သာဒြန္း 🖋 ေနဝင္းျမင့္

သာဒြန္း

*******

ေနဝင္းျမင့္

(၁)

အခုေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာက သူႀကီးေခတ္က ျဖစ္ခဲ့တာေလးပါ။ တခ်ိဳ႔က အခု မေန႔တေန႔က ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္မွာစိုးလို႔ ေျပာရတာ။ သိပ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကီး ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ လူငါးေယာက္နဲ႔ က ခဲ့တဲ့ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ကေလးတပုဒ္အေႀကာင္း ဆိုပါေတာ့။

(၂)

သဖန္းေခ်ာင္ ဘုန္းႀကီးက ႐ြာဆြမ္းသိမ္းပြဲအတြက္ အစည္းအေ၀းေခၚတယ္။ သြားၾကရ ေတာ့တာေပါ့။ တနယ္လံုးက ၾကည္ညိဳတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုး။ သဖန္းေခ်ာင္က ၿမိဳ႔မဟုတ္ ေတာ့ ႐ြာထဲက အပိုင္းအပိုင္းေလးေတြ၊ အစုေလးေတြကို ရပ္ကြက္လို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။ အစုတဲ့။ ေခ်ာင္တဲ့။ ထားပါေတာ့ေလ ေခ်ာင္ပဲ။ သဖန္းေခ်ာင္မွာ ေခ်ာင္ငါးခု ႐ွိတယ္။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္တဲ့။ အလိုေလးေခ်ာင္တဲ့။ ေဘာဂေခ်ာင္တဲ့့။ ၿမိဳ႔မတဲ့။ မင္းလမ္းတဲ့။ ၿမိဳ႔မနဲ႔ မင္းလမ္းက နည္းနည္း အလည္က်ၿပီး ပိုက္ဆံ႐ွိတဲ့လူေပါတဲ့ အစုေတြပါ။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္၊ အလိုေလးေခ်ာင္၊ ေဘာဂေခ်ာင္ေတြကေတာ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲ လက္လုပ္လက္စား မ်ားတယ္ ေျပာပါေတာ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက် ဆြမ္းသိမ္းပြဲႀကီး၊ ဒီႏွစ္လည္း စည္ကားခ်င္ေတာ့ တ႐ြာလံုး ပါရေတာ့တာကိုး။ တေခ်ာင္သံုးေယာက္က်နဲ႔ အစည္းေ၀းတက္ေတာ့ ေဘာဂေခ်ာင္ က လူႀကီးသံုးေယာက္လည္းပါတယ္။

ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ သူႀကီးက ဆြမ္းသိမ္းပြဲအစီအစဥ္ေတြ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလိုပဲ စည္စည္ကားကား ျဖစ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ အိုးစည္၀ိုင္း၊ ဒိုးပတ္၀ိုင္းေတြနဲ႔ မႏွစ္က စီစဥ္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့အေၾကာင္း၊ သည္ႏွစ္ေတာ့ တေခ်ာင္ တမ်ိဳး တာ၀န္ယူၿပီး ၾကည့္ခ်င္ပြဲေလးလုပ္ရင္ ပိုမ်ား သင့္ျမတ္မလားလို႔ ထင္ေၾကာင္း၊ ႐ြာကလည္း ေခါင္ေတာ့ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္ကေလး လုပ္ပါမွ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြ ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔႐ွိေတာ့ သင့္ျမတ္ပါတယ္ ဘုရားေပါ့။ ကတိေပးၾကတယ္။ ဆြမ္းသိမ္းပြဲကလဲ မိုးေလ၀သကင္းမွ ဆိုေတာ့ လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ ကတိေပးလိုက္ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ အစည္းေ၀းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ စိတ္ညစ္သြားတာ ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးသံုးေယာက္ပဲ။

"ကိုင္း.... ဘယ္ႏွယ္လုပ္မတုန္း... တေခ်ာင္တမ်ိဳးနဲ႔ တာ၀န္ယူၿပီး ဇာတ္လမ္းသြင္းရ မတဲ့...." ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ေခ်ာင္ အေၾကာင္း ကိုယ္သိတာကိုး။ ထိုးဇာတ္ကေလး ေနေနသာသာ ထမင္းစားဖို႔ ဖတ္သီဖတ္သီ ႐ွာေနရတဲ့ ေခ်ာင္။ ေျပးၾကည့္မွ တေခ်ာင္လံုး လူတရာ မျပည့္တဲ့ေခ်ာင္။ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးေတြ၊ ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြ ႏႈတ္လိုက္ရင္ ေယာက်္ားသားဆိုလို႔ ႐ွိလွရင္ သံုးဆယ္ေလာက္ေပါ့။

အဲသည္အထဲမွာ လူငယ္ဆိုလို႔ ေလး-ငါး- ဆယ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ က်န္တဲ့ ေယာက်္ားသား ေတြကလည္း ကိုယ့္အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာေခ် အေဖြးသားလိမ္းၿပီး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ဇာတ္စင္ေပၚ တက္မတုန္း။ ကိုင္း တက္ပါၿပီတဲ့ ဘာက ၾကမွာတုန္း။ ဘယ္သူက သင္ေပးမွာ တုန္း။

"သူမ်ားေခ်ာင္ေတြက ျဖစ္ပါတယ္ဆိုလို႔သာကိုး..... မခံခ်င္လို႔သာ ေခါင္းညိတ္ရတယ္... က်ဳပ္တို႔ေခ်ာင္က ဘာသြားကမွာတုန္း စိတ္စက္မ်ား ညစ္ပါတယ္......"

 

ျပန္သာလာရတယ္။ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ ရက္ကေတာ့ ရပါေသးတယ္။ သီတင္းကၽြတ္မွဆိုေတာ့ လုပ္မယ္ ဆိုရင္ တိုက္ဖို႔ ျပဳဖို႔ ရက္ကေလးေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူက ဘာဇာတ္ကို ကမွာတုန္း။ တေယာက္ကေတာ့ အၾကံေပးတယ္။

"က်ဳပ္တု႔ိေခ်ာင္က ေယာက်္ားေလးက နည္းရတဲ့အထဲ လူငယ္ကာလသားက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိလို႔တုန္း..... သည္ေတာ့ ႐ွိတဲ့အထဲက သာဒြန္းကို တာ၀န္ေပးရေကာင္း မလား"

"မိန္းကေလးကေကာ... ဘယ္သူက မင္းသမီး လုပ္မွာတုန္း၊ ေန႔နဲ႔ည ထဘီေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္လဲ ရတဲ့ ကေလးမေလးေတြက ဘယ္က ထဘီအက်ႌရမွာတုန္း... ဒါလည္း တြက္ပါဦး"

"အင္းဗ်ာ.. ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး"

"ေနပါဦးဗ်ာ.... သာဒြန္းေမးၾကည့္ပါဦး"

လူႀကီးေတြကလည္း တာ၀န္သာ ယူလာတာ ေဘာဂေခ်ာင္က တင္ဆက္ရမယ့္ တခန္းရပ္ ျပဇာတ္ကို ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခ်ာင္ထဲက အျမဲမူးေနတဲ့ သာဒြန္းကို ဆရာတင္ဖို႔ လုပ္ရေတာ့တယ္။ သာဒြန္းက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေတာ့ ပါတယ္။ စည္းေလး၀ါးေလး နည္းနည္းပါးပါး နားလည္တယ္။ ဒိုးေလး စခြန္႔ေလး တီးတတ္ တယ္။ သီခ်င္းလဲ ဆိုတတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ႏွဲက စီ႐ွပ္ဆိုရင္ သူက ငါးေပါက္ေအာက္ျပန္ ေလာက္နဲ႔ ေအာ္ခ်င္ေအာ္ေနတဲ့ေကာင္ေပမယ့္ ေဘာဂေခ်ာင္မွာေတာ့ သူကလည္း ေတးသံ႐ွင္ 'ေဘာဂေခ်ာင္သာဒြန္း' ေပါ့ေလ။

"ဒီေကာင္ လုပ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲဗ်ာ... ေမးၾကည့္တာေပါ့..."

(၃)

သာဒြန္းနဲ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္က သူတို႔ေ႐ွ႔က လူႀကီးသံုးေယာက္ကို အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔တသက္ ေခ်ာင္ကလူႀကီးေတြက သည္လို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ တာ၀န္ေပးတာမ်ိဳး မ႐ွိခဲ့ဖူးဘူး။ သူတို႔ကို အားကိုးတယ္လို႔လည္း တခါမွ ေျပာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ မကယ္ရင္ ေခ်ာင္က ဘယ္လိုမွ နားလံထူမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဘာဂေခ်ာင္ရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို မင္းတို႔ ထိမ္းသိမ္းရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း သူတို႔ မၾကားဖူးဘူး။

ဒါေပမယ့္ ကေန႔ေတာ့ လူႀကီးသံုးေယာက္က ေခၚတယ္ဆိုလို႔ လာၾကေတာ့ တကယ့္ကို တာ၀န္ေပးေနၿပီ။ တာ၀န္ကလည္း ၾကည့္ဦး၊ တ႐ြာလံုးက ၾကည့္မယ့္ပြဲတဲ့။ ဆြမ္းသိမ္းပြဲတဲ့။ ေခ်ာင္ငါးခုစလံုးက တေခ်ာင္တမ်ိဳး အသံုးေတာ္ခံၾကမွာတဲ့။ ကိုယ့္ေခ်ာင္က ညံ့ရင္ ကိုယ္ခံတဲ့။ ျပဇာတ္၊ ထိုးဇာတ္၊ တခန္းရပ္၊ ေအာ္ပရာ ႀကိဳက္ရာ တခုခုလုပ္တဲ့။ ဘယ္သူမွ မစြက္ဖက္ေစရတဲ့။ ဘယ္သူကမွ မင္းတို႔ကို ၾသဇာမေပးေစရဘူးတဲ့။ ေဘာဂေခ်ာင္ မွာ႐ွိတဲ့ ပစၥည္းပစၥယ ႀကိဳက္တဲ့အထဲက ႀကိဳက္တဲ့ အိမ္က ယူသံုးခြင့္ ျပဳသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာေတာ့ ေဘာဂေခ်ာင္က တာ၀န္ယူတင္ ဆက္မယ့္ အခန္းတခန္းေတာ့ ပါကို ပါရမယ္တဲ့။

"ကိုင္း.... မင္းတို႔ ျဖစ္မလား.. သာဒြန္း"

သာဒြန္းကလည္း သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ကလည္း သာဒြန္းၿပီးရင္ ျပီးတာပဲဆိုေတာ့ သာဒြန္းကိုပဲ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ေခ်ာင္အေၾကာင္းေတာ့ ကုိယ္သိတယ္။ အမည္ကသာ ေဘာဂေခ်ာင္။ ဆင္းရဲလိုက္ၾကတာ တာေတလံလို႔။ ဘယ္အိမ္မွ တံခါး႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အိမ္ကမွ ႏြားတ႐ွဥ္း ကၽြဲတစီး ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဟင္း႐ြက္ေလးခူးလိုက္၊ ေကာက္သင္းေကာက္ စပါးေလးရိတ္ နဲ႔ ၀မ္းတထြာ ႐ွာရတဲ့ ေခ်ာင္မွာ တခမ္းတနား တင္ဆက္ရမယ့္ ထိုးဇာတ္ ဘယ္လိုစီစဥ္မလဲ။ သာဒြန္းစဥ္းစားတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ....

"ရတယ္ဗ်ာ... က်ဳပ္လုပ္မယ္"

"ေဟ...."

လူႀကီးသံုးေယာက္ကေတာ့ ၀မ္းသာၾကတာေပါ့။ ဆရာေတာ္ကိုလဲ ေလးစား၊ သူႀကီးကိုလဲ ေၾကာက္လို႔သာ ယူရတဲ့ တာ၀န္၊ ပခံုးေျပာင္းေပးရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာတာ ေပါ့။

"ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါေမာင္ရာ...."

"သိတ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ.."

"လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ကုန္မွာတုန္း"

"ငါးေယာက္.."

"ေဟ..."

"ေတာ္ၿပီ က်ဳပ္တို႔ ငါးေယာက္ပဲ"

"ဟဲ့ေကာင္ သာဒြန္း.. ငါးေယာက္နဲ႔ ျပဇာတ္ျဖစ္လို႔လားဟ.."

"ျဖစ္တယ္..ငါးေယာက္ပဲ ကုန္မယ္"

"မိန္းကေလးကေကာ ျပဇာတ္မင္းသမီး လုပ္ဖို႔...."

"မလိုဘူး.. မင္းသမီးမပါဘူး"

"ေဟ...."

မင္းသမီးမပါဘဲ လူငါးေယာက္နဲ႔ ကမယ့္ ဇာတ္ မၾကားဘူးေတာ့ ၀မ္းသာတဲ့ၾကားက စိုးေတာ့ စိုးရိမ္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ တေယာက္က...

"ဟဲ့ေကာင္... တ႐ြာလံုး ၾကည့္မယ့္ပြဲေနာ္၊ မင္းေပါ့ေပါ့ဆဆေတာ့ သေဘာမထားနဲ႔ ငါ့ေကာင္ရ.... မင္းအစြမ္းေတာ့ ငါသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးလည္း မပါဘဲ၊ လူငါးေယာက္ နဲ႔ ကမယ့္ဇာတ္ ႐ွိလို႔လား"

"ရပါတယ္ဗ်ာ.... ဆြမ္းသိမ္းပြဲဆိုေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ရမွာကိုးဗ်။ ဒါလည္း စဥ္းစားရေသးတယ္... ေဘာဂေခ်ာင္က ဆင္းရဲေပမယ့္ သာဒြန္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္...."

"ေကာင္းပါ့ေမာင္ရာ.. ဒါ့ထက္အ၀တ္အစားကေကာ...."

"မလိုဘူး... မင္းညီမင္းသား အ၀တ္အစား တစံုနဲ႔၊ သကၤန္းေဟာင္းတထည္ပဲ..."

"ေဟ...''

"ဘႀကီးတို႔ စိတ္ေအးေအးသာထားပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာခိုင္းတာသာ ႐ွာေပးပါ...''

"ဒါေလာက္က ျဖစ္ပါတယ္... က်န္တဲ့ သံုးေယာက္က ဘာ၀တ္မွာတုန္း.. ဇာတ္က ဘာဇာတ္တုန္း.."

''နာမည္ မေျပာနဲ႔ဦး.. တခန္းရပ္လို႔ပဲ ေျပာထား။ ကပ္ၿပီးမွ ေၾကညာမယ္.. က်န္သံုး ေယာက္ကလည္း ဘာမွ ၀တ္စရာ မလိုဘူး ရတယ္.."

ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးသံုးေယာက္ကေတာ့ နားကို မလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူငါးေယာက္နဲ႔ ကမယ့္ တခန္းရပ္ဇာတ္တဲ့။ အ၀တ္အစား မလိုဘူးတဲ့။ အမ်ိဳးသမီး မလိုဘူးတဲ့။ ဘာဇာတ္လဲ ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ဘူးတဲ့။ လွ်ိဳ႔၀ွက္ေတာင္ ထားရဦးမယ္တဲ့။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာေတာ့ 'ေဘာဂေခ်ာင္သာဒြန္း' ရဲ႔ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ တင္ႏိုင္ၿပီပဲ။ သည္လိုပဲ သေဘာထား ရေတာ့တာေပါ့ေလ။

(၄)

သည္လိုနဲ႔ ဆြမ္းသိမ္းပြဲ နီးလာၿပီ ေျပာပါေတာ့။ တကယ္ဆိုရင္ သူမ်ားေတြက ဆိုင္းသံ၊ ေမာင္းသံေတြနဲ႔ တခ်ိန္းခ်ိန္း တိုက္ၾက ျပဳၾက၊ စေတာ္တိုက္ၾက၊ လမိုင္းတင္ၾက၊ ဆိုၾက၊ ငိုၾကနဲ႔ ေနာက္ေနာက္ ေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေဘာဂေခ်ာင္က သာဒြန္းတို႔ ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး။ သူမ်ားေတြ လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာလဲ ၾကည့္ဦးေလ။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္က ေသရိ၀၀ါဏိဇၨ ႐ြဲကုန္သည္ဇာတ္တဲ့။ ေ႐ႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႔ ႐ြဲကုန္သည္ကို တိတ္ေခြနဲ႔ ဖြင့္ၿပီး ေ႐ွ႔က လူက သ႐ုပ္ေဆာင္မွာတဲ့။ ဒန္ဖလားကို ေ႐ႊေရာင္စကၠဴ ကပ္သူက ကပ္လို႔။

အလိုေလးေခ်ာင္က ကိသာေဂါတမီ တိတ္ေခြဇာတ္လမ္းတဲ့။ အ၀တ္အစားေတြ ၿမိဳ႔တက္ ငွားလို႔တဲ့။ ကိသာေဂါတမီလုပ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကလည္း မာန္ပါလိုက္တာတဲ့။ ၿမိဳ႔မ နဲ႔ မင္းလမ္းကေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့လူမ်ားေတာ့ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တာကိုး။ ယိမ္းေတြနဲ႔တဲ့။ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ေလးနဲ႔တဲ့။ ေဘာဂေခ်ာင္သာဒြန္းတို႔ကေတာ့ ေအးေအးပဲ။ တခန္းရပ္လုပ္ မယ့္ သာဒြန္းလည္း ကဖို႔ႏွစ္ရက္ပဲ လိုေတာ့တာေတာင္ သူ႔ဇာတ္ကို မေျပာေသးဘူး။

သူနဲ႔ တြဲဖက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ေလးေယာက္ကလည္း ခုထိ ဘာလုပ္ရမယ္ မသိေသးဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ တိုက္ဖို႔ေကာင္းၿပီ။ တိုက္သားက်ဖို႔ ေကာင္းၿပီ။ ေနာက္ခံတီး၀ိုင္းက ဘာတီးမယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္လိုထြက္မယ္၊ ဘယ္သူက ဘာေျပာမယ္ဆိုတာလဲ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို သိဖို႔ ေကာင္းၿပီ။

သာဒြန္းကေတာ့ ေအးေအးပဲ။ လူႀကီးေတြက ေခါင္းပူလွၿပီ။ သာဒြန္း႐ွာခိုင္းတဲ့ မင္းညီမင္းသားမ်ား ၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစားေလး၊ မ႐ွိမယ့္ ႐ွိမယ့္ငွား၊ သဃၤန္းေဟာင္းေလး တထည္ ေက်ာင္းကေတာင္းၿပီး လာပို႔ထားတာေတာင္ တခန္းရပ္က မလႈပ္ေသးေတာ့ သာဒြန္းတို႔ ေလးေယာက္ကို ေခၚရတာေပ့ါ။ သာဒြန္းေရာက္လာေတာ့ လူႀကီးေတြလည္း ေဒါကန္သူ က ကန္ေနၾကၿပီ။

"သာဒြန္း.. သူမ်ားေတြ ဇာတ္တိုက္တာပဲ လိုက္ၾကည့္မေနနဲ႔၊ မင္းတို႔က သန္ဘက္ခါ ဖိန္းႏြဲခါပဲ ကရေတာ့မယ္ ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႔လားကြာ..... ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ သိပလား"

"မသိေသးဘူး.. မၾကာဘူး ဘႀကီးရ ခဏေလးရယ္၊ တခန္းရပ္ပါဆို.."

"ဘာဇာတ္လဲကြာ.. သည္အခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ ေျပာေတာ့ကြာ...."

"တို႔လည္း သိပါရေစေတာ့...."

"နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္...."

လူႀကီးေတြေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္ဆိုပါလား။ သည္ေကာင္ က ေျပာသာေျပာရတာ လုပ္လိုက္ရင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ထဲက ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးလား မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။

"ဆိုပါဦး မင္းဇာတ္လမ္းက.."

"ဘာခက္လို႔လဲ ဘႀကီးရ.. တေယာက္က ငွားထားတဲ့ မင္းသားအ၀တ္အစားနဲ႔ အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသားလုပ္ရမယ္... တေယာက္က ေခါင္းတံုးတံုးၿပီး ရဟန္းလုပ္ရ မယ္.... တေယာက္ သူအို လုပ္ရမယ္.. တေယာက္က သူနာ လုပ္ရမယ္... တေယာက္က သူေသလုပ္ရမယ္.... မင္းသမီးမလိုဘူး..."

"အ၀တ္အစား မလိုဘူး... သိပ္သ႐ုပ္ေဆာင္စရာ မလိုဘူး.. ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာ နိမိတ္ႀကီး ေလးပါး ျမင္ေတာ္မူခန္းကို ျပမွာ... ေနာက္ခံက မယ္ဒလင္သမား ငျပဴးကို ယေသာ္ဓရာ ယိုးဒယား တီးခိုင္း႐ုံပါ.. ဒါပဲ.."

"ေ႐ြ... နိပ္ဟ..."

လူႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္ ေသေဘာက်သြားတယ္။ ဟုတ္သားပါလား။ သာဒြန္းကို ဒါေၾကာင့္ အားကိုးတာ။ ၾကည့္စမ္း သူမ်ားေတြ ကုန္လိုက္တဲ့ပိုက္ဆံ၊ ႐ြဲကုန္သည္တဲ့၊ ကိသာေဂါတမီတဲ့၊ ၀ဏၰပထတဲ့။၊ တို႔ သာဒြန္းက နိမိတ္ႀကီးေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္တဲ့။ တျခားစီ။ ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ရက္စက္တယ္ထဲက ေနမွာပဲေဟ့။ ၾကည့္စမ္း ဒီေကာင္ သူ႔ဥာဏ္စြမ္း ဥာဏ္စနဲ႔မို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ႀကီးလည္းႀကီးက်ယ္ရမယ္... တရားသံေ၀ဂလည္း ရရမယ္.. ပိုက္ဆံလည္း မကုန္ရဘူး။ ေဘာဂေခ်ာင္ကေတာ့ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာ အာဂေပါ့ကြယ္။

လူႀကီးေတြကေတာ့ သာဒြန္းအေျပာနဲ႔ပဲ သာဒြန္းဇာတ္ကို ယံုၾကည္သြားၾကတယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္လည္း သူတို႔ ကရမယ့္ဇာတ္လမ္း သူတို႔ သိေတာ့တယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ တိုက္ရက္ကလည္း ၾကားတရက္ႏွစ္ရက္ပဲ က်န္ေတာ့ ကေန႔က စတိုက္ၾကမယ္ေပါ့။ မယ္ဒလင္သမားကိုလည္း ညက်ရင္ သီခ်င္း ခ်ေပးမယ္ေပါ့။ ယေသာ႐ဓရာ ယိုးဒယားထဲက 'ေလးပါးရယ္ သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ... ျမင္ျပန္လွ်င္ စြဲစိတ္သံေ၀... လူတိုင္းရပ္ေျမ.. ၾကာ႐ွည္ေန၀ံ့ပဲ..' အပိုဒ္ကို သံုးေလးေက်ာ့ တီးခိုင္းမယ္ေပါ့။

(၅)

ဆြမ္းသိမ္းပြဲညက တကယ္ပြဲကေတာ့ ေခ်ာင္ေလးခုက တင္ဆက္တဲ့ ထိုးဇာတ္ေတြ၊ ယိမ္းေတြပဲ ပါေတာ့တယ္။ ေဘာဂေခ်ာင္က 'နိမိတ္ေလးအင္ဗုဒၶ၀င္' မတင္ဆက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူႀကီးကေတာ့ ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးသံုးေယာက္ကို မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ၊ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ ေပါ့လ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ နိမတ္ႀကီးေလးပါးေလး ဘာေလးနဲ႔ ေနႏွင့္အံုး ဒင္းတို႔ေတာ့ လို႔လဲ ႀကိမ္းသတဲ့။ ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးေတြကလည္း မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္လို႔။ သာဒြန္းက ေတာ့ မင္းသားအ၀တ္အစားနဲ႔၊ မ်က္ႏွာေခ် အေဖြးသားနဲ႔။ က်န္တဲ့ေလးေယာက္ကို ႐ွာမေတြ႔လို႔ ထင္ပါရဲ႔။ မ်က္ႏွာေလးငယ္လို႔။

"ေကာင္းၾကေသးရဲ႔လား... သာဒြန္းရာ... မင္းဟာေကာင္းခ်ီ ေကာင္းရက္နဲ႔"

"ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္တာပါပဲဗ်ာ...

ငါက သိဒၶတၳမင္းသား လုပ္မယ္..၊ ၾကာယံုက ရဟန္းလုပ္၊ ငေတက သူေသလုပ္၊ စိန္ေမာင္က သူနာလုပ္၊ ေက်ာ္လွက သူအိုလုပ္

ေသေသခ်ာခ်ာ အကြက္ခ်တာပဲ.. ဘႀကီးရာ ၾကာယံုက ေခါင္းတံုးမတံုးခ်င္ဘူးတဲ့...

သကၤန္းႀကီးနဲ႔ မပါခ်င္ဘူးတဲ့...သိဒၶတၳမင္းသား လုပ္မယ္တဲ့...

ငေတက ဇာတ္ခံုေပၚမွာ သူေသလုပ္ၿပီး ပက္လက္ႀကီး လုပ္ေနမွေတာ့ မပါတာေကာင္း တယ္တဲ့...

ဘာလုပ္ခ်င္တုန္းဆိုေတာ့ မင္းသားပဲ လုပ္မယ္တဲ့..

ေက်ာ္လွကလည္း ႐ုပ္က အဖိုးႀကီးအို႐ုပ္ေပါက္ေနလို႔ သူအိုလုပ္ပါဆိုေတာ့ သူ႔ေကာင္ မေလးက ဇာတ္ခံုေပၚမွာ သူအို မလုပ္ရဘူးတဲ့... လုပ္ရင္ အျပတ္ပဲတဲ့... လုပ္ခ်င္ရင္ မင္းသားလုပ္.. မရရင္ မလုပ္နဲ႔ ေျပာလို႔တဲ့...''

"စိန္ေမာင္ကေကာ"

" ဒီေကာင္လည္း မေကာင္းပါဘူး၊ ဘႀကီးရာ...

သူက အ႐ိုးေပၚ အေရတင္မို႔ သူနာလုပ္ပါဆိုတာကို သူ႔ကို ႏွိမ္တာတဲ့ ငါမင္းသားလုပ္ မယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ မင္းသားလုပ္မွာေပါ့... ဒီေကာင္ေတြ လူပါးကို ၀တယ္.."

"ေအးေကာင္းကြာ.. အခု ဒီေကာင္ေတြ ေကာ...."

"မ႐ွိေတာ့ဘူး... ဘယ္ေနရာသြားမူးေနၾကလဲ မသိဘူး... ကၽြန္ေတာ္႐ွာတာလဲ မေတြ႔ ဘူး"

အဲဒီည သာဒြန္းကေတာ့ မင္းညီမင္းသား အ၀တ္အစားနဲ႔၊ မ်က္ႏွာေခ်နဲ႔။ လူႀကီးေတြ ကလည္း မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ၊ အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔။ နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္မွာ သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းလုပ္မယ့္လူ မ႐ွိေတာ့ သာဒြန္းလည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း။ ဆဲလည္း ခံ႐ံုေပါ့။ သာဒြန္းကေတာ့ သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းလုပ္မယ့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ကို ေမွ်ာ္တုန္း။

(၆)

ၾကာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ သဖန္းေခ်ာင္မွာ သူႀကီးေခတ္က ျဖစ္ခဲ့တာေပမယ့္ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ရင္ သဖန္းေခ်ာင္သားေတြက ေျပာတုန္း၊ ဥပမာေပးေကာင္းတုန္း၊ ရယ္ၾက ေမာၾက တုန္း။

ေနဝင္းျမင့္

တမာသားေလးမွတ္စု ဘေလာ့ဂ္ကေန ကူးယူပါတယ္။ တမာသားေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စေလ ငေနာ့