ေခြးလိုလူ 🖋 ေက်ာ္ရင္ျမင့္

ေခြးလိုလူ

*********

ေက်ာ္ရင္ျမင့္

7Day

Fri, 2018-11-30 20:53

Issue No. No.1996 Saturday, December 1, 2018

စူးစူး၀ါး၀ါး ထုိးေဟာင္တဲ႔ ေခြးေဟာင္သံေၾကာင့္ ဦးဘစုိးတင္ အိပ္ေမာက်ေနရာက လန္႔ႏုိးသြား တယ္။ ေခြးေဟာင္သံေတြက သိပ္နီးလြန္းတာပဲ။ ဒီလုိ ေခြးေဟာင္သံမ်ိဳး သူမၾကားဖူးဘူး။

‘‘ေဒါက္ေဒါက္ ေဒါက္ေဒါက္ ေဒါက္ေဒါက္ ေဒါက္ေဒါက္’’

အဆက္မျပတ္ ေခါက္ေနတဲ့တံခါးေခါက္သံက မာလြန္း၊ ျမည္လြန္းတယ္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ညဥ့္သန္းေခါင္မွာ အိမ္တံခါးေခါက္ေလ့ရွိတဲ့ အသံမ်ဳိး။ သူအႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားဖူးလုိ႔ နားယဥ္ေနတဲ့ တံခါး ေခါက္သံမ်ိဳး။ အခု သူအိပ္ေနတဲ့ အိမ္တံခါးကုိ ေခါက္ေနၿပီ။

‘‘ေဒၚခင္ေမသက္၊ ေဒၚခင္ေမသက္’’

ဒီအသံကုိ သူသိပါတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးရဲ႕ အသံပဲ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြနဲ႔ သူနဲ႔ အစည္းအေ၀းမွာ ဆုံေနက်။ ရင္းႏွီးၿပီးသား။ သူ ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားတယ္။ စစ္ေဆးေရးအဖဲြ႕ေတြပါလား။

အိပ္ခန္းမီးေရာင္ျပာလဲ့လဲ့ အလင္းေရာင္နဲ႔ သူ႔ေဘးမွာ အိပ္ေနတဲ့ ေမသက္ကုိလွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူလည္းေခၚသံေတြေၾကာင့္ ႏုိးသြားၿပီ။ ေမသက္က သူ႔ကုိ မ်က္စပစ္ၿပီး ဘာလဲ၊ ဘယ္လုိလဲလုိ႔ ေမးတယ္။ သူက ေမသက္ရဲ႕ နားအနီးကို တုိးတုိးေလးကပ္ေျပာတယ္။

 

‘‘အထူးစစ္ေဆးေရး အဖဲြ႕ေတြ၊ ကုိယ္ပုန္းေနမွျဖစ္မယ္’’

ေမသက္က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ‘‘လာၿပီ လာၿပီ’’ လုိ႔ ျပန္ေအာ္ေတာ့ တံခါးေခါက္သံ ရပ္သြားတယ္။

သူလည္း အိပ္ရာခုတင္ေပၚက လူးလဲထၿပီး ညကခြၽတ္ထားတဲ႔ စပုိ႔ရွပ္ကုိေကာက္စြပ္တယ္။ ေျခ ရင္းမွာ လုံးေထြးေနတဲ့ ပုဆုိးကုိ ကပ်ာကယာ ယူ၀တ္ၿပီး အိပ္ရာခုတင္ေအာက္ကုိ ေလးဖက္ ေထာက္၀င္လုိက္တယ္။ ခုအခ်ိန္မွ အိပ္ခန္းထဲကထြက္ၿပီး တစ္ေနရာရာကုိ ေျပာင္းပုန္းဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအိမ္က ကုိယ့္အိမ္ လည္းမဟုတ္ေတာ့

ဘယ္ေနရာ ဘယ္လုိပုန္းရင္ လုံၿခံဳမွာလဲဆုိတာ ဦးဘစုိးတင္ မသိဘူး။

အိမ္္ေရွ႕တံခါးမႀကီးရဲ႕ ကန္႔လန္႔မင္းတုပ္ကုိ ျဖဳတ္သံၾကားရ တယ္။ ဦးဘစုိးတင္ ရင္ေတြ တဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနၿပီ။ ခုတင္ေအာက္မွာ ေလးဖက္ေထာက္ ၀ပ္ၿပီး ပုပုေလးကုပ္ေနရင္း ေခြၽးေစးေတြ ျပန္ လာတယ္။ သူ႔အသက္႐ွဴသံက က်ယ္လြန္းေနသလုိပဲ။

‘‘ေဆာရီးပါ မေမသက္’’ လုိ႔ အရပ္လူႀကီး ေျပာသံၾကားရ တယ္။  ‘‘အိပ္ေနေရာေပါ့’’ လုိ႔ သူကဆက္ေျပာတယ္။ ေမသက္က ‘‘ဟုတ္ကဲ႔ရွင့္’’ ျပန္ေျပာတယ္။အခ်ိန္က ညဥ့္သန္းေခါင္ေက်ာ္ေန ၿပီေလ။ အိပ္ခ်ိန္ပဲ။ အိမ္ထဲ၀င္လာၾကတဲ့ ေျခသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ‘‘ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က တာ၀န္အရ စစ္ေဆးရတာပါ’’ လုိ႔ေျပာတာ ရဲတပ္ဖဲြ႕မွဴးအသံပဲ။ ဦးဘစုိးတင္ အသက္ေတာင္မွ ျပင္းျပင္းမ႐ွဴ၀ံ႔ဘူး။ စစ္ေဆးေရးအဖဲြ႕ေတြက အိပ္ခန္းထဲအထိ ၀င္ၿပီး ခုတင္ေအာက္အထိ လွန္ေလွာ မရွာတန္ေကာင္းပါဘူးလုိ႔ သူေတြးရင္း ဆုေတာင္းေနတယ္။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္မရွာၾကပါေစနဲ႔။ မရွာၾကပါေစနဲ႔။

တကယ္လုိ႔မ်ား စစ္ေဆးေရးအဖဲြ႕က အိပ္ခန္းထဲအထိ ၀င္ၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ခုတင္ေအာက္ကုိ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ ထုိးၾကည့္လုိက္ရင္ ေလးဖက္ေထာက္ လ်က္၀ပ္ေနတဲ့ ဦးဘစုိးတင္ကုိ ေသခ်ာေပါက္ေတြ႕မွာပဲ။ ေတြ႕ပါၿပီတဲ့။ သူဆက္မစဥ္းစားရဲဘူး။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမွာေတာ့ စတစ္ေကာ္လာအက်ႌ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္နဲ႔၊ ရခုိင္လုံခ်ည္နဲ႔၊ တုိက္ပုံအက်ႌ မခြၽတ္တမ္း၀တ္ေနတဲ့သူ၊ သူတုိ႔အားလုံးက ‘‘ဆရာႀကီး၊ ဆရာႀကီး’’နဲ႔ ေလးေလးစားစား ေခၚရတဲ့သူက အခုေတာ႔ လင္ေယာက်္ား အက်ဥ္းက်ေနခ်ိန္မွာ သူ႔မယားရဲ႕ အိပ္ရာခုတင္ေအာက္မွာ ေခြးတစ္ေကာင္လုိ ၀ပ္ေနပါလား။ အိပ္ခန္းထဲမွာ ထြန္းထားတာက ဖုိက္၀ပ္မီးလုံးေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ လင္းလြန္းေနတယ္လုိ႔ ဦးဘစုိးတင္ ထင္တယ္။ ခုတင္ေအာက္မွာ ေမွာင္ရိပ္ခုိၿပီး၀ပ္ေနတဲ႔ သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္ျမင္ေနရတယ္။ ဒုကၡပါပဲ။

‘‘ထုိင္ၾကပါဦး၊ ကြၽန္မ ဘာေဆာင္ရြက္ေပးရမလဲ’’ လုိ႔ ေမသက္က ေျပာသံၾကားရတယ္။ အိပ္ခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္းက နည္းနည္းလွမ္းေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြ ဧည့္ခန္းဆက္တီမွာ ထုိင္ၾကတဲ့အသံမ်ိဳး ဦးဘစုိးတင္ၾကားရတယ္။ ဒီေကာင္မေလး ဘာလုပ္ေနပါလိမ့္၊ ျမန္ျမန္စစ္ ျမန္ျမန္ျပန္ၿပီးတာကုိလုိ႔ သူေတြးေနမိတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ဒီလုိ ခဏတစ္ျဖဳတ္ထုိင္ၿပီး ျပန္သြားလည္း ေကာင္းတာပါပဲေလလုိ႔ သူ႔အေတြးေျပာင္းျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေတာ့ လုပ္မယ္မထင္ဘူး။ စီမံခ်က္က အထူးစီမံခ်က္။ ေပါ့ေပါ့ဆဆ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စစ္ေဆးၾကရမွာ။ ‘‘အခါးေရေသာက္ ၾကပါဦး’’ ဆုိတဲ့ ေမသက္ရဲ႕ အသံကုိလည္း ၾကားရျပန္တယ္။ ေႂကြကရားအုိးထဲကုိ ဓာတ္ဘူးထဲက ေရေႏြးထည့္သံ၊ ေရေႏြးငွဲ႔သံ အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ ေမသက္ ဘယ္လုိမ်ား ၀တ္သြားပါလိမ့္။ ခုတင္ေျခရင္း ထဘီတန္းေပၚက ခ်ည္သား ေဘာင္းဘီရွည္ကုိ ေကာက္စြပ္၊ တန္းမွာ ခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အက်ႌတစ္ထည္ကုိ အလြယ္၀တ္ထြက္သြားတာ ျပန္သတိရၿပီ။ အေရးထဲ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး သင္ဇာ၀င္႔ေက်ာ္ကုိ သတိရလုိက္မိေသး။ ဒီလူေတြလည္း ေမသက္ရဲ႕ အလွေက်ာ့ကြင္းမွာ မိေနၾကပုံရပါတယ္။ ေမသက္ရဲ႕ အလွေက်ာ့ကြင္းမွာ ဒီလူေတြ မိလုိ႔လည္း အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ဦးဘစုိးတင္ ကုိယ္တုိင္လည္း ေရွာင္မွမေရွာင္ႏုိင္ခဲ့ပဲ။ ဦးဘစုိးတင္က မိသားစုနဲ႔ ခဲြေနရတာမုိ႔ မိသားစု ငတ္ေနတာ။ သား၊သမီးေတြ ပညာေရးအတြက္ မိသားစုကုိ ရန္ကုန္မွာထားၿပီး ဒီၿမိဳ႕မွာ တစ္ကုိယ္တည္းေနရတာ။

ေမသက္ရဲ႕ ေယာက္်ားက သစ္မႈနဲ႔ အဖမ္းခံထားရတယ္။ သူ႔ေယာက်္ား အမႈေပါ့ေရးအ တြက္ ဦးဘစုိးတင္ရဲ႕ ႐ုံးခန္းကုိ ေမသက္လာတယ္။ ေမသက္နဲ႔ ပထမဆုံးေတြ႕ရတဲ့ေန႔ကုိ ဦးဘစုိးတင္ မေမ့ဘူး။ ဦးဘစုိးတင္ရဲ႕ ႐ုံးခန္းက ႏွစ္ထပ္။ အတြင္း၊အျပင္ တုိးလွ်ဳိေပါက္ မျမင္ႏုိင္တဲ့ မွန္အ ေနာက္နဲ႔ အခန္းကန္႔ထားတာ။ သူ႔စားပဲြက အတြင္းခန္းမွာ သတ္သတ္။ အျပင္ခန္းမွာ လက္ေထာက္စာေရးမ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္တယ္။ အဲဒီေန႔က ဦးဘစုိးတင္လည္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြေရာက္ၿပီလားေမးဖုိ႔ အျပင္ခန္းကုိ ထအလာ၊ အျပင္ခန္းမွာ ထုိင္ေစာင့္ေန တဲ့ ေမသက္ကုိ စေတြ႕တာပါပဲ။ စာေရးမေလးေတြက ဦးဘစုိးတင္ရဲ႕ အခန္းထဲကုိ ၀င္ခြင့္မေပးေသးဘဲ ထုိင္ေစာင့္ခုိင္းထားတာ။ ဦးဘစုိးတင္ အားေနပ်င္းေနတာ ရယ္၊ မိန္းကေလးက စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းတာရယ္ေၾကာင့္ ေမသက္ကုိ သူ႔႐ုံးခန္းထဲ ၀င္ခြင့္ေပးလုိက္ တယ္။

အခန္းထဲေရာက္ရင္ ေရာက္ခ်င္း ေမသက္က ၾကမ္းျပင္မွာ ထုိင္လုိက္ၿပီး ဦးဘစုိးတင္ကုိ ဦးသုံးႀကိမ္ ခ်ကန္ေတာ့တယ္။ ၿပီးမွ ကုလားထုိင္မွာထုိင္၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ ထုတ္ျပၿပီး သူ႔ေယာက်္ားအမႈ အေၾကာင္းေျပာတာ။ အကူအညီေတာင္းတာ။ အမႈက အမႈႀကီး။ အမႈသည္မ်ား ထုံးစံအတုိင္း မတရားခံရတာပါ၊ ကူပါ ကယ္ပါေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေမသက္က ဦးဘစုိးတင္အခန္းကုိ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ စာေရးမေလးေတြရဲ႕ အတားအဆီး မရွိ၀င္တယ္။ အဲဒီ ေနာက္ေတာ့ ဦးဘစုိးတင္ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ကုိေမသက္ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာၿပီး စားစရာ ေသာက္စရာေလးေတြ လာပုိ႔တယ္။ သူ႔အခက္အခဲေတြ ေျပာျပရင္း ငုိတယ္။ ႏွလုံးသား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ဦးဘစုိးတင္က ေမသက္ကုိ ႏွစ္သ္ိမ့္အားေပးတယ္။ ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္းနဲ႔ မစြန္းရင္းရွိတဲ့ ဦးဘစုိးတင္ကန္စြန္းခင္းမွာ ၿငိေတာ့တာပါ ပဲ။ ၿငိၿပီဆုိမွေတာ့ ႐ုန္းရခက္ခက္။ ဦးဘစုိးတင္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကုိ ရွာပါတယ္။ အကြၽမ္းတ၀င္ ေလ့လာမိတာကေတာ႔ ပုဒ္မ ၄၉၇ မယားခုိးမႈ။ ဥပေဒမွာဘယ္လုိ ေပ်ာ့ကြက္၊ ဟာကြက္ေတြရွိသလဲရွာတယ္။ ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကုိးေရးတစ္ရာေပါ့။ ကယ္ေပါက္ေလးေတြလည္း ေတြ႕ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေမသက္တုိ႔အိမ္ကုိ ဦးဘစုိးတင္လည္း ညလူေျခတိတ္ခ်ိန္မွာ ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ ေရာက္ေတာ့တာပဲ။

ခုေတာ့ ေမသက္တုိ႔အိမ္က အိပ္ရာခုတင္ေအာက္မွာ ေလးဖက္ေထာက္၀ပ္ေနရင္း သူေနာင္တရေနၿပီ။ ဒီကေလးမနဲ႔ ၿငိစြန္းမိတာ မွားတယ္။ အထူးစစ္ေဆး ေရးအဖဲြ႕က သူ႔ကုိ ျပဴးျပဴးႀကီးမိရင္ ရွင္းရေတာ္ေတာ္ခက္မယ္။ ေတြးရင္း အသက္႐ွဴက်ပ္လာပါတယ္။ ေမာတာ။ သူမ်ားသားမယားနဲ႔ မပတ္သက္ဘဲ စင္တင္က ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ခ်င္ရင္ လြယ္သားနဲ႔ ဦးဘစုိးတင္ကလည္း ခက္တာကုိမွပတ္သက္မိခဲ့ၿပီ။ ဦးဘစုိးတင္တုိ႔ေလာကမွာ စင္တင္သြားတာ၊ စင္တင္က မေရႊေခ်ာေတြနဲ႔ လုံးလားေထြးလားေန တာက ထူးတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ သမား႐ုိးက် အပန္းေျဖၾကတာလုိ႔ လက္ခံထားတာ။ ဟုိတစ္ဖက္ ကလည္း သူတုိ႔ကုိ သေျပပန္းနဲ႔ ေတာင္ ႀကိဳေနဦးမွာ။ လူႀကီးလာရင္လည္း ကာရာအုိေကသြားေန က်၊ စင္တင္ပုိ႔ေနက်မုိ႔ စင္တင္နဲ႔ ၿငိတယ္ဆုိရင္ လူႀကီးက ၿပံဳး႐ုံပဲၿပံဳးေနမွာ။ အားလုံးက နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီးသား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဂါက္ကြင္းမွာလည္း မိန္းကေလးေပါသလားမေမးနဲ႔။ ခုေတာ့မွားၿပီ။ ေနာင္တေနာင္တ ေနာင္မွရ ဆုိတာ တယ္မွန္တာပဲလုိ႔ ခုတင္ေအာက္မွာ ၀ပ္ေနရင္း ဦးဘစုိး တင္ ေတြးမိတယ္။

စစ္ေဆးေရးအဖဲြ႕၀င္ ရပ္ကြက္လူႀကီးက ‘‘အထူးစီမံခ်က္မုိ႔ မေမသက္တုိ႔ အိမ္ကုိလည္း ၀င္ၾကည္႔ရတာပါ’’လုိ႔ ေလခ်ိဳေသြးေနတယ္။ အထူးစီမံခ်က္။ ဟုတ္ပါ့။ အထူးစီမံခ်က္ကုိ ဦးဘစုိးတင္ ေမ့သြားတယ္။ လုံၿခဳံေရး အစည္းအေ၀းတုန္းက မသမာသူ အဖ်က္သမား အဖဲြ႕၀င္တစ္ေယာက္ အမွတ္(၃) ရပ္ကြက္ထဲ  ခုိေနတယ္လုိ႔ သတင္းရတဲ့ကိစၥ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ဦးဘစုိးတင္ကေတာင္မွ အမွတ္(၃)ရပ္ကြက္ဆုိတာ ေမသက္တုိ႔ ရပ္ကြက္ပဲဆုိၿပီး ေမသက္အတြက္ ပူပန္လုိက္မိေသးတယ္။ အထူးစီမံခ်က္အရ တစ္အိမ္တက္ဆင္း ေရွာင္တခင္ ရွာေဖြစစ္ေဆးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာ ေမ႔သြားတယ္။ ေမ့ရင္ခံေပါ့။ ဦးဘစုိးတင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အျပစ္တင္လုိ႔ မဆုံးပါ ဘူး။

ဧည့္ခန္းမွာထုိင္ေနတဲ့ စစ္ ေဆးေရးေတြက ေမသက္ရဲ႕ ညိႇဳ႕ခ်က္မိေနပုံရတယ္။ ရယ္ေမာသံ ေတြ ၾကားေနရတယ္။ အခုလုိအခ်ိန္မွာ ဦးဘစုိးတင္ ခုတင္ေအာက္က အသာလွ်ိဳထြက္ၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္က လစ္ရင္ေကာ။ ေကာင္းလုိက္တဲ့အႀကံ။ ေမသက္တုိ႔အိမ္ ေနာက္ေဖးေပါက္က သူ၀င္ေနက်။ လမ္းကြၽမ္းၿပီးသား။ ေနာက္ေဖးေပါက္မွာ စစ္ေဆးေရးအဖဲြ႕က ကင္းပုန္းခ်ထားရင္ ေကာ။ ကမၼသကာ ကံသာအားကုိး ရေတာ့မွာပဲလုိ႔ သူစဥ္းစားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခုတင္ေအာက္ကေန ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး သူထြက္ တယ္။ အိပ္ခန္းတံခါး၀ကေန စစ္ေဆးေရး အဖဲြ႕ေတြထုိင္ေနတဲ့ ဧည့္ခန္းကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ နည္းနည္းေ၀းတယ္။ သူရွိတဲ့ေန ရာက ေမွာင္ရိပ္က်ေနတယ္။ ဦးဘစုိးတင္က အေမွာင္အားကုိးနဲ႔ ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး ေနာက္ေဖး ေပါက္ဆီ ေခြးသြားသြားတယ္။ အေရးထဲမွ ၀တ္ထားတဲ့ပုဆုိးက တုပ္ၿပီး လွမ္းရတာ တုံ႔ေနေသးတယ္။ ေႏွးေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဦးဘစုိးတင္ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းတယ္။ ေနာက္ေဖးတံခါးမႀကီးကုိ ေရာက္ၿပီ။ ဧည့္ခန္းကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေ၀းၿပီး သူ႔ေနရာက အေမွာင္ရိပ္က်တယ္။ ဒါေၾကာင့္မတ္တတ္ထၿပီး တံခါးခ်က္ကုိ အသံမျမည္ေအာင္ က်ိတ္ဖြင့္လုိက္ တယ္။  အျပင္ကုိ ေျခလွမ္းလွမ္းထြက္တယ္။ ေမွာင္ရိပ္ကုိခုိၿပီး ကင္းပုန္းရွိ၊မရွိ ၾကည့္တယ္။ မျမင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းတယ္။ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေျခလွမ္းက တုံ႔ေနျပန္တယ္။ ပုဆုိးကုိ ျပင္၀တ္ရင္းငုံ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ၀တ္ထားတာ သူ႔ပုဆုိးမဟုတ္ဘဲ ေမသက္ရဲ႕ ထဘီ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြင္းက က်ဥ္းၿပီး တုံ႔ေနတာ။ အလ်င္စလုိနဲ႔ သူ႔ပုဆုိးထင္ၿပီး ေကာက္၀တ္မိခဲ့တာ ခုေနမွ ျပန္လဲလုိ႔လည္း  မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ဦးဘစုိးတင္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားေလးအတုိင္း အေျပးတစ္၀က္နဲ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ခုေနမ်ား သူ႔ကုိသိတဲ့လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လုိထင္မွာလဲ။ ရခုိင္လုံခ်ည္၊ စတစ္ေကာ္လာ အက်ႌျဖဴနဲ႔ တုိက္ပုံအက်ႌ မခြၽတ္တမ္း၀တ္ၿပီး စားပဲြအႀကီးႀကီးေနာက္မွာ ဆုံလည္ကုလားထုိင္နဲ႔ ခံ့ခံ့ႀကီးထုိင္ေနတတ္တဲ့ လူႀကီးမင္းက သူမ်ားအိမ္ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားမွာ မိန္းမထဘီႀကီး၀တ္လုိ႔ ေမွာင္ရိပ္ခုိေနပါေရာလား။    ။

ေက်ာ္ရင္ျမင့္

7Day Daily webpage ကေန ကူးယူပါတယ္။ ဆဲဗင္းေဒးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စေလ ငေနာ့