာက်လိုက္တာ"ဟု ခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူေတာင္းစား စိတ္ ေပ်ာက္ၿပီးရႊတ္ေနာက္ခ်င္စိတ္ကေလး ေပါက္လာသျဖင့္...

"ဒါ ေတာက်တဲ့နာမည္ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်၊ ပပ္ၾကားကဲဲြက်တဲ့နာမည္"

ျမသည္ သူ႕ပါးစပ္ကေလးကို လက္ဝါးကေလးျဖင့္ ပိတ္ကာ မ်က္ႏွာကေလးကို တစ္ဖက္သို႔ လဲႊဲ၍ ရယ္ေမာ လ်က္..

"ရွင္ကလည္း... ညစ္ပတ္လိုက္တာ"

"ညစ္ပတ္တာ မဟုတ္ဘူး... ျမရဲ႕၊ ဟုတ္တာေျပာတာ၊ ေက်ာစံေကးဆိုတာက ေႏြရာသီ ညအခ်ိန္မွာ လယ္ပပ္ၾကားကဲြ ထဲက ထြက္တဲ့ ဖားကေလးေတြကို ေခၚတာ၊ ဒီက နာမည္က အဲဒီလယ္ပပ္ၾကားထြက္ ဖားကေလးေတြအမည္ ကို ယူမွည့္ထားလို႔ ေတာက်တာမဟုတ္ဘူး၊ ပပ္ၾကားကဲြက်တယ္ လို႔ ေျပာတာျမရဲ႕''

ဟု ေျပာလိုက္သည္တြင္ အေဒၚႀကီးပါ ႏွစ္ေယာက္သား ေရာေႏွာရယ္ေမာၾကေလ၏။

ေခတၱမွ်ၾကာ လွ်င္ အေဒၚႀကီးသည္ ေခြးကေလး အလိုလိုက္ ပါးလ်က္နားလ်က္၊ ၾကာလွ်င္ ေရႊ ေရး ပန္းကန္ေပၚ တက္ေတာ့မည္ဟု စိုးရိမ္လာေလေရာလား မသိ... 

"ကဲ ေမာင္ရင္ မင့္ ကိုရင္ရူးႀကီးက ထမင္းဆာဆာ နဲ႔ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္၊ သူဖို႔ယူၿပီး ျပန္ေတာ့၊ နက္ဖန္မနက္က် လာခဲ့၊ မနက္စာထမင္းလည္း စားရင္း သြားဖို႔ လာဖို႔ လည္း အစီးအစဥ္လုပ္ ရေအာင္"

ဟု ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဤတြင္မွ  ဤမွ်ႏွင့္ပင္ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာ ခဲ့ရ ေလသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔၌ ျမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာ အေတာ္ပင္ ရင္းႏွီးယဥ္ပါးသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အေဒၚႀကီးသည္ ဗံုးမခ်မီ က ခရီးလြန္ေနေသာ တူတစ္ေယာက္၏ အဝတ္အစားမ်ား ရွိသည္ဟု ဆိုၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အားလံုခ်ည္ အကီ် တို႔ကို ထုတ္ေပးေလ၏။ ထိုအဝတ္အစားမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တိုင္းခ်ဳပ္ထားဘိသကဲ့သို႔ အက်အနျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ဝတ္ေကာင္း စားလွႏွင့္ အေတာ္ပင္ စမတ္က်၍ ေနျပန္ေလ၏။

ထိုေန ႔ေန႔ခင္း ၌ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးကာ ကၽြန္ေတာ္၏ သူေတာင္းစား အဝတ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္၍ ျမတို႔ ေပးေသာ အက်ီ လံုခ်ည္မ်ားကို ဝတ္ဆင္လ်က္ ျမ၏ လိပ္ခြံဘီးကေလးႏွင့္ ေခါင္းၿဖီးေနစဥ္ ျမ ကိုယ္တိုင္မွာလည္း ေရခ်ိဳးၿပီး၍ ထမီရင္ရွားႏွင့္ အလွျပင္လ်က္ရွိေလ၏။

ျမမွာ အသက္ ၂၀ ခန္႔ အသားညိဳဝင္းကေလးႏွင့္ အခ်ိဳးအစား က်နျပည့္ေဖာင္းေသာ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္ ရွိ၍ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ စိတ္ကို လြယ္ကူစြာ ႏူးညႊတ္ေအာင္ ဆဲြငင္ႏုိင္ပါ ေပသည္။

ျမသည္ ဇရပ္ဧည့္ခန္းရွိ တိုင္ကပ္မွန္ႀကီး၏ ေရွ႕၌ အလွျပင္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျုပတင္း ေပါက္တစ္ခုကို တေစာင္းမွီ လ်က္ ျမျမ၏အလွက်က္သေရကို မၾကာခဏၾကည့္ရႈကာ စိတ္ကူး ႏွင့္ အူျမဴးေနေပ၏။

ျမသည္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကို အမႊမ္းတင္ၿပီးေသာအခါ မီးျခစ္ဆံဖ်ားကေလးႏွင့္ ေဆးနက္စက္ ကေလးတစ္ခုကို ညာဘက္ပါးျပင္ တြင္ တို႔လုိုက္ကာ စံပယ္တင္မွဲ႕ကေလး ျပဳလုပ္လိုက္ၿပီး ၿပံဳး ရႊင္ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာ ကေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးရႊဲႀကီးႏွင့္ ဝင့္၍ ၾကည့္လိုက္၏။ သြားရည္ယိုေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုမိ၍ စတင္ရန္ ႀကံစည္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ က...

"ဟင္း... ျမက ဒီလိုစပယ္တင္မဲွ႕ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးလွသြားတာပဲ" 

ဟု စကားစလိုက္ရာ ျမ သည္ ၾကည္ရႊင္စြာပင္...

"တကယ္ပဲ... လွသလားရွင္ရဲ႕"

"အိုလွတယ္ သိလား သိပ္ကိုလွတာပဲ"

"ဒါျဖင့္ ျမ လိုလွေအာင္ ရွင္လည္း စံပယ္တင္မွဲ႕ကေလး လုပ္ပါလား။ လာေလ... ျမလုပ္ေပး မယ္"

ဟု ေဆးနက္ ကေလး တို႔ထားေသာ မီးျခစ္ဆံကေလးကို ကမ္းလင့္ကာ ေခၚေနသျဖင့္ ျမႏွင့္ နီးစပ္ရန္သာ စိတ္ကူးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ မရွက္တရွက္ ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာႀကီးႏွင့္ ျမ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားကာ သခင္ခ်စ္ေသာ ေခြးလိမၼာ သဖြယ္ မ်က္ႏွာကို ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ကေလး ေမာ့ေပးလိုက္၏။

တစ္ကိုယ္လံုး ေမႊးႀကိဳင္ေနေသာ ျမသည္ ႏူးညံ့လွစြာေသာ လက္ကေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္၏ ပါးျပင္ကို စံပယ္တင္မွဲ႕ ကေလး တို႔လိုက္ၿပီးလွ်င္ ရႊင္ၾကည္ေသာ အသံကေလးျဖင့္...

"ကဲ... မလွဘူးလား၊ မွန္ထဲၾကည့္ပါဦး"

ဟု ျပံဳးရယ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တကယ္ ပင္ မွန္ထဲၾကည့္လိုက္မိရာ...ကၽြန္ေတာ္၏ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ရႈံ႕တြတြမ်က္ႏွာမွာ စံပယ္တင္မွဲ႕ႏွင့္ ေဂၚရခါးသီးေပၚ ကတၱရာေစးစက္ ေပ သလို ၇ိွေနပါသည္။

"ဟင္...ျမကလည္း ဘယ္မွာလွလို႕လဲ"

ဟု ေယာက်္ားတို႕အမူျဖင့္ အူတူတူေျပာလိုက္ရာ ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လုံး သိမ့္ခနဲျဖစ္သြားေအာင္ ထူးဆန္းေသာ မိန္းမတို႕၏ မူယာသံမ်ိဳးျဖင့္...

"ဟင္း...ျမ မ်က္စိထဲမွာ လွတယ္သိလား၊ ျမက လွေအာင္လုပ္ေပးတာ ဖ်က္ပစ္ရဘူးေနာ္ ဟုတ္လား" 

ဟု ႏႈတ္ခမ္းစူသလိုလို ေျခေဆာင့္ေတာ့မလိုလို လုပ္ေျပာလိုက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္နာမည္ မွ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားကာ....

"ဖ်က္ပါဘူးဗ်ာ...ဖ်က္ပါဘူး...၊ ျမသေဘာေတာ္အတိုင္းပါပဲ"

"ႏို႕ျပီး...သူ႕နာမည္ၾကီးလည္း ကိုေက်ာ္စံေကးတဲ့၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းဘူး၊ ျမက နာမယ္ အသစ္ ေျပာင္းေပးမယ္သိလား"

"အမယ္ေလး.. .ေျပာင္းပါဗ်ာ၊ ျမ ၾကိဳက္သလိုေခၚပါ၊ ဘယ္လိုနာမည္မ်ား ေျပာင္းခ်င္လို႕လဲ"

ျမသည္ သူ႕လက္ညိႇဳးကေလးႏွင့္ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ထိုးကာ...

"ေဟာ့ဒီ စံပယ္တင္မွဲ႕ကေလးနဲ႕ေလ...ျမမ်က္စိထဲမွာ ၾကည့္ေကာင္းလို႕ "ကိုမွဲ႕တင္"လို႕ ေခၚမယ္ သိလား"

"အမယ္ေလး..ေခၚပါဗ်ား...ေခၚပါ...၊ ျမၾကိဳက္သလို ေခၚပါ"

"ကိုမွဲ႕တင္ ေခၚရင္ထူးေနာ္"

"ထူးပါ့မယ္ဗ်ာ ထူးပါ့မယ္"

ဤသို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးေနၾကစဥ္ အေဒၚၾကီး ရုတ္တရက္ေပၚလာသျဖင့္ ျမက...

"ေဒၚေဒၚေရ..ျမက သူမေကာင္းတဲ့ နာမည္ၾကီးကို ဖ်က္ျပီး ကိုမွဲ႕တင္ေျပာင္းလိုက္တယ္၊ သူေခၚရင္ ကိုမွဲ႕တင္ လို႕ေခၚေနာ္"

အေဒၚၾကီးလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ....

"ငါ့တူမ သေဘာအတိုင္း၊ ေခၚရတာေပါ့ကြယ္...ေခၚရတာေပါ့"

အေဒၚၾကီးသည္ သူတူမႏြဲ႕ဆိုးၾကီးအေပၚတြင္ အေတာ္အလိုလိုက္ဟန္တူပါသည္။ ျမ၏သြားလာေန ထိုင္ပုံ ကိုယ္မူလက္ဟန္ကေလး မွာ အလြန္တရာ ေျပျပစ္ေၾကာ့ရွင္းလွသည္။ ျမ၏ေျပာဟန္၊ ဆိုဟန္၊ ႏြဲ႕ဟန္၊ ခရာသံ ကေလးမ်ားမွာ အင္မတန္ခ်စ္ဖြယ္၊ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ယခု အခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္ ၏စိတ္ထဲတြင္ ျမကေလး၏မ်က္ႏွာသာ တစ္ကမၻာထင္ေန၍ လြန္ခဲ့ေသာ ဒုကၡ တို႕ကိုလည္းေကာင္း၊ ပထမၾကံရြယ္ ခဲ့ေသာ (စတယ္လာ) မယ္ကညာကိုလည္းေကာင္း ဖုတ္ေလ သည့္ငါးပိရိွသည္ဟူ၍ မေအာက္ေမ့ေတာ့ ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဒုကၡတို႕မွ ေလာကဓံသေဘာတရားအရ ယခုလာမည့္သုခတို႕၏ အေျခခံေလွကား ထစ္မ်ားသာဟု ေအာက္ေမ့ပါသည္။ အမွန္စင္စစ္အခ်စ္ စခန္းအတြက္ အျဖစ္ဆန္းမ်ား သာ ဟု ေတြးထင္ပါသည္။

သေဘာေကာင္းေသာအေဒၚၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမ နီးနီးကပ္ကပ္ေနၾကသည္ကို အျပစ္မႈအျပဳ၊ လ်စ္လ်ဴရႈ ၍ ေနပါသည္။ ဤမွ်သာမက ထို႕ေန႕ ညေနခင္း၌ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအရပ္သို႕ သြားၾကရန္ တိုင္ပင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ မွာ မည္မွ်ပီတီေသာမနႆျဖစ္သနည္းဟုမူ ၾကားရေသာစကားမ်ား.. ကိုယ့္နားပင္ ကိုယ္မယုံသလို ျဖစ္မိပါေတာ့သည္။

အေၾကာင္းမူကား အလြန္ပင္အၾကံဥာဏ္ စိတ္ကူးစိတ္သန္ေကာင္းလွေသာ အေဒၚၾကီးက...

"ကဲ...သူ႕နာမည္ ဘယ္သူ၊ ျမက ေပးထားတာ...အဲ ေမာင္မွဲ႕တင္... ေဒၚေဒၚတို႕သြားရမယ့္ ခရီးက.. ေလွတစ္တန္ လွည္းတစ္တန္နဲ႕ ေတာအရပ္ခရီးေ၀းၾကီးသြားရမယ့္ ဆိုေတာ့... လူဆိုး လူမသမာေတြကို မေတြ႕ရဘူးလို႕ မေျပာႏိုင္ဘူူး၊ ဒီေတာ့ ပစၥည္းပစၥယထက္ ေဟာဒီတူမပ်ိဳအတြက္ က အေရးၾကီး တယ္။ တူမကို ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္မွာ  ေဒၚေဒၚအစိုးရိမ္ဆုံးပဲ။ 

ဒီေတာ့သြားၾကတဲ့ အခါလမ္းခရီးမွာ စကားစပ္လို႕ရိွရင္ ဘယ္သူကေမးေမး၊ ေျပာရမွာလဲ ရွက္ပါရဲ႕ကြယ္။ ေမာင္မွဲ႕တင္ နဲ႕ျမဟာ လင္မယားလို႕ေျပာေနာ္ ေမာင္မွဲ႕တင္။  ျမကလည္း မရွက္ပါနဲ႕ကြယ္။ ကိုယ့္လင္သားရိွ တယ္ဆိုေတာ့ လူမ်ားေစာ္ကားေမာ္ကားမလုပ္၀ံ့ဘူးကြဲ...."

ျမသည္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလး ထိုင္ကာရွက္ေၾကာက္ေသာ အမူအရာႏွင့္ မ်က္ႏွာကေလး ငုံ႕၍ ေဒၚေဒၚစီမံအတိုင္းပါပဲဟု ေျပာသကဲ့သို႕ ဆိတ္ျငိမ္စြာေန၏။

ကၽြန္ေတာ္ မူကား ဤစကားကို ၾကားလိုက္ရသည္ဟု စကၠန္႕မ်ားအတြင္းမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မွ် အေကာင္ အထည္ႏွင့္ ရိွသည္ဟုပင္ မထင္ရေတာ့ဘဲ၊ တစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာက္ကြယ္ေၾကးမႈန္းသည္ ဟု ထင္လိုက္မိ ပါေတာ့၏။

ဟန္ေဆာင္လင္မယားအျဖစ္မွ တကယ္ညားသြားၾကေသာ ရုပ္ရွင္၀တၳဳတို႕ကို ၾကည့္ဖူးဖတ္ဖူးပါ သည္။ ယခုျမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေျမၾကီးလက္ခတ္ တဗ်တ္ဗ်တ္ေနၾကေတာ့မည္။ ၀မ္းသာလိုက္ပုံ မွာေျပာစရာမရိွ။ စတယ္လာႏွင့္ လြဲရသည္ မွာ ျမႏွင့္ ဖူစားဆုံခ်င္၍သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထူးထူးဆန္း ဆန္းသူေတာင္းစားဘ၀ကေနျပီး အေၾကာင္းတရား မွ်ရမယ့္ ျမ....ျမ...ျမ...

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ပင္ ခရီးထြက္ၾကမည္ဟု ေျပာဆိုတိုင္ပင္ျပီး ၀တၱရားမကင္းေသးသည့္ ကိုရင္ရူးၾကီးအတြက္ ညစာထမင္း တို႕ကို ယူငင္ကာဇရပ္သို႕ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

၀တ္ေကာင္း စားလွႏွင့္ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္အားကိုတင့္ၾကီးက ဆီးၾကိဳေမးျမန္း သည္တြင္ ပြေပါက္တိုးခဲ့ပုံ အလုံးစုံကိုေျပာျပလွ်င္ လူပ်ိဳဟိုင္းၾကီး ကိုတင့္ပင္ အားက်သြားေရယို မနာလို ျဖစ္ေနမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ အနည္းအက်ဥ္း အရိပ္အျမြက္ေျပာျပီး နက္ျဖန္ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခရီးထြက္ေတာ့မည္ ဟူ၍သာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ ေစာေစာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇရပ္သို႕ ေရာက္ခဲ့၍သြားရန္ အ၀တ္အစားမ်ား ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ၾက၏။ အေဒၚၾကီးသည္ ဇရပ္တစ္ဘက္ေဆာင္၌ အလုပ္မ်ားေနစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သည္ျမ ကို မသိမသာ ကေလးေစာင္းေျမာင္းၾကည့္ရႈေနရာ၊ မၾကာမီျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ယပ္ ေခၚသျဖင့္ ျမအနီးသို႕ ခ်ဥ္းကပ္ သြားရပါသည္။

ျမသည္ အသင့္ရိွေနေသာ ထား၀ယ္လုံခ်ည္လိေမၼာ္ရင့္ေရာင္ႏွင့္ ပင္နီဖ်င္တူ အေပၚအကႌ်တစ္ထည္ ကိုေပးျပီး...

"ကိုမွဲ႕တင္ ကလည္း...အ၀တ္အစားလဲေလ"

ဟု ခ်စ္စရာကေလးေျပာလိုက္၏။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဤမွ်ေခ်ာေမာလွပ၍ ဤေဖာ္ေရြးရင္းႏွီးလွေသာ ျမ၏မ်က္ႏွာကေလးကို ၀မ္းသာ အားရၾကည့္ရႈကာ...

"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ျမရယ္...ျမက သိပ္အလိုက္သိတတ္တာပဲ"

ဟု ေျပာျပီး ျမေပးေသာ အ၀တ္ မ်ားကိုလဲလွယ္ပါသည္။

အေပၚအကႌ်မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကံအားေလ်ာစြာ အဆင္သင့္ပင္ျဖစ္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္ပင္ သားသား နားနားရိွသြားပါသည္။ အ၀တ္အစားလဲျပီးေသာအခါ၌ ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားသေဘာက်ေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ျပီးမွ....

"ဟင္..သူ႕လည္ပင္က အနာရြတ္ေတြနဲ႕ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူးေရာ့ ေဟာဒီမာဖလာကေလး ပတ္ထားပါ" 

ဟု ေျပာ၍သူ႕သားေရ ေသတၱာထဲက  သကၠလတ္ႏုမာဖလာကေလးကို ေပးပါသည္။ အစဥ္သျဖင့္ ၾကပ္ဖုံး မာဖလာသုံးခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျမအားမည္မွ်ေက်းဇူးတင္ လိုက္သည္မသိ၊ ထိုင္၍ရိွခိုးခ်င္ စိတ္ပင္ ေပါက္လာမိပါသည္။ အားရ၀မ္းသာစြာ မာဖလာကို လည္ပင္းတြင္ပတ္လိုက္၍ မိမိစိတ္မလုံေနေသာ ဖုခ်ိိဳင့္ အနာရြတ္ေတြ ကို ဖုံးအုပ္လိုက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိမိကုိယ္ေပၚမိမိ အေတာ္ပင္ ခမ္းနားသြားသည္ဟု ထင္လိုက္ပါ၏။

သို႕ရာတြင္ ကေလးဆိုးၾကီးႏွင့္တူေသာ ျမသည္ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ အားမရႏိုင္ေသာ အမူအရာ မ်ိဳးျဖင့္...

"ၾကည့္ပါဦး...သူ႕မာဖလာပတ္တာၾကီးကလည္း ၾကည့္မလွလိုက္တာ၊ မွန္းပါ..ျမ ျပင္ပတ္ေပးပါ ဦးမယ္"

ဟုဆိုကာ ဆတ္ကဲ့ လတ္ကဲ့မာဖလာကို ျပန္ျဖည္ျပီး သူသေဘာက် ျပန္ပတ္ေပးေနပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကား ျမ၏ကိုယ္ရနံ႕တို႕ကို နီးစပ္စြာရွဴရိႈက္ရင္းေ၀ဇယႏၱာသို႕ ေရာက္ေနသည္ဟု ထင္မိပါ၏။

ျမသည္ သူ႕စိတ္တိုင္း က် ယုယုယယ ပတ္ေပးျပီးေသာအခါ...

"ကဲ...မွန္ထဲၾကည့္စမ္းပါဦး... ျမလုပ္ေပးတာ မလွဘူးလားလို႕..."

ကၽြန္ေတာ္သည္ အကယ္ပင္ မွန္ထဲၾကည့္လိုက္ရာ ျမပတ္ေပးပုံမွာ ကၽြန္ေတာ္ပတ္ေနက်ကဲ့သို႕ ၾကပ္အားလုံးတို႕ မလုံ၊ လက္ယာဘက္ေမးရိုးေအာက္တြင္ အနာရြတ္တစ္ခု ေပၚေနပါသည္။ သို႕ေသာ္ ႏြဲ႕ခ်င္တိုင္းႏြဲ႕ေန လိုေသာ ျမ၏ဆႏၵကို ဆန္႕က်င္ဘက္မလုပ္လိုပါ။ ထို႕ေၾကာင့္....

"လွပါတယ္ ျမရဲ႕...လွပါတယ္..."

ဟု ေျပာကာ ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးလုပ္ေနစဥ္ ျမက....

"ဟင္..ေနဦး...ေနဦး၊ မေန႕က ျမလုပ္ေပးလိုက္တဲ့ မွဲ႕ကေလးသိပ္မထင္ေတာ့ဘူး၊ ထပ္လုပ္ေပး ဦးမယ္၊ မွန္း...မွန္း"

ဟုဆိုကာ အနီးရိွမီးျခစ္ဆံကေလးျဖင့္ အသက့္ရိွေသာ ေဆးနက္ကေလးကို ထပ္၍တို႕ေပးျပန္ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ ဤသို႕ ျမ၏အျပဳအစု အယုအယကို ခံေနရမည္ဆိုပါလွ်င္ မ်က္ႏွာတြင္ မွဲ႕ကေလးတစ္စက္မက၊ ကတၱရာေစး တစ္ပုံး လုံး ေလာင္းခ်သည့္တိုင္ေအာင္ မျငင္းဆန္၊ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။

"ကဲ.... ျပီးျပီ၊ ျမလုပ္ေပးတာ သေဘာက်ရဲ႕လား"

"က်ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ပါတယ္"

"ျမလုပ္ေပးတာေတြကို ျပင္မပစ္နဲ႕ေနာ္"

"ျပင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ျပင္ပါဘူး၊ ျမဆႏၵအတိုင္းဆို တစ္သက္လုံး ေရမခ်ိဳးဘဲေတာင္ ေနပါ့မယ္။ ဟဲ...ဟဲ.. ဟဲ... တကယ္ပါ"

ဤသို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးေနၾကစဥ္....

"ျပင္လို႕ဆင္လို႕ မျပီးၾကေသးဘူးလားေဟ့၊ သြားဖို႕အခ်ိန္ေတာ္ျပီ"

ဟူေသာ အေဒၚၾကီး၏အသံ ထြက္လာ၏။

"ျပီးပါျပီ ေဒၚေဒၚ...ျပီးပါျပီ"

ဟု ျမက ျပန္ေျပာျပီး တစ္ဖန္ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္၍...

"ကဲ..ကိုမွဲ႕တင္၊ အ၀တ္ေသတၱာေတြ အျပင္ဘက္ထုတ္လိုက္ပါေတာ့"

ဟုဆိုသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ လက္ဆြဲသားေရအိတ္ တို႕ကို ဇရပ္၀၇န္တာသို႕ ဆြဲထုတ္ရေသး၏။

နံနက္ခင္း ေနသစ္တန္းေက်ာ္သည့္အခ်ိန္တြင္ အေဒၚၾကီးသည္ သံေသတၱာတစ္လုံးကို ေခါင္းေပၚ ရြက္ကာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကို လက္တစ္ဘက္က ဆြဲ၍လည္းေကာင္း၊ ေၾကာ့ရွင္းလွပေသာ ျမသည္ သားေရေသတၱာတစ္လုံးကို ဘယ္ တစ္လွည့္ ညာတစ္လွည့္စီ ေျပာင္းလဲဆြဲငင္၍ လည္းေကာင္း၊ ေယာက်္ားရင့္မၾကီးျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေသတၱာႏွစ္လုံးကို ဘယ္တစ္ဘက္ ညာတစ္ဘက္ မခ်ိမဆ့ံဆြဲငင္၍ လည္းေကာင္း ဘုရားၾကီးေပၚမွ ဆင္းခဲ့ကာ ေညာင္ပင္ေလးဆိပ္သို႕ ေျခလ်င္ ေလ်ာက္ခဲ့ရေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္၏ မသန္စြမ္းလွေသာ ကိုယ္ကာယမွာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမၾကံဳစဖူး၊ မခ်ိမဆံ့၀န္ကို ဆြဲေဆာင္ သြား ရေသာ္လည္း ျမ၏ရနံ႕ကို ခံကာခံကာ ေမာရပန္းရမွန္းမသိ လမ္းတြင္ တစ္ေထာက္ျပီးတစ္ေထာက္ ရပ္လိုက္နားႏွင့္ မၾကာမီ သေဘၤာဆိပ္သို႕ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ေလ၏။

သေဘၤာဆိပ္ဂိတ္၀င္သို႕ ေရာက္ေလလွ်င္ ေျခာက္လုံးျပဴးကိုယ္စီထိုးထားေသာ ပန္ခ်ာပီတစ္ ေယာက္၊ အဂၤလို အင္ဒီယန္းေခၚ မ်က္ႏွာမျဖဴမ၀ါတစ္ေယာက္၊ ေခၚေတာမ်က္စိရိွေသာ ျမန္မာတစ္ ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ကိုယ္ႏွင့္မတန္ေသာ ျမာႏွင့္တြဲလာရမည္ေလာဟု မနာလို၀န္တို မိစၦာရိွၾကေလသလားမသိ၊ သုံးေယာက္ သား ေသေသခ်ာခ်ာ ျမႏွင့္ကၽြန္တာ့္ကိုၾကည့္ၾကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဒၚၾကီး သင္ထားသည့္အတိုင္း ငါ့မယားဟူေသာ စတိုင္ႏွင့္ျမ၏အနားသို႕ တိုးကပ္လိုက္၍ ျမကလည္းအားကိုးေသာ အမူအရာကေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို တစ္လွည့္၊ သူကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္ေနပါသည္။

မ်က္ႏွာမျဖဴမ၀ါသည္ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ကို သူ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွထုတ္၍ ၾကည့္လိုက္ျပီး "ရက္(စ္)" ဟု ျမည္တြန္လိုက္၏။

ဤတြင္ ျမန္မာအရာရိွက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ကာ..

"ကဲ..မိတ္ေဆြ၊ ၀တၱရားအတိုင္းပဲ"

ဟု ဆိုလိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနစဥ္ ခ်စ္သူ႕အတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ေသာ ျမကအရာရိွအား မ်က္ေစာင္းထိုးကာ...

"ဘာ၀တၱရား အတိုင္းလဲရွင့္၊ ကၽြန္မေယာက်ာ္းမွာ ဘာအျပစ္ရိွလို႕လဲ"

ဟု ကၽြန္ေတာ္အၾကီးအက်ယ္ ၀မ္းေျမာက္စရာ ကက္ကက္လန္အမူအရာႏွင့္ ရန္ေတြ႕လိုက္၏။

မ်က္ႏွာျဖဴ အရာရိွက ျမကိုၾကည့္ကာ မပီကလာပီကလာႏွင့္....

"ခိုင္ဗ်ား နာမယ္ ျမားျမားေအးမဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကၽြန္မနာမယ္ေလ ျမျမေအး၊ ကၽြန္မေယာက်္ားနာမယ္က ကိုမွဲ႕တင္ အဲဒါဘာျဖစ္ သလဲ"

ဟု မိန္းကေလးျဖစ္ေသာ္ လည္း ရဲရင႔္စြာ ျပန္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သေဘာက်၍ ဆိတ္ျငိမ္စြာေန လိုက္ပါ၏။ အေဒၚၾကီးက စိတ္မရွည္ဟန္လကၡဏာႏွင့္...

"ကဲကြယ္... ဘာေႏွာင့္ယွက္ေနၾကတာလဲ...ေနမီေရမီ သြားရဦးမယ္"

ဟု ေျပာလိုက္သည္ တြင္ ျမန္မာအရာရိွ သည္....

"မေႏွာင့္ယွက္ပါဘူး၊ အေဒၚတို႕ေကာ သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေဟာဒီ ကိုမွဲ႕တင္သာ ၀တၱရားအတိုင္း"

ဟု ေျပာကာ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ေနစဥ္ မွာပင္ လ်င္ျမန္စြာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကိုင္ျပီး လက္ထိတ္ခတ္ လိုက္ေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္မွာ ရုတ္တရက္လန္႕ဖ်ပ္ကာ ဟင္....ဘယ့္ႏွယ္လုပ္တာလဲဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ ျမကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ရာ ျမက...

"အိုး...ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕၊ အျပစ္မရိွတဲ့လူ လြတ္လာမွာပဲ"

ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ၾကည့္ရင္း ေျပာေနစဥ္ ျမန္မာအရာရိွႏွင့္ ပန္ခ်ာပီသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ႏွစ္ေယာက္ ညႇပ္ဆဲြ ငင္ကာ ပလက္ေဖာင္းနေဘးရိွ ေမာ္ေတာ္ကားဆီသို႕ေခၚသြားေလ၏။

ေမာ္ေတာ္ကား စက္ႏိႈး၍ အထြက္တြင္ ျမသည္ ျပံဳးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လက္ျပႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါေသးသည္။

ဤမ်က္ႏွာကေလး ကို ကၽြန္ေတာ္ယေန႕တိုင္ ေမ့ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

လူ႕ျပည္ေရာက္ကတည္းက ယခုမွ ပထမအၾကိမ္ေျမာက္ ေစ်းဦးေပါက္ လက္ေကာက္၀တ္ရ၍ အမ်ိဳးအႏြယ္ မသိရေသးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ကလိန္က်ပုံကို ေတြးေတာမိကာ နေယာင္ နလည္မ်က္ႏွာကေလးျဖင့္ နံေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ျမန္မာအရာရိွအား...

"ဘာမႈလဲဗ်"ဟု ေမးလိုက္ရာ ထိုသတၱ၀ါသည္ သူ၏ဖုထစ္မ်ားေသာ မ်က္ႏွာကို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေအာင္ ရႈံ႕မဲ့လိုက္၍....

"ေနာက္ေတာ့ သိလိမ့္မေပါ့"ဟု မတိုးမက်ယ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရုံေလာက္ ေျပာလိုက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္ပါးစပ္မဟ၀့ံေတာ့ဘဲ ဘာမႈမ်ားပါလိမ့္၊ အနည္းဆုံး မုဒိမ္းမႈႏွင့္ လူသတ္မႈ ေလာက္ျဖစ္ေနေရာလား...ဟု ေတြးေတာကာ မဟ၀ွာၾကီးငယ္တို႕ကို စိတ္ထဲမွာ ဆဲဆိုေရရြတ္ရင္း လိုက္ပါခဲ့ ၍ မၾကာမီ လမ္းမေတာ္ဂါတ္သို႕ ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

ဂါတ္ထဲသို႕ ၀င္မိလွ်င္ စားပြဲတြင္ အခန္႕သားထိုင္ေနေသာ အရာရိွ မြတၱားၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိမ္းစိမ္း စားစားၾကည့္ရႈကာ...

"ၾသ... ေတြ႕ခဲ့ၾကပလား၊ ဟိုမေအေပးေတြက ေန႕ဆက္ညဆက္ သြားေခ်ာင္းေနၾကျပီး ဘာေတြ မ်ားလုပ္ေနၾက သလဲ မသိပါဘူး"

ဟု ေျပာျပီးအနီးရိွ အမႈထမ္းတစ္ေယာက္ဘက္လွည့္၍...

"သြား...လွေမာင္၊ ဟို...မသာေကာင္ေတြ အကုန္လုံး ျပန္ေခၚခဲ့ေတာ့"

ဟု ေအာ္ဒါေပးလိုက္၏။

၎ေနာက္ တယ္လီဖုန္းကိုကိုင္ကာ ဟဲလိုေတြ၊ ရက္စ္ေတြ လုပ္ျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူတို႕ကိစၥ မည္မွ်အေရးၾကီးသည္ကို နားမလည္၊ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ပင္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ "အို...ကိစ ၥမရိွပါဘူး...၊ အျပစ္မရိွတဲ့လူ လြတ္လိမ့္မေပါ့" ဟူေသာ ေခြးနာမ၏ စကားကိုၾကား ေယာင္လ်က္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ "အို...ဒီေလာက္ေတာင္ မိန္းမျမင္ေဂၚခ်င္တဲ့ေကာင္ မသကာၾကိဳး စင္ေပါ့"ဟု ေတြးေတာကာ ကိုုယ့္စိတ္ ကိုယ္ေျဖေနရပါေတာ့သည္။

ႏွစ္နာရီခန္႕ၾကာလတ္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္သို႕ ထုတ္၍ဖမ္းလာေသာ အရာရိွသုံးေယာက္ႏွင့္ ဌာနအုပ္ဖက္တီး အျပင္ ခရုသင္းစြဲသေလာက္ အသားျဖဴေနေသာ အျခားအရာရိွၾကီး တစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕ရေလ၏။

အသားျဖဴေကာင္ၾကီး က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း လင္ငယ္ေနာက္လိုက္သြားေသာ သူ႕မယား ကိုျပန္ေတြ႕ရ သကဲ့ သို႕ မ်က္ႏွာကို အၾကီးက်ယ္ရႈံ႕ကာ...

"ဟင္..ဘယ့္ႏွယ္...ပဥၥမံတပ္သား၊ မေရွာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား"

ဟု အံၾကိတ္၍ အေပါက္ဆိုးမႈတ္လိုက္ ရာကၽြန္ေတာ့္ မွာ ရုတ္တရက္အံ့အားသင့္သြား၍...

"ဘာပဥၥမံလဲ၊ က်ဳပ္တို႕ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲမွာ ပဥၥမံတစ္ေယာက္မွ မရိွေသးဘူး"

"အိုး..မင္းတို႕ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ မသိဘူးမွတ္သလား"

"ဘာအဖြဲ႕လဲ...."

"ပဥၥမံအဖြဲ႕ေလ...."

"ပဥၥမံအဖြဲ႕ရယ္လို႕ က်ဳပ္တို႕ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲမွာ မၾကာေသးဘူး၊ ပ႒မံအဖြဲ႕သာ ရိွတယ္..."

မ်က္ႏွာျဖဴၾကီး အံ့အားသင့္သြားကာ...

"ပ႒မံအဖြဲ႕"

ဟု အာေမဋိတ္သံႏွင့္ေျပာလိုက္၏။

"ဟုတ္တယ္...၊ က်ဳပ္သိတာေျပာရတာ"

"လူဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ..."

"အိုး...အမ်ားၾကီးရိွတာပဲ၊ ရွစ္ေသာင္းေလးေတာင္လို႕ ေျပာၾကတယ္"

"ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ"

"ဘိုးဘိုးေအာင္"

အဂၤလိပ္ၾကီးသည္ သူမသိရေသးေသာ အေရးတၾကီးလူ၏နာမည္ကို ၾကားရသျဖင့္ အံ့အားသင့္ ေနစဥ္ အနီးရိွျမန္မာ က ကၽြန္ေတာ့္ဆိုရင္းကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ရွင္းျပလိုက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုမဲ့ျပံဳးျပံဳး၍ၾကည့္ကာ...

"ဟင္း....သခင္မွဲ႕တင္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သလား"

"ဘာ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သလဲ၊ က်ဳပ္သခင္မွဲ႕တင္မဟုတ္ဘူး"

ဗိုလ္ၾကီးသည္ အနည္းငယ္ရယ္ေမာကာ...

"က်ဳပ္ကိုညာလို႕မရဘူး၊ ဒီမွာဓာတ္ပုံရိွတယ္"

ဟု ေျပာျပီးဓာတ္ပုံတစ္ခုကို ျပပါသည္။ ဓာတ္ပုံမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေတာ္တူေနသျဖင့္ အံ့အားသင့္ေနစဥ္ ဗိုလ္ၾကီးသည္ စာရြက္တစ္ခုကိုျဖန္႕ျပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းဆီသို႕ လက္ညိႇဳး ထိုးကာ...

"ေဟာဒီမွာ ညာဘက္ေမးရိုးေအာက္မွာ အနာရြတ္တစ္ခုရိွတယ္၊ ဘယ္ဘက္ပါးမွာ မွဲ႕ ရိွတယ္၊ ေမာင္မင္းျငင္းႏိုင္ေသးသလား"

ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရုတ္တရက္ မဟ၀ွာကေလး၏စီမံ ပုံကိုေတြးမိ ၍ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာလိုက္ပါသည္။

ဗိုလ္ၾကီးမွာ အံ့အားသင့္ျပန္၍....

"ေမာင္မင္း တကယ္မ်ား ရူးသလား"

"မရူးပါဘူးဗ်ာ...မရူးပါဘူး၊ ေဟာဒီလည္ပင္းမွာ အနာရြတ္တစ္ခု ရိွတယ္လို႕ ဆိုတယ္မဟုတ္လား"

"ဟုတ္ကဲ့... ေဟာဒီမွာ ၾကည့္ဗ်၊ အနာရြတ္တစ္ခု မကဘူး၊ လည္ပင္းတစ္ခုလံုး ၾကပ္အျပည့္ရိွ တယ္"

ဟု ေျပာကာ မဟ၀ွာ ယုယစြာစည္းေပးလိုက္ေသာ ၾကပ္ဖုံးမာဖလာကို ဆြဲျဖည္၍ျပလိုက္ပါ သည္။

အရာရိွ အားလုံး မ်က္လွည့္ၾကည့္သလို အံ့အားသင့္ေနစဥ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္၍...

 

"ေဟာဒီမွာ.. မွဲ႕ရိွတယ္ ဆိုတယ္ေနာ္... ၾကည့္လိုက္ပါ"

ဟု ဆိုကာ ရုတ္တရက္ လက္၀ါးတံေတြးႏွင့္ဆြတ္ျပီး မဟ၀ွာကေလး တို႕ေပးလိုက္ေသာ ေဆးနက္ကို ေသြးထြက္လုနီးေအာင္ ပြတ္တိုက္ျပလိုက္ပါ သည္။

၇၅ စကၠန္႕အတြင္း၌ သူတို႕၏မ်က္ႏွာမ်ားသည္ အံ့ၾသရာမွ မ်က္ေမွာင္မ်ား ကုပ္လာၾကကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းလာေသာ ပန္ခ်ာေမာင္က....

"မင္း ဒါျဖင့္ ဟန္ေဆာင္လာဒါေပါ့"

ဟု ကုလားသံျဖင့္ ေဒါမာန္ပါပါ ေဟာက္လိုက္ပါသည္။

"ေအး...ထင္မယ္ဆို ထင္စရာပဲ...''

ကၽြန္ေတာ္၏ စကားမဆုံးမီ ဗမာငနဲက...

"ဘာထင္မယ္ဆို... ထင္စရာလဲ၊ သခင္မျမျမေအးက..."

ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ကာ...

"ဘယ္သခင္မျမျမေအးလဲ"

"ေအာင္မာ...ဘာအူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္တာလဲ၊ သေဘၤာဆိပ္မွာ ဒို႔နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ မင္းကို ဒါကၽြန္မ ေယာက်္ား ကိုမွဲ႕တင္လို႕ ေျပာတာ၊ မင္းကဘာစတိုင္ၾကီးနဲ႕ ျငိမ္ေနရတာလဲ"

ကၽြန္ေတာ္ မွာ ေထာင္က်မည့္ လင္ငွားျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ေတြးမိ၍ရွက္ရွက္ႏွင့္ ရယ္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပၚလာမိကာ...

"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညာခိုင္းျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ကလိန္က်တာဗ်...၊ ကၽြန္ေတာ့္နံမည္ရင္းက မွဲ႕တင္ မဟုတ္ဘူး ေက်ာ္စံေကးဗ်"

ဟု အစခ်ီျပီး ကၽြန္ေတာ္၏ တဏွာမက ႏွစ္ဏွာ သုံးဏွာ ၇၅ ဏွာ ေလာက္ရူးမိသျဖင့္  ပတ္တီးခ်ခံရပုံကို အစမွအဆုံးတိုင္ ေျပာျပလိုက္ပါသည္။

"အဲ...ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္သခင္လည္း မဟုတ္၊ ပဥၥမံလည္းမဟုတ္၊ ဘိုးဘိုးေအာင္အဖြဲ႕၀င္ လည္းမဟုတ္၊ ဂ်ပန္ လည္း သေဘာမက်ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့လို ေရာဂါေဟာင္း ခဏခဏထေနတဲ့ လူဟာအဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ မွာ ေနရမွာသာ အေနာက္ႏိုင္ငံက ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းမ်ား ရႏိုင္ျပီး ထင္သလို ကျမင္းရမွာမို႕လို႕ အရွင္ အဂၤလိပ္အစိုးရမ်ားသာ သေဘာက်ပါတယ္"

ဟု ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် မ်က္ႏွာသာရေအာင္ "ပရို-အဂၤလိပ္'' လုပ္၍ ေျပာလိုက္ရပါသည္။

အရာရိွၾကီးမ်ား မူကား ဤကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေျပာေသာ စကားကို စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘဲ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္း သာ ေခြးကေလးက ၾကက္ကေလးႏိုင္၊ ေခြးကေလးကို ေခြးၾကီးက ႏိုင္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေနၾကျပီး တစ္မိနစ္အတြင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂါတ္တဲအျပင္ သို႕ ေမာင္းထုတ္လိုက္ၾက ပါေတာ့သည္။

ဂါတ္တဲမွထြက္၍ ပင္ရင္းဌာန ဘုရားသို႕ ျပန္လာရင္း၊ ဤတစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ၾကံဳေတြ႕ရသည္ တြင္ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း မွာ အေကာင္းကို ႏိႈက္ထုတ္လိုက္ရာ ပထမ၌ လွပေသာမဒီကေလးႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ စိတ္ျဖင့္ ဒု-သ-န-ေသာ လိုက္ရျခင္း။ ဒုတိယေခတၱမွ် မ်က္လွည့္ျပလိုက္ သည္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ အေရးၾကီးလွေသာ ၾကပ္ဖုံးမာဖလာ တစ္ထည္၊ ရွပ္တစ္ထည္၊ အေပၚ အကႌ်တစ္ထည္၊ ထား၀ယ္လုံခ်ည္တစ္ထည္ အဖတ္တင္ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ သူေတာင္းစား အဂၤါရုပ္မွ လြတ္ေျမာက္သည္ကို ေတြးေတာေက်နပ္ေနစဥ္ ဂ်ဴဘလီေဟာ ေရွ႕ သို႕ ေရာက္အခါ ေနာက္မွ....

"ေဟ့... သူေတာင္းစား ေနဦး"

ဟု ျပင္းထန္စြာ ေဟာက္လိုက္ေသာ အသံကိုၾကားရသျဖင့္ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို လာဖမ္းသည္တြင္ပါေသာ ျမန္မာရာဇ၀တ္အုပ္ႏွင့္ အျခားအမႈထမ္း တစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသျဖင့္...

"ဒီေကာင္ေတြ ငါ့ျပန္ဖမ္းျပန္ျပီ ၊ ဒီတစ္ခါေတာ ့ျပန္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူးေျပးမွပဲ"

ဟု စိတ္ကူးေပါက္ ကာ ဘုရားၾကီး ဆီသို႕ တစ္ဟုန္တည္း သုတ္ေျခတင္ရပါေတာ့သည္။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၌ အေနာက္ႏိုင္ငံမွလာေသာ အင္ဂ်က္ရွင္း၀ိတ္မ်ား ေလးေနသျဖင့္ ဘုရားၾကီးေစာင္းတန္းေလွကားရင္း တြင္ အေမာဆို႕၍ လဲေလရာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ အဆင္သင့္ ပင္မီလာျပီး ဆြဲထူေပးၾက သျဖင့္ ရုတ္တရက္ သူတို႕ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္လိုက္မိပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိမ်ားမွာ ဘာကိုမွ် မျမင္ရေအာင္ ျပာလ်က္၊ နားလည္းအူေနသျဖင့္ သူတို႕ေျပာၾက သည္မ်ား ကို ေကာင္းစြာမၾကားရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အထင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္အေမာဆို႕ေနသျဖင့္ အ၀တ္မ်ားကို ခၽြတ္ေပးမွ သက္သာ မည္ဟု ေျပာၾကကာ လုံခ်ည္ အကႌ်မ်ားကို ခၽြတ္ေနၾကသည္ဟု ေအာက္ေမ့ပါသည္။ အ၀တ္ခၽြတ္ျပီးၾကေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို လက္၀ါးျဖင့္ ဖိေပးလိုက္ သည္ဟု ထင္ရျပီး လစ္ခနဲ သတိေမ့သြားပါသည္။

ျပန္၍ သတိရေသာအခါ အနီး၌ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုမွ် မျမင္ရေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္ ခၽြတ္၍ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကေလးမွတစ္ပါး၊ အျခား ဘာ၀တ္အစားမွ် မရိွေတာ့ ပါ။ ရင္ဘတ္နည္းနည္းေလးေနသျဖင့္ ကိုယ့္ရင္ကိုယ္ ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ရာ ဘလာက်င္းေနေသာ အသားေပၚ၌ ဖိနပ္ရာ တစ္ခု ကိုျမင္ရသျဖင့္ မိမိအေမာဆို႕ေနသည္ကို သနား၍ ရင္အုံကို လက္၀ါးႏွင့္ ဖိေပးလိုက္သည္ ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္ရျခင္းမွာ ဒိုဗမာရာဇ၀တ္ အုပ္ေမာင္၏ ဖေနာင့္ေမတၱာ လက္ေဆာင္ ႏႈတ္ဆက္ သြားျခင္းျဖစ္သည္ ကို ရိပ္မိပါေတာ့သည္။

ခ်ည့္ခ်ည့္နဲနဲႏွင့္ပင္ ထထိုင္လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚတြင္ အၾကင္လင္မယားဟန္ေဆာင္ခဲ့ရ ေသာက္ ကျမင္းမ ကေလး၏ ေမတၱာစာကို ေတြ႕ရပါသည္။ သူ႕စာမွာ..

"သူေတာင္းစား လား...ေက်ာင္းသားလား ခြဲျခားမသိရတဲ့ ကိုေက်ာ္စံေကး၊ အေရး ၾကီး ေသာ ႏိုင္ငံ ေရးေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ ကို ပုလိပ္လက္မွ လြတ္ေအာင္ ကူညီေပးသျဖင့္ အထူးေက်းဇူး တင္ ပါသည္"

ထို႕ေၾကာင့္ ယခုလိုက္လာသူအား ကၽြန္မဟန္ေဆာင္၍ ၀တ္ေစခဲ့ေသာ ကၽြန္မလင္၏ အ၀တ္အစား မ်ားကိုျပန္ေပး လိုက္ပါရွင့္။

အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ပါေစ။

သခင္မ ျမျမေအး

အထက္ပါစာကို ဖတ္ျပီး ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္မိပါသည္။ ဤကိစၥ၌ ကၽြန္ေတာ့္ဖမ္းေသာ ဗမာ ရာဇာ၀တ္အုပ္ ပါ ပါသည္ကို ရိပ္မိပါသည္။ သူပင္ အ၀တ္အစားေတြကို ခၽြတ္ယူျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကိုဖေနာင့္ႏွင့္ေပါက္ သြားသည္။ ဤစာကိုကိုင္၍ ဂါတ္သြားတိုင္လိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးမိပါသည္။ သို႕ေသာ္စာ တြင္ ၎၏အမည္ေသခ်ာစြာ မပါ၊ လိုက္လာသည္ကို မ်က္စိႏွင့္ျမင္ရပါသည္ဆိုက လည္းသက္ေသျပစရာ မရိွ၊ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ပင္ကိုတင့္ၾကီးေနရာ ဇရပ္သို႕ ျပန္ခဲ့ရပါသည္။

ကိုယ္တြင္း ရိွ ရင္းစြဲ စပို႕ရွပ္ကေလးမွ် ျပန္ပါမလာေတာ့သည္ကို ျမင္ရလွ်င္ ကိုတင့္ၾကီးက 

"ဘယ့္ႏွယ္ ကိုေက်ာ္စံေကး... ဘယ္လို ျဖစ္လာခဲ့ျပန္တာလဲ၊ မနက္ကေတာ့ ခမ္းခမ္းနားနား ၀တ္စားသြားျပီး ေတာ့၊ ႏို႕ျပီး ခင္ဗ်ားအဆက္ေကာဗ်"

ဟု ဆီးၾကိဳေမးလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပ်ာ့ေခြေခြကေလး ထိုင္ခ်လိုက္ကာ...

"ျဖစ္ပုံေတာ့ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ"

ဟု အစခ်ီျပီး ကိုတင့္ၾကီးအား ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္တဲ့ကုန္စင္လိုက္ ရျပန္ပါေတာ့ သည္။

ကိုတင့္ၾကီးသည္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္ျပီး...

"ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ဆက္မေနနဲ႕ေတာ့ ၾကာရင္ဒီထက္ဒီဆိုးတာေတြ ျဖစ္ေနဦးမယ္၊ အိမ္ကိုသာ ျပန္ေပေတာ့"

"ျပန္ပါမယ္ဗ်ာ... မနက္ျဖန္ခါကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ရထားသာ လက္မွတ္စစ္ ႏွင့္ေျပာျပီး တင္ေပးလိုက္ ေတာ့ ရထား စရိတ္ ပိုက္ဆံ လည္း မရိွဘူး..."

ကိုတင့္ၾကီးသည္ ထပ္မံရယ္ေမာကာ...

"ခင္ဗ်ား ကံေကာင္းခ်င္တဲ့လူမ်ားေတာ့ ၾကံဖန္ျဖစ္ရတာပဲ၊ နက္ဖန္ခရီးသည္စီးဖို႕ ရထားမရိွေတာ့ ဘူးဗ်..... ပိတ္ လိုက္ျပီ၊ စစ္ရထားေတြပဲ ရိွေတာ့တယ္၊ ေျပာလို႕လည္း မရဘူး၊ ပိုက္ဆံေပးလို႕ လည္းမရဘူး..."

"အဲ...ေသာက္ခြ ပဲ၊ ေမာ္ေတာ္ကား ရရင္ရ၊ မရရင္ေျခလ်င္သုတ္မွပဲ၊ ေငြလည္း ၄-၅စေတာ့ မစ လိုက္ေပေတာ့ဗ်ာ..."

ဟု အသနားခံလိုက္၏။

ထိုေန႕၌ ကိုရင္ၾကီးဆြမ္းခံ သြားစဥ္ အလယ္ပစၥယံ၌ မသာတစ္ခုကိုေတြ႕၍ သပိတ္လွ်ံမွ် ပြေပါက္တိုး ခဲ့သျဖင့္ ညစာ မွာ ကၽြန္ေတာ္သူေတာင္းစားမလုပ္ရဘဲႏွင့္ ၀စြာစားလိုက္ရပါသည္။

နံနက္ေစာေစာ ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္တြင္ ကိုရင္ၾကီး၏ေရသႏုတ္ သင္းပိုင္စုတ္ ကေလး ကို ျခံဳကာ ေသြးေဆးကန္ဘက္မွ ဆင္း၍ေျခလ်င္ ေလ်ာက္ခဲ့ရာ၊ ေျမနီးကုန္းလမ္းဆုံအနီး ျပည္လမ္းကုန္း အတက္ တြင္ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းေတြ နင့္ေနေအာင္ တင္ထားေသာ ကားတစ္စီးကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ကားနံေဘး၌ ထိုင္ေနၾကေသာ လူေလးေယာက္ အား ကိုတင့္ၾကီးေပးသနားလိုက္ေသာ ေငြ ၅ ကို ျပကာသြားသမွ် လိုက္ပါရန္ အသနား ခံလိုက္ရာ အေတာ္စိတ္တိုဟန္တူေသာ သူက...

"ကိုယ္လူ...ပိုက္ဆံေတြ ဘာေတြျပမေနနဲ႕၊ က်ဳပ္တို႕ကား စက္ႏိႈးရေအာင္ တြန္းေပးႏိုင္ရင္ လိုက္ရ မွာပဲ၊ က်ဳပ္ တို႕ သရက္ေခ်ာင္း ကိုသြားမယ္"

ဟု ေျပာျပသျဖင့္ ေနာက္တစ္မိနစ္တြင္ သူတို႕ႏွင့္ အတူ ကားကို မခ်ိမဆံ့တြန္းရပါေတာ့သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ စက္ႏိုးသျဖင့္ လိုက္ပါသြား၍ သရက္ ေခ်ာင္းတာခြတြင္ ဆင္းကာေန၀င္ခ်ိန္ေလာက္ တြင္ ေရာက္ႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း ဘတိုး ရိွရာ တိုက္ၾကီးျမိဳ႕ ကို ေျခလ်င္ေလ်ာက္ခဲ့ပါသည္။

ေမွာင္စျပဳလာေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ခဲ့၍ဘတိုး တို႕အိမ္မွာ အိမ္ေရွ႕ဘက္တြင္ မီးမ်ား ထိန္ထိန္လင္း လ်က္ လူစည္ကား လွသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အသြင္အျပင္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ဘက္မွ မ၀င္ရဲ ဘဲ ေနာက္ေဖးဘက္မွ ၀င္ျပီး ဘတိုး ကို တိုးတိုးၾကိတ္ေခၚမည္ဟု စိတ္ကူးကာ ျပန္ေကြ႕ခဲ့ပါသည္။

ဘတိုး တို႕အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္ဖူးပတ္ဖူးသျဖင့္ မီးရထားလမ္းေက်ာခိုင္းလ်က္ အိမ္သာ နားက ေနာက္ေဖးေခြးတိုးေပါက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာ သိပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မႈန္ရီမင္မႊား အခ်ိန္ ကေလး မွာပင္ ေခြးတိုးေပါက္မွ ေလးဘက္ေထာက္၀င္ခဲ့၍ ေနာက္ေဖးေလွကားတက္နားေရာက္ ေသာအခါ မိုးဖိုေဆာင္ေအာက္၌ "ဂိုးဂိုးဂတ္ဂတ္ျမည္ေနေသာ ဘဲျခံတစ္ခုကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ားရိွသလဲဟု ငုံ႕ၾကည့္ကာ

"အင္း... မေအေပးဘဲေတြအမ်ားၾကီးပဲ....၊ တစ္ေန႕တစ္ ေကာင္ေပါင္းခိုင္ျပီး ထန္းရည္ နဲ႕ ေဘဦးမွပဲ''

ဟု စိတ္ကူးေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ ေစ့ကိုေလးလံေသာ အရာတစ္ခု၀င္တိုးလိုက္သည္ဟု ထင္ရျပီး တစ္ခဏ၌ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္မွာ လူတစ္ေယါက္၏ရင္ခြင္တြင္ ပက္လက္လန္လ်က္...

"ေက်ာ္စံေကး...ေက်ာ္စံေကး"

ဟူေသာ ဘတိုး ၏အသံႏွင့္အတူ မ်က္ႏွာေပၚသို႕ ေရမ်ားေတာက္ ဖ်န္းေနသည္ ကို သိရေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္၏ဦးေခါင္း မွာ သြက္သြက္ခါမွ် မူးေနလ်က္...မ်က္လုံးကို တစ္ခ်က္မွ် ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ျပီး လူမ်ား ပတ္ပတ္လည္ ၀ိုင္းေနသည္ကို ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ျမင္ရသျဖင့္ အႏိုင္ႏိုင္အားယူကာ...

"ေဟ့... ဘတိုး၊ ငါဘာျဖစ္လို႕လဲကြ"

"မင္းကို ငါရိုက္လိုက္တာကြ"

"ဟင္း...ရက္စက္လွခ်ည္လား သူငယ္ခ်င္း"

"ရက္စက္တာ မဟုတ္ဘူးကြ လူမွားလို႕"

"ဘယ္လိုမွားတာလဲကြာ"

"ဘိန္းစားၾကင္ဟုတ္ မွတ္လို႕"

"ဘယ္လို...."

"ဒီလိုကြာ...၊ ဒို႕အိမ္မွာ ဒီလိုရီတေမွာင္အခ်ိန္မွာခ်ည္းပဲ၊ အိမ္ေရွ႕ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ စကားေျပာ ေနတုန္းေနာက္ေဖးေပါက္ က ၀င္၀င္ျပီး ဘဲေတြ အလစ္သုတ္သြားတာ သုံးေကာင္ရိွျပီကြ၊ ဒါနဲ႕ ဒီေန႕ ငါတုတ္ ကိုင္ျပီးေခ်ာင္းေနေတာ့...မင္းက ေဘာင္းဘီတိုကေလးနဲ႕ အ၀တ္တစ္ခုျခံဳျပီး၊ ေနာက္ေဖး ေခြးတိုးေပါက္ က ေလးဖက္ေထာက္၀င္လာျပီး အဲျခံတံခါးနား ငုံ႕ေခ်ာင္းေနေတာ့ ငါကဘိန္းစား ၾကင္ဟုတ္မွတ္ျပီး တအားေဆာ္ လိုက္တာေပါ့ကြ၊ ခ်ေကာင္းလိုက္တာ မေျပာနဲ႕ေတာ့၊ ဟိန္းသြား လိုက္တဲ့အသံ ဟိုဘက္အိမ္ေတြကေတာင္ ၾကားေနရသတဲ့" 

ဟု အားပါးတရေျပာေနရာ ကၽြန္ေတာ့္က

"ငါေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားလုိက္ရပါကလားကြာ..."

"ဟ... ႐ုိက္ခံရတဲ့ လူက ၾကားႏုိင္ပါ့မလား၊ ထိထိခ်င္း အသံမဖမ္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေမ့သြားတာကိုး၊ မင္း႐ုပ္ ကလည္းကြာ၊ ဒီအဝတ္အစားနဲ႔ ရီတေမွာင္အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ဘိန္းစားၾကင္ဟုတ္နဲ႔ သိပ္တူတာပဲ၊ ေနာက္ ခ်သံၾကား လုိ႔ လူေတြဝုိင္းလာၿပီး ေမ့လဲေနတာ ဓာတ္မီးနဲ႔ထိုးၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ… လည္ပင္း ၾကပ္ကေလးေတြ အစီအရီ နဲ႔ မင္းျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္၊ မင္းက ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ ကြ…၊ ေျပာစမ္းပါဦး" 

ဟု ကြက္ရွင္ထုတ္ေလရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္မွာ တိုတိုႏွင့္ ေျပာမၿပီးႏုိင္သျဖင့္…

"ငါ ေခါင္းမူးလွတယ္ကြာ၊ ေနာက္မွေျပာမယ္" 

ဟု ေျပာၿပီး အိပ္ရာသို႔ ေပြ႕တင္ျခင္းခံရပါသည္။

ဘတိုး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွံလုိက္ေသာ တုတ္ႀကီးမ်ာ ကၽြန္းသား ပုဆိန္႐ိုးႀကီးျဖစ္၍ ဦးေခါင္း မေပါက္ေသာ္ လည္း ဦးေရေၾကာ တို႔တြင္ ေသြးမ်ားေလးလံေနသျဖင့္ ၃ ရက္မွ် အိပ္ရၾက မထႏုိင္ဘဲ လဲေနပါသည္။

ဘတိုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္႐ံုမွ်မကဘဲ လူႀကီးမိဘမ်ားလည္း ခင္မင္ၾက သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳစုၾကပါသည္။

အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပြေပါက္တိုးသည္ကား မၾကာေသးမီကပင္ အရြယ္ေရာက္ဟန္တူေသာ ဘတိုး ႏွမ အပ်ဳိသစ္ကေလး ခင္ခင္သီကပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုတစုိက္ ျပဳစုေနျခင္းျဖစ္၍ အျပင္းအထန္ႏွံလုိက္ ေသာ ဘတိုးကိုပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါေတာ့သည္။

အိပ္ရာမွ ထႏုိင္သည့္တုိင္ေအာင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ မူးေဝေနသျဖင့္ ကုိယ့္ဆံပင္ပင္ ေလးလံသည္ဟု ထင္ကာ ေဆးဆရာတစ္ေယာက္၏တုိက္တြန္းခ်က္အရ ႏွေျမာလွစြာႏွင့္ ကတံုး (ေခါင္းတံုး) ရိတ္ပစ္ လုိက္ရပါသည္။ ဆယ့္ေလးငါးရက္ခန္႔ၾကာ၍ ေခါင္းမူးေပ်ာက္ေသာအခါ ကုိယ့္ဆံပင္ကုိယ္ အႀကီး အက်ယ္ ႏွေျမာမိပါေတာ့သည္။ ေဂၚေပါက္တိုးေနစဥ္၌ ကတံုး (ေခါင္းတံုး) ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္ ညည္းေနမိရာ တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ ဘတိုးက…

"ေဟ့ ေက်ာ္စံေကး၊ ဒို႔အိမ္မွာ ရွင္ျပဳမယ္လုိ႔ စီမံေနၾကတာ မင္း သိတယ္မႈတ္လား"

"ေအး… သိတယ္ေလ၊ ဒါ ဘာျဖစ္သလဲ"

"မင္း… ကတံုးျဖစ္လက္စနဲ႔ သကၤန္းဆီးကြာ"

"ဘာ… မင္းက ငါ့ မေတာ္မတရား တုိက္တြန္းတာလဲ…"

"မင္း သကၤန္းဆီးရင္ ပြေပါက္တစ္ခု ရွိလုိ႔ကြ"

"ဘယ္လုိတံုး၊ ငါ ခ်က္ခ်င္း မိန္းမရမွာလား"

"မင္းက ဒါေလာက္ပဲ စိတ္ကူးေန၊ ဒါေၾကာင့္ မင္း ဒီလိုျဖစ္လာခဲ့တာ၊ ငါ ေျပာတာ နားေထာင္ဦး၊ ဒီလို ကြ… ငါ့တုိ႔အေဒၚဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္က သူ႔တူ လူပ်ဳိေပါက္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ငါ့ညီကေလးေတြနဲ႔ အတူ ရွင္ျပဳမယ္ဆိုၿပီး သကၤန္းပရိကၡရာေတြ အစံုဝယ္ထားတယ္ကြ…၊ သူ႔တူေမာင္ႀကီးက ေပါခ်ာခ်ာနဲ႔ အစဦးေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိ သကၤန္းေတာင္းေတြ ဘာေတြ က်က္လုိ႔။ ၃-၄ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ လူက အထစ္ထစ္နဲ႔ကိုးကြ…၊ သကၤန္းေတာင္း က်က္ရတာဟာ မိန္းမယူတာေလာက္ မလြယ္ဘူးဆိုၿပီး မိန္းမခိုးေျပးေရာေဟ့"

"ဟယ္… ဟန္က်လုိက္တာ"

"မင္းကလည္း ဒါေလာက္ပဲ အားက်ေန၊ ငါ ေျပာတာ နားေထာင္ပါဦး၊ ဒီေတာ့ မင္းက သူ႔အစား သကၤန္း ဝင္ဆီး"

"ဘာ… မင္းက ငါ သူ႔ေနရာဝင္ သကၤန္းေတာင္းက်က္တာနဲ႔၊ သူ႔လို မိန္းမရေရာလား၊ ငါက မင္း ႀကီး ေမာင္ႀကီးလို အထစ္ထစ္မွ မဟုတ္တာ"

"မင္းကလည္း မိန္းမရဖုိ႔ေလာက္ စိတ္ကူးထည့္ေန၊ ဒါ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ နားေထာင္ဦး၊ အဲဒီ အေဒၚႀကီးက ရန္ကုန္ဗံုးခ်ၿပီးလို႔ တစ္ရက္ျခားေန သူ႔တူမတစ္ေယာက္ ေခၚရေအာင္ ရန္ကုန္သြား ေရာ…"

ကၽြန္ေတာ္က ျဖတ္၍…

"ရန္ကုန္ေရာက္သြားေတာ့ သူ႔တူမက ဗံုးခ်ေနတုန္းမွာ လင္ေနာက္လုိက္ေျပးတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကား ေရာလား…"

"မင္းက ေနာက္မေနပါနဲ႔ကြ၊ ငါက အေကာင္းေျပာေနတာ အဲဒီ ရန္ကုန္သြားေတာ့ သူ မီးရထားေပၚမွာ နာရီတစ္လံုး အလကားရခဲ့တယ္ေဟ့…"

"ဟယ္… ဟန္က်လုိက္တာ၊ မင့္အေဒၚက အရြယ္ေကာင္းတုန္းလား"

"မေနာက္ပါနဲ႔ဆိုေန၊ ငါ ေျပာတာ နားေထာင္စမ္း… အဲဒီနာရီက ေက်ာင္းတုန္းက မင္း အေပါင္ဆုိင္ ခဏ ခဏ ပို႔တဲ့ နာရီနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ…"

ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သြားစဥ္က ညမီးရထားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ နာရီ အေခ်ာင္ေပးရသည္ကို သတိရလာ၍ စိတ္ဝင္စားလာကာ…

"ေအး… သူ နာရီရတာက ညမီးရထားေပၚမွာ မဟုတ္လား"

"ေအး၊ ဟုတ္တယ္"

"ဘယ္လိုက ဘယ္လိုရတာတဲ့လဲ"

"အဲ- ဒါေတာ့ ငါ မသိဘူးကြ၊ နာရီကေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္၊ မင္းနာရီနဲ႔ တစ္မ်ဳိးတည္းပဲ"

"ကဲ… ဆက္စမ္းပါဦး၊ အဲဒါနဲ႔ ငါ သကၤန္းဝတ္ရမွာနဲ႔ ဘယ္လိုဆုိင္သလဲ"

"ဒီလိုကြ… အေဒၚႀကီးက သူ သကၤန္းပရိကၡရာေတြ အစံုဝယ္ၿပီးမွ သူ႔တူေမာင္ႀကီးက ဇယ္နဲ႔လစ္ေျပး ေတာ့ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ျဖစ္ၿပီဆိုၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ေဆာဒီးျဖစ္ေနတယ္ကြ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔တူအစား သကၤန္းဝင္ဆီးတဲ့လူကို အဲဒီနာရီေပးမတဲ့ကြ။ နာရီအေတာ္ေကာင္းေတာ့ သူ စည္းခ်င္ ငါ စည္းခ်င္ပဲ… ဒါေပမဲ့ ငါက မင္း ကတံုး(ေခါင္းတံုး) ျဖစ္လက္စနဲ႔ ရခ်င္းရ မင္း ရပါေစဆိုၿပီး အေဒၚႀကီးကို၊ ေနဦး… ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာၾကည့္ဦးမယ္၊ ဒီ့ျပင္လူ ခြင့္မျပဳလိုက္နဲ႔ဦးလို႔ ငါက တားထားတာကြ…၊ ငါ သာ မင့္လို ကတံုး (ေခါင္းတံုး) ဆုိရင္ ဆီးတယ္ကြာ…၊ ဘာလဲကြ မင္း စည္းရ အလြန္ဆံုး ခုနစ္ရက္ေပါ့၊ ညစာထမင္း ခုနစ္ရက္ေရွာင္ရတာနဲ႔ ၇၀ိ၊ ၈၀ိ  တန္တဲ့ ပစၥည္းရတယ္ဆို နည္းလား… မင္း ည မဆာရ ပါဘူးကြာ၊ ငါ လာလာၿပီး ေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ ထန္းလ်က္ပို႔ပါ့မယ္… မင္း ကတံုး (ေခါင္းတံုး)ျဖစ္လက္စနဲ႔ ဆီး သာ ဆီးကြာ… မင္းစိတ္ကူးမလြဲနဲ႔၊ မင္း ၾကာရွည္ဆီးႏုိင္ေလ ပြေလပဲ။ မွတ္ထား…၊ မင္း ၾကာၾကာဆီးႏုိင္ ေလ ပြေလပဲ။ မွတ္ထား…။ ငါ့အေဒၚက အပ်ဳိႀကီးကြ၊ ပုိက္ဆံအေတာ္ရွိတယ္… သူ ရွင္ျပဳခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ မင္း ၾကာၾကာဆီးႏုိင္ရင္ သကၠလတ္ သကၤန္းတုိ႔ ပိုးသကၤန္းတုိ႔ အိုး… ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ကြာ… မင္း လိုခ်င္တာ အကုန္ရႏိုင္တယ္"

"ဒါျဖင့္ မင္းအေဒၚႀကီး ငါ ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ကြာ"

ဖိုးကတံုး ႐ုတ္တရက္ မ်က္လံုးျပဴးသြားကာ…

"ဘာလဲကြ၊ မင္းက ငါ့အေဒၚ အပ်ဳိႀကီး ပုိက္ဆံရွိတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ႐ုပ္ေျဖာင့္ရင္ အပုိင္စီးမလုိ႔လား…"

ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ၿပဳံးမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မဲ့ေျပာလုိက္စကားမွာ ဘတိုး ထင္မယ္ဆို ထင္ စရာပင္ျဖစ္ေနပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ ဘတိုး ေနာက္ေျပာေသာစကားမ်ားကို စိတ္မဝင္စားဘဲ ညမီးရ ထားေပၚက နာရီအလကားရလာတယ္ဆို၍သာ ကၽြန္ေတာ့္ နာရီအပုိင္စီးသြားေသာ အေဒၚႀကီး ဟုတ္ မဟုတ္ သိလို၍ ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဆက္၍…

"မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒီလို သက္ႀကီးဝါႀကီး ငါ မႀကံပါဘူး၊ ကုိယ့္သာသနာေဘာင္သြင္းမယ္ဆိုတဲ့လူ ကုိယ့္ ၾကည့္ခ်င္ေသးတာေပါ့ကြ"

"ကဲ… မင္း ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္… ေျပာတုန္းဆိုတုန္းပဲ လာေနၿပီ…" 

ဟု ေျပာၿပီး အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို လွမ္း၍…

"လာ ေဒၚေဒၚစိန္၊ ဒီဝင္ခဲ့ပါဦး" 

ဟု လမ္းေလွ်ာက္သြားေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလုိက္ ၏။

အေဒၚႀကီးသည္ ေရွးအပ်ဳိႀကီးပီပီ ခပ္စြာစြာကေလးပင္…

"ဟ… ဘာတံုးဟ" 

ဟု ဆိုကာ ဝင္လာပါသည္။

သူ႔အသံၾကားလုိက္ရသည္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားပါသည္။

သူ႔မ်က္ႏွာ ျမင္လုိက္ရေသာအခါတြင္မူ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ကုန္သြားစဥ္က ညမီးရထားေပၚ၌ အိမ္သာထဲမွ မိန္းမဝတ္ကတၱီပါကြက္အက်ႌေလး တစ္ထည္ေတြ႕၍ သခင္ မေပၚသျဖင့္ ခ်မ္းလွသည္ႏွင့္  တိုနန္႔နန္႔ ကေလး ဝတ္လ်က္သား အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ လည္ကုပ္ကို ႐ုတ္တရက္ ဆြဲထူလုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူခိုး စြပ္စြဲကာ သူ႔အက်ႌခ်က္ျခင္းခၽြတ္ေပးရမည္ဟု မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးႏွင့္ အေပါက္ဆိုးမႈတ္ေနသည္ကို ႐ုတ္တရက္ ျမင္ေယာင္လာလ်က္ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲ ထမိပါသည္။

"နင္ သူခိုး၊ ခုခၽြတ္… ခုခၽြတ္" ဆိုေသာ အသံဆိုးႀကီးကိုလည္း ၾကားေယာင္မိပါသည္။ အက်ႌခၽြတ္ေပး လုိက္ေသာအခါ၌လည္း အက်ႌအိတ္မ်ားထဲစမ္းကာ ေငြ ၅၀ိ ေပ်ာက္သည္ဟုဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ပုလိပ္ လက္အပ္မည္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ႀကံရာမရဘဲ ၉၇ က်ပ္ ၈ ပဲ ေပးရေသာ နာရီအသစ္ စက္စက္ကို အပ္လုိက္ရပါသည္။

ယခုမူကား သူ႔နာရီတစ္လံုး ညရထားေပၚက အလကားရခဲ့သည္ဟု ေျပာေနပါသည္။

"ဟင္း… မေအေပး ကလိန္မႀကီး၊ သူ႔အက်ႌတိုနန္႔နန္႔ကေလး ခ်မ္းလုိ႔ ဝတ္မိတာနဲ႔ ငါ့နာရီလိမ္ယူသြား တယ္။ ခုတစ္ခါက်ေတာ့ သူ႔သကၤန္း ငါ ဝတ္ၿပီး ငါ့နာရီ ျပန္ယူဦးမွာပဲ" 

ဟု စိတ္ကူးမိပါသည္။

အေဒၚႀကီး အနီးသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဘတိုးက…

"ေဒၚေဒၚစိန္… ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ သူပဲ" 

ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ပခံုးကုိင္ျပပါသည္။

အေဒၚႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ကာ…

"မင္း တကယ္ သကၤန္းဆီးမယ္လား"

"ေဒၚေဒၚ နာရီတစ္လံုးေပးမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆီးမွာေပါ့…"

"ငါက မေပးဘဲရွိပါ့မလား…၊ ငါ ရထားေပၚက ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္ဆီက ဖရီးအပုိင္စီးလာခဲ့တာပဲ" 

ဟု ေျပာလုိက္ရာ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကေလး ေအာင့္၍ သြားပါသည္။

အေဒၚႀကီးမူကား ယခု ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းတံုးလည္းျဖစ္ၿပီး ဘတိုး၏ၾကပ္ဖံုးမာဖလာကိုလည္း ပတ္ ထားျပန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လံုးလံုး မမွတ္မိေတာ့ပါ။

"ခင္ဗ်ားႀကီး အပုိင္စီး၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္အပုိင္စီးရတာေပါ့ဗ်ာ…" 

ဟု စိတ္ထဲေရရြတ္ကာ သကၤန္း ဆီးရန္ ေကာင္းစြာသေဘာတူလုိက္ပါသည္။

ဤအတုိင္းပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုၿမဳိ႕၌ ဘတိုး၏မဟာဒုတ္မဲေပါက္၍ သကၤန္းဝတ္လုိက္ရသည္။

ခုနစ္ရက္ေျမာက္၍ ကုိယ့္နာရီ ကုိယ္ျပန္ရသျဖင့္ ထြက္မယ္ဆို ထြက္ႏုိင္ပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ မနက္တစ္ႀကိမ္ ညတစ္ႀကိမ္ ဆြမ္းပို႔ေဖ်ာ္ရည္ပို႔လာေနေသာ ဘတိုးႏွမ အပ်ဳိအသစ္ကေလး ခင္ခင္သီကို အေရးေပၚ သကၤန္းဝတ္အျဖစ္ႏွင့္ ေဂၚရျခင္း၊ ဒုတိယ ယခုကၽြန္ေတာ္၏ပစၥည္းေလးပါး ဒါယိကာမႀကီး ဘတိုးအေဒၚ အပ်ဳိႀကီးက ဘတိုးေျပာစကားအရ ၾကာၾကာဝတ္ေနလွ်င္ လိုခ်င္တာရမည္ဟု ဆိုထားျခင္း၊ တတိယ ယခု ကၽြန္ေတာ္ သကၤန္းဆီးေနေၾကာင္းကို ေမြးသဖခင္ထံ အေၾကာင္းၾကားလုိက္ၿပီျဖစ္၍ ေမြးသဖခင္ သည္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္သမွ်ေတြ အျပစ္လႊတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထံ ဦးခုိက္လာမည္ျဖစ္ျခင္း၊ ဤအေၾကာင္း သံုးခုေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္သေဘာႏွင့္ဆက္၍ သကၤန္းဝတ္ေနလုိက္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ သာသနာ့ေဘာင္၌ ၾကာရွည္စြာ ပါရမီ မပါေလရကား သကၤန္းဝတ္၍ ကိုးရက္ခြဲ မွ် အၾကာတြင္ "ဘတိုးႏွမ ခင္ခင္သီကေလး လင္ေနာက္လုိက္သြားၿပီ" ဟူေသာ သတင္းဆိုးကို ၾကားရ ေလ၏။

ဤအေရးႀကီးဆံုးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီး ပ်က္လွ်င္ပ်က္ျခင္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာပင္ ႏွမလင္ေနာက္ လုိက္သျဖင့္ ရွက္ေဒါသျဖစ္ေနေသာ ဘတိုးကို ေနာက္လုိက္ေက်ာင္းသားျပဳကာ သကၤန္းဝတ္ႏွင့္ပင္ ဒကာမႀကီးထံ စရိတ္ေတာင္းၿပီး ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးဌာေနသို႔ ႂကြခဲ့ပါေတာ့သည္။

သကၤန္းမခၽြတ္ေသးသည္ကား သာသနာ့ေဘာင္၌ ေပ်ာ္ပုိက္၍မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ၌ ေမြးသ ဖခင္ ျပဳလုပ္မည့္ ေဒါသတုိ႔ကို သကၤန္းေရာင္ျဖင့္ ေခ်မႈန္းရန္ျဖစ္ပါသည္။

အိမ္သုိ႔ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္မွာ ယခင္ကႏွင့္မတူ ဧည့္သည္မိသားစုေရာက္ေနၿပီး တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု စည္းကားေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေနပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသည္မွာ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ပါရွိေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ၾကသည္မွာ ညအခ်ိန္ျဖစ္၍ ဤမာတုဂါမေလးကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ  မိမိကုိယ္က သကၤန္းကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ အျပင္းအထန္ ေဂၚခ်င္စိတ္မ်ား ေပၚလာပါသည္။

သို႔ေသာ္ ေဆြမ်ိဳးသားရင္းခ်ာလား၊ ခပ္ခြာခြာလား ခြဲျခားမသိရေသးသျဖင့္ အသာဘရိတ္အုပ္၍ ထား လိုက္ရပါသည္။ တစ္အိမ္လံုးပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘတိုးအား ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕ရြာ အေၾကာင္းမ်ား ကို ေမးျမန္းေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဆြလားမ်ိဳးလား၊ ေမးျမန္းရန္ အခြင့္မရေတာ့ဘဲ ေန၀င္ခ်ိန္တြင္ သကၤန္း၀တ္မ်ားစံရာ ေက်ာင္း၀ိဟာသို႔ ျမန္းခဲ့ရ၍ ဘတိုးမွာမူ အိမ္၌ ေနရစ္ခဲ့ပါ ေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ သကၤန္း၀တ္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္ကို ၾကားၾကေလလွ်င္ ရြာသူရြာသားအေပါင္းတို႔သည္  ေက်ာ္စံေကးလို အေကာင္က ဘယ္လုိအၿမိဳက္တရားမ်ား ေတြ႕ခဲ့လို႔ အကၽြတ္တရားရၿပီး သကၤန္း၀တ္ လာပါလိမ့္၊ ဧကႏၱ တရားထူး တရားျမတ္ ရခဲ့ၿပီ"ဟု ယူဆၾကေသာ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ စုံစမ္း ေမးျမန္းၾကကုန္၏။

ကၽြန္ေတာ္ကား မိမိအကၽြတ္တရားရခဲ့သည္ကို လူတိုင္းအား မေဟာ။ နာသင့္နာထုိက္သူ ထန္းတက္ ၀ိဇၨာ ကိုေမာင္ခုိ၊ ခ်က္အရက္ တိတ္တိတ္ခုိး ေရာင္းသူ ကိုထြန္းစိန္၊ ၾကက္ခိုးၾကက္လိုက္ ေကာင္းသူ ကိုဘုိးေငြ စေသာ ေသာက္ေဖာ္စားဘက္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ၿပီး "ဟစ္လို႔သာ ငိုလိုက္ခ်င္ ေတာ့" တရားထူးႀကီးကို တုိးတိုးႀကိတ္ေဟာပါသည္။

သူတို႔သည္ ထိုအၿမိဳက္တရားကို ၾကားနာၿပီးသည္၏ အဆံုး၌ ရယ္ေမာရလြန္းသျဖင့္ ရင္ေခ်ာင္ၿပီး ခါတိုင္းေန႔မ်ားထက္ပင္ ပိုမုိ၍ေသာက္ႏိုင္ၾကသည္ဟူသတတ္။

သို႔ေသာ္ သူတို႔ ယခုၾကားနာရေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ "ဟစ္လို႔သာ ငိုလိုက္ခ်င္ေတာ့" တရားမွာ မဆံုးေသး။ ေရွ႕တစ္ခန္းက်န္ေနပါေသးသည္။

အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္ေတာ္  ျပန္ေရာက္လာကတည္းက သူ႔လယ္ေပါင္ လက္မွတ္မ်ား ထည့္ထား ေသာ သားေရအိတ္ကို ခုိးသြားသျဖင့္ အျပင္းအထန္ စိတ္ဆိုးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမြးသဖခင္မွာ သကၤန္း၀တ္ႏွင့္ ျပန္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ေဒါသရွိန္ မေျပးေသးဘဲ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္နားသို႔ မခ်ဥ္းကပ္၀ံ့ရွိေနရာ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးရီးေတာ္သူ ဗိုက္ရႊဲ ဆရာခ်စ္ႀကီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီး ကၽြနေတာ္ ထ၍ ခုန္မိေသာ သတင္းဆိုးကို ေျပာပါေတာ့သည္။

"ကုိရင္ႀကီး ဒီလိုသကၤန္း၀တ္နဲ႔ပဲ အရိုးထုတ္ေတာ့မလား" 

ဟု ရိုေသစြာ ေမးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဣေျႏၵ သိကၡာ ၇၅ ပိႆာေလာက္ျဖင့္ ...

"ဒီလိုလဲ မပိုင္းျဖတ္ရေသးပါဘူးေလ ..."

"ကိုရင္ႀကီးအတြက္ အိမ္သားေတြက စိတ္မေကာင္းၾကဘူးဘုရား ..."

"ဘာေၾကာင့္တဲ့လဲ ... ဒကာႀကီး၊ သာသနာေဘာင္မွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနတဲ့ဟာကို ..."

"ဒါေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သားႀကီးတစ္ေယာက္တည္းရယ္ဆိုေတာ့ လူ႔ေဘာင္မွာပဲ ေနေစခ်င္တယ္ ... ဘုရား"

''ဒါေတာ့ ျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားေသးတာေပါ့ေလ''

ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ရ၏။ အမွန္မွာ ယခုခ်က္ခ်င္းပင္ သကၤန္းကို ခြာ၍ အိမ္သို႔ ေျပးခ်င္ေနပါသည္။

''ခုေတာ့ သူတို႔အစီအမံေတြက အကုန္လံုး ပ်က္ကုန္မလို ျဖစ္ေနတယ္ဘုရား''

''ဘယ္လိုမ်ား စီမံထားၾကလို႔တံုး''

''ဒီလိုဘုရား။ အခု အိမ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ကိုရင္ႀကီး ခမည္းေတာ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ၊ ပြဲကေတာ္ႀကီး ေဒၚေဒၚတင့္ရဲ႕ သမီး ခင္ထားျမင့္နဲ႔ လက္ဆက္ဖို႔ စီမံထားတယ္ဘုရား''

ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ မ်က္လံုးျပဴးကာ ...

"အို ... ဟုတ္ရဲ႕လား၊ အိမ္က ဟိုေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလးလား ..."

"မွန္ပါသဘုရား ..."

ဟန္ေဆာင္သမွ် ဣေျႏၵသိကၡာေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ဧကသီ မ၍ ၀ုန္းခနဲ ထခုန္မိကာ ...

"အမယ္ေလး ... ဒါေစာေစာက ဘာျပဳလို႔ မေျပာၾကတာတံုး။ က်ဳပ္ ေဆြးမ်ိဳးမွတ္ေနလို႔၊ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ေျပာေရာေပါ့ ... ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျပာေရာေပါ့"

"ႏို႔ ... ကိုရင္ႀကီးက သာသနာေဘာင္မွာပဲ ေခါင္းခ်ေတာ့မယ္ဆို ..."

"အမယ္ေလး ... ဒါ ဘယ္သူေျပာတာလဲ ... ဘယ္သူေျပာတာလဲ" 

ဟု မိဖုရားကင္းကိုက္ ေမးလိုက္ပါ သည္။

"ကိုရင္ႀကီးေခၚလာတဲ့ ေက်ာင္းသားတပည့္ေလ ..."

"အမယ္ေလး ... ဘတိုးလား ... ဘတိုး ... ေခြးဘတိုး၊ ၾကည့္စမ္း သူ တမင္သက္သက္ လွည့္လိုက္ တာ…"

"ဟုတ္တယ္... သူပဲ ေျပာတာ ...၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္စံေကးဟာ သိပ္အကၽြတ္တရား ရၿပီး ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လူ၀တ္လဲမွ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ... ဘာညာနဲ႔"

"ၾကည့္စမ္း ... ၾကည့္စမ္း ... ေခြးသား၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေပးစားမွာသိလို႔ တမင္ဖ်က္ၿပီး သူ ေကာင္မေလးကို ႀကံေနၿပီ ထင္တယ္..."

"ဒါေတာ့ မသိဘူး ... ဘုရား၊ သူနဲ႔ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တြဲတြဲေနတာပဲ ..."

"ဘာ... ဟုတ္ရဲ႕လား" 

ဟုသာ ေျပာႏိုင္ေတာ့လ်က္ ဒကာဗိုက္ရႊဲႀကီးကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကုိယ္ရုံကို ဖိုသီဖတ္သီ ပတ္ၿပီး သင္းပိုင္ကို ဟကြဲမကာ အိမ္သုိ႔ ဒုန္းစိုင္းေျပးခဲ့ပါေတာ့သည္။

ေနာက္မွ ေခြးမ်ား တစ္ၿပံဳတစ္ေခါင္းႀကီး ဆူညံစါာ လိုက္လံ ႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔ကို ျပန္ မၾကည့္ႏိုင္သျဖင့္ ကုိယ္ရုံကိုသာ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ၿပီး အိမ္ေပါက္၀သို႔ အေရာက္တြင္ ထန္းလက္ႏြား တစ္ရွဥ္း ဆြဲေနေသာ ကေလးတစ္ေကာင္ ၀င္တိုးမိ၍ သူငိုရန္ ပါးစပ္ မဟမီပင္ ...

"ေဟ့ ကေလး မငိုနဲ႔အံုး၊ ဘတိုး ဘယ္မလဲ ေျပာစမ္းအရင္၊ မင္းေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ေအးေအး ေဆးေဆး ငိုေန ..."

ကမူးရွဴးထုိး အမိန္႔ထုတ္လိုက္ရာ ကေလးက အလိုက္သိစြာပင္ ...

"ဟိုတလင္းထဲမွာ မမနဲ႔ ..." 

ဟု ေျပာၿပီးမွ သူ႔လုပ္ငန္းစဥ္အတိုင္း က်ယ္ေလာင္စြာ ငိုလိုက္ေလသည္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔ငိုသံ ေစ်းဦးမေပါက္မီပင္ တလင္းထဲသို႔ ေရာက္ခဲ့၍ သာသနာဖ်က္ ဘတိုး အား အလဲထုိးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းတုိ႔ျဖင့္ ဒီေကာင္ကို အျမန္ရွာရာ လြယ္ ကူစြာ မေတြ႕။ ေနာက္ဆံုး တလင္းေက်ာဘက္ ေလွ်ာက္သြားကာမွ ျမင္မေကာင္း ရႈမေကာင္း ေကာက္ ရိုးပံုေနာက္ အုန္းႏွဲပင္ေအာက္တြင္ ခင္ထားျမင့္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရက္ရက္ေရာေရာ ေပြ႕ဖက္ေနၾကသည္ကို ျမင္ပါသတည္း။

ေသာ္တာေဆြ

ေရႊစင္ဦး ဘေလာ့ဂ္ကေန ကူးယူပါတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ တိုက္ၿပီး လိုေနတဲ့ စာလံုးအနည္းငယ္ကို ျဖည့္႐ိုက္ထားပါတယ္။ ဆရာမေရႊစင္ဦးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စေလ ငေနာ့