ဓာတ္ေလွကား 🖋 ေငြဇင္ေယာ္ဦး(မိုးကုတ္)

ဓာတ္ေလွကား

************

ေငြဇင္ေယာ္ဦး(မိုးကုတ္)

၁။

ဒီရက္ပိုင္း အတြင္း“ေရျပာအုိင္” ရြာေလးမွာ လူေျပာ မ်ားေနတာက ေဒၚသုန္႔ သတင္းပါ။ ေဒၚသုန္ ဆိုတာက တစ္ရြာလံုး မသိသူ မရွိတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ ႀကီးေပါ့။

“ေရျပာအိုင္”က ရြာဆိုေပမယ့္ ေတာခပ္က်က် ရြာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေျခႏွစ္ရာ နီးပါးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ နီးေပမယ့္ သူ႔က်ေတာ့ ေျမျပန္႔ ျဖစ္သြားၿပီမို႔ နည္းနည္းပူတယ္။ လယ္ယာ လုပ္ငန္းကို အဓိက လုပ္တယ္။ ေဒၚသုန္ကေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္းသမားမို႔ ပင္ပန္းမယ့္ အလုပ္ေတြ ေထြလီကာလီ လုိက္လုပ္ မေနပါဘူး။

ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေခါင္းရြက္ၿပီး တစ္မနက္ခင္း လည္ေရာင္းလိုက္တာနဲ႔ တစ္၀မ္းတစ္ခါး မပူရေတာ့ဘူးေလ။ ေရႊမ၀တ္ ႏိုင္ေပမယ့္ ထိုက္သင့္ သေလာက္ေလး လွဴႏိုင္ တန္းႏိုင္တယ္။ စားခ်င္တာေလး ေဖာေဖာသီသီ စားႏိုင္တယ္။ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာ ျဖစ္ရင္လည္း အိမ္မွာ ေအးေအးသက္သာ နားေနလို႔ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚသုန္ က်န္းမာပါတယ္။ ေတာ္႐ံုနဲ႔ ဖ်ားခဲ နာခဲတယ္။ ႐ိုး႐ိုး ႏွာေစးေခ်ာင္း ဆိုး႐ံု ေလာက္နဲ႔ေတာ့ အလုပ္ပ်က္ မခံဘူး။

တစ္ရြာလံုးမွာ တစ္သည္တည္း ရွိတဲ့ ပဲျပဳတ္ သည္ႀကီးကို တစ္မနက္ တစ္မနက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ထြက္၀ယ္ ေနက် ပံုမွန္ ေဖာက္သည္ေတြ ကလည္း မနည္းလွဘူး။ နိစၥဓူ၀ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ ေဒၚသုန္ကို မသိတဲ့သူ မရွိသလို ေဒၚသုန္က မသိတဲ့ လူရယ္ လုိ႔လည္း မရွိဘူး။ အတင္း သတင္း မွန္သမွ်လည္း ေဒၚသုန္႔ေလာက္ သိသူ မရွိဘူး။

ဒါေပမဲ့ ေဒၚသုန္ကေတာ့ အတင္းအဖ်င္း ေျပာဖုိ႔ ရာ ၀ါသနာ ပါသူ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ သိသမွ်ကို ေလွ်ာက္ၿပီး ေဖာက္သည္ မခ်ပါဘူး။ အခု အဲဒီ ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ သြားေတာ့မယ္။ ေလာ ေလာဆယ္ ရြာထဲမွာ အလတ္ ဆတ္ဆံုး သတင္းေပါ့။

“မိလဲ့တို႔ လင္မယား လာေခၚတာေလ”

ေဒၚသုန္ေျပာတဲ့ “မိလ့ဲ” က လဲ့လဲ့ေအာင္ကို ဆိုလုိတာပါ။ ဇာတ္ရည္လည္ ေအာင္ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဟုိး...လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေလာက္ကို အစ ျပန္ေကာက္မွ ရမယ္။

အဲဒီတုန္းက ေဒၚသုန္တို႔ လင္မယားနဲ႔ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ မိသားစုက ရြာမွာ အိမ္နီးခ်င္း ေတြ။ ေဒၚသုန္တို႔မွာ သားသမီး မရွိေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္ ကိုပဲ ေပးစရာ ရွိတာေပး၊ ေကၽြးစရာ ရွိတာေကၽြးနဲ႔ သမီး ရင္းခ်ာေလးလို ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ။ လဲ့လဲ့ေအာင္ ခုနစ္တန္း ႏွစ္မွာ သူ႔အေဖ ပိုးထိၿပီး ဆံုးေတာ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္နဲ႔ ရြာက ျခံနဲ႔၀ိုင္းကို ေရာင္းၿပီး လဲ့လဲ့ ေအာင္အေမဘက္က ေဆြး မ်ဳိးနီးစပ္ေတြ ရွိတဲ့ မႏၲေလးကို ေျပာင္းသြားေရာ။

အဲဒီတုန္းက ေဒၚသုန္ဆို ငိုလိုက္တာ။ လဲ့လဲ့ေအာင္လည္း ငိုတာပဲ။ ငယ္ငယ္ ေလးကတည္းက အတူေန လာၾကတဲ့ သံေယာဇဥ္ကလည္း မေသးလွဘူးကို။ လဲ့လဲ့ေအာင္ကလည္း ေခၚတာေတာင္ အေဖႀကီးနဲ႔ အေမ သုန္တဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ရြာကို အလည္အပတ္ ျပန္လာတဲ့ အခါ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ မိသားစု ႏွစ္ေယာက္ ေဒၚသုန္႔ အိမ္မွာပဲ တည္းတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ ႐ုန္းေနၾကရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားတယ္။ ဒီ ၾကားထဲမွာ ေဒၚသုန္႔ ေယာက္်ားဆံုးတယ္။ အဲဒီကတည္းက ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေခါင္းရြက္ခဲ့ရတာ ခုထိပါပဲ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ လဲ့လဲ့ေအာင္ က ခုမွ ရြာကို မထင္မွတ္ဘဲ ဘြားခနဲ ျပန္ေပၚလာတာေလ။ အဖိုးတန္ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးသူဂိုက္ေပါက္ ေနတဲ့ “လဲ့လဲ့ေအာင္”ကို ေဒၚသုန္ေတာင္ ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိဘူး။ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းရာက ျပန္လာလို႔ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚ အက်အန ၀င္ထိုင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြကို ျမင္ျမင္ခ်င္း “ဘယ္ကဧည့္သည္ ေတြပါလိမ့္”ေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္လံုး ေခ်ာ ေခ်ာလွလွ၊ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ အသက္သံုးဆယ္၀န္းက်င္ အရြယ္စံုတြဲကို ေသခ်ာၾကည့္ ေနတုန္းမွာ အမ်ဳိးသမီးက “အေမသုန္”လို႔ ၀မ္းသာအား ရေခၚၿပီး ေျပးလာဖက္ေတာ့ ေဒၚသုန္ ရင္မွာ ဒိန္းခနဲခုန္ ေရာ။

“ဟဲ့ ဘယ္သူလဲ”

ဟုိက ၀မ္းနည္း၀မ္း သာမ်က္ႏွာနဲ႔ “မိလဲ့ေလ အေမသုန္ရဲ႕။ လဲ့လဲ့ေအာင္” လို႔လည္း ေျဖလိုက္ေရာ ေဒၚသုန္႔မွာ မွင္တက္သြားရာက မ်က္ရည္ေတြ က်လာပါေရာ။ ေဒၚသုန္ငိုေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္လည္း လိုက္ငိုတယ္။ သူတို႔ ဖက္ငိုေနတာ ၾကည့္ၿပီး ေဒၚသုန္ မလာခင္ ကိုယ္စားဧည့္ ခံ ေပးေနၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ေတြပါ လိုက္ငို ကုန္ၾကေရာ။ ႏွစ္ေယာက္သား သိခ်င္တာ ေလးေတြ ေမးလုိက္၊ ေျဖ လိုက္၊ ငိုလိုက္ၾကနဲ႔။ လဲ့လဲ့ ေအာင္ရဲ႕အေမလည္း ဆံုးသြား ရွာပါၿပီ။ လဲ့လဲ့ေအာင္ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ ဆံုးသြားတာ။

ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္သားနဲ႔ ဖူးစာဆံုၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္ သြားတာ၊ အခုေဘးမွာ ပါလာ တဲ့ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ ျမင့္၊ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ အမ်ဳိး သားေလးပါ။ နာမည္က “ကိုစိုးသက္”တဲ့။ ၾကည့္႐ံုနဲ႔ သေဘာ မေနာေကာင္းမယ့္ပံု ေပၚေနတယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္ ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာ ပံုရတယ္။ စီးပြားလည္း အဆင္ေျပပံုပါပဲ။ အခုလည္း သူ႔စီးပြားေရး ကိစၥ တစ္ခုနဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးကို လာရင္း အေမသုန္ တစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနေသး လားဆိုၿပီး ရြာဘက္အထိ ေရာက္လာျဖစ္ၾကတာတဲ့။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေဒၚသုန္႔ အိမ္ေလးမွာ တစ္ည အိပ္သြား ၿပီး အလုပ္ကိစၥ မျပတ္ေသးတဲ့ အတြက္ ၿမိဳ႕ကေလးဘက္ ျပန္တက္ သြားၾကတယ္။ ေဒၚသုန္႔ကိုေတာ့ “ရန္ကုန္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ အထုပ္အပိုးျပင္ ထားေနာ္ အေမသုန္”လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာသြားတယ္ေလ။

၂။

“ဒါဆို ေဒၚသုန္ ရန္ကုန္ လိုက္သြားေတာ့မွာေပါ့”

“မေျပာတတ္ေသးပါ ဘူးေအ။ အိမ္ကလည္း ဒီ အတိုင္း ထားခဲ့ရမွာေလ”

“အမယ္ေလး...ဒီ အတြက္မ်ား ထူးၿပီး ပူမေန စမ္းပါနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔ ၾကည့္ထား ေပးပါ့မယ္။ လိုက္သာသြား၊ ရန္ကုန္မွာ သူေဌးအိမ္ ဇိမ္နဲ႔ တက္သြားရမွာကိုမ်ား”

“မဟုတ္ဘူးေလ၊ စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားရမွာေပါ့”

သိတဲ့အတိုင္း လူႀကီး ဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြလို စိတ္ ျမန္လက္ျမန္ ဘယ္ဟုတ္ပါ့ မလဲ။ ဟိုဟာေလး ေတြးပူ၊ ဒီဟာေလး ေတြးပူနဲ႔ ခ်ီတံု ခ်တံု ျဖစ္ေနတာေပါ့။

“စဥ္းစားမေနပါနဲ႔။ ေ၀းေ၀းလံလံ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အထိ သြားမွာမွ မဟုတ္တာ။ မေပ်ာ္ရင္ ျပန္ခဲ့ေပါ့။ ဒီမွာလည္း ေနာက္ဆံ တင္းစရာ သားသမီး ေျမးျမစ္ သံေယာဇဥ္ တြယ္စရာ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ သြားသာသြား၊ က်ဳပ္တို႔မ်ားျဖင့္ သြားခ်င္ လြန္းလို႔မ်ား တစ္ပိုင္းကို ေသေနတာ။ စရိတ္ကုန္က်ခံ ေခၚမယ့္သူ မရွိလို႔”

တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္းနဲ႔ အားလံုး ၀ိုင္းတိုက္တြန္းေနေတာ့ ေဒၚသုန္ ေတြေ၀ မေနေတာ့ပါဘူး။ မွန္တာ ေျပာရရင္ ေဒၚသုန္႔ အေနနဲ႔လည္း လိုက္သြားခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ရွိပါ တယ္။ အသက္ကလည္း ေျခာက္ဆယ္သီသီ စြန္းလာၿပီေလ။ မေသခင္ေလးမွာ ေရႊတိဂံု ဘုရား ဖူးသြားခ်င္ တယ္။ ရန္ကုန္ဆိုတာ ဘယ့္ႏွယ္ဟာပါလိမ့္လို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ၾကံဳဖူးေရာက္ဖူး သြားခ်င္ေသးတယ္ေလ။ လဲ့လဲ့ေအာင္ရဲ႕ ခင္ပြန္းကလည္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရွိလွတယ္။

“လိုက္ခဲ့ပါ အေမသုန္ ရာ။ လဲ့လဲ့ အေမဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း တစ္ေကာင္ႂကြက္၊ လဲ့လဲ့လည္း တစ္ေကာင္ ႂကြက္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ အားကိုး တိုင္ပင္စရာ လူႀကီးသူမ မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ လူႀကီးရွိေတာ့ အိမ္ေႏြးတာေပါ့။ စိတ္ခ်၊ အေမ သုန္ ဘာမွ မလုပ္ရဘူး။ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေကာင္မေလးလည္း ရွိၿပီးသား။ ေအးေအးသက္သာ အိမ္ဦး ခန္းမွာ ေန႐ံု။ ခူးခပ္ၿပီးသား အသင့္ လက္ေဆးၿပီး စား႐ံု ပဲ။ ဘာမွ ပူစရာ မရွိဘူး။ လိုက္ခဲ့ပါ...”

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာလို႔ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယား ရြာအထိ ျပန္လာ ေခၚရာေနာက္ကို အ၀တ္ထုပ္ေလး ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး ေဒၚသုန္ တစ္ေယာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ခဲ့ ေတာ့တယ္။ အိမ္စုတ္ေလးနဲ႔ ရွိစုမဲ့စု အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ အိမ္နီး ခ်င္းေတြကိုပဲ ၾကည့္႐ႈေပးဖို႔ အပ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေဒၚသုန္ လိုက္သြားတဲ့ ေန႔က တစ္ရြာ လံုးလိုလို ထြက္ၾကည့္ ႏႈတ္ ဆက္ၾကတယ္။

စိတ္မထားတတ္သူ တခ်ဳိ႕က လြဲရင္ အမ်ားစုက “ေဒၚသုန္ တစ္ေယာက္ အသက္ႀကီးမွ အိုကံေကာင္း ရွာတယ္”ဆိုၿပီး မုဒိတာပြား ေပးၾကပါတယ္။

ေဒၚသုန္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အိမ္ကေလးနဲ႔ ရြာေလးကို မ်က္စိတဆံုး ေငးၾကည့္ ရင္း ေထာ္လာဂ်ီေပၚ လိုက္ပါသြားတယ္။ ေနာင္ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ဒီျပန္ေရာက္ ႏိုင္မယ္ မသိဘူးေလ။ အခန္႔ မသင့္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ ျဖစ္ေတာ့တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။

အင္း၊ ဒီလိုဆုိေတာ့ လည္း ရြာကို ေက်ာခိုင္းထား ရစ္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးက လြမ္းစရာ အေကာင္းသား။ ၀ဲရာကေန ေႂကြလုေႂကြခင္ ျဖစ္လာတဲ့ မ်က္ရည္စကို လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယား မျမင္ခင္ ေဒၚသုန္က အက်ႌ လက္ေမာင္းစေလးနဲ႔ မသိမသာ တို႔သုတ္လိုက္ရ တယ္။

၃။

ခရီးက ကားတစ္တန္ ကေန ရထားတစ္တန္ ျဖစ္လာေတာ့ ရြာကို ခြဲခြာ လာရတဲ့ ေဒၚသုန္႔ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြ ေလ်ာ့တန္သေလာက္ ေလ်ာ့သြားၿပီ ေျပာရမယ္။ ေထာ္လာဂ်ီေပၚကေန ဆင္းၿပီး ကားေပၚ တက္ခဲ့ရက တည္းက ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ အတူ က်န္ခဲ့တာလားေတာ့ မသိဘူး။ ထိေတြ႔ ပတ္သက္ ရေတာ့မယ့္ ေနရာ ေဒသသစ္ တစ္ခုကို စိတ္ကူး ေမွ်ာ္ လင့္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈသာ အစားထိုး၀င္ ေရာက္လာတယ္။ လမ္းမွာ တစ္ေထာက္ မနားဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ခရီးဆက္တာမို႔ ကား ၿပီး ေတာ့ ရထားေပါ့။

ေဒၚသုန္႔ ဘ၀မွာ ရထား စီးဖူးတာ ဒါဟာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပါ။ ရထားမွ ညရထားေလ။ အထူးတြဲမို႔ စီးရတာလည္း သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိလွတယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားက လည္း အေျပာနဲ႔အလုပ္ညီစြာ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး အစစ အရာရာ “အေမသုန္၊ အေမသုန္”နဲ႔ ဦးစားေပး ဂ႐ု စိုက္လာၾကတဲ့ အတြက္ ေဒၚသုန္ ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးေန မိတယ္။ သူမ်ားေတြ အိပ္ကုန္ ၾကေပမယ့္ ေဒၚသုန္က မအိပ္ဘူး။ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မ်က္စိ ေၾကာင္ေနတယ္ ဆိုတာထက္ ေဒၚသုန္႔ စိတ္ထဲမွာကိုက အိပ္ ဖို႔စိတ္ကူး မရွိတာပါ။

ရထား ခုတ္ေမာင္းသံက ဂ်ိန္းဂ်ိန္း ဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္။ အရသာက ကားစီး ရတာနဲ႔ မတူဘဲ ပိုၿပီး ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ရွိတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ က်ယ္ေျပာ လွတဲ့ နက္ျပာေရာင္ ေကာင္း ကင္ျပင္ေပၚ ၾကဲျဖန္႔ထားတဲ့ ၾကယ္တာရာေတြကို တဖ်ပ္ ဖ်ပ္လက္ေနတဲ့ စိန္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔ မျခား အဆံုးအစ မရွိ ျမင္ေတြ႔ ေနရတယ္။ သူတို႔ အလယ္မွာက ထိန္ထိန္သာ ေနတဲ့ လျပည့္၀န္းႀကီး။ သစ္ ပင္ေတြ ၾကားထဲ ပုန္းကြယ္ ငံု႔လွ်ိဳးသြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္ လာၿပီး ျပံဳးရယ္ျပလိုက္နဲ႔ အထက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာ ေနတဲ့ လမင္း ၀ိုင္းစက္စက္ႀကီးက ေရြ႕လ်ား ေနတဲ့ ရထားႀကီးနဲ႔ အၿပိဳင္ ရထားတြဲ ျပတင္းေပါက္ကေန ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါ လာတာကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚသုန္ ေပ်ာ္လာတယ္။ လယ္ကြင္း ေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ညဥ့္ေလေအးကလည္း ျပတင္းေပါက္ဆီ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ တိုးေ၀ွ႔ေျပး၀င္လာ ၾကေသးတာေလ။

ေဒၚသုန္႔ရင္ထဲမွာ ခံစား ခ်က္မ်ဳိးစံုေရာႁပြမ္းၫြတ္ႏူး လာေနတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္တယ္။ လြမ္းေျမ့စိတ္ကေလးလည္း ရွိေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို လေရာင္ေအာက္မွာ ေဒၚသုန္တို႔ ရြာကေလး အိပ္ေမာက်ေန ေလာက္ေရာေပါ့။ ထရံေပါက္ အႀကိဳအၾကားေတြကေန လ ေရာင္ေလးေတြ တိုး၀င္ လင္းျဖာေနမယ့္ အိမ္စုတ္က ေလးကိုေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဆံုး သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ကလူႀကီး ကိုေရာ။ အတိတ္ကိုလည္း ျပန္င့ဲၿပီး လြမ္းရျခင္းေတြနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ လာ မယ့္အနာဂတ္ကို ေရွး႐ႈ ပံုေဖာ္ ၾကည့္ေနမိတဲ့ ခံစားခ်က္ လည္း ရင္ထဲ လူးလြန္႔လ်က္ ရွိေနျပန္ပါတယ္။ ေသြးသား ရင္းခ်ာ တူသားေနာင္မယ္ ရွိၾကသူေတြေတာင္ အသက္ ႀကီးလာရင္ အရိပ္ခိုရတဲ့ကံ ရွိခ်င္မွရွိတာ။

ဒီအတြက္ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ “အိုကံေကာင္း ပါလားလို႔” ေတြးမိေတာ့ ေဒၚသုန္ ေက်နပ္ မဆံုးဘူး။ ရထားျပတင္း အျပင္ဘက္ ေငးေနရင္း ေဒၚသုန္႔ပါးစပ္က သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စ ေလးေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခုန္ထြက္ က်လာသံကို နားေထာင္းရင္း လဲ့လဲ့ေအာင္ တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လည္း ၀မ္းသာေနၾကတယ္။

ရန္ကုန္ ေရာက္လာ ေတာ့လည္း သိခ်င္တာရွိရင္ လက္ညႇိဳး တထုိးထိုးနဲ႔ ေဒၚသုန္ ေမးသမွ်ေတြကို လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေျဖေပးၾကတယ္။ ေဒၚသုန္႔ အတြက္ေတာ့ ျမင္ရသမွ် ၀န္းက်င္က အသစ္အဆန္း ခ်ည္းပဲ။ လူေတြ၊ ယာဥ္ေတြ ကလည္း လိုက္ၾကည့္ရတဲ့ လူေတာင္ ေခါင္းမူးေလာက္ ေအာင္ ႐ႈပ္ေထြး စည္ကား လြန္းလွပံုမ်ား။ လဲ့လဲ့ေအာင္ တို႔ တိုက္တန္းေရွွ႕မွာ တကၠစီ ထုိးရပ္ေတာ့လည္း ျမင့္လွတဲ့ တိုက္ႀကီးကို ေဒၚသုန္ ေမာ့ ၾကည့္ယူရတာပါပဲ။

“ကိုးလႊာအထိ ရွိတယ္။ သမီးတို႔က ေလးလႊာမွာ”လို႔ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေဒၚသုန္႔ကို ရွင္းျပတယ္။ ေအာက္က ေမာ့ၾကည့္လုိက္ရင္ တစ္ပံုစံတည္း တန္းစီျမင္ေနရတဲ့ ၀ရန္တာေလးေတြထဲက တစ္ခုကို လဲ့လဲ့ေအာင္က လက္ညႇိဳး ၫႊန္ျပတာကို ၾကည့္ ၿပီး ေဒၚသုန္႔စိတ္ထဲ နည္း နည္း ေတြးပူသလို ျဖစ္မိ တယ္။ ရြာမွာ အျမဲ လမ္း ေလွ်ာက္ေနရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေျမျပန္႔ေလ။ ဒါႀကီးက...

“ဟဲ့၊ အေမက ဒူးမ ေကာင္းဘူးေနာ္ မိလဲ့။ ဒီေလာက္ အျမင့္ႀကီး တက္ႏိုင္ ပါ့မလားေတာင္ မသိဘူး”

ေဒၚသုန္ရဲ႕ ပူပန္စကား အဆံုးမွာ ကိုစိုးသက္က ျပံဳးရင္း ၀င္ႏွစ္သိမ့္တယ္။

“မပူပါနဲ႔ အေမရဲ႕။ ဓာတ္ေလွကား ရွိပါတယ္”

မီးက သူ႔အခ်ိန္နဲ႔ သူရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီေန႔က သူတို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ မီး လာေနတဲ့ အတြက္ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ အေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီေလာက္ ျမင့္တဲ့ တိုက္ေပၚကို ေျခ ေညာင္းခံစရာ မလိုဘဲ မိနစ္ ပိုင္းေလာက္ေလးနဲ႔ ေရာက္သြားေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္တဲ့ ဓာတ္ေလွကား ဆုိသဟာႀကီးရဲ႕ အစြမ္းကို ေဒၚသုန္ ေတာ္ေတာ္ ဖ်ားသြားတာ အမွန္ပဲ။

၄။

လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ တိုက္ခန္းက မက်ယ္လွပါဘူး။ ရြာက ေဒၚသုန္႔ အိမ္ေလးနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းရယ္။ ဒါကို လဲ့လဲ့ေအာင္က “အခု သမီးတို႔ တိုက္ခန္းကေတာင္ က်ယ္ေသးတာ အေမသုန္ရဲ႕။ တကယ္က်ဥ္းတဲ့ တိုက္ခန္းေတြ အေမ မျမင္ဖူးေသးလို႔” လို႔ေျပာတာ ေဒၚသုန္ အ့ံၾသ ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕တိုက္ခန္း ေတြဟာ ဘုရားခန္းနဲ႔ ဧည့္ ခန္း အတူတူပဲ။ မီးဖိုခန္းမွာ ေရခ်ဳိးခန္းနဲ႔ အိမ္သာပါ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ တြဲ ထား ရေသးတာ။ ညအိပ္ ညေန ဧည့္သည္လာရင္ေတာင္ သိပ္စရာ အိပ္ခန္း သီးသန္႔ မရွိဘူးတဲ့။

အဲဒီလို ဆိုရင္ေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္ ေျပာသလို သူတို႔ တိုက္ခန္းေလးက က်ယ္တယ္ ေျပာရမယ္။ အခန္း ႏွစ္ခန္းပါတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းနဲ႔ အိမ္သာလည္း သူ႔ဟာေလးနဲ႔သူ က်ယ္တယ္။ မီးဖိုခန္းလည္း က်ယ္ တယ္။ ဘုရားခန္းက သတ္သတ္၊ ဧည့္ခန္းက သတ္သတ္။ အခန္းကလည္း အပ်ံ စားပဲ။ ရြာက သြပ္မိုး၊ ထရံကာ ေဒၚသုန္႔ တစ္ထပ္ အိမ္ေလးနဲ႔ စာရင္ေတာ့ တကယ့္ နတ္ဘံု နတ္နန္းလို႔ ေတာင္ ေျပာရမလားဘဲ။

တီဗီြ အေပၚစက္ ေအာက္စက္၊ စေလာင္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္၊ ေလေအး ေပးစက္၊ ဆိုဖာေတြနဲ႔။ အိမ္ သံုးပစၥည္း ဆိုတာေတြကလည္း အဖိုးတန္ အေကာင္းစားေတြ ခ်ည္းပဲ။ ပိုက္ဆံကလည္း ရွာၾကတာကိုး။ ကိုစိုးသက္က ဘယ္ႏွလမ္းမွာ ဆိုလား။ ကား၊ ဆိုင္ကယ္အပိုပစၥည္း ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ တျခား လုပ္ငန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ တစ္ဦးတည္း ပိုင္တာေရာ၊ သူမ်ားနဲ႔တြဲလုပ္ ထားတာေတြေရာ။ သူ႔အလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္ ခြဲၿပီး မိုးလင္းတာ နဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္၊ ေရမိုးခ်ဳိး ျပင္ဆင္ၿပီး ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ နဲ႔ အျပင္ ထြက္သြားၾကတာ ပံုမွန္ ညေနေျခာက္နာရီနဲ႔ ခုနစ္ နာရီ ပတ္၀န္းက်င္မွ ျပန္ ေရာက္လာတယ္။

လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႕ ေတြမွာလည္း လုပ္ေနတဲ့ ကိုစိုးသက္က မိုးခ်ဳပ္တာ မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ လည္း သူတို႔ဘာသာ ဖုန္းနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ၿပီး ေန႔ လယ္စာ အတူျပန္လာစား တတ္ၾကတယ္။ အမ်ားအား ျဖင့္ေတာ့ သူ႔ဟာသူ ျပန္လာစား၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္လာစားပဲ။ သားသမီး မရွိေသး တာ တစ္ခုက လြဲလို႔ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးက ျပည့္စံုပါတယ္။ လင္ရယ္၊ မယား ရယ္လို႔လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိၾကတယ္။ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ ေယာက္ အေလးထားၾက တယ္။ အိမ္မွာ ရွိေနခ်ိန္ေတြ မ်ား “လဲ့ေရ... အစ္ကိုေရ”နဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေနာက္ ေျပာင္က်ီစယ္ ေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး ေဘးက လူေတြပါ ေပ်ာ္လာသလိုပဲ။

“သမီး ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲ မွာ မမလဲ့တို႔ အိမ္ေထာင္ေရး က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အေကာင္းဆံုးပဲ”

လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ ေခၚ ထားတဲ့ “ေဆြေဆြ” ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက ေျပာတာပါ။ ေဒၚသုန္နဲ႔သူ အတူ အိပ္ရ တယ္။ ဒီေကာင္မေလးကို ျမင္ရစက ေဒၚသုန္႔မွာ အံ့ကို ၾသေရာပဲ။ ကိုယ့္ရြာက အပ်ဳိေခ်ာေတြထက္ေတာင္ ေၾကာ့ေမာ့ေနေအာင္ ၿဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ထားလို႔ေလ။ မိုးလင္း တာနဲ႔ ထမင္းအိုး မတည္ခင္ သနပ္ခါးက ပါးေပၚ ဖုန္ေန ေအာင္ လူးထားၿပီးၿပီ။

“ေရာက္စကတည္းက မမလဲ့ သင္ထားတာေလ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ တစ္ကုိယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရး ကိစၥ အရင္လုပ္။ သနပ္ခါးလိမ္း၊ အ၀တ္အစား သန္႔ျပန္႔ေအာင္၀တ္ၿပီးမွ မီးဖို ခန္းထဲ၀င္ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္တဲ့။ သနပ္ခါးလည္း အျပည့္အစံု ၀ယ္ထားေပး တယ္။ မ်က္ႏွာ ေျပာင္နဲ႔ေန မိတဲ့ရက္ဆို အဆူခံရတယ္ ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕”

တကယ္ပါပဲ။ ေဆြေဆြ႔မွာ အလွျပင္ပစၥည္းေတြလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ ရွိ တယ္။ အ၀တ္အစားေတြလည္း မနည္းဘူး။ ေဒၚသုန္ ေတာင္ အပ်ဳိဘ၀က သူ႔ ေလာက္ မ၀တ္မစားခဲ့ရဘူး သလိုပါဘဲ။ ရတဲ့လခအကုန္ အ၀တ္အစား ၀ယ္ပစ္တာ မ်ားလားဆိုေတာ့ ေဆြေဆြက ရယ္တယ္။

“မဟုတ္ပါဘူး ႀကီး ႀကီးသုန္ရယ္။ လခက အိမ္ကို ပို႔ရတာပါ။ အ၀တ္အစားက မမလဲ့ အက်ေတြေရာ၊ ၀ယ္ေပးတာေတြေရာ ေပါင္းလို႔ မ်ားေနတာပါ”

ဆင္တဲ့ အ၀တ္အစားဖိုး ကို သူ႔တစ္လခ စာေလာက္ ရွိမလားဘဲ။ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားကလည္း ေစတနာ ေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ လက္ဖြာတယ္ ေျပာရ မလားဘဲ။ အ၀တ္အစားနဲ႔ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ေဖာေဖာသီသီ ဆင္ေပးတဲ့ အျပင္ လခက သတ္သတ္၊ အိမ္မွာ သူတို႔ မရွိတုန္း စား ခ်င္တာေတြ႕ရင္ ၀ယ္စားႏုိင္ေအာင္ မုန္႔ဖိုးက သတ္သတ္ လက္ထဲ ထည့္ခဲ့ေပးေသးတာ။ ဒီၾကားထဲ ေလးငါးေျခာက္လ တစ္ခါ ဆိုသလို ရြာကိုလြမ္းလို႔ ျပန္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း ခရီးစရိတ္ ထုတ္ေပးေသးတာ တဲ့။

“မမလဲ့တို႔က ကိုယ့္ အေပၚ အဲဒီလို ေကာင္းလြန္း လို႔ကို သမီးကလည္း ျပန္ငဲ့ ေပးေနရတာေပါ့”

ေဆြေဆြ႔စကား ၾကားရ တဲ့ေန႔က ေဒၚသုန္မွာ အျမင္ ကတ္ကတ္နဲ႔ မ်က္လံုးျပဴး ၾကည့္လိုက္မိေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ သူကပဲ တစ္ျပန္တစီး ျပန္ငဲ့ ေပးေနရေသးတယ္ ဆိုပါလား။

“ဒီမွာ ေနရတာ ပ်င္းတယ္ ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕။ ရြာမွာပဲ ေကာက္စိုက္၊ ပ်ဳိးႏုတ္ျပန္ လုပ္စားခ်င္ေတာ့တာ။ မမလဲ့ က ေပးမျပန္ခ်င္လို႔သာ”

“ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေအ”လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တာ၊ မေကာင္းတတ္လို႔။ ဒါေတာင္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ တစ္ခြန္းေတာ့ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြား ေသးတာ။

“လယ္အလုပ္ လုပ္ရ တာ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းတာ။ ဒီမွာ ဘာလုပ္ရတာ မွတ္လို႔ ေအရယ္”

ဟုတ္တယ္ေလ။ ေဒၚသုန္ ျမင္ရသေလာက္ဆို သင္းေလာက္ သက္သာတာ သင္းပဲ ရွိတာ။ မနက္ဆို လည္း သိပ္အေစာႀကီး ထစရာ မလိုဘူး။ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားက မနက္စာကို ထမင္း မစားၾကဘူး။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္နဲ႔ မုန္႔ေလး၊ အသီး အႏွံေလး စားရင္စား။ မုန္႔ဟင္းခါးျဖစ္ျဖစ္၊ မုန္႔တီ သုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ စားရင္စား။ ထမင္းကို ေန႔လယ္ဆယ့္တစ္ နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္လာစားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဆြမ္းေတာ္တင္ဖို႔ စီစဥ္ၿပီးရင္ ထမင္းဟင္း ကိစၥ ေအးေအး ေဆးေဆး စီမံခ်ိန္ရတယ္။

ခ်က္ရျပဳတ္ရတာကလည္း မပင္ပန္းေပါင္။ ဆန္ ေလးေဆး၊ ပလတ္ေပါက္ ထိုးၿပီး ခလုတ္ေလးႏွိပ္ထား လိုက္ရင္ ထမင္းအိုး ကိစၥၿပီး ၿပီ။ လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔အလို လို “ေခ်ာက္”ခနဲ ျမည္ၿပီး က်က္သြားေရာ။

ဟင္းဆိုလည္း လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးေလးနဲ႔ လုိတဲ့အခ်ိန္ ေကာက္ေၾကာ္လိုက္႐ံုပဲ။ ဟင္းအႏွစ္ လိုရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္သြန္ကအစ လက္အေညာင္းခံ၊ အဖိတ္အစဥ္ ခံၿပီး ဓားနဲ႔ စဥ္းေနစရာ မလိုဘူး။ ႀကိတ္စက္ထဲ ထည့္ၿပီး ဆယ့္ေလးငါးခ်က္ လွည့္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားၿပီ။ စားခ်င္တာေလးရွိလို႔ လဲ့လဲ့ ေအာင္တို႔ဘာသာ အျပင္က ဟင္း၀ယ္လာတဲ့ ေန႔ဆိုရင္ ထမင္း တစ္အိုးတည္းနဲ႔တင္ မနက္ပိုင္း မီးဖိုေခ်ာင္ ကိစၥ ျပတ္ကေရာ။ အ၀တ္ ေလွ်ာ္ရတာလည္း စက္နဲ႔ဆိုေတာ့ လူလည္း မပင္ပန္း၊ အခ်ိန္ပုပ္လည္း သက္သာ။ ၾကမ္း ေပၚတင္ေနတဲ့ ဖုန္ေတြက အစ စက္နဲ႔ စုပ္ပစ္တာ။ အားရင္ ေရခဲ ေသတၱာထဲမွာ ၀ယ္ထည့္ ထားေပးတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္ဘူးေတြ ယူေသာက္၊ အသီးအႏွံေတ ယူစား၊ ၿပီး တီဗီြေရွ႕ထိုင္ေန႐ံုပဲ။ သီခ်င္း နားေထာင္ မလား။ စေလာင္းလုိင္းေတြ ၾကည့္မလား။

လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ သင္ထားေပးလို႔ ေဆြေဆြ အားလံုး ဖြင့္တတ္တယ္။ ေဒၚသုန္က ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္တတ္ ေပါင္။ ထမင္းအိုးေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မတည္တတ္ ဘူး။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ အကၽြမ္းတ၀င္ မရွိခဲ့ေတာ့ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေဒၚသုန္က အစြဲရွိတယ္။ လက္နဲ႔ မထိ မကိုင္ရဲဘူး။ မေတာ္လို႔ဓာတ္ လိုက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ၾကမတုံး။ ေဒၚသုန္က အဲဒီလို ေျပာေတာ့ ေဆြေဆြက ရယ္လိုက္တာ။

အဲဒီ ေဆြေဆြက အရယ္လည္း သန္တယ္။ ေဒၚသုန္႔ဆို ေနာက္ဖို႔ေျပာင္ဖို႔နဲ႔ ရယ္ဖို႔ ေလာက္ စိတ္ကူးေနတာ။ လဲ့လဲ့ေအာင္က ဒါကို “အေမသုန္ ေရာက္လာမွ အခုလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္လာတာ။ ေစာေစာကဆို မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔။ ျပန္ခ်င္တယ္ ခဏခဏပူဆာ ေနလို႔ သမီးတို႔မွာ သူ႔ကို မနည္း ေခ်ာ့ထားရတာ”လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ ေဒၚသုန္က ေမးရတယ္။

“အေမ ျမင္တာေတာ့ သူ႔ မွာ ပင္ပန္းတာ မေတြ႔ပါ လား။ ဘာလို႔ ရြာပဲ တကဲကဲ ျပန္ခ်င္ ေနတာတဲ့တံုး”

“ပ်င္းလို႔တဲ့”

ေၾသာ္ ေကာင္မေလးႏွယ္ ခက္ပံုမ်ား။ ဒီလို ေနရာမ်ဳိးမွ မေပ်ာ္ရင္ ဘယ္ေနရာ ေပ်ာ္ဦးမွာတုံး။ ေဒၚသုန္ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီး လဲ့လဲ့ေအာင္က ျပံဳးတယ္။

“သူျပန္ရင္ တျခား တစ္ေယာက္ ရွာမရဘူးလို႔ ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ အေမသုန္ရယ္။ ရွာလို႔ ရတာေပါ့။ ကိုယ့္အိမ္မို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သမီးတို႔လို အိမ္မ်ဳိးက ပိုေတာင္ ရွာလို႔ လြယ္ေသးတယ္။ အလုပ္ သမားရယ္၊ အိမ္ရွင္ရယ္လုိ႔ ခြဲျခား ဆက္ဆံတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ဘူး။ လခလည္း ထိုက္ထုိက္တန္တန္ ေပးတယ္။ အိမ္သားနည္းေတာ့ အလုပ္လည္း မပင္ပန္းဘူး။ လိုအပ္ တာေတြလည္း သူတို႔ ေျပာစရာမလိုေအာင္ အလိုက္တသိ ျဖည့္ေပး ဆည္းေပးတယ္။ သူတို႔ဘက္က ရပိုင္ခြင့္ေတြကိုၾကည့္က်က္ နားလည္ေပးတယ္။ ေပးတာနဲ႔ ခိုင္းတာ မမွ်တတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ အေမသုန္ရဲ႕”

“အေမလည္း ၾကားဖူး နား၀ရွိပါတယ္၊ မိလဲ့တို႔က သေဘာ ေကာင္းတာပါ”

“သေဘာေကာင္းတယ္ ဆိုတာထက္ ကိုယ္ခ်င္း စာတာပါ။ သမီးကိုယ္တိုင္ လည္း ေရႊဘံုစံ ဘ၀က လာခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ေလ။ ကိုစိုးသက္ ဆိုတာလည္း စိတ္ရင္းျဖဴၿပီးသား။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကေန အဆင္ မေျပျဖစ္ၿပီး ထြက္သြားရတဲ့ အိမ္ေဖာ္ရယ္လို႔ ရွိဖူးဘူး။ သူတို႔ဘက္က အခက္အခဲ တစ္ခုခုရွိလို႔ ထြက္သြားရတာ မ်ဳိးပဲၾကံဳဖူးတယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရဘူး ေလေနာ္ အေမသုန္ရယ္”

“ေဆြေဆြေရွ႕မွာ အရင္ ေကာင္မေလးေတြ ရွိဖူးတယ္ေပါ့”

“ႏွစ္ေယာက္ ရွိဖူးတယ္။ တစ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ေန သြားတဲ့ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ သြားတာ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အထိ ေနသြားတယ္။ ေဆြေဆြ႔လိုပဲ ေနရတာပ်င္းလို႔ ဆိုၿပီး ျပန္သြားတာ။ ကိုယ့္ဘက္က ေစတနာ မွန္လို႔ပဲလား မသိဘူး။ ေရာက္လာသမွ် ေကာင္မေလး တိုင္းက သမီးတို႔ အေပၚ ႐ိုးသားသစၥာ ရွိၾကသူေတြ ခ်ည္း ၾကံဳရလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေတြက အျပင္ ထြက္ေနတဲ့ တစ္ေန႔လံုး ရွိသ မွ် ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ သူတို႔လက္ထဲ ထိုးအပ္ ပစ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ စိတ္ခ်ရမွ ျဖစ္မွာ။

ကိုယ္မရွိတုန္း ရသမွ် သယ္ခ်သြားလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆို အဖြဲ႔နဲ႔ကို အကြက္ခ်စီစဥ္ၿပီး ၾကံ စည္ၾကတာ။ ဒီေတာ့ ဘာဘာညာညာ မသိဘဲ ရမ္းသန္း မေခၚရဲလို႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေခၚဖို႔ အေရး စံုစမ္းရတာ၊ ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာရတာ တကယ္ မလြယ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ် ယံုၾကည္ရတဲ့သူ ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုနဲ႔ လက္လြတ္ မခံခ်င္တာ။ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားေနရတာ။ တစ္ေယာက္ျပန္ရွာ ရတဲ့ ဒုကၡက မေသးဘူး”

“မေခၚရင္ေကာ။ အေမ ျမင္ရသေလာက္ေတာ့ မိလဲ့ တို႔အိမ္မွာ အေထြအထူး လုပ္စရာ မရွိလွပါဘူး”

“အလုပ္ဆိုတာထက္ အိမ္လည္း ေစာင့္ရတာေပါ့။ ဒီမွာက ရြာမွာလို မဟုတ္ဘူး အေမသုန္ရဲ႕။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး ပီပီ လူေပါင္းစံု စ႐ိုက္ေပါင္းစံု ရွိေနၾကတာ။ လူလိမ္ လူေကာက္ေတြလည္း ေပါတယ္။ အလစ္သုတ္သမားရန္လည္း အျမဲ သတိထားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးေရးထင္းေရးလည္း ပူရေတာ့ အျပင္ထြက္ စီးပြား သြားရွာဖို႔ရာ အိမ္မွာ လူေစာင့္ရွိေတာ့ စိတ္ေျဖာင့္ လက္ေျဖာင့္ ထားခဲ့ ႏိုင္တာေပါ့”

ဒါလည္း ဟုတ္တာပါ ပဲ။ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့လည္း သူ႔အက်ဳိးအေၾကာင္းနဲ႔သူ မွ်တေနတာမို႔ ေဆြေဆြ႕ကို လည္း ေျပာစရာ မရွိေတာ့ သလို လဲ့လဲ့ေအာင္ဘက္ နားလည္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕ျပ လူေနမႈစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ဗဟုသုတတစ္ခု တိုးလာ တယ္လို႔ပဲ ေဒၚသုန္႔ဘာသာ ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။

၅။

လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လက္ မလႊတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဆြေဆြကလည္း တကယ္ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ အိမ္ရွင္ေတြ သေဘာ ေကာင္းေပမယ့္ အခြင့္အေရး သိပ္မယူဘူး။ လက္လြတ္စပယ္ မလုပ္ဘူး။ စည္းစနစ္ ရွိတယ္။ တံခါးဆိုလည္း လဲ့လဲ့ေအာင္တုိ႔ အျပင္ထြက္ သြားၿပီ ဆိုကတည္းက အျပင္္ သံပန္းတံခါးေရာ၊ အတြင္း ပ်ဥ္တံခါးပါ ေသာ့ခတ္ထား လိုက္ေတာ့တာ မလိုအပ္ဘဲ ျပန္မဖြင့္ေတာ့ဘူး။

“ဒီမွာက သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာ ႀကီးႀကီး သုန္ရဲ႕။ လူတိုင္းကို ကိုယ့္လို ထင္ၿပီး စိတ္ခ် ယံုၾကည္ေန လို႔ မရဘူး။ ေရာက္စက မမလဲ့တုိ႔က သူတို႔အျပင္ထြက္ တိုင္း “ေသာ့ခတ္ထား၊ ေသာ့ ခတ္ထား”နဲ႔ တဖြဖြ မွာတာကို သမီးက “အကဲ ပိုလွခ်ည့္” ေအာက္ေမ့ေနတာ။ တကယ္ က မပိုဘူးရယ္။ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ဂ်ာနယ္ထဲ ပါလာတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို အစ္ကိုႀကီးက ယူလာ ဖတ္ျပတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြ မရွိတုန္း အိမ္ေဖာ္ ေကာင္မေလးကို အိမ္ရွင့္ မိတ္ေဆြေတြပါ လိမ္ညာ တံခါးဖြင့္ခိုင္းၿပီး အႏုၾကမ္း စီးသြားတာေလ။ ေကာင္မေလးကို မသတ္ သြားတာေတာင္ ကံေကာင္း တဲ့”

“ဟဲ့၊ အခန္းခ်င္းကပ္ လ်က္ေနၾက သူေတြကေကာ မသိၾကဘူးလား”

“ဒီေလာက္ အသံ လံုေနတဲ့ ဥစၥာ။ သမီးတို႔ေတာင္ ေဘးခန္းက အသံေတြၾကား ရလို႔လား ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕”

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ဒီတိုက္တန္းႀကီးမွာ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္ဆိုတာ မ်က္ျမင္ အရေရာ၊ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ အေျပာ အရပါ သိထားရတာ။ ေရာက္လာခ်ိန္ကတည္းက ေဘးခန္းက အသံရယ္လို႔လည္း ခုထိမၾကားဖူးေသးဘူး။ တိုက္ခန္းထဲမွာပဲ ေနေနရင္ ကိုယ့္တစ္အိမ္တည္း သီးသန္႔ ေနေနရသလုိပဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းမွာေနတဲ့ လူေတြ ျဖဴသလား၊ မည္းသလားဆို တာေတာင္ ခုထိ ေဒၚသုန္ မသိဘူး။

“တ႐ုတ္ေတြလား မသိဘူး”

“မသိဘူး ဆုိေတာ့ သူတို႔က လူသစ္ေတြမို႔လား ေဆြေဆြရဲ႕”

“အဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း သူ႔အခန္းတံခါး ပိတ္ၿပီးေန။ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္အခန္းတံ ခါးပိတ္ၿပီးေန ဆိုေတာ့ သိပ္ မသိၾကဘူး။ လူခ်င္းေတာ့ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဘယ္ဟာက အိမ္ရွင္မွန္း မသိတာကို ေျပာတာ”

“အံ့ၾသစရာပါလား ဟယ္”

ရြာမွာဆို အခုလို အခန္း နီးခ်င္း၊ အဲေလ အိမ္နီးခ်င္းပဲ ထားပါေတာ့။ အိမ္နီးခ်င္း မေျပာနဲ႔ တစ္ရြာလံုး လိုလို သိတယ္။ မသိတဲ့ လူလို႔ မရွိဘူး ေလ။ ေဆြေဆြကေတာ့ ထုသားေပသား က်ေနပံုမ်ဳိးနဲ႔ ျပံဳးတယ္။

“သမီးလည္း ေရာက္စကေတာ့ ႀကီးႀကီးသုန္လို အံ့ၾသတာပါပဲ။ ခုေတာ့ ႐ိုးသြားပါၿပီ။ ဟုိတစ္ေလာက ဆို အေပၚထပ္ တစ္ခန္းက နာေရး ရွိတာကို ဒီမွာအခန္း မွားၿပီး လာေမးမွ သိတယ္ေလ။ ရြာမွာဆို အိမ္တစ္အိမ္ နာေရး ျဖစ္ၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ အရပ္က တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ုိင္း၀န္း ကူညီၾကၿပီး သားပဲ။ ေသတဲ့ရက္ကေန ရက္လည္ေန႔ အထိ အိမ္ရွင္က ကူပါျပဳပါ လိုက္ေျပာ ေနစရာကို မလိုဘူး။ ကိုယ့္အသိ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ္လာကူ ေပးၾကတယ္။ ခုေတာ့ တစ္တိုက္ထဲ ေနၿပီး နာေရးရွိတာေတာင္ မသိရတဲ့ အျဖစ္။ သိဖို႔ ေနေနသာသာ တခ်ဳိ႕ဆို တစ္တိုက္ထဲ ေနၿပီး မျမင္ဘူးတာေတာင္ ရွိတယ္။ ေရာက္စတုန္းက သမီးျဖင့္ ေနရတာ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ မေနတတ္ မထိုင္တတ္နဲ႔ ဘယ္မွလဲ မလည္ရ။ အိမ္နီးခ်င္းရယ္လို႔လည္း ခင္ခင္မင္မင္ ၀င္ထြက္ သြားလာတာမ်ဳိးက မရွိ။ စကား ေျပာေဖာ္မရွိ ဘာမရွိနဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခန္းထဲ တံခါး ပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔”

ေဆြေဆြ ေျပာမွပဲ ေဒၚသုန္ေတာင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ ယာကေလးကို အမွတ္ရလာ သလိုပါပဲ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ရြာနဲ႔ အိမ္ကေလးကို ခြဲခြာ ခဲ့ရတာ တစ္လ နီးလာၿပီပါလား။ အစစ အရာရာ စိတ္မခ်ပူပန္ ေနရတဲ့ ေဟာဒီ ၿမိဳ႕ျပကို ေရာက္လာမွပဲ အခ်ိန္မေရြး စိတ္ခ်လက္ခ် ပစ္ထားခဲ့လို႔ ရတဲ့ ကိုယ့္ရြာက အိမ္ကေလးကို လြမ္းလိုက္တာ။ တစ္အိမ္နဲ႔ တစ္အိမ္ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ၀င္ထြက္ ကူးသန္းေနက် အိမ္ နီးခ်င္းေတြကိုလည္း သတိ အရသား။ ေဒၚသုန္ျဖင့္ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ အိမ္ေလးအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ဆံငင္ ပူပန္ မေနရေပါင္။

ဒီလိုဆုိေတာ့ ၾကားရသူ ေတြက “ေဒၚသုန္႔အိမ္ကလည္း ခိုးစရာ အဖိုးတန္ ပစၥည္း ရွိမွ မရွိတာ” လို႔ ေျပာရင္ေျပာမယ္။ မဟုတ္ဘူး ေတာ္ေရ၊ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ အိမ္တိုင္းဟာ ဒီလိုခ်ည္းပါ။ မယံုရင္ တစ္ ပတ္ေလာက္ လာေနၾကည့္ လွည့္လို႔ ေဒၚသုန္ ေျပာလိုက္ ခ်င္တာ။ သြားစရာ ရွိရင္ အိမ္ နီးခ်င္းေတြကိုသာ “အိမ္ခဏ ၾကည့္ထား ေပးဦးေနာ္”လို႔ ၀တၱရား ေက်ေအာ္ၿပီး ၀င္းတံ ခါးေလးသာ အသာ ေစ့ထား ခဲ့လိုက္။ ေဆြမ်ဳိးေမ့ေအာင္ လည္ပတ္ၿပီးမွ ျပန္လာလည္း ဘာမွ မေပ်ာက္ေစရဘူး။

အင္း၊ ရြာနဲ႕ၿမိဳ႕ကြာတဲ့ အထဲမွာ ဒါမ်ဳိးေတြလည္း ပါတယ္လို႔ ေဒၚသုန္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ ေဆြေဆြ ေျပာတဲ့ “ပ်င္းလို႔”ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဒၚသုန္ ေရးေရး သေဘာေပါက္မိ စျပဳလာၿပီဆိုရင္လည္း မမွား ဘူး။ ရြာနဲ႔ၿမိဳ႕အၾကား ကြာဟ ခ်က္ေတြ ခြဲျခားႏႈိင္းယွဥ္တတ္ လာတဲ့ ေရလည္မႈ အနည္း အပါး ေဒၚသုန္႔မွာ ရွိလာၿပီ ဆိုၾကပါစို႔။

၆။

ေဒၚသုန္ ရန္ကုန္ေရာက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္လ နီးလာေပမယ့္ ဘယ္ကိုမွ စံုစံုလင္လင္ မေရာက္ျဖစ္ ေသးပါဘူး။ အထင္ကရ ျဖစ္တဲ့ ေရႊတိဂံု ဘုရားကိုေတာ့ ေရာက္ၿပီးပါၿပီ။ ဒီေလာက္ပဲ။ မေရာက္ဆို ကိုယ့္ဘာသာလည္း အျပင္ထြက္ဖို႔ မလြယ္သလို လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားကလည္း အားလပ္ရက္ရယ္လို႔ မရွိၾကဘူး ေလ။ အလုပ္ ကိုယ္စီနဲ႔ကို ပ်ာယာ ခတ္ေနၾကရွာတာက လား။ ခမ်ာေတြလည္း ေျပာေဖာ္ေတာ့ ရပါတယ္။

“အေမသုန္လည္း ဘယ္မွ မေရာက္ရေသးဘူးေနာ္။ အားတဲ့ ရက္ေလးက်မွ စံုေအာင္ ပို႔ေပးရဦးမယ္”

သူတို႔ မအားတာကို သိတဲ့ ေဒၚသုန္က အလိုက္တသိ ျပန္ေျပာရတယ္။

“ရပါတယ္၊ ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ မိလဲ့တို႔လည္း အားတာမွ မဟုတ္တာ”

တကယ့္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ ေတြ႕ပါပဲ။ ရြာမွာ ေဒၚသုန္ အလုပ္႐ႈပ္တယ္ ဆိုတာ သူတို႔ အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ ရြာမွာ ေနတုန္းက ေဒၚသုန္ အျမဲ ညည္းညဴမိတာေလ။ မနက္ဆို မိုးမလင္းခင္ ေ၀လီေ၀လင္းႀကီး ပဲျပဳတ္ ထျပဳတ္ရ။ ခ်က္ျပဳၿပီး ကပ်ာကယာ ဆြမ္းေတာ္တင္။ ရြာ ထဲလွည့္ၿပီး ပဲျပတ္ေရာင္း။ ေနထြက္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အလုပ္ေတြက ေစာင့္ေနၿပီ။ သိတဲ့အတိုင္း အိမ္ဗာဟီရ အလုပ္ ဆိုတာကလည္း လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္ ရွိေနတာေလ။ ေလွ်ာ္ရဖြပ္ရတယ္။ ေရခပ္ရတယ္။ တစ္ကိုယ္ ေရစာ စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ သီးပင္ စားပင္ေလးေတြ ျပဳစုရ တယ္။

ကိစၥ ၀ိစၥေတြ သြားလာ ရတယ္။ လွဴဒါန္းဖို႔ေလး ရေအာင္ သူမ်ားျခံအလုပ္ေတြ ကူစရာရိွရင္ သြားကူေသး တာ။ရွာသေလာက္၊ အလုပ္ မ်ားသေလာက္ သိသိသာသာႀကီး တိုးတက္လာသလား ဆိုေတာ့လည္း ေလာက္င႐ံု ပါပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနၿပီး ဘာေတြမွန္း မသိ ႐ႈပ္ လိုက္တဲ့ အလုပ္။ ၿငီးေငြ႕လာ တဲ့အခါလည္း စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ညည္းမိတယ္။ “ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ လို႔ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ”လို႔။

ခုေတာ့ေဒၚသုန္ အလုပ္ ႐ႈပ္တယ္ဆိုတာ လဲ့လဲ့ေအာင္ တို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ ဘာမွကိုမဟုတ္ ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔မ်ားျဖင့္ မနက္ မိုးလင္းၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြက အသင့္ တန္းစီ ေစာင့္ေနၾက တာ။ မနက္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကို ညကတည္းက အခန္း၀က နံရံေပၚခ်ိတ္ ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ ဘုတ္ျပားေပၚ စာရင္း ဇယားနဲ႔ တန္းစီ ခ်ေရးထားတယ္။ ဘုရားေတာင္ စိတ္ေအးလက္ေအး အခ်ိန္ယူ မရွိခိုးႏိုင္ဘူး။ စားစရာ ရွိတာ သုတ္သုတ္စား၊ လုပ္စရာရွိတာ သုတ္သုတ္ လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ လမ္း ထြက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ျပန္လာရင္လည္း နားရမယ္ မထင္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မအိပ္ ႏိုင္ေသးဘူး။ စာရင္းေတြ လုပ္ရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဖုန္းေတြက တတီတီ လာေန ၾကေသးတာ။ ညေရာက္လို႔ ဘုရားရွိခိုး ပုတီးစိပ္ၿပီဆို လဲ့လဲ့ေအာင္ခမ်ာ ငိုက္လို႔။

ေၾသာ္...တစ္ေနကုန္ စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ အျပင္ထြက္ စီးပြားရွာၾကရတာကိုး လို႔ ေဒၚသုန္မွာ သနားသလိုလို ျဖစ္မိရတယ္။ ကိုးစိုးသက္ဆိုလည္း ဘာထူးတံုး။ အနားယူရင္း ဇာတ္ကားၾကည့္တာ။ ဇာတ္ကားတစ္၀က္ မက်ဳိးခင္ ဆိုဖာေပၚမွာပဲ ခူးခူးေခါခါနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္လိုေပ်ာ္။ ပင္ပန္းသ ေလာက္ ပိုက္ဆံ ရေနၾကလို႔သာ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔၊ ၀ယ္ယူ စုေဆာင္းထားတဲ့ ဇိမ္ခံပစၥည္း ေတြနဲ႔ စိတ္ေအး လက္ေအး ဇိမ္ခံဖို႔ရာ အခ်ိန္ မရွိတာကိုဘဲ ေဒၚသုန္က သနား ေနမိတာပါ။

ကိုယ္ကမွ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား ေန႔လယ္ေန႔ခင္း တစ္ေရး တစ္ေမာ အိပ္ခ်ိန္ ရေသး တယ္။ ညေနေစာင္းဆို အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ ထြက္ထိုင္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ေခၚ၊ ေရ ေႏြးၾကမ္းေလးဘာေလး တည္ခင္းၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ စကား စျမည္ ေျပာခ်ိန္ရေသးတယ္။ သူတို႔မ်ားျဖင့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေအး ေအးလူလူ စကားစျမည္ ေျပာဖို႔ရာ လည္ခ်ိန္ပတ္ခ်ိန္ ေတာင္ရၾကရဲ႕လား မသိပါဘူး။

ေဒၚသုန္ ေရာက္လာတဲ့ အေတာအတြင္း ဒီအိမ္ကို ဧည့္သည္လာတာ တစ္ခါလားပဲ ၾကံဳဖူးေသးတယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း “၀င္းမာ”ဆိုတဲ့ေကာင္မေလး ေပါ့။

“သမီး ေရာက္ခါစက မ၀င္းမာကို မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ အလည္ လာတာကို တံခါး မဖြင့္ေပးဘဲ အခန္းေရွ႕မွာ ေစာင့္ခိုင္းထားတာ။ မမလဲ့ ျပန္လာေတာ့ အားေတြနာလို႔။ သမီးကလည္း မသိတဲ့ လူဆို တံခါး မဖြင့္ေပးရဘူးလို႔ မွာထားေတာ့ ဘယ္ဖြင့္ ေပးရဲမွာ လဲ ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕”

၀င္းမာက ရယ္ေနတယ္။ ရြာက ေဒၚသုန္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြသာဆို သူတို႔ လာတာကို ေဒၚသုန္႔အိမ္မွာ ရွိေနသူက မယံုသကၤာနဲ႔ တံခါး မဖြင့္ေပးရင္ စိတ္္ဆိုးၿပီး ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္နဲ႔ လာရာလမ္း ခ်က္ခ်င္း လွည့္ ျပန္ကုန္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ အထာ က်ေနၿပီမို႔ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေလာက္က ထူးၿပီး ခံစားေနစရာ မဟုတ္ေတာ့တာ ထင္ပါရဲ႕။ ၀င္းမာ က သူ အျပင္ သြားေနတုန္း လဲ့လဲ့ေအာင္ လာသြားတာ မေတြ႔လိုက္ ရလို႔ လာလည္ တာတဲ့။ သူ လာေတာ့လည္း လဲ့လဲ့ေအာင္က ခုေလးတင္ ထမင္းစားၿပီး ျပန္ထြက္သြားလို႔ လြဲေနတယ္။

တစ္ၿမိဳ႕ထဲ ေနၿပီး မေတြ႔ျဖစ္တာ တစ္လ ေလာက္ရွိၿပီ ဆိုတဲ့ စကားကို ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ အံ့ၾသ မေနေတာ့ပါဘူး။ အ့ံၾသရတာ ေတြမ်ားလို႔ ေနာက္ထပ္ အံ့ၾသစရာ မက်န္ေတာ့တာ လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေဆြေဆြကေတာင္ ေျပာတယ္။

“ႀကီးႀကီးသုန္က စာ တတ္သြားၿပီ”တဲ့။

ေဒၚသုန္က ဘာမွ မေျပာဘဲ ျပံဳး႐ံုသာ ျပံဳးေန လိုက္တယ္။

၇။

အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြကို ေလ့လာ သင္ယူရင္းနဲ႔ပဲ ေဒၚသုန္ရဲ႕ တစ္လနီးပါး အခ်ိန္ေတြက တိုက္ခန္းေလး ထဲမွာတင္ ကုန္ဆံုးသြားတယ္။ ရြာမွာတုန္းက ကေလးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ရြာလူ ႀကီးအိမ္အထိ ညညသြားတိုး ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ တီဗီြလည္း ခုေတာ့ အားတိုင္း ထုိင္ၾကည့္ ေနရလြန္းလို႔ ပ်င္းသြားၿပီ။ ဒါေတာင္ ရြာမွာတုန္းကလို တီဗီြ အစီအစဥ္ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆြေဆြက လည္၀ယ္ေတာ့ စေလာင္း လိုင္းေလးေတြ ေကာင္းႏုိးရာရာ လွည့္ပတ္ဖမ္းၾကည့္ ၾကတာ။ တရားေခြဖြင့္ၿပီး နာမလား။ သီခ်င္း နားေထာင္မလား။ ဇာတ္လမ္းတြဲ အေခြေတြ ဖြင့္မလား။ သူက ေဒၚသုန္႔ကိုပါ ဖြင့္တတ္ ပိတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးထားတာ။ ေဒၚသုန္က မမွတ္မိလြန္းလို႔ သာ။

သင္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အသက္ ႀကီးၿပီေလ။ အေပ်ာ္အပါး လည္း ၀ါသနာသိပ္မပါေတာ့ ပါဘူး။ အသစ္အဆန္းမို႔ ခဏ သာယာသလို ျဖစ္ၿပီး ၿပီးေတာ့လည္း ပ်င္းလာတာပါပဲ။ ဒါေလးေျပာမိေတာ့ အရယ္သန္တဲ့ ေဆြေဆြက ရယ္ျပန္ေရာ။

“ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ေလးမ်ား ႀကီးႀကီးသုန္ရာ။ ေနာက္ရက္မွ မမလဲ့နဲ႔ ေစ်းလိုက္သြားစမ္းပါ။ ႀကီးႀကီး သုန္တို႔ အရြယ္ေတြ ဆံပင္တို တိုညႇပ္၊ အေရာင္ဆိုးၿပီး ဂါ၀န္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြနဲ႔။ ႀကီးသုန္ ပံုစံ ေျပာင္းခ်င္ရင္ ရေသး”

ေနာက္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ခံရဖူးတဲ့ ေဒၚသုန္က အလန္႔တၾကား ျငင္းရတယ္။

“ေနပါေစေတာ္၊ ဒီ အရြယ္ႀကီး ေရာက္ခါမွ ပံုစံ မေျပာင္းပါရေစနဲ႔ေတာ့ မယ္မင္းႀကီးမရယ္။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ေအးေအး ေနပါရေစ”

ဒီေကာင္မေလးက ယံုရတာ မဟုတ္ဘူး။ ခပ္ရႊတ္ရႊတ္ ရယ္။ တစ္ေလာတုန္းကလည္း တီဗီြထဲမွာ ကိုယ့္ ေလာက္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ဂါ၀န္ ၀တ္ထားတာကို ၾကည့္ၿပီး “သူတို႔၀တ္ေတာ့လည္း လွသားဟဲ့”လို႔ စိတ္ထဲ ရွိတာေလး ဘာရယ္မဟုတ္ ထုတ္ေျပာ လိုက္မိပါတယ္။ သူက လဲ့လဲ့ေအာင္ကို သြား ေျပာတယ္ေလ။ “ႀကီးသုန္က အဲဒီလို ဂါ၀န္မ်ဳိး ရခ်င္လို႔တဲ့ မမ”ဆိုေတာ့ ဟိုကလည္း ေထြေထြထူးထူး ေမးမေနဘူး။ “ဒီမွာ ေနရတာ ပူလို႔ ေနမွာ”ဆုိၿပီး ၾကံဳတဲ့ေန႔မွာ ဂါ၀န္တစ္ထည္ ေကာက္၀ယ္ လာခဲ့ေပးေရာ။

တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ရင္ေစ့ရင္ဖံုးနဲ႔ ထဘီကို မခၽြတ္စတမ္း ၀တ္လာရာက လက္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ စပန္႔ သား ဂါ၀န္ ပြပြႀကီးကို ၾကည့္ ၿပီး ေဒၚသုန္႔မွာ ငိုရမလို ရယ္ရမလိုနဲ႔၊ အကြက္ ေစာင့္ေနတဲ့ ေဆြေဆြက လွိမ့္ရယ္ေတာ့ တာပဲ။ လဲ့လဲ့ေအာင္ကလည္း အဲဒီေတာ့မွ တကယ္မဟုတ္ မွန္းသိၿပီး ေဆြေဆြ႔ကို ဆူေရာ။ “ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ဟာေလ၊ လူႀကီးကို ေနာက္စရာလား”ေပါ့။

ေဒၚသုန္႔မွာေတာ့ မဆီမဆိုင္ ဂါ၀န္ႀကီး တစ္ထည္ အဖတ္ တင္ေနေရာ။ ေဆြေဆြနဲ႔ ေနရတာ တစ္ခါ တေလေတာ့လည္း အေဖာ္ရပါ တယ္။ စကားကေတာ့ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဘယ္တုံး ကတည္းက ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ စုထားမွန္း မသိဘူး။ ေဒၚသုန္ ေရာက္ကတည္းက ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြ။ စကားမွ မေျပာ ရရင္လည္း ပ်င္းစရာႀကီးကိုး။ တီဗြီလည္း ပ်င္းသြားၿပီ။ တစ္အုပ္ကုိ တစ္ပိႆာေလာက္ ေလးတဲ့ ႐ုပ္ပံုမ်ားမ်ား စာအုပ္ ေတြလည္း ဧည့္ခန္းစားပြဲ ေအာက္စီ ထားသမွ် အကုန္ ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီ။ ေဒၚသုန္က စာတစ္လံုးမွ မတတ္တဲ့ အတြက္ စာေတြေက်ာ္ၿပီး ႐ုပ္ပံုပဲ ၾကည့္ရေတာ့ ျမန္တယ္။ တစ္အုပ္ဆို ခဏ ေလးပဲ။ အစကေတာ့ ၾကာလာရင္ ေနသားက်သြားမယ္ ထင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ၾကာေလ ေနသားမက်ေလ ျဖစ္လာေနတာပါ။

တစ္ရက္ေတာ့ ထိုင္ေနရင္း ပ်င္းလာတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ တံခါးဖြင့္ၿပီး ၀ရန္တာထြက္ ရပ္ၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ အေျပာင္းအလဲေလးလည္း ျဖစ္၊ မ်က္စိထဲ အပ်င္းေျပ ၾကည့္စရာ ႐ႈစရာေလးလည္း ရွာရင္းေပါ့ေလ။ လူစည္ ကားတဲ့ လမ္းမႀကီး ဆိုေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ သြားလာေနတဲ့ ကား ႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ လူေတြကိုက မနည္းလွဘူး။ ေျမျပင္ေပၚ သြားလာ ေနၾက တာေတြကို ဘာရယ္မဟုတ္ ေငးေမာ ၾကည့္ေနရင္းက ဒီကို ေရာက္ကတည္းက ေျမေပၚ နင္းမိတာ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ ရွိပါေသးလားလို႔ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ ေဒၚသုန္ အမွတ္ ရမိတယ္။ ေတြးလိုက္မိတာနဲ႔ ရင္ထဲ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္သြား မွန္းမသိဘူး။ ဒီပံုစံ အတိုင္းဆုိ ေရွ႕ေလွ်ာက္လည္း ေျမႀကီးေပၚ နင္းရကိန္း ပိုနည္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ၿပီး ပဲျပဳတ္ ေရာင္းခဲ့ရတဲ့ ရြာနံနက္ ေစာေစာ အခ်ိန္ေတြကို စိတ္ေရာက္သြားတယ္။ ရြာမနက္ခင္းရဲ႕ အေအးဓာတ္နဲ႔ အေငြ႔အသက္ကို လြမ္းေနမိတယ္။

ပဲျပဳတ္ေတာင္း ႏူးနပ္လို႔ ေဒၚသုန္ အိမ္က စထြက္ ခ်ိန္ဆိုရင္ မိုးေတာင္ေကာင္းေကာင္း မလင္းေသးပါဘူး။ ေမွာင္ေမွာင္ရီရီ ရြာလမ္းမ အတိုင္း ေရွး႐ႈၿပီး “ပဲျပဳတ္” လို႔ ေအာ္သြားရတယ္။ လူေန အိမ္မရွိတဲ့ လယ္ကန္သင္းေတြနား ေလွ်ာက္ရရင္ေတာ့ “ပဲျပဳတ္”အစား “သမၺဳေဒၶ” ျဖစ္သြားေရာ။ ေဒၚသုန္က သရဲ ေၾကာက္တတ္တယ္ေလ။ ၀မ္းေရးမုိ႔သာ ေဇာနဲ႔ ေမွာင္ရီ ေမွာင္႐ိုး ေစ်းေရာင္း ထြက္ရတာ။ ရြာေတာင္ပိုင္းသြားဖို႔ လမ္းဆံုေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ ျဖတ္ရတိုင္း ေဒၚသုန္ကေတာ့ ပဲျပဳတ္ေတာင္း က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ၿပီး က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ ေျခကုန္သုတ္ တာပဲ။ ေလတိုက္လို႔ သစ္ရြက္သံ တရွဲရွဲၾကားရင္ မလံုလို႔ လွည့္ၾကည့္ရေသးတာ။ ေန႔တိုင္း သြားေနက်ကို ေၾကာက္သလားေမးရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။

ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ေဒၚသုန္ရဲ႕ ဒီလွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကို လူသိစရာ အေၾကာင္းကိစၥ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ မနက္မွာ ခါတိုင္းလိုပဲ ကိုယ့္အေၾကာင္း နဲ႔ကိုယ္ ဘုရားစာရြတ္ၿပီး သုတ္သုတ္ ႏွင္ေနတုန္း ေညာင္ ပင္အကြယ္ကေန ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရိပ္မည္းမည္းႀကီး တစ္ခု “ေဟး”ခနဲေအာ္ၿပီး ခုန္ထြက္လာတယ္ေလ။ ဘာ ေျပာေကာင္းမလဲ ေဒၚသုန္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ၿပီး တန္းေျပးေတာ့တာပဲ။ ဖိနပ္ တစ္ဖက္ေတာင္ ကၽြတ္က် က်န္ရစ္တယ္။ သရဲက ေဒၚ သုန္ တကယ္လန္႔သြားမွန္း သိေတာ့ အူယားဖားယား ေျပးလိုက္လာၿပီး “ႀကီးေဒၚ၊ က်ဳပ္ပါဗ်၊ သရဲ မဟုတ္ပါ ဘူး”လို႔ေျပာမွ အေအာ္ရပ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ရြာလယ္က ေဒၚျမရဲ႕သား လူေျပာင္ လူေနာက္ ငဖုိးထူး ျဖစ္ေနေရာ။

လယ္ထဲ ဆင္းမလို႔ ထြက္လာရင္း အေပါ့သြား ခ်င္လာလို႔ သစ္ပင္ႀကီး အေနာက္က ျမက္ပင္ေတြ ၾကား ၀င္ထိုင္ေနတာတဲ့။ ေဒၚသုန္ ဘုရားစာ ရြတ္ၿပီး လာေနတာျမင္လို႔ ေနာက္လိုက္ဦးမယ္ စိတ္ကူးၿပီး ပုဆိုးေခါင္းၿမီးျခံဳ “ေဟး”လို႔ ေအာ္ၿပီး ခုန္ထြက္လိုက္တာ တဲ့။ အေၾကာင္းစံုလည္းသိ ေရာ ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ စိတ္လည္းတို၊ ရွက္ကလည္း ရွက္ဆိုေတာ့ ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေအာက္ခ်ၿပီး ငဖိုးထူး ေက်ာ ျပင္ကို အားပါးတရ ေျဗာ တင္ေပးလိုက္တာ ဘယ္ႏွ ခ်က္မွန္းကို မသိဘူး။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ဒီသတင္းက ရြာထဲခ်က္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။ ငဖုိးထူး ကေတာ့ ခုထိ အခြင့္ၾကံဳတိုင္း ေဒၚသုန္႔ကို အတည္ေပါက္နဲ႔ ေနာက္တုန္းပဲ။ “ႀကီးေဒၚေဒၚသုန္ သရဲေၾကာက္လို႔ ေျပးပံု က စံနမူနာ ယူသင့္တာ အမွန္ ပဲ။ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေျပးတာေတာင္ ဖိနပ္ပဲ ကၽြတ္တယ္။ သူ႔ပဲျပဳတ္ေတာင္းေတာ့ အေမွာက္ မခံဘူးဗ်”တဲ့။

ဒါေလး ျပန္ေတြးမိ ေတာ့ ေဒၚသုန္ လႊတ္ခနဲရယ္ လိုက္မိတယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရြာကို တစိမ့္စိမ့္ ပိုလြမ္း လာသလုိပါပဲ။ ျဖစ္သလို စားခဲ့တဲ့ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္ တစ္ခြက္ကိုေရာ။ ခုအခ်ိန္မွာ တစ္ေန႔စာ စားၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ေန႔စာ အတြက္ ေတြးေတာ ျပင္ဆင္ ရတဲ့ စိတ္ေမာစရာ အပူေတြ လည္း ေဒၚသုန္႔မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလို မပူပင္ မေၾကာင့္ၾကရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို လိုခ်င္ခဲ့လို႔ အခါ အားေလ်ာ္စြာ ဆုေတာင္းခဲ့ရတာလည္း အေမာ။ တကယ္ ရလာျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ မျပည့္စံုျပန္ဘူး။ လူ႔စိတ္ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲလား။

ဒါနဲ႔ပဲ ရြာကို ေအာက္ ေမ့စိတ္ေလး ေျပလိုေျပျငား ေန႔တိုင္း ၀ရန္တာဘက္ ထြက္ ထြက္ရပ္မိတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ က်ေတာ့လည္း ေကာင္းကင္ျပင္ အႏွံ႔ ေတာင္ပံေလးေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ပ်ံ၀ဲေနၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို မ်က္စိ တစ္ဆံုး လိုက္ေငးေမာေနမိ ျပန္တယ္။ စိတ္ေတြကေတာ့ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေပါ့။ ေသာ့ပိတ္ ထားခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေလးထဲမွာ လူမရွိေတာ့ ႂကြက္ေတြမ်ား ေသာင္းက်န္း ေနမလား။ အဘိုးႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဒီမလာခင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားလွဴ ပစ္ခဲ့ရရင္ ေကာင္းသား။ ေဒၚသုန္ ကိုယ္၌က စာမတတ္ေပမယ့္ ကြယ္လြန္သူ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အမွတ္တရ ဆိုလို႔ သူ ဖတ္ေနက် တရား စာအုပ္ေတြပဲ က်န္ခဲ့တာမို႔ တ႐ိုတေသ သိမ္းထား ခဲ့တာေလ။ အဖံုးျပဳတ္မွာ၊ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ရွမွာ စိုးလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ ငွားရက္ ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အျမဲရွင္းလင္း ဖုန္ခါေနေတာ့ ပိုးဟပ္ မကိုက္ဘူး၊ ျခမစားဘူး၊ ပိုးေပါက္ မရွိဘူး။ သဘာ၀ တရားအရ ေဟာင္းလာတာက လြဲလို႔ သူကိုင္ခဲ့တုန္းက အတိုင္း ခုအထိ အရာမယြင္း ေသးဘူးေလ။

တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္သေလာက္ လူကေတာ့ ဘုကလန္႔ႀကီးရယ္။ ဥပမာ-သူမ်ားေတြက တန္ခိုးႀကီး ဘုရားေပၚလို႔ အုန္းအုန္း ကၽြက္ကၽြက္ သြားဖူးၾကၿပီဆို ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ေခၚမရဘူး။ “အိမ္က ဘုရားကေကာ တန္ခိုး မႀကီးလို႔လား”တဲ့။ ဆြမ္းေတာ္ တင္ရင္းလည္း ေဒၚသုန္က ဟင္းေကာင္းတာ ေလး ေရြးတင္ခ်င္တယ္။ သူ က ဒါမ်ဳိး မႀကိဳက္ဘူး။ ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္း ေကာင္း လူက သံုးမ်ဳိးခ်က္ရင္ သံုးမ်ဳိးလံုး တင္ခ်င္တာ။ င႐ုတ္သီး ေထာင္းပါ မခ်န္ဘူး။ သူလည္း သူ႔သဒၶါစိတ္ နဲ႔ သူေပါ့ေလ။ ကိုယ္စားသလို ဘုရားကို လွဴမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာ။ ဒီအခါ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းရေရာ။

“ဘုရားကို င႐ုတ္သီး ေတာ့ မကပ္ပါနဲ႔ေတာ္”

သူက ဘာျပန္ေျပာ တယ္ မွတ္သလဲ။

“ဘုရားက င႐ုတ္သီး မႀကိဳက္ဘူးလို႔ မင္းကို မိန္႔ေတာ္မူထားလို႔လား။ ဘုရား က ေၾကးမမ်ားဘူး။ မင္းက ေၾကးမ်ားေနတာ”တဲ့။ ခြက် တာက အဲဒီလိုေလ။

သူ႔ေရာဂါ မသက္သာ လို႔ ၿမိဳ႕မွာ ေဆးဆက္ကုမယ္ ေျပာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေျပာ မရဘူး။

“ငါ့ေရာဂါက ကၽြမ္းေနပါၿပီ။ ကင္ဆာ ဆိုမွေတာ့ ထပ္ၿပီး ေငြကုန္ခံ မေနနဲ႔ေတာ့။ ငါေသရင္ မင္းတစ္ေယာက္တည္း လုပ္စား ကိုင္စားရစ္ ရဦးမွာ။ ေသမယ့္ အတူတူ ငါ့ရြာနဲ႔ ငါ့အိမ္ကေလးမွာပဲ ေခါင္းခ်ပါရေစ မယ္သုန္ ရယ္”တဲ့။

ၿမိဳ႕ကေလး တက္ၿပီး ေရာဂါ စစ္ေဆးၿပီးလို႔ အေျဖ သိကတည္းက ဒီစကားပဲ တဖြဖြေျပာသြားတာ။ ဘာလို လိုနဲ႔ အဘိုးႀကီး ဆံုးသြားတာ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ မွာပါလား။ ေဒၚသုန္က လက္ေတြ ခ်ဳိးၿပီး တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ မဟုတ္ဘူး ဆယ့္ တစ္ႏွစ္။ လာမယ့္ လဆန္းဆုိ ဆယ့္တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေတာ့မွာ ဆိုတာ ေသခ်ာ သြားတယ္။ အင္း၊ ရြာမွာရွိ ေနရင္ေတာ့ အေကာင္းသား။ ဘုန္းႀကီးငါးပါး ပင့္ၿပီး ဆြမ္း ေလးဘာေလး ကပ္ေပး လို႔ရတာေပါ့။

အဲဒီတစ္ခဏမွာ ေဒၚ သုန္႔နားထဲ လမ္းမဆီက ဟြန္း သံေတြေရာ ဆူညံသံေတြပါ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဒီကို ေရာက္လာၿပီး ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခု ၿငိတြယ္စြဲကပ္စ ျပဳလာတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

၈။

တစ္ရက္ေတာ့ မနက္ စာစားရင္း လဲ့လဲ့ေအာင္က ေမးတယ္။

“အေမသုန္ ခုတစ္ေလာ အစားနည္းေနတယ္။ စားခ်င္ တာေလးရွိရင္ ေဆြေဆြ႔ကို ေျပာၿပီး ခ်က္ခိုင္းေနာ္”

ေဒၚသုန္ ဘာမွ မေျပာ ခင္ ေဆြေဆြက ၀င္ေျပာတယ္။

“ႀကီးႀကီးသုန္ ရြာကို လြမ္းေနတာ မမရဲ႕။ ေန႔တိုင္း ၀ရန္တာပဲ ထြက္ေငးေနတာ”

“ဟင္ ဟုတ္လား။ ရြာကို လြမ္းေနၿပီလား”

ေဒၚသုန္က မေျဖဘဲ မပြင္တပြင့္သာ ျပံဳးေနလိုက္ တယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္ကေတာ့ အစာစားရင္းနဲ႔ ေဒၚသုန္ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ကြက္ ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေန တယ္။ ေဒၚသုန္ မေပ်ာ္ဘူး ဆိုရင္ လဲ့လဲ့ေအာင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေဒၚသုန္က မ်က္ႏွာၾကည္ၾကည္လင္ လင္ျဖစ္ေအာင္ ေနျပလိုက္ ရတယ္။ အတြင္းစိတ္ အထိေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္ လိုက္မျမင္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္တစ္မနက္ ေရာက္ ေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေျပာ တယ္။

“သမီးအသိ တကၠစီ ေခၚထားတယ္။ အေမသုန္နဲ႔ ေဆြေဆြသြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ ေျပာျပလိုက္။ သူလိုက္ပို႔ၿပီး အျပန္ပါ ေစာင့္ေခၚေပးလိမ့္ မယ္။ ဘုရားတို႔၊ ေစ်းတုိ႔ သြားၾကေပါ့။ စားခ်င္တာေလးေတြ စားခဲ့ၾက။ လိုခ်င္ တာေလး ေတြ႔ရင္ ၀ယ္ခဲ့ၾက ေပါ့”

ေျပာရင္းနဲ႔ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ကို ေဒၚ သုန္႔လက္ထဲ လာထည့္ေပး တယ္။ သြားလာတဲ့ ေနရာမွာ ေဒၚသုန္႔ကို ဂ႐ုစိုက္ဖုိ႔ ေဆြေဆြ႔ကို မွာတယ္။ အျပင္ မထြက္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေဆြေဆြကေတာ့ သီခ်င္းတ ေအးေအးနဲ႔ အလွျပင္ေတာ့ တာပဲ။ အကုန္အျပင္ ထြက္ရင္ ေသာ့ခတ္ သြားရမွာမို႔ ေသာ့ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လဲ့လဲ့ေအာင္နဲ႔ ေဆြေဆြ တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းစီ ယူထားလိုက္ၾက တယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေသခ်ာ မွာေပးထားတာမို႔ ကားဆရာကလည္း စိတ္ ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးရွာ ပါတယ္။

အစံုေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ ပါဘူး။ ေရႊတိဂံုဘုရား ေရာက္တယ္။ ေဆြေဆြ သြားခ်င္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း ခဏ ၀င္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မ၀ယ္ပါဘူး။ ေမာ့ေတာ့ေမာ့ေတာ့နဲ႔ ဟိုေငး ဒီေငးလုပ္ၿပီး ေျခ ေထာက္ေညာင္း၊ မ်က္စိ ေညာင္း၊ လည္ပင္းလည္း ေညာင္းလာေတာ့ အိမ္ျပန္ လာၾကတယ္။ ကားနဲ႔သြားရ တာဆိုေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ စိမ္းသက္တဲ့ ေနရာေဒသ ျဖစ္တာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ရာသီဥတုက ပူျပင္းတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တိုက္ေရွ႕လည္း ကား ရပ္ေရာ ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနၿပီ ေလ။

စိတ္ေလွ်ာ့မယ္မွ မၾကံ ေသးဘူး ေဆြေဆြက နာရီ ၾကည့္ၿပီး “ဟယ္ မီးပ်က္ေတာ့မွာ ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕၊ ျမန္ျမန္လာ”ဆိုၿပီး ဓာတ္ေလွ ကားထဲ ဆြဲေျပးလို႔ အျမန္ လိုက္ရေသးတယ္။ ၿမိဳ႕သူ တစ္ေယာက္လို လည္၀ယ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေဆြေဆြ႕ကို ေဒၚသုန္ သေဘာ က်ေနမိတယ္။ ဒီမွာတင္ တံခါးျပန္ပိတ္ခါနီးဆဲ ဆဲ “ေၾသာ္ ခုမွ သတိရတယ္” ဆုိၿပီး ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ပိတ္လုပိတ္ခင္ တံခါးၾကား က ကိုယ္ေစာင္းၿပီး လွစ္ခနဲ ထြက္သြားေရာ။ ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ ေဒၚသုန္႔မွာ ဘာမွ ေျပာခ်ိန္၊ ဆြဲခ်ိန္ေတာင္မရ လိုက္ဘူး။

တံခါး ဖ်တ္ခနဲ ပိတ္ သြားၿပီးေနာက္မွာ ေဒၚသုန္ တစ္ေယာက္တည္းပါတဲ့ ဓာတ္ေလွကားႀကီးက ၿငိမ့္ခနဲ ထုိးတက္သြားလိုက္တာ ခဏၾကာေတာ့ ရပ္သြားတယ္။ တံခါးပြင့္တာနဲ႔ ေဒၚသုန္လည္း အျပင္ထြက္ရတယ္။ ခါတိုင္းလို ဓာတ္ေလွကား ေပါက္ရဲ႕ဘယ္ဘက္အခန္း တံခါးေရွ႕လည္း ရပ္လိုက္ေရာ ေဒၚသုန္ မ်က္လံုးျပဴးရ ေတာ့တာပဲ။ ျမင္လိုက္ရတာ က ေဒၚသုန္ မွတ္မိေနတဲ့ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ရဲ႕ နီညိဳေရာင္ သုတ္ထားတဲ့ သံပန္းတံခါး မဟုတ္တဲ့ အျပင္၊ အတြင္း ဘက္ပ်ဥ္ တံခါးမွာလည္း စာတန္း အနီေတြ ကပ္ထား ေသးတယ္။

႐ုတ္တရက္ ေဒၚသုန္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ တစ္ခုခု မွားေနၿပီ ဆိုတာေတာ့ သိလိုက္တယ္။ ဓာတ္ေလွ ကားဘက္ကို ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္နဲ႔ ျပန္လွည့္ ၾကည့္တယ္။ အထဲကို၀င္ တတ္ေပမယ့္ အထဲေရာက္ရင္ ေဒၚသုန္က မႏွိပ္တတ္ဘူး။ ေဆြေဆြေျပာတာ မီးပ်က္ ေတာ့မွာတဲ့။ ေဒၚသုန္၀င္ၿပီးမွ မီးပ်က္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါ့မလဲ။ ဒီေတာ့ ဓာတ္ေလွ ကားထဲကို ျပန္မ၀င္ခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ ခ်ီတုံခ်တံု ရပ္ေနၿပီးမွ ႐ိုး႐ိုး ေလွကားထစ္ေတြ ရွိရာ အားငယ္စြာ လွမ္းၾကည့္မိ ျပန္တယ္။ အခု ေရာက္ေနတာ ဟာ ဘယ္ႏွထပ္ေျမာက္မွန္း ေဒၚသုန္ မသိဘူး။ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ အခန္းကို ေရာက္ဖို႔ အေပၚကို တက္သြားရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေအာက္ကို ဆင္းသြားရမွာလား ဆိုတာလည္း ေဒၚသုန္ မသိဘူး။

ေဒၚသုန္ သိေနတာ တစ္ခုက နဖူးမွာ ေခၽြးေတြ ခ်က္ခ်င္းစို႔တက္လာတာပါ။ ဒီအတိုင္း ရပ္ေနလို႔က လည္း မျဖစ္ေတာ့ သတၱိေမြး ၿပီး အေပၚ အရင္တက္သြား ၾကည့္တယ္။ တစ္ထပ္ေရာက္ ဖို႔ေလွကားႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိးတက္ ယူရတာမို႔ ေဒၚသုန္႔မွာ ျဖည္း ျဖည္းပဲ တက္ႏိုင္တယ္။

ေဆြေဆြ ဘာလုပ္သြားမွန္း သိလိုက္ၿပီမို႔လည္း ေဒါသျဖစ္မိတယ္။ ေဒၚသုန္ ဓာတ္ေလွကား မစီးတတ္ ေသးတာ သိလို႔ သက္သက္ ေနာက္လိုက္တာ။ အေပၚ တစ္ထပ္ ေရာက္လို႔ ၾကည့္ျပန္ ေတာ့လည္း လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ တံခါး မဟုတ္ေသးဘူး။ မထူးလက္စနဲ႔ ဆက္တက္ သြားတယ္။ ဒါလည္းမဟုတ္ ေသးဘူး။ ေမးရစမ္းရေအာင္ ကလည္း ေလွကားထစ္တစ္ ေလွ်ာက္လံုး ေဒၚသုန္တစ္ ေယာက္ပဲရွိတာ။ ဆက္တက္ ေလေလ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ အခန္းနဲ႔ ေ၀းေလေလျဖစ္မ လားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ဆက္ မတက္ရဲေတာ့ဘူး။ အေပၚ တက္တာနဲ႔စာရင္ ေအာက္ ဆင္းၾကည့္တာက ပိုနီးစပ္ ေလမလားဘဲ။ ဆင္းရင္းနဲ႔ရွာ ၾကည့္သြားမယ္။ မေတြ႕လို႔ ေအာက္ဆံုးထပ္ေရာက္ခါမွ ေရာက္ေရာ။ တိုက္ေရွ႕အုတ္ခံု ေလးေပၚထိုင္ၿပီး တစ္ ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔မယ့္ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနလိုက္ ေတာ့မယ္။

ေဒၚသုန္႔ ဘ၀မွာ ခုေလာက္ တစ္ခါမွ အားမ ငယ္ဖူးဘူး ထင္တာပဲ။ ေယာက္်ားဆံုးလုိ႔ ေလာက အလယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ရမယ္ ဆိုတုန္းက လည္း ဒီေလာက္၀မ္းနည္း ပက္လက္မျဖစ္ခဲ့မိဘူး။ ေလွ ကားေတြေပၚကေန ဒူး အသာထိန္းၿပီး ဆင္းလာရင္း မ်က္ရည္လည္လာမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာ သြားလဲ မသိဘူး။ ေအာက္တစ္ထပ္ကို ဆင္းအလာမွာ မီးပ်က္သြားလို႔ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္တက္လာတဲ့ လဲ့လဲ့ေအာင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘြားခနဲ သြားဆံုေရာ။

“ဟင္ အေမသုန္”

မထင္မွတ္ဘဲ ေဒၚသုန္႔ ျမင္လိုက္ရလို႔ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေခၚလိုက္မိ႐ံုရွိေသး ေဒၚသုန္ တစ္ေယာက္သူ ဆင္းလာတဲ့ ေလွကားရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထစ္ မွာ အားပါးတရ ထုိင္ခ်ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔ အုပ္လို႔ “ဟီး”ခနဲငိုခ်ပါေလေရာ။ ငို တာမွ ကေလးတစ္ေယာက္လို ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ကို ငိုတာ။

လဲ့လဲ့ေအာင္ကလည္း ႐ုတ္တရက္ဆုိ ဘာမ်ား ျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ ဆိုၿပီး လန္႔ဖ်ပ္ သြားတာေပါ့။ သူတို႔ေရာက္ ေနတာ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ အခန္းေရွ႕ဆိုတာ တံခါး ၀ုန္းခနဲ ပြင့္လာၿပီး ေဆြေဆြ႕ မ်က္ႏွာေပၚလာမွ ေဒၚသုန္ သိတယ္။

သူေနာက္တာ လြန္သြား မွန္း သိလိုက္တဲ့ ေဆြေဆြ လည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနေတာ့ တယ္။ ေဆြေဆြက ေဒၚသုန္႔ကို ေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ ေလးလႊာ အစား ေျခာက္လႊာကိုပို႔။ သူက ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ျပန္ တက္လာၿပီး အခန္းထဲ၀င္။ ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ ဒီအခန္းေရွ႕ ျပန္ေရာက္လာမလဲ ဆိုၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေန ေခ်ာင္းရင္း ေစာင့္ေနတာ။ ရယ္မလို႔ေပါ့။

ခုေတာ့ မရယ္ရဘဲ ေဒၚသုန္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရတယ္။ အေၾကာင္းစံု သိသြားတဲ့ လဲ့လဲ့ ေအာင္ကလည္း ေဆြေဆြ႔ကို ဆူတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို စိတ္ဆိုးၿပီး ဆူတာပါ။

ေဒၚသုန္ကေတာ့ အဲဒီ ညေနက စၿပီး သိသိသာသာ စကား နည္းသြားၿပီး ငူငူငိုင္ ငိုင္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ သံုးရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယား မ်က္ႏွာစံုညီ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ “အေမသုန္ ရြာျပန္ေတာ့မယ္”လို႔ ခြင့္ေတာင္း တယ္။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ဆိုေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ အံ့အားသင့္သြား တာေပါ့။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမ သုန္၊ ဒီမွာ ေနရတာ ဘာ အဆင္မေျပလို႔လဲ”

“ဟုတ္သားပဲ အေမ သုန္ရယ္၊ အေမသုန္ အိမ္မွာ ရွိေနတာ လူႀကီးသူမအရိပ္ ေအာက္ေနခြင့္ ရေနတယ္ဆို ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ေနၾကတာ”

သူတို႔ဘာေျပာေျပာ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ပါ။ ဘာမွ လည္း ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေနဘူး။ ရြာျပန္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ ထပ္ေျပာတယ္။

“အလည္ ျပန္ခ်င္တာလား။ ဒါဆို ေဆြေဆြ႔ကိုပါ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ အလြမ္း ေျပရင္ ျပန္လာခဲ့ေပါ့”ဆိုေတာ့ လည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတည္း အၿပီးျပန္ေတာ့မွာတဲ့။ ဘယ္လိုလွည့္ပတ္ တားတား မရဘူး။ မေနခ်င္ဘူးဆိုမွ အတင္း ဆြဲထားလို႔လည္း မေကာင္းဘူးေလ။

လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားခမ်ာ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ဘဲ ေဒၚသုန႔္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳရ ေတာ့တယ္။ ကိုစိုးသက္က သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ပါ့မယ္။ ငါးရက္တစ္ပတ္ေတာ့ ေစာင့္ပါဆိုတာေတာင္ ေဒၚသုန္႔မွာ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရတယ္ ရထားလက္မွတ္သ ၀ယ္ေပး။ သူ႔ဘာသာျပန္မယ္။ ျပန္တတ္တယ္။ ျပန္ရဲပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ရထား လက္မွတ္ျဖတ္ ေပးၿပီး ထုိက္သင့္သေလာက္ ေငြေၾကးေတြ ကန္ေတာ့လုိက္ ၾကတယ္။ သူတို႔ဘက္ကေတာ့ တာ၀န္ေက်ပါတယ္။ ေဒၚသုန္႔အတြက္ မနည္းမ ေနာ၀ယ္ျခမ္း ေပးလိုက္႐ံုတင္မက ရြာျပန္ေရာက္ရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ေ၀ငွဖို႔ လက္ေဆာင္ေတြပါ စံုေစ့ေနေအာင္ ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္ၾကတာ။

“ရြာျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ပဲျပဳတ္မေရာင္းပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္ အေမသုန္။ ပင္ပန္းပါတယ္၊ သမီးတို႔ ကန္ေတာ့လိုက္တဲ့ ေငြေလးနဲ႔ အိမ္ဆိုင္ေလး ဘာေလး ဖြင့္လို႔ရမွာပါ။ သမီးတို႔လည္း မၾကာ မၾကာ ေထာက္ပံ့မွာေပါ့။ အေရးကိစၥ ရွိရင္ သမီးတို႔ကို အခ်ိန္မေရြး လွမ္းဆက္သြယ္လိုက္။ ဖုန္း နံပါတ္လည္း မွတ္သြားဦး။ အကယ္၍ သမီးတို႔က အေမသုန္ ဒီကို ျပန္လာခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း အေမသုန္ အတြက္ သမီးတို႔ အိမ္က တံခါး အျမဲ ဖြင့္ထားတယ္ ေနာ္”

ျပန္ခါနီးမွာ လဲ့လဲ့ေအာင္က မ်က္ႏွာ မသာမယာနဲ႔ အထပ္ထပ္ မွာရွာတယ္။ ကိုယ့္အေပၚ ခ်စ္ခင္တြယ္တာ သူေတြနဲ႔ ခြဲရမွာ စိတ္ မေကာင္းေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ေလာေလာ ဆယ္မွာ ေဒၚသုန္႔အတြက္ အေရးႀကီးဆံုးက ရြာျပန္ ေရာက္ဖို႔ပါ။ ေဒၚသုန္ ျပန္ မယ္လို႔သိတဲ့ေန႔က ေဆြေဆြ လည္းငိုတယ္။

“သမီးကို စိတ္ဆိုးသြားလို႔လား။ ႀကီးႀကီးသုန္ မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္ဆို မစ ေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ မျပန္ပါနဲ႔ေနာ္။ ႀကီး ႀကီးေရာက္လာလို႔ အေဖာ္ရၿပီ ဆိုၿပီး သမီးကေပ်ာ္ေနတာ။ ႀကီးႀကီး ျပန္သြားရင္ သမီး တစ္ေယာက္တည္း အရင္ ကလိုပဲ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ နဲ႔က်န္ခဲ့ေတာ့မွာ”

“ညည္းကို စိတ္ဆိုးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး ေဆြေဆြရယ္။ ႀကီးႀကီးဘာသာ ကိုယ့္ အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ ရြာျပန္ခ်င္ လာလို႔ပါေအ”

သူ ျပန္သြားတဲ့အခါ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ ရွာေပဦးမယ့္ ေကာင္ မေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေဒၚသုန္ သနားမိေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ ဘူးေလ။ တစ္သက္လံုး ေနသြား မယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာမွ တစ္လေက်ာ္႐ံုရွိေသး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေဒၚသုန္႔ကို ရြာကလူေတြ တအံ့တၾသ ေမး ၾကျမန္းၾကတယ္။

ေဒၚသုန္ကလည္း လူတိုင္းကို မကြယ္မ၀ွက္ ျဖစ္ ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ တာပဲ။ ၾကားရတဲ့သူေတြမွာ တခ်ဳိ႕က ရယ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က စကားတင္း ဆိုခ်င္ တယ္။ “ေဒၚသုန္႔ေနရာမွာ က်ဳပ္သာဆိုလည္း ငိုမိမွာ ပဲ”လို႔ ကိုယ္စား ၀င္ေတြးေပး သူလည္းရွိတယ္။ ေဒၚသုန္ ကေတာ့ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာ ကိုမွ လိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ သူေျပာဖို႕ က်န္ေနတဲ့စကား ကိုပဲ ထပ္ဆက္တယ္။

“ေတာ္တို႔ပဲ စဥ္းစား ၾကည့္၊ ဒီတိုက္ႀကီးထဲမွာပဲ တစ္ေနရာရာမွာ ကိုယ့္အခန္း ရွိေနတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔ဘဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ လည္နဲ႔ မ်က္စိလည္ လမ္း ေပ်ာက္ေနတာေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ ရွိေသးလို႔လား”တဲ့။

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ တစ္လခြဲ နီးပါး ေခ်ာင္ထိုးထားခဲ့တဲ့ သူ႔ပဲျပဳတ္ေတာင္းေလးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဗုန္းဗုန္းဗန္းဗန္းနဲ႔ ေဆးေၾကာဖုန္ခါ။ ေနာက္ တစ္မနက္ခင္းမွာေတာ့ “ေရ ျပာအိုင္”ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔ ခဏတာ ေ၀းေနခဲ့ရတဲ့ ေဒၚသုန္႔ရဲ႕ “ေဟာ့ဒီက ပဲ ျပဳတ္”ဆိုတဲ့ အသံကို ပီပီ သသႀကီး ျပန္ၾကားေနရ ၿပီေလ။

ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊

(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၁)

ဆရာမရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ 'ေငြဇင္ေယာ္ဦး(မိုးကုတ္)' ကေန ကူးယူပါတယ္။ ဆရာမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စေလ ငေနာ့